Kinderen
alle pijlers
Wie wil mij helpen..
woensdag 5 augustus 2009 om 18:19
Hallo,
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:32
Crini, en anderen, bedankt voor jullie respons,
ik weet het allemaal echt niet. Ik weet niet wat ik wil.
Vroeger, of nog laatst dacht en zei ik, als ik zwanger word dan laat ik het weghalen. Maar nu het zover is, lijkt alles anders.
Zoiets kan je namelijk niet zomaar zeggen. Er komt zoveel meer bij kijken.
Neem nou mijn vriend. Ik heb nog niet de kans gehad met hem hier uitvoerig over te praten. Dat kan pas als hij terug is van vakantie. Ik ben mij zeer bewust van het feit of ik mijn vriend niet te zwaar laat mee tellen in mijn beslissing.
Maar het voelt zo klote, zo onwerkelijk. Tot voorkort waren wij bezig om onze relatie verder uit bloemen. Maar nu voelt alles ineens zo onzeker.. ik denk vooral van mijn kant.
Ik weet niet wat hij denkt... en of hij niet bij mij blijft uit medelijden... deze dingen kom ik pas te weten wanneer hij terug is.
En ik weet dat ik waarschijnlijk teveel met hem in mijn hoofd zit. Maar we hebben het toch samen gedaan hij is mijn rots in de branding.
Maar ik voel op de een of andere manier zo n onwijze druk. Of dat is niet eens het juiste woord. maar een onbestemd gevoel..
Wij waren beiden niet bezig met dat deze zwangerschap ineens op ons pad zou komen.... en nu heeft dit alles verandert...alles was eerst veilig, zeker en... weet ik veel.... nu ligt alles op zn kop....
Ik wil mijn vriend geen pijn doen... wij hadden het er altijd over om te gaan samenwonen, en ja... uiteindelijk kinderen...maar dat was de verre toekomst... die kon ons nu nog niet inhalen. Maar dat is wel gebeurt...en nu moeten wij er beiden, en samen er zien uit te komen.... en dat is heel moeilijk...
Ik weet dat wij het lang en ver zullen schoppen, maar waarom zou een eventueel kind hier herrie in kunnen schoppen... ik zeg niet dat dit zo is.... maar al deze gedachten spoken deze laatste dagen zo erg door mijn hoofd dat ik het gevoel heb dat ik doordraai..
ik weet het allemaal echt niet. Ik weet niet wat ik wil.
Vroeger, of nog laatst dacht en zei ik, als ik zwanger word dan laat ik het weghalen. Maar nu het zover is, lijkt alles anders.
Zoiets kan je namelijk niet zomaar zeggen. Er komt zoveel meer bij kijken.
Neem nou mijn vriend. Ik heb nog niet de kans gehad met hem hier uitvoerig over te praten. Dat kan pas als hij terug is van vakantie. Ik ben mij zeer bewust van het feit of ik mijn vriend niet te zwaar laat mee tellen in mijn beslissing.
Maar het voelt zo klote, zo onwerkelijk. Tot voorkort waren wij bezig om onze relatie verder uit bloemen. Maar nu voelt alles ineens zo onzeker.. ik denk vooral van mijn kant.
Ik weet niet wat hij denkt... en of hij niet bij mij blijft uit medelijden... deze dingen kom ik pas te weten wanneer hij terug is.
En ik weet dat ik waarschijnlijk teveel met hem in mijn hoofd zit. Maar we hebben het toch samen gedaan hij is mijn rots in de branding.
Maar ik voel op de een of andere manier zo n onwijze druk. Of dat is niet eens het juiste woord. maar een onbestemd gevoel..
Wij waren beiden niet bezig met dat deze zwangerschap ineens op ons pad zou komen.... en nu heeft dit alles verandert...alles was eerst veilig, zeker en... weet ik veel.... nu ligt alles op zn kop....
