Gezondheid
alle pijlers
Ervaring met euthanasie?
zondag 2 augustus 2009 om 16:45
Brrrrr, beetje eng om dit topic te openen, vind het best wel een kwetsbaar onderwerp, maar doe het toch maar. *ademt diep in*
Mijn moeder heeft kanker en is uitbehandeld. Ze heeft vrijwel direct een euthanasieverklaring opgesteld in overleg met de huisarts.
Ik ben benieuwd of hier mensen zijn die ervaring hebben met euthanasie bij een geliefde en daar iets over willen vertellen.
Dit topic openen voelt een beetje als op de zaken vooruit lopen, maar mijn moeder gaat best wel snel achteruit en ik heb geen idee hoe haar ziektebed gaat verlopen. Vandaar dat ik me maar een beetje probeer voor te bereiden op wat er komen gaat.
Bij mijn vader heb ik gezien dat de dood een verlossing kan zijn van pijn en ellende (is ook gestorven aan kanker). Ik ben benieuwd hoe mensen het ervaren als iemand aangeeft niet meer verder te willen. Het lijkt me zo afschuwelijk om te weten dat iemand dan en dan om zo laat gaat overlijden. Het afscheid nemen lijkt me zo intens. ..
Op dit moment kan ik er alleen maar met een heel naar gevoel naar kijken, ik ben benieuwd of mensen het ook als naar, of juist als heel mooi hebben ervaren? Groei je daar in, of is dat iets dat je achteraf vaststelt?
Mocht je het wel willen delen, maar liever niet hier, dan wil ik ook wel mijn e-mailadres geven als dat fijner is.
Alvast bedankt voor eventuele reacties....
Mijn moeder heeft kanker en is uitbehandeld. Ze heeft vrijwel direct een euthanasieverklaring opgesteld in overleg met de huisarts.
Ik ben benieuwd of hier mensen zijn die ervaring hebben met euthanasie bij een geliefde en daar iets over willen vertellen.
Dit topic openen voelt een beetje als op de zaken vooruit lopen, maar mijn moeder gaat best wel snel achteruit en ik heb geen idee hoe haar ziektebed gaat verlopen. Vandaar dat ik me maar een beetje probeer voor te bereiden op wat er komen gaat.
Bij mijn vader heb ik gezien dat de dood een verlossing kan zijn van pijn en ellende (is ook gestorven aan kanker). Ik ben benieuwd hoe mensen het ervaren als iemand aangeeft niet meer verder te willen. Het lijkt me zo afschuwelijk om te weten dat iemand dan en dan om zo laat gaat overlijden. Het afscheid nemen lijkt me zo intens. ..
Op dit moment kan ik er alleen maar met een heel naar gevoel naar kijken, ik ben benieuwd of mensen het ook als naar, of juist als heel mooi hebben ervaren? Groei je daar in, of is dat iets dat je achteraf vaststelt?
Mocht je het wel willen delen, maar liever niet hier, dan wil ik ook wel mijn e-mailadres geven als dat fijner is.
Alvast bedankt voor eventuele reacties....
zondag 9 augustus 2009 om 21:57
Sophy: mijn vader en moeder zijn beide aan longkanker overleden, maar het proces is heel anders verlopen.
Bij mijn vader leek het ziekteproces stop gezet te zijn door chemo. Totdat hij aanvallen kreeg en uitzaaiingen in zijn hersenen bleek te hebben. Hij is naar huis gekomen, op bed komen te liggen en is er niet meer uit gekomen. Na een paar dagen is de huisarts met morfine aan pijnbestrijding gaan doen. Mijn vader is uiteindelijk in een coma geraakt. Mijn moeder heeft later verteld dat de huisarts na een paar dagen het proces versnelt heeft door extra morfine te geven. Mijn vader had tijdens zijn ziekte wel eens met de arts over euthanasie gesproken, maar door de snelheid waarmee het ziekteproces opeens ging, is het nooit tot precieze afspraken gekomen. Door de uitzaaiingen in de hersenen was het trouwens ook twijfelachtig of zijn mening nog had geteld, want hij was in de war.
Mijn moeder had een combinatie van een hele zware beroerte en longkanker. Zij heeft tijdens haar ziekbed wel aangegeven dat ze niet tot het einde door wilde, maar heeft uiteindelijk gekozen voor palliatieve sedatie. Dat is een vorm van "natuurlijke" euthanasie waarmee de patiënt in coma wordt gehouden en uiteindelijk overlijdt (vaak omdat de dosis geleidelijk wordt opgevoerd in combinatie met uitdroging van het lichaam).
Terugkijkend op beide ziekbedden, dan kan ik zeggen dan mijn vader voor ons als nabestaanden een mooiere dood heeft gehad. Bij mijn moeder heeft het uiteindelijk dagen geduurd voordat ze definitief in coma raakte en zelfs daarna duurde het, ondanks de combi beroerte en kanker nog 4 dagen voordat ze uiteindelijk overleed. Haar sterfbed was veel minder rustig. Ze ademde heel hortend en dit bleef dagen doorgaan.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik besloten dat het mij niet zal overkomen om op zo'n manier te moeten doorgaan. Ik ben lid van de VVE en heb al jaren een euthanasieverklaring in mijn dossier bij mijn huisarts. Die keek er eerst wel van op dat iemand van 34 daar mee kwam, maar kon het na mijn ervaringen wel begrijpen.
Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte en hoop dat het definitieve afscheid gebeurt op een manier waarmee zij zelf vrede heeft.
Volgens mij kun je nu trouwens al regelen in wat voor kist je moeder begraven gaat worden. Vraag er eens naar bij de begrafenisondernemer bij wie je moeder verzekerd is. Ook met vragen over het thuis opbaren kun je bij hen terecht.
