Relaties
alle pijlers
Trouw in de 20e eeuw...
vrijdag 11 september 2009 om 10:43
Bestaat dit nog of is dit een illusie? Dat is een vraag welke ik mij geregeld stel. Als meisje heb ik altijd geloofd in eeuwige trouw en liefde, maar is dit allemaal een droom?
Mensen gaan vreemd, bedonderen elkander waar de ander bijstaat. Niemand houdt meer rekening met de gevoelens van diegene die al jaar en dag alles met je deelt.
Mannen doen het, maar vrouwen ook. Gewoon voor het plezier, voor de spanning.
Bestaat DE LIEFDE dan nog? De liefde van je leven, waarvoor je alles over hebt. Of willen wij te veel. Zijn wij veeleisender geworden dan onze voorouders?
De liefde waarmee je het niet erg vind om dagelijks naast wakker te worden. Liefde in de 20e eeuw, bestaat dit nog?
Om terug te komen op trouw is het misschien handig om eerst een definitie van het woord "vreemdgaan" te maken. Wat is "vreemdgaan"?
Met iemand neuken, met iemand zoenen of.. gewoon de spanning opzoeken met iemand vanwege de spanning?
Door de gehele digitalisering is het woord "vreemdgaan" van beeld veranderd, want men kan nu ook digitaal vreemdgaan.
Gewoon neuken via de msn, mail.. of sms... De keuze is reuze als je op zoek bent naar iemand anders..
Of als je op zoek bent naar manieren om je geliefde pijn te doen.
Zelf geloofde ik tot ongeveer een jaar geleden nog in de volmaakte liefde. Al zeven jaar samen met mijn lieve schat. We hadden allebei de vrijheid, hij ging met zijn vrienden op vakantie en stappen en ik.. ik ben zelfs een half jaar naar het buitenland geweest. Tot ik iets ontdekte, van hem.. een totaal andere kant. Ik voelde mij gekrenkt, vooral omdat bleek dat hij er zo hard over heeft gelogen. Ik had nooit bedacht dat juist HIJ mij dit zou aandoen. Hij heeft het meegemaakt dat zijn vader vreemd is gegaan. Een beeld van diegene die je al zeven jaar kent, door en door, je elke dag van droomt word verwoest. Waarom? Omdat hij de spanning interessant vond. En ik... ik moet maar mijn mond houden en van hem houden...
... Maar kan ik dit wel als de ware liefde.. toch niet helemaal zo perfect blijkt te zijn als het leek...
Mensen gaan vreemd, bedonderen elkander waar de ander bijstaat. Niemand houdt meer rekening met de gevoelens van diegene die al jaar en dag alles met je deelt.
Mannen doen het, maar vrouwen ook. Gewoon voor het plezier, voor de spanning.
Bestaat DE LIEFDE dan nog? De liefde van je leven, waarvoor je alles over hebt. Of willen wij te veel. Zijn wij veeleisender geworden dan onze voorouders?
De liefde waarmee je het niet erg vind om dagelijks naast wakker te worden. Liefde in de 20e eeuw, bestaat dit nog?
Om terug te komen op trouw is het misschien handig om eerst een definitie van het woord "vreemdgaan" te maken. Wat is "vreemdgaan"?
Met iemand neuken, met iemand zoenen of.. gewoon de spanning opzoeken met iemand vanwege de spanning?
Door de gehele digitalisering is het woord "vreemdgaan" van beeld veranderd, want men kan nu ook digitaal vreemdgaan.
Gewoon neuken via de msn, mail.. of sms... De keuze is reuze als je op zoek bent naar iemand anders..
Of als je op zoek bent naar manieren om je geliefde pijn te doen.
Zelf geloofde ik tot ongeveer een jaar geleden nog in de volmaakte liefde. Al zeven jaar samen met mijn lieve schat. We hadden allebei de vrijheid, hij ging met zijn vrienden op vakantie en stappen en ik.. ik ben zelfs een half jaar naar het buitenland geweest. Tot ik iets ontdekte, van hem.. een totaal andere kant. Ik voelde mij gekrenkt, vooral omdat bleek dat hij er zo hard over heeft gelogen. Ik had nooit bedacht dat juist HIJ mij dit zou aandoen. Hij heeft het meegemaakt dat zijn vader vreemd is gegaan. Een beeld van diegene die je al zeven jaar kent, door en door, je elke dag van droomt word verwoest. Waarom? Omdat hij de spanning interessant vond. En ik... ik moet maar mijn mond houden en van hem houden...
