Psyche
alle pijlers
...en de wereld gaat gewoon door
woensdag 23 september 2009 om 13:47
Na een slopende ziekte (Multiple Sclerose) is mijn vader uiteindelijk afgelopen donderdag 17 september overleden. Met mijn verstand weet ik dat hij eindelijk bevrijd is van een lichaam dat niks meer kon. Maar mijn gevoel zegt dat ik mijn vader niet wil/kan missen, dat ik hem terug wil.
In de nacht dat mijn vader overleed was ik bij hem, samen met mijn moeder en mijn vriend. Mijn vader heeft het moment goed uitgekozen want mijn vriend en ik stonden op het punt om weg te gaan, ik had mijn jas al aan. Ik gaf hem nog een laatste kus, en op dat moment was het over.
En wat was het vreemd om 's ochtends naar mijn eigen huis te rijden en te beseffen dat in de tussentijd de wereld gewoon door is gegaan. En ook na de crematieplechtigheid... Je komt op een gegeven moment thuis en merkt dat je boodschappen moet doen omdat de koelkast al dagen leeg is, er ligt een berg wasgoed op je te wachten en je moet eraan denken dat je ook moet eten.
Ik vind het zo vreemd dat alles gewoon 'zomaar' doorgaat, terwijl we zulke heftige dagen hebben doorgemaakt...
Wat ik hiermee wil weet ik niet, ik wil het denk ik gewoon even kwijt.
In de nacht dat mijn vader overleed was ik bij hem, samen met mijn moeder en mijn vriend. Mijn vader heeft het moment goed uitgekozen want mijn vriend en ik stonden op het punt om weg te gaan, ik had mijn jas al aan. Ik gaf hem nog een laatste kus, en op dat moment was het over.
En wat was het vreemd om 's ochtends naar mijn eigen huis te rijden en te beseffen dat in de tussentijd de wereld gewoon door is gegaan. En ook na de crematieplechtigheid... Je komt op een gegeven moment thuis en merkt dat je boodschappen moet doen omdat de koelkast al dagen leeg is, er ligt een berg wasgoed op je te wachten en je moet eraan denken dat je ook moet eten.
Ik vind het zo vreemd dat alles gewoon 'zomaar' doorgaat, terwijl we zulke heftige dagen hebben doorgemaakt...
Wat ik hiermee wil weet ik niet, ik wil het denk ik gewoon even kwijt.
woensdag 23 september 2009 om 13:55
woensdag 23 september 2009 om 13:56
Gecondoleerd. Verder is je verhaal heel herkenbaar. Je bent ook in een roes en heel hecht met je familie bezig in zo'n tijd. Het is dan heel raar te bedenken dat al het andere gewoon doorgaat zoals altijd. Je vind even niets meer belangrijk, maar het moet toch gedaan worden. Misschien helpt het om de dingen die echt gedaan moeten worden te doen, en de rest maar even laten zoals het is. Op die manier heb je missschien wat meer rust om het een beetje te verwerken.
Ik kan je verder niets anders dan sterkte wensen met het verlies van je vader.
Ik kan je verder niets anders dan sterkte wensen met het verlies van je vader.
Life is too short for self-hatred and eating celery sticks
woensdag 23 september 2009 om 14:00
JillM, gecondoleerd.
Ik herken dat gevoel wel, de verbijstering dat de wereld (en alle mensen) gewoon doordraait. En uiteindelijk is dat ook juist wat je gaat helpen om het te verwerken. Dat er een aantal zekerheden overeind blijven, nadat een belangrijke zekerheid (je vader) is weggevallen.
Maar voor nu is het k*t.
Ik herken dat gevoel wel, de verbijstering dat de wereld (en alle mensen) gewoon doordraait. En uiteindelijk is dat ook juist wat je gaat helpen om het te verwerken. Dat er een aantal zekerheden overeind blijven, nadat een belangrijke zekerheid (je vader) is weggevallen.