Bij mijn vader leek het ziekteproces stop gezet te zijn door chemo. Totdat hij aanvallen kreeg en uitzaaiingen in zijn hersenen bleek te hebben. Hij is naar huis gekomen, op bed komen te liggen en is er niet meer uit gekomen. Na een paar dagen is de huisarts met morfine aan pijnbestrijding gaan doen. Mijn vader is uiteindelijk in een coma geraakt. Mijn moeder heeft later verteld dat de huisarts na een paar dagen het proces versnelt heeft door extra morfine te geven. Mijn vader had tijdens zijn ziekte wel eens met de arts over euthanasie gesproken, maar door de snelheid waarmee het ziekteproces opeens ging, is het nooit tot precieze afspraken gekomen. Door de uitzaaiingen in de hersenen was het trouwens ook twijfelachtig of zijn mening nog had geteld, want hij was in de war.
Mijn moeder had een combinatie van een hele zware beroerte en longkanker. Zij heeft tijdens haar ziekbed wel aangegeven dat ze niet tot het einde door wilde, maar heeft uiteindelijk gekozen voor palliatieve sedatie. Dat is een vorm van "natuurlijke" euthanasie waarmee de patiënt in coma wordt gehouden en uiteindelijk overlijdt (vaak omdat de dosis geleidelijk wordt opgevoerd in combinatie met uitdroging van het lichaam).
Terugkijkend op beide ziekbedden, dan kan ik zeggen dan mijn vader voor ons als nabestaanden een mooiere dood heeft gehad. Bij mijn moeder heeft het uiteindelijk dagen geduurd voordat ze definitief in coma raakte en zelfs daarna duurde het, ondanks de combi beroerte en kanker nog 4 dagen voordat ze uiteindelijk overleed. Haar sterfbed was veel minder rustig. Ze ademde heel hortend en dit bleef dagen doorgaan.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik besloten dat het mij niet zal overkomen om op zo'n manier te moeten doorgaan. Ik ben lid van de VVE en heb al jaren een euthanasieverklaring in mijn dossier bij mijn huisarts. Die keek er eerst wel van op dat iemand van 34 daar mee kwam, maar kon het na mijn ervaringen wel begrijpen.
Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte en hoop dat het definitieve afscheid gebeurt op een manier waarmee zij zelf vrede heeft.
Volgens mij kun je nu trouwens al regelen in wat voor kist je moeder begraven gaat worden. Vraag er eens naar bij de begrafenisondernemer bij wie je moeder verzekerd is. Ook met vragen over het thuis opbaren kun je bij hen terecht.
zondag 9 augustus 2009 om 22:05
Nog even een aanvulling, die me bij is gebleven na een interview met de weduwe van Hugo Claus. Die leed aan Alzheimer en heeft ook in overleg met zijn behandeld arts besloten om zelf het moment van zijn dood te kiezen.
Zijn vrouw zei in het betreffende interview: "Hij is tenminste gestorven als mijn man, niet als één of andere onbekende vreemdeling". Dat vond ik een hele mooie en treffende uitspraak.
Bij Alzheimer gaat het om geestelijk lijden, om als mens gereduceerd te worden tot iemand die geen enkel besef meer heeft van wat dan ook. Bij kanker is het proces van lijden veelal fysiek, omdat je in de onwaardige situatie terecht komt dat de patiënt niets meer kan en bij alles afhankelijk is van hulp. Dit in combinatie vaak met veel pijn. Ook dit kun je zien als vervreemdend van de mens die de zieke eens was.
Kiezen voor euthanasie is in mijn ogen de keuze voor sterven zoals je bent in plaats van lijden tot het laatst en totaal vervreemden van jezelf.
Mijn moeder zou vandaag jarig zijn geweest. De 5e verjaardag zonder dat ze er zelf nog bij is.
Zijn vrouw zei in het betreffende interview: "Hij is tenminste gestorven als mijn man, niet als één of andere onbekende vreemdeling". Dat vond ik een hele mooie en treffende uitspraak.
Bij Alzheimer gaat het om geestelijk lijden, om als mens gereduceerd te worden tot iemand die geen enkel besef meer heeft van wat dan ook. Bij kanker is het proces van lijden veelal fysiek, omdat je in de onwaardige situatie terecht komt dat de patiënt niets meer kan en bij alles afhankelijk is van hulp. Dit in combinatie vaak met veel pijn. Ook dit kun je zien als vervreemdend van de mens die de zieke eens was.
Kiezen voor euthanasie is in mijn ogen de keuze voor sterven zoals je bent in plaats van lijden tot het laatst en totaal vervreemden van jezelf.
Mijn moeder zou vandaag jarig zijn geweest. De 5e verjaardag zonder dat ze er zelf nog bij is.
zondag 9 augustus 2009 om 22:10
Sophy, wat ontzettend kut.
Mooie verhalen hier, soms heel naar, soms heel mooi (oa Roosies en haar oma).
Mijn opa heeft een overdosis morfine gehad. De meeste van zijn kinderen waren er. Hij had kanker. Mijn oma (andere kant) is jonger gestorven. Zonder overdosis. Misschien heel dramatisch ofzo, maar mijn moeder zei dat er een traan over haar wang biggelde toen ze stierf. Die wilde helemaal niet gaan. Maar ook kanker. Men liet haar eerst 'versterven' zoals men dat zo 'mooi' noemt, gewoon als een plant laten verdorren door geen water meer te geven. Geloof dat mijn ooms en tantes toen heel kwaad werden. Mijn opa is in zijn huis gestorven, mijn oma in het ziekenhuis (ik was aan het werk). Allemaal heel naar.
Hopelijk vind je moeder voor en na haar dood rust. En kunnen jullie nog mooie momenten beleven. Want dat ben ik met Roosies eens, ik denk dat het daar echt om draait. Maar het sterven an sich is natuurlijk heel lastig omdat het je laatste daad is, en voor de achterblijvers het laatste wat je van iemand te zien krijgt. Bespreken met de huisarts is wellicht goed, anderzijds wordt het misschien even te hard. Kun je iets met je moeder bespreken? Hoe zij het zich voorstelt?
