Kinderen
alle pijlers
Wie wil mij helpen..
woensdag 5 augustus 2009 om 18:19
Hallo,
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
vrijdag 7 augustus 2009 om 09:43
Hoi cejoy,
Vanaf dat je deze topic opende, heb ik meegelezen. Niet eerder geschreven, omdat ik niets toe te voegen had aan wat al gezegd werd door andere forummers.
Toch wil ik je nu even aan iets herinneren. In je laatste post heb je het over dat je niet weet wat jouw gedachten en gevoelens met hem doen, en dat je hem graag wilt helpen. Meis, probeer alsjeblieft jezelf nu op de eerste plaats te zetten!! Hoe moeilijk ook. En nee, dat is niet egoïstisch. Ik ben bang dat als je steeds maar blijft denken aan wat je vriend, je ouders etc. denken/vinden/willen, dat je een beslissing gaat nemen waar je later heel veel spijt van gaat krijgen.
Dus, zoals eerder door anderen gezegd: blijf bij jezelf, luister goed naar je gevoel en laat je niet teveel beïnvloeden door anderen!!
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing.
Vanaf dat je deze topic opende, heb ik meegelezen. Niet eerder geschreven, omdat ik niets toe te voegen had aan wat al gezegd werd door andere forummers.
Toch wil ik je nu even aan iets herinneren. In je laatste post heb je het over dat je niet weet wat jouw gedachten en gevoelens met hem doen, en dat je hem graag wilt helpen. Meis, probeer alsjeblieft jezelf nu op de eerste plaats te zetten!! Hoe moeilijk ook. En nee, dat is niet egoïstisch. Ik ben bang dat als je steeds maar blijft denken aan wat je vriend, je ouders etc. denken/vinden/willen, dat je een beslissing gaat nemen waar je later heel veel spijt van gaat krijgen.
Dus, zoals eerder door anderen gezegd: blijf bij jezelf, luister goed naar je gevoel en laat je niet teveel beïnvloeden door anderen!!
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing.
vrijdag 7 augustus 2009 om 20:45
Hoi Cejoy,
Het is moeilijk om in de voor-je-zelf-zorgen modus te zitten als je tot nu vooral geprobeerd hebt anderen gelukkig te maken/te helpen/voor ze klaar te staan. En dus ook altijd geprobeerd hebt door anderen aardig gevonden te worden. Ik weet niet of dat bij jou zo speelt, maar ik kan het me zo voorstellen gezien hoe je schrijft in je posts.
Hulp vragen is dan niet je sterkste kant en dat is toch wel verstandig in deze situatie. Hulp in de zin van lekker janken op een schouder, een knuffel, jouw gedachten op een rijtje te zetten zonder oordeel van iemand anders. Je moet maar zo denken dat jij nu inderdaad even aan de beurt bent en de rest later wel weer.
Eigenlijk helemaal niet zo gek dat je vriend er even niet is. Op alle niet leuke dingen na dan, is het goed om een paar dagen alleen met jezelf te zijn. Door deze confrontatie aan te gaan, zul je dadelijk een voor jou goed gefundeerde beslissing kunnen nemen (gebaseerd op jouw gevoel en je eigen gedachten).
Hulp nodig? Lees je eigen postings eens na en ontdek jezelf . (En er staan ook forumdames graag voor je klaar, hoor!)
Het is moeilijk om in de voor-je-zelf-zorgen modus te zitten als je tot nu vooral geprobeerd hebt anderen gelukkig te maken/te helpen/voor ze klaar te staan. En dus ook altijd geprobeerd hebt door anderen aardig gevonden te worden. Ik weet niet of dat bij jou zo speelt, maar ik kan het me zo voorstellen gezien hoe je schrijft in je posts.
Hulp vragen is dan niet je sterkste kant en dat is toch wel verstandig in deze situatie. Hulp in de zin van lekker janken op een schouder, een knuffel, jouw gedachten op een rijtje te zetten zonder oordeel van iemand anders. Je moet maar zo denken dat jij nu inderdaad even aan de beurt bent en de rest later wel weer.
