belabberde timing van ex...

UPDATE: pagina 3





Hoi allemaal,



Mijn relatie is nu net twee maanden uit, we waren meer dan drie jaar samen en woonden ook samen. Het was niet mijn keuze om ermee te stoppen, maar ik heb me er vrij snel bij neergelegd dat de situatie nu eenmaal zo was. Ik woon nu ergens anders (nieuwe stad), kan goed met ex overweg (we hebben nog een hond samen, gedeelde verantwoordelijkheid) en heb mijn leven weer opgepakt. Dat neemt niet weg dat ik af en toe nog keihard moet huilen, of intenst verdrietig ben.



Op zich gaat het best goed. Ik heb nu ook twee keer een date gehad met een hele leuke jongen en heb wel een beetje vlinders. Er is nog niks gebeurd, maar ik zie hem zaterdag weer en ik stel niet uit dat er dan wel gezoend gaat worden... Al met al houdt het me erg bezig en vind ik het heerlijk om kriebels te hebben. (Detail: deze jongen vroeg me al mee uit, vier dagen nadat het uit was. Maar toen was ik een hoopje ellende en heb ik hem gezegd dat als hij er over zes weken nog zo over dacht, hij het nog maar eens moest vragen. En dat heeft hij gedaan, hij heeft gewacht).



Maar... nu heb ik gisteren een hele lange mail van ex gekregen. Dat hij me mist, waar het fout is gegaan (hij is momenteel overspannen van zijn werk en alles was te veel, ook ik), dat hij het heel graag weer opnieuw wilde proberen. En nu ben ik helemaal verbijsterd. Als hij hier twee weken geleden mee gekomen was, dan was ik er meteen voor gegaan en nu ben ik vooral heel bang. Vooral omdat ik net alles weer een beetje op orde heb, omdat ik eigen woonruimte heb, omdat ik voor het eerst weer met iemand heb geflirt, omdat ik me niet meer constant aan-een-stuk-door verdrietig voel... Ik heb echt het idee dat ik de liefde van m'n leven ben kwijtgeraakt en als ik ex zie dan voel ik me zooo verdrietig (ook meteen weer), vooral omdat we het zo leuk samen hadden. Drie weken geleden heb ik hem gevraagd of hij dit echt door wilde zetten, en toen zei hij zonder twijfel: "ja".



Ex wijt alles aan zijn overspannenheid/burn-out, maar zo makkelijk is dat toch niet te overwinnen? Ik kan me niet voorstellen dat hij na twee maanden de energie heeft om weer in een relatie te stappen die ook nog eens een flinke deuk heeft opgelopen?



En wat moet ik doen met de nieuwe jongen? Het is duidelijk dat ik nog niet over mijn ex heen ben, dus is het dan voor hem wel eerlijk om af te blijven spreken?

Hmpf... heb echt een kutmail van date gehad... Kennelijk erg gepikeerd over hoe het is gelopen. Heb duidelijk gezegd dat ik niet de deur dicht wil gooien, alleen "tijd" nodig heb... Voel me echt rot nu...

Hij schreef: "Ik heb geen tijd voor emoties... Skippen die handel!"



Nouja zeg! En dat terwijl ik zelfs een ruzie met mijn ex over had voor hem, terwijl ik me echt kwetsbaar opstelde, maar vooral aangaf dat het gewoon te snel ging. We hebben zelfs nog heel leuk gebeld deze week. Ik heb hem ook gesmst dat ik me kennelijk had vergist.



Heb daarna zijn nummer direct verwijderd, en zijn emails. Wil hem nu eigenlijk boos opbellen en baal ervan dat ik het nummer niet meer heb, maar voor mijn eigenwaarde wel beter... Wat een klootviool zeg!



Zie hem volgend weekend helaas op een gezamenlijke verjaardag. Ik ben echt gekwetst. Mijn ex heeft m'n hart gebroken, maar date vindt het nodig er nog eens op te gaan tapdansen, kennelijk...