Confronterend topic eigenlijk. Zo kan ik niet zeggen dat ik van mijn vader hou bijvoorbeeld, twee van die nuchtere types (pa en ik). Maar als ik dan lees over ongelukken en tumoren en meteen een coma....ai.
Sterkte mensen.
Mooie verhalen hier, soms heel naar, soms heel mooi (oa Roosies en haar oma).
Mijn opa heeft een overdosis morfine gehad. De meeste van zijn kinderen waren er. Hij had kanker. Mijn oma (andere kant) is jonger gestorven. Zonder overdosis. Misschien heel dramatisch ofzo, maar mijn moeder zei dat er een traan over haar wang biggelde toen ze stierf. Die wilde helemaal niet gaan. Maar ook kanker. Men liet haar eerst 'versterven' zoals men dat zo 'mooi' noemt, gewoon als een plant laten verdorren door geen water meer te geven. Geloof dat mijn ooms en tantes toen heel kwaad werden. Mijn opa is in zijn huis gestorven, mijn oma in het ziekenhuis (ik was aan het werk). Allemaal heel naar.
Hopelijk vind je moeder voor en na haar dood rust. En kunnen jullie nog mooie momenten beleven. Want dat ben ik met Roosies eens, ik denk dat het daar echt om draait. Maar het sterven an sich is natuurlijk heel lastig omdat het je laatste daad is, en voor de achterblijvers het laatste wat je van iemand te zien krijgt. Bespreken met de huisarts is wellicht goed, anderzijds wordt het misschien even te hard. Kun je iets met je moeder bespreken? Hoe zij het zich voorstelt?
Confronterend topic eigenlijk. Zo kan ik niet zeggen dat ik van mijn vader hou bijvoorbeeld, twee van die nuchtere types (pa en ik). Maar als ik dan lees over ongelukken en tumoren en meteen een coma....ai.
Sterkte mensen.
zondag 9 augustus 2009 om 22:21
En ik lees nu mijn eigen verhaal terug ik geloof een beetje verwarrend, bij mijn oma is actieve euthanasie toegepast. Mijn moeder had wel een verklaring ondertekend en huisarts wilde meewerken maar zover is het dus niet gekomen. Ik vond het moment ook omdat ik gewoon voelde dat het ging gebeuren van te voren doodeng. Ik heb aan de mevrouw die er snachts was echt alles gevraagd wat ik kon verwachten. Gelukkig iemand die al 30 jaar in het vak zat en veel ervaring had. Niet iedereen sterft onrustig vaak zie je wel in de laatste momenten dat ze aan het 'loslaten' zijn. Beetje woelen enzo. Nou dacht ze dat mijn moeder nog minstens een week mee zou gaan omdat ze nog een sterke pols had en kleur maar ik ben nog nooit zo hyper geweest als die nacht. Zo ging het bij mijn moeder ook ineens die nacht was ze heel onrustig ze had zelfs gedroomd dat ze mij alleen moest laten en dat vond ze vreselijk. Het enige wat ik kon doen was zeggen dt het goed was, dat ik in goede handen was en dat ze echt mocht gaan rusten.Het laatste wat ze zei was ik hou ook van jou. Toen ik sochtends vroeg na een kopje koffie weer naast haar ging zitten en haar hand vast pakte ben ik tegen haar gaan praten, dat ik bij haar was hoeveel ik van haar hield. En ineens was ze er niet meer. Ze is zo vredig gegaan. Ik denk hoe beter je weet wat je wel en niet kan verwachten, hoe minder je, hoe gek het ook klinkt angst voor het moment hebt. Praten en vragen stellen hebben mij er echt doorheen gesleept die weken.
zondag 9 augustus 2009 om 22:29
Mijn stiefvader heeft na acht maanden ziekte ook de strijd op moeten geven. Hij heeft zelf besloten niet meer behandeld te willen worden en wilde thuis sterven.
Hij heeft ook een euthanasieverklaring getekend. Het probleem is alleen dat zo'n drankje door de apotheek gemaakt moet worden, dat ligt niet standaard klaar. De huisarts heeft ons toen ook gewaarschuwd dat als je op donderdag aangeeft te willen sterven, dat drankje er pas vrijdag is. Of, nog erger: als je op vrijdagavond niet meer wilt leven, je moet wachten tot maandag of dinsdag.
Mijn stiefvader kon op zaterdag echt niet meer, het was op. Maar ja, zaterdag... De dienstdoende arts heeft toen na het lezen van de verklaring de dosis morfine wat (behoorlijk) opgehoogd, waardoor hij heel rustig werd en zo langzaam is weggezakt.
Het was heel rustig en we hebben er allemaal geen vervelend gevoel over achteraf.
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze vreselijk moeilijke tijd.
Liefs, Lein
Hij heeft ook een euthanasieverklaring getekend. Het probleem is alleen dat zo'n drankje door de apotheek gemaakt moet worden, dat ligt niet standaard klaar. De huisarts heeft ons toen ook gewaarschuwd dat als je op donderdag aangeeft te willen sterven, dat drankje er pas vrijdag is. Of, nog erger: als je op vrijdagavond niet meer wilt leven, je moet wachten tot maandag of dinsdag.
Mijn stiefvader kon op zaterdag echt niet meer, het was op. Maar ja, zaterdag... De dienstdoende arts heeft toen na het lezen van de verklaring de dosis morfine wat (behoorlijk) opgehoogd, waardoor hij heel rustig werd en zo langzaam is weggezakt.
Het was heel rustig en we hebben er allemaal geen vervelend gevoel over achteraf.
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze vreselijk moeilijke tijd.
Liefs, Lein
zondag 9 augustus 2009 om 22:57
Wat een bijzondere verhalen allemaal.....stuk voor stuk stellen ze me gerust dat -hoe moeilijk ook- het mooi kan zijn om als je dan toch moet gaan, zo te gaan. En ook de gedeelten die andes liepen dan gewild of voorspeld vind ik waardevol, want dat maakt dat ik me ook daar op kan voorbereiden. Je hebt er natuurlijk maar tot op zekere hoogte invloed op.
