Relaties
alle pijlers
advies gevraagd
dinsdag 29 september 2009 om 11:57
Hallo,
Daar ik de vorige keer goede en fijne adviezen heb gekregen, heb ik besloten nogmaals 'de hulptroepen' in te schakelen. Het verhaal kan misschien wat warrig overkomen, lang issie in ieder geval, ehem, maar vragen kunnen altijd worden gesteld natuurlijk! Alvast bedankt!
Het verleden: Ruim 4 maanden geleden erachter gekomen dat mijn vriend is vreemdgegaan, een paar maal met hetzelfde meisje. Ik heb toch besloten ondanks verdriet en onbegrip voor hem de relatie voort te zetten.
3 maanden geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben en op dit moment 15 weken zwanger.
In het begin een beetje overdonderd door dit onverwachte nieuws, maar nu wel erg blij. Andere zaken werden ineens vanuit een heel andere hoek bekeken en een stuk minder belangrijk en zelfs volledig aan de kant geschoven.
Heden: Is er niet meer gesproken over 'zijn' vreemdgaan. Dacht ik dat ik het 'even gemakkelijk' aan de kant kon schuiven, maar dit blijkt toch wel tegen te vallen. Doet mijn vriend ook niets om zichzelf te bewijzen, vond het wel lekker makkelijk voor hemzelf dat ik er 'makkelijk' overheen ben gestapt en vind ik hem eigenlijk erg tegenvallen.
Daarnaast hadden wij een geweldig seksleven, wilde hij het liefst de gehele dag in bed liggen en vinden wij overal plekjes om 'het' maar te doen. Nu, niets meer, vindt hij mij niet aantrekkelijk door mijn dikker wordende buik en groeiende borsten.
Zijn behoefte aan seks is niet veranderd natuurlijk en pornosites draaien overuren. Maar hoelang blijft dit volstaan? Om even kort te zijn, legde ik mijn hand een half jaar geleden nog voor hem in het vuur, nu vertrouw ik hem voor geen meter meer.
We hadden plannen een eigen ondernemening te starten maar dit allen lijkt vreselijk in de soep te lopen door de vorige eigenaar en nu heeft meneer een baan heeft aangenomen waar extreme flexibiliteit wordt gevraagd en een contract is aangegaan van anderhalf jaar (!) waar hij te pas en te onpas zal worden ingezet ergens in Duitsland. Met andere woorden, meneer moet op kamers en zal 60 uur, 6 dagen per week moeten werken. Vriend heeft mij en baby volledig verzwegen bij nieuwe onderneming en wordt dus nu gezien als een vrijgezelle, jonge, flexibele, nieuwe medewerker. Onder het mom van ik doe het allemaal voor jullie en het is nu investeren en later de vruchten ervan plukken, is de baan aangenomen en begint hij aanstaande donderdag.
de situatie is sowieso al niet zo handig, ik woon in NL en vriend in Duitsland.Maar door deze baan wordt het ons al helemaal onmogelijk gemaakt elkaar nog te zien en hoe dit alles dan met de baby straks?
De vraag: het voelt allemaal zo verkeerd. Ik kan jullie moeilijk vragen wat ik voor een beslissing moet nemen, maar misschien wat advies?
Aangeraden zal worden een goed gesprek met hem, maar dit haalde tot op heden weinig uit: of er werd verontwaardigd gereageerd, of mijn agumenten werden onderuit gehaald dat ik het allemaal verkeerd zag, dat hij het ook niet zo wil en natuurlijk dat ik gelijk heb over dat seks en ik niet zo aantrekkelijk ben voor hem, hij houdt van een platte buik en wat minder borst. En dan natuurlijk zijn er vragen waarvan ik nog niet zeker weet of ik ze wel wil stellen.
Zie ik het allemaal te somber, zijn het de zwangerschapshormonen die zorgen voor een negatieve inslag, moet ik hem vertrouwen of kan ik beter langzaam afscheid gaan nemen want dit alles klinkt niet zo best?
Ik ben echt heel even de weg kwijt om het zo te zeggen. Ik voel me verdrietig, vertrouw hem niet en dat is een bijzonder rotgevoel, weet niet wat ik kan verwachten en bovendien voel ik me behoorlijk zwanger.
Voor de goede orde, ik houd echt van hem, zijn lang genoeg bij elkaar om dit niet zomaar op te geven, geef niet gauw op, maar ergens moet ik mijn grens trekken natuurlijk.
