burn-out wie ook??

Ik zit er nu ongeveer een maand in. Bij mij wisselt het van dag tot dag hoe ik er tegenaan kijk. Op slechte dagen denk ik dat ik nog minimaal een jaar thuis zal zitten en op goede dagen lijkt het alsof ik met een maandje wel weer aan de slag kan. Volgende week zie ik onze arbo-arts voor het eerst...dus ik zie wel. Zelf denk ik dat ik het liefst eerst met een dag begin en het dan langzaam weer ga opbouwen. Maar eigenlijk wil ik sowieso niet meer fulltime aan het werk. Maar dat kaart ik pas aan als ik weer beter ben.



Als ik ongesteld moet worden voel ik me inderdaad ook minder. Ik word dan vooral veel prikkelbaarder en dat is niet echt leuk voor mijn vriend. Maar of ik dan mijn overspannenheid ook sterker ervaar kan ik eigenlijk niet zeggen. Wel weet ik dat ik altijd wel vrij veel last heb gehad van pms sinds ik niet meer aan de pil ben.

Hai dames,



Nou ik ben thuis sinds 19 februari. Toendertijd kon ik bijna helemaal niks. Ik was intens moe en elke stap leek wel te veel. Zo langzamerhand ging het beter. Ik ging in april weer wat werken, 2 ochtenden. Ik merkte toen dat ik bijv. 1 ding op een dag kon doen. Dus of werken of een vriendin zien of even naar dorp. Eerlijk gezegd is het nu augustus en kan ik echt wel heel veel al weer. Heb laatst een hele dag staan schilderen. Was daarna wel moe maar zelfs de volgende dag had ik weer energie om weer te gaan schilderen. Ik weet dat ik voorheen dacht dat bijv. een uurtje winkelen al veel te veel zou zijn. Nu zou ik prima weer even de stad in kunnen gaan. Qua energie ben ik best wel weer goed.

Het zijn meer mijn angsten die me nu beperken. Zoals je schreef over de winkels... heb ik ook. IK was gisteren ergens naar toe gereden dan duurt het een uur voordat ik bij ben gekomen van de rit. En dan kan ik ook helemaal niet ontspannen lekker een beetje neuzen. UIteindelijk zakt het wel dus dat weet ik inmiddels ook maar het blijft irritant.

Ik heb het nog steeds in heel veel situaties, ik moet altijd wennen aan de omgeving/situatie dus dat maakt het moeilijk.



Ik merk wel dat ik sinds februari minder dips heb en ook minder heftig. Dus ik doe wel stappen terug maar over het algemeen blijft het stabieler. Ik geloof ook gerust dat ik hier een jaar mee bezig ga zijn.



Vind het heel moeilijk want nu ik ga trouwen moet je toch iets gaan plannen. We doen het heel rustig aan maar ik vind het heel erg leuk en wordt er enthousiast van. Vanochtend bij een locatie wezen kijken maar dan slaan ook weer de zorgen toe (dat komt echt door dat ongesteld zijn) moet ik wel al iets gaan plannen. Mijn plan zou zijn om over een jaar te gaan trouwen maar die dag moet ik wel echt goed zijn. Wat is wijsheid? lastig hoor, ik vind het nl. ook niet goed om niets meer te plannen maar ja, we zien het wel. Eerst de komende maanden maar eens aankijken.



Fijn weekend allemaal!

Wij zouden 11 mei getrouwd zijn, maar dat hebben we dus uitgesteld. Ik heb al wel een prachtige jurk, en daar kan ik ook enorm van genieten.



Maar nu hebben we zelfs het datum prikken uitgesteld tot ik er echt boven op ben. Ik wil er van genieten!



En ook wil ik niet over 10 jaar denken, oja, we trouwden toen ik zo ziek was...



Groetjes Croissant

Ik kan niet op iedereen persoonlijk reageren, maar leuk dat er zoveel geschreven wordt.



