Geen bezoek kraamweek, hoe te brengen?

quote:arwen173 schreef op 20 augustus 2009 @ 08:26:

vlinder, zoals jij beschrijft, je bent 33, is toch zoals het nu gaat? althans zoals jij beschrijft is precies zoals ik het beleef, en ik zit nu midden in de babies. Dus hoezo is dit zo anders dan wat bianca beschrijft over 20 jaar geleden?Ik bedoelde het als volgt: ik ben 33 en bij mij gaat het gelukkig nog steeds zo.

ik bedoel dat zo'n strak plan als van TO en ik heb er nog meer gelezen hier, niet echt regel zijn zoals het nu gaat, maar meer uitzondering. Misschien dat mensen tegenwoordig iets meer tijd voor zichzelf willen tijdens de kraamweek in vergelijking met vroeger, dat zou kunnen, maar zo heel veel anders vind ik het niet. Behalve dat het eigenlijk wel echt normaal is om van te voren te bellen, en misschien dat dat vroeger niet hoefde?

quote:Vl43inder schreef op 20 augustus 2009 @ 08:27:

[...]





Ik bedoelde het als volgt: ik ben 33 en bij mij gaat het gelukkig nog steeds zo.ok, bij mij ook gelukkig. Enige wat bij mij zo is dat mensen die ik normaal gesproken ook niet zo vaak zie, ik niet al in de kraamweek wil zien, maar mensen die dichtbij staan, breng ik meteen op de hoogte en zijn ook meteen welkom.

Misschien ook mosterd:

Maar omdat vriendlief precies na de geboorte drie weken tentamens had en dus moest leren, hebben we in het geboortekaartje een gedichtje gezet, waarbij we specifiek meldden dat ze na een bepaalde datum konden langskomen i.v.m. de tentamens van papa.



Dus als je het niet wilt zeggen dan melden in het kaartje: "liever geen bezoek tijdens de kraamperiode".



Ik had het 'geluk' dat ik in het ziekenhuis lag en tijdens bezoekuren mensen kon laten langs komen.

Ook heb ik voor familie daarna nog een specifieke datum geprikt dat ze allemaal tegelijk konden langskomen (een uurtje of twee), zodat vriendlief daar niet teveel hinder van ondervond. En dat was ruim een week na de geboorte.

Poeh wat een verhalen allemaal......



Ik refereer alleen naar mijn eigen ervaringen als 'bezoeker'. Mijn zus is 2 x bevallen in het buitenland, kon ik niet direct bij zijn..

Ik heb 5 vriendinnen en met z'n zessen vormen we een warme vriendinnenclub en vriendenclub, ook hun mannen zijn mij lief.. Zij hebben allemaal al kinderen, bij allemaal zitten we allemaal de eerste dag op bed bij de bevallen moeder. Soms luchtig want moeder voelt zich super, soms rustig want moeder heeft het heel zwaar gehad.... maar we zijn er altijd allemaal. De laatste is afgelopen april geboren. We zaten op haar bed, fles champagne opengeknald en de baby lag heerlijk naast haar te slapen..... nog geen 18 uur oud.... en natuurlijk waren haar ouders en schoonouders al geweest en broers/zussen... ja eigelijk best druk!



Ik zie dat zelf ook zo voor me.... maar voor het zelfde geld wil ik niemand zien....



Nee dat geloof ik ook weer niet...... Jemig. Lastig dit. Mag ik hier eind januari op terugkomen?

Goh, ik heb me lang kunnen beheersen mr nu moet ik gewoon even reageren



Ik kan me heel goed vinden in de mening van TO want ik vond het allemaal een hel.

Ik dacht altijd dat ik enorm zou genieten tijdens de kraamtijd en zo fier als een gieter mijn dochter ging showen aan al die bezoekers maar in plaats daarvan vocht ik constant tegen de tranen.

Ik had net voor het eerst mijn dochter vast (was keizersnee geworden en ik kon ze pas fatsoenlijk zien en aanraken) toen iedereen de kamer al kwam opgestormd. Ze kampeerden al de hele dag in de cafetaria van het ziekenhuis dus waren er snel bij (hadden info aan de balie gekregen dus niet dat wij ze al gebeld hadden ofzo). Gelukkig was het vrij laat op de avond en kwam de verpleegster hen na een tijdje verzoeken naar huis te vertrekken. Na enig aandringen deden ze dit maar niet zonder te zeggen dat ze het schandalig vonden dat ze haar nog niet hadden mogen vasthouden en dat ze dat de volgende dag dan wel zouden inhalen.

