Militair als partner?

:o Wat veel reacties ineens! Ik houd het allemaal nog niet uit elkaar hoor, hihi.



Honoloeloe: Welke opleiding heeft je vriend gedaan dan??



Mijn vriend is nu in opleiding aan de KMA. We zijn nu 2,5 jaar bij elkaar en sinds februari zit hij in dienst. Dit was voor mij wel heel erg wennen! We hadden eerste een 'gewone' relatie en dan opeens heb je een relatie met een militair, met een baan waar je enige zekerheid is dat alles onzeker is en een baan waarvoor hij van zondagavond tot vrijdagavond weg is en ik dus alleen ben. Ik vond dit zo vreemd aan het begin! We hebben er voor hij over begon ook nooit goed over gesproken. Als hij iets in z'n koppie heeft wil hij niet tegengesproken worden en dat was hierin dus net zo. Ik wou graag weten waar ik aan toe was, wat de plus- en de minpunten zijn van defensie maar hier kreeg ik dus niks over te horen.. Ook was hij er de eerste tijd erg goed in om mij doordeweeks misschien 1 keer 5 minuten te bellen en de rest van de week niks te laten horen. Dit maakte het voor mij erg zwaar. Toen hij een paar maand bezig was, ben ik op een gegeven moment helemaal ingestort 's nachts en toen viel bij hem gelukkig eindelijk het kwartje dat niet alleen zijn, maar ook mijn leven hierdoor erg veranderd is. Sindsdien gaat het gelukkig ook een stuk beter We hebben meer contact doordeweeks en dat scheelt al een heel stuk!

Hij zit nu nog een half jaar in Breda en gaat dan voor een half jaar naar Ede om daar de opleiding tot officier Verbindindsdiensten af te maken. En waar hij daarna gelegerd wordt, daarover hebben we natuurlijk geen idee

Tot nu toe is het plan dat hij tot zijn 35e (10 jaar) in dienst blijft en dan een baan in het burgerleven gaat zoeken, maar hoe lang dit het plan blijft.. Geen flauw idee!

@Triesss, het feit dat hij zo vroeg kan stoppen komt omdat hij nog van de 'oude garde' is zeg maar. Toen hadden ze de regel dat je met je 60ste mag stoppen en dat kan zelfs 5 jaar worden terug gedraaid. Van z'n 55 tot z'n 60ste krijgt hij dat 75% van zijn bruto slararis en daarna de volle 100%. Als hij 55 is dan gaat hij wel iets anders doe toch? Hij is toch geen type om thuis te zitten en ik wil ook starten met m'n eigen zaakje.



@Fluffiej, wat heerlijk dat je het hebt getroffen met je lieverd. Het lijkt me ontzettend moeilijk om hem zo lang te moeten missen maar des te leuker is het weerzien van elkaar straks weer. 1 troost, de NL militairen worden vanaf 2010 niet meer uitgezonden naar Afghanistan.



@Arwyn, wat fijn dat je vriend begrip voor je heeft en dat hij daar rekening mee houdt. Het is vast een lieverd!



Ik heb het geluk dat mijn vriend deze fases allang voorbij is. Hij heeft al vele opleidingen gehad en niet meer de drang om nog meer carierre te maken binnen Defensie. Het is wel goed zo. Hij heeft het goed daar, een luizebaantje zegt hij altijd en zeker in verhouding met zijn salaris. Het enige wat nog een probleem voor mij zou kunnen worden is als hij toch ineens wordt uitgezonden. De kans is nu heel klein vanwege zijn functie en het feit dat de NL troepen niet meer daar naartoe uitrukken. Maar ja, dan moet er niet binnen 11 jaar weer ergens een verschrikkelijke oorlog gaan uitbreken.

@gebakkie. In april 2010 wordt een hele goede vriend van mij uitgezonden naar Afghanistan

Xana, bah, dat is klote he! weet je het al lang dattie uitgezonden gaat worden. Een troost, van te voren leek het me echt veel enger dan wanneer het zover is, en dat zijn geluiden die ik wel vaker hoor, Dat de gedachte en de aanloop ernaartoe duizend maal erger zijn dan wanneer het echt zover is.

..

Xana: Hij zal jou zelf echt wel goed op de hoogte houden als hij daar zit hoor! Daar moet je je niet gelijk teveel zorgen over maken.

Ik weet niet hoe dicht je bij de familie staat, maar die kun je natuurlijk ook bellen voor een update en dat soort dingen!