Eigenlijk helemaal niet zo gek dat je vriend er even niet is. Op alle niet leuke dingen na dan, is het goed om een paar dagen alleen met jezelf te zijn. Door deze confrontatie aan te gaan, zul je dadelijk een voor jou goed gefundeerde beslissing kunnen nemen (gebaseerd op jouw gevoel en je eigen gedachten).
Hulp nodig? Lees je eigen postings eens na en ontdek jezelf . (En er staan ook forumdames graag voor je klaar, hoor!)
vrijdag 7 augustus 2009 om 21:41
Het klopt dat hulp vragen niet mijn sterkste kant is. En idd, ik ben er graag voor anderen en wil graag dat mensen gelukkig zijn. Soms is dat een valkuil, omdat ik mijzelf dan naar achter schuif. Maar dit is mijn karakter, ik ben niet zo omdat ik wil dat iemand mij aardig vind. Als iemand mij niet mag dan is dat maar zo. Ik wil alleen nooit een 'last' voor iemand zijn.
Maar ik besef gelukkig wel dat hulpvragen zeker nu in mijn situatie hard nodig is. Ben daarom blij dat ik naar de dokter ben geweest, en heb een goede vriendin die mij steunt en alle opties doorbespreekt, en mij op verschillende manieren naar deze situatie laat kijken.
Daar heb ik veel aan.
Ik heb ook veel aan jullie posts.
Vandaag besprak ik inderdaad met mijn vriendin, dat het goed is dat mijn vriend er op dit moment niet is. Op deze manier kunnen we het beiden laten bezinken, en een mening vormen.
Maar ik besef gelukkig wel dat hulpvragen zeker nu in mijn situatie hard nodig is. Ben daarom blij dat ik naar de dokter ben geweest, en heb een goede vriendin die mij steunt en alle opties doorbespreekt, en mij op verschillende manieren naar deze situatie laat kijken.
Daar heb ik veel aan.
Ik heb ook veel aan jullie posts.
Vandaag besprak ik inderdaad met mijn vriendin, dat het goed is dat mijn vriend er op dit moment niet is. Op deze manier kunnen we het beiden laten bezinken, en een mening vormen.
maandag 10 augustus 2009 om 13:59
Cejoy, hoe gaat het nu met je?
Je kunt gewoon niet niemand tot last zijn. Ik bedoel, je kunt niet iedereen tevreden houden. Bovendien gaat dit over jóuwl leven. En júllie beslissing. En hulp vragen lijkt me juist nu heel goed.
Het zou toch heel erg zijn als jij dit met anderen wilt bespreken, maar een ander niet tot last wilt zijn en het daarom niet doet.Maar dat je familie of vrienden zeggen 'hadden we het maar geweten, dan hadden we het erover kunnen hebben.
Maar goed, uiteindelijk blijft het natuurlijk jullie beslissing.
En ik weet niet of ik je kan feliciteren, of dat ongepast is, maar ik doe het toch.
Gefeliciteerd met je zwangerschap.
Als het goed is komt je vriend snel weer, fijn, dan kunnen jullie er rustig over praten.
Je kunt gewoon niet niemand tot last zijn. Ik bedoel, je kunt niet iedereen tevreden houden. Bovendien gaat dit over jóuwl leven. En júllie beslissing. En hulp vragen lijkt me juist nu heel goed.
Het zou toch heel erg zijn als jij dit met anderen wilt bespreken, maar een ander niet tot last wilt zijn en het daarom niet doet.Maar dat je familie of vrienden zeggen 'hadden we het maar geweten, dan hadden we het erover kunnen hebben.
Maar goed, uiteindelijk blijft het natuurlijk jullie beslissing.
En ik weet niet of ik je kan feliciteren, of dat ongepast is, maar ik doe het toch.
Gefeliciteerd met je zwangerschap.
Als het goed is komt je vriend snel weer, fijn, dan kunnen jullie er rustig over praten.
maandag 10 augustus 2009 om 22:53
He hallo,
Ik moet eerlijk bekennen dat de afgelopen dagen als in een waas voorbij zijn gegaan. Er schiet nog steeds vanalles door mijn hoofd. En soms staar ik maar wat voor me uit of kijk ik tv. Ik tel de dagen af naar mijn vriend. Hem mis ik heel erg.