Mijn schoonouders vonden dat hun zoon maar ineens meemoest want hij zag er zo moe uit (en ik dan, wou ik nog vragen ), ik zag dat hij op het punt van instorten stond en liet hem vertrekken.

Daar lag ik dan alleen, blij met mijn prachtige dochter maar ook verdrietig omdat mijn man al naar huis was. We hadden altijd gezegd eerst voldoende met ons tweeen te genieten alvorens de familie in te lichten maar dat was dus duidelijk anders gelopen.

Verder had ons kindje ook een lichte afwijking in het gezicht die nt op de echo's gezien was, dit was toch een lichte schok en ik had er graag met hem over willen praten.



De volgende dag kwamen er meteen al verschillende vriendinnen van mijn schoonmoeder over de vloer, mensen die ik nog nooit gezien had terwijl sommige familieleden mijn dochter nog niet eens gezien hadden omdat ze moesten werken, erg vond ik dat.

Mijn (schoon)ouders zelf waren iets later ook van de partij, al ruim voor het bezoekuur stonden ze in de kamer en bleven tot ver na het einde ervan (dus van 14u tot 20u was nog niet voldoende voor hen) en dit is zo elke dag, 5 dagen lang doorgegaan. Ook al kwamen ze onze maaltijden brengen of zat de ruimte barstensvol, niemand die aanstalte maakte om even de kamer te verlaten. En als ze me kwamen verzorgen, verlieten ze de kamer met veel gemor en lange gezichten om dan met zijn allen luidruchtig commentaar te zitten geven voor de deur.

En zo kan ik nog lang doorgaan, iedere keer als de kamer bijna leeg was en de personen die er nog zaten aanstalten maakten om te vertrekken, kwam er wel weer een groep binnenwaaien. Ik zat daar met zeiknatte t-shirts mr had gewoon geen tijd om te kolven, als ik iets daarvan zei reageerden ze met ik heb nog al borsten gezien of iets idioots of ze draaiden zich om maar echt bevorderlijk voor de melkproductie is zoiets niet.

Tijdens mijn hele verblijf in het ziekenhuis hebben mijn man en ik niet eens even samen kunnen zijn en praten, pas na 4 dagen is er een foto gemaakt van ons gezinnetje (en dat alleen maar omdat mijn zus daar ineens aan dacht).



Toen we thuiskwamen werd het er niet beter op, we hadden op het kaartje gezet om even te verwittigen voor bezoek maar bijna niemand heeft zich daar aan gehouden. Elke dag kregen we bezoek, soms meerdere keren en iedereen bleef uren zitten (van 19u tot 2u was geen uitzondering). Het waren ook echt groepen van 10 man en meer, vaak ook nog met hele ambetante kinderen (denk aan aan de gordijnen hangen en in de zetels springen, wij zeiden er iets van want hun ouders negeerden dit gedrag gewoon).



Nu bijna 3 maanden verder is de rust grotendeels weergekeerd. Ok, mijn schoonmoeder stond zowat elke dag voor de deur( ze woont bij ons in de straat) maar ik heb haar al op haar plaats gezet ondertussen.

Want ik ben gewoon ontzettend dom geweest, ik heb gewoon over me heen laten lopen. Ik wilde iedereen een plezier doen en niemand op de tenen trappen maar daardoor verloor ik wel mezelf uit het oog en dat wil ik echt nooooooit meer. Ik besef goed dat het mijn eigen schuld is dat mijn grenzen zo erg overschreden zijn en als ik dit teruglees vind ik mezelf de grootste sukkel die er bestaat maar op dat moment wilde ik gewoon aardig gevonden worden en die hele kraamweek niet vergallen (juist of dat nu niet is gebeurd )



Sorry voor dit lange en ongetwijfeld warrige verhaal maar het lucht alleszins heel erg op dit eens te kunnen neerschrijven

quote:Djoels schreef op 20 augustus 2009 @ 09:40:

Poeh wat een verhalen allemaal......



Ik refereer alleen naar mijn eigen ervaringen als 'bezoeker'. Mijn zus is 2 x bevallen in het buitenland, kon ik niet direct bij zijn..