Ik weet dat het geen leuk vooruitzicht is. Het broertje van mijn vriend gaat in november weer heen en daar hebben we natuurlijk allemaal niet echt zin in. Maar hij doet het omdat hij op uitzending wil (wel de laatste keer, daarna gaat hij uit dienst) en de vorige keer vond hij ook een geweldige ervaring.

Je moet niet te veel stilstaan bij de negatieve dingen, hoe moeilijk dat soms ook is.

Sterkte ermee meis en je zult zien dat het allemaal wel een beetje meevalt als het eenmaal zover is!

Hoi Dames,



Nee, deze keer geen vrouw achter het toetsenbord maar een man. haha. Ik heb echt een dubio op het moment en zou erg graag jullie advies willen. Ik weet niet of deze vraag in dit topic thuishoort maargoed.

Ik ben erg benieuwd naar jullie reactie en ben daarbij ook erg onzeker.

Wat is nou de situatie?

Nu mijn VWO-diploma dit jaar toch erg dichtbij komt, begint ik -na al zo'n 5 jaar dromen van een opleiding bij de KMA- toch te twijfelen over mijn voorlopige keuze.

Ik sinds een jaar een schat van een meid aan mijn zijde. We zijn echt zielsgelukkig met/bij elkaar en weten beide dat dit meer is dan zomaar een vriend/vriendinnetje.

Toen ik vertelde over mijn interesses voor een opleiding bij de KMA schrok ze enorm. Dit heeft ze later ook eerlijk tegen mij verteld. Ze kan - hoe graag ze ook wil, niet bijvoorbeeld 5 maanden lang thuis zitten wachten op mij, te wachten op bijvoorbeeld slecht bericht.-

Vanmiddag ook op nu.nl; wederom een kapitein overleden tijdens uitzending. Allebei begonnen we spontaan te huilen, waarbij we allebei aan hetzelfde dachten.-dat dit mij ook zou kunnen overkomen-.

Nu zit ik echt met een knoop in mijn maag. Ik ben ten einde raad.

Aan de ene kant weet ik dat ik mijn studiekeuze niet moet laten beinvloeden door dit soort factoren. Ik heb altijd gezegt dat ik ZELF een keuze maak waar ik ZELF gelukkig van wordt.

Aan de andere kant moeten jullie begrijpen dat een relatie impliciet wel een grote rol speelt bij het maken van een studiekeuze zoals bij de KMA. (My girlfriend happy, me happy)

Ze ziet het ook niet zitten dat ik slechts de meeste weekenden maar beschikbaar ben.



Nu hoor ik jullie al denken; jongen, ben serieus, je bent pas 18 en dit stelt nog niets voor in het liefdesleven bla bla. maar ik wil mijn vriendin echt niet kwijt, en zij mij daarbij ook echt niet. Maar ze geeft wel aan dat ze het heel erg moeilijk zal vinden en ze denkt niet dat ze het zou kunnen als ik 6maanden weg moet blijven. Ze is veel te bang dat er iets met me gebeurt als officier zijnde -heb al verteld dat ze erg zuinig op me zijn maar wat dat betreft is ze erg 'koppig'-



Wat moet ik doen dames? Aan de ene kant wil ik gewoon mijn hart volgen, maar daar zit mijn vriendin ook echt heel diep in als jullie het begrijpen!!!

Ik hoop echt dat jullie me wat advies kunnen geven in deze rottige situatie!!



Groet en alvast bedankt, Bas

.

Doen Bas!

Hey Bas!

leuk, ook eens een jongen op dit topic =).

Ontzettend lastig dilemma is dit. Het doet me een beetje denken aan mijn eigen situatie, anderhalf jaar geleden, voor de start van de opleiding van mijn vriend. Het was, net als jij, al jaaaaarenlang zijn droom. Echt iets wat hij MOEST doen in zijn leven.

Ik, daarentegen had het er behoorlijk moeilijk mee. Bij het idee hem alleen in de weekenden te zien en dan ook nog eens zo'n enge uitzending!