Daar ik de vorige keer goede en fijne adviezen heb gekregen, heb ik besloten nogmaals 'de hulptroepen' in te schakelen. Het verhaal kan misschien wat warrig overkomen, lang issie in ieder geval, ehem, maar vragen kunnen altijd worden gesteld natuurlijk! Alvast bedankt!
Het verleden: Ruim 4 maanden geleden erachter gekomen dat mijn vriend is vreemdgegaan, een paar maal met hetzelfde meisje. Ik heb toch besloten ondanks verdriet en onbegrip voor hem de relatie voort te zetten.
3 maanden geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben en op dit moment 15 weken zwanger.
In het begin een beetje overdonderd door dit onverwachte nieuws, maar nu wel erg blij. Andere zaken werden ineens vanuit een heel andere hoek bekeken en een stuk minder belangrijk en zelfs volledig aan de kant geschoven.
Heden: Is er niet meer gesproken over 'zijn' vreemdgaan. Dacht ik dat ik het 'even gemakkelijk' aan de kant kon schuiven, maar dit blijkt toch wel tegen te vallen. Doet mijn vriend ook niets om zichzelf te bewijzen, vond het wel lekker makkelijk voor hemzelf dat ik er 'makkelijk' overheen ben gestapt en vind ik hem eigenlijk erg tegenvallen.
Daarnaast hadden wij een geweldig seksleven, wilde hij het liefst de gehele dag in bed liggen en vinden wij overal plekjes om 'het' maar te doen. Nu, niets meer, vindt hij mij niet aantrekkelijk door mijn dikker wordende buik en groeiende borsten.
Zijn behoefte aan seks is niet veranderd natuurlijk en pornosites draaien overuren. Maar hoelang blijft dit volstaan? Om even kort te zijn, legde ik mijn hand een half jaar geleden nog voor hem in het vuur, nu vertrouw ik hem voor geen meter meer.
We hadden plannen een eigen ondernemening te starten maar dit allen lijkt vreselijk in de soep te lopen door de vorige eigenaar en nu heeft meneer een baan heeft aangenomen waar extreme flexibiliteit wordt gevraagd en een contract is aangegaan van anderhalf jaar (!) waar hij te pas en te onpas zal worden ingezet ergens in Duitsland. Met andere woorden, meneer moet op kamers en zal 60 uur, 6 dagen per week moeten werken. Vriend heeft mij en baby volledig verzwegen bij nieuwe onderneming en wordt dus nu gezien als een vrijgezelle, jonge, flexibele, nieuwe medewerker. Onder het mom van ik doe het allemaal voor jullie en het is nu investeren en later de vruchten ervan plukken, is de baan aangenomen en begint hij aanstaande donderdag.
de situatie is sowieso al niet zo handig, ik woon in NL en vriend in Duitsland.Maar door deze baan wordt het ons al helemaal onmogelijk gemaakt elkaar nog te zien en hoe dit alles dan met de baby straks?
De vraag: het voelt allemaal zo verkeerd. Ik kan jullie moeilijk vragen wat ik voor een beslissing moet nemen, maar misschien wat advies?
Aangeraden zal worden een goed gesprek met hem, maar dit haalde tot op heden weinig uit: of er werd verontwaardigd gereageerd, of mijn agumenten werden onderuit gehaald dat ik het allemaal verkeerd zag, dat hij het ook niet zo wil en natuurlijk dat ik gelijk heb over dat seks en ik niet zo aantrekkelijk ben voor hem, hij houdt van een platte buik en wat minder borst. En dan natuurlijk zijn er vragen waarvan ik nog niet zeker weet of ik ze wel wil stellen.
Zie ik het allemaal te somber, zijn het de zwangerschapshormonen die zorgen voor een negatieve inslag, moet ik hem vertrouwen of kan ik beter langzaam afscheid gaan nemen want dit alles klinkt niet zo best?
Ik ben echt heel even de weg kwijt om het zo te zeggen. Ik voel me verdrietig, vertrouw hem niet en dat is een bijzonder rotgevoel, weet niet wat ik kan verwachten en bovendien voel ik me behoorlijk zwanger.
Voor de goede orde, ik houd echt van hem, zijn lang genoeg bij elkaar om dit niet zomaar op te geven, geef niet gauw op, maar ergens moet ik mijn grens trekken natuurlijk.
dinsdag 29 september 2009 om 18:21
quote:Miesteph schreef op 29 september 2009 @ 15:56:
@ RageCorp, zijn vader heeft het ook zo gedaan. Heeft altijd in het leger gewerkt en zodoende vaak maanden afwezig geweest. Wel bij de geboorte aanwezig geweest trouwens en zogauw de mogelijkheid er was een kantoorbaan aangenomen.