@sara: Ik vind het knap dat jij al zo snel na het openbaren van je burnout, al inziet dat je de situatie moet accepteren en je hier volgens mij al een aardig stuk mee op weg bent. En dat je al zo snel inziet dat je enorm veel gas terug moet nemen en dit ook doet. En ook al door hebt wat wel en wat niet goed voor je is. Echt knap! Zelf wist ik helaas pas na 4/5 maanden dat ik een burnout had en toen moest de acceptatie nog beginnen en ik moest ook de periode daarvoor gaan verwerken. Hoe slecht ik er aan toe was geweest en hoe ik door huisarts / arbo-arts / fysio / neuroloog zo de verkeerde kant op was gestuurd. Hoe wanhopig ik was geweest en hoe ik door de medische molen ging, zonder een stap vooruit te komen. Ik had toen ook al een mislukte reïntegratiepoging op het werk achter de rug, waardoor ik alleen maar dieper in de ellende ben gekomen en ik op een gegeven moment van de arbo-arts niet meer mocht werken en hij in zijn verslag schreef: “Reïntegratie is mislukt, over een paar maanden opnieuw proberen.” Heftig toen ik dat zwart op wit zag staan.

Sara, volgens mij heb je ook veel aan het forum hier, ik hoop dat jouw herstelproces hierdoor sneller op gang komt. Ik ben in het begin zo gefrustreerd geweest hoe het allemaal is gelopen, ik had zo veel eerder hersteld kunnen zijn, was ook totaal teleurgesteld in de hulpverlening. Ik merk dat ik er zelf op het moment ook veel voldoening uit haal dat ik hier op het forum anderen kan helpen bij hun zoektocht. Is voor mij misschien ook wel een stukje verwerking. Zelf is mijn zoektocht zo lang geweest en ik kan dit nu omzetten in iets positiefs, anderen de dingen zeggen, die ik zelf zo graag had willen horen vorig jaar.



@ Manuela:

Boos worden op je lichaam helpt inderdaad niet. Jezelf verwennen daarentegen wel.



Dit is echt een hele goede wat jij schrijf, het is zo waar. “Verplicht” jezelf verwennen. Ik had hier echter zo’n moeite mee. En ook dat hele geldzorgen verhaal van mij, is eigenlijk zo’n onzin. We hebben genoeg geld en zouden gemakkelijk van 70% van mijn inkomen rond kunnen komen. Ik geef namelijk nauwelijks iets uit. Ik heb zo’n moeite om mezelf ergens me te verwennen. En niet dat jezelf verwennen altijd geld hoeft te kosten, dat bedoel ik ook niet. Maar het zegt heel veel over mij. En ik weet eigenlijk niet waar het vandaan komt, waarom gun ik mezelf zo weinig of waarom onderneem ik geen actie om mezelf te verwennen. Ik kan iets al weken of maanden iets heel graag willen en het toch niet voor doen of kopen. Gelukkig begint hier nu ook een beetje vooruitgang in te komen. Zo ga ik iedere week floaten en ik noem dat ook: Het wekelijkse cadeautje voor mezelf. En afgelopen week heb ik een boek voor mezelf besteld op internet.

Ik vind dit wel iets heel waardevols wat ik nu leer. Ik ben veel milder voor mezelf en daardoor geniet ik ook veel meer van het leven.





AD kan ik ook niet over meepraten. Arbo en psycholoog hebben me dit op een bepaald moment wel willen aanpraten, maar ik wilde het niet. En het ging toen ook al heel snel beter met me, dus ik had zelf goed aangevoeld dat ik het niet nodig had. Ik wilde ook persé zelf leren om met de situatie om te gaan. Nu begonnen ze er bij mij ook over, nadat ik al een paar maanden “zombie”periode achter de rug had en het net iets beter ging. Het had anders geweest als ze het in het begin van die periode hadden besproken, dan had ik er misschien wel wat aan kunnen hebben. Ik ben heel blij dat ik het niet nodig heb gehad en me niet heb laten ompraten. (slaappillen heb ik trouwens wel af en toe gebruikt)

Maar dit is echt iets persoonlijks, doe waar je jezelf goed bij voelt. Niemand is beter of slechter, sterker of zwakker omdat hij wel of geen medicijnen slikt. Je bent het sterkst als je beslist waar je jezelf het beste bij voelt, wat de keuze ook is. Laat je wel goed adviseren, maar laat je vooral niets opdringen door je omgeving!



Leonixie: Extra klachten en dipjes als je ongesteld bent is heel erg herkenbaar. Ik was dit zo beu, want ging het net iets beter, had ik direct weer een mindere week. Mijn vriend wees me er eigenlijk op, het was hem heel duidelijk opgevallen. En doordat ik altijd veel moeite heb gehad met terugvallen, (door de frustratie kwam ik direct in een neerwaartse spiraal) koste het me dan steeds weer even tijd weer op het oude niveau te komen.

