Kinderen
alle pijlers
Abortus of alleenstaand moederschap?
zondag 2 augustus 2009 om 06:42
Hallo forumlezers,
Ik zit in een moeilijke situatie. Maar heb al gelezen op internet dat ik niet de enige ben. Toch vraag ik jullie om raad of advies...
Op dit moment ben ik 6 weken zwanger. Ik ben 34 en heb al 2 kinderen van 8 en 10 jaar oud uit een vorig huwelijk, die ik grotendeels alleen opvoed.
Mijn vriend heeft nooit een kinderwens gehad, maar ook nooit iets hieraan gedaan qua sterilisatie ofzo. Omdat ik niet tegen de hormonen kon ben ik 3 maanden geleden gestopt met de pil (spiraaltje had ik ook al geprobeerd). Mijn vriend zou zich laten steriliseren. Helaas komt dit dus te laat.
Hij wilt nu dat ik een abortus laat plegen. Hij zegt dat hij zielsgelukkig is met mij en mijn 2 kinderen, maar wilt niet een kind van zichzelf erbij. Hij noemt mij onverantwoordelijk als ik het kindje wel zou willen houden. Waarom hij het kindje niet wilt is omdat hij schulden heeft (die hij makkelijk af kon en kan betalen), wilt reizen, al veel mensen heeft verloren waar hij veel van hield, te groot leeftijdsverschil met mijn andere kinderen en angst heeft voor het onbekende. Ik vind dit geen redenen om abortus te laten plegen, ben zelfs altijd tegen abortus geweest indien je zelf voor een kind kunt zorgen (en het niet tijdens een verkrachting, one-nightstand of op tienerleeftijd is verwekt). Dit kind is uit een relatie en liefde ontstaan. Als ongelukje, maar niet totaal ongewenst door mij.
Op dit moment is hij vertrokken, hij heeft al zijn spullen verhuisd en woont nu bij een vriend. Hij zal het kind ook niet willen erkennen. We zijn dus al in een fase dat het uit is en ik heb weinig illusies dat dit zal veranderen.
Omdat ik begin dit jaar mijn eigen bedrijfje (zonder baan ernaast) ben gestart zit ik financieel nog niet rooskleurig. Mijn bedrijf loopt nog niet zo goed dat ik ervan kan leven. Mijn (ex)vriend wilt mij het komende jaar nog wel deels financieel steunen, totdat ik het alleen redt (ik zal er niet totaal van kunnen rondkomen). Maar dat is toch al iets.
Toch is de keus om een baby alleen op te voeden erg groot. Ik voed mijn 2 kinderen al 4 jaar alleen op en dit is best zwaar. Daarnaast heb ik 1,5 jaar geleden een burn-out gehad.
Ik had gehoopt dat mijn vriend zou bijdraaien en beseffen dat we met onze liefde alles konden overwinnen, maar die hoop is nu wel weg.
Mijn ouders zeggen mij te willen steunen, maar mijn moeders gezondheid is ook niet optimaal en ik wil eigenlijk nooit iemand tot last zijn. Ik ben een volwassen vrouw en vind dat je bij je keuzes de consequenties moet aanvaarden.
Het punt is dat naast het verdriet van een relatie die kapot is ik nu dus ook nog de keus moet maken van het houden of weghalen van dit kindje.
Wil ik dit alleen en kan ik dit aan?
En als ik een abortus laat doen, kan ik dat mezelf ooit vergeven?
Liefs Fleur
ps indien jullie verdere vragen hebben zal ik deze graag beantwoorden.
Ik zit in een moeilijke situatie. Maar heb al gelezen op internet dat ik niet de enige ben. Toch vraag ik jullie om raad of advies...
Op dit moment ben ik 6 weken zwanger. Ik ben 34 en heb al 2 kinderen van 8 en 10 jaar oud uit een vorig huwelijk, die ik grotendeels alleen opvoed.
Mijn vriend heeft nooit een kinderwens gehad, maar ook nooit iets hieraan gedaan qua sterilisatie ofzo. Omdat ik niet tegen de hormonen kon ben ik 3 maanden geleden gestopt met de pil (spiraaltje had ik ook al geprobeerd). Mijn vriend zou zich laten steriliseren. Helaas komt dit dus te laat.
Hij wilt nu dat ik een abortus laat plegen. Hij zegt dat hij zielsgelukkig is met mij en mijn 2 kinderen, maar wilt niet een kind van zichzelf erbij. Hij noemt mij onverantwoordelijk als ik het kindje wel zou willen houden. Waarom hij het kindje niet wilt is omdat hij schulden heeft (die hij makkelijk af kon en kan betalen), wilt reizen, al veel mensen heeft verloren waar hij veel van hield, te groot leeftijdsverschil met mijn andere kinderen en angst heeft voor het onbekende. Ik vind dit geen redenen om abortus te laten plegen, ben zelfs altijd tegen abortus geweest indien je zelf voor een kind kunt zorgen (en het niet tijdens een verkrachting, one-nightstand of op tienerleeftijd is verwekt). Dit kind is uit een relatie en liefde ontstaan. Als ongelukje, maar niet totaal ongewenst door mij.
Op dit moment is hij vertrokken, hij heeft al zijn spullen verhuisd en woont nu bij een vriend. Hij zal het kind ook niet willen erkennen. We zijn dus al in een fase dat het uit is en ik heb weinig illusies dat dit zal veranderen.
Omdat ik begin dit jaar mijn eigen bedrijfje (zonder baan ernaast) ben gestart zit ik financieel nog niet rooskleurig. Mijn bedrijf loopt nog niet zo goed dat ik ervan kan leven. Mijn (ex)vriend wilt mij het komende jaar nog wel deels financieel steunen, totdat ik het alleen redt (ik zal er niet totaal van kunnen rondkomen). Maar dat is toch al iets.