Tot nu toe heb ik erg nare ervaringen met de dood en doodgaan. Mijn oma overleed plotseling aan een hartstilstand. Ik werd door man in een auto gedrukt en met 100 naar het ziekenhuis gereden (ze waren toen nog aan het reanimeren, man was er als hulpverlener bijgeweest en is me gaan halen), maar we waren net te laat. Ik werd door een zuster de traumakamer ingedrukt, waar ze net alle apparatuur hadden afgekoppeld. Dat was erg naar om te zien. Later zag ik oma opgebaard, maar zag ze er totaal niet meer uit als oma. Dat vond ik ook heel naar.
Mijn vader overleed anderhalf jaar geleden op een hele nare manier, met veel pijn. Dat ging ineens heel snel en ik ben mijn bed uitgebeld, de auto ingestapt en 5 minuten later stond ik bij zijn bed. Hij was toen echt net een minuut dood. Hij had veel overgegeven en lag echt heel verkrampt in bed. Alsof het hem heel erg was overvallen. Vervolgens hebben we nog uren in dezelfde kamer gezeten terwijl hij zo in bed lag, omdat zijn exvriendin geloofde dat doden niet aangeraakt mochten worden ivm één of ander boeddistisch gegeven (dat overigens helemaal niet bij mijn vader hoorde). Zo lag hij daar dus uren tot mijn man zei dat we het de uitvaartmensen niet echt veel makkelijkerder maakten door hem zo te laten liggen. Toen 'mocht' er iemand gebeld worden. (tja, achteraf snap ik ook niet dat ik niet mijn gevoel heb gevolgd, ik was nogal van de kaart).
Naja, mijn ervaringen waren tot nu toe dus vrij naar en ik vind het daarom belangrijk om me zoveel mogelijk over mijn angst heen kan zetten om mijn moeder haar dood te geven zoals zij dat voor zich ziet. Dat ik me nu door jullie verhalen veel vetrouwder voel met het fenomeen, helpt daar erg bij. Die angsten horen niet bij haar nu, vind ik.
Overigens delen we inderdaad heel erg veel deze weken. We hebben veel gesprekken, soms over niets en soms over haar leven, doodgaan en daarna.....Ze is heel rustig en vredig. Ze wil niet dood, maar ze heeft een soort acceptatie over zich waar ik niet anders dan heel veel bewondering voor kan hebben. Bovendien maakt het mij ook rustiger.
Pinksterbloempje, gecondoleerd en gefeliciteerd
Ook voor de andere meiden gecondoleerd. Wat zijn jullie sterk en schrijven jullie mooi
Tot nu toe heb ik erg nare ervaringen met de dood en doodgaan. Mijn oma overleed plotseling aan een hartstilstand. Ik werd door man in een auto gedrukt en met 100 naar het ziekenhuis gereden (ze waren toen nog aan het reanimeren, man was er als hulpverlener bijgeweest en is me gaan halen), maar we waren net te laat. Ik werd door een zuster de traumakamer ingedrukt, waar ze net alle apparatuur hadden afgekoppeld. Dat was erg naar om te zien. Later zag ik oma opgebaard, maar zag ze er totaal niet meer uit als oma. Dat vond ik ook heel naar.
Mijn vader overleed anderhalf jaar geleden op een hele nare manier, met veel pijn. Dat ging ineens heel snel en ik ben mijn bed uitgebeld, de auto ingestapt en 5 minuten later stond ik bij zijn bed. Hij was toen echt net een minuut dood. Hij had veel overgegeven en lag echt heel verkrampt in bed. Alsof het hem heel erg was overvallen. Vervolgens hebben we nog uren in dezelfde kamer gezeten terwijl hij zo in bed lag, omdat zijn exvriendin geloofde dat doden niet aangeraakt mochten worden ivm één of ander boeddistisch gegeven (dat overigens helemaal niet bij mijn vader hoorde). Zo lag hij daar dus uren tot mijn man zei dat we het de uitvaartmensen niet echt veel makkelijkerder maakten door hem zo te laten liggen. Toen 'mocht' er iemand gebeld worden. (tja, achteraf snap ik ook niet dat ik niet mijn gevoel heb gevolgd, ik was nogal van de kaart).
Naja, mijn ervaringen waren tot nu toe dus vrij naar en ik vind het daarom belangrijk om me zoveel mogelijk over mijn angst heen kan zetten om mijn moeder haar dood te geven zoals zij dat voor zich ziet. Dat ik me nu door jullie verhalen veel vetrouwder voel met het fenomeen, helpt daar erg bij. Die angsten horen niet bij haar nu, vind ik.
Overigens delen we inderdaad heel erg veel deze weken. We hebben veel gesprekken, soms over niets en soms over haar leven, doodgaan en daarna.....Ze is heel rustig en vredig. Ze wil niet dood, maar ze heeft een soort acceptatie over zich waar ik niet anders dan heel veel bewondering voor kan hebben. Bovendien maakt het mij ook rustiger.