Toendertijd, voordat hij keuring ging doen, dacht ik alleen 'ach, we zien het wel, misschien redt ie de opleiding niet eens en dan gaan we wel lekker verder'. Ik wilde hem niet claimen of belemmeren in zijn persoonlijke ontwikkeling, omdat ik er altijd prat op ging dat daar in een relatie de ruimte voor moest worden gegeven. Dat was mijn manier om ermee om te gaan, het ontwijken en er tegenover hem nonchalant over doen. "we zien het wel, succes bij de keuring schatje!' het idee dat hij echt militair zou worden nam ik niet echt serieus, omdat ik ervan overtuigd was dat hij het niet zou halen. Hij was immers 2 keer eerder voor een keuring afgewezen. Ik heb hem enorm onderschat, want hij haalde de keuring én de opleiding met gemak.

Van tevoren heb ik nooit aangegeven dat ik het klote zou vinden, wel dat ik totaal niets heb met Defensie.Achteraf gezien niet zo handig, want pas in de opleiding merkte ik hoe kut het eigenlijk is voor een vriendin. Gevolg; gezeur en gejammer van mijn zijde dat dit niet te doen is. Bijna mn relatie verbroken omdat ik het niet meer trok. Vriendje die bijna met zn werk wou kappen, spanningen. Het is ook niet makkelijk;

je vriend is er altijd voor je geweest,veilig in de buurt. Je kon vaak leuke dingen doen samen. In de opleiding zie je hem alleen in het weekend en dan istie vaak ook nog eens moe! Het vergt echt veel geduld en positiviteit om met die omslag om te gaan. Je wordt op jezelf teruggeworpen en mist hem regelmatig

Daarom vind ik het bij jullie ook heel goed dat jullie er zo bij stilstaan en dat je vriendin goed aangeeft hoe het voor haar zal zijn, dat ze het moeilijk zal vinden. Dit is ook zeker iets om in een fijne relatie rekening mee te houden. Zoals je zelf zegt speelt een relatie impliciet zeker ook een grote rol.

Toch vind ik dat je je hart moet volgen. In dit soort situaties is dat nooit makkelijk, omdat je hart natuurlijk ook bij de relatie ligt. Maar, wie zegt dat die twee niet heel goed samen kunnen? Dat is natuurlijk een win-win situatie. Jij beoefent het beroep wat je al zo lang wil, volgt je dromen na en hebt een heerlijke relatie met een schat van een meisje. Je kan er na een paar jaar misschien ook wel mee stoppen, net als mijn vriendje. Die doet dit nu, is blij dat ie het doet, maar merkt toch dat het niet iets is wat ie voor altijd wil. We hebben in de tijd dat ik het er moeilijk mee had samen ook de afspraak gemaakt dat hij dit nu gewoon met zn hele hart doet en over 4 jaar mee zou stoppen om iets anders te doen. Een compromis waar je allebei heel blij mee zijn. Hij heeft gedaan wat hij altijd wilde doen en zag een carriere als militair toch niet in het verschiet, ik ben niet voor altijd army wife en hoef maar 1 uitzending mee te maken, die me overigens tot nu toe ontzettend mee valt. Ik ben dan ook geneigd om te zeggen 'ga ervoor'. Maar, doe dit wel in overleg met je vriendin. Ook voor haar kan dit een goede leerschool zijn. Als ik uit eigen ervaring praat, ben ik enorm gegroeid door de opleiding en het beroep van mijn vriendje. Ik ben er enorm dankbaar van geworden, dankbaar dat ik zo'n lieve vriend heb, dankbaar voor ons. Want, zodra je elkaar een poos alleen in het weekend ziet wordt je relatie unieker oid. Je bent blij om elkaar te zien en wordt ontzettend verliefd. Een soort geluk bij een ongeluk. Daarnaast is het voor je vriendin misschien ook fijn om door de weeks zich op studie/vriendinnen te richten en jou in het weekend te zien.

Ik weet niet hoe zelfstandig ze in dat opzicht is, maar dat wende bij mij snel genoeg. Bovendien kunnen jullie elkaar ná de opleiding gewoon bijna elke dag zien (als je geen binnenslaper bent althans). En die uitzending.. een heikel punt. 'De mijne' zit er nu dus. En geloof me, er zijn heel wat traantjes gevallen voor die uitzending, angsten, verdrietige momenten. Maar ook hier weer; het maakt me sterk en het valt me duizend procent mee! Ik feest en doe allemaal leuke dingen, stort me op mn studie en leef gewoon het leven dat ik ook leefde met hem erbij. Als hij terug is gaan we alleen maar een mooie tijd tegemoet! Juist het feit dat hij zolang weg is, maakt dat je intens voelt hoeveel je van iemand houdt.Bovendien is de kans echt zó klein dat er op uitzending iets gebeurd, dat je je daar objectief gezien niet bezig mee hoeft te houden. De kans dat iemand hier in Nederland sterft aan kanker of een verkeersongeluk is zelfs nog groter en daar maak je je toch ook geen zorgen over, daar hoef je ook niet bij voorbaat om te huilen.

