Gezondheid
alle pijlers
Blinde darmontsteking
zondag 27 september 2009 om 06:33
Hallo, ik ben al sinds gisteravond kwart over zes in het ziekenhuis. En ik verveel me dood. Dus ik dacht ik ga hier mijn verhaal maar eens even posten. Kijken hoe lotgenoten het is vergaan met herstel etc. 1.5 week geleden heb ik bij de huisarts aangeklopt. Ik had twee dagen mijn buikspieren dubbel getraind en sinds dien zo'n pijn ik mijn buik dat ik er wakker van lag. Ik vertelde het verhaal en de huisarts onderzocht me. Hij dacht aan gescheurde buikspiervezels. Ik kreeg ibuprofen van 400mg mee en moest er hiervan drie maal daags een nemen. Na twee dagen heb ik de medicatie stop gezet omdat de pijnklachten zo goed als verdwenen waren. De nacht van maandag op dinsdag ben ik met mij moeder maar disney land paris gereden. Dit hadden ze al een half jaar geleden geboekt. Eenmaal ingecheckt zijn we naar het park gegaan. En volop in de attracties natuurlijk. Begin van de avond begon het gezeur. Weer zo'n pijn. Ik dacht dat het mijn buikspieren opnieuw waren door alle onverwachte bewegingen en trillingen. Vier dagen heb ik pijnstillers geslikt. In tegen stelling tot de keer ervoor ploeg het niet echt aan. De pijn kwam en ging wanneer die zin had. Maar ik wilde mijn vakantie niet laten verpesten en ben gewoon door gegaan. Vrijdagavond reden we terug naar huis. Ik reed maar ben al snel bij een tankstation de weg afgegaan. Ik had zulke pijnlijke steken dat ik begon te slingeren. Mijn moeder in ik wisselde van plek. Eenmaal in belgië zijn we gestopt nu wat te eten. Daar nam ik nog twee tabletten nurofen van á 200mg. Na een lange tijd werd de pijn iets minder. Thuis van ik al snel ben bed ingegaan. 's nachts kwam ik er huilend uit. Zo'n pijn. Weer twee nurofen. Toen sliep ik even door. Uit bed thuis een ibuprofen van 600mg gekregen. Maar ook dit ploeg niet aan. De pijn deed waar het zin in had. Met mijn moeder ben ik nog naar mijn zus, wil was afgelopen maandag bevallen van haar tweede kindje, dus die wilde we zien. Toen we
zondag 27 september 2009 om 06:45
weer naar huis wilde gaan was het weer flinke foute boel. Eenmaal thuis meteen de huisartsenpost gebeld. De huisarts zou mij binnen een uur terug bellen. Dit deed hij al binnen 10minuten. In de eerste instantie wilde hij niet dat ik kwam maar bedacht zich meteen. Een half uur later kon ik terecht. Inclusief urine. Daar kwam niks uit. Na twee duwen op mijn buik verging ik van de pijn en zei hij meteen dat ik doormoest maar de eerste hulp. Hij dacht aan een blinde darm ontsteking. Uit de bloed test verscheen dat mijn ontstekingsgehalte heel hoog was. Ik mocht meteen door voor een echo. Daar konden we de ontsteking wel zien. Maar niet welke van de drie darmen het was. Een scan. Die was meteen duidelijk. Een operatie want ik wat ook een hoop abces omheen. Mijn moeder naar huis om mijn spullen te halen. Toen ze terug was werd ik meteen weg gereden. Ze wilde het via een kijkoperatie verwijderen maar dat ging niet. Het abces was te groot. Dus behalve drie gaten ook nog een snee in mijn buik. Toen ik wakker werd had ik zo'n pijn. Het dubbele van de pijn die ik voor de operatie had. Echt verschrikkelijk. Ik moet zeker drie dagen blijven. Meerdere mensen die dit hebben meegemaakt? En hoe ging het bij jullie? Om half 1 was ik terug op mijn kamer. Ik heb bijna niet geslapen en ben bekaf. Ik ben een echte zijslaper maar ik kan niet omhoog komen of draaien
zondag 27 september 2009 om 09:19
Ik heb vorig jaar een blindedarmontsteking gehad. De pijn was echt een hel, maar ben echt bij dat ik er vanaf ben.
