Relaties
alle pijlers
vriend ervan door
maandag 28 september 2009 om 08:22
Nieuwe nick ivm herkenbaarheid.
Ik had een relatie van 9 maanden met een jongen, we zouden half september gaan samenwonen, dit is snel, maar de gelegenheid deed zich voor en hij stelde het voor, dus niet dat ik erop aan t pushen was.
Alles ging geweldig, het klinkt nogal cliché, maar de relatie was gewoon super intens, het was zo enorm leuk dat ik gewoon besloot om gelukkig te zijn en ervan te genieten.
De samenwoondatum kwam dichterbij en nog steeds geen vuiltje aan de lucht, familie, vrienden iedereen was zo blij voor ons.
Nieuwe meubels werden besteld, muren werden geschilderd. moeders zaten al samen te keuvelen over kleinkinderwensen, vaders maakten samen een op maat supermooi tv/wandkastding.
etc etc etc
En ik was gelukkig, we deden ieder ons eigen ding, vrienden werk etc, maar s'avonds waren we 'van elkaar'.
Totdat hij 1 week voor de officiële dag (de dag dat hij de sleutels van zijn appartement in moest leveren) onverwachts (hij zou die avond sporten) mijn (bijna ons) huis binnen kwam lopen.
Hij deelde mij emotieloos mee dat hij een toekomst tussen ons niet zag zitten, dat hij het nooit had zien zitten, dat hij zijn baan had opgezegd en naar het buitenland (asie) zou vertrekken.
Ik zat daar natuurlijk een beetje verbouwereerd te wezen.
Hij vertelde dat een vriend uit frankrijk (een oud reismaatje) die nacht was komen over rijden om hem 'bij te staan'.
Hij zei nog wel dat het hem speet en dat hij geld had overgemaakt voor de eerste maand huur.
Daarna is hij de deur uitgelopen en heb ik hem alleen nog over msn gesproken.
Iedereen is in shock, niemand weet wat er is gebeurt.
Zijn baas nam de dag erna contact met mij op omdat mijn ex
al 3 weken niet meer op zijn werk was verschenen, via via had hij mijn nummer achterhaald.
Nog meer shock.
Op de dag dat hij het uitmaakte met mij heeft hij dus ook via de mail ontslag genomen, hij werkte daar nu bijna 4 jaar met plezier, althans dat dachten wij.
Er zijn nu 2 weken voorbij, ik heb hem niet meer gezien, wel gesproken via de msn, hij zit nu opeens 24 uur per dag online.
Hij heeft me niet op ignore, maar antwoord amper en sinds de laatste paar dagen helemaal niet meer. En zodra ik een 'serieuze vraag' stelde kreeg ik al helemaal geen antwoord.
Hij zit nu bij zijn ouders want hij moest zijn appartement uit. Die vriend uit Frankrijk is die hele week nog bij hem gebleven en daarna is hij dus naar zijn ouders gegaan omdat hij een visum nodig heeft en dat duurde iets van 2,5 week.
Hij wil er met niemand over praten, hij zegt alleen dat hij weg moet.
Met zijn ouders heb ik nog wel contact maar die weten ook niet waar ze het zoeken moeten, aan de ene kant heb ik t idee dat ze zich rot schamen naar mij toe, maar aan de andere kant staat hun zoon natuurlijk op nummer 1 (heel begrijpelijk) en steken ze daar al hun energie in.
Mijn familie en vrienden hadden al snel na dit alles zoiets van, die jongen spoort echt niet, t doet nu pijn, maar wees blij dat je er nu achter komt ipv over 5 jaar.
Maar ik hou van hem
Ik snap er echt helemaal niets van en ik maak me zorgen om hem, ik ben nog niet eens echt boos geweest, ik heb gisteren 10 seconden kunnen huilen en toen ging de kraan dicht, terwijl ik normaal gesproken al jank bij een zielige film.
Hij heeft inmiddels zijn ticket en zal over 2 weken vertrekken naar azie voor een onbepaalde tijd, ik weet dat hij dit financieel ook kan. En hij heeft al een keer eerder 3 jaar lang gereist in azie.
Wat moet ik hier nu mee?
Ik begrijp dat dit natuurlijk niet spoort, zelf als hij last minute bindingsangst had, is dit dan niet een beetje extreem? Dan had hij het toch ook gewoon uit kunnen maken?
Ik heb het idee dat dit ook helemaal niets met onze relatie te maken heeft.
Hoe ga ik hierdoor komen? De pijn lijkt alleen maar erger te worden. Er blijft nu een vriendin bij me slapen zodat ik niet alleen in ons huis hoef te zijn, maar het is uitstel van executie, ik ben zo bang dat ik door ga slaan ofzo, ik slaap max 4 uur per nacht en ben dan ook de rest van de dag niet moe, ben ook gewoon gaan werken, wist echt niet dat ik zoveel op de automatische piloot kon doen, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet gaan handelen, wordt heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet, woede, bezorgdheid.