Ik wil mijn vriend geen pijn doen... wij hadden het er altijd over om te gaan samenwonen, en ja... uiteindelijk kinderen...maar dat was de verre toekomst... die kon ons nu nog niet inhalen. Maar dat is wel gebeurt...en nu moeten wij er beiden, en samen er zien uit te komen.... en dat is heel moeilijk...
Ik weet dat wij het lang en ver zullen schoppen, maar waarom zou een eventueel kind hier herrie in kunnen schoppen... ik zeg niet dat dit zo is.... maar al deze gedachten spoken deze laatste dagen zo erg door mijn hoofd dat ik het gevoel heb dat ik doordraai..
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:40
quote:cejoy schreef op 11 augustus 2009 @ 23:32:
Crini, en anderen, bedankt voor jullie respons,
ik weet het allemaal echt niet. Ik weet niet wat ik wil.
Vroeger, of nog laatst dacht en zei ik, als ik zwanger word dan laat ik het weghalen. Maar nu het zover is, lijkt alles anders.
Zoiets kan je namelijk niet zomaar zeggen. Er komt zoveel meer bij kijken.
Neem nou mijn vriend. Ik heb nog niet de kans gehad met hem hier uitvoerig over te praten. Dat kan pas als hij terug is van vakantie. Ik ben mij zeer bewust van het feit of ik mijn vriend niet te zwaar laat mee tellen in mijn beslissing.
Maar het voelt zo klote, zo onwerkelijk. Tot voorkort waren wij bezig om onze relatie verder uit bloemen. Maar nu voelt alles ineens zo onzeker.. ik denk vooral van mijn kant.
Ik weet niet wat hij denkt... en of hij niet bij mij blijft uit medelijden... deze dingen kom ik pas te weten wanneer hij terug is.
En ik weet dat ik waarschijnlijk teveel met hem in mijn hoofd zit. Maar we hebben het toch samen gedaan hij is mijn rots in de branding.
Maar ik voel op de een of andere manier zo n onwijze druk. Of dat is niet eens het juiste woord. maar een onbestemd gevoel..
Wij waren beiden niet bezig met dat deze zwangerschap ineens op ons pad zou komen.... en nu heeft dit alles verandert...alles was eerst veilig, zeker en... weet ik veel.... nu ligt alles op zn kop....
Ik wil mijn vriend geen pijn doen... wij hadden het er altijd over om te gaan samenwonen, en ja... uiteindelijk kinderen...maar dat was de verre toekomst... die kon ons nu nog niet inhalen. Maar dat is wel gebeurt...en nu moeten wij er beiden, en samen er zien uit te komen.... en dat is heel moeilijk...
Ik weet dat wij het lang en ver zullen schoppen, maar waarom zou een eventueel kind hier herrie in kunnen schoppen... ik zeg niet dat dit zo is.... maar al deze gedachten spoken deze laatste dagen zo erg door mijn hoofd dat ik het gevoel heb dat ik doordraai..
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.
Crini, en anderen, bedankt voor jullie respons,
ik weet het allemaal echt niet. Ik weet niet wat ik wil.
Vroeger, of nog laatst dacht en zei ik, als ik zwanger word dan laat ik het weghalen. Maar nu het zover is, lijkt alles anders.
Zoiets kan je namelijk niet zomaar zeggen. Er komt zoveel meer bij kijken.
Neem nou mijn vriend. Ik heb nog niet de kans gehad met hem hier uitvoerig over te praten. Dat kan pas als hij terug is van vakantie. Ik ben mij zeer bewust van het feit of ik mijn vriend niet te zwaar laat mee tellen in mijn beslissing.
Maar het voelt zo klote, zo onwerkelijk. Tot voorkort waren wij bezig om onze relatie verder uit bloemen. Maar nu voelt alles ineens zo onzeker.. ik denk vooral van mijn kant.
Ik weet niet wat hij denkt... en of hij niet bij mij blijft uit medelijden... deze dingen kom ik pas te weten wanneer hij terug is.
En ik weet dat ik waarschijnlijk teveel met hem in mijn hoofd zit. Maar we hebben het toch samen gedaan hij is mijn rots in de branding.
