Psyche
alle pijlers
Wie ervaring met PAAZ of herstellingsoord??
donderdag 19 november 2009 om 14:46
quote:didi01 schreef op 18 november 2009 @ 13:03:
Vind het gewoon een eng middel.....ook een zwaar middel met veel mogelijke negatieve lichamelijke effecten (schildklier o.a.) en de bijwerkingen. Vooral ook omdat ik - als het middel zou werken- ik dit waarschijnlijk voor de rest zou moeten slikken.
Het zou ook effect hebben op cognitief niveau en je geheugen, heb jij daar iets vn gemerkt?
Mijn psych wil toch wel heel erg graag met dat middel gaan proberen en dan ook het liefst met weer opname....zucht. Controle is dan beter en ik heb de laatste dagen veel suicidale gedachten, dus dat vinden ze ook gevaarlijk....vind het zo moeilijk...
Ik heb niks gemerkt van effecten op cognitief niveau en geheugen. Mijn psych zei juist dat er op gebied van intelligentie etc niets verandert (en dat ik dus geen geldige reden had om niet meer te studeren, volgens hem. Bedoeld als stimulans overigens)
Als je depressief ben heb je meestal wel verminderde concentratie, geheugen, etc. In die zin zou het dus vooruit gaan, eigenlijk, vergeleken met nu.
Vind het gewoon een eng middel.....ook een zwaar middel met veel mogelijke negatieve lichamelijke effecten (schildklier o.a.) en de bijwerkingen. Vooral ook omdat ik - als het middel zou werken- ik dit waarschijnlijk voor de rest zou moeten slikken.
Het zou ook effect hebben op cognitief niveau en je geheugen, heb jij daar iets vn gemerkt?
Mijn psych wil toch wel heel erg graag met dat middel gaan proberen en dan ook het liefst met weer opname....zucht. Controle is dan beter en ik heb de laatste dagen veel suicidale gedachten, dus dat vinden ze ook gevaarlijk....vind het zo moeilijk...
Ik heb niks gemerkt van effecten op cognitief niveau en geheugen. Mijn psych zei juist dat er op gebied van intelligentie etc niets verandert (en dat ik dus geen geldige reden had om niet meer te studeren, volgens hem. Bedoeld als stimulans overigens)
Als je depressief ben heb je meestal wel verminderde concentratie, geheugen, etc. In die zin zou het dus vooruit gaan, eigenlijk, vergeleken met nu.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 19 november 2009 om 21:10
Hoi Didi,
Leuk om weer van je te horen, maar wel jammer dat je nog steeds klachten hebt. Je schrijft dat je tijdens de behandeling goed bezig gehouden werd met activiteiten (therapie, etc.). Kun je thuis ook enigszins een strak ritme/structuur aanhouden of is dat erg moeilijk zo met je gezin?
Dan heb ik ook nog ervaring met lithium... Veel succes met je keuze overigens. Ik zou er denk ik ook niet na 1 depressie aan beginnen (is het eigenlijk je eerste?), om precies dezelfde reden als dat jij twijfelt: het zou voor de rest van je leven moeten.
Bij mij was de diagnose eigenlijk onontkombaar (heftige manie met psychose), en nog heb ik tegen mezelf gezegd: ik slik het 7 jaar. Inmiddels zit ik daar overheen en ik denk niet dat ik ooit ga proberen te stoppen. Dat lijkt me nu weer doodeng.
Ik slik inmiddels een jaar of 10 lithium. Volgens mij (is dus lang geleden) heb ik alleen het eerste jaar bijwerkingen gehad en de enige bijwerking die ik heb onthouden (er was wel meer, maar ik weet het echt niet meer) was eigenlijk dat ik erg veel aankwam. Achteraf gezien kwam dat doordat ik veel meer dorst kreeg (o ja, dat is trouwens nog steeds zo!) en dat ging lessen met sapjes en cola... Op een gegeven moment, toen ik wat stabieler was, ben ik gaan lijnen en overgestapt op cola light en kwam ik weer op m'n oude gewicht. Inmiddels (2 zwangerschappen later) zitten die kilo's er weer aan trouwens...
Over cognitieve achteruitgang: ik werkte voor en na de lithium op academisch niveau en m'n iq is ook niet veranderd.