Toch is de keus om een baby alleen op te voeden erg groot. Ik voed mijn 2 kinderen al 4 jaar alleen op en dit is best zwaar. Daarnaast heb ik 1,5 jaar geleden een burn-out gehad.
Ik had gehoopt dat mijn vriend zou bijdraaien en beseffen dat we met onze liefde alles konden overwinnen, maar die hoop is nu wel weg.
Mijn ouders zeggen mij te willen steunen, maar mijn moeders gezondheid is ook niet optimaal en ik wil eigenlijk nooit iemand tot last zijn. Ik ben een volwassen vrouw en vind dat je bij je keuzes de consequenties moet aanvaarden.
Het punt is dat naast het verdriet van een relatie die kapot is ik nu dus ook nog de keus moet maken van het houden of weghalen van dit kindje.
Wil ik dit alleen en kan ik dit aan?
En als ik een abortus laat doen, kan ik dat mezelf ooit vergeven?
Liefs Fleur
ps indien jullie verdere vragen hebben zal ik deze graag beantwoorden.
maandag 3 augustus 2009 om 15:50
quote:Fleur2010 schreef op 03 augustus 2009 @ 11:26:
Beste Rollergirl, heb jij zelf ergens problemen mee?
Ik vraag advies, het liefst van vrouwen die zelf hiermee ervaring hebben.
Ik vind het echt niet erg om harde meningen te horen, maar met woorden als BS en "fijn voor je gezin...", sorry dat gaat nergens over. Daarnaast jouw tekst dat het om de kinderen en mij draait, niet om Nintendo etc. Ik ben natuurlijk niet achterlijk. Dat snap ik ook wel!
Ik heb het idee dat er 2 kampen nu ontstaan en dat is jammer. Zo heb ik weinig aan het forum.
Graag serieuze reacties en geen rancuneuze onzin.
Beste to, ik reageer even vanuit het uitgangspunt dat ik van mezelf inderdaad vind dat ik een ervaringsdeskundige ben. Om die reden vind ik dus ook dat ik mijn mening met jou kan, mag en wil delen. Niet om je voor rotte vis uit te maken. Maar wel om de kant van het realisme naar voren te plaatsen boven romantiek en rozengeur.
Zoals jij vast al ondervonden hebt: een gezin is hard werken. Nog harder in je eentje en nog harder met een groter wordend gezin. E nog harder met daarnaast een eigen bedrijf. En nog harder als je al op je tenen loopt/liep en net een burn out achter de kiezen hebt. Hoeveel harders heb je dan nodig om misschien te bedenken dat een keuze voor rust en stabiliteit ook een mooie optie is?
Misschien een beetje tegen je hormonen in, maar wel eentje voor je bestaande gezin.
Dat rijmt mooi he
Waarom niet je leven met je kinderen uitbouwen? Het fundament stevig en solide maken zeg maar. Een mooie toekomst voor jezelf en je kinderen opbouwen waarin er rust en emotionele stabiliteit is (wat er niet lijkt te zijn met verbroken relaties, moeilijke mannen, ongeboren babys en startend bedrijfje en dat allemaal tegelijk)
Beste Rollergirl, heb jij zelf ergens problemen mee?
Ik vraag advies, het liefst van vrouwen die zelf hiermee ervaring hebben.
Ik vind het echt niet erg om harde meningen te horen, maar met woorden als BS en "fijn voor je gezin...", sorry dat gaat nergens over. Daarnaast jouw tekst dat het om de kinderen en mij draait, niet om Nintendo etc. Ik ben natuurlijk niet achterlijk. Dat snap ik ook wel!
Ik heb het idee dat er 2 kampen nu ontstaan en dat is jammer. Zo heb ik weinig aan het forum.
Graag serieuze reacties en geen rancuneuze onzin.
Beste to, ik reageer even vanuit het uitgangspunt dat ik van mezelf inderdaad vind dat ik een ervaringsdeskundige ben. Om die reden vind ik dus ook dat ik mijn mening met jou kan, mag en wil delen. Niet om je voor rotte vis uit te maken. Maar wel om de kant van het realisme naar voren te plaatsen boven romantiek en rozengeur.
Zoals jij vast al ondervonden hebt: een gezin is hard werken. Nog harder in je eentje en nog harder met een groter wordend gezin. E nog harder met daarnaast een eigen bedrijf. En nog harder als je al op je tenen loopt/liep en net een burn out achter de kiezen hebt. Hoeveel harders heb je dan nodig om misschien te bedenken dat een keuze voor rust en stabiliteit ook een mooie optie is?
Misschien een beetje tegen je hormonen in, maar wel eentje voor je bestaande gezin.
Dat rijmt mooi he
Waarom niet je leven met je kinderen uitbouwen? Het fundament stevig en solide maken zeg maar. Een mooie toekomst voor jezelf en je kinderen opbouwen waarin er rust en emotionele stabiliteit is (wat er niet lijkt te zijn met verbroken relaties, moeilijke mannen, ongeboren babys en startend bedrijfje en dat allemaal tegelijk)
maandag 3 augustus 2009 om 17:29
quote:schouderklopje schreef op 03 augustus 2009 @ 15:50:
[...]
Beste to, ik reageer even vanuit het uitgangspunt dat ik van mezelf inderdaad vind dat ik een ervaringsdeskundige ben. Om die reden vind ik dus ook dat ik mijn mening met jou kan, mag en wil delen. Niet om je voor rotte vis uit te maken. Maar wel om de kant van het realisme naar voren te plaatsen boven romantiek en rozengeur.
Mooi gesproken Schouderklopje, ik sluit me bij je aan.
Fleur, heel veel sterkte morgen en laat ons weten hoe het is gegaan als je wilt.
[...]
Beste to, ik reageer even vanuit het uitgangspunt dat ik van mezelf inderdaad vind dat ik een ervaringsdeskundige ben. Om die reden vind ik dus ook dat ik mijn mening met jou kan, mag en wil delen. Niet om je voor rotte vis uit te maken. Maar wel om de kant van het realisme naar voren te plaatsen boven romantiek en rozengeur.