Ik vind dus, dat er naast de nadelen ( het elkaar weinig zien tijdens de opleiding, de uitzending, waar je, na een poos van oefening en ermee om leren gaan, als partner wel maan went) ook een hele mooie kant aan zit.

En inderdaad, je bent nog maar 18. Het leven ligt voor je, als dit is wat je al lang wil, dan moet je er voor gaan vind ik. Ik denk dat je vriendin misschien ook wel begrip heeft voor het feit dat je dit zo graag wil toch? Zie het als een periode waarin jullie beiden jezelf gaan ontwikkelen en jullie dromen navolgen. Jij bij de KMA, zij misschien ergens anders. Houd echter wel ontzettend goed rekening met je meisje, Praat met haar, laat weten hoe het voor jou voelt, dat je haar mist, hoeveel ze voor haar betekent. Neem echt de tijd voor haar.

Concluderend zou ik zeggen: give it a shot, die KMA!. Lukt het haar écht niet en verpest het de relatie, dan kun je altijd nog kijken of je misschien niet beter iets anders kan doen,

Als het goed zit tussen jullie, dan blijft ze bij je en komt het echt goed, kan ik zeggen uit ervaring. Beetje lang verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt!

.

Hier nog even een reactie voor Bas. Als ik je stukje lees, denk ik dat jij je heel verantwoordelijk voelt voor je relatie. Natuurlijk heeft het kiezen voor een loopbaan bij defensie gevolgen voor je relatie en als jullie samen blijven, is het zeker iets waar je vriendin mee moet leren omgaan. Zij zegt bij voorbaat al dat ze het niet ziet zitten en dat vind ik een vrij negatieve en claimende houding, zeker omdat het gaat om iets dat écht belangrijk is voor jou.



Jij houdt genoeg van haar om serieus te overwegen niet deze stap te nemen, terwijl het al jarenlang je droom is. Dat geeft aan dat je heel veel van haar houdt en dat je jullie relatie heel serieus neemt. Zou zij dan ook niet genoeg van jou moeten houden om het je te gunnen je droom na te jagen?



Succes met je keuze!



(ik ben getrouwd met een militair die al 20 jaar bij defensie werkt en van plan is tot zijn pensioen daar te blijven)

Wauw had niet zulke fantastische reacties verwacht! Goed onderbouwd ook! Dank jullie wel, hier kan ik iets mee.



We wachten af...

Helemaal eens met Fluffiej.

Bas: Ik weet ontzettend goed hoe jouw vriendin zich voelt.. Met de uitzondering dat mijn vriend er voor de tijd niet eens over kon praten en jij zo te lezen wel!



M'n vriend zit sinds januari op de KMA. Toen we elkaar leerden kennen deed hij HBO en wist ik niks van militaire plannen. Toen hij zijn diploma haalde vorig jaar, begon hij hier opeens over. Ik had er eigenlijk niks over te zeggen, het was zijn droom en als hij iets in zijn kop heeft, wil hij er niks negatiefs over horen. Zo ook bij dit.. Ik heb het er aan het begin gigantisch moeilijk mee gehad. Ik heb een half jaar gehad om aan het idee te wennen en toen begon hij al.. We waren toen trouwens 2 jaar samen. Anders dan Fluffiej heb ik altijd geweten dat hij door de keuringen heen zou komen, maar ik heb aan het begin nog wel gehoopt dat hij zou stoppen..



Wat bij ons vooral het probleem was, zoals hierboven als wel duidelijk wordt denk ik, is dat ik niet betrokken werd bij zijn plannen en niet met hem kon praten over de leuke, maar ook de mindere leuke kanten. Hij wou alleen positieve dingen horen en niet mijn twijfels. Dit heeft het voor mij erg lastig gemaakt. Toen hij eenmaal begonnen was, heeft hij ook een tijd gehad waarin hij doordeweeks nauwelijks contact met mij opnam en dit maakte het allemaal nog lastiger. Toen hij eenmaal een paar maand bezig was, ben ik op een gegeven moment dan ook finaal ingestort. Ik wist het gewoon echt niet meer. Ik wist niet of ik het wel aan kon om een relatie met een militair te hebben. Als ik die weken steeds al zo erg vond, hoe kan ik dan ooit 4,5 maand zonder?? Wat bij mij vooral het probleem was, was gewoon het gebrek aan contact.



