Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:57
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 20:31:
[...]
Ehm ja. Wat heeft dat met de bovenste tree te maken, nogmaals? Of wat is er zo moeilijk aan die vraag?Sorry, ik was hier nog niet aan toe gekomen: ik bedoel dus dat het erkennen van psychische problemen pas aan de orde is in een maatschappij die zich in de bovenste treden van Maslow bevindt en daar vind ik op zich niets verkeerds aan.
Maar ik had beter niet over Maslow kunnen beginnen, want het zorgt alleen maar voor verwarring .
[...]
Ehm ja. Wat heeft dat met de bovenste tree te maken, nogmaals? Of wat is er zo moeilijk aan die vraag?Sorry, ik was hier nog niet aan toe gekomen: ik bedoel dus dat het erkennen van psychische problemen pas aan de orde is in een maatschappij die zich in de bovenste treden van Maslow bevindt en daar vind ik op zich niets verkeerds aan.
Maar ik had beter niet over Maslow kunnen beginnen, want het zorgt alleen maar voor verwarring .
donderdag 8 oktober 2009 om 20:59
Ik moest en moet wel, want je moet voor je eigen inkomen kunnen zorgen. Hand ophouden is FOUT. Het is sinds een jaar of vijf zelfs wettelijk geregeld dat bijstandsgerechtigden alles moeten doen om uit die bijstand te geraken.
Op dit moment hoef ik niet. Voelt als luxe, en ik voel me nog steeds aangevallen als iemand dit zo stelt. Want inderdaad, als ik geen bijstand had had ik moeten werken voor mijn eten.
Ik kan wel zeggen dat ik godvergeten blij ben dat ik in deze luxe positie verkeer.
Op dit moment hoef ik niet. Voelt als luxe, en ik voel me nog steeds aangevallen als iemand dit zo stelt. Want inderdaad, als ik geen bijstand had had ik moeten werken voor mijn eten.
Ik kan wel zeggen dat ik godvergeten blij ben dat ik in deze luxe positie verkeer.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:02
Ik snap wat je bedoelt Mamzell.. en geniet van de luxe, want het is inderdaad een luxe. Maar wat zou er gebeurd zijn denk je als je deze luxe niet had gehad? Had je dan langer doorgegaan? Ik bedoel het niet verkeerd... maar is het ook niet zo dat je eerder 'het bijltje erbij neergooit' op het moment dat het ook mogelijk is? Zo zit ik zelf namelijk wel in elkaar. Op de momenten dat het even kon, liet ik het finaal afweten.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:03
Ik denk dat psychische problemen ook aan de orde kunnen komen als je de bovenste treden van Maslow nog niet hebt bereikt. In landen waar geen sociaal vangnet is kan ik me voorstellen dat de zorg voor eten, drinken en dak boven je hoofd eerder aandacht krijgt dan je depressieve gevoelens. Maar ook als je op de onderste treden zit kan je depressief worden en zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:08
quote:puk69 schreef op 08 oktober 2009 @ 21:03:
In landen waar geen sociaal vangnet is kan ik me voorstellen dat de zorg voor eten, drinken en dak boven je hoofd eerder aandacht krijgt dan je depressieve gevoelens. Maar ook als je op de onderste treden zit kan je depressief worden en zijn.
Alleen kun je er dan niets mee, want het eten, drinken en dak is het belangrijkste... weet je... misschien niet te vergelijken, maar ik heb ooit in de volgende situatie gezeten.
Ik had een baan en werd daar ontslagen (onterecht, dus er volgende een rechtzaak). Tijdens mijn ziekteperiode die daaraan vooraf ging vond de arboarts dat ik met een psychologe moest gaan praten... dus dat deed ik.
In dezelfde periode zijn wij ons huis uitgezet door enorme onenigheid met de particuliere huurbaas. We moesten binnen 4 weken een andere woningen vinden omdat de rechter zei: Mevrouw.. er is een verschil tussen gelijk hebben.. en gelijk krijgen.
Ik zat dus bij die psychologe en ze vroeg wat ze voor me zou kunnen betekenen. Ik zei: Nou... regel een huis en een advocaat en dan word ik weer helemaal happy. Ik hoefde niet meer terug te komen bij haar want dat kon ze natuurlijk niet voor me regelen.
Dus eerst eten en een dak boven je hoofd en dan pas je psychische gesteldheid, zo werkt het volgens mij nou eenmaal in het oerinstinct van de mens (of wat daar nog van over is).
In landen waar geen sociaal vangnet is kan ik me voorstellen dat de zorg voor eten, drinken en dak boven je hoofd eerder aandacht krijgt dan je depressieve gevoelens. Maar ook als je op de onderste treden zit kan je depressief worden en zijn.