Wat ook handig is om te weten (maar heeft je arts vast verteld): lithiumspiegel, schildklierhormoon en nierfunctie worden regelmatig getest. Dus vaak bloedprikken (dit went wel, vind ik)
Leuk om weer van je te horen, maar wel jammer dat je nog steeds klachten hebt. Je schrijft dat je tijdens de behandeling goed bezig gehouden werd met activiteiten (therapie, etc.). Kun je thuis ook enigszins een strak ritme/structuur aanhouden of is dat erg moeilijk zo met je gezin?
Dan heb ik ook nog ervaring met lithium... Veel succes met je keuze overigens. Ik zou er denk ik ook niet na 1 depressie aan beginnen (is het eigenlijk je eerste?), om precies dezelfde reden als dat jij twijfelt: het zou voor de rest van je leven moeten.
Bij mij was de diagnose eigenlijk onontkombaar (heftige manie met psychose), en nog heb ik tegen mezelf gezegd: ik slik het 7 jaar. Inmiddels zit ik daar overheen en ik denk niet dat ik ooit ga proberen te stoppen. Dat lijkt me nu weer doodeng.
Ik slik inmiddels een jaar of 10 lithium. Volgens mij (is dus lang geleden) heb ik alleen het eerste jaar bijwerkingen gehad en de enige bijwerking die ik heb onthouden (er was wel meer, maar ik weet het echt niet meer) was eigenlijk dat ik erg veel aankwam. Achteraf gezien kwam dat doordat ik veel meer dorst kreeg (o ja, dat is trouwens nog steeds zo!) en dat ging lessen met sapjes en cola... Op een gegeven moment, toen ik wat stabieler was, ben ik gaan lijnen en overgestapt op cola light en kwam ik weer op m'n oude gewicht. Inmiddels (2 zwangerschappen later) zitten die kilo's er weer aan trouwens...
Over cognitieve achteruitgang: ik werkte voor en na de lithium op academisch niveau en m'n iq is ook niet veranderd.
Wat ook handig is om te weten (maar heeft je arts vast verteld): lithiumspiegel, schildklierhormoon en nierfunctie worden regelmatig getest. Dus vaak bloedprikken (dit went wel, vind ik)
zondag 6 februari 2011 om 15:52
Ik heb helemaal geen goede ervaring met de paaz..
Ik zit er nu 3 maanden vanwege een angststoornis/burnout oid. Nou ja, diagnose kunnen ze niet stellen. Ik heb in ieder geval veel last van angst en paniekaanvallen en ben doodmoe. Er zijn zelfs dagen dat ik er strompelend naar toe loop omdat ik overal pijn heb van de vermoeidheid.
In november 2010 ben ik daar gestart met de 5-daags. Ik was blij dat ik snel terecht kon en hulp kon krijgen. Echter toen ik daar kwam bleek ik helemaal geen hulp te krijgen. De 1e 2 weken waren hel voor mij. Het is meer een vorm van bezigheidstherapie, maar echt klachtgericht wordt er niet gewerkt. Je draait gewoon het programma af. Daarnaast is 5 dgn intensief bezig zijn zo ontzettend vermoeiend dat ik verder afzakte en mijn klachten verergerden.
Dat wordt dan ter kennisneming aangenomen en dat was het dan. Ook heb je geen individuele therapie en gaat alles in de groep. Je hebt 1 keer in de zoveel tijd een gesprek met je behandelaar om te evalueren hoe het gaat. Die gesprekken had ik meer aan dan die 5 dagen bezigheidstherapie wat ik meer zie als knutseluurtjes. Het voelt soms als een kleuterschool ook. Tijdens de activiteitentherapie moet je bijvoorbeeld een kerstbal maken of kladblokhouder. Met alle respect... ik werd daar niet beter van.
Dan de creatieve therapie, dat is iets therapie-gerichter, maar na 3 maanden 2 keer in de week die therapie gevolgd te hebben had ik nog steeds last van de klachten waarmee ik kwam. 2 keer in de week heb je groepspsychotherapie en de psycholoog die dat geeft is niet mijn type. Veel te zakelijk en werkt gewoon volgens het boekje. Dus gewroet in het verleden. Mijn verleden heb ik verwerkt en ik weet goed waar mijn huidige klachten door ontstaan zijn. (geweldadig huwelijk en scheiding 3 jr geleden)
Naast de standaard therapieen heb je in de middag therapie-modules waar je aan deel kunt nemen in overleg met je behandelaar. De enige therapie-module waar ik iets aan heb is de cognitieve gedragstherapie, maar omdat dat ook in groepsvorm gaat en je maar 10 keer aan een module kunt deelnemen kom je dus maar een paar keer aan de beurt. (je moet zelf iets inbrengen) In 3 maanden tijd ben ik nu 3 keer aan de beurt geweest. Tja, daar redt je het natuurlijk niet mee.