Mooi gesproken Schouderklopje, ik sluit me bij je aan.
Fleur, heel veel sterkte morgen en laat ons weten hoe het is gegaan als je wilt.
maandag 3 augustus 2009 om 20:20
quote:freemind schreef op 03 augustus 2009 @ 20:01:
Sterkte Fleur! Ik denk dat dit voor alle partijen (je kinderen, jou, je ex-vriend en het klompje cellen) de beste keus is.Freemind, er is nog geen keuze is gemaakt, als ik het goed lees tenminste. Morgen heeft Fleur een eerste gesprek bij de kliniek met ex erbij.
Sterkte Fleur! Ik denk dat dit voor alle partijen (je kinderen, jou, je ex-vriend en het klompje cellen) de beste keus is.Freemind, er is nog geen keuze is gemaakt, als ik het goed lees tenminste. Morgen heeft Fleur een eerste gesprek bij de kliniek met ex erbij.
maandag 3 augustus 2009 om 23:45
Hi Fleur,
Hier ben ik weer even, je wilt graag een reaktie van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt nou hier komt ie dan.
Een hoop van jouw bezwaren zijn herkenbaar, kan ik het aan, kan ik het het kindje wel aan doen om zonder vader op te groeien, is het financieel haalbaar, ik wil die rottige vent niet kwijt, ik ben bang voor de toekomst etc etc.
Ik was door een foutje zwanger geworden (jaja dames ECHT een foutje!) en kwam daar pas laat achter, ik was toch wel een beetje blij omdat ik altijd graag kinderen heb gewild. Mijn vriend van toen schoot direkt in de stress en liep ook weg. Mijn wereld stortte in.. krijg ik ineens een kadootje in de schoot geworpen en zou eindelijk mijn grote wens in vervulling laten gaan loopt mijn liefde keihard weg..WOW dat was schrikken want dat lag niet in de planning. (zwanger worden op dat moment ook niet!)
Afijn om een lang verhaal kort te maken.
Hij weigerde om een rol te spelen in het leven van het kindje, wilde niets meer van me weten als ik het zou houden maar was wel heeel erg gek op me en hij zou het ook verschrikkelijk vinden als hij me zou moeten missen dus.. abortus was voor hem de beste optie.
Mijn hormomen gierden door mijn lichaam, ik was zooo ziek en misselijk en had buikpijnen tot en met EN dan ook nog eens liefdesverdriet, oh oh oh wat voelde ik me verschrikkelijk.
Ondertussen moest ik vanalles afwegen, kon ik een kindje in mijn eentje opvoeden, had ik wel genoeg geld, ik woonde in een heel klein huisje, had ik wel opvang maaar de grootste vraag.. hoe krijg ik HEM weer in mn leven want uiteindelijk is dat waar het om draait.. je voelt je alleen en bent bang en denkt dat je het alleen maar met HEM kan bolwerken.
Uiteindelijk heb ik met heeel veel pijn in mn hart gekozen voor een abortus, ik heb in de kliniek echt heel erg gehuild en ben ook echt heel ziek geweest na de ingreep, waarschijnlijk gewoon puur omdat het mij zo aangreep.
Hij is met me mee gegaan (waarschijnlijk zodat ie zeker wist dat ik het door zou laten gaan maar op dat moment zag ik het als liefde en zorgzaamheid..HOE NAIEF!) en in de kliniek zei hij tegen mij: onze tijd komt nog wel, wij krijgen nog wel een kindje en heel raar ik heb daar op geantwoord, ik zal zeker nog wel een kindje krijgen maar nooit met jou. Ik wist diep in mn hart al dat door deze beslissing mijn liefde voor hem ook kapot gemaakt zou worden. Want hoe je het ook went of keert het is dus duidelijk dat deze man (en dat geldt ook voor die van jou) niet sterk genoeg is om jouw rots in de branding te zijn, de sterke vader voor jouw kindje en noem het maar op. Maar dat neemt niet weg dat dit kindje er mag zijn. Laat ik het eens zo stellen, stel dat je vent bij je blijft en je bent 5 maanden zwanger en ineens neemt hij de benen.. wat doe je dan? Dan ga je er toch ook nog voor of zet je je kind dan aan de kant van de straat? Wat is er anders aan de situatie? Tuurlijk had je er niet voor gekozen als je het kon voorkomen maar nu is het er en het doet je nu al verdriet als je de kliniek belt..wat denk je dat je voelt als je daar weggaat. Geloof mij, ik ben nu 10 jaar verder en mijn verdriet is weg, maar er gaat geen week voorbij dat het even door mijn hoofd schiet, nog sterker de echo van toen heb ik nog steeds en jaaa ik hoop ooit nog eens een keertje zwanger te worden en in welke situatie dat maakt me nu echt niet meer uit..tuurlijk het liefst met een partner maar ik weet ook dat je niet in de toekomst kan kijken en dat je er alsnog alleen voor kan komen te staan of dat je je baan kwijt raakt of wat dan ook en dan moet je de klus ook klaren.
Das mijn verhaal.. om het kort te zeggen. Neem geen domme beslissing vanwege een man die geen vader wil zijn. Jouw kinderen zijn gelukkig dus waarom zou deze dat niet worden?
En ehh geloof mij, je relatie is al kapot dus probeer die niet te lijmen door dit kindje niet te laten komen.
Sorry voor dit lange verhaal, maar ik ben gewoon bang dat je een verkeerde keuze maakt.
En nee ik ben niet tegen abortus, maar wel als je het voor een ander doet.
Sterkte morgen!
Hier ben ik weer even, je wilt graag een reaktie van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt nou hier komt ie dan.
Een hoop van jouw bezwaren zijn herkenbaar, kan ik het aan, kan ik het het kindje wel aan doen om zonder vader op te groeien, is het financieel haalbaar, ik wil die rottige vent niet kwijt, ik ben bang voor de toekomst etc etc.
