Kinderen
alle pijlers
Dochter helemaal overstuur op de pzs.
dinsdag 13 oktober 2009 om 14:37
Sinds een maand gaat dochter (2jr en 3mnd) naar de peuterspeelzaal. De eerste 4 keer ging helemaal goed, ze had het super naar haar zin. Ik kon niet snel genoeg weggaan naar haar zin
We zijn na 2 weken een weekje weg geweest. Ben nu 4 maanden in verwachting van een tweeling, dit was dus het moment dat het nog kon. Allemaal helemaal goed gegaan, dochter sliep bij ons op de kamer, heeft nooit om ons moeten huilen gelukkig.
Vorige week dinsdag is ze weer na de psz gegaan, dat ging al niet helemaal lekker. Een half uur voor het einde werd ik gebeld met de vraag of ik alvast wilde komen ivm een overstuur meisje.
Tuurlijk, geen probleem. Het bleek dat een andere moeder er al was vanwege haar kind dat erg aan het huilen was. En op dat moment beseft mijn meisje dat haar moeder er dus ook niet was....
2 dagen later gaan we weer, dit keer was het helemaal krijsen. Ben dus (op advies van de leidsters) ook een hele tijd gebleven. Uiteindelijk toch een kwartiertje weg geweest maar in die tijd is ze helemaal overstuur geraakt.
Vandaag weer gegaan, nu hebben ze me na 20 minuten al gebeld omdat het echt niet meer kon. Andere kindjes begonnen spontaan mee te huilen, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Heb haar dus mee naar huis genomen. (advies van de leidster)
Donderdag gaan we dus weer. Man zal haar brengen om te kijken of dat dan iets uitmaakt. Ze is nl nogal zwaan-kleef-aan bij mij.
In de tussentijd zit ik hier met een steen in mijn maag. Het moet nl wel leuk blijven, de psz.
Bij mijn vriendinnen met kinderen gaat het ook gewoon goed, daar wilt ze ook gewoon blijven.
Kan haar moeilijk weghalen en over een paar maanden weer erop doen...dan hebben we nl 2 pasgeboren kindjes. Lijkt me persoonlijk een hele slechte timing dan...
Wat zouden jullie doen? Gewoon nog even aankijken?
We zijn na 2 weken een weekje weg geweest. Ben nu 4 maanden in verwachting van een tweeling, dit was dus het moment dat het nog kon. Allemaal helemaal goed gegaan, dochter sliep bij ons op de kamer, heeft nooit om ons moeten huilen gelukkig.
Vorige week dinsdag is ze weer na de psz gegaan, dat ging al niet helemaal lekker. Een half uur voor het einde werd ik gebeld met de vraag of ik alvast wilde komen ivm een overstuur meisje.
Tuurlijk, geen probleem. Het bleek dat een andere moeder er al was vanwege haar kind dat erg aan het huilen was. En op dat moment beseft mijn meisje dat haar moeder er dus ook niet was....
2 dagen later gaan we weer, dit keer was het helemaal krijsen. Ben dus (op advies van de leidsters) ook een hele tijd gebleven. Uiteindelijk toch een kwartiertje weg geweest maar in die tijd is ze helemaal overstuur geraakt.
Vandaag weer gegaan, nu hebben ze me na 20 minuten al gebeld omdat het echt niet meer kon. Andere kindjes begonnen spontaan mee te huilen, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Heb haar dus mee naar huis genomen. (advies van de leidster)
Donderdag gaan we dus weer. Man zal haar brengen om te kijken of dat dan iets uitmaakt. Ze is nl nogal zwaan-kleef-aan bij mij.
In de tussentijd zit ik hier met een steen in mijn maag. Het moet nl wel leuk blijven, de psz.
Bij mijn vriendinnen met kinderen gaat het ook gewoon goed, daar wilt ze ook gewoon blijven.
Kan haar moeilijk weghalen en over een paar maanden weer erop doen...dan hebben we nl 2 pasgeboren kindjes. Lijkt me persoonlijk een hele slechte timing dan...
Wat zouden jullie doen? Gewoon nog even aankijken?