Gister hadden we een emotioneel telefoongesprek, met ook nog een slechte verbinding. Dit alles maakt het er niet makkelijker op.
Hij wilt graag even proberen tot rust te komen deze dagen. En natuurlijk wil ik dat ook voor hem. Maar ik maak me ook zorgen. Dat het hem heeft afgeschrikt?? Ik weet niet precies hoe ik het onder woorden moet brengen.
Maar dit zet toch een andere kijk op het leven, ons leven, en onze relatie. Natuurlijk is dat goed. Maar ben toch liever bij hem, nu al deze emoties zo spelen.
Ik voel mij zoiezo heel emotioneel. Kan het ene moment in huilen uitbarsten (bij een stom tv programma bijvoorbeeld)
En die puistjes worden ook niet beter. Is de ene weg, heb ik weer een andere.
Ik ben nog bij mijn schoonfam. op bezoek geweest, hun belden mij. En dat vond ik zo ontzettend lief. Het speelde even door mijn hoofd het te vertellen, maar uiteindelijk niet gedaan.
Vandaag bij mijn eigen ouders op bezoek geweest, om de tijd maar te doden. Maar ik krijg het niet over mijn lippen.
Ik moet eerlijk bekennen dat de afgelopen dagen als in een waas voorbij zijn gegaan. Er schiet nog steeds vanalles door mijn hoofd. En soms staar ik maar wat voor me uit of kijk ik tv. Ik tel de dagen af naar mijn vriend. Hem mis ik heel erg.
Gister hadden we een emotioneel telefoongesprek, met ook nog een slechte verbinding. Dit alles maakt het er niet makkelijker op.
Hij wilt graag even proberen tot rust te komen deze dagen. En natuurlijk wil ik dat ook voor hem. Maar ik maak me ook zorgen. Dat het hem heeft afgeschrikt?? Ik weet niet precies hoe ik het onder woorden moet brengen.
Maar dit zet toch een andere kijk op het leven, ons leven, en onze relatie. Natuurlijk is dat goed. Maar ben toch liever bij hem, nu al deze emoties zo spelen.
Ik voel mij zoiezo heel emotioneel. Kan het ene moment in huilen uitbarsten (bij een stom tv programma bijvoorbeeld)
En die puistjes worden ook niet beter. Is de ene weg, heb ik weer een andere.
Ik ben nog bij mijn schoonfam. op bezoek geweest, hun belden mij. En dat vond ik zo ontzettend lief. Het speelde even door mijn hoofd het te vertellen, maar uiteindelijk niet gedaan.
Vandaag bij mijn eigen ouders op bezoek geweest, om de tijd maar te doden. Maar ik krijg het niet over mijn lippen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 07:42
Hey Cejoy, wat naar allemaal zeg.
Iemand waarschuwde je al voor die wiebelige hormonen en dat van dat tv programma dat ken ik ook.
Ik hoef maar een lief hondje of poesje te zien en dan jank ik al, best normaal.
Wat lief van je schoonfamilie om je te bellen, was het verder wel gezellig?
Heb je al bedacht dat als je(jullie) besluit de baby te laten komen dat je iedereen ook zal moeten inlichten.
Durf je dat misschien met je vriend samen?
Ik had laatst een gesprek met vriend en we waren erover uit dat als mijn dochter niet naar me toe zou komen met zo'n probleem ik daar wel heel veel moeite mee zou hebben!
Verder wilde ik toch nog even zeggen dat de praktische problemen opgelost kunnen worden!
Iedereen op dit forum is altijd erg behulpzaam en je hoeft maar te zeggen wat je nodig hebt en iemand heeft het misschien wel!
Wanneer komt je vriend terug?
Iemand waarschuwde je al voor die wiebelige hormonen en dat van dat tv programma dat ken ik ook.
Ik hoef maar een lief hondje of poesje te zien en dan jank ik al, best normaal.
Wat lief van je schoonfamilie om je te bellen, was het verder wel gezellig?
Heb je al bedacht dat als je(jullie) besluit de baby te laten komen dat je iedereen ook zal moeten inlichten.
Durf je dat misschien met je vriend samen?