Dat hij gewoon weg gaat en mij hier laat, ik kan er niet over uit, hoe heb ik iemand zo kunnen vertrouwen? Was alles een leugen? Maar hij heeft ook veel tijd, energie in de relatie gestoken, ik snap er echt niets van.
Wat kan ik doen om hier uit te komen, ik wil hem niet terug, maar ik wil het achter me kunnen laten zoals hij dat ook zo makkelijk doet
Ik had een relatie van 9 maanden met een jongen, we zouden half september gaan samenwonen, dit is snel, maar de gelegenheid deed zich voor en hij stelde het voor, dus niet dat ik erop aan t pushen was.
Alles ging geweldig, het klinkt nogal cliché, maar de relatie was gewoon super intens, het was zo enorm leuk dat ik gewoon besloot om gelukkig te zijn en ervan te genieten.
De samenwoondatum kwam dichterbij en nog steeds geen vuiltje aan de lucht, familie, vrienden iedereen was zo blij voor ons.
Nieuwe meubels werden besteld, muren werden geschilderd. moeders zaten al samen te keuvelen over kleinkinderwensen, vaders maakten samen een op maat supermooi tv/wandkastding.
etc etc etc
En ik was gelukkig, we deden ieder ons eigen ding, vrienden werk etc, maar s'avonds waren we 'van elkaar'.
Totdat hij 1 week voor de officiële dag (de dag dat hij de sleutels van zijn appartement in moest leveren) onverwachts (hij zou die avond sporten) mijn (bijna ons) huis binnen kwam lopen.
Hij deelde mij emotieloos mee dat hij een toekomst tussen ons niet zag zitten, dat hij het nooit had zien zitten, dat hij zijn baan had opgezegd en naar het buitenland (asie) zou vertrekken.
Ik zat daar natuurlijk een beetje verbouwereerd te wezen.
Hij vertelde dat een vriend uit frankrijk (een oud reismaatje) die nacht was komen over rijden om hem 'bij te staan'.
Hij zei nog wel dat het hem speet en dat hij geld had overgemaakt voor de eerste maand huur.
Daarna is hij de deur uitgelopen en heb ik hem alleen nog over msn gesproken.
Iedereen is in shock, niemand weet wat er is gebeurt.
Zijn baas nam de dag erna contact met mij op omdat mijn ex
al 3 weken niet meer op zijn werk was verschenen, via via had hij mijn nummer achterhaald.Nog meer shock.
Op de dag dat hij het uitmaakte met mij heeft hij dus ook via de mail ontslag genomen, hij werkte daar nu bijna 4 jaar met plezier, althans dat dachten wij.
Er zijn nu 2 weken voorbij, ik heb hem niet meer gezien, wel gesproken via de msn, hij zit nu opeens 24 uur per dag online.
Hij heeft me niet op ignore, maar antwoord amper en sinds de laatste paar dagen helemaal niet meer. En zodra ik een 'serieuze vraag' stelde kreeg ik al helemaal geen antwoord.
Hij zit nu bij zijn ouders want hij moest zijn appartement uit. Die vriend uit Frankrijk is die hele week nog bij hem gebleven en daarna is hij dus naar zijn ouders gegaan omdat hij een visum nodig heeft en dat duurde iets van 2,5 week.
Hij wil er met niemand over praten, hij zegt alleen dat hij weg moet.
Met zijn ouders heb ik nog wel contact maar die weten ook niet waar ze het zoeken moeten, aan de ene kant heb ik t idee dat ze zich rot schamen naar mij toe, maar aan de andere kant staat hun zoon natuurlijk op nummer 1 (heel begrijpelijk) en steken ze daar al hun energie in.
Mijn familie en vrienden hadden al snel na dit alles zoiets van, die jongen spoort echt niet, t doet nu pijn, maar wees blij dat je er nu achter komt ipv over 5 jaar.
Maar ik hou van hem
Ik snap er echt helemaal niets van en ik maak me zorgen om hem, ik ben nog niet eens echt boos geweest, ik heb gisteren 10 seconden kunnen huilen en toen ging de kraan dicht, terwijl ik normaal gesproken al jank bij een zielige film.
Hij heeft inmiddels zijn ticket en zal over 2 weken vertrekken naar azie voor een onbepaalde tijd, ik weet dat hij dit financieel ook kan. En hij heeft al een keer eerder 3 jaar lang gereist in azie.
Wat moet ik hier nu mee?
Ik begrijp dat dit natuurlijk niet spoort, zelf als hij last minute bindingsangst had, is dit dan niet een beetje extreem? Dan had hij het toch ook gewoon uit kunnen maken?
Ik heb het idee dat dit ook helemaal niets met onze relatie te maken heeft.
Hoe ga ik hierdoor komen? De pijn lijkt alleen maar erger te worden. Er blijft nu een vriendin bij me slapen zodat ik niet alleen in ons huis hoef te zijn, maar het is uitstel van executie, ik ben zo bang dat ik door ga slaan ofzo, ik slaap max 4 uur per nacht en ben dan ook de rest van de dag niet moe, ben ook gewoon gaan werken, wist echt niet dat ik zoveel op de automatische piloot kon doen, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet gaan handelen, wordt heen en weer geslingerd tussen hoop, verdriet, woede, bezorgdheid.