Ik was op zaterdagochtend al bij de SEH en 's avonds weer. Gelukkig kreeg ik dezelfde assistent chirurg en hij heeft me laten opnemen. Met een morfineprik werd de pijn gelukkig minder.
Zondagmiddag kreeg ik een echo maar bij mij konden ze via de echo niet echt zien of het een blindedarmontsteking was en dus moet ik een ct-scan hebben (contrastvloeistof via de darmen, niet leuk!). Gelukkig was het wel een blindedarmontsteking. Anderhalf uur later lag ik op de operatietafel, ze hebben de boel open gesneden, geen kijkoperatie. Ik was vrij helder na de operatie, ondanks de narcose en de morfine. En dankzij de morfine heb ik geen pijn gehad. Wat alleen verschrikkelijk was waren de anti-trombose prikken, die vloeistof brandt door je been heen.
Ik ben dus op zondag geopereerd en mocht op woensdag weer naar huis. Ben daarna nog 2 en een halve week thuis geweest, het herstel ging mij eigenlijk iets te langzaam.
Wat ik minder leuk vond was dat de wond 1 keer per dag gespoeld moest worden. In het ziekenhuis deed een verpleegkundige dat, thuis moest ik het zelf doen of deed mijn vriend het. Ik kon echt niet naar de wond kijken.
Ik ben zelf een buikslaper, dat heb ik dus 3 weken niet kunnen doen. Ik had echt gigantische pijn in mijn nek na een paar dagen. Gelukkig kon ik na 2 weken wel een beetje op mijn zij slapen, met een kussen onder mijn buik.
Nu een jaar later, nergens last van gelukkig. Het litteken is niet mooi, maar dat doet mij niks. De enige die het ziet is mijn vriend en een bikini draag ik toch niet. Ik ben allang blij dat ik van die pijn af ben, want die was echt verschrikkelijk.
Veel sterkte, hopelijk mag je snel naar huis en voel je je snel weer beter!!
Ik was op zaterdagochtend al bij de SEH en 's avonds weer. Gelukkig kreeg ik dezelfde assistent chirurg en hij heeft me laten opnemen. Met een morfineprik werd de pijn gelukkig minder.
Zondagmiddag kreeg ik een echo maar bij mij konden ze via de echo niet echt zien of het een blindedarmontsteking was en dus moet ik een ct-scan hebben (contrastvloeistof via de darmen, niet leuk!). Gelukkig was het wel een blindedarmontsteking. Anderhalf uur later lag ik op de operatietafel, ze hebben de boel open gesneden, geen kijkoperatie. Ik was vrij helder na de operatie, ondanks de narcose en de morfine. En dankzij de morfine heb ik geen pijn gehad. Wat alleen verschrikkelijk was waren de anti-trombose prikken, die vloeistof brandt door je been heen.
Ik ben dus op zondag geopereerd en mocht op woensdag weer naar huis. Ben daarna nog 2 en een halve week thuis geweest, het herstel ging mij eigenlijk iets te langzaam.
Wat ik minder leuk vond was dat de wond 1 keer per dag gespoeld moest worden. In het ziekenhuis deed een verpleegkundige dat, thuis moest ik het zelf doen of deed mijn vriend het. Ik kon echt niet naar de wond kijken.
Ik ben zelf een buikslaper, dat heb ik dus 3 weken niet kunnen doen. Ik had echt gigantische pijn in mijn nek na een paar dagen. Gelukkig kon ik na 2 weken wel een beetje op mijn zij slapen, met een kussen onder mijn buik.
Nu een jaar later, nergens last van gelukkig. Het litteken is niet mooi, maar dat doet mij niks. De enige die het ziet is mijn vriend en een bikini draag ik toch niet. Ik ben allang blij dat ik van die pijn af ben, want die was echt verschrikkelijk.