Ik had laatst een gesprek met vriend en we waren erover uit dat als mijn dochter niet naar me toe zou komen met zo'n probleem ik daar wel heel veel moeite mee zou hebben!
Verder wilde ik toch nog even zeggen dat de praktische problemen opgelost kunnen worden!
Iedereen op dit forum is altijd erg behulpzaam en je hoeft maar te zeggen wat je nodig hebt en iemand heeft het misschien wel!
Wanneer komt je vriend terug?
dinsdag 11 augustus 2009 om 08:45
Hey cejoy, ik val nu eigenlijk net pas in je verhaal maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Ik heb hetzelfde meegemaakt, zo'n 8 jaar geleden met mijn (nog steeds) huidige vriend. Ik was toen 21 en nog druk aan de studie. Misschien heb je iets aan mijn verhaal, zoals al eerder genoemd werd: er zijn op het forum vele ervaringsdeskundigen.
Er gaat zoveel door je heen als je ontdekt zwanger te zijn. Voor mij en mijn vriend was abortus al vanaf het begin een optie waar we sterk naar neigden maar dit was echt niet de enige optie waar we over nadachten!
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik je twijfel als heel normaal beschouw. Om tot een goede afgewogen beslissing te komen, waar je gevoelsmatig achter kunt staan is het juist belangrijk om je de andere kant ook voor te stellen. Hoe zou het zijn om dit kind te krijgen, wat betekent dat voor mij, mijn relatie, mijn toekomst. Kan ik het aan? Hoe voel ik me als ik het weg laat halen, kan ik met die beslissing leven? Kan ik er achter staan? enz.
Een abortus is niet niks, het is onomkeerbaar. Het is dus denk ik logisch dat je je nu ten volle gaat realiseren dat er een kind in je groeit en dat dat dus niet geboren gaat worden als je kiest voor een abortus. Ik vond dit besef erg moeilijk, hoewel het mij hielp om te bedenken dat het nog erg vroeg in de zwangerschap was. Ik ben nooit 100% overtuigd geweest van mijn beslissing, ik heb gewoon mijn opties goed afgewogen en mijn gevoel laten spreken. Ik denk niet lichtzinnig over het krijgen van kinderen en ik geloof niet zo in het verhaal dat een kind alleen maar liefde nodig heeft 'dan komt de rest vanzelf'. Ik ken genoeg mensen/kinderen voor wie dit nooit zo heeft gewerkt in hun leven. Dit is natuurlijk heel persoonlijk, dat besef ik me.
Overigens was mijn vriend stelliger in zijn mening over de abortus, hoewel hij wel vond dat het uiteindelijk mijn beslissing ( want mijn lijf) was en hij mij hierin dus zou steunen.
De abortus was natuurlijk spannend en verdrietig en het duurde even voordat ik het een plek had gegeven. Ik heb er echter nooit spijt van gehad, juist omdat k zo goed had nagedacht en achter mijn beslissing kon staan, ondanks het verdriet en hoe moeilijk ik het vond.
Inmiddels ben ik (nu bewust) opnieuw zwanger van mijn vriend. Ik denk nog regelmatig aan de abortus terug en sta nog steeds achter mijn/onze beslissing.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe bij het maken van je beslissing.
Het is geen zwart/wit verhaal. Twijfelen hoort erbij, dit betekent niet dat een abortus in jullie situatie niet de beste mogelijkheid is.Wat je ook beslist, ik hoop van harte dat je vriend je hierin steunt, want steun kun je nu wel gebruiken.
@ nummerzoveel: Ik heb trouwens een ' overtijdbehandeling' gehad. Dit is precies dezelfde ingreep als een abortus, het enige verschil is voor de wet: je hebt geen verplichte bedenktijd zoals je die wel bij een abortus hebt. Je mag geloof ik maar 22 dagen over tijd
Er gaat zoveel door je heen als je ontdekt zwanger te zijn. Voor mij en mijn vriend was abortus al vanaf het begin een optie waar we sterk naar neigden maar dit was echt niet de enige optie waar we over nadachten!
