Relaties
alle pijlers
Militair als partner?
donderdag 30 november 2006 om 19:23
Hoi!
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
donderdag 29 januari 2009 om 11:30
Hoi Priority,
Poe, dat zijn toch best negatieve ervaringen die je hebt gehad. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk helemaal geen ervaring hiermee heb, ondanks dat ik getrouwd ben met een (landmacht-) militair. De thuisfrontdagen heb ik bij de laatste uitzending niet bezocht. Ik heb daar zelf eigenlijk ook niet zo'n behoefte aan, ik vind dat het weinig toevoegt en voor de kinderen is het een hoop onrust. We hebben tot nu toe ook nog geen gebruik hoeven maken van psychische hulpverlening tijdens of na een uitzending. Het wordt altijd wel duidelijk aangeboden vind ik, met telefoonnummers en contactpersonen die je kunt bellen, maar hoe dat dan verder in de praktijk verloopt weet ik dus niet.
Ik ben het wel met je eens dat dingen in de loop van de tijd wel verbeteren. Een vriend van mijn vader werd vroeger uitgezonden naar het gebied wat toen Nederlands Indië werd genoemd, kwam na bijna 3 jaar terug en had in de tussentijd alleen maar een paar brieven kunnen wisselen met zijn vrouw (die na zijn vertrek er nog een kindje bij gekregen had dat inmiddels dus al een peuter was en die haar papa dus nog nooit gezien had...). De man heeft naderhand nooit meer willen spreken over zijn ervaringen daar en heeft ook nooit hulp aangeboden gekregen, voor zover ik weet. En dat is dus nog maar 1 generatie geleden. Als ik kijk hoeveel invloed een uitzending van 5 maanden al kan hebben op je gezin (5 maanden waarin je goed contact hebt kunnen houden), kan ik me niet eens voorstellen wat zoiets met je gezin doet.
Ik vind het contact nu over het algemeen wel vrij goed geregeld, mijn man heeft vrij regelmatig kunnen bellen (behalve wanneer hij van het kamp af was, maar dat duurde nooit langer dan een week of 2) en mailen. Met de postpakketjes ging het de laatste uitzending (Afghanistan) echt slecht, het versturen duurde lang en soms kwam de hele boel nog retour ook, maar een voorgaande uitzending (Irak) ging dat juist goed.
En verder heb ik eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik als thuisfront niets voorstelde. Ik heb zelfs eens meegemaakt dat toen een meerdere van mijn man vertrok naar het uitzendgebied, deze man mij vooraf opbelde of hij nog een pakket moest meenemen voor mijn man dat hij dan persoonlijk zou overhandigen.
Maar goed, ik snap wel dat ieders ervaring anders kan zijn.
Poe, dat zijn toch best negatieve ervaringen die je hebt gehad. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk helemaal geen ervaring hiermee heb, ondanks dat ik getrouwd ben met een (landmacht-) militair. De thuisfrontdagen heb ik bij de laatste uitzending niet bezocht. Ik heb daar zelf eigenlijk ook niet zo'n behoefte aan, ik vind dat het weinig toevoegt en voor de kinderen is het een hoop onrust. We hebben tot nu toe ook nog geen gebruik hoeven maken van psychische hulpverlening tijdens of na een uitzending. Het wordt altijd wel duidelijk aangeboden vind ik, met telefoonnummers en contactpersonen die je kunt bellen, maar hoe dat dan verder in de praktijk verloopt weet ik dus niet.
Ik ben het wel met je eens dat dingen in de loop van de tijd wel verbeteren. Een vriend van mijn vader werd vroeger uitgezonden naar het gebied wat toen Nederlands Indië werd genoemd, kwam na bijna 3 jaar terug en had in de tussentijd alleen maar een paar brieven kunnen wisselen met zijn vrouw (die na zijn vertrek er nog een kindje bij gekregen had dat inmiddels dus al een peuter was en die haar papa dus nog nooit gezien had...). De man heeft naderhand nooit meer willen spreken over zijn ervaringen daar en heeft ook nooit hulp aangeboden gekregen, voor zover ik weet. En dat is dus nog maar 1 generatie geleden. Als ik kijk hoeveel invloed een uitzending van 5 maanden al kan hebben op je gezin (5 maanden waarin je goed contact hebt kunnen houden), kan ik me niet eens voorstellen wat zoiets met je gezin doet.
Ik vind het contact nu over het algemeen wel vrij goed geregeld, mijn man heeft vrij regelmatig kunnen bellen (behalve wanneer hij van het kamp af was, maar dat duurde nooit langer dan een week of 2) en mailen. Met de postpakketjes ging het de laatste uitzending (Afghanistan) echt slecht, het versturen duurde lang en soms kwam de hele boel nog retour ook, maar een voorgaande uitzending (Irak) ging dat juist goed.
En verder heb ik eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik als thuisfront niets voorstelde. Ik heb zelfs eens meegemaakt dat toen een meerdere van mijn man vertrok naar het uitzendgebied, deze man mij vooraf opbelde of hij nog een pakket moest meenemen voor mijn man dat hij dan persoonlijk zou overhandigen.
Maar goed, ik snap wel dat ieders ervaring anders kan zijn.
donderdag 29 januari 2009 om 13:51
Het is natuurlijk ook zo dat de communicatiemiddellen veranderen. Toen ik ging samenwonen hadden we een fax en telefoon (en natuurlijk brieven) maar dat was het dan. Aan het eind van onze relatie konden we dag en nacht contact hebben via internet, met beeld en geluid. Toch vind ik dat niet echt een vebetering... Met brieven let je toch op wat je schrijft, per telefoon/internet flap je er sneller dingen uit waarvan je achteraf denkt: Oeps... dat had hij beter niet kunnen weten, nu slaapt hij niet vannacht.