Veel sterkte, hopelijk mag je snel naar huis en voel je je snel weer beter!!
zondag 27 september 2009 om 09:26
zondag 27 september 2009 om 09:32
quote:paloma schreef op 27 september 2009 @ 09:26:
Zelf heb ik geen soortgelijke ervaring. Ik vind het onbegrijpelijk dat het zolang heeft moeten duren voordat de juiste diagnose is gesteld. Volgens mij ben je ook nog eens in direct levensgevaar in geval dat de abces barst. Nou ja, dat is achteraf praten. Heel veel sterkte en beterschap gewenst .Bij mij was dat eigenlijk ook. In maart had ik al klachten, maar op de echo was niks te zien. Toen ik in september 's morgens bij de SEH was, dachten ze dat het blaaskrampen waren, omdat ik al blaasproblemen had. De uroloog (die mij niet eens gezien heeft) heeft mij daarom naar huis gestuurd. Die wilde mij 's avonds (weer heeft hij mij niet gezien) ook niet laten opnemen. Het is dat de assisten-chirurg op hem heeft ingepraat, want hij zag wel dat het goed mis was. En dat was het ook, want hij stond op barsten en dan ben je verder van huis. Het is jammer dat dat regelmatig zo gaat.
Zelf heb ik geen soortgelijke ervaring. Ik vind het onbegrijpelijk dat het zolang heeft moeten duren voordat de juiste diagnose is gesteld. Volgens mij ben je ook nog eens in direct levensgevaar in geval dat de abces barst. Nou ja, dat is achteraf praten. Heel veel sterkte en beterschap gewenst .Bij mij was dat eigenlijk ook. In maart had ik al klachten, maar op de echo was niks te zien. Toen ik in september 's morgens bij de SEH was, dachten ze dat het blaaskrampen waren, omdat ik al blaasproblemen had. De uroloog (die mij niet eens gezien heeft) heeft mij daarom naar huis gestuurd. Die wilde mij 's avonds (weer heeft hij mij niet gezien) ook niet laten opnemen. Het is dat de assisten-chirurg op hem heeft ingepraat, want hij zag wel dat het goed mis was. En dat was het ook, want hij stond op barsten en dan ben je verder van huis. Het is jammer dat dat regelmatig zo gaat.
zondag 27 september 2009 om 09:54
Hier ook iemand zonder blindedarm.
Ik heb in totaal 3 jaar met buikpijnklachten en koorts gelopen. Meerdere keren onderzocht, maar het ontstekingsgehalte in mijn bloed was nooit hoog genoeg. Uiteindelijk is hij er na 3 jaar dus uitgehaald. De operatie was gepland (13 weken wachtlijst en dan had ik nog voorrang ook!) en dus niet via een spoedopname. Bij mij kon het wel via een kijkoperatie, maar er moest wel een extra gaatje gemaakt worden omdat de blindedarm door het ontsteken zo verkleefd zat dat ze hem bijna niet weg konden krijgen. De operatie heeft dubbel zo lang geduurt als ingeschat was.
Ik ging juichend onder narcose, ik was zo ontzettend moe en op van de koorts en de pijn... ik verheugde me echt op het slapen. Het eerste wat ik me herinner van toen ik bij kwam is: meer pijn! De tweede herinnering is gelukkig van een verpleegkundige die me dipidolor in het infuus spoot en toen werd de pijn al snel een heel stuk minder. Jammer genoeg hielp dat maar tijdelijk...maar wat was het fijn!
Ik zou 2 nachtjes moeten blijven, maar dat werden er 9: erg hoge koorts en een abces. In totaal zeker 3 weken op mijn rug geslapen (ben ook een buikslaper) en daarna werd ik ineens op een ochtend op mijn zij wakker. Heerlijk! Ik ben al met al 6 weken uit de running geweest, maar ik was ook in behoorlijk slechte conditie voor de operatie.
De eerste dagen na de operatie zul je je waarschijnlijk beroerd voelen. Daarna zul je merken dat je steeds meer dingen weer kunt. Ik herinner me ook nog goed dat uit bed komen een hel was, maar na een dag of 3 lukte dat eigenlijk al wel weer goed. Ik liep toen zelfs af en toe een rondje over de afdeling.