... Maar kan ik dit wel als de ware liefde.. toch niet helemaal zo perfect blijkt te zijn als het leek...
zondag 13 september 2009 om 10:41
Ware liefde, onware liefde, wederkerige liefde, onvoorwaardelijke liefde, exclusieve liefde, het is maar hoe je het zelf invult, hoe jouw partner het invult.
Ware liefde, je partner is vreemdgegaan, een illusie verbroken, een verwachting niet uitgekomen. Is dan jouw liefde of de zijne, waar? onwaar? voorwaardelijk? Wat is liefde? de reeks voorwaarden, verwachtingen en illusies die je zelf koestert, deelt jouw partner dezelfde voorwaarden, verwachtingen en illusies? Wordt jouw liefde beinvloedt door wat de ander doet of nalaat? Is het dan alleen jouw of zijn liefde?
Ik ben er nog niet uit wat liefde inhoudt. Ik weet niet of alleen liefde geven en niet vragen, onzelfzuchtigheid zonder egoisme mogelijk is. Ik denk uiteindelijk dat Liefde alleen in samenspel kan zijn met je partner en dat je alleen samen de liefde kan definieren. Afhankelijk van individu en omstandigheden.
Ja, mijn partner is vreemdgegaan na een lange relatie en ja we zijn nu vele jaren verder en nog steeds samen. Mijn liefde voor hem is er niet minder door geworden. Er kwam alleen een hoop scala aan andere gevoelens bij. Zijn liefde voor mij is er niet minder door geworden, bij hem kwam een heel ander scala aan gevoelens bij. Onze liefde is wat realisticher geworden met de verwachtingen uitgesproken, een paar illusies armer. Heel veel geleerd, een klein beetje wijzer in onze relatie en ons samenzijn.
Wat ik geloof is dat geen individu hetzelfze is, laat staan in combinatie van 2, en dat daarom geen Liefde hetzelfde is.
Ieder heeft zijn eigen ervaring in de Liefde en ik denk dat het alleen de romantische ziel is die hier een definitie aan wil verlenen.
Ik wens je heel veel sterkte want makkelijk is het niet
Ware liefde, je partner is vreemdgegaan, een illusie verbroken, een verwachting niet uitgekomen. Is dan jouw liefde of de zijne, waar? onwaar? voorwaardelijk? Wat is liefde? de reeks voorwaarden, verwachtingen en illusies die je zelf koestert, deelt jouw partner dezelfde voorwaarden, verwachtingen en illusies? Wordt jouw liefde beinvloedt door wat de ander doet of nalaat? Is het dan alleen jouw of zijn liefde?
Ik ben er nog niet uit wat liefde inhoudt. Ik weet niet of alleen liefde geven en niet vragen, onzelfzuchtigheid zonder egoisme mogelijk is. Ik denk uiteindelijk dat Liefde alleen in samenspel kan zijn met je partner en dat je alleen samen de liefde kan definieren. Afhankelijk van individu en omstandigheden.
Ja, mijn partner is vreemdgegaan na een lange relatie en ja we zijn nu vele jaren verder en nog steeds samen. Mijn liefde voor hem is er niet minder door geworden. Er kwam alleen een hoop scala aan andere gevoelens bij. Zijn liefde voor mij is er niet minder door geworden, bij hem kwam een heel ander scala aan gevoelens bij. Onze liefde is wat realisticher geworden met de verwachtingen uitgesproken, een paar illusies armer. Heel veel geleerd, een klein beetje wijzer in onze relatie en ons samenzijn.
Wat ik geloof is dat geen individu hetzelfze is, laat staan in combinatie van 2, en dat daarom geen Liefde hetzelfde is.
Ieder heeft zijn eigen ervaring in de Liefde en ik denk dat het alleen de romantische ziel is die hier een definitie aan wil verlenen.
Ik wens je heel veel sterkte want makkelijk is het niet
zondag 13 september 2009 om 10:51
De ware liefde zal best wel bestaan, ik zie in elk geval meer dan genoeg mensen die het fijn vinden om bij elkaar te blijven. De norm is nog altijd samen zijn en niet alleen zijn. Dingen die me in onze maatschappij niet haalbaar lijken als daar niet een enorme portie liefde onder zit.