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik je twijfel als heel normaal beschouw. Om tot een goede afgewogen beslissing te komen, waar je gevoelsmatig achter kunt staan is het juist belangrijk om je de andere kant ook voor te stellen. Hoe zou het zijn om dit kind te krijgen, wat betekent dat voor mij, mijn relatie, mijn toekomst. Kan ik het aan? Hoe voel ik me als ik het weg laat halen, kan ik met die beslissing leven? Kan ik er achter staan? enz.
Een abortus is niet niks, het is onomkeerbaar. Het is dus denk ik logisch dat je je nu ten volle gaat realiseren dat er een kind in je groeit en dat dat dus niet geboren gaat worden als je kiest voor een abortus. Ik vond dit besef erg moeilijk, hoewel het mij hielp om te bedenken dat het nog erg vroeg in de zwangerschap was. Ik ben nooit 100% overtuigd geweest van mijn beslissing, ik heb gewoon mijn opties goed afgewogen en mijn gevoel laten spreken. Ik denk niet lichtzinnig over het krijgen van kinderen en ik geloof niet zo in het verhaal dat een kind alleen maar liefde nodig heeft 'dan komt de rest vanzelf'. Ik ken genoeg mensen/kinderen voor wie dit nooit zo heeft gewerkt in hun leven. Dit is natuurlijk heel persoonlijk, dat besef ik me.
Overigens was mijn vriend stelliger in zijn mening over de abortus, hoewel hij wel vond dat het uiteindelijk mijn beslissing ( want mijn lijf) was en hij mij hierin dus zou steunen.
De abortus was natuurlijk spannend en verdrietig en het duurde even voordat ik het een plek had gegeven. Ik heb er echter nooit spijt van gehad, juist omdat k zo goed had nagedacht en achter mijn beslissing kon staan, ondanks het verdriet en hoe moeilijk ik het vond.
Inmiddels ben ik (nu bewust) opnieuw zwanger van mijn vriend. Ik denk nog regelmatig aan de abortus terug en sta nog steeds achter mijn/onze beslissing.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe bij het maken van je beslissing.
Het is geen zwart/wit verhaal. Twijfelen hoort erbij, dit betekent niet dat een abortus in jullie situatie niet de beste mogelijkheid is.Wat je ook beslist, ik hoop van harte dat je vriend je hierin steunt, want steun kun je nu wel gebruiken.
@ nummerzoveel: Ik heb trouwens een ' overtijdbehandeling' gehad. Dit is precies dezelfde ingreep als een abortus, het enige verschil is voor de wet: je hebt geen verplichte bedenktijd zoals je die wel bij een abortus hebt. Je mag geloof ik maar 22 dagen over tijd
dinsdag 11 augustus 2009 om 11:36
Cejoy,
wat fijn dat je ene goed gesprek ehbt gehad bij de dokter, en dat je kan praten met je vriendin.
Zoals je zelfn ook al aangeeft, je hebt nog even tijd om na te denken. Bedenk wat je wilt, en als je vriend straks terug is kun je hem vertellen wat je wilt en het er dan met hem over hebben.
Sterkte ermee!
wat fijn dat je ene goed gesprek ehbt gehad bij de dokter, en dat je kan praten met je vriendin.
Zoals je zelfn ook al aangeeft, je hebt nog even tijd om na te denken. Bedenk wat je wilt, en als je vriend straks terug is kun je hem vertellen wat je wilt en het er dan met hem over hebben.
Sterkte ermee!
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:13
Cejoy, ik lees al vanaf het begin mee maar heb nog niet gereageerd.
Ik heb al zoveel getypt en weer gewist want ik wil zoveel tegen je zeggen. Ik vind het zo verdrietig voor je dat je in deze situatie zit en zo vreselijk twijfelt. Het is waarschijnlijk de zwaarste beslissing die je ooit in je leven zal moeten nemen en ik hoop dat jij en je vriend samen tot een besluit komen waar je beiden 100% achter kan staan.
Ik wens je heel veel wijsheid toe.
Ik heb al zoveel getypt en weer gewist want ik wil zoveel tegen je zeggen. Ik vind het zo verdrietig voor je dat je in deze situatie zit en zo vreselijk twijfelt. Het is waarschijnlijk de zwaarste beslissing die je ooit in je leven zal moeten nemen en ik hoop dat jij en je vriend samen tot een besluit komen waar je beiden 100% achter kan staan.