Ik heb 5 vriendinnen en met z'n zessen vormen we een warme vriendinnenclub en vriendenclub, ook hun mannen zijn mij lief.. Zij hebben allemaal al kinderen, bij allemaal zitten we allemaal de eerste dag op bed bij de bevallen moeder. Soms luchtig want moeder voelt zich super, soms rustig want moeder heeft het heel zwaar gehad.... maar we zijn er altijd allemaal. De laatste is afgelopen april geboren. We zaten op haar bed, fles champagne opengeknald en de baby lag heerlijk naast haar te slapen..... nog geen 18 uur oud.... en natuurlijk waren haar ouders en schoonouders al geweest en broers/zussen... ja eigelijk best druk!



Ik zie dat zelf ook zo voor me.... maar voor het zelfde geld wil ik niemand zien....



Nee dat geloof ik ook weer niet...... Jemig. Lastig dit. Mag ik hier eind januari op terugkomen? ;-)dat is het allerbeste, pas dan beslissen wat je wel en niet wil. Wel van te voren een beetje over nadenken, maar gewoon op dat moment doen wat je wil en laten wat je niet wil!

quote:blutengel schreef op 20 augustus 2009 @ 09:47:

Goh, ik heb me lang kunnen beheersen mr nu moet ik gewoon even reageren



Ik kan me heel goed vinden in de mening van TO want ik vond het allemaal een hel.

Ik dacht altijd dat ik enorm zou genieten tijdens de kraamtijd en zo fier als een gieter mijn dochter ging showen aan al die bezoekers maar in plaats daarvan vocht ik constant tegen de tranen.

Ik had net voor het eerst mijn dochter vast (was keizersnee geworden en ik kon ze pas fatsoenlijk zien en aanraken) toen iedereen de kamer al kwam opgestormd. Ze kampeerden al de hele dag in de cafetaria van het ziekenhuis dus waren er snel bij (hadden info aan de balie gekregen dus niet dat wij ze al gebeld hadden ofzo). Gelukkig was het vrij laat op de avond en kwam de verpleegster hen na een tijdje verzoeken naar huis te vertrekken. Na enig aandringen deden ze dit maar niet zonder te zeggen dat ze het schandalig vonden dat ze haar nog niet hadden mogen vasthouden en dat ze dat de volgende dag dan wel zouden inhalen.

Mijn schoonouders vonden dat hun zoon maar ineens meemoest want hij zag er zo moe uit (en ik dan, wou ik nog vragen ), ik zag dat hij op het punt van instorten stond en liet hem vertrekken.

Daar lag ik dan alleen, blij met mijn prachtige dochter maar ook verdrietig omdat mijn man al naar huis was. We hadden altijd gezegd eerst voldoende met ons tweeen te genieten alvorens de familie in te lichten maar dat was dus duidelijk anders gelopen.

Verder had ons kindje ook een lichte afwijking in het gezicht die nt op de echo's gezien was, dit was toch een lichte schok en ik had er graag met hem over willen praten.



De volgende dag kwamen er meteen al verschillende vriendinnen van mijn schoonmoeder over de vloer, mensen die ik nog nooit gezien had terwijl sommige familieleden mijn dochter nog niet eens gezien hadden omdat ze moesten werken, erg vond ik dat.

Mijn (schoon)ouders zelf waren iets later ook van de partij, al ruim voor het bezoekuur stonden ze in de kamer en bleven tot ver na het einde ervan (dus van 14u tot 20u was nog niet voldoende voor hen) en dit is zo elke dag, 5 dagen lang doorgegaan. Ook al kwamen ze onze maaltijden brengen of zat de ruimte barstensvol, niemand die aanstalte maakte om even de kamer te verlaten. En als ze me kwamen verzorgen, verlieten ze de kamer met veel gemor en lange gezichten om dan met zijn allen luidruchtig commentaar te zitten geven voor de deur.

En zo kan ik nog lang doorgaan, iedere keer als de kamer bijna leeg was en de personen die er nog zaten aanstalten maakten om te vertrekken, kwam er wel weer een groep binnenwaaien. Ik zat daar met zeiknatte t-shirts mr had gewoon geen tijd om te kolven, als ik iets daarvan zei reageerden ze met ik heb nog al borsten gezien of iets idioots of ze draaiden zich om maar echt bevorderlijk voor de melkproductie is zoiets niet.