Dit is ook waar vriend mee schermt, pa deed het ook zo en relatie heeft het ook overleefd. maar vind dat argument nogal gemakkelijk, vroeg hem: als iedereen in de sloot springt, spring jij er dan achteraan? Maar hij vond dat ik alleen op korte termijn keek en hij ook op lange termijn kijkt.
Misschien is dat ook wel zo en zie ik alles te zwaar. Ik vertel hier gewoon de feiten zonder al te veel emoties los te laten, verdraai geen feiten, 'denk' niet voor hem en verdraai al helemaal niets.
Vraag aan jullie hoe ik dit alles moet zien zonder te zeggen dat het zo is.
Denk dus dat je mijn OP ook rustig kunt lezen met alleen mijn kant van het verhaal. Schets niets rooskleuriger of anders voor dan het is. Want dat helpt mij ook geen zier.
uit jou verhaal lees ik niet dat het kindje ongewenst is....
je zegt zelf dat het een goede jongen is...
zit daar geen sprankje hoop in dan?
of ben ik en te grote optimist?
@ RageCorp, zijn vader heeft het ook zo gedaan. Heeft altijd in het leger gewerkt en zodoende vaak maanden afwezig geweest. Wel bij de geboorte aanwezig geweest trouwens en zogauw de mogelijkheid er was een kantoorbaan aangenomen.
Dit is ook waar vriend mee schermt, pa deed het ook zo en relatie heeft het ook overleefd. maar vind dat argument nogal gemakkelijk, vroeg hem: als iedereen in de sloot springt, spring jij er dan achteraan? Maar hij vond dat ik alleen op korte termijn keek en hij ook op lange termijn kijkt.
Misschien is dat ook wel zo en zie ik alles te zwaar. Ik vertel hier gewoon de feiten zonder al te veel emoties los te laten, verdraai geen feiten, 'denk' niet voor hem en verdraai al helemaal niets.
Vraag aan jullie hoe ik dit alles moet zien zonder te zeggen dat het zo is.
Denk dus dat je mijn OP ook rustig kunt lezen met alleen mijn kant van het verhaal. Schets niets rooskleuriger of anders voor dan het is. Want dat helpt mij ook geen zier.
uit jou verhaal lees ik niet dat het kindje ongewenst is....
je zegt zelf dat het een goede jongen is...
zit daar geen sprankje hoop in dan?
of ben ik en te grote optimist?
woensdag 30 september 2009 om 09:41
Okay, gisteravond zijn we uit eten geweest en dankzij dit topic en de reacties had ik waarschijnlijk de moed om eens een heel diep gesprek te starten.
Ik heb alle frustraties en zorgen en waandenkbeelden uitgesproken. Hij heeft gereageerd dat ik me absoluut geen zorgen hoefde te maken. In ieder geval heeft hij sorry gezegd hoe hij heeft gereageerd over het aanwezig zijn bij de geboorte. Mocht hij geen vrij kunnen krijgen dan neemt hij ontslag, want erbij is hij.
Veel dingen liggen nog steeds. na zo een gesprek heb ik niet gelijk het volle vertrouwen terug, de dingen die zijn gezegd kan men niet terugnemen en blijven toch hangen en moeten maar zien hoe alles gaat lopen in de toekomst.
Ik heb wel besloten voor mezelf te kiezen, me niet meer druk te maken om wat kan en gaat komen. Ik regel mijn eigen dingen en als hij daarbij wil zijn dan zou ik dat erg fijn vinden. dwingen kun je iemand nooit en daar word je ook niet gelukkig van.
Ik moet zeggen dat alle reacties gisteren me absoluut hebben geholpen en ik me nu veel sterker voel en natuurlijk in mijn eentje red ik het ook. Al moet ik zeggen dat ik het liever met ons 2-en doe. vele posters zullen niet met me eens zijn hoe ik dit nu oplos maar ik houd teveel van hem om maar gelijk tschüs te zeggen. Uit elkaar gaan is vaak een erg makkelijke oplossing, soms noodzakelijk maar heb nog hoop. Hoeveel hij van mij houdt dat weet ik nog niet, maar hoop echt dat hij nu eens laat zien dat hij het waard is dat ik bij hem ben.
Ik heb alle frustraties en zorgen en waandenkbeelden uitgesproken. Hij heeft gereageerd dat ik me absoluut geen zorgen hoefde te maken. In ieder geval heeft hij sorry gezegd hoe hij heeft gereageerd over het aanwezig zijn bij de geboorte. Mocht hij geen vrij kunnen krijgen dan neemt hij ontslag, want erbij is hij.