Laat je nu even lekker vertroetelen! Probeer steeds wat te dommelen als je niet kunt slapen, zo pak je toch wat rust. Misschien helpt een ontspannend muziekje op je MP3-speler?Heb je een bed waarvan je het hoofdeind en de knieeën kunt verstellen? Bij mij hielp het om in een soort van zittende houding te 'liggen' (hoofdeind een stukje omhoog en en goede knik in de knieeën). De druk was dan van mijn buik af. Ook schuif je niet zo snel naar beneden in bed waardoor je niet steeds kracht hoeft te zetten om weer goed te gaan liggen. Neem verder de pijnstilling die ze je aanbieden. Als dit niet genoeg is, vraag dan om meer. Je bent geen aansteller als je pijn hebt en niemand vind het gek als je om extra pijnstilling vraagt. Misschien kun je iets morfine-achtigs krijgen en hopelijk slaap je daar ook nog even op. (Ik kreeg op de afdeling ook nog een paar keer dipidolor via een injectie en werd er lekker duf van...) En misschien is een slaappil vanavond een oplossing?
Heel veel sterkte!
Ik heb in totaal 3 jaar met buikpijnklachten en koorts gelopen. Meerdere keren onderzocht, maar het ontstekingsgehalte in mijn bloed was nooit hoog genoeg. Uiteindelijk is hij er na 3 jaar dus uitgehaald. De operatie was gepland (13 weken wachtlijst en dan had ik nog voorrang ook!) en dus niet via een spoedopname. Bij mij kon het wel via een kijkoperatie, maar er moest wel een extra gaatje gemaakt worden omdat de blindedarm door het ontsteken zo verkleefd zat dat ze hem bijna niet weg konden krijgen. De operatie heeft dubbel zo lang geduurt als ingeschat was.
Ik ging juichend onder narcose, ik was zo ontzettend moe en op van de koorts en de pijn... ik verheugde me echt op het slapen. Het eerste wat ik me herinner van toen ik bij kwam is: meer pijn! De tweede herinnering is gelukkig van een verpleegkundige die me dipidolor in het infuus spoot en toen werd de pijn al snel een heel stuk minder. Jammer genoeg hielp dat maar tijdelijk...maar wat was het fijn!
Ik zou 2 nachtjes moeten blijven, maar dat werden er 9: erg hoge koorts en een abces. In totaal zeker 3 weken op mijn rug geslapen (ben ook een buikslaper) en daarna werd ik ineens op een ochtend op mijn zij wakker. Heerlijk! Ik ben al met al 6 weken uit de running geweest, maar ik was ook in behoorlijk slechte conditie voor de operatie.
De eerste dagen na de operatie zul je je waarschijnlijk beroerd voelen. Daarna zul je merken dat je steeds meer dingen weer kunt. Ik herinner me ook nog goed dat uit bed komen een hel was, maar na een dag of 3 lukte dat eigenlijk al wel weer goed. Ik liep toen zelfs af en toe een rondje over de afdeling.
Laat je nu even lekker vertroetelen! Probeer steeds wat te dommelen als je niet kunt slapen, zo pak je toch wat rust. Misschien helpt een ontspannend muziekje op je MP3-speler?Heb je een bed waarvan je het hoofdeind en de knieeën kunt verstellen? Bij mij hielp het om in een soort van zittende houding te 'liggen' (hoofdeind een stukje omhoog en en goede knik in de knieeën). De druk was dan van mijn buik af. Ook schuif je niet zo snel naar beneden in bed waardoor je niet steeds kracht hoeft te zetten om weer goed te gaan liggen. Neem verder de pijnstilling die ze je aanbieden. Als dit niet genoeg is, vraag dan om meer. Je bent geen aansteller als je pijn hebt en niemand vind het gek als je om extra pijnstilling vraagt. Misschien kun je iets morfine-achtigs krijgen en hopelijk slaap je daar ook nog even op. (Ik kreeg op de afdeling ook nog een paar keer dipidolor via een injectie en werd er lekker duf van...) En misschien is een slaappil vanavond een oplossing?