Dat hij gewoon weg gaat en mij hier laat, ik kan er niet over uit, hoe heb ik iemand zo kunnen vertrouwen? Was alles een leugen? Maar hij heeft ook veel tijd, energie in de relatie gestoken, ik snap er echt niets van.
Wat kan ik doen om hier uit te komen, ik wil hem niet terug, maar ik wil het achter me kunnen laten zoals hij dat ook zo makkelijk doet
maandag 28 september 2009 om 09:49
quote:Nanami schreef op 28 september 2009 @ 09:38:
Misschien heeft hij inderdaad reisdrang of bindingsangst of wat voor iets dan ook, dan kun je ook op een normale manier afscheid nemen. Ik vraag me af of mannen op 'n normale manier afscheid kunnen nemen in 't algemeen gezien. Hoe vaak hoor/lees je niet dat de vrouw nog in de overtuiging was dat de relatie goed zat, terwijl man -voor haar gevoel- van de ene dag op de andere 'n punt er achter zette? Die zijn in hun hoofd al heel erg lang bezig met wikken en wegen en opeens is het ze duidelijk: ze beeindigen de relatie. En dat terwijl ze het weekend ervoor nog zo'n romantisch weekendje hebben gehad e.d. Het is in dit geval wat radicaler omdat hij ook gelijk z'n baan op heeft gezegd, maar het fenomeen op 'n onbeschofte manier je relatie dumpen terwijl je geen hints in die richting hebt gegeven, komt volgens mij veel vaker voor.
Misschien heeft hij inderdaad reisdrang of bindingsangst of wat voor iets dan ook, dan kun je ook op een normale manier afscheid nemen. Ik vraag me af of mannen op 'n normale manier afscheid kunnen nemen in 't algemeen gezien. Hoe vaak hoor/lees je niet dat de vrouw nog in de overtuiging was dat de relatie goed zat, terwijl man -voor haar gevoel- van de ene dag op de andere 'n punt er achter zette? Die zijn in hun hoofd al heel erg lang bezig met wikken en wegen en opeens is het ze duidelijk: ze beeindigen de relatie. En dat terwijl ze het weekend ervoor nog zo'n romantisch weekendje hebben gehad e.d. Het is in dit geval wat radicaler omdat hij ook gelijk z'n baan op heeft gezegd, maar het fenomeen op 'n onbeschofte manier je relatie dumpen terwijl je geen hints in die richting hebt gegeven, komt volgens mij veel vaker voor.
maandag 28 september 2009 om 09:52
Jeetje Mieke, wat raar! Wat de reden ook is, gelukkig heeft hij je niet nog langer aan het lijntje gehouden. Ik kan me voorstellen dat het voor jou wel een geruststelling zou zijn om te weten wat er precies speelde, dat er echt een begrijpelijke reden is waarom er geen toekomst voor jullie samen is. Is het niet mogelijk om contact te zoeken met die franse vriend? Blijkbaar zijn die jongens zó close dat die wel van alles op de hoogte is...
maandag 28 september 2009 om 10:02
maandag 28 september 2009 om 10:03
Nee ik heb niet het idee dat hij een misdaad heeft begaan of iets dergelijks, dan was ook niet nog even vrolijk een paar weken bij zijn moeder gaan zitten.
Het grappige was dat we het inderdaad veel over reizen hadden, ik heb ook in totaal 2 jaar ge-backpacked dus ik weet hoe leuk en heerlijk dat kan zijn.
Maar we hebben er wel een totaal ander ervaring uit gehaald, terwijl ik juist meer besefte hoe veel ik van mijn familie, vrienden en ook van 'het westen' houdt, keerde hij zich juist een beetje ervan af, op politiek niveau zeg maar, dat we hier 'in het westen' geleefd worden.
Tja dat kon ik op zeker niveau nog wel met hem eens zijn, maar wat mij juist nog enorm bij stond van mijn reizen was dat het 'daar' ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was. Zeker in India was de sociale rangorde en doodsarmoede/wanhoop enorm, ik trok toen door een gebied waar de oogst was mislukt, nou dan bleef er heel erg weinig over van de 'native hospitality', wat natuurlijk heel erg begrijpelijk is.
Moraal van het verhaal, hij kon niet inzien dat als je met geld door zo;n prachtig gebied heen trekt, zonder zorgen en verplichtingen, het natuurlijk geweldig is, maar dat dat wel een sprookje is. Ik heb zelf mogen zien hoe iemand die al 4 jaar in thailand woonde, de taal vlekkeloos sprak en dus ook semi als tolk daar werkte (geld was natuurlijk inmiddels op) zonder pardon de cel werd ingesmeten omdat zijn visum inmiddels al een paar jaar verlopen. Diegene heeft toen 2 weken echt vastgezeten en uiteindelijk is zijn vader naar thailand gekomen om hem letterlijk uit te kopen. Dat soort dingen hou ik dus wel in mijn achterhoofd, backpacken is geweldig, maar naar mijn mening moet je jezelf geen blue lagoon illusies maken.