Maar ik voel op de een of andere manier zo n onwijze druk. Of dat is niet eens het juiste woord. maar een onbestemd gevoel..
Wij waren beiden niet bezig met dat deze zwangerschap ineens op ons pad zou komen.... en nu heeft dit alles verandert...alles was eerst veilig, zeker en... weet ik veel.... nu ligt alles op zn kop....
Ik wil mijn vriend geen pijn doen... wij hadden het er altijd over om te gaan samenwonen, en ja... uiteindelijk kinderen...maar dat was de verre toekomst... die kon ons nu nog niet inhalen. Maar dat is wel gebeurt...en nu moeten wij er beiden, en samen er zien uit te komen.... en dat is heel moeilijk...
Ik weet dat wij het lang en ver zullen schoppen, maar waarom zou een eventueel kind hier herrie in kunnen schoppen... ik zeg niet dat dit zo is.... maar al deze gedachten spoken deze laatste dagen zo erg door mijn hoofd dat ik het gevoel heb dat ik doordraai..
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.
Whatever, I do what I want
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:47
Ik ben niet pro of tegen arbortus, wel tegen beslissingen onder druk.
Misschien is het idee om het even helemaal los te laten (waarschijnlijk vragen om het onmogelijk)....toch keihard proberen om je gedachtes te verzetten en/of wat afleiding te zoeken. Vaak ontstaat er dan juist ruimte in je hoofd en in je gevoel (want dit is ook een gevoelskwestie) om tot een voor jou, juiste beslissing te komen.
Misschien is het idee om het even helemaal los te laten (waarschijnlijk vragen om het onmogelijk)....toch keihard proberen om je gedachtes te verzetten en/of wat afleiding te zoeken. Vaak ontstaat er dan juist ruimte in je hoofd en in je gevoel (want dit is ook een gevoelskwestie) om tot een voor jou, juiste beslissing te komen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 12 augustus 2009 om 00:08
Net trouwens naar mijn schoon fam gebeld... maar helaas opgehangen...
Ik zou graag mijn hart willen luchten...
Maar weet niet of ik dit mijn vriend wel ´aan kan doen´. Het zijn toch zijn ouders..
Ik weet dat het nu weer lijkt alsof ik nu weer alleen maar met mijn vriend bezig ben...maar ben ook zeker met mijzelf bezig...alleen dit is zo`n moeilijke situatie..
Ik zou graag mijn hart willen luchten...
Maar weet niet of ik dit mijn vriend wel ´aan kan doen´. Het zijn toch zijn ouders..
Ik weet dat het nu weer lijkt alsof ik nu weer alleen maar met mijn vriend bezig ben...maar ben ook zeker met mijzelf bezig...alleen dit is zo`n moeilijke situatie..
woensdag 12 augustus 2009 om 00:11
tuurlijk mag je het weg laten halen het is 2009.
ik ga ervan uit dat je vriend in deze vakantie er ook over heeft nagedacht.
op mijn 22 zijn mijn man en ik open gaan staan om een kind te krijgen, we waren toen 6 jaar samen.
maar op het moment dat ik zwanger was, voelde ik me erg in de war.
is dit geen stomme actie van ons, willen we gewoon iets nieuws in ons 2 jarige sleur. gossie wat was ik op dat moment bang en onzeker. terwijl wij er bewust aan begonnen waren.
dus het is heel logisch dat je nu heel bang bent om iets te besluiten. en je vriend zal denk ik ook bang wezen.
want drastisch lijkt je leven heel anders te lopen.
en dan is het de makkelijkste weg om jou angst weg te nemen, om de zwangerschap te stoppen.
dus denk niet dat angst, naar de toekomst, betekend dat je en je vriend er niet aan toe zijn.
sterke de komende weken.
ik ga ervan uit dat je vriend in deze vakantie er ook over heeft nagedacht.
op mijn 22 zijn mijn man en ik open gaan staan om een kind te krijgen, we waren toen 6 jaar samen.