Ik heb er nu voor gekozen om de pil 3 maanden door te slikken, ipv 1 maand. Het komt vast niet alleen hierdoor, maar sindsdien ben ik erg vooruit gegaan. Laatst had ik een mindere

week en dat was precies mijn stopweek. Toeval??



Leonixie, wat betreft het plannen van je bruiloft, toevallig ken ik iemand met burnout die pas is getrouwd. Ik leefde erg met haar mee, want dat leek mij toch erg zwaar zo’n dag en iets waar je dan met burnout van tevoren tegenop zou kunnen gaan zien, terwijl dat natuurlijk totaal niet de bedoeling is van je trouwdag. Het is bij haar super verlopen, wel had ze voor een bruiloft een vrij relaxte planning. Pas na de middag werd ze opgehaald, dus ’s ochtend alle tijd voor de kapper, make-up e.d. en daarna op het gemak foto’s gemaakt en eind van de middag getrouwd. Na het trouwen zijn ze samen even een half uurtje in het bos geweest, voor een rust / geniet moment samen en daarna weer naar de daggasten. Ze had geen receptie, alleen een feest, en ook alleen de mensen uitgenodigd die ze er echt graag bij wilde hebben, dus geen verplichte uitnodigingen, waar ze niet op zat te wachten.

Ik zou lekker gaan plannen, fantaseren, dromen. Zorg vooral ervoor dat je jezelf goed voelt bij de invulling van de dag. Wat betreft de datum, dat is lastig. Ik zou ook nog even wachten met dit vast te leggen, tot je zelf weer een stuk verder bent en al meer aankan. Op het moment dat je al een tijdje (paar maanden?) continue vooruitgang blijft zien, zoals nu, dan zou ik wel de knoop door hakken en er op vertrouwen dat je de stijgende lijn gaat voortzetten. Want je plant het dan waarschijnlijk toch pas maanden later en de periode voorafgaand aan een bruiloft is een hele leuke tijd, dus dat kan je ook een positieve impuls geven!



Ik ben heel blij vandaag. Vrijdag nog een gesprekje gehad met mijn werkgever en ik heb zowaar het idee dat er wat vooruitgang is. Ze gaf aan, dat ze de afgelopen weken ook wat meer vertrouwen heeft gekregen en ze ziet dus mijn vooruitgang. Daarnaast lijken we wat dichter tot elkaar te komen wat betreft de invulling van het reïntegratietraject. Ook heb ik weer het gevoel als gelijkwaardig persoon te worden aangesproken.

Daarmaast heb ik het idee dat ik zelf weer iets vooruit ben gegaan in het omgaan met de situatie. Ik maak me wat minder druk en kan het wat meer loslaten. Deze 2 dingen hangen natuurlijk ook met elkaar samen. Ik heb nu voor het eerst het idee dat de problemen / issues minder worden en als je vooruitgang ziet, dan is het ook makkelijk om de dingen die er nog wel zijn, los te laten. Volgens mij ga ik nu morgen ook met een beter gevoel naar het werk.

En ik ben blij omdat ik gisteren een perfecte dag heb gehad. De dag begon al meteen goed, ik kreeg ontbijt op bed! Gezellig samen in bed genoten van verse jus en zelf gebakken croissantjes. ’s Ochtend naar bodybalance, daarna een perfecte floatsessie gehad. Ik was al ontspannen, door de fijne ochtend en doordat er na het gesprek van vrijdag weer wat last van mijn schouder is gevallen. Daardoor kon ik me bij het floaten, direct goed ontspannen. Normaal duurt dat meestal wel even. ’s Avonds naar een verjaardag en ik heb het voor het eerst een normale tijd volgehouden (van hallf9 tot half 1) en ik heb ook nog zelf terug naar huis gereden. Ik heb goed geslapen en voelde me gewoon fit toen ik wakker werd. Ik voel me zo gelukkig!

hoi, daar ben ik ook weer even.

Voor het eerst in een maand heb ik even een paar dagen zonder kinderen.

Heerlijk! Ik vind het wel moeilijk om te ontspannen, het lukt eigenlijk helemaal niet.

Ik heb veel last van hoofdpijn en pijn in mijn nek,

Ik blijf ook maar surfen op internet naar dingen die ik zou willen doen aan opleiding, baan etc.