Echt negatieve ervaringen heb ik voor mezelf niet, ik zou zo weer in het wereldje stappen. Maar als ik het nu als burger bekijk, dan loopt er een hoop niet zoals het zou moeten gaan. Wij kwamen elkaar op een gegeven moment "op de vliegtuigtrap tegen", hij gng weg, ik kwam terug. Later heb ik als burger een aantal keer tevergeefs op een veld gestaan omdat defensie vergeten was door te geven dat ze pas een dag later terug zouden komen, of je krijgt te horen dat ze niet volgende week maar overmorgen weggaan. De communicatie is niet je van het en daar begint alles toch mee.
1x heb ik contact moeten zoeken met een contactpersoon van een thuisfrontcommité omdat er een famililid op sterven lag. Ik kreeg als antwoord dat ik maar terug moest bellen als de persoon overleden was want dat ze op dat moment toch niks konden doen en geen contact met m'n ex zouden leggen omdat het alleen maar onrust zou zaaien. Dat kwam erg rot en bot over, zeker omdat we bepaalde afspraken hadden over dat soort dingen. We hadden dit aan zien komen en hadden voordat hij wegging met de familie al afgesproken dat hij er niet voor terug zou komen. De persoon in kwestie wilde dat ook niet.
Wij zijn beide personen die wel makkelijk kunnen praten gelukkig, maar soms moet je daar toch een buitestaander bijhebben die de dingen vanuit een ander perspectief bekijkt. Dat hebben we binnen defensie gezocht omdat de ervaring van collega's was dat er buiten defensie een beetje teveel vanuit een ander perspectief gekeken wordt. Er kunnen dingen gebeuren waar je als burger heel anders tegen aankijkt dan als militair en dan wordt dat niet altijd goed begrepen door hulpverleners.
Maar ik heb wel geleerd dat je alleen met iemand moet praten die bij je past, waar je je goed bij voelt, zowel binnen als buiten defensie anders kom je geen stap verder.
Echt negatieve ervaringen heb ik voor mezelf niet, ik zou zo weer in het wereldje stappen. Maar als ik het nu als burger bekijk, dan loopt er een hoop niet zoals het zou moeten gaan. Wij kwamen elkaar op een gegeven moment "op de vliegtuigtrap tegen", hij gng weg, ik kwam terug. Later heb ik als burger een aantal keer tevergeefs op een veld gestaan omdat defensie vergeten was door te geven dat ze pas een dag later terug zouden komen, of je krijgt te horen dat ze niet volgende week maar overmorgen weggaan. De communicatie is niet je van het en daar begint alles toch mee.
1x heb ik contact moeten zoeken met een contactpersoon van een thuisfrontcommité omdat er een famililid op sterven lag. Ik kreeg als antwoord dat ik maar terug moest bellen als de persoon overleden was want dat ze op dat moment toch niks konden doen en geen contact met m'n ex zouden leggen omdat het alleen maar onrust zou zaaien. Dat kwam erg rot en bot over, zeker omdat we bepaalde afspraken hadden over dat soort dingen. We hadden dit aan zien komen en hadden voordat hij wegging met de familie al afgesproken dat hij er niet voor terug zou komen. De persoon in kwestie wilde dat ook niet.
Wij zijn beide personen die wel makkelijk kunnen praten gelukkig, maar soms moet je daar toch een buitestaander bijhebben die de dingen vanuit een ander perspectief bekijkt. Dat hebben we binnen defensie gezocht omdat de ervaring van collega's was dat er buiten defensie een beetje teveel vanuit een ander perspectief gekeken wordt. Er kunnen dingen gebeuren waar je als burger heel anders tegen aankijkt dan als militair en dan wordt dat niet altijd goed begrepen door hulpverleners.
Maar ik heb wel geleerd dat je alleen met iemand moet praten die bij je past, waar je je goed bij voelt, zowel binnen als buiten defensie anders kom je geen stap verder.
vrijdag 30 januari 2009 om 12:14
Priority, ik wilde even reageren op jou ervaringen met de thuisfrontcommisie? Mijn vriend is een luchtmachter en ik heb tijdens zijn uitzending alleen maar hele goede ervaringen met de thuisfrontorganisatie. We kregen ontzettend veel thuisfrontdagen waarbij we ook via de webcam contact kregen met onze partners, en ook via een groot scherm. Er was altijd iets leuks georganiseerd, we werden goed geinformeerd en er werd heel erg op gehamerd hoe belangrijk wij als thuisfront waren. Dus ik wil toch even weerleggen wat jij zegt over de luchtmacht en zijn thuisfrontgedoetje.
Toen mijn vriend in afghanistan zat konden we elke dag heerlijk bellen, webcammen ging niet, dus des te fijner dat we op de thuisfrontdagen elkaar even konden zien. We hebben elkaar ook heel veel brieven gestuurd, puur omdat je dan iets tastbaars hebt van elkaar.
Toen mijn vriend in afghanistan zat konden we elke dag heerlijk bellen, webcammen ging niet, dus des te fijner dat we op de thuisfrontdagen elkaar even konden zien. We hebben elkaar ook heel veel brieven gestuurd, puur omdat je dan iets tastbaars hebt van elkaar.
vrijdag 30 januari 2009 om 13:08
Er worden inderdaad wel steeds meer leuke dingen georganiseerd, maar als je thuis een probleem hebt (wat dan ook) blijken de commitees niet zo goed in elkaar te zitten. En daar kunnen zij weinig aan doen, hou me ten goede, het is de communicatie waar het aan schort. Het is vaak te veel versnippert. Zij weten in veel gevallen ook niet precies waar ze "hogerop" kunnen aankloppen. En dat is jammer, want er zijn heel veel hardwerkende vrijwilligers aktief om alles in goede banen te leiden.
vrijdag 30 januari 2009 om 22:15
Wij hebben een paar weken terug de thuisfrontinformatie dag gehad en wel een hoop gezever vond ik.. Maar goed, ik ging daar ook niet heen met vragen en als er dan iemand staat (je weet wel, van die 'zweverige types' waar militairen zo van houden, haha) daar een verhaal staat te houden...
Maar ja, zo doet iedereen iets met de informatie. Onthoud wat je nodig hebt en vergeet de rest.
En vorige uitzending konden wij ook heel goed contact hebben. We zaten dagelijks uren aan de telefoon en mijn postpakketjes waren er erg snel..