Maar voor nu is het k*t.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 23 september 2009 om 14:02
Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst.
Bij mij was het zo dat ik het op een gegeven moment best fijn vondt dat de wereld gewoon door ging. En ik op bepaalde plaatsen gewoon Thekla kon zijn, zonder dode vader, die telkens gevraagd werdt hoe het nu met me ging....
Maar ik geef eerlijk toe, dat heeft een tijd geduurd.
Voorlopig komt er nog genoeg op je af TO. Neem het zoals het komt en ga goed bij jezelf na wat jij wilt en ga daarvan uit. Hoe het bij andere werkt is leuk, maar hoeft niet jouw ding te zijn.
Sterkte
Bij mij was het zo dat ik het op een gegeven moment best fijn vondt dat de wereld gewoon door ging. En ik op bepaalde plaatsen gewoon Thekla kon zijn, zonder dode vader, die telkens gevraagd werdt hoe het nu met me ging....
Maar ik geef eerlijk toe, dat heeft een tijd geduurd.
Voorlopig komt er nog genoeg op je af TO. Neem het zoals het komt en ga goed bij jezelf na wat jij wilt en ga daarvan uit. Hoe het bij andere werkt is leuk, maar hoeft niet jouw ding te zijn.
Sterkte
woensdag 23 september 2009 om 15:33
Klopt, de wereld draait door. En hoe klote ook, hoe raar ook, het is ook wel fijn. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom, maar ik vond het wel fijn dat alles ook gewoon door leek te gaan, dat ik daar houvast aan had. Maar als je verdriet doorbreekt, laat het lekker gaan. Ik sta nog regelmatig in de albertheijn bij het vlees te brullen, omdat ik niet meer even aan mama kan vragen hoe je sommige vleesjes moet braden.
Heel veel sterkte voor vandaag, morgen en alle dagen waarop je je vader mist.
Mocht je lotgenoten zoeken hier op het forum, er is bij psyche een topic 'rouwverwerking'. Je bent welkom
Heel veel sterkte voor vandaag, morgen en alle dagen waarop je je vader mist.
Mocht je lotgenoten zoeken hier op het forum, er is bij psyche een topic 'rouwverwerking'. Je bent welkom
woensdag 23 september 2009 om 17:14
Lieve Jill, gecondoleerd.
Jij gaat nu in een heel ander tempo dan de rest van de wereld. Dat is ok, blijf bij jezelf!. Straks draai je voorzichtigaan weer mee in de hectiek van de grote boze buitenwereld. En uiteindelijk zal je weer in hetzelfde tempo meegaan.
Vorig jaar mocht ik dat zelf allemaal meemaken na de ziekte en het overlijden van mijn schoonvader. Zo'n vacuüm vond ik aan de ene kant lekker, want met elkaar heb je hetzelfde meegemaakt en dat is knus en veilig. Aan de andere kant beleefde ik ook een soort van cultuurshock toen ik na de crematie weer aan het gewone leven ging meedoen. Wat jij al beschreef, dus.
Heel veel sterkte de komende tijd en daarna!
Jij gaat nu in een heel ander tempo dan de rest van de wereld. Dat is ok, blijf bij jezelf!. Straks draai je voorzichtigaan weer mee in de hectiek van de grote boze buitenwereld. En uiteindelijk zal je weer in hetzelfde tempo meegaan.
Vorig jaar mocht ik dat zelf allemaal meemaken na de ziekte en het overlijden van mijn schoonvader. Zo'n vacuüm vond ik aan de ene kant lekker, want met elkaar heb je hetzelfde meegemaakt en dat is knus en veilig. Aan de andere kant beleefde ik ook een soort van cultuurshock toen ik na de crematie weer aan het gewone leven ging meedoen. Wat jij al beschreef, dus.
Heel veel sterkte de komende tijd en daarna!