Ik wens je heel veel wijsheid toe.
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:20
quote:cejoy schreef op 05 augustus 2009 @ 18:19:
Hallo,
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...Waarom in vredesnaam, vraag ik me af? Hoe veilig deden jullie het dan dat je het nodig vond om af en toe te testen voor de zekerheid? Maar goed, dat doet niks af aan jouw probleem, het viel me gewoon op.
Hallo,
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...Waarom in vredesnaam, vraag ik me af? Hoe veilig deden jullie het dan dat je het nodig vond om af en toe te testen voor de zekerheid? Maar goed, dat doet niks af aan jouw probleem, het viel me gewoon op.
Whatever, I do what I want
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:34
Heb net je hele topic doorgelezen, en al lezende bekruipt me het gevoel dat je, behalve dat je je druk maakt om wat je vriend wil en dat op de 1e plaats zet boven wat jij zelf wilt, ook bang bent dat vriend jou hierom zal laten zitten.
Maar misschien zie ik dat verkeerd? Hoe lang zijn jullie al samen?
Maar misschien zie ik dat verkeerd? Hoe lang zijn jullie al samen?
Whatever, I do what I want
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:24
hoi ik ben 23 en afgelopen mei 2009 bevallen van een eeneiige tweeling, mijn man is 24! voor ons was het ook nog niet de bedoeling en een tweeling was een nog grotere schok! maar heb er geen moment over gedacht om het weg te halen! je bent nooit te jong of te oud om van zo, n kleintje te houden! en in de generatie voor ons was 23 heel normaal! en je hebt liefde te bieden dat is genoeg voor een kleintje!
ik en mijn man zijn ook niet erg rijk en net beginners op ons werk, en moeten voor twee babytjes zorgen! maar ik zou ze niet kwijt willen! geld en goed kan er niet tegen op!!
ik en mijn man zijn ook niet erg rijk en net beginners op ons werk, en moeten voor twee babytjes zorgen! maar ik zou ze niet kwijt willen! geld en goed kan er niet tegen op!!
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:55
Crini,
het klopt inderdaad dat ik het gevoel van mijn vriend ook heel erg mee laat tellen.
En de afstand, (hij is nog in het buitenland) werkt ook niet echt mee.
Ik weet dat wij voor elkaar kiezen. Maar toch bekruipt mij ergens een naar gevoel. Het zet toch een bepaalde druk op je relatie. Voor deze test voelde alles nog normaal en veilig. Nu is alles in één klap op zijn kop gezet. En ik weet dat mijn vriend dit ook zo ervaard.
Onze hele kijk op onze relatie, of ons leven is verandert. Niets zal ooit nog meer hetzelfde zijn.
Ik verlang erg naar de zegmaar onbezorgde tijd die wij hadden. Ik ben soms inderdaad bang dat ik hem heb afgeschrikt, dat hij van zijn roze wolk is gevallen.
Ik kan niet wachten tot hij weer terug is.
Soms heb ik het gevoel dat ik doordraai van alle gedachten en emoties die spelen.
het klopt inderdaad dat ik het gevoel van mijn vriend ook heel erg mee laat tellen.
En de afstand, (hij is nog in het buitenland) werkt ook niet echt mee.
Ik weet dat wij voor elkaar kiezen. Maar toch bekruipt mij ergens een naar gevoel. Het zet toch een bepaalde druk op je relatie. Voor deze test voelde alles nog normaal en veilig. Nu is alles in één klap op zijn kop gezet. En ik weet dat mijn vriend dit ook zo ervaard.
Onze hele kijk op onze relatie, of ons leven is verandert. Niets zal ooit nog meer hetzelfde zijn.
Ik verlang erg naar de zegmaar onbezorgde tijd die wij hadden. Ik ben soms inderdaad bang dat ik hem heb afgeschrikt, dat hij van zijn roze wolk is gevallen.
Ik kan niet wachten tot hij weer terug is.