Tijdens mijn hele verblijf in het ziekenhuis hebben mijn man en ik niet eens even samen kunnen zijn en praten, pas na 4 dagen is er een foto gemaakt van ons gezinnetje (en dat alleen maar omdat mijn zus daar ineens aan dacht).



Toen we thuiskwamen werd het er niet beter op, we hadden op het kaartje gezet om even te verwittigen voor bezoek maar bijna niemand heeft zich daar aan gehouden. Elke dag kregen we bezoek, soms meerdere keren en iedereen bleef uren zitten (van 19u tot 2u was geen uitzondering). Het waren ook echt groepen van 10 man en meer, vaak ook nog met hele ambetante kinderen (denk aan aan de gordijnen hangen en in de zetels springen, wij zeiden er iets van want hun ouders negeerden dit gedrag gewoon).



Nu bijna 3 maanden verder is de rust grotendeels weergekeerd. Ok, mijn schoonmoeder stond zowat elke dag voor de deur( ze woont bij ons in de straat) maar ik heb haar al op haar plaats gezet ondertussen.

Want ik ben gewoon ontzettend dom geweest, ik heb gewoon over me heen laten lopen. Ik wilde iedereen een plezier doen en niemand op de tenen trappen maar daardoor verloor ik wel mezelf uit het oog en dat wil ik echt nooooooit meer. Ik besef goed dat het mijn eigen schuld is dat mijn grenzen zo erg overschreden zijn en als ik dit teruglees vind ik mezelf de grootste sukkel die er bestaat maar op dat moment wilde ik gewoon aardig gevonden worden en die hele kraamweek niet vergallen (juist of dat nu niet is gebeurd )



Sorry voor dit lange en ongetwijfeld warrige verhaal maar het lucht alleszins heel erg op dit eens te kunnen neerschrijven Gatverdamme, ik word hier plaatvervangend pissig van zoals ze over jullie grenzen heen zijn gegaan

Blutengel, dat is wel het andere uiterste. Maar sommige dingen uit dit verhaal begrijp ik niet. Waarom zaten ze al in het ziekenhuis; hoe wisten ze dat de bevalling begonnen was? Waarom heeft de verpleging niet ingegrepen, en later de kraamhulp? Het goede nieuws is dat je dit de volgende keer in ieder geval kunt voorkomen.

quote:Mamasaar schreef op 20 augustus 2009 @ 10:32:

[...]





Gatverdamme, ik word hier plaatvervangend pissig van zoals ze over jullie grenzen heen zijn gegaan



Welke grenzen?



Nou getuigt het van weinig inlevingsgevoel, absoluut, maar als er geen grenzen gesteld worden ( dat pa en ma ook weleens even samen willen zijn, bijvoorbeeld ) moet je het een ander niet aanrekenen dat ze er over denderen.

Fleurtje, ik heb juist bewust nooit laten weten dat de bevalling was begonnen. Erger nog, ik was bij de laatste opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging, en zelfs dat heb ik niet aan mijn familie doorgegeven. De reden daarvoor was dat ik wist dat de bevalling zo snel mogelijk werd ingeleid, en dat ik ze liever de zorgen bespaarde om ze een dag later te bellen met het blije nieuws (en zo is het ook precies gegaan). Mijn (schoon)ouders wilden ook liever niet weten dat het begonnen was, want dan ga je maar zitten zenuwen bij de telefoon.

jouw verhaal is inderdaad wel het andere uiterste en niet heel standaard van hoe kraamweken verlopen. Vind het onbegrijpelijk dat je niet ingegrepen hebt en ook dat je man gewoon maar mee gaat als zijn schoonmoeder dat zegt. En dan vriendinnen van je schoonmoeder, nou ja, bijzonder verhaal, erg triest, maar hopelijk een volgende keer beter.

..

Volgens mij is blutengel Vlaams als ik haar taalgebruik zo kan volgen en ik neem aan dat ze thuis geen kraamhulp had. Vervelend hoor, zo'n situatie. Raar ook dat niemand anders zag dat er een grens overgegaan werd. Ik snap het invoelingsvermogen niet, ik zal zelf ook nooit uitgebreid blijven hangen op kraamvisite. Niet iedereen is even sterk en kan altijd alles maar aan.