Ik was door een foutje zwanger geworden (jaja dames ECHT een foutje!) en kwam daar pas laat achter, ik was toch wel een beetje blij omdat ik altijd graag kinderen heb gewild. Mijn vriend van toen schoot direkt in de stress en liep ook weg. Mijn wereld stortte in.. krijg ik ineens een kadootje in de schoot geworpen en zou eindelijk mijn grote wens in vervulling laten gaan loopt mijn liefde keihard weg..WOW dat was schrikken want dat lag niet in de planning. (zwanger worden op dat moment ook niet!)
Afijn om een lang verhaal kort te maken.
Hij weigerde om een rol te spelen in het leven van het kindje, wilde niets meer van me weten als ik het zou houden maar was wel heeel erg gek op me en hij zou het ook verschrikkelijk vinden als hij me zou moeten missen dus.. abortus was voor hem de beste optie.
Mijn hormomen gierden door mijn lichaam, ik was zooo ziek en misselijk en had buikpijnen tot en met EN dan ook nog eens liefdesverdriet, oh oh oh wat voelde ik me verschrikkelijk.
Ondertussen moest ik vanalles afwegen, kon ik een kindje in mijn eentje opvoeden, had ik wel genoeg geld, ik woonde in een heel klein huisje, had ik wel opvang maaar de grootste vraag.. hoe krijg ik HEM weer in mn leven want uiteindelijk is dat waar het om draait.. je voelt je alleen en bent bang en denkt dat je het alleen maar met HEM kan bolwerken.
Uiteindelijk heb ik met heeel veel pijn in mn hart gekozen voor een abortus, ik heb in de kliniek echt heel erg gehuild en ben ook echt heel ziek geweest na de ingreep, waarschijnlijk gewoon puur omdat het mij zo aangreep.
Hij is met me mee gegaan (waarschijnlijk zodat ie zeker wist dat ik het door zou laten gaan maar op dat moment zag ik het als liefde en zorgzaamheid..HOE NAIEF!) en in de kliniek zei hij tegen mij: onze tijd komt nog wel, wij krijgen nog wel een kindje en heel raar ik heb daar op geantwoord, ik zal zeker nog wel een kindje krijgen maar nooit met jou. Ik wist diep in mn hart al dat door deze beslissing mijn liefde voor hem ook kapot gemaakt zou worden. Want hoe je het ook went of keert het is dus duidelijk dat deze man (en dat geldt ook voor die van jou) niet sterk genoeg is om jouw rots in de branding te zijn, de sterke vader voor jouw kindje en noem het maar op. Maar dat neemt niet weg dat dit kindje er mag zijn. Laat ik het eens zo stellen, stel dat je vent bij je blijft en je bent 5 maanden zwanger en ineens neemt hij de benen.. wat doe je dan? Dan ga je er toch ook nog voor of zet je je kind dan aan de kant van de straat? Wat is er anders aan de situatie? Tuurlijk had je er niet voor gekozen als je het kon voorkomen maar nu is het er en het doet je nu al verdriet als je de kliniek belt..wat denk je dat je voelt als je daar weggaat. Geloof mij, ik ben nu 10 jaar verder en mijn verdriet is weg, maar er gaat geen week voorbij dat het even door mijn hoofd schiet, nog sterker de echo van toen heb ik nog steeds en jaaa ik hoop ooit nog eens een keertje zwanger te worden en in welke situatie dat maakt me nu echt niet meer uit..tuurlijk het liefst met een partner maar ik weet ook dat je niet in de toekomst kan kijken en dat je er alsnog alleen voor kan komen te staan of dat je je baan kwijt raakt of wat dan ook en dan moet je de klus ook klaren.
Das mijn verhaal.. om het kort te zeggen. Neem geen domme beslissing vanwege een man die geen vader wil zijn. Jouw kinderen zijn gelukkig dus waarom zou deze dat niet worden?
En ehh geloof mij, je relatie is al kapot dus probeer die niet te lijmen door dit kindje niet te laten komen.
Sorry voor dit lange verhaal, maar ik ben gewoon bang dat je een verkeerde keuze maakt.
En nee ik ben niet tegen abortus, maar wel als je het voor een ander doet.
Sterkte morgen!
dinsdag 4 augustus 2009 om 08:51
Ik geloof dat TO voor zichzelf een haar 2 kinderen probeert de beste beslissing te nemen in het hier en nu. Abortus of een derde kind, het is geen makkelijke beslissing en ik begrijp dat TO daar erg mee worstelt. Dat kan ook niet anders.
Ik vind de opmerking: "ik laat jullie gezellig verder discussieren" trouwens heel erg ongepast. Er zijn hier vrouwen die de tijd en de aandacht hebben gehad voor jou, TO. Vrouwen die je proberen argumenten aan te reiken voor en tegen de beide scenario's. Dit is helemaal geen gezellige discussie. Met deze opmerking doe je echt de vrouwen die de moeite hebben genomen om te reageren te kort.
Succes met de beslissing, het zal niet makkelijk zijn. Laat je nog wel weten wat je gaat doen? Dan kunnen wij dit ook afsluiten.
Esfa
Ik vind de opmerking: "ik laat jullie gezellig verder discussieren" trouwens heel erg ongepast. Er zijn hier vrouwen die de tijd en de aandacht hebben gehad voor jou, TO. Vrouwen die je proberen argumenten aan te reiken voor en tegen de beide scenario's. Dit is helemaal geen gezellige discussie. Met deze opmerking doe je echt de vrouwen die de moeite hebben genomen om te reageren te kort.
Succes met de beslissing, het zal niet makkelijk zijn. Laat je nog wel weten wat je gaat doen? Dan kunnen wij dit ook afsluiten.
Esfa
dinsdag 4 augustus 2009 om 09:30
Misschien vond to sommige opmerkingen vrij aanvallend of veroordelend of dat het meer een principe discussie dreigde te worden?