Ik hou niet van de neiging van mensen om te denken dat ze in een andere tijd leven dan the good old days. Er is niets om lyrisch over te worden aan vroeger. Zo je dit niet gelooft: ga eens gezellig op bezoek in een land waar nog wel wordt overlegd wie met wie mag trouwen en wie wanneer wat mag doen. Ik durf te wedden dat je daar niet heel erg vrolijk van wordt. En dat de incidentie van vreemdgaan/mishandeling/misbruik daar niet heel erg afwijken van die van hier.
Ondertussen is het wrang als jij die liefde die met jou en jou alleen verder wil nog niet hebt gevonden. Maar goed, dat is dan nog geen reden om liefde in het algemeen af te wijzen als niet bestaand.
Ik hou niet van de neiging van mensen om te denken dat ze in een andere tijd leven dan the good old days. Er is niets om lyrisch over te worden aan vroeger. Zo je dit niet gelooft: ga eens gezellig op bezoek in een land waar nog wel wordt overlegd wie met wie mag trouwen en wie wanneer wat mag doen. Ik durf te wedden dat je daar niet heel erg vrolijk van wordt. En dat de incidentie van vreemdgaan/mishandeling/misbruik daar niet heel erg afwijken van die van hier.
Ondertussen is het wrang als jij die liefde die met jou en jou alleen verder wil nog niet hebt gevonden. Maar goed, dat is dan nog geen reden om liefde in het algemeen af te wijzen als niet bestaand.
zondag 13 september 2009 om 12:55
Liefde bestaat nog, maar mensen gaan wel eerder dan vroeger uit elkaar als er problemen zijn in een relatie. Door het individualisme en het vaker veranderen van baan en woonplaats zijn mensen minder gebonden aan anderen en losser ingebed in hun omgeving. Daardoor is een beslissing om te scheiden makkelijker geworden.
De na-oorlogse generatie is opgegroeid in welvaart en opgevoed met het adagium om jezelf te ontplooien. We zijn niet meer gewend aan tegenslagen en staan niet toe dat er obstakels zijn die onze zelf-ontplooiing in de weg staan.
Ik denk dat dit eeuwige trouw er niet makkelijker op gemaakt heeft, maar onmogelijk is het niet.
De na-oorlogse generatie is opgegroeid in welvaart en opgevoed met het adagium om jezelf te ontplooien. We zijn niet meer gewend aan tegenslagen en staan niet toe dat er obstakels zijn die onze zelf-ontplooiing in de weg staan.
Ik denk dat dit eeuwige trouw er niet makkelijker op gemaakt heeft, maar onmogelijk is het niet.
zondag 13 september 2009 om 16:00
Ware liefde bestaat denk ik wel, maar vind het tegenwoordig wel een wegwerpmaatschappij, bij het minste of geringste wordt een punt gezet achter een relatie, te vaak komt de vraag naar boven van is dt het wel, men gaat een andere relatie aan, begin is weer helemaal geweldig tot na een paar maanden de mindere kanten van nieuwe partner naar boven komen en het hele riedeltje begint weer van vooraf aan. En mbt eeuwige trouw? ik denk dat veel mensen er te naief in staan, ik geloof niet dat er binnen een lang huwelijk, wat tegenwoordig sowieso al schaars is, nooit een van de partners een keer buiten de boot de boot piest, en dan kan de basis nog zo goed zijn, het komt ongetwijfeld een keer voor.
zondag 13 september 2009 om 16:08
Liefde kan nog steeds zo echt zijn als eeuwen geleden. En echte liefde is ware liefde. Ik geloof dat het (nog) bestaat dus. Trouw is een keuze, dat komt dus ook zeker nog voor.
Niet iedereen bedonderd elkaar, dat doe je alleen als je niet genoeg van de ander houdt. Als de liefde dus niet zo sterk of echt is als gedacht.
Als er iemand vreemdgaat en je gaat met diegene door, laat je je bedonderen. Dat is ook een keuze, eentje die je niet hoeft te maken. Waarom zou je ook, al die pijn en/ of verdriet om en door degene die niet genoeg van je houdt om je dit niet aan te doen.
Niet iedereen bedonderd elkaar, dat doe je alleen als je niet genoeg van de ander houdt. Als de liefde dus niet zo sterk of echt is als gedacht.
