Psyche
alle pijlers
Wie ervaring met PAAZ of herstellingsoord??
dinsdag 13 oktober 2009 om 10:16
Mijn moeder heeft dat gedaan nadat ze was gescheiden van mijn vader en ze psychisch er helemaal doorheen zat en depressief werd. Op vrijwillige bais heeft ze denk ik daar een maand of 3 gezeten. Alleen al de verandering van omgeving het het feit dat daar een luisterend oor was heeft haar goed gedaan. Ze heeft veel gesprekken gevoerd met de therapeuten daar. Ze mocht alleen in de weekenden naar huis, maar vaak bleef ze daar ook gewoon. Momenteel is ze hardstikke happy en heeft het haar enorm goed gedaan.
dinsdag 13 oktober 2009 om 10:26
Op de paaz zit je altijd op vrijwillige basis. Het is eerlijk gezegd ook geen pretje om op de paaz te zitten, maar het geeft je de mogelijkheid om met hulpverleners te praten en je te laten opserveren. Als je hier behoefte aan hebt, zeker doen. Reken er niet op dat je problemen vanzelf worden opgelost want daar zul je zelf ook veel voor moeten doen op een paaz, maar de stap naar een vrijwillige opname laat zien dat je daar ook toe bereid bent. Ik wens je alle sterkte in je beslissing en hoop dat je hiermee je problemen of andere zaken weer een beetje kunt overzien en wellicht ook in de goede richting kunt krijgen.
dinsdag 13 oktober 2009 om 10:30
Bij alle 2 ervaring. In een herstellingsoord heb je minder het idee dat je "ziek" bent. In het ziekenhuis werd ik begeleid door een psychiater en in het herstellingsoord waren het maatschappelijk werkers, psychologen ed.
De therapieën vond ik bij beide goed. Begeleiding vond ik op de PAAZ professioneler.
Het ligt er natuurlijk aan wat je belangrijk vindt Didi. Heb je al contact opgenomen met je huisarts?
Wat zou je tijdens zo'n opname willen... Je moet niet denken dat je 24 uur per dag mag slapen. Er moet gewerkt worden, aan jezelf welteverstaan.
Ik ga je wel een dikke geven want die kun je nu zeker gebruiken.
De therapieën vond ik bij beide goed. Begeleiding vond ik op de PAAZ professioneler.
Het ligt er natuurlijk aan wat je belangrijk vindt Didi. Heb je al contact opgenomen met je huisarts?
Wat zou je tijdens zo'n opname willen... Je moet niet denken dat je 24 uur per dag mag slapen. Er moet gewerkt worden, aan jezelf welteverstaan.
Ik ga je wel een dikke geven want die kun je nu zeker gebruiken.
dinsdag 13 oktober 2009 om 10:37
Ik zou "gewoon" even helemaal tot rust willen komen en het gevoel hebben dat ik er niet alleen voor sta, vooral bij hele moeilijke momenten.
Grootste nadeel vind ik dat je dus idd van alles "moet" en verplicht contact moet hebben met anderen, die ook weer problemen hebben. Voor mij zou dat juist weer veel stress opleveren.
Plus mijn kinderen moeten missen, terwijl zij juist mij nog enigzins op de been houden....weet niet of ik dat zou kunnen en ik zou ook bang zijn dat ik daardoor juist helemaal alle "controle" verlies, door mijn kinderen zie ik dat ik moet doorgaan ipv ermee stoppen.
Grootste nadeel vind ik dat je dus idd van alles "moet" en verplicht contact moet hebben met anderen, die ook weer problemen hebben. Voor mij zou dat juist weer veel stress opleveren.
Plus mijn kinderen moeten missen, terwijl zij juist mij nog enigzins op de been houden....weet niet of ik dat zou kunnen en ik zou ook bang zijn dat ik daardoor juist helemaal alle "controle" verlies, door mijn kinderen zie ik dat ik moet doorgaan ipv ermee stoppen.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:11
Dat klopt Didi wat je zegt... Jouw kinderen houden je op de been. Je moet....
Op een gegeven moment is het echter wel zo dat je over je eigen grenzen heen gaat en echt opgenomen moet worden omdat je simpelweg niets meer kunt.