Die nacht hebben we het er samen goed over gehad en snapte hij gelukkig eindelijk dat mijn leven ook nogal veranderd was door zijn keuze! Sindsdien hebben we veel meer contact, als het kan elke dag. Soms is dit gewoon alleen een smsje, maar dat doet mij altijd erg goed! Gewoon weten dat hij aan me denkt, snap je? Sinds we hier allebei op letten, weer meer contact hebben en er samen over kunnen praten, gaat het dan ook weer helemaal super! Zoals Fluffiej al zegt: de weekenden samen zijn echt geweldig! Elke vrijdag weer kriebels in mijn buik als hij belt/smst dat-ie op weg is naar huis, heerlijk samen op de bank hangen, samen de stad in.. Je geniet echt super veel van elkaar en wordt gewoon weer helemaal verliefd!



Ik zou dan ook zeggen: gewoon proberen die KMA! En zoals je nu ook al doet: blijf praten met je vriendin. Ik begrijp helemaal dat ze het niet gelijk leuk vind, maar echt, je groeit er in en je went er aan.



Misschien ook een idee om haar dit soort dingen te laten lezen. Ik heb zelf toen mijn vriend eenmaal begonnen was met de KMA de eerste week half internet afgezocht naar ervaringen van mensen, haha. Het heeft mij echt erg geholpen om te lezen dat ik niet de enige was die het er wel eens moeilijk mee had!

Ik sluit me ook maar aan bij dit forum Mijn vriend zit ook bij defensie

Bas, als je iets heel graag wil, dan moet je dit doen. Het is logisch dat jouw vriendin het vooruitzicht niet prettig vindt, maar zoals de meesten hier al zeggen: ze moet jouw keuze ook kunnen accepteren. Het feit dat ze nu al aangeeft niet te kunnen leven met je als je een lange tijd niet bij haar bent, is niet positief. Ik weet ook van mijn vriend dat hij over niet zon lange tijd op uitzending moet en dit vind ik ook niet leuk, maar het hoort bij hém en zijn keuze. Toch is het lastig om dit duidelijk te maken, vooral omdat je nog iets jonger bent (sorry). Als je ouder bent heb je toch meer inzicht in dit soort dingen en kun je alles wat beter relativeren. Het is dus een lastige situatie voor jullie beiden.

Goede avond allemaal,



Mijn vriend zit ook in het leger die zit bij het Korps Mariniers. Toen we iets kregen zat hij net in zijn opleiding en die is zwaar geweest alleen de weekenden samen en een paar bivaks gehad dus dan geen contact en hij is 1x 3 weken na Duitsland geweest en door de weeks dan gaat het wel heb je je eigen dingen alleen de weekenden die zijn altijd zo saai en vervelend en mis ik hem altijd net wat erger.

Hij heeft in Juli dit jaar zn opleiding gehaald en is nu Marinier en mag nu savonds ook gewoon naar huis alleen hij zit 80 km van huis en heeft zelf nog geen rijbewijs dus us allemaal beetje lastig...

Hij is afgelopen vrijdag vertrokken voor 3 weken na Engeland en we hebben heel weinig contact en mis hem nu al mn vrienden enz die snappen niet hoe ik me voel ookal proberen ze het van wel.

Hoop eigenlijk zo in contact te komen met meiden/vrouwen die in het zelfde schuitje zitten.

We gaan nu bijna 10 maanden met elkaar en het gaat echt super goed alleen die weken zonder contact of weinig die duren zooo lang

"Ik ben één keer meegeweest naar de kazerne in enschede, omdat we toendertijd daar wilden gaan wonen en hij daat een adjudantstoel kon krijgen. Achteraf willen we toch niet nar Enschede, veel te ver"



Wat lachen. Daar werk ik en mijn partner ook.

Hallo allemaal, na mijn eerste post even afwezig geweest maar weer terug!

Om even op de vragen terug te komen, vriendlief is korporaal en in de functie als monteur. Hij heeft niet een KMA (oid) gedaan maar veel cursussen als opleiding.