Pinksterbloempje, gecondoleerd en gefeliciteerd
Ook voor de andere meiden gecondoleerd. Wat zijn jullie sterk en schrijven jullie mooi
zondag 9 augustus 2009 om 23:07
Jeetje ik begrijp je zo goed Sophy. Wat het overlijden betreft althans erna ik heb zelf mijn moeder afgelegd met een ander familielid. Vond het idee dood en dood eng maar het heeft me zo ontzettend bij de verweking geholpen. Ze lag daar als mijn mama, in haar mooie kleding haren zoals het hoorde, lippenstift, nagels bijgewerkt. Als je het me een jaar geleden had gevraagd of ik dat ooit zou doen dan zou ik nee hebben gezegd. Nu ik dit heb kunnen en mogen doen heeft het zoveel rust gegeven. Het is zo respectvol gegaan ook met de mederwerkster van de uitvaartverzorging. We waren met zijn alleen zo betrokken ook die laatste dagen voor haar begravenis. Veel bij haar geweest veel kusjes gegeven. En toen ze dus net was overleden ik was alleen ik wist dat ik de dokter moest bellen, voordat die kwam dat duurde anderhalf uur. Ik dacht echt zolang durf ik hier niet te zitten. Maar omdat ze er zo mooi en rustig bij lag was het voor mij niet heel erg moeilijk. De begravenis ondernemer is pas rond 14 uur gekomen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:30
Sophy,
vier jaar geleden is mijn vader overleden aan de gevolgen van een zware hersenbloeding. Door die bloeding was hij deels locked-in geworden en spreken was niet meer mogelijk, communicatie met gesloten vragen en handen en voeten. Na de bloeding heeft hij nog een aantal maanden doorgemodderd in de hoop nog iets te herstellen. Maar toen hij weer na twee dagen revalidatiecentrum met spoed werd overgebracht naar het ziekenhuis werd wel duidelijk dat zijn lichaam niet meer kon. Hij heeft toen zelf besloten dat het niet meer verder kon zo en dit aan de artsen laten weten (eindelijk een arts die met hem het gesprek aanging in plaats van met ons). Het was dan ook een domper toen we hoorden dat actieve euthanasie niet meer mogelijk was, hij kon het niet meer uitspreken en iets ondertekenen ging ook niet. Er is toen voor een passieve variant gekozen, stoppen met alle ondersteunende medicijnen. Toen bleek dat ook dit lang ging duren heeft hij besloten te stoppen met voeding en vocht. Uiteindelijk heeft het toen bij elkaar nog geen maand geduurd vanaf het moment dat hij het besloot . Maar wat was het een bijzondere maand. Ondanks dat we dingen niet meer echt konden uitspreken kon hij ons nog wat dingen mee geven. We hebben er echt een bijzondere periode van gemaakt daarbij gesteund door de verpleging van het ziekenhuis waar hij lag. We mochten hem dingen voeren, al kon hij niet meer slikken. Maar proeven was al zo bijzonder voor hem, koffie, drop, ijs, alles wat hij lekker vond kwam voorbij. Uiteindelijk is hij alleen in het ziekenhuis gestorven een paar uur nadat ik op bezoek was geweest. Achteraf heb ik gezien dat het heel slecht ging maar op de één of andere manier kon ik dat niet aan en ben ik naar huis gegaan. Soms heb ik daar wel spijt van, ik ben de laatste van de familie die hem nog heeft gezien, was ik maar gebleven. Maarja, contact was toen al niet meer mogelijk.
Ik wil je mee geven nu ook nog echt van de laatste momenten te genieten.Ook al duurt het misschien nog wel even, je weet ze er snel niet meer zal zijn. Ik heb die laatste maand echt bewust geleefd en beleefd om maar niets te vergeten.
Sterkte met dat wat komen gaat.
Liefs
J
vier jaar geleden is mijn vader overleden aan de gevolgen van een zware hersenbloeding. Door die bloeding was hij deels locked-in geworden en spreken was niet meer mogelijk, communicatie met gesloten vragen en handen en voeten. Na de bloeding heeft hij nog een aantal maanden doorgemodderd in de hoop nog iets te herstellen. Maar toen hij weer na twee dagen revalidatiecentrum met spoed werd overgebracht naar het ziekenhuis werd wel duidelijk dat zijn lichaam niet meer kon. Hij heeft toen zelf besloten dat het niet meer verder kon zo en dit aan de artsen laten weten (eindelijk een arts die met hem het gesprek aanging in plaats van met ons). Het was dan ook een domper toen we hoorden dat actieve euthanasie niet meer mogelijk was, hij kon het niet meer uitspreken en iets ondertekenen ging ook niet. Er is toen voor een passieve variant gekozen, stoppen met alle ondersteunende medicijnen. Toen bleek dat ook dit lang ging duren heeft hij besloten te stoppen met voeding en vocht. Uiteindelijk heeft het toen bij elkaar nog geen maand geduurd vanaf het moment dat hij het besloot . Maar wat was het een bijzondere maand. Ondanks dat we dingen niet meer echt konden uitspreken kon hij ons nog wat dingen mee geven. We hebben er echt een bijzondere periode van gemaakt daarbij gesteund door de verpleging van het ziekenhuis waar hij lag. We mochten hem dingen voeren, al kon hij niet meer slikken. Maar proeven was al zo bijzonder voor hem, koffie, drop, ijs, alles wat hij lekker vond kwam voorbij. Uiteindelijk is hij alleen in het ziekenhuis gestorven een paar uur nadat ik op bezoek was geweest. Achteraf heb ik gezien dat het heel slecht ging maar op de één of andere manier kon ik dat niet aan en ben ik naar huis gegaan. Soms heb ik daar wel spijt van, ik ben de laatste van de familie die hem nog heeft gezien, was ik maar gebleven. Maarja, contact was toen al niet meer mogelijk.
Ik wil je mee geven nu ook nog echt van de laatste momenten te genieten.Ook al duurt het misschien nog wel even, je weet ze er snel niet meer zal zijn. Ik heb die laatste maand echt bewust geleefd en beleefd om maar niets te vergeten.
Sterkte met dat wat komen gaat.