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:07
Mijn dochtertje was de eerste weken ook hartverscheurend verdrietig als ik haar achterliet op de PSZ.
En net als jij was ik zwanger.
Daar liep ik dan, van het schoolpleintje af, met mn zwangerschapshormonen gierend door mn lijf en de tranen in mn ogen.
Ik had haar het liefst opgepakt en meegenomen. "Kom maar bij mama, we gaan naar huis."
Maar ja, wie zei me dat ze een jaar later niet precies hetzelfde zou voelen/reageren?
We hebben hier dus doorgezet.
Er zijn op de PSZ van mijn dochtertje 2 leidsters en 1 leidster nam bij het afscheid mijn dochtertje bij zich en trooste haar.
Ik heb altijd uitgebreid verteld dat "Mama haar ALTIJD weer op komt halen."
Het heeft een maand of 2 geduurd. Het afscheid ging steeds een beetje makkelijker.
En nu gaat ze 3 dagdelen en vind ze het geweldig. Een half uur voor we gaan staat ze al te stuiteren of we nu al gahaaaan!!
Ik zou dus nog even volhouden.
En net als jij was ik zwanger.
Daar liep ik dan, van het schoolpleintje af, met mn zwangerschapshormonen gierend door mn lijf en de tranen in mn ogen.
Ik had haar het liefst opgepakt en meegenomen. "Kom maar bij mama, we gaan naar huis."
Maar ja, wie zei me dat ze een jaar later niet precies hetzelfde zou voelen/reageren?
We hebben hier dus doorgezet.
Er zijn op de PSZ van mijn dochtertje 2 leidsters en 1 leidster nam bij het afscheid mijn dochtertje bij zich en trooste haar.
Ik heb altijd uitgebreid verteld dat "Mama haar ALTIJD weer op komt halen."
Het heeft een maand of 2 geduurd. Het afscheid ging steeds een beetje makkelijker.
En nu gaat ze 3 dagdelen en vind ze het geweldig. Een half uur voor we gaan staat ze al te stuiteren of we nu al gahaaaan!!
Ik zou dus nog even volhouden.
Follow your heart, but take your brain with you....
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:07
quote:spitsmuisje schreef op 13 oktober 2009 @ 15:02:
Oe Mamasaar, dit is niet leuk voor je!
(Thuis laten zou voor mij ook geen optie zijn.)
Mijn oudste twee (2.5 jaar. Ook een tweeling!) gaan sinds hun tweede verjaardag naar de peuterspeelzaal en zij hebben een meisje in de groep gehad die het ook totaal niet trok dat ze "werd gedumpt" door haar moeder. De leidsters en haar moeder hebben het als volgt met haar aangepakt:
- Eerst samen met moeder alleen de gang in. Na een keer niet meer huilen werd dit uitgebreid naar
- samen met moeder de klas in. Moeder bleef erbij en maakte een puzzeltje met haar, of las een boekje, of deed iets anders wat leuk is voor een peuter.
- Nadat bovenstaande goed ging, werd het uitgebreid met moeders die vijf minuten wegging en daarna weer terugkwam. Nadat dit werd geaccepteerd door dochter (zonder te huilen/gillen/krijsen) werd de tijd dat haar moeder wegging steeds langer. Eerst vijf minuten, toen tien, toen een kwartier enzovoort.
Het meisje gaat nu met heel veel plezier naar de peuterspeelzaal! Oké, het was even bikkelen in het begin, maar het heeft zeker goed geholpen.
Me dunkt dat jouw dochtertje het straks ook weer leuk vindt om naar de peuterspeelzaal te gaan! Ze vond het eerst ook leuk, maar is het misschien gaan associëren met iets negatiefs? Kan je daar de oorzaak van achterhalen?
(meisje in mijn voorbeeld had een bloedhekel aan het woord "peuters" en ze zijn het dus anders gaan noemen. Dit werkte in combinatie met de aanpak!)
Veel succes!
Dankjewel. We noemen het ook niet peuterspeelzaal maar "naar de kindjes gaan" of schooltje. Veels te moeilijk woord psz
Ik zat ook al te bedenken waardoor ze zo moet huilen...misschien toch de vakantie....ik weet het echt niet.