Ik kan me haar worsteling best voorstellen. Dingen zijn voor een buitenstaander natuurlijk altijd anders of makkelijker om daar een oplossing voor te bedenken. Doen met bijbehorende gevoelens en onzekerheden is natuurlijk een ander verhaal.
Desalnietemin heeft iedereen hier geprobeerd een versie van een stukje werkelijkheid te presenteren, of die nu rooskleurig was of niet. To moet daarin natuurlijk haar keuzes maken en ik kan alleen maar hopen dat welke keuze het ook wordt, ze er volledig achter gaat staan.
Wil niet zeggen dat je nooit hoeft te twijfelen of je niet verdrietig kan zijn. Maar accepteer je keuze wel als de beste keuze die je op dat moment kon maken, welke kant het ook uitgaat.
Ik kan me haar worsteling best voorstellen. Dingen zijn voor een buitenstaander natuurlijk altijd anders of makkelijker om daar een oplossing voor te bedenken. Doen met bijbehorende gevoelens en onzekerheden is natuurlijk een ander verhaal.
Desalnietemin heeft iedereen hier geprobeerd een versie van een stukje werkelijkheid te presenteren, of die nu rooskleurig was of niet. To moet daarin natuurlijk haar keuzes maken en ik kan alleen maar hopen dat welke keuze het ook wordt, ze er volledig achter gaat staan.
Wil niet zeggen dat je nooit hoeft te twijfelen of je niet verdrietig kan zijn. Maar accepteer je keuze wel als de beste keuze die je op dat moment kon maken, welke kant het ook uitgaat.
dinsdag 4 augustus 2009 om 10:14
Soms moet je kiezen tussen 2 kwaden en is er geen keuze die goed voelt.
TO ik wens je veel sterkte en de kracht een beslissing te nemen.
Ik begrijp dat dit voor jou een heftige discussie is geworden, maar het is wat ongepast om alle reacties op die manier af te doen waarop jij het nu doet. Ik zal het maar aan je opspelende hormonen wijten.
TO ik wens je veel sterkte en de kracht een beslissing te nemen.
Ik begrijp dat dit voor jou een heftige discussie is geworden, maar het is wat ongepast om alle reacties op die manier af te doen waarop jij het nu doet. Ik zal het maar aan je opspelende hormonen wijten.
vrijdag 7 augustus 2009 om 09:32
quote:Fleur2010 schreef op 03 augustus 2009 @ 15:25:
Ik zal jullie nog gezellig over dit onderwerp verder laten discussieren.
Beetje pedant. Ik ga geen abortus plegen en ik heb mezelf niet bewust in de ze situatie gemanifesteerd.
Ik ga op dit moment mezelf hiervan afzijdig houden. Helaas is het forum niet helemaal wat ik gehoopt had. Ik snap de heftige reacties, maar die hebben mij alleen maar meer verward gemaakt.
Lastig he als niet iedereen met je meepraat. Ik wil meningen maar alleen als ze volledig bij mij aansluiten en mij vrijwaren van schuldgevoel.
Ik geloof nog in liefde en de goedheid van mensen en dat dit nog in iets goeds kan veranderen.
Bij ons noemen ze dat naief. Maar goed de gevolgen zal jezelf nog meer onder vinden. Maar erger nog 2/3 onschuldigen kinderen
Morgen heb ik het gesprek, dat zal al heel heftig zijn. Mijn exvriend zal erbij zijn. Dat is fijn en verdrietig.
Hij steunt je tot na de abortus daarna krijg je een schop
Ik hou jullie op de hoogte van mijn beslissing.We zullen zien. Maar vaak zien we zulke types niet meer terug.
Ik zal jullie nog gezellig over dit onderwerp verder laten discussieren.
Beetje pedant. Ik ga geen abortus plegen en ik heb mezelf niet bewust in de ze situatie gemanifesteerd.
Ik ga op dit moment mezelf hiervan afzijdig houden. Helaas is het forum niet helemaal wat ik gehoopt had. Ik snap de heftige reacties, maar die hebben mij alleen maar meer verward gemaakt.
Lastig he als niet iedereen met je meepraat. Ik wil meningen maar alleen als ze volledig bij mij aansluiten en mij vrijwaren van schuldgevoel.
Ik geloof nog in liefde en de goedheid van mensen en dat dit nog in iets goeds kan veranderen.
Bij ons noemen ze dat naief. Maar goed de gevolgen zal jezelf nog meer onder vinden. Maar erger nog 2/3 onschuldigen kinderen
Morgen heb ik het gesprek, dat zal al heel heftig zijn. Mijn exvriend zal erbij zijn. Dat is fijn en verdrietig.
Hij steunt je tot na de abortus daarna krijg je een schop
Ik hou jullie op de hoogte van mijn beslissing.We zullen zien. Maar vaak zien we zulke types niet meer terug.
vrijdag 7 augustus 2009 om 09:54
quote:Fleur2010 schreef op 03 augustus 2009 @ 10:06:
Voordat het een discussie wordt van of mijn kinderen iets verliezen of krijgen. Ik heb schatten van kinderen die een groot hart hebben, net als ik. We hebben ook ruimte in huis en hart genoeg, dus ze verliezen niets.
Op dit moment vindt ik dat ook de kwestie niet.
Ze hebben alles wat hun hartje begeerd, kilo's LEGO, Nintendo en Wii, aandacht, kleding, eten. Ik denk dat wij vroeger niet eens zoveel hadden. Zijn we ook niet slechter van geworden.
Natuurlijk loop ik eraan te denken of ik het als moeder wel allemaal goed doe en hoe ik het beter had kunnen doen. Is dat niet iets typisch moederlijks? Sorry voor eininjoo, maar ik begrijp dat je dit gevoel ook nooit hebt ervaren, dus trek ik me jouw mening minder aan. Ik ben niet helemaal anti-abortus, anders zou ik deze vraag ook niet op het forum plaatsen. Ik wil al mijn kinderen een goede toekomst bieden, zo ook dit ongeboren kind. Daarnaast denk ik ALTIJD aan anderen en denk ik dus ook aan de wens van de vader in dit geval. Helaas zou ik willen dat ik in dit geval wist wat IK zou willen in deze huidige situatie.