Liefs
J
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:01
Roosies: Wat mooi dat je dat allemaal hebt kunnen doen zeg. Ik ben er nu ook nog huiverig voor, maar als ik jou zo lees, kun je op dat moment zelf veel meer dan je denkt. Mijn moeder wil ook graag door ons verzorgd worden en opgemaakt worden....vind dat wel spannend, maar wie weet ben ik net zo stoer als jij
Ikkephien: bedankt voor het delen van je verhaal. Knap hoor hoe iedereen dat hier zomaar op durft te schrijven. Moet niet makkelijk zijn. Wat vervelend dat je nu af en toe denkt 'had ik maar'....Ik heb dat ook tav mijn vader. Mijn vader en ik kregen twee maand voor zijn overlijden ruzie. Op een zaterdag hadden we afgesproken om het bij te leggen. Hij was toen al heel ziek (het was ineens heel snel gegaan) en ik heb niet echt meer met hem kunnen praten. Wel heeft ie nog een paar grapjes gemaakt en ik heb hem gezegd dat alles goed was zo. Tegen een uur of elf 's avonds ben ik weggegaan en om 3 u werd ik gebeld dat hij aan het overlijden was. Mijn zusje zegt steeds dat ie op mij heeft gewacht, maar zo belangrijk wil ik mezelf niet maken. Achteraf had ik graag nog meer met hem gepraat, maar de situatie was er niet naar.
Dat was bij jou ook: jij hebt toen intuitief een keuze gemaakt om weg te gaan. Je hebt niet kunnen weten wat er zou gebeuren en als je het aanvoelde, heeft iets je er toe gebracht om toch weg te gaan. En dat is ok. Het is niet niks allemaal
Ikkephien: bedankt voor het delen van je verhaal. Knap hoor hoe iedereen dat hier zomaar op durft te schrijven. Moet niet makkelijk zijn. Wat vervelend dat je nu af en toe denkt 'had ik maar'....Ik heb dat ook tav mijn vader. Mijn vader en ik kregen twee maand voor zijn overlijden ruzie. Op een zaterdag hadden we afgesproken om het bij te leggen. Hij was toen al heel ziek (het was ineens heel snel gegaan) en ik heb niet echt meer met hem kunnen praten. Wel heeft ie nog een paar grapjes gemaakt en ik heb hem gezegd dat alles goed was zo. Tegen een uur of elf 's avonds ben ik weggegaan en om 3 u werd ik gebeld dat hij aan het overlijden was. Mijn zusje zegt steeds dat ie op mij heeft gewacht, maar zo belangrijk wil ik mezelf niet maken. Achteraf had ik graag nog meer met hem gepraat, maar de situatie was er niet naar.
Dat was bij jou ook: jij hebt toen intuitief een keuze gemaakt om weg te gaan. Je hebt niet kunnen weten wat er zou gebeuren en als je het aanvoelde, heeft iets je er toe gebracht om toch weg te gaan. En dat is ok. Het is niet niks allemaal
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:07
Vandaag gesprek gehad met mijn huisarts en dat was niet zo'n succes, maar ik heb wel antwoord gekregen op mijn vragen. Volgens mij vond ze het maar raar dat ik er was, ze vond het traject een zaak tussen mijn moeder en haar.
Mijn vraag was heel helder: als mijn moeder ineens niet meer helder is, kan een euthanasie dan wel doorgang vinden? Nou, dat duurde een 20 minuten, maar daar was ie dan: nee, dat kan niet. Helder. Mijn moeder dacht namelijk van wel en dat lijkt me nou een misverstand die je in dit soort trajecten pertinent niet wil hebben.
Bedankt aan de dames die dit noemden als aandachtspunt!
Maar goed, de energie die me dit vanmiddag kostte, had ik liever in mijn moeder gestoken.
Wij proberen inderdaad de tijd die ons nog samen rest zo fijn mogelijk door te komen. We zijn veel samen en we bellen elke dag. Morgen gaat mijn moeder mee naar de 20-weken echo van mijn babietje. Ik vind het heel spannend of alles wel goed is, maar mijn moeder heeft zo'n rotsvast vertrouwen in dit kindje, die verheugt zich alleen maar
Mijn vraag was heel helder: als mijn moeder ineens niet meer helder is, kan een euthanasie dan wel doorgang vinden? Nou, dat duurde een 20 minuten, maar daar was ie dan: nee, dat kan niet. Helder. Mijn moeder dacht namelijk van wel en dat lijkt me nou een misverstand die je in dit soort trajecten pertinent niet wil hebben.
Bedankt aan de dames die dit noemden als aandachtspunt!
Maar goed, de energie die me dit vanmiddag kostte, had ik liever in mijn moeder gestoken.
Wij proberen inderdaad de tijd die ons nog samen rest zo fijn mogelijk door te komen. We zijn veel samen en we bellen elke dag. Morgen gaat mijn moeder mee naar de 20-weken echo van mijn babietje. Ik vind het heel spannend of alles wel goed is, maar mijn moeder heeft zo'n rotsvast vertrouwen in dit kindje, die verheugt zich alleen maar
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:21
@Sophy,
Als je het idee hebt dat de HA niet van plan is om haar medewerking te verlenen dan moet je asap op zoek gaan naar een andere huisarts (en dat zou de huisarts ook moeten doen als ze er zelf zoveel moeite mee heeft).
Dat ze het iets vindt tussen haarzelf en je moeder is onzin. Jij bent haar kind. Dus ze heeft geen recht van spreken om dat zo te formuleren. Krijg er haast het idee van dat ze je moeder wil overhalen tot wat anders ('optimale pijnbestrijding' in haar ogen of palliatieve sedatie bijvoorbeeld).
Mijn vader is destijds overleden nadat hij een halve dag aan de morfine/dormicum pomp (=palliatieve sedatie) heeft gelegen die ik zelf mocht ophogen elk uur (ben verpleegkundige). Aangezien er geen tijd was om de administratieve rompslomp rond euthanasie rond te krijgen.
Als je het idee hebt dat de HA niet van plan is om haar medewerking te verlenen dan moet je asap op zoek gaan naar een andere huisarts (en dat zou de huisarts ook moeten doen als ze er zelf zoveel moeite mee heeft).
Dat ze het iets vindt tussen haarzelf en je moeder is onzin. Jij bent haar kind. Dus ze heeft geen recht van spreken om dat zo te formuleren. Krijg er haast het idee van dat ze je moeder wil overhalen tot wat anders ('optimale pijnbestrijding' in haar ogen of palliatieve sedatie bijvoorbeeld).