maar op het moment dat ik zwanger was, voelde ik me erg in de war.
is dit geen stomme actie van ons, willen we gewoon iets nieuws in ons 2 jarige sleur. gossie wat was ik op dat moment bang en onzeker. terwijl wij er bewust aan begonnen waren.
dus het is heel logisch dat je nu heel bang bent om iets te besluiten. en je vriend zal denk ik ook bang wezen.
want drastisch lijkt je leven heel anders te lopen.
en dan is het de makkelijkste weg om jou angst weg te nemen, om de zwangerschap te stoppen.
dus denk niet dat angst, naar de toekomst, betekend dat je en je vriend er niet aan toe zijn.
sterke de komende weken.
woensdag 12 augustus 2009 om 00:23
quote:crini schreef op 11 augustus 2009 @ 23:40:
[...]
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.
Ten eerste: probeer niet iemand in zo'n situatie te beïnvloeden met pro life praatjes, dat is echt niet oke.
Ten tweede, een abortus is onomkeerbaar, het krijgen van een kind is ook onomkeerbaar, je kunt het niet meer terugstoppen o.i.d. Raar om dat op te merken, beide keuzes zijn permanent.
En tenslotte: VBOK heeft een christelijke inslag, ook weer pro life.
[...]
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.
Ten eerste: probeer niet iemand in zo'n situatie te beïnvloeden met pro life praatjes, dat is echt niet oke.
Ten tweede, een abortus is onomkeerbaar, het krijgen van een kind is ook onomkeerbaar, je kunt het niet meer terugstoppen o.i.d. Raar om dat op te merken, beide keuzes zijn permanent.
En tenslotte: VBOK heeft een christelijke inslag, ook weer pro life.
woensdag 12 augustus 2009 om 00:31
quote:crini schreef op 11 augustus 2009 @ 23:40:
[...]
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.
[...]
Of heel veel moois brengen?
Als je de reacties leest van ervaringsdeskundigen die het kindje hebben laten komen, lees je bij allemaal dat ze geen spijt hebben van hun beslissing. Terwijl mensen die een abortus hebben laten doen niet allemaal geen spijt hebben...
Ja ik ben pro-life en ja, waarschijnlijk probeer ik je te beïnvloeden. Maar je moet gewoon heel goed bedenken dat er geen weg terug is als je een keus maakt. Kies je ervoor om er voor te gaan dan komt er een kind. Punt. Maar kies je ervoor om het weg te halen dan kan je ook niet meer terug. Ook niet als je er heel veel spijt van krijgt. En ik zeg niet dat een kind alleen maar geluk brengt, maar ik heb nog nooit een moeder horen zeggen dat ze spijt heeft dat ze kinderen gekregen heeft.
't Is dus niet iets om zomaar te beslissen en zeker niet als je overmand bent door emoties. En daarom; zoek hulp bij bijv. de VBOK.Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.
woensdag 12 augustus 2009 om 00:39
Rollergirl heeft hier wel een heel goed punt.
Ik hou heel veel van mijn kinderen, zonder twijfel. Maar het zo jong kinderen krijgen, heeft heel veel consequenties gehad, die nog doorlopen tot vandaag de dag.
Het allerbelangrijkste blijft wel dat het jouw keus is. Hoofd en hart.
Ik hou heel veel van mijn kinderen, zonder twijfel. Maar het zo jong kinderen krijgen, heeft heel veel consequenties gehad, die nog doorlopen tot vandaag de dag.
Het allerbelangrijkste blijft wel dat het jouw keus is. Hoofd en hart.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 12 augustus 2009 om 09:59
Misschien helpt het als je voor jezelf lijstjes maakt met voors en tegens.
Gewoon eens even alles op een rijtje zetten, met meteen eventuele oplossingen. Waarmee ik bedoel: als een tegen je studie is, kun je dan misschien een half jaar stoppen, moet je nog stages lopen of een scriptie schrijven en kun je dat qua tijd misschien omdraaien.