Als er iemand vreemdgaat en je gaat met diegene door, laat je je bedonderen. Dat is ook een keuze, eentje die je niet hoeft te maken. Waarom zou je ook, al die pijn en/ of verdriet om en door degene die niet genoeg van je houdt om je dit niet aan te doen.
zondag 13 september 2009 om 16:12
quote:haaasje schreef op 11 september 2009 @ 10:47:
Ja hoor, ware liefde bestaat. Hij is alleen niet onfeilbaar, net als de mens.
Wat ik me afvraag (ga ik misschien een heel ietsiepietsie offtopic) moet je het vertellen als je een misstap hebt begaan?? Weegt die "eerlijkheid" op tegen de pijn die je je partner hebt aangedaan?
Is het wel zo eerlijk om te vertellen dat je iets hebt gedaan waar hij/zij niets meer aan kan doen?
Of zal je de rest van je leven het vreemdgaan geheim als last met je mee moeten dragen?
DB: je hebt mijn primeur. Voor de allereerste keer heb ik "gepolld"Het is wel zo eerlijk om toe te geven dat je niet genoeg van iemand houdt om die te bedonderen ja. Gewoon lekker doorgaan alsof er niets is gebeurd is nog meer liegen. En ronduit respectloos.
Ja hoor, ware liefde bestaat. Hij is alleen niet onfeilbaar, net als de mens.
Wat ik me afvraag (ga ik misschien een heel ietsiepietsie offtopic) moet je het vertellen als je een misstap hebt begaan?? Weegt die "eerlijkheid" op tegen de pijn die je je partner hebt aangedaan?
Is het wel zo eerlijk om te vertellen dat je iets hebt gedaan waar hij/zij niets meer aan kan doen?
Of zal je de rest van je leven het vreemdgaan geheim als last met je mee moeten dragen?
DB: je hebt mijn primeur. Voor de allereerste keer heb ik "gepolld"Het is wel zo eerlijk om toe te geven dat je niet genoeg van iemand houdt om die te bedonderen ja. Gewoon lekker doorgaan alsof er niets is gebeurd is nog meer liegen. En ronduit respectloos.
zondag 13 september 2009 om 16:14
quote:cappi schreef op 13 september 2009 @ 16:00:
Ware liefde bestaat denk ik wel, maar vind het tegenwoordig wel een wegwerpmaatschappij, bij het minste of geringste wordt een punt gezet achter een relatie, te vaak komt de vraag naar boven van is dt het wel, men gaat een andere relatie aan, begin is weer helemaal geweldig tot na een paar maanden de mindere kanten van nieuwe partner naar boven komen en het hele riedeltje begint weer van vooraf aan. En mbt eeuwige trouw? ik denk dat veel mensen er te naief in staan, ik geloof niet dat er binnen een lang huwelijk, wat tegenwoordig sowieso al schaars is, nooit een van de partners een keer buiten de boot de boot piest, en dan kan de basis nog zo goed zijn, het komt ongetwijfeld een keer voor.Uit onderzoek blijkt dat drievierde deel van alle volwassenen monogaam is binnen zijn relatie. Daarnaast blijkt dat bij tweederde van alle gehuwden en de helft van alle samenwonende stellen de relatie pas eindigt als één van beide partners overlijdt. Er is dus geen reden voor zoveel somberheid.
Ware liefde bestaat denk ik wel, maar vind het tegenwoordig wel een wegwerpmaatschappij, bij het minste of geringste wordt een punt gezet achter een relatie, te vaak komt de vraag naar boven van is dt het wel, men gaat een andere relatie aan, begin is weer helemaal geweldig tot na een paar maanden de mindere kanten van nieuwe partner naar boven komen en het hele riedeltje begint weer van vooraf aan. En mbt eeuwige trouw? ik denk dat veel mensen er te naief in staan, ik geloof niet dat er binnen een lang huwelijk, wat tegenwoordig sowieso al schaars is, nooit een van de partners een keer buiten de boot de boot piest, en dan kan de basis nog zo goed zijn, het komt ongetwijfeld een keer voor.Uit onderzoek blijkt dat drievierde deel van alle volwassenen monogaam is binnen zijn relatie. Daarnaast blijkt dat bij tweederde van alle gehuwden en de helft van alle samenwonende stellen de relatie pas eindigt als één van beide partners overlijdt. Er is dus geen reden voor zoveel somberheid.
zondag 13 september 2009 om 16:16
zondag 13 september 2009 om 20:54
quote:Madhe schreef op 13 september 2009 @ 16:12:
[...]