Verder wordt je in de therapie-modules ook geconfronteerd met mensen die intern zitten en dezelfde module volgen maar die met items komen over zichzelf snijden en hun suicidale pogingen en met een dubbele tong praten omdat ze bergen medicijnen slikken. Met alle respect, maar ik wordt daar ook niet beter van. Als je zelf diep zit ben je overgevoelig en komen dat soort gevallen keihard binnen.
Als ik daar dan met de dagsluiting iets over zeg krijg je de dooddoener: daar wordt je weerbaar van!
De 1e 2 weken heb ik heel veel gehuild daar en ben ook vaak boos geweest tijdens creatieve knutseluurtjes. Dan zei ik: wat zit ik hier nou te doen?! Beetje tekenen! Goh wat een therapie en goh wat schiet ik daar wat mee op! NOT!
Tijdens mijn behandelplan bespreking kreeg ik toen van een verpleegkundige te horen dat ik in de slachtofferrol zat.. En bedankt!
Afijn, ik heb nu dus besloten om iets anders te gaan doen. Een kliniek speciaal voor angsten met een behandeling die gebaseerd is op de cognitieve therapie en veel specifieker werkt.
Dat werd me echter niet in dank afgenomen. Tijdens mijn laatste behandelplan bespreking kreeg ik hierdoor de wind van voren van de psycholoog die de groepspycho geeft. Ik zou de handdoek in de ring gooien, schoof zaken vooruit en ze vond dat ik meer moest inbrengen over mijn verleden en dat ik me liet overrulen door mijn angstaanvallen en dat dat met mijn opvoeding had te maken. Yeah right!.. Zo kun je overal wel een draai aan geven. Het was echt een persoonlijke aanval.
Hierdoor ging ik weer compleet onderuit.
Heb me de dag erna ziekgemeld en ben naar mijn huisarts gegaan en mijn hele verhaal verteld. Hij was stomverbaasd over de gang van zaken daar en heeft vorige week actie ondernomen en ze onder druk gezet. Heeft hen laten weten dat hij het ongehoord vind dat ze een patient 3 maanden lang laten zwemmen en er geen adequate hulp wordt geboden.
Ze zijn ingebonden en hebben me nu, onder druk van mijn huisarts en mijzelf (heb zelf ook het e.e.a. ondernomen, maar dat is weer een heel ander verhaal) me dan eindelijk aangemeld bij de angstkliniek.
Ook heb ik in een weekend dat ik heel diep zat de paaz gebeld en ik kreeg toen een verpleegkundige aan de telefoon uit de interne kliniek. Ze zei heel kattig en geirriteerd: Ja wat wil je nou dat ik doe?!
Ja **** jij bent psychiatrisch verpleegkundige! Jij moet weten hoe je moet handelen in dit soort situaties!
Nou ik moest maar "gewoon" afleiding zoeken en een extra oxazepam nemen. Ja, daar kan ik wat mee! NOT
En ik moest en zou maandag gewoon weer komen. Ik zei: ik kom maandag helemaal niet want ik krijg al 3 maanden geen hulp! Maandag wordt het wknd besproken, dan een knutseluurtje, dan lunch en dan een partijtje badminton en dan mag je weer naar huis. Wat heb ik daar ik vredesnaam aan???
Nou toen werd ze nog pissiger want ik haalde de therapie onderuit. TJa en dát mag niet hé! Je mag geen kritiek hebben.
Anyway, ik zing het nu nog ff een paar weken uit tot ik naar de angstkliniek kan.
Er zullen best mensen zijn die wel baad hebben bij de paaz, maar ik in ieder geval niet en ik zal het dan ook nooit iemand aanraden.