Veel dingen liggen nog steeds. na zo een gesprek heb ik niet gelijk het volle vertrouwen terug, de dingen die zijn gezegd kan men niet terugnemen en blijven toch hangen en moeten maar zien hoe alles gaat lopen in de toekomst.
Ik heb wel besloten voor mezelf te kiezen, me niet meer druk te maken om wat kan en gaat komen. Ik regel mijn eigen dingen en als hij daarbij wil zijn dan zou ik dat erg fijn vinden. dwingen kun je iemand nooit en daar word je ook niet gelukkig van.
Ik moet zeggen dat alle reacties gisteren me absoluut hebben geholpen en ik me nu veel sterker voel en natuurlijk in mijn eentje red ik het ook. Al moet ik zeggen dat ik het liever met ons 2-en doe. vele posters zullen niet met me eens zijn hoe ik dit nu oplos maar ik houd teveel van hem om maar gelijk tschüs te zeggen. Uit elkaar gaan is vaak een erg makkelijke oplossing, soms noodzakelijk maar heb nog hoop. Hoeveel hij van mij houdt dat weet ik nog niet, maar hoop echt dat hij nu eens laat zien dat hij het waard is dat ik bij hem ben.
woensdag 30 september 2009 om 09:50
Fijn dat je je sterker voelt, en dat je het gesprek met hem aan bent gegaan!
Natuurlijk veranderen dingen niet zomaar in een keer, en hoef je ook niet hem zomaar vaarwel te zeggen. Ik denk ook zeker dat in de meeste ogen van posters hier hij niet zomaar wordt afgeschreven hoor.
Wat mij betreft heb je namelijk het belangrijkste bereikt: je bent na gaan denken over hoe JIJ je in deze relatie wilt kunnen thuisvoelen, en je handelt daarnaar. Volhouden, want het maakt je meer gelijkwaardig voor je gevoel in je relatie. Voor mijn gevoel voelde je je tot nu toe wat ondergeschikt want geen prioriteit.
Je vriend moet overigens niet te licht denken over zomaar vrij of ontslag kunnen nemen. Het moet me van mijn hart, en noem me gerust een zeikerd, dat hij wat dat betreft opnieuw wat laconiek en roekeloos redeneert, al is het dan nu tegen zijn werkgever. Beter gaat hij als volwassen man op tijd in gesprek met zijn leidinggevende om alvast die vrije tijd te regelen, zodat leidinggevende tegen die tijd voorbereid is op de vervanging regelen etc. (Al had ik persoonlijk in jouw schoenen liever dat hij toch in zijn geheel voor een andere oplossing zou kiezen, gelet op alle andere omstandigheden en de mogelijkheid van complicaties of vroeggeboorte. Wat als jij ziek ten gevolge van zwangerschap wordt en niet meer voor jezelf kan zorgen, of eerder bevalt dan gepland?)
Succes, hou vinger aan de pols bij hem en bij jezelf!
Natuurlijk veranderen dingen niet zomaar in een keer, en hoef je ook niet hem zomaar vaarwel te zeggen. Ik denk ook zeker dat in de meeste ogen van posters hier hij niet zomaar wordt afgeschreven hoor.
Wat mij betreft heb je namelijk het belangrijkste bereikt: je bent na gaan denken over hoe JIJ je in deze relatie wilt kunnen thuisvoelen, en je handelt daarnaar. Volhouden, want het maakt je meer gelijkwaardig voor je gevoel in je relatie. Voor mijn gevoel voelde je je tot nu toe wat ondergeschikt want geen prioriteit.
Je vriend moet overigens niet te licht denken over zomaar vrij of ontslag kunnen nemen. Het moet me van mijn hart, en noem me gerust een zeikerd, dat hij wat dat betreft opnieuw wat laconiek en roekeloos redeneert, al is het dan nu tegen zijn werkgever. Beter gaat hij als volwassen man op tijd in gesprek met zijn leidinggevende om alvast die vrije tijd te regelen, zodat leidinggevende tegen die tijd voorbereid is op de vervanging regelen etc. (Al had ik persoonlijk in jouw schoenen liever dat hij toch in zijn geheel voor een andere oplossing zou kiezen, gelet op alle andere omstandigheden en de mogelijkheid van complicaties of vroeggeboorte. Wat als jij ziek ten gevolge van zwangerschap wordt en niet meer voor jezelf kan zorgen, of eerder bevalt dan gepland?)