Van de week het derde intake gesprek gehad bij de psych. Aanstaande woensdag dan eindelijk het gesprek waarin ze hun "behandelplan"zullen voorleggen aan mij. VInd het doodeng.

Ik begin (nu al...) zo'n naar gevoel te krijgen bij het idee dat ik binnenkort weer zal moeten werken. Ik kan dat niet, niet nu. Maar ja, ze bellen me 2x per week om te vragen "hoe het gaat' ..... zucht.

Hangmat, zolang jij nog het gevoel hebt zo enorm tegen je werk op te zien denk ik dat beginnen met werken eerder een negatief dan een positief effect zal hebben op je herstelproces.....ik zou dit heel duidelijk aangeven op je werk. Of indien ze in ieder geval je gezicht weer willen zien, gewoon echt beginnen met een paar uurtjes per week. Zelf zit ik ook nog helemaal thuis en ze kunnen me wat op dit moment! Ik begin pas weer als ik me goed voel en hoe lang dat gaat duren weet ik niet. Komt die tegenzin echter ook doordat je je werk gewoon niet leuk meer vindt...omdat je zo op internet aan het surfen bent op zoek naar andere dingen?



Rosalie, leuk om zo'n complimentje te krijgen! Ik heb zelf ook wel het gevoel dat ik op de juiste manier bezig ben (durf het bijna niet te zeggen...), al word ik hier ook min of meer toe gedwongen. Ik ben mijn kracht op dit moment kwijt, maar heb mijn gevoel teruggevonden en vanuit daar probeer ik nu met kleine stapjes alles weer op te bouwen. Vind het heel moeilijk, vooral ook om vaker nee tegen mijn omgeving te zeggen, maar weet dat het niet anders kan. Anders blijf ik tegen een muur aanlopen en dat wil ik niet meer. Het is voor mij de eerste keer dat ik echt overspannen ben, maar heb er in het verleden wel al meerdere keren dicht tegenaan gezeten. Er moet dus structureel iets veranderen.



Volgens mij is trouwens de neiging om onszelf niet te mogen verwennen ( en bijv. niet 'lui' te mogen zijn) diep geworteld in de Nederlandse cultuur met onze Calvinistische achtergrond, waar het enige goede handelen eigenlijk gewoon keihard werken is. Blijkbaar is jezelf veel verwennen toch een beetje taboe. Ik zie het in ieder geval bij mezelf en veel mensen om me heen dat iedereen er trots op is om hard te werken en al snel bang is om voor lui aangezien te worden.....wat is dat toch??

Hallo iedereen,



Ik wil heel graag jullie advies, want ik weet niet meer wat ik hiermee aanmoet.



Enkele weken geleden ben ik naar de huisarts gegaan, omdat ik om elke wissewasje moest huilen, heel erg aggressief werd, lichamelijke klachten, hyperventileren etc. Zij heeft me doorverwezen naar een therapeut en na één sessie gaf hij al aan dat ik er tegen aan zat dat ik een burn out had. Ik heb het nog niet volgens hem, maar ik zit er wel vlak tegen aan. Ik kreeg de waarschuwing om direct stappen te ondernemen. Met mijn werkgever er over praten, vriend en familie inlichten en vervolgafspraken maken met therapeut. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen ik heb een probleem. Mijn vriend. De reactie van hem was zo bleu. Helemaal niet zoals ik had verwacht. Lijkt net alsof hij helemaal niet geinteresseerd is. Ik gaf aan wat de therapeut zei en dat ik direct maatregelen moest treffen, was zijn antwoord: Nou als hij dat zo zegt, moet je dat maar doen. Zolang je maar wel blijft werken, want de rekeningen stoppen ook niet als jij stopt met werken. (Een van de adviezen was, gezien mijn verleden etc., even te stoppen met werken en een rustpauze te nemen, wat ik al drie jaar geleden had moeten doen)



Ik was zo verbauwereerd dat ik niet wist wat ik hier op moest zeggen, en nu nog steeds niet trouwens.



Inmiddels zit ik nu ziek thuis, omdat ik niet naar mijn werk durf. Ik krijg al buikpijn als ik aan het idee denk. En aan de andere kant, denk ik: Stel je niet aan! Kom op, schouders er onder. Het frustreert me om te merken dat ik maar een schim ben van de 'vrolijke meid' die ik vroeger was. En nu ook omdat ik thuis zit is ie nog steeds zo ongeinteresseerd. Ik denk echt dat hij mij niet serieus neemt.