Alleen kun je er dan niets mee, want het eten, drinken en dak is het belangrijkste... weet je... misschien niet te vergelijken, maar ik heb ooit in de volgende situatie gezeten.
Ik had een baan en werd daar ontslagen (onterecht, dus er volgende een rechtzaak). Tijdens mijn ziekteperiode die daaraan vooraf ging vond de arboarts dat ik met een psychologe moest gaan praten... dus dat deed ik.
In dezelfde periode zijn wij ons huis uitgezet door enorme onenigheid met de particuliere huurbaas. We moesten binnen 4 weken een andere woningen vinden omdat de rechter zei: Mevrouw.. er is een verschil tussen gelijk hebben.. en gelijk krijgen.
Ik zat dus bij die psychologe en ze vroeg wat ze voor me zou kunnen betekenen. Ik zei: Nou... regel een huis en een advocaat en dan word ik weer helemaal happy. Ik hoefde niet meer terug te komen bij haar want dat kon ze natuurlijk niet voor me regelen.
Dus eerst eten en een dak boven je hoofd en dan pas je psychische gesteldheid, zo werkt het volgens mij nou eenmaal in het oerinstinct van de mens (of wat daar nog van over is).
donderdag 8 oktober 2009 om 21:09
Ik was en ben nog steeds in een positie om door te gaan. Vrees dat dat wel zou hebben geleid tot een uithuisplaatsing voor mijn kinderen maar goed, fysiek kan ik werken. Of in elk geval doen alsof.
Het is wel zo dat ik ergens heb gezegd 'en nu is het klaar, ik ga mijn gezin niet verwaarlozen voor mijn baan, ik meld me ziek'. Hmm, op dat moment was mijn gezin al niet compleet meer. En nog heb ik toen gekozen voor de afkoopregeling die me werd voorgesteld in plaats van te steggelen over ziektewet en WAO.
Psychische zooi is zo ongrijpbaar. Als je geen harde diagnose hebt ben je al gauw een aansteller, voel je dat ook zo. De ravage om me heen vertelt helaas wat anders. Stomme keuzes gemaakt: ja. Psychisch niet in de meest gelukkige omstandigheden: ook.
Het is wel zo dat ik ergens heb gezegd 'en nu is het klaar, ik ga mijn gezin niet verwaarlozen voor mijn baan, ik meld me ziek'. Hmm, op dat moment was mijn gezin al niet compleet meer. En nog heb ik toen gekozen voor de afkoopregeling die me werd voorgesteld in plaats van te steggelen over ziektewet en WAO.
Psychische zooi is zo ongrijpbaar. Als je geen harde diagnose hebt ben je al gauw een aansteller, voel je dat ook zo. De ravage om me heen vertelt helaas wat anders. Stomme keuzes gemaakt: ja. Psychisch niet in de meest gelukkige omstandigheden: ook.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:09
quote:puk69 schreef op 08 oktober 2009 @ 21:03:
Ik denk dat psychische problemen ook aan de orde kunnen komen als je de bovenste treden van Maslow nog niet hebt bereikt. In landen waar geen sociaal vangnet is kan ik me voorstellen dat de zorg voor eten, drinken en dak boven je hoofd eerder aandacht krijgt dan je depressieve gevoelens. Maar ook als je op de onderste treden zit kan je depressief worden en zijn.Sterker nog, ik denk dat er talloze mensen diepongelukkig en depressief zijn in arme landen, maar dat hier gewoon totaal geen tijd, geld en erkenning voor is.
Ik denk dat psychische problemen ook aan de orde kunnen komen als je de bovenste treden van Maslow nog niet hebt bereikt. In landen waar geen sociaal vangnet is kan ik me voorstellen dat de zorg voor eten, drinken en dak boven je hoofd eerder aandacht krijgt dan je depressieve gevoelens. Maar ook als je op de onderste treden zit kan je depressief worden en zijn.Sterker nog, ik denk dat er talloze mensen diepongelukkig en depressief zijn in arme landen, maar dat hier gewoon totaal geen tijd, geld en erkenning voor is.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:10
quote:minny schreef op 08 oktober 2009 @ 20:55:
[...]
Het is anders wel degeleijk een feit dat je hier thuis kan zitten met een depressie, zonder te verhongeren.
Maar waarom vind je dat geruststellend, dat er geen feiten zouden zijn (die er overigens wel zijn)?Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.
[...]
Het is anders wel degeleijk een feit dat je hier thuis kan zitten met een depressie, zonder te verhongeren.