Qua geestelijke hulpverlening is er natuurlijk in de jaren een hoop veranderd. Mijn vriend kan ook zo woest worden als er jongens in een of andere show verkondigen niet te worden geholpen als ze problemen ondervinden na een uitzending. Je wordt haast doodgegooid met info over hulp! Maar ik begrijp nu hier dat die gesprekken dus ook niet altijd alles zijn?
Maar ja, zo doet iedereen iets met de informatie. Onthoud wat je nodig hebt en vergeet de rest.
En vorige uitzending konden wij ook heel goed contact hebben. We zaten dagelijks uren aan de telefoon en mijn postpakketjes waren er erg snel..
Qua geestelijke hulpverlening is er natuurlijk in de jaren een hoop veranderd. Mijn vriend kan ook zo woest worden als er jongens in een of andere show verkondigen niet te worden geholpen als ze problemen ondervinden na een uitzending. Je wordt haast doodgegooid met info over hulp! Maar ik begrijp nu hier dat die gesprekken dus ook niet altijd alles zijn?
zaterdag 31 januari 2009 om 10:05
Als je de weg weet binnen Defensie, dan is er hulp genoeg.
Adequate hulp.
Ik zit zelf op personeelszaken, mijn vriend ook, KM militair.
Ga naar je commandant en/of P&O adviseur.
Die moeten de juiste wegen kennen.
Als niet dan ga naar een 'hemelpiloot" (aalmoezenier).
Die drukken op alle juiste knopjes. 24 uur per dag bereikbaar, er wordt weleens lacherig gedaan over de aalmoezeniers, maar ze zijn goud waard.
En de MDD, Maatschappelijke Dienst Defensie.
Als partner van een militair kun je daar ook zo naar toe stappen als je er niet uitkomt.
Bij de KM heb je Bureau Thuisfront, perfect geregeld. Prof. hulp. Niet versnipperd, centraal. Omdat de Mariniers maar met kleine bataljons gaan. Werkt als een trein. Ondersteund door Marine personeel.
Bij de KL zijn het meestens vrijwilligers.
Adequate hulp.
Ik zit zelf op personeelszaken, mijn vriend ook, KM militair.
Ga naar je commandant en/of P&O adviseur.
Die moeten de juiste wegen kennen.
Als niet dan ga naar een 'hemelpiloot" (aalmoezenier).
Die drukken op alle juiste knopjes. 24 uur per dag bereikbaar, er wordt weleens lacherig gedaan over de aalmoezeniers, maar ze zijn goud waard.
En de MDD, Maatschappelijke Dienst Defensie.
Als partner van een militair kun je daar ook zo naar toe stappen als je er niet uitkomt.
Bij de KM heb je Bureau Thuisfront, perfect geregeld. Prof. hulp. Niet versnipperd, centraal. Omdat de Mariniers maar met kleine bataljons gaan. Werkt als een trein. Ondersteund door Marine personeel.
Bij de KL zijn het meestens vrijwilligers.
Geen bijzonderheden
zaterdag 7 februari 2009 om 15:37
Heeyheey.
Ik heb nog niet alles gelezen, maar zag wel reacties van Zitadjem, Semmiej en de TS.
Ik ben erg benieuwd naar hoe jullie het inmiddels ervaren?
Mijn vriend is afgelopen maandag begonnen aan de KMA en is nu op bivak (10 dagen geen contact dus). Ik vind dit eigenlijk best lastig merk ik nu!
Vooral als ik denk aan de toekomst.. Hij zit een jaar in Breda, dan een half jaar in Amersfoort en wordt dan waarschijnlijk iig de eerste 2jaar gelegerd in Stroe.. Dit zou dan dus betekenen dat we elkaar 3,5jaar alleen in het weekend zien, behalve als ik ga verhuizen.. En dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet! Ook lijkt het me niks met kindjes zo.. Ik wil niet alleen opdraaien voor de opvoeding en dat papa alleen in het weekend thuis is.. Ik zit er dus best een beetje in mijn maag!
Ik heb m'n vriend deze week een paar keer gesproken en hij klinkt echt enthousiast. Ik wil natuurlijk dat hij iets doet waar hij gelukkig van wordt, maar ik weet niet of ik dat zo wel word.. Mijn hele leventje wordt een beetje op de kop gezet zo..
Tot nu toe heeft hij in ieder geval het idee om max 10 jaar te blijven, tot z'n 35e en dan te stoppen.. Maar hier heb ik eigenlijk een hard hoofd in. Na 10jaar maak je juist een beetje carriere en ik denk niet dat hij dan nog wil stoppen!
Nou ja, ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt.. En ik ben dus heel benieuwd naar de ervaringen!!
Heb echt geen flauw idee wat ik van de KMA kan verwachten!
Ik heb nog niet alles gelezen, maar zag wel reacties van Zitadjem, Semmiej en de TS.
Ik ben erg benieuwd naar hoe jullie het inmiddels ervaren?
Mijn vriend is afgelopen maandag begonnen aan de KMA en is nu op bivak (10 dagen geen contact dus). Ik vind dit eigenlijk best lastig merk ik nu!
Vooral als ik denk aan de toekomst.. Hij zit een jaar in Breda, dan een half jaar in Amersfoort en wordt dan waarschijnlijk iig de eerste 2jaar gelegerd in Stroe.. Dit zou dan dus betekenen dat we elkaar 3,5jaar alleen in het weekend zien, behalve als ik ga verhuizen.. En dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet! Ook lijkt het me niks met kindjes zo.. Ik wil niet alleen opdraaien voor de opvoeding en dat papa alleen in het weekend thuis is.. Ik zit er dus best een beetje in mijn maag!
Ik heb m'n vriend deze week een paar keer gesproken en hij klinkt echt enthousiast. Ik wil natuurlijk dat hij iets doet waar hij gelukkig van wordt, maar ik weet niet of ik dat zo wel word.. Mijn hele leventje wordt een beetje op de kop gezet zo..
Tot nu toe heeft hij in ieder geval het idee om max 10 jaar te blijven, tot z'n 35e en dan te stoppen.. Maar hier heb ik eigenlijk een hard hoofd in. Na 10jaar maak je juist een beetje carriere en ik denk niet dat hij dan nog wil stoppen!