Mijn vader is destijds overleden nadat hij een halve dag aan de morfine/dormicum pomp (=palliatieve sedatie) heeft gelegen die ik zelf mocht ophogen elk uur (ben verpleegkundige). Aangezien er geen tijd was om de administratieve rompslomp rond euthanasie rond te krijgen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:37
Enigme, dank je voor je reactie. Ik heb wel het idee dat ze wil meewerken hoor en niet dat ze ergens anders naar toe stuurt. Ze leek alleen niet te begrijpen waarom ik uberhaupt vragen had.... Ze was bovendien heel defensief, heel raar...ze luisterde heel slecht, onderbrak iedere zin die ik begon en besloot haar verhaal dus met dat het iets tussen haar en mijn moeder was....
Wat me wel gerust stelde was dat ze wel veel ervaring had met dit soort trajecten...en ik snap heel goed dat het voor huisartsen ook moeilijk is, maar om dat nou zo te benoemen naar mij vond ik niet professioneel.... Mijn man gaat de ouders van een overleden kind ook niet vermoeien met hoe moeilijk kinderreanimaties zijn, bijvoorbeeld....
Vond je het trouwens niet heel heftig om zelf die pomp te bedienen?
Wat me wel gerust stelde was dat ze wel veel ervaring had met dit soort trajecten...en ik snap heel goed dat het voor huisartsen ook moeilijk is, maar om dat nou zo te benoemen naar mij vond ik niet professioneel.... Mijn man gaat de ouders van een overleden kind ook niet vermoeien met hoe moeilijk kinderreanimaties zijn, bijvoorbeeld....
Vond je het trouwens niet heel heftig om zelf die pomp te bedienen?
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:43
Heb je dezelfde huisarts als je moeder? Soms vinden ze het niet prettig als een naaste zich er mee 'bemoeit'. De ha van mijn moeder in eerste instantie ook niet totdat ze expliciet toestemming heeft gegeven. Toen vond hij het nog niet prettig maar kon ik in iedergeval mijn vragen stellen. Volgens mij mogen ze ook niet zomaar over andere spreken ( als ik het goed heb) dus misschien dat ze een beetje schrok omdat ze haar grens over ging zeg maar. In iedergeval sterkte!
dinsdag 11 augustus 2009 om 19:53
Roosies: tja misschien vond ze het zelf wel lastig om niet teveel te zeggen, terwijl ik het niet inhoudelijk over mijn moeder heb gehad...ik ben heel duidelijk geweest dat ik info wilde over het traject an sich...dat was mi heel helder en voor haar een voorwaarde....
Volgens mij ging het gesprek mis toen ik de situatie van mijn vader noemde die binnen no time niet meer helder was...dat was het hypothetische geval dat ik wilde bespreken. Ik noemde dat die situatie in verder alle opzichten anders was, dat er bijvoorbeeld ook geen pijnbestrijding was...ze was ook zijn huisarts en reageerde heel fel dat er wel pijnbestrijding was.... Tja, dat was zo, dat had ik namelijk zelf geregeld met de weekendarts, alleen toen had hij al uren vreselijke pijn.... Dat deed alleen mi niet ter zake: hij had leverfalen en raakte daarvan in de war. Leverfalen is bij mijn moeder ook een realistisch scenario, vandaar dat ik het noemde....
Nou ja, het zal allemaal wel te gevoelig zijn geweest. Belangrijkst is dat mama heel veel vertrouwen in haar heeft en dat er nu een misverstand uit de wereld is geholpen.... Zucht
Volgens mij ging het gesprek mis toen ik de situatie van mijn vader noemde die binnen no time niet meer helder was...dat was het hypothetische geval dat ik wilde bespreken. Ik noemde dat die situatie in verder alle opzichten anders was, dat er bijvoorbeeld ook geen pijnbestrijding was...ze was ook zijn huisarts en reageerde heel fel dat er wel pijnbestrijding was.... Tja, dat was zo, dat had ik namelijk zelf geregeld met de weekendarts, alleen toen had hij al uren vreselijke pijn.... Dat deed alleen mi niet ter zake: hij had leverfalen en raakte daarvan in de war. Leverfalen is bij mijn moeder ook een realistisch scenario, vandaar dat ik het noemde....
Nou ja, het zal allemaal wel te gevoelig zijn geweest. Belangrijkst is dat mama heel veel vertrouwen in haar heeft en dat er nu een misverstand uit de wereld is geholpen.... Zucht
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:44
quote:Sophy schreef op 11 augustus 2009 @ 19:37:
Enigme, dank je voor je reactie. Ik heb wel het idee dat ze wil meewerken hoor en niet dat ze ergens anders naar toe stuurt. Ze leek alleen niet te begrijpen waarom ik uberhaupt vragen had.... Ze was bovendien heel defensief, heel raar...ze luisterde heel slecht, onderbrak iedere zin die ik begon en besloot haar verhaal dus met dat het iets tussen haar en mijn moeder was....
Wat me wel gerust stelde was dat ze wel veel ervaring had met dit soort trajecten...en ik snap heel goed dat het voor huisartsen ook moeilijk is, maar om dat nou zo te benoemen naar mij vond ik niet professioneel.... Mijn man gaat de ouders van een overleden kind ook niet vermoeien met hoe moeilijk kinderreanimaties zijn, bijvoorbeeld....
Vond je het trouwens niet heel heftig om zelf die pomp te bedienen?
Nou ok gelukkig...Ik vind haar defensieve houding richting jou ook moeilijk te begrijpen en niet professioneel maar goed. Heb niet bij het gesprek gezeten...En weet niet wat haar ervaringen zijn mbt euthanasie. Het is echter niet meer dan logisch dat je vragen en zorgen hebt omtrent je moeder en haar ziekteproces. Ik vind het zelfs normaal dat je dit soort dingen bespreekbaar maakt. En heel goed ook om er niet te lang mee te wachten.