Hebben jullie dit ook meegemaakt met jullie partners? Wat hebben jullie ermee gedaan? Ik ben echt benieuwd.

Hai Missyme,



Dit is een kolfje naar mijn hand.



Allereerst het spijt me voor je, deze situatie. Wat moet jij je rot voelen. En dan nog het onbegrip van vriend erbij.



Ik had min of meer dezelfde ervaring. Ik ben verleden jaar februari ingeklapt. Toen het inmiddels manlief duidelijk werd dat dit wel eens lang kon duren en ik mijn baan er kort daarop kwijtraakte hierdoor, vond hij het ook niet leuk.



Beste Missy, veel mensen hebben geen idee wat het is om in een situatie als deze te zitten. Stiekum vinden ze het vaak maar overdreven en kunnen ze zich in de verste verte niet voorstellen wat iemand doormaakt. Heel vervelend.



De issue tussen mijn man en mij was, dat ik heel veel meegemaakt heb vroeger, en hij een gelukkige en normale jeugd heeft gehad. Hij kan zich dus niet voorstellen dat narigheid zich op kan potten en tot een explosie in de vorm van een burnout of depressie kan komen.



Nou kan onze relatie na 12 jaar wel wat hebben.



Wat ik in het begin heb gedaan is klinische informatie van het internet doorgestuurd naar hem, om hem te doen inzien dat het geen aanstellerij van mij was. Hierop kwam hij met vragen, ik gaf antwoorden. Hierdoor kreeg hij wat inzicht.



Na een tijdje ging het meer spelen dat hij niet snapte dat het zo lang duurde, en ik vaak heel normaal overkwam. Het antwoord hierop was: praten. Veel praten. Hier kwam uit dat hij er moeite mee had om mij zo verdrietig te zien. Ook had hij moeite met de tijdsfactor: van een burnout weet je nooit hoe lang het gaat duren. Een gebroken been, daar krijg je dus een indicatie van mee hoelang het kan duren, daar kan men zich dan op instellen. Een burnout is een onzekere en slepende situatie vaak.



Het advies wat ik je kan geven is dit. Wees eerlijk. Geef aan bij hem dat je het niet leuk vindt dat hij zo ongevoelig reageert. Haal of print informatie van het internet uit wat jouw aandoening inhoudt. Vraag of hij mee wilt naar een dokter. Betrek hem bij je aandoening, zonder hem hierin al te veel te belasten. Vraag aan hem hoe hij zich hieronder voelt. Ook belangrijk. Misschien is hij wel ontzettend geschrokken en weet hij niet wat hij er mee moet. Geef aan dat je steun verwacht en geen onverschillige houding.



Ik hoop dat hij voldoende om je geeft om je hierbij te steunen. Ik wens je veel sterkte!

Hoi Rocky,



Dank je wel voor je antwoord! Hier heb ik wat aan. Ben inmiddels al druk aan het zoeken op Internet.



Waar ik ook naar benieuwd ben.. hoe ben jij er uit geraakt? Van welke middelen heb jij gebruik gemaakt en waar heb jij echt baat bij gehad? De therapeut die zegt dat het na 10 sessies het van mijzelf afhangt. Doel van de sessies: assertiever worden.



Groetjes, Missy

Hai Missy,



Blij dat je wat aan de tips hebt. Ik hoop oprecht dat hij wat meer compassie gaat tonen. Ik acht het nu nog heel waarschijnlijk dat hij gewoon niet beseft wat er met je aan de hand is.



Ik heb geen anti depressiva gebruikt. Alleen heel kort in de beginperiode toen mijn ex-werkgever me echt aan het zieken en opjagen was en ik nog in staat moest zijn daar netjes op te reageren, en laatst een keer toen mijn man aangaf "klaar" te zijn met mijn burnout. In de tussentijd gebruikte ik helemaal niets. Mijn bad, ja. Ik zat heel vaak in bad. En ik doe en deed aan hardlopen als ik het op kon brengen.



Ik ben ook een dagboek gaan bijhouden hierover op internet. Deze is wel afgesloten zodat niet alles openbaar is. Hier ben ik in op gaan schrijven hoe het nou zo gekomen was dat ik zo diep was komen te zitten. Dit gaf me veel kracht en inzicht om er wat aan te doen. Dit met vallen en opstaan, je hebt jezelf niet 1,2,3 veranderd.