Het kan in ieder geval helpen tegen de chaos in je hoofd. Bedenk verder dat je niet echt te jong bent om een kind te krijgen, en dat je een abortus mag laten doen tot bijna 4 maanden. Het is dus niet zo dat je vandaag moet beslissen, je hebt wel even.
Gewoon eens even alles op een rijtje zetten, met meteen eventuele oplossingen. Waarmee ik bedoel: als een tegen je studie is, kun je dan misschien een half jaar stoppen, moet je nog stages lopen of een scriptie schrijven en kun je dat qua tijd misschien omdraaien.
Het kan in ieder geval helpen tegen de chaos in je hoofd. Bedenk verder dat je niet echt te jong bent om een kind te krijgen, en dat je een abortus mag laten doen tot bijna 4 maanden. Het is dus niet zo dat je vandaag moet beslissen, je hebt wel even.
woensdag 12 augustus 2009 om 14:15
quote:Rollergirl schreef op 12 augustus 2009 @ 00:31:
[...]
Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.
Het is gewoon een hele moeilijke beslissing. Als ik de tijd gehad zou hebben, zou ik waarschijnlijk nu nog aan het nadenken zijn geweest of ik wel of niet zwanger zou zijn gebleven. Met de kennis die ik nu heb zou ik persoonlijk waarschijnlijk voor niet hebben gekozen. Voornaamste reden is dat ik niet voor altijd aan de eerste de beste flapdrol vast zou willen zitten (zoals het dus in mijn situatie was). Dat vind ik het vervelendste aan míjn situatie. Ik ben nu nog bezig met mijn studie en ik had gewoon liever alles beter voor elkaar gehad en nog van mijn vrijheid genoten voordat ik een kind kreeg. Als ik mocht kiezen had ik iig nog een paar jaartjes gewacht en een andere vader voor mijn kind gekozen.
Ik denk dat ik onder betere omstandigheden ook een betere moeder zou zijn geweest. Ik vind het soms jammer dat ik dat 'klompje cellen' / 'die garnaal' gevoelsmatig niet kon zien als gewoon maar een klompje cellen. Viel me eigenlijk vies tegen van mezelf dat ik dat niet rationeel kon bekijken.
Het heeft mij zeker wel een paar jaar gekost om de situatie zoals het nu is te accepteren, en het gaat steeds beter nu het met mijn studie ook steeds beter gaat en ik de toekomst wat rooskleuriger ga zien.
Ik durfde trouwens echt niet te stoppen met mijn studie want ik was bang dat het juiste moment om weer te beginnen wel eens heel lang op zich kon laten wachten.
En mijn kind is echt de liefste en de leukste en de mooiste maar de optie voor precies hetzelfde kind een paar jaar later in een andere situatie had ik best leuk gevonden
[...]
Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.
Het is gewoon een hele moeilijke beslissing. Als ik de tijd gehad zou hebben, zou ik waarschijnlijk nu nog aan het nadenken zijn geweest of ik wel of niet zwanger zou zijn gebleven. Met de kennis die ik nu heb zou ik persoonlijk waarschijnlijk voor niet hebben gekozen. Voornaamste reden is dat ik niet voor altijd aan de eerste de beste flapdrol vast zou willen zitten (zoals het dus in mijn situatie was). Dat vind ik het vervelendste aan míjn situatie. Ik ben nu nog bezig met mijn studie en ik had gewoon liever alles beter voor elkaar gehad en nog van mijn vrijheid genoten voordat ik een kind kreeg. Als ik mocht kiezen had ik iig nog een paar jaartjes gewacht en een andere vader voor mijn kind gekozen.
Ik denk dat ik onder betere omstandigheden ook een betere moeder zou zijn geweest. Ik vind het soms jammer dat ik dat 'klompje cellen' / 'die garnaal' gevoelsmatig niet kon zien als gewoon maar een klompje cellen. Viel me eigenlijk vies tegen van mezelf dat ik dat niet rationeel kon bekijken.