Mijn ex was nu 3 jaar terug, het eerste jaar een beetje doelloos daarna kreeg hij een goede baan, hij heeft alleen een havo diploma maar is een wizzkid met computers, en had dus de afgelopen 2 jaar een goede baan en heeft hij veel geld gespaard. Hij heeft ook schaamteloos veel geld uitgegeven aan de inrichting, het verbaasde me nog hoeveel geld je uit kan uitgeven in de Ikea. En ook allemaal op zijn kosten, ik had nog leuk lijstjes gemaakt met aankopen en een maandelijks afbetaalplan etc, wat letterlijk doormidden werd gescheurd met een lach en een 'het is maar geld'.
We zouden overigens begin februari voor 1 maand naar een nog niet besloten bestemming vertrekken.
Ik weet t allemaal ook niet meer
Het grappige was dat we het inderdaad veel over reizen hadden, ik heb ook in totaal 2 jaar ge-backpacked dus ik weet hoe leuk en heerlijk dat kan zijn.
Maar we hebben er wel een totaal ander ervaring uit gehaald, terwijl ik juist meer besefte hoe veel ik van mijn familie, vrienden en ook van 'het westen' houdt, keerde hij zich juist een beetje ervan af, op politiek niveau zeg maar, dat we hier 'in het westen' geleefd worden.
Tja dat kon ik op zeker niveau nog wel met hem eens zijn, maar wat mij juist nog enorm bij stond van mijn reizen was dat het 'daar' ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was. Zeker in India was de sociale rangorde en doodsarmoede/wanhoop enorm, ik trok toen door een gebied waar de oogst was mislukt, nou dan bleef er heel erg weinig over van de 'native hospitality', wat natuurlijk heel erg begrijpelijk is.
Moraal van het verhaal, hij kon niet inzien dat als je met geld door zo;n prachtig gebied heen trekt, zonder zorgen en verplichtingen, het natuurlijk geweldig is, maar dat dat wel een sprookje is. Ik heb zelf mogen zien hoe iemand die al 4 jaar in thailand woonde, de taal vlekkeloos sprak en dus ook semi als tolk daar werkte (geld was natuurlijk inmiddels op) zonder pardon de cel werd ingesmeten omdat zijn visum inmiddels al een paar jaar verlopen. Diegene heeft toen 2 weken echt vastgezeten en uiteindelijk is zijn vader naar thailand gekomen om hem letterlijk uit te kopen. Dat soort dingen hou ik dus wel in mijn achterhoofd, backpacken is geweldig, maar naar mijn mening moet je jezelf geen blue lagoon illusies maken.
Mijn ex was nu 3 jaar terug, het eerste jaar een beetje doelloos daarna kreeg hij een goede baan, hij heeft alleen een havo diploma maar is een wizzkid met computers, en had dus de afgelopen 2 jaar een goede baan en heeft hij veel geld gespaard. Hij heeft ook schaamteloos veel geld uitgegeven aan de inrichting, het verbaasde me nog hoeveel geld je uit kan uitgeven in de Ikea. En ook allemaal op zijn kosten, ik had nog leuk lijstjes gemaakt met aankopen en een maandelijks afbetaalplan etc, wat letterlijk doormidden werd gescheurd met een lach en een 'het is maar geld'.
We zouden overigens begin februari voor 1 maand naar een nog niet besloten bestemming vertrekken.
Ik weet t allemaal ook niet meer
maandag 28 september 2009 om 10:13
Ach Mieke, wat een rotsituatie!
Ik heb (tot twee keer) toe iets vergelijkbaars meegemaakt, in de zin van, op staande voet verlaten worden en het gevoel hebben dat mijn ex iets totaal onzinnigs, onverstandigs ging doen en aan het vluchten was voor wat dan ook, zonder eerst bij zichzelf goed te bedenken wat hij nu eigenlijk met (de rest van) zijn leven wilde.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik beide keren heb geprobeerd zo snel mogelijk het gevoel los te laten van 'ik hou van hem, wat heeft hem toch bezield, als hij nou maar 'wakker' werd zou hij zich wel realiseren dat wij bij elkaar horen'. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Dat jij ervan overtuigd bent dat die niet slim zijn, is nog steeds zijn probleem.
Echt, ik zou dit zo snel mogelijk zien als een op een KUT manier verbroken relatie en de scherven voor jezelf bij elkaar rapen. Laat hem in zijn sop gaar koken en zorg dat jij je eigen leven wél goed op de rails houdt.
Sterkte!!
Ik heb (tot twee keer) toe iets vergelijkbaars meegemaakt, in de zin van, op staande voet verlaten worden en het gevoel hebben dat mijn ex iets totaal onzinnigs, onverstandigs ging doen en aan het vluchten was voor wat dan ook, zonder eerst bij zichzelf goed te bedenken wat hij nu eigenlijk met (de rest van) zijn leven wilde.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik beide keren heb geprobeerd zo snel mogelijk het gevoel los te laten van 'ik hou van hem, wat heeft hem toch bezield, als hij nou maar 'wakker' werd zou hij zich wel realiseren dat wij bij elkaar horen'. Hij is volwassen, hij maakt zijn eigen keuzes. Dat jij ervan overtuigd bent dat die niet slim zijn, is nog steeds zijn probleem.