Nou ja, ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt.. En ik ben dus heel benieuwd naar de ervaringen!!
Heb echt geen flauw idee wat ik van de KMA kan verwachten!
zondag 8 februari 2009 om 23:14
Tja, het voordeel...
Ik kan goed alleen zijn en vind het daarom (meestal) niet erg om veel dingen in m'n eentje te doen, ook niet het zorgen voor ons gezin en het nemen van allerlei beslissingen.
Maar in de eerste plaats heb ik gewoon gekozen voor deze man omdat hij zo goed bij mij past; wat voor werk hij doet en hoeveel hij daarvoor wel of niet weg is van huis vind ik een stuk onbelangrijker.
Ik kan goed alleen zijn en vind het daarom (meestal) niet erg om veel dingen in m'n eentje te doen, ook niet het zorgen voor ons gezin en het nemen van allerlei beslissingen.
Maar in de eerste plaats heb ik gewoon gekozen voor deze man omdat hij zo goed bij mij past; wat voor werk hij doet en hoeveel hij daarvoor wel of niet weg is van huis vind ik een stuk onbelangrijker.
maandag 9 februari 2009 om 16:42
Ik heb zeker voor deze jongen gekozen omdat het goed werkt, anders zouden we ook niet al 2jaar samen zijn.
Maar dat maakt het tegelijk ook wel zwaar.. Misschien dat ik nog wel wat in de verliefdheidsfase zit hoor, maar 10dagen geen contact.. Gets! Als-ie nou nog eens zou mogen bellen/smsen.. Maar dat kan pas volgende week dinsdag/woensdag weer!
Gelukkig hoef ik verder nog geen rekening te houden met een gezin. Hoewel dat me ook wel erg zwaar lijkt, vooral met uitzendingen!
Maar dat maakt het tegelijk ook wel zwaar.. Misschien dat ik nog wel wat in de verliefdheidsfase zit hoor, maar 10dagen geen contact.. Gets! Als-ie nou nog eens zou mogen bellen/smsen.. Maar dat kan pas volgende week dinsdag/woensdag weer!
Gelukkig hoef ik verder nog geen rekening te houden met een gezin. Hoewel dat me ook wel erg zwaar lijkt, vooral met uitzendingen!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:27
Hoi Ollekebolleke,
Mijn vriend is ook een militair bij de landmacht. Al ruim 9 jaar. Hij is er mee begonnen toen we net 3 jaar een relatie hadden. We woonde beiden nog thuis en hij was de horeca zat. Dus hup in dienst. Wel even een schok hoor. Waar haalt hij dat nu weer vandaan.
Maar ik kan je wel vertellen dat het een van zijn beste beslissing is geweest. Tuurlijk je leven staat even helemaal op zijn kop, en je relatie zal veranderen (geloof me). Maar in mijn geval was die verandering zeer positief. Mijn vriend kreeg een nog betere instelling en mentaliteit, hij kwam wat vrijer in het leven te staan, maar ook wel serieuzer.
Wat ik je alleen als tip mee wil geven vooral tijdens zijn opleidingsperiode nu is: geef hem wat lucht en claim hem niet teveel. Er komt nu zoveel op hem af en hij moet zoveel leren en geef hem daarvoor de ruimte. De banden die hij nu moet opbouwen met zijn buddies zijn voor de verdere verloop van zijn opleiding zeer belangrijk.
Na de opleiding zal alles weer gaan veranderen. Maar het wordt wel "normaler". Dan hebben de heren gewoon een baan van 9 tot 5 en zijn ze de meeste weekenden thuis.
De oefeningen zijn van te voren bekend en het gebeurd maar heeeeeel zelden dat ze absoluut geen contact mogen hebben met thuis. Dat is nu allemaal wel zo ivm de vorming.
De uitzendingen lijken pittig. De eerste 2 heb ik meegemaakt toen we nog niet samen woonde. het toewerken naar het afscheid is vervelend, en de eerste paar weken dat ze weg zijn maar daarna krijg je ook wel een stukje vrijheid terug en steeds weer een beetje meer je oude leven. en dan tegen het einde wordt het weer even zwaar maar de thuiskomst is super.
Ik ben zelf wel een erg zelfstandig persoon en redelijk onafhankelijk van mijn vriend, ondanks het feit dat we inmiddels 12,5 jaar samen zijn, samen wonen en een dochter van 1,5 jaar hebben. Die zelfstandigheid heb je echt wel nodig want als jij thuis alleen maar af zit te wachten tot je wat hoort is dat voor je vriend heel frustrerend. Hij kan zich niet indenken wat het nu voor je betekend hoor,(het is en blijft een man) maar als je hem blijft steunen heb je echt een hele goede vent straks bij je thuis met een goede mentaliteit die weet wat hij wil. En ook jij wordt van deze ervaring sterker.
Het gemis tijdens de opleiding wordt steeds makkelijker (mijn vriend ging 5 weken na mijn bevalling 1 jaar op opleiding en was binnenslaper). Maar pak lekker je eigen dingen op met je eigen vrienden en ben er in het weekend lekker voor elkaar.
Ik hoop voor jou dat de dienst net zo'n goede invloed op jou vriend krijgt als het op de mijne heeft gehad en dat hij zijn geluk in zijn toekomstige werk kan vinden.
Groeten het thuisfront
Mijn vriend is ook een militair bij de landmacht. Al ruim 9 jaar. Hij is er mee begonnen toen we net 3 jaar een relatie hadden. We woonde beiden nog thuis en hij was de horeca zat. Dus hup in dienst. Wel even een schok hoor. Waar haalt hij dat nu weer vandaan.
Maar ik kan je wel vertellen dat het een van zijn beste beslissing is geweest. Tuurlijk je leven staat even helemaal op zijn kop, en je relatie zal veranderen (geloof me). Maar in mijn geval was die verandering zeer positief. Mijn vriend kreeg een nog betere instelling en mentaliteit, hij kwam wat vrijer in het leven te staan, maar ook wel serieuzer.