Oe Mamasaar, dit is niet leuk voor je!
(Thuis laten zou voor mij ook geen optie zijn.)
Mijn oudste twee (2.5 jaar. Ook een tweeling!) gaan sinds hun tweede verjaardag naar de peuterspeelzaal en zij hebben een meisje in de groep gehad die het ook totaal niet trok dat ze "werd gedumpt" door haar moeder. De leidsters en haar moeder hebben het als volgt met haar aangepakt:
- Eerst samen met moeder alleen de gang in. Na een keer niet meer huilen werd dit uitgebreid naar
- samen met moeder de klas in. Moeder bleef erbij en maakte een puzzeltje met haar, of las een boekje, of deed iets anders wat leuk is voor een peuter.
- Nadat bovenstaande goed ging, werd het uitgebreid met moeders die vijf minuten wegging en daarna weer terugkwam. Nadat dit werd geaccepteerd door dochter (zonder te huilen/gillen/krijsen) werd de tijd dat haar moeder wegging steeds langer. Eerst vijf minuten, toen tien, toen een kwartier enzovoort.
Het meisje gaat nu met heel veel plezier naar de peuterspeelzaal! Oké, het was even bikkelen in het begin, maar het heeft zeker goed geholpen.
Me dunkt dat jouw dochtertje het straks ook weer leuk vindt om naar de peuterspeelzaal te gaan! Ze vond het eerst ook leuk, maar is het misschien gaan associëren met iets negatiefs? Kan je daar de oorzaak van achterhalen?
(meisje in mijn voorbeeld had een bloedhekel aan het woord "peuters" en ze zijn het dus anders gaan noemen. Dit werkte in combinatie met de aanpak!)
Veel succes!
Dankjewel. We noemen het ook niet peuterspeelzaal maar "naar de kindjes gaan" of schooltje. Veels te moeilijk woord psz
Ik zat ook al te bedenken waardoor ze zo moet huilen...misschien toch de vakantie....ik weet het echt niet.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:10
quote:Addison schreef op 13 oktober 2009 @ 15:07:
Mijn dochtertje was de eerste weken ook hartverscheurend verdrietig als ik haar achterliet op de PSZ.
En net als jij was ik zwanger.
Daar liep ik dan, van het schoolpleintje af, met mn zwangerschapshormonen gierend door mn lijf en de tranen in mn ogen.
Ik had haar het liefst opgepakt en meegenomen. "Kom maar bij mama, we gaan naar huis."
Maar ja, wie zei me dat ze een jaar later niet precies hetzelfde zou voelen/reageren?
We hebben hier dus doorgezet.
Er zijn op de PSZ van mijn dochtertje 2 leidsters en 1 leidster nam bij het afscheid mijn dochtertje bij zich en trooste haar.
Ik heb altijd uitgebreid verteld dat "Mama haar ALTIJD weer op komt halen."
Het heeft een maand of 2 geduurd. Het afscheid ging steeds een beetje makkelijker.
En nu gaat ze 3 dagdelen en vind ze het geweldig. Een half uur voor we gaan staat ze al te stuiteren of we nu al gahaaaan!!
Ik zou dus nog even volhouden. Ze vertelt/huilt tijdens het krijsen ook altijd "mamaahaaaa komt zoooooooo" , ze "weet" het gelukkig wel.
Mijn dochtertje was de eerste weken ook hartverscheurend verdrietig als ik haar achterliet op de PSZ.
En net als jij was ik zwanger.
Daar liep ik dan, van het schoolpleintje af, met mn zwangerschapshormonen gierend door mn lijf en de tranen in mn ogen.
Ik had haar het liefst opgepakt en meegenomen. "Kom maar bij mama, we gaan naar huis."
Maar ja, wie zei me dat ze een jaar later niet precies hetzelfde zou voelen/reageren?
We hebben hier dus doorgezet.
Er zijn op de PSZ van mijn dochtertje 2 leidsters en 1 leidster nam bij het afscheid mijn dochtertje bij zich en trooste haar.
Ik heb altijd uitgebreid verteld dat "Mama haar ALTIJD weer op komt halen."