Heel veel sterkte!
zondag 27 september 2009 om 11:45
Bedankt voor alle lieve reacties. Voor mij is uit bed komen ook echt een hel. Vanochtend toen ze me de eerste keer uit bed hielpen voor de wc werd ik helemaal draaierig. De jongen vroeg of ik me ook meteen wilde wassen. Nee leg me maar terug in bed. Toen ik mezelf moest wassen was echt een hel. Alles deed zeer en mijn onderbenen kon ik van de pijn niet zo ver omhoog krijgen en dus ook niet wassen. Jullie tips ga ik in ieder geval meenemen Thanks!
zondag 27 september 2009 om 13:12
quote:ilta schreef op 27 september 2009 @ 09:54:
Hier ook iemand zonder blindedarm.
Ik heb in totaal 3 jaar met buikpijnklachten en koorts gelopen. Meerdere keren onderzocht, maar het ontstekingsgehalte in mijn bloed was nooit hoog genoeg. Uiteindelijk is hij er na 3 jaar dus uitgehaald. De operatie was gepland (13 weken wachtlijst en dan had ik nog voorrang ook!) en dus niet via een spoedopname. Bij mij kon het wel via een kijkoperatie, maar er moest wel een extra gaatje gemaakt worden omdat de blindedarm door het ontsteken zo verkleefd zat dat ze hem bijna niet weg konden krijgen. Onbegrijpelijk! Heb je hierover weleens kunnen praten met medici wie je gedurende die jaren hebben gezien en onderzocht? Het lijkt mij dat je niet alleen lichamelijk moet herstellen maar dat er ook een mate van teleurstelling is waar je overheen moet komen.
Hier ook iemand zonder blindedarm.
Ik heb in totaal 3 jaar met buikpijnklachten en koorts gelopen. Meerdere keren onderzocht, maar het ontstekingsgehalte in mijn bloed was nooit hoog genoeg. Uiteindelijk is hij er na 3 jaar dus uitgehaald. De operatie was gepland (13 weken wachtlijst en dan had ik nog voorrang ook!) en dus niet via een spoedopname. Bij mij kon het wel via een kijkoperatie, maar er moest wel een extra gaatje gemaakt worden omdat de blindedarm door het ontsteken zo verkleefd zat dat ze hem bijna niet weg konden krijgen. Onbegrijpelijk! Heb je hierover weleens kunnen praten met medici wie je gedurende die jaren hebben gezien en onderzocht? Het lijkt mij dat je niet alleen lichamelijk moet herstellen maar dat er ook een mate van teleurstelling is waar je overheen moet komen.
zondag 27 september 2009 om 13:28
Jezelf wassen??Jeetje...wat ben ik blij dat de verpleegkundigen mij wasten. Gewoon onder de douche, wel zittend op een krukje. Waar ik bij kon deed ik zelf, wat niet lukte deed de verpleegkundige, ook het spoelen van de wond.
Opstaan is inderdaad een hel, je moet daar echt zelf een manier vinden wat het makkelijkste is. Ik trok me altijd op aan de infuusstandaard, toen die weg was ging het wat lastiger.
Opstaan is inderdaad een hel, je moet daar echt zelf een manier vinden wat het makkelijkste is. Ik trok me altijd op aan de infuusstandaard, toen die weg was ging het wat lastiger.
zondag 27 september 2009 om 17:37
Hoe is het nu? Tussendoor al een beetje geslapen?
Misschien is een papagaai boven je bed (zo'n driehoekig ding waaraan je je op kunt trekken) ook wel prettig. Geen idee of je die al hebt...bij mij scheelde het enorm! Je armspieren kunnen dan het meeste werk doen, in plaats van je buikspieren. Handig als je even wilt verliggen.
Trucje om uit bed te komen:
-doe het bed zo plat mogelijk *
-rol op je linkerzij (is denk ik minder pijnlijk dan de rechter)
-trek je knieeen rustig op
-zet je hoofdeind in 'zitstand' *
-laat je benen voorzichtig uit bed zakken
-duw jezelf tegelijkertijd met je rechterhand tegen het hoofdeind overeind. Je benen werken als hefboom en zo kantel je jezelf als het ware overeind. Is een goede manier om je buikspieren niet te veel te belasten. ( * = werkt denk ik alleen goed als je een bed met afstandsbediening hebt!)