Ik heb net huilend het nummer van de abortuskliniek gezocht voor een gesprek.
Ik vraag me nu op dit moment af:
1. wil ik een baby wel alleen?
2. als ik een abortus doe, kom ik daar dan overheen?
3. hoe bereid ik eten voor mijn kinderen en heb ik straks een leuke vakantie met hun als ik me zoals nu de hele dag kotsmisselijk voel?
4. ik kan pas na de vakantie (waar de kinderen zich op verheugen) abortus plegen, dan ben ik al langer als 9 weken zwanger...kan ik het dan nog wel als ik een hartje zie kloppen?
Ik ben misschien niet ongewenst zwanger, ik ben ongewenst "alleen zwanger"...
Je komt alleen over een abortus heen als je er 100% achter staat. Ik ken wel redelijk wat mensen die ook een abortus hebben gehad. En ik kan je zeggen dat ik er geen 1 ken die er niet om moet huilen,als zij er over spreken. Ook na 40 jaar nog hoor ik mensen soms nog huilen. En ik spreek uit eigen ervaring, ik ben er ook nog steeds niet over heen. Ondanks dat ik 1 dochtertje heb. En ook alleenstaand was, ik heb voor de zelfde keuze als jou moeten staan. En omdat ik al alleenstaand en studerend ben heb ik er voor gekozen om het niet te houden. En degene waar ik een relatie mee had die is er ook vandoor gegaan omdat hij er ook niks mee te maken wilde hebben, toen ik nog twijfelde om het te houden. Ik was ook zo TEGEN abortus. Maar geloof me wanneer het je over komt denk je er heel anders over. Ik begrijp ook eigenlijk niet hoe mensen zo erg TEGEN zulke dingen kunnen zijn. Dat je tegen kindermishandeling,dierenmishandeling,zinloos geweld bent begrijp ik nog wel. Maar abortus is zo persoonlijk en geen enkele situatie is met elkaar te vergelijken. Ik wens je heel veel sterkte.
En ja met 9 weken zie je al een kloppend hartje. CIao. Ik verlaat dit topic, en kom ff niet terug wordt mij ff te veel.
Voordat het een discussie wordt van of mijn kinderen iets verliezen of krijgen. Ik heb schatten van kinderen die een groot hart hebben, net als ik. We hebben ook ruimte in huis en hart genoeg, dus ze verliezen niets.
Op dit moment vindt ik dat ook de kwestie niet.
Ze hebben alles wat hun hartje begeerd, kilo's LEGO, Nintendo en Wii, aandacht, kleding, eten. Ik denk dat wij vroeger niet eens zoveel hadden. Zijn we ook niet slechter van geworden.
Natuurlijk loop ik eraan te denken of ik het als moeder wel allemaal goed doe en hoe ik het beter had kunnen doen. Is dat niet iets typisch moederlijks? Sorry voor eininjoo, maar ik begrijp dat je dit gevoel ook nooit hebt ervaren, dus trek ik me jouw mening minder aan. Ik ben niet helemaal anti-abortus, anders zou ik deze vraag ook niet op het forum plaatsen. Ik wil al mijn kinderen een goede toekomst bieden, zo ook dit ongeboren kind. Daarnaast denk ik ALTIJD aan anderen en denk ik dus ook aan de wens van de vader in dit geval. Helaas zou ik willen dat ik in dit geval wist wat IK zou willen in deze huidige situatie.
Ik heb net huilend het nummer van de abortuskliniek gezocht voor een gesprek.
Ik vraag me nu op dit moment af:
1. wil ik een baby wel alleen?
2. als ik een abortus doe, kom ik daar dan overheen?
3. hoe bereid ik eten voor mijn kinderen en heb ik straks een leuke vakantie met hun als ik me zoals nu de hele dag kotsmisselijk voel?
4. ik kan pas na de vakantie (waar de kinderen zich op verheugen) abortus plegen, dan ben ik al langer als 9 weken zwanger...kan ik het dan nog wel als ik een hartje zie kloppen?
Ik ben misschien niet ongewenst zwanger, ik ben ongewenst "alleen zwanger"...
Je komt alleen over een abortus heen als je er 100% achter staat. Ik ken wel redelijk wat mensen die ook een abortus hebben gehad. En ik kan je zeggen dat ik er geen 1 ken die er niet om moet huilen,als zij er over spreken. Ook na 40 jaar nog hoor ik mensen soms nog huilen. En ik spreek uit eigen ervaring, ik ben er ook nog steeds niet over heen. Ondanks dat ik 1 dochtertje heb. En ook alleenstaand was, ik heb voor de zelfde keuze als jou moeten staan. En omdat ik al alleenstaand en studerend ben heb ik er voor gekozen om het niet te houden. En degene waar ik een relatie mee had die is er ook vandoor gegaan omdat hij er ook niks mee te maken wilde hebben, toen ik nog twijfelde om het te houden. Ik was ook zo TEGEN abortus. Maar geloof me wanneer het je over komt denk je er heel anders over. Ik begrijp ook eigenlijk niet hoe mensen zo erg TEGEN zulke dingen kunnen zijn. Dat je tegen kindermishandeling,dierenmishandeling,zinloos geweld bent begrijp ik nog wel. Maar abortus is zo persoonlijk en geen enkele situatie is met elkaar te vergelijken. Ik wens je heel veel sterkte.