De pomp bedienen..of ik dat heftig vond...Eigenlijk niet. Was toen net 23. Pas toen iemand nogal lomp tegen me zei 'dus eigenlijk heb je je eigen vader vermoordt' dacht ik even bij mezelf..'verrek, ik heb wel meegewerkt aan het overlijden van mn vader'. Maar heb er nooit last van gehad. Ik heb hem geholpen...en daar ben ik nog altijd erg blij mee
Enigme, dank je voor je reactie. Ik heb wel het idee dat ze wil meewerken hoor en niet dat ze ergens anders naar toe stuurt. Ze leek alleen niet te begrijpen waarom ik uberhaupt vragen had.... Ze was bovendien heel defensief, heel raar...ze luisterde heel slecht, onderbrak iedere zin die ik begon en besloot haar verhaal dus met dat het iets tussen haar en mijn moeder was....
Wat me wel gerust stelde was dat ze wel veel ervaring had met dit soort trajecten...en ik snap heel goed dat het voor huisartsen ook moeilijk is, maar om dat nou zo te benoemen naar mij vond ik niet professioneel.... Mijn man gaat de ouders van een overleden kind ook niet vermoeien met hoe moeilijk kinderreanimaties zijn, bijvoorbeeld....
Vond je het trouwens niet heel heftig om zelf die pomp te bedienen?
Nou ok gelukkig...Ik vind haar defensieve houding richting jou ook moeilijk te begrijpen en niet professioneel maar goed. Heb niet bij het gesprek gezeten...En weet niet wat haar ervaringen zijn mbt euthanasie. Het is echter niet meer dan logisch dat je vragen en zorgen hebt omtrent je moeder en haar ziekteproces. Ik vind het zelfs normaal dat je dit soort dingen bespreekbaar maakt. En heel goed ook om er niet te lang mee te wachten.
De pomp bedienen..of ik dat heftig vond...Eigenlijk niet. Was toen net 23. Pas toen iemand nogal lomp tegen me zei 'dus eigenlijk heb je je eigen vader vermoordt' dacht ik even bij mezelf..'verrek, ik heb wel meegewerkt aan het overlijden van mn vader'. Maar heb er nooit last van gehad. Ik heb hem geholpen...en daar ben ik nog altijd erg blij mee
woensdag 12 augustus 2009 om 11:39
Roosies: tja dat denk ik ook, dat ze zich wat aangevallen voelde. Het is ook een gevoelig onderwerp. Achteraf bedoelde ze het misschien allemaal niet slecht, maar kwam het gewoon verrot haar mond uit. Daar ga ik dan maar van uit
Enigme: Tja, jammer dat ze zo reageerde en ik zal niet snel weer bi jhaar aankloppen met dit soort vragen. Als dit allemaal achter de rug is, neem ik wel een andere huisarts. Maar omdat ik nog veel met haar te maken krijg, wil ik de verhoudingen nu een beetje in balans houden zeg maar..... Mijn moeder loopt met haar weg en dat is het belangrijkst. Even diep inademen en maar weer door gaan
Fijn dat je het bedienen van die pomp kunt zien als helpen. En dat is idd wel vrij lomp om te zeggen.....het is nou niet zo dat de situatie nog lichtpuntjes zag in de vorm van hoop op genezing oid. Voor je vader lijkt het me ook wel heel prettig dat er iemand was die dicht bij hem stond ipv een vreemde. Heel fijn dat je er 'goed' op terugkijkt en fijn dat je die kans hebt gekregen dit voor je vader te doen.
De 20 week echo was gelukkig goed. Het was wel een onderneming met mama, ze trekt lopen nog maar slecht. Ze heeft nu zwaardere morfinepleisters en in plaats van doorbraakpillen, fentanyl zuigtabletstaafjes. Ze was erg emotioneel vandaag, ook van een slechte nacht doordat ze beroerd was van de morfine. Ik hoop dat ze nu goed ingesteld is en dat ze wat rust krijgt. Er is nog een mogelijkheid tot een zenuwblokkade, maar biedt geen garantie dat de pijn helemaal weg is en ze is er bang voor dat ze door die ingreep weer achteruit gaat juist. Dus ik hoop echt dat ze het met medicatie nog onder controle krijgen......
Poeh, heftige dagen zo......maar gelukkig is met de baby alles goed
Enigme: Tja, jammer dat ze zo reageerde en ik zal niet snel weer bi jhaar aankloppen met dit soort vragen. Als dit allemaal achter de rug is, neem ik wel een andere huisarts. Maar omdat ik nog veel met haar te maken krijg, wil ik de verhoudingen nu een beetje in balans houden zeg maar..... Mijn moeder loopt met haar weg en dat is het belangrijkst. Even diep inademen en maar weer door gaan
Fijn dat je het bedienen van die pomp kunt zien als helpen. En dat is idd wel vrij lomp om te zeggen.....het is nou niet zo dat de situatie nog lichtpuntjes zag in de vorm van hoop op genezing oid. Voor je vader lijkt het me ook wel heel prettig dat er iemand was die dicht bij hem stond ipv een vreemde. Heel fijn dat je er 'goed' op terugkijkt en fijn dat je die kans hebt gekregen dit voor je vader te doen.
De 20 week echo was gelukkig goed. Het was wel een onderneming met mama, ze trekt lopen nog maar slecht. Ze heeft nu zwaardere morfinepleisters en in plaats van doorbraakpillen, fentanyl zuigtabletstaafjes. Ze was erg emotioneel vandaag, ook van een slechte nacht doordat ze beroerd was van de morfine. Ik hoop dat ze nu goed ingesteld is en dat ze wat rust krijgt. Er is nog een mogelijkheid tot een zenuwblokkade, maar biedt geen garantie dat de pijn helemaal weg is en ze is er bang voor dat ze door die ingreep weer achteruit gaat juist. Dus ik hoop echt dat ze het met medicatie nog onder controle krijgen......
Poeh, heftige dagen zo......maar gelukkig is met de baby alles goed
woensdag 12 augustus 2009 om 12:34