Wat wassen betreft: lekker op bed doen (met waskommen of wasdoekjes) en hulp inroepen voor benen en rug! Als je gaat douchen: zittend douchen en voor het afdrogen ook weer hulp vragen voor de plekken waar je niet bij kunt.
@Paloma: Ik ben zelf verpleegkundige en ik snap wel waarom ik niet eerder geopereerd ben. Mijn blindedarmontsteking was nooit acuut, maar altijd sluimerend. De risico's van een operatie moet je niet uitvlakken. Ik weet dat ik wel geopereerd zou zijn als de ontsteking ineens heftiger werd. Na drie jaar klachten en af en toe controles was ik het echter goed zat en ben ik weer naar het ziekenhuis gestapt. Omdat de chirurg mijn ontstekingswaarden toen 'genoeg' verhoogd vond kwam ik op de wachtlijst. Ik weet nog dat ik hier verbaasd over was, want ik vond de waarden zelf helemaal niet zo hoog. Er is één situatie geweest waarin ik zelf vond dat ik wel geopereerd had moeten worden en dat heb ik later ook besproken met de desbetreffende arts. Hij gaf toe dat hij achteraf baalde dat hij me weer naar huis had gestuurd. Maar goed, de blindedarm is nu weg en de klachten zijn dat ook!
Misschien is een papagaai boven je bed (zo'n driehoekig ding waaraan je je op kunt trekken) ook wel prettig. Geen idee of je die al hebt...bij mij scheelde het enorm! Je armspieren kunnen dan het meeste werk doen, in plaats van je buikspieren. Handig als je even wilt verliggen.
Trucje om uit bed te komen:
-doe het bed zo plat mogelijk *
-rol op je linkerzij (is denk ik minder pijnlijk dan de rechter)
-trek je knieeen rustig op
-zet je hoofdeind in 'zitstand' *
-laat je benen voorzichtig uit bed zakken
-duw jezelf tegelijkertijd met je rechterhand tegen het hoofdeind overeind. Je benen werken als hefboom en zo kantel je jezelf als het ware overeind. Is een goede manier om je buikspieren niet te veel te belasten. ( * = werkt denk ik alleen goed als je een bed met afstandsbediening hebt!)
Wat wassen betreft: lekker op bed doen (met waskommen of wasdoekjes) en hulp inroepen voor benen en rug! Als je gaat douchen: zittend douchen en voor het afdrogen ook weer hulp vragen voor de plekken waar je niet bij kunt.
@Paloma: Ik ben zelf verpleegkundige en ik snap wel waarom ik niet eerder geopereerd ben. Mijn blindedarmontsteking was nooit acuut, maar altijd sluimerend. De risico's van een operatie moet je niet uitvlakken. Ik weet dat ik wel geopereerd zou zijn als de ontsteking ineens heftiger werd. Na drie jaar klachten en af en toe controles was ik het echter goed zat en ben ik weer naar het ziekenhuis gestapt. Omdat de chirurg mijn ontstekingswaarden toen 'genoeg' verhoogd vond kwam ik op de wachtlijst. Ik weet nog dat ik hier verbaasd over was, want ik vond de waarden zelf helemaal niet zo hoog. Er is één situatie geweest waarin ik zelf vond dat ik wel geopereerd had moeten worden en dat heb ik later ook besproken met de desbetreffende arts. Hij gaf toe dat hij achteraf baalde dat hij me weer naar huis had gestuurd. Maar goed, de blindedarm is nu weg en de klachten zijn dat ook!
maandag 28 september 2009 om 08:55
Gisteren heb ik niet echt meer geslapen overdag. Ik doezelde steeds weg en dan schrok ik weer wakker. Dan dacht ik ah er is vast wel een half uur om maar in werkelijkheid waren het maar twee tot tijd minuten. Het plezier begon vanochtend alweer. Pijn in de wonden en dan vooral waar de drain zit. Ook een trekkend gevoel waar het infuus erin wat. Tot overmaat van ramp was mijn arm dik en blauw. Er wat een halve tennisbal op. Ook merkte ik bloed in mijn urine. De dokter komt zo maar eens kijken. Ook omdat ik vaak heftige steken in mijn linkerzij heb. Even afwachten dus. Gisteravond kreeg ik weer een morfinespuit tegen de steken. Wat een pijn alr ze dwars door je ader heen steken. En zij vond het gek dat het zo erg bloeden toen ze de naald er terug uit haalde
woensdag 14 oktober 2009 om 16:09
Hoi daantje,
Ik zit nog steeds thuis. Eenmaal thuis ging het gelukkig al snel beter.