Ik moest ook van het UWV EMDR gaan doen. Dit is een vorm van therapie om post traumatische stress stoornis symptomen beter aan te kunnen pakken. Verder praat ik eens in de drie weken met een "gewone" psycholoog.



Er uit geraken ging pas op het moment dat ik zelf accepteerde dat ik ziek was. Dit heeft heel lang geduurd. Verder is het nu eenmaal een feit dat je bij een burnout je grenzen moet bepalen en je daaraan moet houden. Alleen dan kan je op weg naar herstel.



Ik ben er bijna, maar nog niet helemaal.



Veel sterkte, Missy!

Rocky,



Ik kan niets anders zeggen dan: Dank je wel!



Ik weet dat ik er zelf nog lang niet ben, maar dit geeft me toch wel hoop. En ik heb nu zelf een idee van wat ik er aan wil en moet doen.



Groetjes, Missy

Hm, blijkbaar ben ik niet bepaald de enige. Burn out is misschien een groot woord, maar sinds een week of drie weet ik in elk geval dat ik overspannen ben. Sommige dingen gaan nog wel, maar zelfs een lunchafspraak is vreselijk vermoeiend.

Wat ik me afvraag: hoe kom je van dat schuldgevoel af? Ik heb een heleboel school- en werkafspraken laten schieten, omdat "niet leuk" zoveel energie kost dat ik daar anderhalve dag van moet bijkomen. Maar toch blijf ik me schuldig voelen, en geef dan toch maar weer toe, waardoor ik nu eigenlijk nog geen stap verder ben.

Amara,



Een typische burnouter is iemand die teveel van zichzelf vergt en teveel (toe)geeft aan een ander. Vaak gepaard gaand met een stukje perfectionistisch ingesteld zijn.



Van dat schuldgevoel kom je pas af, als je kan accepteren dat jij ook je grenzen hebt. Durf nee te zeggen. En dit dan niet op een twijfelachtige toon, maar ferm maar vriendelijk. Hou je aan de volgende stellingen vast:



-Als jij teveel van jezelf gaat vergen, kan je straks helemaal

niets meer en daar is dan de rest ook niet bij gebaat;

-Draai het eens om: zou een ander zo over zijn eigen grenzen gaan om jou bij te staan? De meesten mensen zijn hier toch wat genuanceerder in.



Jij mag voor jezelf kiezen. Je hoeft niet meteen een rasegoïst te worden, maar bepaal wat haalbaar voor jouzelf is en wat niet. Als je er voor jezelf kan zijn, dan pas kan je goed voor een ander zijn.



(Ik wil geheel niet belerend klinken hier hoor mensen, maar ik ben hier zo mee bezig geweest de laatste tijd, en ik heb er zelf veel aan gehad dus ik hoop een ander ermee te kunnen helpen)

Dag allemaal!



Ik maak me zo enorm zorgen om geld enzo...



BAH BAH



(moest ik ff kwijt)



Verder, ik merk dat ik me ook wel eens zorgen maak over of m;n gevoelens voor m'n vriend gaan veranderen. En hij is zoooo goed voor me, straks is t bij mij zo anders als ik weer beter ben. Ik heb nou al zo weinig energie om m'n liefde voor hem te laten zien



Ik ben normaal gesproken altijd zo enorm positief, maar nu ff, bah zeg allemaal



grumbel

Hallo allemaal,



Ook ik heb een rotweek. merkte dat ik van het weekend ongesteld was en dan heb ik altijd enorme hoofdpijn, krijg gelijk weer last van mijn kaken. Dan begint het cirkeltje weer rond te komen want dan ga ik ook weer minder positief denken en wordt ik weer banger. Nu ben ik vandaag alleen thuis en ook vannacht en dat maakt dat ik me bijzonder gespannen voel. Ik weet niet waarom en ik weet dat ik gewoon even 'zwak' ben maar ik denk dan gelijk weer allemaal moeilijke dingen. Kom ik hier ooit nog uit? Wordt ik ooit nog beter? En wat als het niet zo wordt. Ik weet wel dat ik moet ophouden hiermee maar het lukt me gewoon even niet. Ik was zo goed bezig ook met autorijden en positief denken en dan Bam.... 10 stappen terug. Vind het zo moeilijk.



Probeer maar afleiding te zoeken en mezelf te verwennen. Even gedachten op 0 proberen te krijgen maar het lukt maar moeilijk. Ik dacht ik ga hier nog even schrijven. Ben altijd erg blij met de reacties en wie weet fleurt het me op. Sterkte allemaal!

x

Hoi Leoniexie.