Echt, ik zou dit zo snel mogelijk zien als een op een KUT manier verbroken relatie en de scherven voor jezelf bij elkaar rapen. Laat hem in zijn sop gaar koken en zorg dat jij je eigen leven wél goed op de rails houdt.
Sterkte!!
maandag 28 september 2009 om 10:18
Sterkte Miekee, en logisch dat je overdonderd en verbijsterd bent. Wij kunnen hier wel van alles gaan verzinnen maar hij is de enige die je kan vertellen wat er in hem is gevaren - en waarom hij meent het op deze manier te moeten doen. Ik ben het wel een beetje eens met Elninjoo en anderen: hij zal niet de eerste zijn die het een beetje benauwd krijgt en op weinig beschaafde wijze -letterlijk- het hazenpad kiest.
Begrijpelijk ook dat jij flabbergasted achterblijft. Helaas, sommige mensen kunnen omslaan als een blad aan een boom, mensen waarvan je echt dacht dat je ze kende!
En jij moet nu iets afsluiten terwijl je dat totaal niet aan zag komen! Moeilijk hoor! Het is volgens mij al eerder gezegd, maar kun je niet eens bij zijn ouders langsgaan?
Heel veel sterkte in elk geval!
Begrijpelijk ook dat jij flabbergasted achterblijft. Helaas, sommige mensen kunnen omslaan als een blad aan een boom, mensen waarvan je echt dacht dat je ze kende!
En jij moet nu iets afsluiten terwijl je dat totaal niet aan zag komen! Moeilijk hoor! Het is volgens mij al eerder gezegd, maar kun je niet eens bij zijn ouders langsgaan?
Heel veel sterkte in elk geval!
maandag 28 september 2009 om 10:18
quote:Loreyi schreef op 28 september 2009 @ 09:28:
[...]
Jij weet er wel veel van he.
Ja best wel eigenlijk.
Maar waarom meteen op zo'n manier? Ik mag dat toch wel denken? Dat ik dat vrijwel zeker weet hoeft natuurlijk niet te betekenen dat de rest dat ook zo op die manier ziet.
Het lijkt mij gewoon zeer onwaarschijnlijk dat hij daar een Aziatische vriendin heeft, tenzij daar natuurlijk al eerder aanwijzingen voor waren maar dat maak ik niet op uit het verhaal van TO.
[...]
Jij weet er wel veel van he.
Ja best wel eigenlijk.
Maar waarom meteen op zo'n manier? Ik mag dat toch wel denken? Dat ik dat vrijwel zeker weet hoeft natuurlijk niet te betekenen dat de rest dat ook zo op die manier ziet.
Het lijkt mij gewoon zeer onwaarschijnlijk dat hij daar een Aziatische vriendin heeft, tenzij daar natuurlijk al eerder aanwijzingen voor waren maar dat maak ik niet op uit het verhaal van TO.
maandag 28 september 2009 om 10:23
maandag 28 september 2009 om 10:30
Miekeee1981 je ex klinkt als een persoon die ergens helemaal voor de volle duizend procent voor wil gaan, maar vervolgens iets anders in zijn hoofd haalt en daar weer voor de volle duizend procent voor wil gaan en ga zo maar door.
Ineens willen samenwonen, als een dolle spullen kopen en bonnetjes verscheuren. Heel enthousiast maar misschien iets "te" allemaal......
Hij denkt misschien te weten wat hij wil maar zodra zijn aandacht is afgeleid en hij iets anders in het vizier krijgt wil ie dat weer.
Weet je veel over zijn verleden?
Ineens willen samenwonen, als een dolle spullen kopen en bonnetjes verscheuren. Heel enthousiast maar misschien iets "te" allemaal......
Hij denkt misschien te weten wat hij wil maar zodra zijn aandacht is afgeleid en hij iets anders in het vizier krijgt wil ie dat weer.
Weet je veel over zijn verleden?
maandag 28 september 2009 om 10:36
quote:Loreyi schreef op 28 september 2009 @ 10:23:
@Suy: Ik zou ze de kost niet willen geven, het aantal vrouwen dat niets in de gaten had.
Het ging er ook meer om dat je stelt dat Aziatische vrouwen geen relatiemateriaal zijn voor de Nederlandse man, want dat slaat natuurlijk nergens op.
En nu ga ik even iets nuttigs doen (proberen althans )
Ik bedoelde in het algemeen. Ik heb een tijdje in Bangkok gewoond, lang genoeg om te zien hoe het er doorgaans aan toe gaat.
Het soort Nederlandse man wat daar zat en een "relatie" (lees: de dame keek de hele dag vol adoratie naar de man en deed onderdanig alles wat hij wilde want geld) met een Thaise vrouw, waren over het algemeen toch de wat oudere mannen die het elders niet konden vinden.