Bas, ik ben het met de rest eens dat je gewoon voor je droom kan gaan. Eigenlijk zijn al mijn argumenten al gegeven in de bovenste posts sorry

- in NL loop je ook veel risico op ongelukken

- goede afspraken maken over contact maakt het een stuk makkelijker!

- het lijkt nu zo eng maar je vriendin zal meegroeien met jou in de nieuwe situatie!



Mijn lief is op een 2 week oefening momenteel, ik heb geen idee waar maar denk ik NL aangezien hij het weekend terug komt! Toch zie ik hem zaterdag pas weer omdat ik aan een doodmoeie vent toch niets heb. En hij vind daar ook niets aan, als ie alleen maar ligt te slapen. Hoop dat ie zaterdag dan een beetje frisser is

Hier nog een vrouw, met man als militair.

Mijn man werkt bij de luchtmacht in volkel.

Toen wij net een relatie kregen toen zat hij net in de opleiding, ook wij zagen elkaar alleen maar de weekenden..

Op zich was dit soms erg moeilijk, maar het heeft onze relatie veel sterker gemaakt.

Ik heb op dit moment geluk dat mijn man iedere dag naar huis toe komt. en dat de weekendrelatie voorbij is..



Toch gaat mijn man 20 okt voor het eerst op oefening voor 5 weken. ben benieuwd ik dat ga beleven..

Ik ben op zich die weken heel druk en heb al veel afspraken gemaakt met vriendinnnen. maar het blijft natuurlijk spannend.

Denk b.v tijdverschil wanneer kun je elkaar bellen enz..



Lijkt me leuk om met andere meiden ervaringen uit te wisselen.

@Bas; ik ben het eens met de voorgaande berichten. Als jij dit graag wilt doen moet je het gewoon proberen.

Niet is zo erg als het niet doen en achteraf spijt krijgen .

Tuurlijk is het minder leuk als je elkaar eventjes niet zoveel kunt zien maar je krijgt er ook wat voor terug.



Toen ik mijn man leerde kennen zat hij in het laatste jaar van de kma en zagen we elkaar niet veel. Mede ook omdat ik ook nog eens stages moest lopen en dan in de weekenden moest werken.



Weken alleen zitten is inderdaad ook niet altijd fijn maar het went wel. Je word er als partner ook sterker van en ik ben van mening dat juist je relatie er dus ook sterker van kan worden.

Bovendien klopt het wat ik hierboven ook al las van iemand; je vriendin groeit er in mee.

Als je dan na weken ( of soms ook maanden) weer thuiskomt is het eigenlijk ook weer extra leuk.

Natuurlijk moet je het niet onderschatten en ook niet iedere vrouw kan er tegen maar dat had ik van mezelf ook niet gedacht.

Vond het vroeger al niet leuk als hij voor een paar weken wegmoest voor oefening nu ben ik het gewend. Moeilijker zijn wel de uitzendingen omdat daar toch ook spanning bij komt kijken.

Zeker als je kinderen thuis hebt zitten ( waarschijnlijk nog ver van je bed show)



Maar vergeet dus ook niet te kijken naar wat het je brengt.

Wat je er leuk aan vind, waarom je het wilt doen.

vrijwel zeker bent van een goede baan met goede vooruitzichten en sociale verzekeringen.

Al met al ook wel prettig.



Succes met je overweging!



( net als lemmy getrouwd met militair die al 25 jaar in dienst is )

Mijne 29 jaar in dienst. Over 2 jaar met FLO, hij valt nog in de oude regeling van de KM.

We zitten allebei op de P&O, defensiebreed, binnen- en buitenland.

Hoogstwaarschijnlijk heb ik veel te maken met jullie partners

Vooral als de salarisstrook zichtbaar is of op de mat ligt.

Wat er dan allemaal niet klopt......

quote:yasmijn schreef op 29 september 2009 @ 06:57:

"Ik ben één keer meegeweest naar de kazerne in enschede, omdat we toendertijd daar wilden gaan wonen en hij daat een adjudantstoel kon krijgen. Achteraf willen we toch niet nar Enschede, veel te ver"



Wat lachen. Daar werk ik en mijn partner ook.

Het Yasmijn, da's ook toevallig



Sja, van Rotterdam naar Enschede verhuizen is wel een hele stap he. We wonen allebei ons hele leven in Rotterdam en we durfden het niet aan.

Oh mijn vriend zit nu 23 jaar bij de landmacht.

Hij had binnenslaper kunnen worden

En Enschede is cool!