Ik heb ook een rotweek waarin ik mijzelf weer bang zit te maken met vanalles en voel mij dan ook zwak. . En dan vandaag ineens weer een goeie dag. Het lukte mij om mijn doemdenken aan de kant te zetten en dat gaat jou ook lukken ! Wie weet gaat het morgen stukken beter met je. Op rotdagen denk ik altijd maar 'deze dag(en) gaat ook weer voorbij'. Dat helpt een beetje. Voel mij nog wel rot dan maar toch.....

Het valt niet altijd mee maar een mindere week hoort er denk ik bij. Zijn ook de hormonen misschien. Sterkte !

Hallo!



Ook ik 'moet' me hier melden... al een aantal maanden loop ik 'over' en heb sinds een aantal weken het sterke vermoeden dat ik een Burn Out heb (alle testen online beamen dit zover). Om jullie een idee te geven, op zaterdagmiddag (en ik denk aan werk) word ik 'al' chagrijnig omdat de maandag alweer in zicht is. Ik ben veel duizelig, verminderde eetlust, vergeetachtig, weinig gemotiveerd, erg moe, zere rug, etc.



Afgelopen donderdag heb ik mij ziek gemeld op het werk gezien ik het echt niet meer trok, maar zit nu 'vast'. Wat doe ik nu? En moet ik die stap wel zetten...?



Meld ik me, first thing Monday morning, en leg ik eerst uit aan de huisarts wat ik denk dat er aan de hand is? Moet ik direct met de billen bloot bij de werkgever*? En hoe heeft dit eventuele financiele gevolgen?



Mijn (tijdelijke/jaar) contract loop eind november af. Al een aantal weken probeer ik mezelf te pushen en dat nog uit te zingen, maar ik red het eigenlijk gewoon niet meer (geestelijk, lichamelijk).



Wat en hoe pak ik dit aan? Wat mag en kan ik verwachten?



Alle tips, adviezen en harten onder de riem welkom!



* Overigens geloof ik niet dat mijn werkgever ook maar vermoed dat ik eventueel een BO zou hebben, maar volgens mij zijn er weinig feiten meer waar ik om heen kan. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben voor mijn gevoel helemaal op. Ik 'durf' gewoon niet helemaal open te zijn (een aantal knelpunten zijn algemeen bekend - dit zijn ook zaken waar andere collega's mee struggelen) maar het voelt als enorm falen om het bij werk te leggen...

Hallo allemaal,



Bij toeval kwam ik hier op het forum terecht. Ik zit al sinds februari thuis met een burn-out. Ik wist al tijden dat het eraan zat te komen, maar goed, je blijft je er tegen verzetten. Net als zovelen te perfectionistisch, alles zelf willen doen, geen nee kunnen zeggen en vooral heel slecht voor mezelf zorgen!!!!

Ik heb de afgelopen maanden al erg veel geleerd, maar ik merk dat ik er nog lang niet ben. Ik ben sinds een paar weken weer begonnen met een paar uur in de week werken en dat gaat redelijk. Maar ik merk dat ik het nog niet veel uit moet breiden.

Qua werk zit ik in een iets andere situatie dan de meeste anderen op dit forum. Ik heb namelijk een eigen zaak (met gelukkig een compagnon die de zaak draait) en heb dus te maken met een arbeidsongeschiktheidsverzekering. De man van deze verzekering doet tot op heden gelukkig niet moeilijk.



Ik heb zelf heel veel baat bij de haptotherapie gehad (en nog steeds). Veel meer dan aan de psycholoog.



Ik blijf me af en toe erg schuldig voelen en vind dat ik gewoon weer aan het werk moet. Voordat ik thuis kwam te zitten werkte ik meestal zestig uur in de week! En nu houd ik het maar een paar uurtjes vol..... Herkennen jullie dat ook het schuldig voelen? Af en toe denk ik zal ik ooit wel weer een hele dag kunnen werken? Ik kan het me nu (na zeven maanden thuis) nog niet voorstellen dat ik dat weer kan....



Nou allemaal heel veel succes met herstel en het belangrijkste van alles: Zorg goed voor jezelf..... Pas als je goed voor jezelf zorgt kan je ook goed voor een ander zorgen.