Wat ik je alleen als tip mee wil geven vooral tijdens zijn opleidingsperiode nu is: geef hem wat lucht en claim hem niet teveel. Er komt nu zoveel op hem af en hij moet zoveel leren en geef hem daarvoor de ruimte. De banden die hij nu moet opbouwen met zijn buddies zijn voor de verdere verloop van zijn opleiding zeer belangrijk.
Na de opleiding zal alles weer gaan veranderen. Maar het wordt wel "normaler". Dan hebben de heren gewoon een baan van 9 tot 5 en zijn ze de meeste weekenden thuis.
De oefeningen zijn van te voren bekend en het gebeurd maar heeeeeel zelden dat ze absoluut geen contact mogen hebben met thuis. Dat is nu allemaal wel zo ivm de vorming.
De uitzendingen lijken pittig. De eerste 2 heb ik meegemaakt toen we nog niet samen woonde. het toewerken naar het afscheid is vervelend, en de eerste paar weken dat ze weg zijn maar daarna krijg je ook wel een stukje vrijheid terug en steeds weer een beetje meer je oude leven. en dan tegen het einde wordt het weer even zwaar maar de thuiskomst is super.
Ik ben zelf wel een erg zelfstandig persoon en redelijk onafhankelijk van mijn vriend, ondanks het feit dat we inmiddels 12,5 jaar samen zijn, samen wonen en een dochter van 1,5 jaar hebben. Die zelfstandigheid heb je echt wel nodig want als jij thuis alleen maar af zit te wachten tot je wat hoort is dat voor je vriend heel frustrerend. Hij kan zich niet indenken wat het nu voor je betekend hoor,(het is en blijft een man) maar als je hem blijft steunen heb je echt een hele goede vent straks bij je thuis met een goede mentaliteit die weet wat hij wil. En ook jij wordt van deze ervaring sterker.
Het gemis tijdens de opleiding wordt steeds makkelijker (mijn vriend ging 5 weken na mijn bevalling 1 jaar op opleiding en was binnenslaper). Maar pak lekker je eigen dingen op met je eigen vrienden en ben er in het weekend lekker voor elkaar.
Ik hoop voor jou dat de dienst net zo'n goede invloed op jou vriend krijgt als het op de mijne heeft gehad en dat hij zijn geluk in zijn toekomstige werk kan vinden.
Groeten het thuisfront
vrijdag 13 februari 2009 om 22:48
Hoi allemaal,
Mijn man is militair en ik ben zelf militair geweest. Ik ken dus beide kanten. Toen ikzelf op uitzending ben geweest was ik super blij dat ik weer thuis kwam. Alleen iedereen wilt precies weten wat je de afgelopen maanden allemaal hebt gedaan alleen dit is lastig uit te leggen aangezien je de afgelopen maanden alleen maar met afkortingen hebt gewerkt plus daarbij is het lastig uit te leggen als je zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. Dan praat je veel liever met collega's die begrijpen wat je zegt zonder dat je elke zin moet uitleggen.Dus ook voor mij en mijn familie was het toen der tijd lastig om weer te wennen.
Mijn man is een tijdje terug uitgezonden geweest en zat ik opeens aan de andere kant. Wat enorm wennen was. Mijn gevoel was dan ook meteen dat ik liever daar zelf zat dan dat ik thuis moest wachten, maar alles gaat voorbij en dus ook zijn uitzending. En het voordeel was wel dat ik een militaire achtergrond heb en mijn man ook goed begreep.
Mijn tip is ook laat elkaar in het begin lekker met rust als iemand wilt praten dan komt het vanzelf en mijn mening is dat je dan het snelst aan elkaar went.
Sterkte en veel succes
Mijn man is militair en ik ben zelf militair geweest. Ik ken dus beide kanten. Toen ikzelf op uitzending ben geweest was ik super blij dat ik weer thuis kwam. Alleen iedereen wilt precies weten wat je de afgelopen maanden allemaal hebt gedaan alleen dit is lastig uit te leggen aangezien je de afgelopen maanden alleen maar met afkortingen hebt gewerkt plus daarbij is het lastig uit te leggen als je zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. Dan praat je veel liever met collega's die begrijpen wat je zegt zonder dat je elke zin moet uitleggen.Dus ook voor mij en mijn familie was het toen der tijd lastig om weer te wennen.
Mijn man is een tijdje terug uitgezonden geweest en zat ik opeens aan de andere kant. Wat enorm wennen was. Mijn gevoel was dan ook meteen dat ik liever daar zelf zat dan dat ik thuis moest wachten, maar alles gaat voorbij en dus ook zijn uitzending. En het voordeel was wel dat ik een militaire achtergrond heb en mijn man ook goed begreep.
Mijn tip is ook laat elkaar in het begin lekker met rust als iemand wilt praten dan komt het vanzelf en mijn mening is dat je dan het snelst aan elkaar went.
Sterkte en veel succes
zaterdag 14 februari 2009 om 18:09
Ik vind jullie verhalen wel erg fijn om te lezen!
Ben toch steeds benieuwd naar hoe iedereen het ervaart. Je hoort wel veel verhalen over het thuisfront tijdens uitzendingen, maar de uitzending is maar een deel natuurlijk, dat is niet alles wat ze doen.
Het is nu wel erg wennen, omdat ik 2jaar anders gewend ben natuurlijk. Denk daarom dat het ook 'makkelijker' is als je vriend vanaf het begin al militair is, je weet dan gewoon waar je aan begint zeg maar.
@ Lin: Lijkt mij ook wel handig als je zelf ook ervaring hebt! Dan kun je er samen toch beter over praten, dan weet je gewoon beter waar hij het over heeft!
Ben toch steeds benieuwd naar hoe iedereen het ervaart. Je hoort wel veel verhalen over het thuisfront tijdens uitzendingen, maar de uitzending is maar een deel natuurlijk, dat is niet alles wat ze doen.
Het is nu wel erg wennen, omdat ik 2jaar anders gewend ben natuurlijk. Denk daarom dat het ook 'makkelijker' is als je vriend vanaf het begin al militair is, je weet dan gewoon waar je aan begint zeg maar.