Ik wilde zeggen: uitzonderingen daargelaten, maar om je eerlijk te zeggen heb ik niet 1 uitzondering gezien.
maar ze zullen er zeker zijn hoor! Dit is meer mijn ervaring.
@Suy: Ik zou ze de kost niet willen geven, het aantal vrouwen dat niets in de gaten had.
Het ging er ook meer om dat je stelt dat Aziatische vrouwen geen relatiemateriaal zijn voor de Nederlandse man, want dat slaat natuurlijk nergens op.
En nu ga ik even iets nuttigs doen (proberen althans )
Ik bedoelde in het algemeen. Ik heb een tijdje in Bangkok gewoond, lang genoeg om te zien hoe het er doorgaans aan toe gaat.
Het soort Nederlandse man wat daar zat en een "relatie" (lees: de dame keek de hele dag vol adoratie naar de man en deed onderdanig alles wat hij wilde want geld) met een Thaise vrouw, waren over het algemeen toch de wat oudere mannen die het elders niet konden vinden.
Ik wilde zeggen: uitzonderingen daargelaten, maar om je eerlijk te zeggen heb ik niet 1 uitzondering gezien.
maar ze zullen er zeker zijn hoor! Dit is meer mijn ervaring.
maandag 28 september 2009 om 10:52
@Suy: Ja inderdaad, dat soort mannen heb je ook. Viezerds.
Maar ik bedenk me net dat ik naast die ene jongeman die ik noemde, nog 2 mannen ken die erg van Aziatische dames gecharmeerd zijn.
Alleen iets minder dan de eerste, die er he-le-maal weg van is En dat zijn toch leuke, intelligente jongemannen.
Trouwens, Bangkok, dan noem je ook wel wat. In Thailand is ook wel errug veel sekstoerisme. Meer dan in andere landen die goed toegankelijk zijn voor de Westerse mens, heb ik het idee..
(Damn, ben ik nog niet aan t studeren!)
Maar ik bedenk me net dat ik naast die ene jongeman die ik noemde, nog 2 mannen ken die erg van Aziatische dames gecharmeerd zijn.
Alleen iets minder dan de eerste, die er he-le-maal weg van is En dat zijn toch leuke, intelligente jongemannen.
Trouwens, Bangkok, dan noem je ook wel wat. In Thailand is ook wel errug veel sekstoerisme. Meer dan in andere landen die goed toegankelijk zijn voor de Westerse mens, heb ik het idee..
(Damn, ben ik nog niet aan t studeren!)
maandag 28 september 2009 om 10:52
Miekee, wat zal jij je ontzettend rottig voelen zeg! Dat je op deze manier achterblijft met al je vragen en je twijfels.
Ik vind de posts van Elninjoo echt heel duidelijk en ik kan me voorstellen dat je het in deze hoek kunt zoeken!
Ik weet niet of de waarheid ooit boven tafel zal komen. Het is inderdaad wel heel belangrijk dat je jezelf hier niet de schuld van gaat geven. Je klinkt als een rationele, leuke meid!
Heel veel sterkte!
Ik vind de posts van Elninjoo echt heel duidelijk en ik kan me voorstellen dat je het in deze hoek kunt zoeken!
Ik weet niet of de waarheid ooit boven tafel zal komen. Het is inderdaad wel heel belangrijk dat je jezelf hier niet de schuld van gaat geven. Je klinkt als een rationele, leuke meid!
Heel veel sterkte!
maandag 28 september 2009 om 10:59
Ik denk dat je hem nu moet zien als een patiënt, als iemand met een probleem. Een probleem dat hij heeft kunnen maskeren zolang jullie nog niet echt aan elkaar gebonden waren. Het met geld smijten komt achteraf in een vreemd daglicht te staan. Misschien wilde hij zijn onzekerheid of hij dit wel wilde overschreeuwen door veel geld uit te geven?
Hoe dan ook, je hebt ontzettend pech gehad dat je verliefd bent geworden op een bij nader inzien niet zo stabiele jongen, maar je zal de knop om moeten draaien en hem niet langer als je vriend moeten beschouwen. Afstand nemen dus. Tegelijk denk ik dat het heel goed is om je verdriet vooral niet te ontkennen. Huil maar flink als je daar behoefte aan hebt, praat veel met vrienden en vriendinnen.
Hoe dan ook, je hebt ontzettend pech gehad dat je verliefd bent geworden op een bij nader inzien niet zo stabiele jongen, maar je zal de knop om moeten draaien en hem niet langer als je vriend moeten beschouwen. Afstand nemen dus. Tegelijk denk ik dat het heel goed is om je verdriet vooral niet te ontkennen. Huil maar flink als je daar behoefte aan hebt, praat veel met vrienden en vriendinnen.
maandag 28 september 2009 om 11:13
Bedankt voor de snelle reacties, het is "fijn" om te weten dat ik niet de enige ben
Kijk rationeel weet ik natuurlijk wel dat hij een probleem heeft en dat ik waarschijnlijk als het nu niet was gebeurt, later nog veel meer pijn had gehad.