Het heeft mij zeker wel een paar jaar gekost om de situatie zoals het nu is te accepteren, en het gaat steeds beter nu het met mijn studie ook steeds beter gaat en ik de toekomst wat rooskleuriger ga zien.
Ik durfde trouwens echt niet te stoppen met mijn studie want ik was bang dat het juiste moment om weer te beginnen wel eens heel lang op zich kon laten wachten.
En mijn kind is echt de liefste en de leukste en de mooiste maar de optie voor precies hetzelfde kind een paar jaar later in een andere situatie had ik best leuk gevonden
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:08
vrijdag 21 augustus 2009 om 09:56
quote:keeprunning schreef op 06 augustus 2009 @ 15:46:
Cejoy: wat een moeilijke situatie zeg, en wat een achtbaan van gevoelens zul je nu hebben. Probeer rustig te blijven. Heb je al met het VBOK gebeld?
@ Belbe: Kwam jij er pas in week 30 achter dat je zwanger was?Nee nog erger... die dertig weken was een type fout. Ik kwam er in week 40 (ws 42) pas achter!
Cejoy: wat een moeilijke situatie zeg, en wat een achtbaan van gevoelens zul je nu hebben. Probeer rustig te blijven. Heb je al met het VBOK gebeld?
@ Belbe: Kwam jij er pas in week 30 achter dat je zwanger was?Nee nog erger... die dertig weken was een type fout. Ik kwam er in week 40 (ws 42) pas achter!
Erger u niet, verwonder u slechts!
vrijdag 21 augustus 2009 om 10:41
vrijdag 21 augustus 2009 om 15:26
quote:Rollergirl schreef op 12 augustus 2009 @ 00:31:
[...]
Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.Yep, ik ken ze ook vaders en moeders die het toch anders zouden doen (geen kinderen) krijgen als ze het opnieuw mochten doen.
[...]
Jij misschien niet, maar deze vrouwen zijn er zeker wel, die hebben spijt van het krijgen van een kind, of het moment waarop ze een kind hebben gekregen. Genoeg vrouwen, die achteraf zeggen: als ik mocht kiezen, dan had ik nog wat jaartjes gewacht (of hadden liever helemaal geen kind gehad). Daarmee zeggen ze niet, dat ze geen goede moeder zijn of niet van hun kind houden, maar spijt hebben ze wel. Het is not done om het hardop te zeggen, dus zal je het niet zo snel horen, maar genoeg topics hier waarin vrouwen een andere kant hebben durven laten zien betreft hun moederschap.Yep, ik ken ze ook vaders en moeders die het toch anders zouden doen (geen kinderen) krijgen als ze het opnieuw mochten doen.
vrijdag 21 augustus 2009 om 16:04
Stel je voor dat je vriend je over een paar jaar verlaat of de relatie loopt mis. Kun je dan leven met het feit dat je een abortus hebt gedaan?
Ik denk echt dat je deze beslissing zelf moet nemen. Het is jouw buik, jouw leven, jouw emoties. Dat staat voorop, daarna komt je vriend en zijn inbreng. Vergeet niet, hij leeft denk ik makkelijker zorgeloos verder na een abortus, jij denk ik niet. Ik kan me voorstellen dat dat gaat wringen in een relatie.
Ik vind 23 trouwens niet te jong om een kind te krijgen. Misschien niet ideaal en had je het liever anders gedaan. Maar feit blijft dat het kind al in de maak is. Dan vind ik dat je dat niet kunt laten weghalen om af te studeren, werkervaring op te doen, en na 3 jaar alsnog een kind krijgen. Daar vind ik het te kostbaar voor. (de weegsschaal met daarop een kind en tijd voor jullie tweeen, dan slaat ie bij mij door naar het kind) Dan maar je leven aanpassen en er voor gaan. Die optie is er heus, ook al zie je nu misschien nog niet voor je hoe.
En daar zal je vast ook wel gelukkig mee worden. Er zijn moeders die zeggen dat ze het liever anders/later/eerder hadden gedaan. Maar ik ken geen moeders die spijt hebben dat hun kind er is, al zullen ze er vast wel zijn.