Het heeft een maand of 2 geduurd. Het afscheid ging steeds een beetje makkelijker.
En nu gaat ze 3 dagdelen en vind ze het geweldig. Een half uur voor we gaan staat ze al te stuiteren of we nu al gahaaaan!!
Ik zou dus nog even volhouden. Ze vertelt/huilt tijdens het krijsen ook altijd "mamaahaaaa komt zoooooooo" , ze "weet" het gelukkig wel.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:15
quote:Mamasaar schreef op 13 oktober 2009 @ 15:10:
[...]
Ze vertelt/huilt tijdens het krijsen ook altijd "mamaahaaaa komt zoooooooo" , ze "weet" het gelukkig wel.
Ach gossie....
Waardeloos als je ze zo verdrietig moet achterlaten he?
Ik hoop dat het snel beter gaat.
[...]
Ze vertelt/huilt tijdens het krijsen ook altijd "mamaahaaaa komt zoooooooo" , ze "weet" het gelukkig wel.
Ach gossie....
Waardeloos als je ze zo verdrietig moet achterlaten he?
Ik hoop dat het snel beter gaat.
Follow your heart, but take your brain with you....
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:23
Hoi Mamasaar,
Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ben moeder van een dochter van bijna 3 jaar. Zij gaat vanaf haar 2e naar een kinderdagverblijf en had daar in het begin ook vreselijke moeite mee.
De eerste paar keren ging het goed, alles was nieuw..maar daarna begon het.
Wat ik merk dat helpt is, consequent zijn (en dat kostte mij als moeder ook veel moeite) telkens hetzelfde doen.
Een puzzel maken/verhaaltje lezen...en dan zwaaien.
Mijn advies als leidster zou ook nooit geweest zijn dat een moeder maar langer moest blijven.
En natuurlijk volhouden! Hoe moeilijk ook...Al zijn er kinderen die absoluut geen kinderdagverblijf/peuterspeelzaal-kindjes zijn.
Die niet met de drukte om kunnen gaan..
Heel erg veel sterkte!
Suus
Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ben moeder van een dochter van bijna 3 jaar. Zij gaat vanaf haar 2e naar een kinderdagverblijf en had daar in het begin ook vreselijke moeite mee.
De eerste paar keren ging het goed, alles was nieuw..maar daarna begon het.
Wat ik merk dat helpt is, consequent zijn (en dat kostte mij als moeder ook veel moeite) telkens hetzelfde doen.
Een puzzel maken/verhaaltje lezen...en dan zwaaien.
Mijn advies als leidster zou ook nooit geweest zijn dat een moeder maar langer moest blijven.
En natuurlijk volhouden! Hoe moeilijk ook...Al zijn er kinderen die absoluut geen kinderdagverblijf/peuterspeelzaal-kindjes zijn.
Die niet met de drukte om kunnen gaan..
Heel erg veel sterkte!
Suus
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:26
quote:qwertu schreef op 13 oktober 2009 @ 15:11:
[...]
Eens met deze post!
Mijn dochter gaat naar het kdv, dus die moest al wat eerder wennen, maar dat neemt niet weg dat dit soort huil-fases ook gewoon voorbij komen. Het gaat over, echt. Maar dan is het wel zaak om erin te investeren dát het over gaat. En dat vind ik eerlijk gezegd vooral een taak van de leidsters. Ik ben verbaasd dat die zo snel opgeven en jou bellen.
Afscheid zou ik ook zo kort mogelijk houden en liefst volgens een vast ritueel laten verlopen. Qlief heeft hier het ritueel ingesteld van één boekje lezen en dan vertrekt hij. Dat is voor iedereen duidelijk. Bovendien kan Qtie dan wel even rustig "los komen", wat ze wel nodig heeft ook. Ik houd het zelf liever nóg korter, omdat ze aan mij een stuk makkelijker blijft plakken en het drama bij vertrek des te groter is als ik de indruk heb gegeven dat ik zou blijven.
Eerder ophalen... áls je het al doet, dan zou ik het doen naar aanleiding van lief spelen en niet naar aanleiding van huilen. Anders beloon je het huilen en dan houd je het probleem juist in stand. Maar beter nog dat je dus gewoon om de afgesproken tijd komt.