En ja met 9 weken zie je al een kloppend hartje. CIao. Ik verlaat dit topic, en kom ff niet terug wordt mij ff te veel.
vrijdag 7 augustus 2009 om 10:52
Ik stond ook niet voor 100% achter mijn abortus. Want hoe kan dat als een deel van jezelf niks liever wil dan ervoor te gaan? Maar mijn keuze is ondanks dat goed geweest. Ik heb gekozen, gebaseerd op hoe het toen was en wat ik en mijn partner te geven hadden als (potentiele) ouders. Ik ben achter mijn keuze gaan staan, gebaseerd op wat er was. En ook al zijn er stukjes van jezelf die het 't liefst anders zouden zien, kan het dan nog steeds een goede keuze zijn!
Ik heb gehuild om wat er niet (meer) was en ben doorgegaan met mijn leven. En dat lukt prima. Ik hoef er nooit om te huilen en heb absoluut geen trauma's overgehouden. Leven is ook zoals je je paden kiest. Je weet immers toch nooit hoe het anders was gelopen en daar moet je ook vrede mee kunnen hebben hoor. Wat heb je nu aan spijt? Leef je leven om het nu en de toekomst. Niet om wat er allemaal wel of niet had kunnen zijn.
Ik heb gehuild om wat er niet (meer) was en ben doorgegaan met mijn leven. En dat lukt prima. Ik hoef er nooit om te huilen en heb absoluut geen trauma's overgehouden. Leven is ook zoals je je paden kiest. Je weet immers toch nooit hoe het anders was gelopen en daar moet je ook vrede mee kunnen hebben hoor. Wat heb je nu aan spijt? Leef je leven om het nu en de toekomst. Niet om wat er allemaal wel of niet had kunnen zijn.
vrijdag 7 augustus 2009 om 11:01
quote:schouderklopje schreef op 07 augustus 2009 @ 10:52:
Ik stond ook niet voor 100% achter mijn abortus. Want hoe kan dat als een deel van jezelf niks liever wil dan ervoor te gaan? Maar mijn keuze is ondanks dat goed geweest. Ik heb gekozen, gebaseerd op hoe het toen was en wat ik en mijn partner te geven hadden als (potentiele) ouders. Ik ben achter mijn keuze gaan staan, gebaseerd op wat er was. En ook al zijn er stukjes van jezelf die het 't liefst anders zouden zien, kan het dan nog steeds een goede keuze zijn!
Ik heb gehuild om wat er niet (meer) was en ben doorgegaan met mijn leven. En dat lukt prima. Ik hoef er nooit om te huilen en heb absoluut geen trauma's overgehouden. Leven is ook zoals je je paden kiest. Je weet immers toch nooit hoe het anders was gelopen en daar moet je ook vrede mee kunnen hebben hoor. Wat heb je nu aan spijt? Leef je leven om het nu en de toekomst. Niet om wat er allemaal wel of niet had kunnen zijn.
Ik herken dat helemaal een deel van jezelf dat niets liever wil dan er voor gaan. Ja eigenlijk sta je er dan ook niet helemaal achter. Maar dat het achteraf beter was geweest dat zie je later pas, of dat denk je later pas.
Ik wil je een hele grote knuffel geven schouderklopje.
Liefs Bloemetje79
Ik stond ook niet voor 100% achter mijn abortus. Want hoe kan dat als een deel van jezelf niks liever wil dan ervoor te gaan? Maar mijn keuze is ondanks dat goed geweest. Ik heb gekozen, gebaseerd op hoe het toen was en wat ik en mijn partner te geven hadden als (potentiele) ouders. Ik ben achter mijn keuze gaan staan, gebaseerd op wat er was. En ook al zijn er stukjes van jezelf die het 't liefst anders zouden zien, kan het dan nog steeds een goede keuze zijn!
Ik heb gehuild om wat er niet (meer) was en ben doorgegaan met mijn leven. En dat lukt prima. Ik hoef er nooit om te huilen en heb absoluut geen trauma's overgehouden. Leven is ook zoals je je paden kiest. Je weet immers toch nooit hoe het anders was gelopen en daar moet je ook vrede mee kunnen hebben hoor. Wat heb je nu aan spijt? Leef je leven om het nu en de toekomst. Niet om wat er allemaal wel of niet had kunnen zijn.
Ik herken dat helemaal een deel van jezelf dat niets liever wil dan er voor gaan. Ja eigenlijk sta je er dan ook niet helemaal achter. Maar dat het achteraf beter was geweest dat zie je later pas, of dat denk je later pas.
Ik wil je een hele grote knuffel geven schouderklopje.
Liefs Bloemetje79
vrijdag 7 augustus 2009 om 19:01
Hi Liselotte, dankje voor de knuff erg lief, hoop dat Fleur inderdaad iets heeft aan onze verhalen en dat ze ook echt nog even laat weten hoe het met haar is
Ik wil Schouderklopje en Bloemetje ook een knufff geven..
vind het heel knap dat jullie het op die manier kunnen bekijken en ervaren.
Gelukkig heb ik ondertussen ook vrede met de situatie en je leven gaat inderdaad door, maar mijn nekharen gaan echt overeind staan als ik dit soort berichten lees.
Ik wil Schouderklopje en Bloemetje ook een knufff geven..
vind het heel knap dat jullie het op die manier kunnen bekijken en ervaren.