@ Lin: Lijkt mij ook wel handig als je zelf ook ervaring hebt! Dan kun je er samen toch beter over praten, dan weet je gewoon beter waar hij het over heeft!
zondag 15 februari 2009 om 12:52
Hallo luitjes,
ik ben nu iets meer dan twee jaar samen met een marineman. Hebben wel een stevige relatie en t gaat erg goed. Praten veel en hij wil op termijn wel een baan zoeken in de burgermaatschappij.
Zijn er ook meiden met een vriend bij de marine? Mijn vriend zit bij de onderzeedienst en is nu voor 5maanden op missie (gelukkig zien we elkaar tussendoor twee keer! erg leuk om naar uit te kijken, het overvliegen)
Halverwege deze topic staat dat er al een topic bestaat als deze. Waar vind ik die eigelijk? ik ben nog niet zo lang actief op dit forum. Kan iemand mij vertellen hoe ik een topic kan zoeken want nu blader ik die hele eindelooslage rij met topics door wat ik erg lastig zoeken vind.
Alvast bedankt voor de reacties.
Groetjs,
ik ben nu iets meer dan twee jaar samen met een marineman. Hebben wel een stevige relatie en t gaat erg goed. Praten veel en hij wil op termijn wel een baan zoeken in de burgermaatschappij.
Zijn er ook meiden met een vriend bij de marine? Mijn vriend zit bij de onderzeedienst en is nu voor 5maanden op missie (gelukkig zien we elkaar tussendoor twee keer! erg leuk om naar uit te kijken, het overvliegen)
Halverwege deze topic staat dat er al een topic bestaat als deze. Waar vind ik die eigelijk? ik ben nog niet zo lang actief op dit forum. Kan iemand mij vertellen hoe ik een topic kan zoeken want nu blader ik die hele eindelooslage rij met topics door wat ik erg lastig zoeken vind.
Alvast bedankt voor de reacties.
Groetjs,
zondag 15 februari 2009 om 13:12
maandag 23 februari 2009 om 21:38
Hallo lieve dames,
Bij deze meld ik me ook bij dit topic. Lees al een tijdje mee.
Mijn vriend zit op dit moment in de vto van de KMA. Nog een dik half jaartje en dan is hij klaar. Hoop dat hij straks geplaatst word in Brabant, maar dat is altijd afwachten. Iemand enig idee waar het gros van de officieren (infanterie) terechtkomt.
Hij wil zelf het liefst richting Rozendaal, waar hij in opleiding heeft gezeten, maar niet direct. Eerst maar eens zien hoe het komende jaar word. Niet te veel vooruit denken. Het heeft ook weer zijn voordelen, een min of meer lat-relatie.
Ik ben onlangs zelf verhuist richting mijn vriend's omgeving. Veel nieuwe dingen op mijn pad, nieuwe baan, nieuwe omgeving, en nieuw leven opbouwen, en dat terwijl mijn vriend veel weg is. Had mijn eigen appartementje dus ben gewend aan door de weeks alleen zijn, maar toch is het niet altijd even makkelijk als manlief maandagsochtend vertrekt richting kazerne. Met name het eigen leven dat je normaal hebt, is nu een stuk verderop, en moet het hier nog opbouwen, en dat maakt het wel wat zwaarder.
Voordeel is wel dat we onze relatie spannend houden zo! En ik denk maar zo, als ik het hier alleen red, dan moet het in de toekomst ook goed komen.
Uitzending zit er dus niet direct aan te komen, maar ik wil alle dames wiens vriend in de zandbak zitten heel veel succes wensen!
En als jullie nog goede tips hebben of ervaringen, hoor ze graag!
Bij deze meld ik me ook bij dit topic. Lees al een tijdje mee.
Mijn vriend zit op dit moment in de vto van de KMA. Nog een dik half jaartje en dan is hij klaar. Hoop dat hij straks geplaatst word in Brabant, maar dat is altijd afwachten. Iemand enig idee waar het gros van de officieren (infanterie) terechtkomt.
Hij wil zelf het liefst richting Rozendaal, waar hij in opleiding heeft gezeten, maar niet direct. Eerst maar eens zien hoe het komende jaar word. Niet te veel vooruit denken. Het heeft ook weer zijn voordelen, een min of meer lat-relatie.
Ik ben onlangs zelf verhuist richting mijn vriend's omgeving. Veel nieuwe dingen op mijn pad, nieuwe baan, nieuwe omgeving, en nieuw leven opbouwen, en dat terwijl mijn vriend veel weg is. Had mijn eigen appartementje dus ben gewend aan door de weeks alleen zijn, maar toch is het niet altijd even makkelijk als manlief maandagsochtend vertrekt richting kazerne. Met name het eigen leven dat je normaal hebt, is nu een stuk verderop, en moet het hier nog opbouwen, en dat maakt het wel wat zwaarder.
Voordeel is wel dat we onze relatie spannend houden zo! En ik denk maar zo, als ik het hier alleen red, dan moet het in de toekomst ook goed komen.
Uitzending zit er dus niet direct aan te komen, maar ik wil alle dames wiens vriend in de zandbak zitten heel veel succes wensen!
En als jullie nog goede tips hebben of ervaringen, hoor ze graag!
woensdag 25 februari 2009 om 21:42
Dus voor jullie zit de KMA tijd er al weer op!
Wij zijn net begonnen en ik vind het helemaal niks, haha. Na 3weken mocht hij eindelijk even naar huis. Wel 2daagjes, woehoe.. En ik gok op de ontgroening deze week, dus dat wordt weer 2weken geen contact! Getsie.. Da's wel echt het nadeel hoor!
Ben je trouwens ook voor je vriend verhuisd of kwam het jou beter uit ivm werk? Wij hebben het er nu ook al over, omdat hij de eerste 2jaar na de KMA sowieso in Garderen/Stroe zit en we nu in Assen wonen.. Maar stiekem wil ik helemaal niet verhuizen, haha. Ga ik me nu ook nog niet te druk over maken natuurlijk, eerst die 1,5 jaar maar eens door zien te komen!