@mamasaar: dankjewel, is heel lief van je



@nippo: een van mijn buren (overigens ook weer goede vrienden van mijn schoonmoeder) had ons 's avonds zien vertrekken met onze valiezen en had dat doorgebrieft. Toen het later en later werd en de auto van mijn man er nt stond als ze voorbijreden (fijn om in een dorp te wonen, en met je schoonouders op een 300 meter), wisten ze ook wel dat het ws zover was (dat in combinatie met 10 dagen overtijd zijn en dat we die dag een afspraak met de gynaecoloog hadden).

We waren nog maar 2 minuten in onze kamer in het ziekenhuis toen we al berichten kregen in de trant van "hoe is het daar in kamer 213?" Ze hadden gewoon gebeld naar het ziekenhuis dusja.

We stuurden onze ouders soms een smsje (vooral mama was ongerust want zij en ik waren er bijna nt meer geweest bij de bevalling door hoge bloeddruk ed en ik bleek dezelfde problemen te hebben) maar ineens kregen we ongelofelijk veel berichten binnen, achteraf bleek mijn schoonzus regelmatig te posten op mijn facebookpagina dat mijn water gebroken werd ed dus een hele hoop vriendinnen en verre familieleden waren zo meteen ook op de hoogte en volgden alles op de voet.



Over de verpleging die nt ingreep: het was ongelofelijk druk, ik heb zelfs in een soort bib (leuk, zit je naakt op de springbal weeen weg te puffen en komt daar iemand zomaar binnengelopen om een boek ivm borstvoeding te ontlenen) op de kraamafdeling gelegen tijdens de weeen omdat we geen vaste kamer konden krijgen zolang ik nt bevallen was en er een file was voor de verloskamer - er werd letterlijk gezegd dat er nog 3 wachtenden voor ons waren.

Toen ik dan eenmaal bevallen was, mocht ik al blij zijn als ze mij kwamen verzorgen en opfrissen (want o wat was het heet toen) of na een half uur kwamen als je belde, laat staan dat ze "portier" kwamen spelen. Ze keken wel eens raar als ze zoveel volk zagen maar dan moesten ze alweer door naar de volgende patient. Eentje zei er wel iets van maar dan keken onze familieleden naar vriendinnen want zij waren toch de oma, tante, peter, ... en dat gold volgens hen niet voor hun.



@bgb: ik ben sowieso iemand die moeilijk uitkomt voor zijn mening en zijn grenzen nt durft stellen. Door mijn schoonmoeder hebben ook veel mensen van man zijn kant een heel slecht beeld van mij en ik wou niet dat ze zouden denken "wat een bitch, ... had idd gelijk".

Ik hield mezelf voor dat ik nt moest overreageren en dat ik blij moest zijn dat zoveel mensen benieuwd waren naar ons kindje en met haar inzaten, zeker de oma's waren enorm fier en pronkten graag met haar als hun vriendinnen kwamen.

Het is ook niet dat ik niks zei maar er waren de hele dag al situaties waarin ik reageerde (mijn oma trok het kindje uit man zijn handen, mijn schoonmoeder wilde kindje uit de aparte box halen, ... ) maar dan was er weer de volgende en de volgende en op de duur was ik gewoon op, het kostte me allemaal zoveel moeite en ik kon niet meer. Ik kreeg dan altijd iedereen over me heen of werd gewoon genegeerd, wat een hel.

Als ik al iets zei van afkolven (ik zei ook doodgewoon dat ik een kletsnat shirt had van niet te kunnen kolven) knikten ze eens en gingen door met hun gesprekken.

Wanneer ik zei dat ik even tijd alleen wou, zeiden ze dat ze wel zouden oppassen op de baby en dat ik maar vop de badkamer moest gaan zitten of iets gaan drinken in de cafetaria met mijn man . Als ik dan zei dat zij dat beter konden doen, lachten ze eventjes en negeerden me voor de rest verder.

Mijn zus zag aan me dat het niet ging maar ook zij stond machteloos. Eerst gaf ze subtiele hints, of vroeg of ze meegingen iets drinken zodat we even rust hadden maar dan zei iedereen gewoon vlakaf nee Ze heeft thuis dan bijv gepraat met mijn moeder maar die vond dat ik me aanstelde en ondankbaar was en dat het schandalig was dat een oma haar eigen kleinkind niet mocht zien.