Tot mails,

Een eerste stap is gezet... vanmiddag gesprek met huisarts. Ergens bang (nerveus) dat zowel de HA als werk me een enorme aansteller zullen vinden. Hoop toch dat de HA me goed kan begeleiden en niet alleen maar aangeeft 'doe maar even rustig aan...', want ik zou niet weten hoe dit te vertalen naar 'everyday life, incl. werk'...

.

Hoi Mikster,



Heel goed dat je een afspraak bij de huisarts gemaakt hebt. Grote kans dat de huisarts je doorverwijst naar een psycholoog oid.



Heel veel sterkte vanmiddag,



Groet

HA denkt dat het inderdaad een BO is, maar stelt dat het aan de bedrijfsarts is om dit te beoordelen (is dit zo?). HA raadt daarom aan om binnenkort contact op te nemen met de bedrijfsarts en verhaal te doen en samen een plan te bedenken. En voor nu thuis blijven, gelegitimeerd.



Ik shake van binnen; alleen de gedachten aan een 'terugkom'plan alleen al. Ik merk dus echt dat ik volledig 'vast' zit...

Heb je verder geen verwijzing gekregen voor behandeling? Bij mij gaf de huisarts een verwijzing naar een psycholoog met de vraagstelling burnout? Dit is in februari geweest en ik ben in de tussentijd niet meer terug bij de huisarts geweest, maar de psycholoog heeft wel de diagnose burnout gesteld.

Ik zou de bedrijfsarts en zo maar gewoon op je af laten komen en maar zien hoe het gaat lopen. Je kunt je er nu druk om maken, maar je weet toch niet hoe zij reageren en wat voor een plan ze trekken.



Veel sterkte en laat nog eens horen hoe het verloopt

Nee, geen andere verwijzing. HA raadt om via werkgever (!!) contact info arboarts te achterhalen en dan te zien hoe of wat. Heel eerlijk, dit vind ik helemaal niet goed/fijn voelen - ik wil beide eigenlijk nu helemaal niet spreken. De gedachten alleen al maakt me shaky. Als de arboarts de diagnose stelt; is hij/zij toch enorm subjectief?



@ Josje37 - is er tussen februari en nu iets gewijzigd mbt ziekteverzuim en eventueel gerelateerd aan mogelijk langdurig ziek?

Hai Mikster,



Ik zit wat betreft werksituatie in een hele andere positie. Ik heb zelf een zaak en heb dus te maken met een arbeidsongeschikt-heidsverzekering. Ik heb de man van deze verzekering gebeld en deze neemt (met mijn toestemming) contact op met de behandelaars (de psycholoog en de hapto). Ik word absoluut nog niet gepushd om meer uren te gaan werken, daar de hapto en psycholoog aangeven dat ik het rustig moet opbouwen daar ik anders zo weer terugval. (ik ben denk ik niet de enige met een burnout die te snel weer teveel wil!). Ik heb een half jaar helemaal niet gewerkt en ben nu sinds een week of zes weer een uur of vier per week aan het werk en dat is voldoende merk ik.

Oorzaken voor de burnout zijn er op zich wel te noemen. De afgelopen jaren heb ik zo'n zestig uur (of meer) in de week gewerkt, daarnaast veel gesport, veel sociale verplichtingen en ook is mijn vader na een kort ziekbed (veel te jong) overleden. Wat een behoorlijke impact heeft, uiteraard. Verder zoals zovelen te perfectionistisch en geen nee durven zeggen, niet voor jezelf kiezen.

Al die tijd heb ik mijn gevoel eigenlijk uitgeschakeld en maar doorgegaan. Voor de buitenwereld was ik altijd sterk en vrolijk en kon ik de hele wereld aan, maar ik merkte al langer dat dat helemaal niet zo was. Ik had bijvoorbeeld ook regelmatig infecties en dan zat ik weer aan de antibiotica, maar ja, met een eigen zaak blijf je niet zomaar thuis, dus toch maar weer doorwerken. Tot je op een gegeven moment denkt nu trek ik het niet meer en dat was bij mij in februari.

Ik vind het wel een rare situatie dat de arboarts de diagnose moet stellen..... en kan me voorstellen dat dat niet prettig voelt. Het lijkt me wel prettig om contact op te nemen met de bedrijfsarts om de situatie uit te leggen en aan te geven dat je nu even tijd nodig hebt om tot rust te komen.

Misschien is haptotherapie ook wel wat voor je.