Maar waarom vind je dat geruststellend, dat er geen feiten zouden zijn (die er overigens wel zijn)?Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:12
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:26:
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
@Bianca40, je hebt altijd een keus. Je moet van het idee af dat je hebt gefaald, je doet je zelf te kort als je zo denkt. Wees eens wat liever voor je zelf. Als je zelf die keus niet maakt doet je lichaam dmv bepaalde klacht vanzelf wel. Ik ging ook maar door en door, tot dat ik niets meer uit handen kreeg, alleen maar kon huilen en ik vooral heel duizelig werdt. Ik kon gewoon weg niet meer nadenken. Ik was op, iedereen kon me vertellen dat ik rustig aan moest doen tot ik bij dokter zat en die me vertelde dat ik echt rustig aan moest doen omdat het anders alleen nog maar erger zou worden en de klachten alleen maar zouden toenemen.
Je hebt altijd een keus.....
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
@Bianca40, je hebt altijd een keus. Je moet van het idee af dat je hebt gefaald, je doet je zelf te kort als je zo denkt. Wees eens wat liever voor je zelf. Als je zelf die keus niet maakt doet je lichaam dmv bepaalde klacht vanzelf wel. Ik ging ook maar door en door, tot dat ik niets meer uit handen kreeg, alleen maar kon huilen en ik vooral heel duizelig werdt. Ik kon gewoon weg niet meer nadenken. Ik was op, iedereen kon me vertellen dat ik rustig aan moest doen tot ik bij dokter zat en die me vertelde dat ik echt rustig aan moest doen omdat het anders alleen nog maar erger zou worden en de klachten alleen maar zouden toenemen.
Je hebt altijd een keus.....
donderdag 8 oktober 2009 om 21:13
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 21:02:
Ik snap wat je bedoelt Mamzell.. en geniet van de luxe, want het is inderdaad een luxe. Maar wat zou er gebeurd zijn denk je als je deze luxe niet had gehad? Had je dan langer doorgegaan? Ik bedoel het niet verkeerd... maar is het ook niet zo dat je eerder 'het bijltje erbij neergooit' op het moment dat het ook mogelijk is? Zo zit ik zelf namelijk wel in elkaar. Op de momenten dat het even kon, liet ik het finaal afweten.Ik heb nooit zodanige psychische problemen gehad dat ik niet meer kon werken, maar ben wel eens weg gereorganiseerd en tot mijn verbijstering kon ik gewoon een tijdje in de WW zitten zonder dat ik een schop onder mijn kont kreeg om weer te gaan werken. Over luxe gesproken, haha.
Ik snap wat je bedoelt Mamzell.. en geniet van de luxe, want het is inderdaad een luxe. Maar wat zou er gebeurd zijn denk je als je deze luxe niet had gehad? Had je dan langer doorgegaan? Ik bedoel het niet verkeerd... maar is het ook niet zo dat je eerder 'het bijltje erbij neergooit' op het moment dat het ook mogelijk is? Zo zit ik zelf namelijk wel in elkaar. Op de momenten dat het even kon, liet ik het finaal afweten.Ik heb nooit zodanige psychische problemen gehad dat ik niet meer kon werken, maar ben wel eens weg gereorganiseerd en tot mijn verbijstering kon ik gewoon een tijdje in de WW zitten zonder dat ik een schop onder mijn kont kreeg om weer te gaan werken. Over luxe gesproken, haha.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:15
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 21:10:
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.De uiting van die depressie is wel afhankelijk van de hoeveelheid ruimte, luxe, er geboden wordt. Kan men thuiszitten zonder te verhongeren, dan zal men dat doorgaans doen, kan dat niet, dan doet men dat doorgaans niet. Dus ja, thuiszitten met een depressie is een luxe die wij hier hebben.
Zoals Bianca al treffend schreef, in landen waar dat niet kan, doe je ook doorgaans niks met je depressie. Wat naar mijn mening wel sociaal isolement en zwelgen voorkomt.
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.De uiting van die depressie is wel afhankelijk van de hoeveelheid ruimte, luxe, er geboden wordt. Kan men thuiszitten zonder te verhongeren, dan zal men dat doorgaans doen, kan dat niet, dan doet men dat doorgaans niet. Dus ja, thuiszitten met een depressie is een luxe die wij hier hebben.
Zoals Bianca al treffend schreef, in landen waar dat niet kan, doe je ook doorgaans niks met je depressie. Wat naar mijn mening wel sociaal isolement en zwelgen voorkomt.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:15
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 21:10:
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.kijk, daar ben ik het nou mee eens. Het optreden van depressies is niet afhankelijk van de trede. Het eraan toegeven (of mogen geven) wel.
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.kijk, daar ben ik het nou mee eens. Het optreden van depressies is niet afhankelijk van de trede. Het eraan toegeven (of mogen geven) wel.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:15
In mijn geval ben ik eerst een maand doorgelopen nagenoeg zonder slaap voordat ik instortte. Nu kijk ik wel uit dat dat niet nog eens gebeurt.