Soms heb ik het gevoel dat ik doordraai van alle gedachten en emoties die spelen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:09
quote:cejoy schreef op 11 augustus 2009 @ 22:33:
Ik of we testte ons omdat we er beiden over uit waren dat wij nog niet toe waren aan een evenuteel kindje.
Is het zo n probleem dat als je het veilig doet, je toch af en toe te testen??
Nee natuurlijk is dat geen probleem, ik snap het alleen niet, als je het toch veilig doet waarom dan testen?
Ik hoop dat de tijd dat je vriend nog weg is snel voorbij gaat
Overigens was ik ook 23 toen ik mijn 1e kind kreeg. Mijn man studeerde nog, ik was net een jaar begonnen aan mijn eerste baan en we woonden in een huis waar we op korte termijn uit moesten en hadden nog niets anders.
Het verschil is wel dat het bij ons gepland was en da's natuurlijk een belangrijk verschil. Maar ik wil er mee zeggen dat 23 niet te jong is, dat jullie beide bijna zijn afgestudeerd, er zijn slechtere omstandigheden hoor. En met hulp van anderen kom je er vast wel!
Ik zeg dit omdat ik iemand ken die ook een abortus heeft ondergaan onder dwang van haar vriend. Haar eigen gevoelens (zij wilde het houden) vlakte ze uit omwille van hem, ze was bang dat hij haar in de steek zou laten. Terwijl ze allebei (bijna) afgestudeerd waren, prima vooruitzichten op een baan en zelfs al een trouwdatum hadden! En diegene heeft er nu, 6 jaar later, nog steeds ontzettend veel last van en kan er niet mee dealen.
Onderschat een abortus dus niet en vooral: jouw gevoel is het belangrijkste, belangrijker nog dan dat van je vriend. Het kindje groeit in jouw buik, als er een abortus gedaan wordt moet jij die ondergaan en moet vooral jij er mentaal mee om leren gaan. Natuurlijk is het fijn als jullie er samen uit komen en ik bedoel ook niet dat je je vriend geen ruimte moet geven zich uit te spreken. Maar je moet jezelf hier bij dus niet wegcijferen! Misschien gaat je vriend bij je weg als je het kindje laat komen. Maar stel je vriend wil een abortus en jij eigenlijk niet en jij ondergaat toch een abortus om de lieve vrede, denk je dan niet dat er iets stuk is gegaan in jullie relatie? En dat dat misschien ook niet meer te lijmen valt?
Als je heel eerlijk bent: stel je vriend zegt "we gaan er voor, we laten het kindje komen" ben je dan opgelucht? Zoja, dan wil je een abortus dus eigenlijk niet. Stel jezelf de vraag wat JIJ wilt, los van je vriend, je ouders, je omgeving of wie dan ook.
En bedenk dat praktische bezwaren altijd op te lossen zijn, dus laat die niet mee tellen in je beslissing. Zelfs al zou je niemand in je omgeving hebben die zou kunnen of willen helpen (wat ik me overigens niet voor kan stellen) dan zou je bijv. van mij (en ik weet zeker van vele forummers hier) al de hele baby-uitzet over kunnen nemen voor nop.
Ik of we testte ons omdat we er beiden over uit waren dat wij nog niet toe waren aan een evenuteel kindje.
Is het zo n probleem dat als je het veilig doet, je toch af en toe te testen??
Nee natuurlijk is dat geen probleem, ik snap het alleen niet, als je het toch veilig doet waarom dan testen?
Ik hoop dat de tijd dat je vriend nog weg is snel voorbij gaat
Overigens was ik ook 23 toen ik mijn 1e kind kreeg. Mijn man studeerde nog, ik was net een jaar begonnen aan mijn eerste baan en we woonden in een huis waar we op korte termijn uit moesten en hadden nog niets anders.
Het verschil is wel dat het bij ons gepland was en da's natuurlijk een belangrijk verschil. Maar ik wil er mee zeggen dat 23 niet te jong is, dat jullie beide bijna zijn afgestudeerd, er zijn slechtere omstandigheden hoor. En met hulp van anderen kom je er vast wel!