Wij zijn net begonnen en ik vind het helemaal niks, haha. Na 3weken mocht hij eindelijk even naar huis. Wel 2daagjes, woehoe.. En ik gok op de ontgroening deze week, dus dat wordt weer 2weken geen contact! Getsie.. Da's wel echt het nadeel hoor!
Ben je trouwens ook voor je vriend verhuisd of kwam het jou beter uit ivm werk? Wij hebben het er nu ook al over, omdat hij de eerste 2jaar na de KMA sowieso in Garderen/Stroe zit en we nu in Assen wonen.. Maar stiekem wil ik helemaal niet verhuizen, haha. Ga ik me nu ook nog niet te druk over maken natuurlijk, eerst die 1,5 jaar maar eens door zien te komen!
woensdag 25 februari 2009 om 22:20
quote:Arwyn schreef op 25 februari 2009 @ 21:42:
Dus voor jullie zit de KMA tijd er al weer op!
Wij zijn net begonnen en ik vind het helemaal niks, haha. Na 3weken mocht hij eindelijk even naar huis. Wel 2daagjes, woehoe.. En ik gok op de ontgroening deze week, dus dat wordt weer 2weken geen contact! Getsie.. Da's wel echt het nadeel hoor!
Ben je trouwens ook voor je vriend verhuisd of kwam het jou beter uit ivm werk? Wij hebben het er nu ook al over, omdat hij de eerste 2jaar na de KMA sowieso in Garderen/Stroe zit en we nu in Assen wonen.. Maar stiekem wil ik helemaal niet verhuizen, haha. Ga ik me nu ook nog niet te druk over maken natuurlijk, eerst die 1,5 jaar maar eens door zien te komen!
Ooooh die weekendjes niet thuis en door de weeks geen contact is niet leuk he? Maar das alleen in het begin hoor. Op de kma valt het heel erg mee, in vergelijking tot sommige andere onderdelen. Maar in begin moeten ze ook zondags op tijd binnen zijn he? Dat is na een paar weken voorbij en heb je nog wat aan je zondagavond. En geen contact hebben dat is er later niet zo vaak meer bij omdat ze veel les hebben op de kma zitten. Nu in de vto is het erger, dan zitten ze veel in het veld (laatste half jaar van de kma), dan komt het meer voor dat je elkaar door de weeks niet spreekt. Maarja je kunt maar beter weten dat je elkaar niet spreekt want dan stel je er op in.
Ik ben trouwens hier naar toe verhuist voor mijn vriend, nouja ook wel voor mezelf natuurlijk, omdat ik me hier thuis voel. Maar ik ben een baan gaan zoeken en nav is de verhuizing in gang gezet. Ik moet hier dus echt zelf proberen wat op te bouwen. Ik denk maar zo, als ik voor werk hiernaartoe was verhuist, dan was het ook zo. Nu heb ik nog een heel leuke man die mij in het weekend komt opzoeken,
Succes met de eerste weekjes! En wees gerust, het went! En de feestjes zijn erg leuk op de kma, bv het assaut dus komen genoeg leuke dingen aan!
Hoe kan het dat jij trouwens weet dat je vriend in Stroe terecht komt?
Dus voor jullie zit de KMA tijd er al weer op!
Wij zijn net begonnen en ik vind het helemaal niks, haha. Na 3weken mocht hij eindelijk even naar huis. Wel 2daagjes, woehoe.. En ik gok op de ontgroening deze week, dus dat wordt weer 2weken geen contact! Getsie.. Da's wel echt het nadeel hoor!
Ben je trouwens ook voor je vriend verhuisd of kwam het jou beter uit ivm werk? Wij hebben het er nu ook al over, omdat hij de eerste 2jaar na de KMA sowieso in Garderen/Stroe zit en we nu in Assen wonen.. Maar stiekem wil ik helemaal niet verhuizen, haha. Ga ik me nu ook nog niet te druk over maken natuurlijk, eerst die 1,5 jaar maar eens door zien te komen!
Ooooh die weekendjes niet thuis en door de weeks geen contact is niet leuk he? Maar das alleen in het begin hoor. Op de kma valt het heel erg mee, in vergelijking tot sommige andere onderdelen. Maar in begin moeten ze ook zondags op tijd binnen zijn he? Dat is na een paar weken voorbij en heb je nog wat aan je zondagavond. En geen contact hebben dat is er later niet zo vaak meer bij omdat ze veel les hebben op de kma zitten. Nu in de vto is het erger, dan zitten ze veel in het veld (laatste half jaar van de kma), dan komt het meer voor dat je elkaar door de weeks niet spreekt. Maarja je kunt maar beter weten dat je elkaar niet spreekt want dan stel je er op in.
Ik ben trouwens hier naar toe verhuist voor mijn vriend, nouja ook wel voor mezelf natuurlijk, omdat ik me hier thuis voel. Maar ik ben een baan gaan zoeken en nav is de verhuizing in gang gezet. Ik moet hier dus echt zelf proberen wat op te bouwen. Ik denk maar zo, als ik voor werk hiernaartoe was verhuist, dan was het ook zo. Nu heb ik nog een heel leuke man die mij in het weekend komt opzoeken,
Succes met de eerste weekjes! En wees gerust, het went! En de feestjes zijn erg leuk op de kma, bv het assaut dus komen genoeg leuke dingen aan!
Hoe kan het dat jij trouwens weet dat je vriend in Stroe terecht komt?
donderdag 26 februari 2009 om 11:00
Ja, aan het begin is het zeker wennen!
Hij zit nu in de 4e week en het is even afwachten of ze nou deze week al de ontgroening hebben of volgende week.. Ik hoop gewoon gelijk deze week. Dan is-ie dit weekend wel niet thuis, maar dat zit dat er tenminste op, haha.
Dat ze in het weekend moeten blijven is ook vooral in het eerste half jaar toch? Tijdens ALO1 ofzo?? Van wat ik gehoord heb, hebben ze daarna gewoon bijna alleen maar lessen daar en mogen ze 's weekends dan gewoon naar huis.