Even algemeen: ik denk dat de snelle maatschappij ook één van de oorzaken vormt waardoor mensen het soms niet meer aan kunnen. Vroeger toen mensen boer waren of bakker, was de stress van een heel andere aard dan nu.
Nu zie ik vrouwen die én carriere maken, én voorleesmoeder zijn, én 20 clubjes voor de kinderen willen, én leuke kleding, én een perfecte partner, én de zorg voor hun ouders op zich nemen. Als mensen hun grenzen niet kennen is de kans op burnout etc groter.
Ik was voorheen wel te actief soms. 60 uur werken naast studie, geen feestje willen missen, slecht slapen, slecht eten. Achteraf gezien (voor mij) kon dat niet lang goed gaan.
Ik heb niet echt de tijd vanavond om het hele topic te lezen. Denk wel dat jij, TO, een onderwerp aansnijdt dat velen wel denken, maar niet uitspreken hier.
Kleine toevoeging: Als je eenmaal over je grens gegaan bent, blijf je wel gevoeliger daarna. Althans, de meeste mensen. Dus als de spreekwoordelijke batterij echt helemaal leeg is geweest, wordt ie meestal niet meer zo vol als voorheen.
Even algemeen: ik denk dat de snelle maatschappij ook één van de oorzaken vormt waardoor mensen het soms niet meer aan kunnen. Vroeger toen mensen boer waren of bakker, was de stress van een heel andere aard dan nu.
Nu zie ik vrouwen die én carriere maken, én voorleesmoeder zijn, én 20 clubjes voor de kinderen willen, én leuke kleding, én een perfecte partner, én de zorg voor hun ouders op zich nemen. Als mensen hun grenzen niet kennen is de kans op burnout etc groter.
Ik was voorheen wel te actief soms. 60 uur werken naast studie, geen feestje willen missen, slecht slapen, slecht eten. Achteraf gezien (voor mij) kon dat niet lang goed gaan.
Ik heb niet echt de tijd vanavond om het hele topic te lezen. Denk wel dat jij, TO, een onderwerp aansnijdt dat velen wel denken, maar niet uitspreken hier.
Kleine toevoeging: Als je eenmaal over je grens gegaan bent, blijf je wel gevoeliger daarna. Althans, de meeste mensen. Dus als de spreekwoordelijke batterij echt helemaal leeg is geweest, wordt ie meestal niet meer zo vol als voorheen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 8 oktober 2009 om 21:16
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 21:13:
@bianca, lees nu je andere post en zie dat je het wel heel zwaar hebt gehad. Idd geen keuze. Mijn thuissituatie was veel stabieler. Ik had een huis en eten. Alle ruimte dus om aan mezelf te werken.Het is maar een relatief korte periode in mn enorme lange leven (ahum) geweest. Ongeveer 7 jaar... de magere denk ik. En de keuzes waar hier over gesproken werd zijn wel degelijk gemaakt, maar achteraf gezien hadden we die beter 5 jaar eerder kunnen maken... ach... net een mens he.
@bianca, lees nu je andere post en zie dat je het wel heel zwaar hebt gehad. Idd geen keuze. Mijn thuissituatie was veel stabieler. Ik had een huis en eten. Alle ruimte dus om aan mezelf te werken.Het is maar een relatief korte periode in mn enorme lange leven (ahum) geweest. Ongeveer 7 jaar... de magere denk ik. En de keuzes waar hier over gesproken werd zijn wel degelijk gemaakt, maar achteraf gezien hadden we die beter 5 jaar eerder kunnen maken... ach... net een mens he.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:16
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 21:10:
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.
Ik denk ook dat een depressie trede-onafhankelijk is, maar de manier waarop de maatschappij waarin je leeft hier mee omgaat is volgens mij wel afhankelijk van de trede waarop deze maatschappij zich bevindt.
Met andere woorden: men gaat in de westerse wereld anders om met een persoon met een depressie dan in een arm land.
[...]
Nog één keer: voedsel hoort bij de eerste trede, daarmee is het dus geen feit dat depressie een luxeprobleem is horend bij de hogere tredes. En dat vind ik geruststellend omdat het nog enige hoop op de 'zegen' van vooruitgang geeft, tegen beter weten in wellicht want nog waarschijnlijker is het (optreden van depressie) trede-onafhankelijk.
Ik denk ook dat een depressie trede-onafhankelijk is, maar de manier waarop de maatschappij waarin je leeft hier mee omgaat is volgens mij wel afhankelijk van de trede waarop deze maatschappij zich bevindt.
Met andere woorden: men gaat in de westerse wereld anders om met een persoon met een depressie dan in een arm land.