Het is wel zo eerlijk om toe te geven dat je niet genoeg van iemand houdt om die te bedonderen ja. Gewoon lekker doorgaan alsof er niets is gebeurd is nog meer liegen. En ronduit respectloos.
Als mijn partner thuiskomt met het verhaal: ik heb het met een ander gedaan, sorry, ik zal het nooit meer doen, het stelde niks voor...dan vind ik dat persoonlijk respectlozer dan wanneer hij zijn mond zou houden en het geheim zijn leven lang met hem mee zou dragen.
Als het éénmalig was hoeft hij mij daar niét mee lastig te vallen. Maar dan moet hij er ook voor zorgen dat ik er nooit maar dan ook nooit achter kom.
Als hij op het moment supréme zou bellen, "schat, ik sta nú op het punt om met een ander te vrijen" dan kan ik er nog wat aan doen, dan kan ik zeggen, "flik dat en je spullen staan op straat".Dat noem ik eerlijk.
Maar mij voor een voldongen feit zetten zodat ik me daar maanden lang zwaar k*t over kan voelen (zoals mijn allereerste vriendje deed), nee, dan liever mondje dicht.
[...]
Het is wel zo eerlijk om toe te geven dat je niet genoeg van iemand houdt om die te bedonderen ja. Gewoon lekker doorgaan alsof er niets is gebeurd is nog meer liegen. En ronduit respectloos.
Als mijn partner thuiskomt met het verhaal: ik heb het met een ander gedaan, sorry, ik zal het nooit meer doen, het stelde niks voor...dan vind ik dat persoonlijk respectlozer dan wanneer hij zijn mond zou houden en het geheim zijn leven lang met hem mee zou dragen.
Als het éénmalig was hoeft hij mij daar niét mee lastig te vallen. Maar dan moet hij er ook voor zorgen dat ik er nooit maar dan ook nooit achter kom.
Als hij op het moment supréme zou bellen, "schat, ik sta nú op het punt om met een ander te vrijen" dan kan ik er nog wat aan doen, dan kan ik zeggen, "flik dat en je spullen staan op straat".Dat noem ik eerlijk.
Maar mij voor een voldongen feit zetten zodat ik me daar maanden lang zwaar k*t over kan voelen (zoals mijn allereerste vriendje deed), nee, dan liever mondje dicht.
zondag 13 september 2009 om 21:28
Je kunt ook kiezen om dan niet verder te gaan met die persoon.
Heb jij liever dat hij elke keer tegen je zegt; "Ik hou iedere keer meer van je" (of iets in die strekking), terwijl hij het met een ander doet ondertussen? Mag ook hoor, mijn ding zou het niet zijn.
Als iemand mij bedriegt dan wil ik het weten. Zodat ik er een punt achter kan zetten. Dat heb ik liever dan in een leugen te leven, te denken dat die ander wél echt van me houdt, terwijl diegene beter weet.
Heb jij liever dat hij elke keer tegen je zegt; "Ik hou iedere keer meer van je" (of iets in die strekking), terwijl hij het met een ander doet ondertussen? Mag ook hoor, mijn ding zou het niet zijn.
Als iemand mij bedriegt dan wil ik het weten. Zodat ik er een punt achter kan zetten. Dat heb ik liever dan in een leugen te leven, te denken dat die ander wél echt van me houdt, terwijl diegene beter weet.
zondag 13 september 2009 om 21:49
Ik kan een slippertje heel goed loskoppelen van houden van. Ik ben van mening dat je je best een keer kunt laten gaan met een ander terwijl je nog wél van je man/vrouw houdt.
Wij hebben een afspraak, degene die vreemdgaat houdt zijn/haar mond. Tót het uitdrukkelijk gevraagd word.
En on topic: nee, dan ben je dus niét trouw...maar kan er -in mijn optiek- nog wél sprake zijn van ware liefde.
Wij hebben een afspraak, degene die vreemdgaat houdt zijn/haar mond. Tót het uitdrukkelijk gevraagd word.