Je moet je grenzen aangeven. Je gaat nu ver over je grenzen heen vanwege je kinderen maar tot hoever wil je gaan?
Wat ik uit je verhaal kan opmaken (correct me if i wrong) is dat je er alleen voorstaat met je kinderen (hoe oud) en dat er geen partner aanwezig is...
Er zijn nog tussenstations om tot rust te komen en dat is de moed opbrengen om naar een maatschappelijk werkster te stappen om te kijken wat je knelpunten zijn en waar je eventueel hulp bij nodig hebt.
Ik zit te denken aan misschien de thuissituatie, gespecialiseerde gezinszorg, budgetcoach... Dit zijn voorbeelden.
Je hebt het idee dat je overspoeld wordt met problemen, dingen waar je tegenaan loopt en dat vreet energie.
Onderneem actie Didi en ga eens informeren bij maatschappelijk werk bij jullie in de gemeente. Het kost niks en het feit is dat je kunt praten, adviezen en hulp krijgt zonder een opname.
Op een gegeven moment is het echter wel zo dat je over je eigen grenzen heen gaat en echt opgenomen moet worden omdat je simpelweg niets meer kunt.
Je moet je grenzen aangeven. Je gaat nu ver over je grenzen heen vanwege je kinderen maar tot hoever wil je gaan?
Wat ik uit je verhaal kan opmaken (correct me if i wrong) is dat je er alleen voorstaat met je kinderen (hoe oud) en dat er geen partner aanwezig is...
Er zijn nog tussenstations om tot rust te komen en dat is de moed opbrengen om naar een maatschappelijk werkster te stappen om te kijken wat je knelpunten zijn en waar je eventueel hulp bij nodig hebt.
Ik zit te denken aan misschien de thuissituatie, gespecialiseerde gezinszorg, budgetcoach... Dit zijn voorbeelden.
Je hebt het idee dat je overspoeld wordt met problemen, dingen waar je tegenaan loopt en dat vreet energie.
Onderneem actie Didi en ga eens informeren bij maatschappelijk werk bij jullie in de gemeente. Het kost niks en het feit is dat je kunt praten, adviezen en hulp krijgt zonder een opname.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:17
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:20
Elke Paaz is inderdaad anders. Ik heb juist hele goede ervaringen met de PAAZ maar ken er verschillende die ergens anders zaten en die aan hun lot werden overgelaten.
Jammer genoeg werken de bezuinigingen ook niet mee, er worden steeds meer therapieën afgeschaft.
Ik heb zowel in het zuiden als in het oosten in een psychiatrisch ziekenhuis gezeten. Een verschil van dag en nacht. Ene ziekenhuis veel therapie en begeleiding en het andere niet. Je moest jezelf maar vermaken. Ik werd daar nog depressiever dan ik was.
Jammer genoeg werken de bezuinigingen ook niet mee, er worden steeds meer therapieën afgeschaft.
Ik heb zowel in het zuiden als in het oosten in een psychiatrisch ziekenhuis gezeten. Een verschil van dag en nacht. Ene ziekenhuis veel therapie en begeleiding en het andere niet. Je moest jezelf maar vermaken. Ik werd daar nog depressiever dan ik was.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:21
Hoi Bosaapje, nee hoor, ik heb wel een partner. Aan de ene kant gelukkig, hij kan veel helpen, maar ook moeilijk....omdat je hem ook niet teveel kan en wil belasten met mijn psychische problemen. Dat ligt echt bij mezelf hoor, want hij is zeker een goede steun daarin.
Ik ben ook al onder behandeling bij een psychiater omdat ik med slik, die hulp is er wel. Ik werk momenteel niet, maar ervaar wel ontzettend veel druk om dat weer op te pakken. Ook weer gedeeltelijk vanuit mezelf, uit schuldgevoel, maar dat lukt me toch echt niet.....toch dat gevoel je altijd te moeten verantwoorden, uit te moeten leggen waarom het echt niet gaat.