Hoe bereid je met je kind de dag voor? Bij Qtie helpt het om op te noemen wat ze allemaal gaat doen. Dat geeft haar houvast en dat heeft ze echt nodig om van moment naar moment te kunnen leven. Ze houdt daar zelf ook strak aan vast, als ik de volgorde der dingen bepaald en benoemd heb.
Ik weet niet hoe een bijeenkomst op de PSZ eruit ziet, maar daar zullen ze vast en zeker een vaste dagindeling hanteren. Misschien helpt het om samen met je dochter de dag door te nemen, te benoemen wat ze gaat doen ("eerst aan tafel wat drinken, dan spelen, dan nog een keer aan tafel, dan een liedje zingen en dán komt mama je halen" o.i.d.). Dat helpt jou om je kind de ochtend of middag door te coachen, maar de leidsters kunnen dat ook gebruiken. Als je dochter huilt, dan kunnen zij ook zeggen "We gaan nu nog dit doen en dan dat, dan mag jij nog even fijn spelen met de andere kinderen en dán komt mama jou weer halen. Dát is fijn!". Op die manier deel je zo'n "lange" ochtend of middag op in stukjes, zodat het voor je kind niet zo oneindig lang lijkt te duren voordat jij haar weer komt halen.
Verder weet ik niet of ze de kinderen ook ziet met buiten spelen? Valt er iets af te spreken? Speeltuin in de buurt, of gewoon bij elkaar thuis? Als je al op niet-psz-dagen met andere kinderen kunt laten spelen, gaat het op de psz ook sneller vertrouwd voelen.
Tja en ik ben een erg grote fan van coachen dus. Nu al benoemen wat ze morgen gaat doen, namen noemen van de kinderen met wie ze kan gaan spelen, activiteiten noemen die op de psz ondernomen worden. Al deed mijn moeder dat bij mij andersom: zij benoemde juist dat ik maar één dagje naar de psz hoefde en daarna mocht ik weer fijn twéé dagen thuis spelen. Ik was ook niet zo'n fan van de psz, als ik de verhalen van mijn moeder mag geloven.
Maar eerder halen en langer blijven, dat heb ik juist afgeleerd. Als je duidelijk bent naar je kind toe, dan merkt ze vanzelf op den duur dat het huilen geen zin heeft en meestal stopt het dan ook. Terwijl het met langer blijven en eerder halen blijkbaar wél zin heeft. Je beloont daarmee het verkeerde gedrag dus. Ben ook een beetje verbaasd dat de leidsters dat zo stimuleren. Op korte termijn los je het probleem van het huilen wel op, maar op lange termijn creëer je een probleem van een kind dat gewend is met huilen haar zin te krijgen. Dat lijkt me nou ook niet bepaald toegevoegde waarde hebben, eerlijk gezegd.
Sterkte ermee! En gefeliciteerd met je zwangerschap!
Tenks Q
Ik ben normaal gesproken ook wel ongeveer van jouw aanpak. Maar ik snap in mijn geval echt dat ze me eerder hebben gebeld. Just vanwege het krijsen, waar andere kinderen overstuur van raken.
Ze mocht ook daarna niet meer meer met de kindjes spelen, ze moest dus ook mee naar huis. Alhoewel ze graag nog even was gaan spelen (met mama erbij).
Heb haar ook de hele week/weekend gevraagd wat we gingen doen. "Bij de kindjes spelen en kletsen en van de glijbaan af." "En waar is mama?" "Thuis." "En waar ben jij?" "Bij de kindjes."
En toen kwamen we vandaag dus aan.....en ging het finaal mis.
Misschien trouwens idd een goed idee om een playdate te krijgen voor dochter...Nog niet eens over nagedacht omdat ze al veel andere vriendinnetjes heeft. (Kinderen van mijn vriendinnen) Maar die gaan of andere dagen, of naar een andere pzs. Dankjewel voor de tip!
Ben nu helemaal benieuwd hoe het donderdag zal gaan nu manlief haar zal brengen.
[...]
Eens met deze post!