Succes, hou vinger aan de pols bij hem en bij jezelf!
woensdag 30 september 2009 om 10:53
Ik vind dat je het goed hebt gedaan Miesteph! Na zo'n gesprek heb je weer het idee dat je vooruit komt, niet waar? En natuurlijk doe je het liever met zijn tweetjes!
Verder vind ik dat stukje van Tia Dalma hierboven waarin ze zegt dat, wacht ik quote even.
quote:Tia Dalma schreef op 30 september 2009 @ 09:50
Wat mij betreft heb je namelijk het belangrijkste bereikt: je bent na gaan denken over hoe JIJ je in deze relatie wilt kunnen thuisvoelen, en je handelt daarnaar. Volhouden, want het maakt je meer gelijkwaardig voor je gevoel in je relatie. Voor mijn gevoel voelde je je tot nu toe wat ondergeschikt want geen prioriteit.
:Hopelijk is dit het begin van een stijgende lijn! Succes
Verder vind ik dat stukje van Tia Dalma hierboven waarin ze zegt dat, wacht ik quote even.
quote:Tia Dalma schreef op 30 september 2009 @ 09:50
Wat mij betreft heb je namelijk het belangrijkste bereikt: je bent na gaan denken over hoe JIJ je in deze relatie wilt kunnen thuisvoelen, en je handelt daarnaar. Volhouden, want het maakt je meer gelijkwaardig voor je gevoel in je relatie. Voor mijn gevoel voelde je je tot nu toe wat ondergeschikt want geen prioriteit.
:Hopelijk is dit het begin van een stijgende lijn! Succes
woensdag 30 september 2009 om 18:06
Hey jongens, dat vind ik fijn te horen zeg!
Ik moet zeggen dat ik me ook wel erg goed voel vandaag. Vriend vroeg of ik niet wat langer kon blijven aangezien zaterdag een nationale vrije dag is en hij dan niet hoeft te werken. Heb ik hem verteld dat ik het ook fijn zou vinden dat hij naar mij toe zou komen.
Dus, ik ga morgen naar huis en ben benieuwd of ik dit weekend alleen ben of niet
@Tia Dalma, wat je zegt over dat impulsieve, daar heb je groot gelijk in. Zo zal het ook niet gaan, hij roept al snel wat en damt later behoorlijk in en regelt het op een gewone manier. Daar ken ik hem dan weer goed genoeg voor.
Ik heb het gevoel dat ook hij vel gehad heeft aan het gesprek gisteravond. Hoe het verder zal gaan? Ik blijf zo af en toe hier wel posten bij nieuwe ontwikkelingen.
Ik moet zeggen dat ik me ook wel erg goed voel vandaag. Vriend vroeg of ik niet wat langer kon blijven aangezien zaterdag een nationale vrije dag is en hij dan niet hoeft te werken. Heb ik hem verteld dat ik het ook fijn zou vinden dat hij naar mij toe zou komen.
Dus, ik ga morgen naar huis en ben benieuwd of ik dit weekend alleen ben of niet
@Tia Dalma, wat je zegt over dat impulsieve, daar heb je groot gelijk in. Zo zal het ook niet gaan, hij roept al snel wat en damt later behoorlijk in en regelt het op een gewone manier. Daar ken ik hem dan weer goed genoeg voor.
Ik heb het gevoel dat ook hij vel gehad heeft aan het gesprek gisteravond. Hoe het verder zal gaan? Ik blijf zo af en toe hier wel posten bij nieuwe ontwikkelingen.
woensdag 30 september 2009 om 20:54
Ik zie dit topic nu pas en reageer even op de openingspost als dat goed is.
Zoals ik het hier zie staan ben jij de enige die voor deze relatie gaat. Hij doet er niets aan en lijkt er niets aan te willen doen. Sterker nog, hij trekt zich terug.
En hij gebruikt je zwangerschap (en je veranderende lijf) als excuus.
Je kunt het ook alleen, dat is niet onmogelijk. Dat is misschien zelfs makkelijker dan hiermee door blijven gaan. Waarom ga jij door met iets wat hij helemaal stuk heeft gemaakt, en nu niet meer goed voelt?
Zoals ik het hier zie staan ben jij de enige die voor deze relatie gaat. Hij doet er niets aan en lijkt er niets aan te willen doen. Sterker nog, hij trekt zich terug.
En hij gebruikt je zwangerschap (en je veranderende lijf) als excuus.
Je kunt het ook alleen, dat is niet onmogelijk. Dat is misschien zelfs makkelijker dan hiermee door blijven gaan. Waarom ga jij door met iets wat hij helemaal stuk heeft gemaakt, en nu niet meer goed voelt?