Heb inmiddels geinformeerd bij een herstellingsoord, min. opname duurt 6 weken....slik. Aan de ene kant lijkt het me wel goed, maar denk niet dat ik mn kinderen zo lang kan missen. Plus dat er natuurlijk heel wat geregeld moet worden, mijn man werkt ook gewoon. Plus de schaamte! Zou dat echt aan niemand willen laten weten, wat waarschijnlijk onzin is, maar schaam me daar ook enorm voor, dat ik dat blijkbaar toch nodig heb.
Ik ben ook al onder behandeling bij een psychiater omdat ik med slik, die hulp is er wel. Ik werk momenteel niet, maar ervaar wel ontzettend veel druk om dat weer op te pakken. Ook weer gedeeltelijk vanuit mezelf, uit schuldgevoel, maar dat lukt me toch echt niet.....toch dat gevoel je altijd te moeten verantwoorden, uit te moeten leggen waarom het echt niet gaat.
Heb inmiddels geinformeerd bij een herstellingsoord, min. opname duurt 6 weken....slik. Aan de ene kant lijkt het me wel goed, maar denk niet dat ik mn kinderen zo lang kan missen. Plus dat er natuurlijk heel wat geregeld moet worden, mijn man werkt ook gewoon. Plus de schaamte! Zou dat echt aan niemand willen laten weten, wat waarschijnlijk onzin is, maar schaam me daar ook enorm voor, dat ik dat blijkbaar toch nodig heb.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:30
Allereerst... Houd op met jezelf te schamen. Je toont juist moed door toe te geven dat het even niet gaat en dat je er alles aan doet om jezelf weer beter te gaan voelen.
Je kop in het zand steken en doorgaan tot je er letterlijk bij neervalt vind ik veel meer reden om je te schamen.
Luister naar jezelf. Jij moet het je hele leven met jezelf doen. Wat een ander zegt is toch minder belangrijk dan hetgeen waar jij behoefte aan hebt?
Jij bent belangrijk... die ander niet.
Over kinderen missen. natuurlijk zul je ze wel missen maar het wordt steeds makkelijker omdat je zoveel afleiding krijgt en aan jezelf werkt.
Voor de kinderen is het bovendien veel beter om een moeder te hebben die lekker in haar vel zit dan een moeder die chagerijnig, depressief is. Dat je daarvoor dan het huis het gaat is niet anders.
Bovendien ben je in de weekenden thuis en zijn er ook nog zoiets als bezoektijden.
Je kop in het zand steken en doorgaan tot je er letterlijk bij neervalt vind ik veel meer reden om je te schamen.
Luister naar jezelf. Jij moet het je hele leven met jezelf doen. Wat een ander zegt is toch minder belangrijk dan hetgeen waar jij behoefte aan hebt?
Jij bent belangrijk... die ander niet.
Over kinderen missen. natuurlijk zul je ze wel missen maar het wordt steeds makkelijker omdat je zoveel afleiding krijgt en aan jezelf werkt.
Voor de kinderen is het bovendien veel beter om een moeder te hebben die lekker in haar vel zit dan een moeder die chagerijnig, depressief is. Dat je daarvoor dan het huis het gaat is niet anders.
Bovendien ben je in de weekenden thuis en zijn er ook nog zoiets als bezoektijden.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:35
Ik heb een aantal jaren geleden 3 maanden op een Paaz gezeten, een hele heftige tijd. Ik heb er zowel hele goede als hele slechte herinneringen aan. De kwaliteit van het verplegend personeel loopt nogal uiteen, ik heb er aan een paar heel veel gehad, daar ben ik ze ook nog altijd dankbaar voor. Toch vind ik de Paaz niet een plaats om tot rust te komen. Je treft allerlei verschillende soorten patienten, in die tijd ook alcoholisten bijv., die zich niet goed konden handhaven omdat ze in hun ontwenning zaten. Ik werd daar heel onrustig van. Ik heb sinds een paar jaar een time out regeling, dat houdt in dat ik een paar dagen opgenomen kan worden als bij mij de spanning te hoog oploopt. Ik kon toen kiezen tussen de Paaz en een kliniek hier in de buurt. Ik heb direct voor die kliniek gekozen, want de Paaz ga ik nooit meer heen. Herstellingsoord klinkt alsof je alleen maar herstelt, maar ik heb van anderen begrepen dat het hard aanpoten is om jezelf weer op de rails te krijgen. Ik kan dus niet zeggen van kies voor het Herstellingsoord, want daar heb ik geen ervaring mee. Maar om, met alle respect te zeggen, ik heb de Paaz ervaren als een verzameling psychiatrische patienten van allerlei rangen en standen, en ik denk zelf dat het herstellingsoord meer mensen van jouw problematiek heeft. Niet meer kunnen, opgebrand zijn, enz. Die zitten op de Paaz ook wel, was ik indertijd zelf ook, maar ik was wel in de minderheid. Maar ja, dat kan ook net aan de periode gelegen hebben.