@arwen173: idd onbegrijpelijk dat ik het zover heb laten komen. Ik heb wel ingegrepen maar niet voldoende, op een bepaald punt heb ik het gewoon opgegeven.

Ik zei wel wat ik dacht maar echt de deur wijzen durfde ik niet en daar voel ik me nog altijd schuldig om.

Ik had voor mezelf en mijn gezin moeten kiezen, 's avonds als iedereen weg was kon ik niks anders dan janken en hopen dat ik de volgende dag niet meer wakker zou worden want dan begon het opnieuw.

Ik begreep niet waarom ik nt blijer was, ik had toch net een dochtertje gekregen, dus voelde me ook nog eens een rotslechte moeder.

Ik was sowieso teleurgesteld dat het een keizersnede was geworden, voelde me schuldig ivm (mijn gevoelens over) haar afwijking (kon ik niks aan doen maar toch, vind het moeilijk voor haar ook later) en dan al die drukte erbij, terwijl ik gewoon eens even alleen wilde zijn met mijn zus en moeder, en met mijn man

De relatie met mijn schoonfamilie is sowieso heel apart, het is dan ook een speciaal mens. Ze heeft idd meteen al haar vriendinnen gebeld en dat zijn er heel wat aangezien ze bij verschillende verenigingen zit, en die stonden gelijk dus in het ziekenhuis. We hebben er een tiental op bezoek gekregen en iedere keer kwam ze mee (ook hier thuis, ze zei dat die mensen dat gevraagd hadden) en deed net of het haar kind was, zei ook meteen van "dadelijk gaan we nr de kinderkamer kijken" (wij huren het huis van hen en toen ik er iets van zei, zei ze dat ze deed wat ze wilde in haar eigen huis. Ik weet ook wel dat dit niet zo is maar je snapt het plaatje wel.)



@prima69: ik ben idd een Vlaamse, was dat zo duidelijk?



Sorry voor alweer zo'n superlange post, ik probeer het zo kort mogelijk te houden maar dat lukt dus duidelijk niet *bloos bloos*

Blutenengel, waarom zei je niet....... EN NU IS HET KLAAR!!



Volgens mij zou ik dat echt gillen als ik er klaar mee was / ben. Dat doe ik nu ook als iets me niet aanstaat.... Ik vind het zo naar voor je dat je je gewoon hebt laten overrijden door die enorme sneltrein zonder tussenstations....



Wat een hel, zo zou ik ook niet willen bevallen / kramen.

Ik ook, ik weet zeker dat ik op een bepaald moment mijn longen uit mijn lijf zou gillen: "oprotten.. NU!"



Ik voorzie aangaande mijn moeder gelijke taferelen, claimt haar ongeboren kleinkind nu al, wordt er gek van, maar houdt het ook bewust nu al redelijk op een afstand. Gelukkig is mijn schoonfamilie heel anders, evenals mijn vader en zijn nwe gezin. Dat gaat helemaal goed komen, weet ik zeker.

wat een afschuwelijk drama, je schoonzus die op face book jouw bevalling bijhoudt en al die rest van die ellende, oh man, ik had binnen een dag iedereen echt letterlijk de deur uit getimmerd en verrot gescholden. En als ik dat niet gedaan had, dan zeker mijn man.

Ik zou verhuizen; lijkt me heel gezond voor iedereen. Zo kun je toch geen eigen leven opbouwen?

Ik had trouwens ook mijn telefoon uitgezet, dan had je die smsjes niet gelezen. Evenals de voordeurbel en de telefoon thuis.

Dankjewel voor het meeleven, ik snap mezelf en mijn reactie (vooral het gebrek daaraan) nog altijd niet, hoor.

En summer, groot gelijk dat je nu al afstand bewaart. Hoop dat het bij jou idd helemaal goedkomt



Mijn gsm stond idd uit maar die van mijn man niet en hij zei dat het echt heel erg was. Die berichten zelf heb ik ook pas na de bevalling gelezen, ik werd ingeleid en kreeg al snel verschrikkelijke weeen dus had wel iets anders aan mijn hoofd.