En on topic: nee, dan ben je dus niét trouw...maar kan er -in mijn optiek- nog wél sprake zijn van ware liefde.
zondag 13 september 2009 om 21:53
Dan hebben wij hier gewoon een andere mening over. Ik kan seks en liefde heel goed loskoppelen, maar als je van iemand houdt dan wil je diegene geen pijn of verdriet doen. Dan beschadig je niet moedwillig het vertrouwen. Dan getuigt het niet van liefde als je dat wel flikt, want daar doe je de ander pijn mee, daarmee wals je gewoon over de grenzen en heb je totaal geen respect voor die ander én voor de afspraken die je samen hebt gemaakt.
Of dat slippertje nou met of zonder liefde plaatsvond.
Of dat slippertje nou met of zonder liefde plaatsvond.
zondag 13 september 2009 om 22:08
Verschillen van mening is wat een discussie leuk en levendig houdt.
Als mijn man vreemd zou gaan zou ik nog steeds niet bij hem weg willen gaan, we hebben een fundament samen opgebouwd en dat wil ik niet weg zagen. Ik vind ook dat ik het verplicht ben aan de kinderen om alles te doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om bij elkaar te blijven.
Daarom heb ik liever dat hij het me niet verteld als hij vreemd zou gaan. Anders heb ik de intense pijn, het verdriet en het zou me jaren kosten om hem weer helemaal te kunnen vertrouwen.
Ik vind het ook niet eerlijk: het is dan van zijn bordje (ja ik ben toch eerlijk geweest, nou dan) en ik krijg het op de mijne.
Van mij mag hij dat lekker op zijn eigen bordje laten en het geheim voor altijd bij zich dragen.
'Dat op zich is al een last.
Als hij echt verliefd word en het slippertje mondt uit in een affaire, dan liggen de kaarten weer anders. Dan betekend het wél wat en hebben we een probleem. Daar moéten we dan mee dealen dat kan niet anders.
Als mijn man vreemd zou gaan zou ik nog steeds niet bij hem weg willen gaan, we hebben een fundament samen opgebouwd en dat wil ik niet weg zagen. Ik vind ook dat ik het verplicht ben aan de kinderen om alles te doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om bij elkaar te blijven.
Daarom heb ik liever dat hij het me niet verteld als hij vreemd zou gaan. Anders heb ik de intense pijn, het verdriet en het zou me jaren kosten om hem weer helemaal te kunnen vertrouwen.
Ik vind het ook niet eerlijk: het is dan van zijn bordje (ja ik ben toch eerlijk geweest, nou dan) en ik krijg het op de mijne.
Van mij mag hij dat lekker op zijn eigen bordje laten en het geheim voor altijd bij zich dragen.
'Dat op zich is al een last.
Als hij echt verliefd word en het slippertje mondt uit in een affaire, dan liggen de kaarten weer anders. Dan betekend het wél wat en hebben we een probleem. Daar moéten we dan mee dealen dat kan niet anders.
zondag 13 september 2009 om 22:09
maandag 14 september 2009 om 11:23
Ik wil graag geloven dat echte liefde en trouw zijn aan elkaar nog bestaat en dat ik dat ooit tegen hoop te komen.
Kan me voorstellen dat met al die stellen die uit elkaar gaan, allerlei verhalen over vreemdgaan, je geloof aan kunnen tasten. Zelfs al is er echte liefde in het spel, vreemdgaan lijkt wel ingeburgerd in de samenleving. Ik wil graag geloven dat mensen gemaakt zijn voor monogamie maar heb dat idee losgelaten. Om me heen heb ik ondertussen al zoveel mensen gezien die vreemdgaan. Mensen die altijd hard riepen dat ze dat van hun leven niet zouden kunnen. En dan toch doen zonder het excuus van drank of iets dergelijks. Mensen die met hun volle verstand en bewustzijn vreemdgaan, weten wat de consequenties kunnen zijn maar zich niet in kunnen houden. Gelukkig voor zover ik weet ben ik zelf nooit bedrogen, maar je weet nooit, het kan me ook gewoon niet verteld zijn. Ik ben ook van de eeuwige trouw aan elkaar, maar betrap mezelf er wel op om spanning bij anderen op te zoeken, maar vreemdgaan is op heden nog niet gebeurd. Maar wie ben ik om te zeggen dat ik nooit vreemd zal gaan? Ik hoop het zeker van niet, maar mijn leven duurt nog wel eventjes.