Dat "vol in de negeer" heeft gewerkt. Date is toch van zijn opmerking teruggekomen en heeft al vijf keer zijn excuses op mijn voicemail ingesproken. Ik ga dit weekend even met hem lunchen, ben benieuwd. We bellen wel praktisch iedere dag, en heb nog steeds diezelfde vlinders, dus ik denk dat ik er toch wat mee moet doen. We zien wel hoe het loopt. Ben wel heel duidelijk geweest: "Nog een zo'n opmerking, en je hoort nooit meer wat van me" (daar gaf hij me ook absoluut gelijk in)



Ben vandaag wel heel verdrietig omdat ik ineens tot het besef kwam dat het met ex echt niet meer goedkomt. Ik weet niet waarom, kan het niet rationeel uitleggen en weet er eigenlijk ook geen goede redenen voor, behalve dan dat mijn gevoel me na twee maanden nog steeds tegenhoudt om 100% voor hem te kiezen... Hij heeft het er heel moeilijk mee. Ik lees nu ook een beetje mee op het topic "Hoe beslis je of je samen verder wilt", herken me daar heel erg in. Ook sommige forummers daar beschrijven hoe ze, eenmaal in de buurt van hun ex, zich meteen weer slecht voelen. Maar uiteindelijk er toch echt van overtuigd zijn dat ze beter af zijn. Zo voelt het voor mij ook. Ex en ik waren een prima stel en ik had echt een mooie toekomst met hem kunnen hebben. Maar sinds het uit is, vind ik het eigenlijk ook wel prima omdat er een aantal zaken waren waar ik me wel aan stoorde (vb. niet opruimen van zooi, niet sporten/douchen/tandenpoetsen, en met name het laatste halfjaar zijn emotionele afwezigheid). Het is heel gek, ik heb altijd gedacht dat ik het niet zou overleven als het uit ging, maar ik moet toch steeds aan dat liedje van Acda en de Munnik denken:

"Ik heb zo lang gezongen,

Van hoe droevig ik zou zijn,

Met mijn angst te koop te lopen,

en maar zoeken naar de pijn,

Om de blues te kunnen zingen,

Heb ik me slechter voorgedaan,

En nu het echt dan niet zo goed gaat,

Blijk het niet zo gek veel aan..."



Ik zou eigenlijk compleet in moeten storten, maar het is nog niet gebeurd, ook niet na twee maanden. Ja, ik heb een hysterische huilbui gehad toen ik net mijn spullen naar mijn nieuwe kamer had verhuisd, maar verder... Hier en daar een traan, wat gevloek, wat teleurstelling, maar niet heel heftig. Zou ik een ijskonijn zijn? Of zou het er mee te maken hebben dat ik nog te overdonderd ben?



P.S. Bedankt voor die regel: "Hier sta jij ZO boven" Summerdance, hij heeft echt gewerkt

Wat lief! Dankjewel!



Ik zie morgen mijn date weer. Ik ben benieuwd. Volgens mij ben ik best wel verliefd... Aan de ene kant heb ik het idee dat het wel erg snel gaat, aan de andere kant... als ik morgen word overreden door een bus dan zou ik er serieus spijt van hebben dat ik hier niet van heb genoten. Ik kijk er namelijk al de hele week naar uit

Heee!



Ex is helaas nog meer in de slachtofferrol. Ik wilde even in "ons" huis zijn omdat ik in "onze" stad (dus niet waar ik nu woon) met een paar mensen had afgesproken en tussendoor daar wilde wachten. Hij vond dat in eerste instantie prima, maar toen ik binnenkwam liep hij zonder ook maar iets te zeggen mokkend de deur weer uit. Ik vind het ook heel erg, maar ondertussen is hij wel de persoon die het uitgemaakt heeft... Hij probeert heel erg op mijn emoties in te spelen en het ergste is dat het nog werkt ook... Maar ik kan niet bij iemand zijn uit medelijden...



Date was superleuk. Ik heb mijn knie geblesseerd, dus ik zat vrijdagavond op de bank met een stijf been van een verkeerd gezette injectie door de huisarts (heel verhaal...). Hij is toen langsgekomen en heeft me met zijn auto opgehaald. Ik ben bij hem thuis heerlijk in zijn armen in slaap gevallen en zaterdag heeft'ie heel lief ontbijt en lunch voor me gemaakt. Het was zo vanzelfsprekend, relaxed en heerlijk, gewoonweg! Ik ben gewoon knetterverliefd! Geen idee waarom ik dat twee weken geleden niet had, maar nu ben ik "om" . De sex was ook 300% beter (volgende ochtend). Het voelt heel goed en ik vind het nu ook niet erg om een relatie te hebben. Ben heel blij dat ik het nog een kans heb gegeven. Kan de verliefdheid wel van de daken schreeuwen:

"Told the friends, they all know, we exist, but we're taking it slow, let's just see how we go" (Lily Allen)



Heel erg bedankt voor jullie adviezen! Het heeft me echt geholpen mijn ex meer los te laten. Want hoe leuk het ook was, hij was er niet voor me toen ik het nodig had.

Ik ga gewoon ontzettend genieten van de komende tijd en ik zie wel hoe het loopt!