Mijn dochter gaat naar het kdv, dus die moest al wat eerder wennen, maar dat neemt niet weg dat dit soort huil-fases ook gewoon voorbij komen. Het gaat over, echt. Maar dan is het wel zaak om erin te investeren dát het over gaat. En dat vind ik eerlijk gezegd vooral een taak van de leidsters. Ik ben verbaasd dat die zo snel opgeven en jou bellen.
Afscheid zou ik ook zo kort mogelijk houden en liefst volgens een vast ritueel laten verlopen. Qlief heeft hier het ritueel ingesteld van één boekje lezen en dan vertrekt hij. Dat is voor iedereen duidelijk. Bovendien kan Qtie dan wel even rustig "los komen", wat ze wel nodig heeft ook. Ik houd het zelf liever nóg korter, omdat ze aan mij een stuk makkelijker blijft plakken en het drama bij vertrek des te groter is als ik de indruk heb gegeven dat ik zou blijven.
Eerder ophalen... áls je het al doet, dan zou ik het doen naar aanleiding van lief spelen en niet naar aanleiding van huilen. Anders beloon je het huilen en dan houd je het probleem juist in stand. Maar beter nog dat je dus gewoon om de afgesproken tijd komt.
Hoe bereid je met je kind de dag voor? Bij Qtie helpt het om op te noemen wat ze allemaal gaat doen. Dat geeft haar houvast en dat heeft ze echt nodig om van moment naar moment te kunnen leven. Ze houdt daar zelf ook strak aan vast, als ik de volgorde der dingen bepaald en benoemd heb.
Ik weet niet hoe een bijeenkomst op de PSZ eruit ziet, maar daar zullen ze vast en zeker een vaste dagindeling hanteren. Misschien helpt het om samen met je dochter de dag door te nemen, te benoemen wat ze gaat doen ("eerst aan tafel wat drinken, dan spelen, dan nog een keer aan tafel, dan een liedje zingen en dán komt mama je halen" o.i.d.). Dat helpt jou om je kind de ochtend of middag door te coachen, maar de leidsters kunnen dat ook gebruiken. Als je dochter huilt, dan kunnen zij ook zeggen "We gaan nu nog dit doen en dan dat, dan mag jij nog even fijn spelen met de andere kinderen en dán komt mama jou weer halen. Dát is fijn!". Op die manier deel je zo'n "lange" ochtend of middag op in stukjes, zodat het voor je kind niet zo oneindig lang lijkt te duren voordat jij haar weer komt halen.
Verder weet ik niet of ze de kinderen ook ziet met buiten spelen? Valt er iets af te spreken? Speeltuin in de buurt, of gewoon bij elkaar thuis? Als je al op niet-psz-dagen met andere kinderen kunt laten spelen, gaat het op de psz ook sneller vertrouwd voelen.
Tja en ik ben een erg grote fan van coachen dus. Nu al benoemen wat ze morgen gaat doen, namen noemen van de kinderen met wie ze kan gaan spelen, activiteiten noemen die op de psz ondernomen worden. Al deed mijn moeder dat bij mij andersom: zij benoemde juist dat ik maar één dagje naar de psz hoefde en daarna mocht ik weer fijn twéé dagen thuis spelen. Ik was ook niet zo'n fan van de psz, als ik de verhalen van mijn moeder mag geloven.
Maar eerder halen en langer blijven, dat heb ik juist afgeleerd. Als je duidelijk bent naar je kind toe, dan merkt ze vanzelf op den duur dat het huilen geen zin heeft en meestal stopt het dan ook. Terwijl het met langer blijven en eerder halen blijkbaar wél zin heeft. Je beloont daarmee het verkeerde gedrag dus. Ben ook een beetje verbaasd dat de leidsters dat zo stimuleren. Op korte termijn los je het probleem van het huilen wel op, maar op lange termijn creëer je een probleem van een kind dat gewend is met huilen haar zin te krijgen. Dat lijkt me nou ook niet bepaald toegevoegde waarde hebben, eerlijk gezegd.
Sterkte ermee! En gefeliciteerd met je zwangerschap!
Tenks Q
Ik ben normaal gesproken ook wel ongeveer van jouw aanpak. Maar ik snap in mijn geval echt dat ze me eerder hebben gebeld. Just vanwege het krijsen, waar andere kinderen overstuur van raken.