Heel veel sterkte met welke beslissing je ook maakt. Gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden, dus mocht je ervoor gaan hebt je nog ruim de tijd om je nieuwe leven vorm te gaan geven. Kijk goed naar babies om je heen. Dat is zich nu aan het vormen in je buik.
Ik ken je dan wel niet, maar ik weet zeker dat ook jij voor zo'n kleintje kunt zorgen. Want je bent volwassen, doet een opleiding, hebt een vriend.
Ik denk echt dat je deze beslissing zelf moet nemen. Het is jouw buik, jouw leven, jouw emoties. Dat staat voorop, daarna komt je vriend en zijn inbreng. Vergeet niet, hij leeft denk ik makkelijker zorgeloos verder na een abortus, jij denk ik niet. Ik kan me voorstellen dat dat gaat wringen in een relatie.
Ik vind 23 trouwens niet te jong om een kind te krijgen. Misschien niet ideaal en had je het liever anders gedaan. Maar feit blijft dat het kind al in de maak is. Dan vind ik dat je dat niet kunt laten weghalen om af te studeren, werkervaring op te doen, en na 3 jaar alsnog een kind krijgen. Daar vind ik het te kostbaar voor. (de weegsschaal met daarop een kind en tijd voor jullie tweeen, dan slaat ie bij mij door naar het kind) Dan maar je leven aanpassen en er voor gaan. Die optie is er heus, ook al zie je nu misschien nog niet voor je hoe.
En daar zal je vast ook wel gelukkig mee worden. Er zijn moeders die zeggen dat ze het liever anders/later/eerder hadden gedaan. Maar ik ken geen moeders die spijt hebben dat hun kind er is, al zullen ze er vast wel zijn.
Heel veel sterkte met welke beslissing je ook maakt. Gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden, dus mocht je ervoor gaan hebt je nog ruim de tijd om je nieuwe leven vorm te gaan geven. Kijk goed naar babies om je heen. Dat is zich nu aan het vormen in je buik.
Ik ken je dan wel niet, maar ik weet zeker dat ook jij voor zo'n kleintje kunt zorgen. Want je bent volwassen, doet een opleiding, hebt een vriend.
maandag 24 augustus 2009 om 14:05
Hallo allemaal...
Ik reageer heel laat besef ik, maar heb even goed de tijd genomen met mijn vriend om alles te bespreken en te laten bezinken.
We hebben besloten het te houden!!
Nu het volgende, ik ben echt niet te genieten. Ik vind mijzelf zelfs irritant.
Om het minste of geringste word ik chagrijnig, kat ik mijn vriend lief af. Ik merk ook dat ik soms gewoon ruzie zit te zoeken. Terwijl ik dit helemaal niet wil.
Ik weet me echt geen raad met mijzelf. Dit is neit echt leuk voor onze relatie.
Mijn vriend probeert alles heel lief te doen, maar niks is goed in mijn ogen.
Komt dit door mijn hormonen of moet ik verder gaan nadenken..
Ik baal ook enorm dat ik niet in de zon mag!!! En verder half Nederland al de hele week buiten de deur vertoeft.
Ik reageer heel laat besef ik, maar heb even goed de tijd genomen met mijn vriend om alles te bespreken en te laten bezinken.
We hebben besloten het te houden!!
Nu het volgende, ik ben echt niet te genieten. Ik vind mijzelf zelfs irritant.
Om het minste of geringste word ik chagrijnig, kat ik mijn vriend lief af. Ik merk ook dat ik soms gewoon ruzie zit te zoeken. Terwijl ik dit helemaal niet wil.
Ik weet me echt geen raad met mijzelf. Dit is neit echt leuk voor onze relatie.
Mijn vriend probeert alles heel lief te doen, maar niks is goed in mijn ogen.
Komt dit door mijn hormonen of moet ik verder gaan nadenken..
Ik baal ook enorm dat ik niet in de zon mag!!! En verder half Nederland al de hele week buiten de deur vertoeft.