Je hoeft je er niet voor te schamen. Die instellingen zijn er niet voor niets en zijn er om je weer verder te helpen. Het getuigt juist van moed en doorzettingsvermogen om er heen te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte.
Je hoeft je er niet voor te schamen. Die instellingen zijn er niet voor niets en zijn er om je weer verder te helpen. Het getuigt juist van moed en doorzettingsvermogen om er heen te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:44
quote:iry schreef op 13 oktober 2009 @ 12:32:
En is een dagbehandeling dan geen milder alternatief?
In die zin milder dat je toch nog eind van de dag naar huis kan?
Schamen is nergens voor nodig hoor!Zat ik ook net aan te denken toen ik op de plee zat . Dagbehandeling is fijner dan een opname en er wordt veel gerichter aan je problemen gewerkt.
En is een dagbehandeling dan geen milder alternatief?
In die zin milder dat je toch nog eind van de dag naar huis kan?
Schamen is nergens voor nodig hoor!Zat ik ook net aan te denken toen ik op de plee zat . Dagbehandeling is fijner dan een opname en er wordt veel gerichter aan je problemen gewerkt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:48
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:11
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:21
Bedankt voor jullie reacties en adviezen. Ik zal het eens bespreken met mijn psych.
Het is wel zo dat mijn psych heeft gezegd dat therapie nu niet echt zinvol is, dat ik eerst wat meer uit mn depressie moet komen. Ook is het zo dat ik eerder met therapie zou moeten/kunnen werken aan het omgaan met/accepteren van...dan het oplossen en verwerken van bep thema´s.
En als ik heeel eerlijk ben, wil ik het liefst zo min mogelijk prikkels erbij, denk dat dan mn klachten alleen maar zouden verergeren.
Het gaat mij echt om rust, lichamelijk herstel en geen druk van wat of wie dan ook....als dan het ergste weer voorbij is, kan ik me ook weer gaan focussen op wat nog meer nodig/werkzaam is.
Denk dat zowel een PAAZ als een herstellingsoord dan misschien geen optie is, gezien de prikkels en de input die je zelf moet geven mbt therapie etc.
Vind jullie reacties wel erg fijn, thanx
Het is wel zo dat mijn psych heeft gezegd dat therapie nu niet echt zinvol is, dat ik eerst wat meer uit mn depressie moet komen. Ook is het zo dat ik eerder met therapie zou moeten/kunnen werken aan het omgaan met/accepteren van...dan het oplossen en verwerken van bep thema´s.
En als ik heeel eerlijk ben, wil ik het liefst zo min mogelijk prikkels erbij, denk dat dan mn klachten alleen maar zouden verergeren.
Het gaat mij echt om rust, lichamelijk herstel en geen druk van wat of wie dan ook....als dan het ergste weer voorbij is, kan ik me ook weer gaan focussen op wat nog meer nodig/werkzaam is.
Denk dat zowel een PAAZ als een herstellingsoord dan misschien geen optie is, gezien de prikkels en de input die je zelf moet geven mbt therapie etc.
Vind jullie reacties wel erg fijn, thanx
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:29
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:31
quote:iry schreef op 13 oktober 2009 @ 13:11:
Absoluut eens bosaapje dat je veel meer uit een dagbehandeling haalt.
Als je daarnaast nog thuis dingen kan regelen zodat je in rust thuiskomt (ik denk aan huishoudelijke hulp zodat je enkel nog je energie in je kindjes en partner hoeft te steken) lijkt mij dat veel fijner en effectiever.