Zijn volle 1000% ergens voor gaan is zeker iets in zijn karakter, maar dit ervaarde ik als positief.
Ook hebben we een paar weken nadat de beslissing om te gaan samenwonen een heart-to-heart gesprek gehad waarin ik hem dus recht op de man afvroeg of dit echt was wat hij wilde. Niet op de manier van dat ik twijfels had, maar juist een gesprek van wat wil je met je leven etc.
Dat was zo'n positief gesprek waarin hij wederom zo gelukkig overkwam dat ik echt geen seconde heb gedacht dat hij 180 graden zou gaan omslaan, zonder enige waarschuwing of aanleiding.
Hij zei wel dat zijn huidige baan niet zijn 'droombaan' was en dat hij wellicht ooit een tijd in een warmer oord wilde gaan wonen (iets wat ik dus ook wil, al voordat ik hem leerde kennen en dat is ook iets waar ik qua carrière rekening mee heb gehouden) maar verder geen dingen die ik niet al wist. Zijn baan zag hij heel nuchter, het was prima werk en het betaalde zeer goed, hij had ook net een contract voor onbepaalde tijd gekregen en hij leek die zekerheid wel prettig te vinden sinds om ons heen vrienden en familie met bosjes tegelijk hun inkomen kwijt raken.
Hij zei wel dat ik de enige constante factor ben in zijn leven, iets wat ik toen dus positief opvatte, maar wat nu dus een hele bittere nasmaak heeft.
Ik was zijn eerste relatie, maar hij 'gedroeg' zich niet onervaren, het samenleven met elkaar ging heel relaxt en natuurlijk, de 'klik' die we hadden was echt heel intens, niet dat we de hele dag diepe gesprekken hadden of alle tantra standjes uit voerden, maar het ging allemaal zo makkelijk, terugkijkend was het too good to be true, tja, lekker dan.
Wat mij nu dwars zit is dat hij echter niet alle bruggen heeft verbrand, kan hier niet diep op in gaan, maar het zou dus zomaar kunnen dat hij doodleuk over een paar maanden voor de deur staat.
Ik weet dat ik me daar nu nog geen zorgen over moet maken (ach wie hou ik voor de gek, ik hoop er gewoon op), maar ik ben zo bang dat ik nog niet op het diepste punt ben beland
Kijk rationeel weet ik natuurlijk wel dat hij een probleem heeft en dat ik waarschijnlijk als het nu niet was gebeurt, later nog veel meer pijn had gehad.
Zijn volle 1000% ergens voor gaan is zeker iets in zijn karakter, maar dit ervaarde ik als positief.
Ook hebben we een paar weken nadat de beslissing om te gaan samenwonen een heart-to-heart gesprek gehad waarin ik hem dus recht op de man afvroeg of dit echt was wat hij wilde. Niet op de manier van dat ik twijfels had, maar juist een gesprek van wat wil je met je leven etc.
Dat was zo'n positief gesprek waarin hij wederom zo gelukkig overkwam dat ik echt geen seconde heb gedacht dat hij 180 graden zou gaan omslaan, zonder enige waarschuwing of aanleiding.
Hij zei wel dat zijn huidige baan niet zijn 'droombaan' was en dat hij wellicht ooit een tijd in een warmer oord wilde gaan wonen (iets wat ik dus ook wil, al voordat ik hem leerde kennen en dat is ook iets waar ik qua carrière rekening mee heb gehouden) maar verder geen dingen die ik niet al wist. Zijn baan zag hij heel nuchter, het was prima werk en het betaalde zeer goed, hij had ook net een contract voor onbepaalde tijd gekregen en hij leek die zekerheid wel prettig te vinden sinds om ons heen vrienden en familie met bosjes tegelijk hun inkomen kwijt raken.
Hij zei wel dat ik de enige constante factor ben in zijn leven, iets wat ik toen dus positief opvatte, maar wat nu dus een hele bittere nasmaak heeft.
Ik was zijn eerste relatie, maar hij 'gedroeg' zich niet onervaren, het samenleven met elkaar ging heel relaxt en natuurlijk, de 'klik' die we hadden was echt heel intens, niet dat we de hele dag diepe gesprekken hadden of alle tantra standjes uit voerden, maar het ging allemaal zo makkelijk, terugkijkend was het too good to be true, tja, lekker dan.
Wat mij nu dwars zit is dat hij echter niet alle bruggen heeft verbrand, kan hier niet diep op in gaan, maar het zou dus zomaar kunnen dat hij doodleuk over een paar maanden voor de deur staat.
Ik weet dat ik me daar nu nog geen zorgen over moet maken (ach wie hou ik voor de gek, ik hoop er gewoon op), maar ik ben zo bang dat ik nog niet op het diepste punt ben beland
maandag 28 september 2009 om 11:26
quote:miekee1981 schreef op 28 september 2009 @ 11:13:
Wat mij nu dwars zit is dat hij echter niet alle bruggen heeft verbrand, kan hier niet diep op in gaan, maar het zou dus zomaar kunnen dat hij doodleuk over een paar maanden voor de deur staat.