Aan die zondagavond zullen we trouwens wel nooit wat hebben, aangezien het dik 3uur reizen is
Doet je vriend trouwens de korte of de lange opleiding? Aangezien ik zie dat ik je nu nogal tegenspreek, haha. Die van mij doet iig de korte!
Dat van Stroe weet ik omdat hij bij de verbindingsdiensten komt. Op de voorlichtingsdag daarvan is gezegd dat het gros van de vd-officieren de eerste 2 jaar in Stroe worden gelegerd.
Je hebt nu dus wel werk daar? Dat scheelt alweer. Het lijkt me echt vervelend als je daar al wel woont, maar niks te doen hebt behalve solliciteren.. Dan valt het alleen maar meer op dat je daar alleen zit! Maar het lijkt me sowieso lastig, om alleen te verhuizen.. Wel heel fijn dat je je vriend dan ziet dan natuurlijk, maar ja, alsnog alleen in het weekend, de rest van de week moet je wel je zelf kunnen redden! Vind ik wel knap van jou hoor, dat je dat kunt!
Hoelang zijn jullie samen?
En dat Assaut lijkt me inderdaad erg grappig, haha. M'n vriend maakt zich er nu al druk over omdat hij bang is dat hij dan moet dansen, haha. Duurt ook een paar dagen toch?
Wat voor feestjes zijn er nog meer dan...?
En ben je ook naar een relatiedag geweest? Ik wil echt wel weten waar hij zit en wat hij de hele dag doet en zo, lijkt me echt leuk!
Hij zit nu in de 4e week en het is even afwachten of ze nou deze week al de ontgroening hebben of volgende week.. Ik hoop gewoon gelijk deze week. Dan is-ie dit weekend wel niet thuis, maar dat zit dat er tenminste op, haha.
Dat ze in het weekend moeten blijven is ook vooral in het eerste half jaar toch? Tijdens ALO1 ofzo?? Van wat ik gehoord heb, hebben ze daarna gewoon bijna alleen maar lessen daar en mogen ze 's weekends dan gewoon naar huis.
Aan die zondagavond zullen we trouwens wel nooit wat hebben, aangezien het dik 3uur reizen is
Doet je vriend trouwens de korte of de lange opleiding? Aangezien ik zie dat ik je nu nogal tegenspreek, haha. Die van mij doet iig de korte!
Dat van Stroe weet ik omdat hij bij de verbindingsdiensten komt. Op de voorlichtingsdag daarvan is gezegd dat het gros van de vd-officieren de eerste 2 jaar in Stroe worden gelegerd.
Je hebt nu dus wel werk daar? Dat scheelt alweer. Het lijkt me echt vervelend als je daar al wel woont, maar niks te doen hebt behalve solliciteren.. Dan valt het alleen maar meer op dat je daar alleen zit! Maar het lijkt me sowieso lastig, om alleen te verhuizen.. Wel heel fijn dat je je vriend dan ziet dan natuurlijk, maar ja, alsnog alleen in het weekend, de rest van de week moet je wel je zelf kunnen redden! Vind ik wel knap van jou hoor, dat je dat kunt!
Hoelang zijn jullie samen?
En dat Assaut lijkt me inderdaad erg grappig, haha. M'n vriend maakt zich er nu al druk over omdat hij bang is dat hij dan moet dansen, haha. Duurt ook een paar dagen toch?
Wat voor feestjes zijn er nog meer dan...?
En ben je ook naar een relatiedag geweest? Ik wil echt wel weten waar hij zit en wat hij de hele dag doet en zo, lijkt me echt leuk!
zondag 5 april 2009 om 22:12
Hi
Mijn vriend is militair en ik ook. Ik heb hem 4 jaar geleden leren kennen op de KMA. Hij is inmiddels weer op uitzending.
Een relatie met een militair heeft zo zn nadelen. Maar als je veel met elkaar praat en elkaar vertrouwd is er geen probleem. In Breda worden heel wat relaties geboren en gebroken, ik ben blij dat we nu 'gewoon' werken. Er zit trouwens heel veel verschil in de hoeveelheid vrije tijd; ligt er aan wat je vriend voor een functie heeft bij Defensie!
Ik ben wel blij dat ik het militaire wereldje ken; ik weet wat er van hem gevraagd wordt en hij hoeft niet alles uit te leggen. Ik weet dat een uitzending erg heftige gevolgen voor je relatie kan hebben. Ik ben zelf ook een half jaar uitgezonden geweest en na mijn terugkomst werd onze relatie alleen maar intenser.
De opleiding aan de KMA wordt na een half jaar een stuk soepeler maar er is veel verschil tussen de verkorte en 4jarige opleiding.
Het Assaut is wel grappig, en over dat dansen hoef je je niet druk te maken. Er zijn heel veel regeltjes maar de helft wordt niet nageleefd; dus gewoon lekker genieten.
Mijn vriend is militair en ik ook. Ik heb hem 4 jaar geleden leren kennen op de KMA. Hij is inmiddels weer op uitzending.
Een relatie met een militair heeft zo zn nadelen. Maar als je veel met elkaar praat en elkaar vertrouwd is er geen probleem. In Breda worden heel wat relaties geboren en gebroken, ik ben blij dat we nu 'gewoon' werken. Er zit trouwens heel veel verschil in de hoeveelheid vrije tijd; ligt er aan wat je vriend voor een functie heeft bij Defensie!
Ik ben wel blij dat ik het militaire wereldje ken; ik weet wat er van hem gevraagd wordt en hij hoeft niet alles uit te leggen. Ik weet dat een uitzending erg heftige gevolgen voor je relatie kan hebben. Ik ben zelf ook een half jaar uitgezonden geweest en na mijn terugkomst werd onze relatie alleen maar intenser.
De opleiding aan de KMA wordt na een half jaar een stuk soepeler maar er is veel verschil tussen de verkorte en 4jarige opleiding.
Het Assaut is wel grappig, en over dat dansen hoef je je niet druk te maken. Er zijn heel veel regeltjes maar de helft wordt niet nageleefd; dus gewoon lekker genieten.