Dagbehandeling vond ik zo mogelijk nog kutter (sorry ik wil het toch zeggen). Onze groep wisselde wekelijks, soms dagelijks.
En ik vond het moeilijk dat ik om 3 uur weer buiten stond en dan de rest van de dag ook nog moest vullen.
Ik had ook geen woning, sliep bij familie... het was zwaar.
Eigenlijk was het makkelijker toen ik een bed had op de plaats waar ik ook behandeld werd. Dat voelde nog een beetje als een thuis, en dan kon ik af en toe gaan liggen tussen de therapieën door.
Absoluut eens bosaapje dat je veel meer uit een dagbehandeling haalt.
Als je daarnaast nog thuis dingen kan regelen zodat je in rust thuiskomt (ik denk aan huishoudelijke hulp zodat je enkel nog je energie in je kindjes en partner hoeft te steken) lijkt mij dat veel fijner en effectiever.
Dagbehandeling vond ik zo mogelijk nog kutter (sorry ik wil het toch zeggen). Onze groep wisselde wekelijks, soms dagelijks.
En ik vond het moeilijk dat ik om 3 uur weer buiten stond en dan de rest van de dag ook nog moest vullen.
Ik had ook geen woning, sliep bij familie... het was zwaar.
Eigenlijk was het makkelijker toen ik een bed had op de plaats waar ik ook behandeld werd. Dat voelde nog een beetje als een thuis, en dan kon ik af en toe gaan liggen tussen de therapieën door.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:34
Dat is ook eerste vereiste en het belangrijkste uitgangspunt van therapie didi.
Eerst stabiliseren in je huidige knelpunten.
De diepte in heeft anders nog weinig zin.
Rust willen hoort ook wel bij het depressieve gevoel.
alles valt je zwaar en je wil het liefst niets om je heen.
Toch denk ik dat juist de activiteit opzoeken en zoveel mogelijk je dagelijks routine bijhouden je veel meer brengt.
Wegkruipen lijkt een oplossing maar is wel een valse manier en kom je niet veel verder mee.
Nu is een gezin hebben erg lastig om grenzen aan te geven en toch wat balans te krijgen tussen activiteit en rust.
Toch is het denk ik wel een belangrijke pijler.
En dit zou dus ook een thema kunnen zijn binnen een therapievorm.
Regelmaat en de dag in stukjes hakken die afwisselend inspanning en rust geeft is bijv. wel een houvast voor je.
Een goede nachtrust, wandelen of sport een tak van de dag etc, dingen die je een beetje in een dagprogramma kan zetten.
Daarnaast kan ondersteuning in de vorm van huishoudelijk hulp en wat kinderopvang je ook de ruimte geven om ook je rustmomenten te pakken.
Je zal streng moeten zijn voor jezelf in positieve zin.
Dat is verrekte lastig als je zo'n grote donderwolk boven je hebt hangen.
Wat zouden voor jou de randvoorwaarden kunnen zijn om met jezelf aan de slag te gaan?.
Nadeel van opname is ook dat je van alles leert en krijgt in een andere afgebakende omgeving,maar je het uiteindelijk moet leren en doen in je thuissituatie,daar kan je jezelf behoorlijk in tegen komen als je weer op de stoep staat.
Eerst stabiliseren in je huidige knelpunten.
De diepte in heeft anders nog weinig zin.
Rust willen hoort ook wel bij het depressieve gevoel.
alles valt je zwaar en je wil het liefst niets om je heen.
Toch denk ik dat juist de activiteit opzoeken en zoveel mogelijk je dagelijks routine bijhouden je veel meer brengt.
Wegkruipen lijkt een oplossing maar is wel een valse manier en kom je niet veel verder mee.
Nu is een gezin hebben erg lastig om grenzen aan te geven en toch wat balans te krijgen tussen activiteit en rust.
Toch is het denk ik wel een belangrijke pijler.
En dit zou dus ook een thema kunnen zijn binnen een therapievorm.
Regelmaat en de dag in stukjes hakken die afwisselend inspanning en rust geeft is bijv. wel een houvast voor je.