Daarnaast staan ze ook heel negatief tegenover zaken die je buiten de therapie zelf onderneemt om beter te worden. Bijvoorbeeld acupunctuur. Ja zeg, ik bepaal toch zeker zelf wat ik in mijn vrije tijd doe? En als ik daar baat bij heb dan doe ik dat!
Op de paaz zit je gewoon in een systeem waarin het draait om geld. Je bent een nummer waar ze geld aan kunnen verdienen. Niet meer en niet minder. En als je een dag niet komt omdat je je hartstikke ziek voelt en niet meer op je benen kunt staan gaan ze je bellen waarom je niet komt en je onder druk zetten vooral morgen toch wél te komen. Want ja, anders krijgen ze geen vergoeding van de verzekeraar oid.
In mijn groep van 7 mensen zitten er 2 die baad hebben bij de paaz, de rest komt geen stap verder en zakken eerder verder af. Na een half jaar gaan ze dan pas stappen ondernemen om te kijken of die persoon elders een betere behandeling kan krijgen. Moet je nagaan, die mensen zitten dan al 6 mndn diep in de shit en er wordt geen F** aan gedaan.
Dus lieve mensen, bezint eer ge begint.
Ik zit er nu 3 maanden vanwege een angststoornis/burnout oid. Nou ja, diagnose kunnen ze niet stellen. Ik heb in ieder geval veel last van angst en paniekaanvallen en ben doodmoe. Er zijn zelfs dagen dat ik er strompelend naar toe loop omdat ik overal pijn heb van de vermoeidheid.
In november 2010 ben ik daar gestart met de 5-daags. Ik was blij dat ik snel terecht kon en hulp kon krijgen. Echter toen ik daar kwam bleek ik helemaal geen hulp te krijgen. De 1e 2 weken waren hel voor mij. Het is meer een vorm van bezigheidstherapie, maar echt klachtgericht wordt er niet gewerkt. Je draait gewoon het programma af. Daarnaast is 5 dgn intensief bezig zijn zo ontzettend vermoeiend dat ik verder afzakte en mijn klachten verergerden.
Dat wordt dan ter kennisneming aangenomen en dat was het dan. Ook heb je geen individuele therapie en gaat alles in de groep. Je hebt 1 keer in de zoveel tijd een gesprek met je behandelaar om te evalueren hoe het gaat. Die gesprekken had ik meer aan dan die 5 dagen bezigheidstherapie wat ik meer zie als knutseluurtjes. Het voelt soms als een kleuterschool ook. Tijdens de activiteitentherapie moet je bijvoorbeeld een kerstbal maken of kladblokhouder. Met alle respect... ik werd daar niet beter van.
Dan de creatieve therapie, dat is iets therapie-gerichter, maar na 3 maanden 2 keer in de week die therapie gevolgd te hebben had ik nog steeds last van de klachten waarmee ik kwam. 2 keer in de week heb je groepspsychotherapie en de psycholoog die dat geeft is niet mijn type. Veel te zakelijk en werkt gewoon volgens het boekje. Dus gewroet in het verleden. Mijn verleden heb ik verwerkt en ik weet goed waar mijn huidige klachten door ontstaan zijn. (geweldadig huwelijk en scheiding 3 jr geleden)
Naast de standaard therapieen heb je in de middag therapie-modules waar je aan deel kunt nemen in overleg met je behandelaar. De enige therapie-module waar ik iets aan heb is de cognitieve gedragstherapie, maar omdat dat ook in groepsvorm gaat en je maar 10 keer aan een module kunt deelnemen kom je dus maar een paar keer aan de beurt. (je moet zelf iets inbrengen) In 3 maanden tijd ben ik nu 3 keer aan de beurt geweest. Tja, daar redt je het natuurlijk niet mee.
Verder wordt je in de therapie-modules ook geconfronteerd met mensen die intern zitten en dezelfde module volgen maar die met items komen over zichzelf snijden en hun suicidale pogingen en met een dubbele tong praten omdat ze bergen medicijnen slikken. Met alle respect, maar ik wordt daar ook niet beter van. Als je zelf diep zit ben je overgevoelig en komen dat soort gevallen keihard binnen.
Als ik daar dan met de dagsluiting iets over zeg krijg je de dooddoener: daar wordt je weerbaar van!