Wel heb ik nog steeds pijn op de plek waar de blinde darm zat. Voornamelijk als ik lig. Het stomme is dat die pijn wel een paar dagen weg is geweest.
Tevens heb ik tussendoor nog op de eerste hulp gezeten. Op het toilet zag ik de pleisters op de wond ineens licht rood kleuren. Naar onderzoek bleek eht wondvocht te zijn. en moest alles afgeplakt worden. ook dat heeft zo'n week of 1,5 geduurd.
Afgelopen maandag moest ik op controle komen.
Ze liepen al erg uit het was al 5 uur geweest en ik had min afspraak om 5 voor 4. Het was dan ook vliegen wat ze deden. Hij keek even gauw en zei: Je hebt erg ziek geweest maar dit komt helemaal goed.
Ik heb wel veel pijn gehad, mindere eetlust enzo maar me echt ziek gevoeld? nee haha.
Toen kwam de verpleegster binnen. Ik kom de hechtingen eruit halen. Ik dacht het niet. Ze zijn oplosbaar.
Ze keek het na. Gelukkig had ik gelijk. ik hoef geen geknip meer hoor.
Wat ik wel heel vervelend vind is dat ik nog steeds niet op mijn zij kan slapen. Dat kan voorlopig nog wel even duren zeiden ze. Dus slapen doe ik wel erg slecht.
Maar achteraf ben ik al lang blij dat het zo gelopen is. Ik had niet lanegr door moeten lopen anders had ik in kritieke toestand gezeten. En ik ben ook erg blij dat hij niet op vakantie in disney is gesprongen.
wel jammer dat het litteken zo groot is, is toch zo'n 10 centimeter.
Maarja de keuze tussen leven emt dat of de kans dat ik het niet gered had is dan snel gemaakt he
Ik zit nog steeds thuis. Eenmaal thuis ging het gelukkig al snel beter.
Wel heb ik nog steeds pijn op de plek waar de blinde darm zat. Voornamelijk als ik lig. Het stomme is dat die pijn wel een paar dagen weg is geweest.
Tevens heb ik tussendoor nog op de eerste hulp gezeten. Op het toilet zag ik de pleisters op de wond ineens licht rood kleuren. Naar onderzoek bleek eht wondvocht te zijn. en moest alles afgeplakt worden. ook dat heeft zo'n week of 1,5 geduurd.
Afgelopen maandag moest ik op controle komen.
Ze liepen al erg uit het was al 5 uur geweest en ik had min afspraak om 5 voor 4. Het was dan ook vliegen wat ze deden. Hij keek even gauw en zei: Je hebt erg ziek geweest maar dit komt helemaal goed.
Ik heb wel veel pijn gehad, mindere eetlust enzo maar me echt ziek gevoeld? nee haha.
Toen kwam de verpleegster binnen. Ik kom de hechtingen eruit halen. Ik dacht het niet. Ze zijn oplosbaar.
Ze keek het na. Gelukkig had ik gelijk. ik hoef geen geknip meer hoor.
Wat ik wel heel vervelend vind is dat ik nog steeds niet op mijn zij kan slapen. Dat kan voorlopig nog wel even duren zeiden ze. Dus slapen doe ik wel erg slecht.
Maar achteraf ben ik al lang blij dat het zo gelopen is. Ik had niet lanegr door moeten lopen anders had ik in kritieke toestand gezeten. En ik ben ook erg blij dat hij niet op vakantie in disney is gesprongen.
wel jammer dat het litteken zo groot is, is toch zo'n 10 centimeter.
Maarja de keuze tussen leven emt dat of de kans dat ik het niet gered had is dan snel gemaakt he