Ware liefde? Ik weet het niet. Hoop hem te vinden. Maar wat zijn de partners dan die je hebt voor je je ware vindt? Op dat moment voelt het toch ook aan als de ware? Wanneer weet je of je de ware hebt gevonden?
Het is een filosofisch discussiepunt waar we tot in den treuren over door kunnen gaan.
Kan me voorstellen dat met al die stellen die uit elkaar gaan, allerlei verhalen over vreemdgaan, je geloof aan kunnen tasten. Zelfs al is er echte liefde in het spel, vreemdgaan lijkt wel ingeburgerd in de samenleving. Ik wil graag geloven dat mensen gemaakt zijn voor monogamie maar heb dat idee losgelaten. Om me heen heb ik ondertussen al zoveel mensen gezien die vreemdgaan. Mensen die altijd hard riepen dat ze dat van hun leven niet zouden kunnen. En dan toch doen zonder het excuus van drank of iets dergelijks. Mensen die met hun volle verstand en bewustzijn vreemdgaan, weten wat de consequenties kunnen zijn maar zich niet in kunnen houden. Gelukkig voor zover ik weet ben ik zelf nooit bedrogen, maar je weet nooit, het kan me ook gewoon niet verteld zijn. Ik ben ook van de eeuwige trouw aan elkaar, maar betrap mezelf er wel op om spanning bij anderen op te zoeken, maar vreemdgaan is op heden nog niet gebeurd. Maar wie ben ik om te zeggen dat ik nooit vreemd zal gaan? Ik hoop het zeker van niet, maar mijn leven duurt nog wel eventjes.
Ware liefde? Ik weet het niet. Hoop hem te vinden. Maar wat zijn de partners dan die je hebt voor je je ware vindt? Op dat moment voelt het toch ook aan als de ware? Wanneer weet je of je de ware hebt gevonden?
Het is een filosofisch discussiepunt waar we tot in den treuren over door kunnen gaan.
maandag 14 september 2009 om 13:22
quote:mywickedlife schreef op 14 september 2009 @ 11:23:
Ware liefde? Ik weet het niet. Hoop hem te vinden. Maar wat zijn de partners dan die je hebt voor je je ware vindt? Op dat moment voelt het toch ook aan als de ware? Wanneer weet je of je de ware hebt gevonden?
.
Toen ik 16 was, dacht ik ook dat ik de ware liefde gevonden had. Het voelde aan als de ware, omdat ik toen niet beter wist.
Ik probeer het met een vergelijking duidelijk te maken: als je blind geboren bent, en je kunt plots zien, maar bent kleurenblind (maar dat weet je niet), dan denk je: wat is het heerlijk om te kunnen zien! Zo is het dus, als je kunt zien!
Als je dan later wel kleuren kunt zou kunnen zien, dan pas besef je dat je eerdere ervaring als kleurenblinde niet ideaal was.
Zo kan het ook gaan met relaties; achteraf kun je denken: tja, ik dacht toen dat dat liefde was, maar ik was toen nog jong en wist niet beter.
Wanneer weet je of je de ware gevonden hebt?
Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is.
Het helpt volgens mij wel als je al wat meegemaakt hebt op relatiegebied, omdat je dan beter bewust bent van de valkuilen.
Een paar zaken die ik heel belangrijk vind:
- je moet echte, diepe genegenheid en waardering voelen voor de ander én je tot hem/haar aangetrokken voelen
- je moet zijn geluk minstens even belangrijk vinden als het jouwe
- hij moet jouw geluk minstens even belangrijk vinden als het jouwe
- je moet beseffen dat mensen altijd verschilpunten hebben, en dat je partner het volste recht heeft om over bepaalde zaken anders te denken, te voelen, zich te gedragen als jij
- je moet het gevoel hebben dat je een lot uit de loterij getroffen hebt
- je moet zelfbeheersing hebben en in staat zijn om niet zomaar aan elke behoefte/verleiding toe te geven
- je moet in staat zijn om eerlijk en zonder agressie/irritatie te 'communiceren'
- je moet geen te lage frustratiedrempel hebben, niet snel geïrriteerd zijn
- je levensstijl/waarden en je opvattingen over liefde/trouw moeten redelijk bij elkaar aansluiten
En dat alles moet natuurlijk voor allebei de partners gelden.
En verder weet ik wel zeker dat blijvende liefde én trouw bestaan.