De 1e 2 weken heb ik heel veel gehuild daar en ben ook vaak boos geweest tijdens creatieve knutseluurtjes. Dan zei ik: wat zit ik hier nou te doen?! Beetje tekenen! Goh wat een therapie en goh wat schiet ik daar wat mee op! NOT!
Tijdens mijn behandelplan bespreking kreeg ik toen van een verpleegkundige te horen dat ik in de slachtofferrol zat.. En bedankt!
Afijn, ik heb nu dus besloten om iets anders te gaan doen. Een kliniek speciaal voor angsten met een behandeling die gebaseerd is op de cognitieve therapie en veel specifieker werkt.
Dat werd me echter niet in dank afgenomen. Tijdens mijn laatste behandelplan bespreking kreeg ik hierdoor de wind van voren van de psycholoog die de groepspycho geeft. Ik zou de handdoek in de ring gooien, schoof zaken vooruit en ze vond dat ik meer moest inbrengen over mijn verleden en dat ik me liet overrulen door mijn angstaanvallen en dat dat met mijn opvoeding had te maken. Yeah right!.. Zo kun je overal wel een draai aan geven. Het was echt een persoonlijke aanval.
Hierdoor ging ik weer compleet onderuit.
Heb me de dag erna ziekgemeld en ben naar mijn huisarts gegaan en mijn hele verhaal verteld. Hij was stomverbaasd over de gang van zaken daar en heeft vorige week actie ondernomen en ze onder druk gezet. Heeft hen laten weten dat hij het ongehoord vind dat ze een patient 3 maanden lang laten zwemmen en er geen adequate hulp wordt geboden.
Ze zijn ingebonden en hebben me nu, onder druk van mijn huisarts en mijzelf (heb zelf ook het e.e.a. ondernomen, maar dat is weer een heel ander verhaal) me dan eindelijk aangemeld bij de angstkliniek.
Ook heb ik in een weekend dat ik heel diep zat de paaz gebeld en ik kreeg toen een verpleegkundige aan de telefoon uit de interne kliniek. Ze zei heel kattig en geirriteerd: Ja wat wil je nou dat ik doe?!
Ja **** jij bent psychiatrisch verpleegkundige! Jij moet weten hoe je moet handelen in dit soort situaties!
Nou ik moest maar "gewoon" afleiding zoeken en een extra oxazepam nemen. Ja, daar kan ik wat mee! NOT
En ik moest en zou maandag gewoon weer komen. Ik zei: ik kom maandag helemaal niet want ik krijg al 3 maanden geen hulp! Maandag wordt het wknd besproken, dan een knutseluurtje, dan lunch en dan een partijtje badminton en dan mag je weer naar huis. Wat heb ik daar ik vredesnaam aan???
Nou toen werd ze nog pissiger want ik haalde de therapie onderuit. TJa en dát mag niet hé! Je mag geen kritiek hebben.
Anyway, ik zing het nu nog ff een paar weken uit tot ik naar de angstkliniek kan.
Er zullen best mensen zijn die wel baad hebben bij de paaz, maar ik in ieder geval niet en ik zal het dan ook nooit iemand aanraden.
Daarnaast staan ze ook heel negatief tegenover zaken die je buiten de therapie zelf onderneemt om beter te worden. Bijvoorbeeld acupunctuur. Ja zeg, ik bepaal toch zeker zelf wat ik in mijn vrije tijd doe? En als ik daar baat bij heb dan doe ik dat!
Op de paaz zit je gewoon in een systeem waarin het draait om geld. Je bent een nummer waar ze geld aan kunnen verdienen. Niet meer en niet minder. En als je een dag niet komt omdat je je hartstikke ziek voelt en niet meer op je benen kunt staan gaan ze je bellen waarom je niet komt en je onder druk zetten vooral morgen toch wél te komen. Want ja, anders krijgen ze geen vergoeding van de verzekeraar oid.
In mijn groep van 7 mensen zitten er 2 die baad hebben bij de paaz, de rest komt geen stap verder en zakken eerder verder af. Na een half jaar gaan ze dan pas stappen ondernemen om te kijken of die persoon elders een betere behandeling kan krijgen. Moet je nagaan, die mensen zitten dan al 6 mndn diep in de shit en er wordt geen F** aan gedaan.
Dus lieve mensen, bezint eer ge begint.
zaterdag 12 februari 2011 om 23:00