Gelukkig heb ik ondertussen ook vrede met de situatie en je leven gaat inderdaad door, maar mijn nekharen gaan echt overeind staan als ik dit soort berichten lees.
vrijdag 7 augustus 2009 om 19:37
Oh meiden, ik zie net dat ik knuffeltjes van jullie krijg. Vinnik echt harstikke lief! Ik heb gelukkig echt nergens last meer van en ben een paar jaar later gezegend met een hartstikke leuk kind . Dus voor mij geen zorgen hoor. Lijkt me meer vervelend voor de vrouwen die jammer genoeg die verdrietige gevoelens zijn blijven houden. Wou dat ik ze iets van mijn beleving kon meegeven. Dat zou het wat luchtiger maken denk ik.
vrijdag 7 augustus 2009 om 19:45
Hey ChantalJS ik wil jou ook een hele grote knuffel geven. Ik heb niet de hele topic door genomen, maar zoals ik uit je bericht kan op maken heb jij ook een abortus mee gemaakt. Lieve meid ik geef je een hele grote knuffel. Ik probeer me ook zoals schouderklopje aan die gedachte te houden, dat spijt hebben geen zin meer heeft, en dat het leven gewoon door gaat. Al is het mij bij nog kort geleden, en ook ik schrik van berichten die over abortus gaan op het viva forum etc. Ik wou dat ik er soms iets luchtiger over kon denken. Soms zijn er van die momenten dat je denkt wat zou het geweest zijn, hoe zou het er uit gezien hebben, was het een jongen of een meisje. Maar goed mijn ervaring is dat vrouwen die ik ook ken die een abortus hebben ondergaan dat die altijd er verdrietig om blijven, bij het vertellen van het verhaal. Maar goed lieve schouderklopje en ChantalJS ik geef jullie vanuit hier een knuffel.
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:55
maandag 7 september 2009 om 16:25
Om dit topic af te sluiten:
Ik heb 25 augustus abortus laten doen.
Ik geloof niet dat ik ooit zo'n moeilijke keus in mijn leven heb moeten maken. En eerlijk gezegd zou ik ook nooit meer deze keus maken. Het is verschrikkelijk geweest en nog steeds. De ervaring in een abortuskliniek, waar het lopendebandwerk is om vrouwen te aborteren, waar meisjes liggen van nog geen 20 die het voor de tweede keer doen. Of vrouwen zoals ik die dolgraag het kindje hadden willen houden, maar door de situatie toch de keus maken om de zwangerschap af te breken. Daarna de fantoompijn van een kindje wat weg is, de echo thuis nog 1000 keer bekijken en het gemis van alles. Ik mis het kindje nog iedere minuut van de dag. Iedere dag heb ik huilbuien en het enige wat ik wil is ooit nog de kans krijgen op nog een mooie zwangerschap in een stabiele relatie. Ik kon het uiteindelijk ook geen keus noemen. Je wilt een kind een mooie toekomst bieden, maar het gevoel dat ik een kindje weg heb laten halen is immens verdrietig.
Ik heb er lang over nagedacht en voor mijn gevoel een weloverwogen beslissing genomen. Maar mijn gevoelens nu zijn overweldigend.
Het erge is dat ik later alsnog met spoed een curritage moest ondergaan, omdat ik ernstige bloedingen kreeg na de abortus. Dan is het alsof je 2 keer een abortus ondergaat. Ik ben zowel lichamelijk als geestelijk er kapot van. Je kunt nog beter 100 keer een bevalling ondergaan en 4 kinderen in je eentje opvoeden als deze ellende en dit gevoel. En aan achteraf gepraat heb je helemaal niets, dat besef ik maar al te goed. Dus ik ga door, met pijn in mijn hart.
Maar als ik terug lees en een vrouw negatief hoor adviseren over de gevolgen voor de andere twee kinderen...zelfs die hadden nog beter een zusje of broertje erbij kunnen hebben als deze ellende en een moeder die aan de grond nu zit...
Ik besef nu maar al te goed, dat meningen er niet toe doen en dingen alleen kapot kunnen maken...het meeste heb ik gehad aan de mensen en vrienden die hun mening niet gaven en er gewoon waren en nog zijn...
Nogmaals hoop ik ooit dit zieltje nog een echt leven te kunnen schenken.
Ik denk dat dit topic hierbij gesloten is.
Ik heb 25 augustus abortus laten doen.
Ik geloof niet dat ik ooit zo'n moeilijke keus in mijn leven heb moeten maken. En eerlijk gezegd zou ik ook nooit meer deze keus maken. Het is verschrikkelijk geweest en nog steeds. De ervaring in een abortuskliniek, waar het lopendebandwerk is om vrouwen te aborteren, waar meisjes liggen van nog geen 20 die het voor de tweede keer doen. Of vrouwen zoals ik die dolgraag het kindje hadden willen houden, maar door de situatie toch de keus maken om de zwangerschap af te breken. Daarna de fantoompijn van een kindje wat weg is, de echo thuis nog 1000 keer bekijken en het gemis van alles. Ik mis het kindje nog iedere minuut van de dag. Iedere dag heb ik huilbuien en het enige wat ik wil is ooit nog de kans krijgen op nog een mooie zwangerschap in een stabiele relatie. Ik kon het uiteindelijk ook geen keus noemen. Je wilt een kind een mooie toekomst bieden, maar het gevoel dat ik een kindje weg heb laten halen is immens verdrietig.
Ik heb er lang over nagedacht en voor mijn gevoel een weloverwogen beslissing genomen. Maar mijn gevoelens nu zijn overweldigend.
Het erge is dat ik later alsnog met spoed een curritage moest ondergaan, omdat ik ernstige bloedingen kreeg na de abortus. Dan is het alsof je 2 keer een abortus ondergaat. Ik ben zowel lichamelijk als geestelijk er kapot van. Je kunt nog beter 100 keer een bevalling ondergaan en 4 kinderen in je eentje opvoeden als deze ellende en dit gevoel. En aan achteraf gepraat heb je helemaal niets, dat besef ik maar al te goed. Dus ik ga door, met pijn in mijn hart.
Maar als ik terug lees en een vrouw negatief hoor adviseren over de gevolgen voor de andere twee kinderen...zelfs die hadden nog beter een zusje of broertje erbij kunnen hebben als deze ellende en een moeder die aan de grond nu zit...
Ik besef nu maar al te goed, dat meningen er niet toe doen en dingen alleen kapot kunnen maken...het meeste heb ik gehad aan de mensen en vrienden die hun mening niet gaven en er gewoon waren en nog zijn...
Nogmaals hoop ik ooit dit zieltje nog een echt leven te kunnen schenken.
Ik denk dat dit topic hierbij gesloten is.