Ware liefde? Ik weet het niet. Hoop hem te vinden. Maar wat zijn de partners dan die je hebt voor je je ware vindt? Op dat moment voelt het toch ook aan als de ware? Wanneer weet je of je de ware hebt gevonden?
.
Toen ik 16 was, dacht ik ook dat ik de ware liefde gevonden had. Het voelde aan als de ware, omdat ik toen niet beter wist.
Ik probeer het met een vergelijking duidelijk te maken: als je blind geboren bent, en je kunt plots zien, maar bent kleurenblind (maar dat weet je niet), dan denk je: wat is het heerlijk om te kunnen zien! Zo is het dus, als je kunt zien!
Als je dan later wel kleuren kunt zou kunnen zien, dan pas besef je dat je eerdere ervaring als kleurenblinde niet ideaal was.
Zo kan het ook gaan met relaties; achteraf kun je denken: tja, ik dacht toen dat dat liefde was, maar ik was toen nog jong en wist niet beter.
Wanneer weet je of je de ware gevonden hebt?
Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is.
Het helpt volgens mij wel als je al wat meegemaakt hebt op relatiegebied, omdat je dan beter bewust bent van de valkuilen.
Een paar zaken die ik heel belangrijk vind:
- je moet echte, diepe genegenheid en waardering voelen voor de ander én je tot hem/haar aangetrokken voelen
- je moet zijn geluk minstens even belangrijk vinden als het jouwe
- hij moet jouw geluk minstens even belangrijk vinden als het jouwe
- je moet beseffen dat mensen altijd verschilpunten hebben, en dat je partner het volste recht heeft om over bepaalde zaken anders te denken, te voelen, zich te gedragen als jij
- je moet het gevoel hebben dat je een lot uit de loterij getroffen hebt
- je moet zelfbeheersing hebben en in staat zijn om niet zomaar aan elke behoefte/verleiding toe te geven
- je moet in staat zijn om eerlijk en zonder agressie/irritatie te 'communiceren'
- je moet geen te lage frustratiedrempel hebben, niet snel geïrriteerd zijn
- je levensstijl/waarden en je opvattingen over liefde/trouw moeten redelijk bij elkaar aansluiten
En dat alles moet natuurlijk voor allebei de partners gelden.
En verder weet ik wel zeker dat blijvende liefde én trouw bestaan.
maandag 14 september 2009 om 14:34
Leuk topic. 't Is eigenlijk toch allemaal best simpel?
Eeuwige trouw bestaat wel, ken er althans wel een paar....
Ware liefde en eeuwige trouw? Wanneer ware liefde in je relatie voor beiden betekent, dat je met "trouw zijn" niet al te nauw moet kijken... Prima, toch? Vind ik wel een bijzondere vorm van liefde en (ver-)trouw(en).
Wanneer je daar echter verschillend over denkt, dan is het volgens mij ook niet moeilijk. Beloof elkaar dan geen trouw. Mocht "het kwaad" al geschied zijn, wees dan een vent/vrouw en vertel het je partner. Je hebt toch immers trouw beloofd.
Zwart/wit? Ja, maar dat is het toch ook gewoon?
Ik kan me geen enkele legitieme reden voorstellen om vreemd te gaan. (meestal komen de standaard excuses voorbij: sleur, spanning, aandacht of die van; mijn partner is al een vreemd gegaan dus nu mag ik het ook).
Of, draaf ik te ver door?
Eeuwige trouw bestaat wel, ken er althans wel een paar....
Ware liefde en eeuwige trouw? Wanneer ware liefde in je relatie voor beiden betekent, dat je met "trouw zijn" niet al te nauw moet kijken... Prima, toch? Vind ik wel een bijzondere vorm van liefde en (ver-)trouw(en).
Wanneer je daar echter verschillend over denkt, dan is het volgens mij ook niet moeilijk. Beloof elkaar dan geen trouw. Mocht "het kwaad" al geschied zijn, wees dan een vent/vrouw en vertel het je partner. Je hebt toch immers trouw beloofd.
Zwart/wit? Ja, maar dat is het toch ook gewoon?
Ik kan me geen enkele legitieme reden voorstellen om vreemd te gaan. (meestal komen de standaard excuses voorbij: sleur, spanning, aandacht of die van; mijn partner is al een vreemd gegaan dus nu mag ik het ook).
Of, draaf ik te ver door?