Ook maanden de verpleegsters ons aan om contact te nemen met onze families want nadat ze even geen update meer kregen van ons belden die dan maar constant naar het ziekenhuis zelf. Omdat die geen info mochten geven stonden ze dan maar half hysterisch aan de balie op de kraamafdeling omdat ze dachten dat er iets mis was en dat waren die verpleegsters natuurlijk ook moe.



Een vaste telefoon hebben we hier niet en de voordeurbel stond hier ook af maar dat hielp weinig. Ik ging af en toe even buiten zitten om een luchtje te scheppen of mijn honden eten en drinken geven en elke keer was er wel iemand die dan voorbijreed en stopte en dan kreeg ik een bericht van mijn schoonma "ik heb gehoord dat je buiten zat, je zei toch dat je bezoek ging krijgen en dat ik daarom nt even 5 minuutjes langs kon komen om mijn kleindochter te zien, zo kan ik wel geen band met haar opbouwen, je laat me geen oma zijn blablabla"

Wij wonen in een hoekhuis dus of ik nu in de voortuin of achtertuin ben, alles ligt tegen de straatkant dus ontsnappen is nt mogelijk en in mezelf opsluiten had/heb ik ook geen zin.



Idd geen gezonde situatie, zo heeft ze hier al eens om 7u 's morgens gestaan samen met mijn schoonzus omdat ze het kindje al lang niet had gezien (2 dagen, ze zegt dat ze het weinig te ziet terwijl we toen wegens omstandigheden 3 keer op een week daar zijn geweest. Heb haar nu duidelijk gemaakt dat ik 1 keer meer als voldoende vind en dat we ook een eigen leven en gezin nu hebben). Toen ik iets daarvan zei, zei ze dat ze het voor mijn schoonzus deed en die had onze dochter idd nog maar een keer gezien.

Maar we huren goedkoop en mijn man wil hier niet weg. Hij ziet het probleem ook niet echt, ze willen ons toch alleen maar helpen en bedoelen het ook zo goed:$ Geloof me, we hebben hierover al verschillende discussies gehad maar goed, dat is een ander topic

Hier een obstetrieverpleegkundige.. Heb zelf nog geen kinderen maar zie er natuurlijk genoeg geboren worden in het ziekenhuis. Had er nooit bij stil gestaan dat het ontvangen van bezoek zo ontzettend naar kan verlopen (toen ik begon nog geen nichtjes en neefjes in de familie, dus geen flauw idee hoe het werkte met kraambezoek). Soms staat er een horde familie aan de andere kant van de verloskamer, soms worden we plat gebeld door oma's voor een bevallingsverslagje (wat ze uiteraard niet krijgen), ik hoor de ouders vaak bellen na de bevalling en zeggen: wij ontvangen liever nog geen bezoek in het ziekenhuis want we mogen over 6 uur naar huis en hopla: 1 uur later staat er 15 man in de kamer. In één woord: bizar!

Tijdens de verzorging na een bevalling vraag ik ouders altijd: wat willen jullie en hoe kan ik hierbij helpen? Mochten familie/vrienden zich hier niet aan houden, dan bonjour ik ze zonder pardon het ziekenhuis uit onder het mom: moeder moet rusten, baby is misselijk/hoofdpijn van de bevalling (even snel kijkje nemen en niet oppakken), gezin is even aan het genieten, moeder en baby worden verzorgd blablabla.



Neemt niet weg dat veel bevallingen voorspoedig verlopen en ouders het bezoek gewoon zelf regelen en dat dit goed gaat. Maar mocht je moeite hebben: een verpleegkundige is meestal wel zo vriendelijk om met een grijns op dr gezicht te zeggen dat het baby-kijken voorbij is

blutengel, je gebruikte een paar typische Vlaamse uitdrukkingen, vandaar dat ik het kon raden, hihi.



Maar wat een helse kraamtijd heb je gehad, zeg, poeh, echt traumatisch.

OMG Blutengel, niet te geloven jouw verhaal! Dat gedrag van je schoonmoeder ook, dat ze zich jullie baby min of meer toegeigende... Wat ontzettend respectloos!



Wat ik niet zo goed begrijp is dat je man niet ingreep. Het is toch zijn familie, voor hem moet het toch gemakkelijker zijn om grenzen te stellen aan hen dan voor jou (los van het feit dat jij in je kraambed lag en natuurlijk sowieso bij moest komen).

begrijp ik ook werkelijk geen snars van.