Ik zeg dit omdat ik iemand ken die ook een abortus heeft ondergaan onder dwang van haar vriend. Haar eigen gevoelens (zij wilde het houden) vlakte ze uit omwille van hem, ze was bang dat hij haar in de steek zou laten. Terwijl ze allebei (bijna) afgestudeerd waren, prima vooruitzichten op een baan en zelfs al een trouwdatum hadden! En diegene heeft er nu, 6 jaar later, nog steeds ontzettend veel last van en kan er niet mee dealen.
Onderschat een abortus dus niet en vooral: jouw gevoel is het belangrijkste, belangrijker nog dan dat van je vriend. Het kindje groeit in jouw buik, als er een abortus gedaan wordt moet jij die ondergaan en moet vooral jij er mentaal mee om leren gaan. Natuurlijk is het fijn als jullie er samen uit komen en ik bedoel ook niet dat je je vriend geen ruimte moet geven zich uit te spreken. Maar je moet jezelf hier bij dus niet wegcijferen! Misschien gaat je vriend bij je weg als je het kindje laat komen. Maar stel je vriend wil een abortus en jij eigenlijk niet en jij ondergaat toch een abortus om de lieve vrede, denk je dan niet dat er iets stuk is gegaan in jullie relatie? En dat dat misschien ook niet meer te lijmen valt?
Als je heel eerlijk bent: stel je vriend zegt "we gaan er voor, we laten het kindje komen" ben je dan opgelucht? Zoja, dan wil je een abortus dus eigenlijk niet. Stel jezelf de vraag wat JIJ wilt, los van je vriend, je ouders, je omgeving of wie dan ook.
En bedenk dat praktische bezwaren altijd op te lossen zijn, dus laat die niet mee tellen in je beslissing. Zelfs al zou je niemand in je omgeving hebben die zou kunnen of willen helpen (wat ik me overigens niet voor kan stellen) dan zou je bijv. van mij (en ik weet zeker van vele forummers hier) al de hele baby-uitzet over kunnen nemen voor nop.
Whatever, I do what I want
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:11
beste Cejoy....wat heftig allemaal voor je.
Ik ben een ouder van 2 kinderen van jouw leeftijd (21 en 24 jaar). Ik loop ook weleens op ze te mopperen wat betreft hun keuzes.
Maar als de vriendin van mijn zoon of mijn dochter zwanger zou zijn, zal ik heus wel snappen dat hun wereld op z'n kop staat en dat ze mijn hulp dus hard nodig hebben. Ik zal ze nooit pushen, noch de een, noch de andere kant op. Wel helpen om overzicht te krijgen.....Zelf heb ik op mijn 17de (ongelukje) een dochter gekregen en op mijn 19de (bewust) een zoon. Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat mijn kinderen ervoor zorgen eerst hun eigen leven op poten te krijgen.....maar ik zou zondermeer helemaal voor ze klaarstaan als zij voor die keuze staan.
Heel veel sterkte!
Ik ben een ouder van 2 kinderen van jouw leeftijd (21 en 24 jaar). Ik loop ook weleens op ze te mopperen wat betreft hun keuzes.
Maar als de vriendin van mijn zoon of mijn dochter zwanger zou zijn, zal ik heus wel snappen dat hun wereld op z'n kop staat en dat ze mijn hulp dus hard nodig hebben. Ik zal ze nooit pushen, noch de een, noch de andere kant op. Wel helpen om overzicht te krijgen.....Zelf heb ik op mijn 17de (ongelukje) een dochter gekregen en op mijn 19de (bewust) een zoon. Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat mijn kinderen ervoor zorgen eerst hun eigen leven op poten te krijgen.....maar ik zou zondermeer helemaal voor ze klaarstaan als zij voor die keuze staan.
Heel veel sterkte!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 11 augustus 2009 om 23:15
O, en bij mij was het juist andersom. De vader van mijn kinderen zette mij onder druk om het kindje te houden. Tegen de tijd dat ik 24 jaar was, was ik een gescheiden alleenstaande moeder, zonder opleiding, met 2 kleine kinderen. En tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat ik mij toendertijd onder druk heb laten zetten......al dreigde hij met zelfmoord enzo. Helaas had ik geen ouders tot wie ik mij kon wenden, anders had ik dat zeker gedaan.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