Ik weet dat ik me daar nu nog geen zorgen over moet maken (ach wie hou ik voor de gek, ik hoop er gewoon op), maar ik ben zo bang dat ik nog niet op het diepste punt ben beland
Waarom verbrand jij dan niet alle bruggen achter je?
En mocht hij ooit voor de deur staan, doe dan pas open als je het echt aan kan. Ook al wil je graag weten wat er aan de hand is, misschien kun je beter het gesprek aangaan als je over hem heen bent.
Wat mij nu dwars zit is dat hij echter niet alle bruggen heeft verbrand, kan hier niet diep op in gaan, maar het zou dus zomaar kunnen dat hij doodleuk over een paar maanden voor de deur staat.
Ik weet dat ik me daar nu nog geen zorgen over moet maken (ach wie hou ik voor de gek, ik hoop er gewoon op), maar ik ben zo bang dat ik nog niet op het diepste punt ben beland
Waarom verbrand jij dan niet alle bruggen achter je?
En mocht hij ooit voor de deur staan, doe dan pas open als je het echt aan kan. Ook al wil je graag weten wat er aan de hand is, misschien kun je beter het gesprek aangaan als je over hem heen bent.
maandag 28 september 2009 om 11:50
Mieke, iemand die zo plotseling en zo onverwacht zijn hele leven kan omgooien, daar kun je beter geen relatie mee hebben. Dus als hij straks voor je deur staat, zou ik hem - als je al opendoet - heel goed uithoren waarom hij dit heeft gedaan. En geloof niet alles wat hij zegt. Het advies van Loreyi vind ik ook heel goed.
maandag 28 september 2009 om 11:59
Hoi Mieke,
Anticipeer niet nu al op verdriet dat nog gaat komen. Neem het leven even per wek, per dag. Goed voor jezelf zorgen is prioriteit nummer een. En misschien moet je zakelijke dingen regelen, kun je de woning alleen betalen?
Duidelijkheid zou fijn zijn maar daar moet je verwerking niet van afhangen want zo n extreme draai...daar gaat de fantasie van lopen ik heb hier al gelezen dat hij op de vlucht kan zijn ivm een misdrijf, een liefde voor een Aziatische dame of een verwekt kind. En waarschijnlijk is het dat allemaal niet. Hou je maar bij de feiten. Bedenk een paar vragen die je echt zou willen stellen en ga nog een keer langs voor zijn vertrek. En als hij niet wil praten, misschien hebben zijn ouders wel dat fatsoen. Heeft hij bv vaker in zijn leven zo n radicale draai gemaakt of is dit nieuw. Misschien helpt het je om iets meer context te hebben, maar dat is iets anders dan een goede verklaring.
En heel veel sterkte
Anticipeer niet nu al op verdriet dat nog gaat komen. Neem het leven even per wek, per dag. Goed voor jezelf zorgen is prioriteit nummer een. En misschien moet je zakelijke dingen regelen, kun je de woning alleen betalen?
Duidelijkheid zou fijn zijn maar daar moet je verwerking niet van afhangen want zo n extreme draai...daar gaat de fantasie van lopen ik heb hier al gelezen dat hij op de vlucht kan zijn ivm een misdrijf, een liefde voor een Aziatische dame of een verwekt kind. En waarschijnlijk is het dat allemaal niet. Hou je maar bij de feiten. Bedenk een paar vragen die je echt zou willen stellen en ga nog een keer langs voor zijn vertrek. En als hij niet wil praten, misschien hebben zijn ouders wel dat fatsoen. Heeft hij bv vaker in zijn leven zo n radicale draai gemaakt of is dit nieuw. Misschien helpt het je om iets meer context te hebben, maar dat is iets anders dan een goede verklaring.
En heel veel sterkte
maandag 28 september 2009 om 12:09
Als het alleen maar het last minute besluit was geweest van niet samen willen wonen had ik gezegd: cold feet. Maar dat hij op slag weg moet naar het buitenland, dat hij zomaar ontslag neemt op zijn baan en daar bovendien al drie weken niet meer is komen opdagen dat deugt niet. Er moet iets gebeurd zijn waardoor hij ineens weg moest. Sommige scenario's die hier worden genoemd zouden natuurlijk kunnen maar het heeft weinig zin om hierover te speculeren. Hoe goed kende je hem eigenlijk? Zijn er meer dingen gebeurd die achteraf vreemd zijn? Het kan heel goed zijn dat je nooit antwoord zult vinden op deze vragen, maar mocht hij ooit op hangende pootjes terugkomen dan zou ik als ik jou was wel een heel goeie verklaring eisen voor dit gedrag en deze uitgebreid checken. Maar dat neemt allemaal niet weg dat je je ongelooflijk rot voelt natuurlijk. Heel veel sterkte met alles in ieder geval!
maandag 28 september 2009 om 13:31