Een goede nachtrust, wandelen of sport een tak van de dag etc, dingen die je een beetje in een dagprogramma kan zetten.
Daarnaast kan ondersteuning in de vorm van huishoudelijk hulp en wat kinderopvang je ook de ruimte geven om ook je rustmomenten te pakken.
Je zal streng moeten zijn voor jezelf in positieve zin.
Dat is verrekte lastig als je zo'n grote donderwolk boven je hebt hangen.
Wat zouden voor jou de randvoorwaarden kunnen zijn om met jezelf aan de slag te gaan?.
Nadeel van opname is ook dat je van alles leert en krijgt in een andere afgebakende omgeving,maar je het uiteindelijk moet leren en doen in je thuissituatie,daar kan je jezelf behoorlijk in tegen komen als je weer op de stoep staat.
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:37
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:46
Oh dan kan ik me melden!
*steekt hand op*
Wij hadden een andere afkorting, Psychatrische Voorziening Plaatsnaam. Vandaar.
Maar herstellingsoorden, bestaan die ook? Wel eens iets over gehoord, maar dan zie ik allemaal huisjes in het bos voor me, niet zo'n hel waar ik zat (sorry)
Het was echt een doorgeefluik... mensen kwamen binnen, mensen gingen weg. Die binnenkwamen waren soms compleet gedrogeerd of zaten onder de snijwonden.
Sorry maar zulke mensen heb ik liever niet aan de ontbijttafel. Hoe ruimdenkend ik ook ben.
(misschien moet ik stoppen met schrijven hier... denk niet dat het iemand nog motiveert om zich te laten opnemen in noodgevallen)
*steekt hand op*
Wij hadden een andere afkorting, Psychatrische Voorziening Plaatsnaam. Vandaar.
Maar herstellingsoorden, bestaan die ook? Wel eens iets over gehoord, maar dan zie ik allemaal huisjes in het bos voor me, niet zo'n hel waar ik zat (sorry)
Het was echt een doorgeefluik... mensen kwamen binnen, mensen gingen weg. Die binnenkwamen waren soms compleet gedrogeerd of zaten onder de snijwonden.
Sorry maar zulke mensen heb ik liever niet aan de ontbijttafel. Hoe ruimdenkend ik ook ben.
(misschien moet ik stoppen met schrijven hier... denk niet dat het iemand nog motiveert om zich te laten opnemen in noodgevallen)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:48
quote:iry schreef op 13 oktober 2009 @ 13:37:
Ik denk dat in jouw geval de randvoorwaarden voor het thuiskomen na je therapie niet zo goed waren Moon.
Geen eigen plek hebben lijkt mij ook erg onrustig dan.
Maar het is absoluut zo dat we hier allemaal individuele ervaringen delen die natuurlijk sterk kunnen verschillen.
Je slaat de spijker op zijn kop... ik had geen thuis namelijk.
Ik kan me voorstellen, als je een fijne familie of gezin hebt, of een fijn huis, die ook niet mede bijgedragen hebben aan de problemen, dat thuiskomen fijn is.
Ik moest naar familie en had het leeghalen van mijn studentenkamer in het vooruitzicht (was eruit gezet door de woningstichting).
Dan is het heel moeilijk als je in het ziekenhuis nog íets voor jezelf gehad hebt, om weer weg te gaan.
Ik denk dat in jouw geval de randvoorwaarden voor het thuiskomen na je therapie niet zo goed waren Moon.
Geen eigen plek hebben lijkt mij ook erg onrustig dan.
Maar het is absoluut zo dat we hier allemaal individuele ervaringen delen die natuurlijk sterk kunnen verschillen.
Je slaat de spijker op zijn kop... ik had geen thuis namelijk.
Ik kan me voorstellen, als je een fijne familie of gezin hebt, of een fijn huis, die ook niet mede bijgedragen hebben aan de problemen, dat thuiskomen fijn is.
Ik moest naar familie en had het leeghalen van mijn studentenkamer in het vooruitzicht (was eruit gezet door de woningstichting).
Dan is het heel moeilijk als je in het ziekenhuis nog íets voor jezelf gehad hebt, om weer weg te gaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