Ze mocht ook daarna niet meer meer met de kindjes spelen, ze moest dus ook mee naar huis. Alhoewel ze graag nog even was gaan spelen (met mama erbij).
Heb haar ook de hele week/weekend gevraagd wat we gingen doen. "Bij de kindjes spelen en kletsen en van de glijbaan af." "En waar is mama?" "Thuis." "En waar ben jij?" "Bij de kindjes."
En toen kwamen we vandaag dus aan.....en ging het finaal mis.
Misschien trouwens idd een goed idee om een playdate te krijgen voor dochter...Nog niet eens over nagedacht omdat ze al veel andere vriendinnetjes heeft. (Kinderen van mijn vriendinnen) Maar die gaan of andere dagen, of naar een andere pzs. Dankjewel voor de tip!
Ben nu helemaal benieuwd hoe het donderdag zal gaan nu manlief haar zal brengen.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:27
Moedersaar, wat een ellende met je meisje!
Fien vond het ook heel lastig, die ging naar het KDV, en dat was ook wennen in het begin.
De enige manier om het een beetje soepel te laten verlopen was inderdaad zoals ook door anderen beschreven 'kort houden van het afscheid'.
Maar meid, wat naar voor je dit, het gaat door merg en been he, zo'n krijsend kind?
Een tweeling verwacht je?
Wat geweldig!
Wat een feest he?
Gaat het goed met je?
Fien vond het ook heel lastig, die ging naar het KDV, en dat was ook wennen in het begin.
De enige manier om het een beetje soepel te laten verlopen was inderdaad zoals ook door anderen beschreven 'kort houden van het afscheid'.
Maar meid, wat naar voor je dit, het gaat door merg en been he, zo'n krijsend kind?
Een tweeling verwacht je?
Wat geweldig!
Wat een feest he?
Gaat het goed met je?
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:30
quote:suus30 schreef op 13 oktober 2009 @ 15:23:
Hoi Mamasaar,
Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ben moeder van een dochter van bijna 3 jaar. Zij gaat vanaf haar 2e naar een kinderdagverblijf en had daar in het begin ook vreselijke moeite mee.
De eerste paar keren ging het goed, alles was nieuw..maar daarna begon het.
Wat ik merk dat helpt is, consequent zijn (en dat kostte mij als moeder ook veel moeite) telkens hetzelfde doen.
Een puzzel maken/verhaaltje lezen...en dan zwaaien.
Mijn advies als leidster zou ook nooit geweest zijn dat een moeder maar langer moest blijven.
En natuurlijk volhouden! Hoe moeilijk ook...Al zijn er kinderen die absoluut geen kinderdagverblijf/peuterspeelzaal-kindjes zijn.
Die niet met de drukte om kunnen gaan..
Heel erg veel sterkte!
SuusZe vind de kinderen helemaal geweldig gelukkig, dus de drukte kan ze wel redelijk hebben. Fijn dat jij er hetzelfde over denkt als "mijn" leidsters. Geeft ook vertrouwen in hun. Je snapt wat ik bedoel denk ik
Hoi Mamasaar,
Ik werk zelf op een kinderdagverblijf en ben moeder van een dochter van bijna 3 jaar. Zij gaat vanaf haar 2e naar een kinderdagverblijf en had daar in het begin ook vreselijke moeite mee.
De eerste paar keren ging het goed, alles was nieuw..maar daarna begon het.
Wat ik merk dat helpt is, consequent zijn (en dat kostte mij als moeder ook veel moeite) telkens hetzelfde doen.
Een puzzel maken/verhaaltje lezen...en dan zwaaien.
Mijn advies als leidster zou ook nooit geweest zijn dat een moeder maar langer moest blijven.
En natuurlijk volhouden! Hoe moeilijk ook...Al zijn er kinderen die absoluut geen kinderdagverblijf/peuterspeelzaal-kindjes zijn.
Die niet met de drukte om kunnen gaan..
Heel erg veel sterkte!
SuusZe vind de kinderen helemaal geweldig gelukkig, dus de drukte kan ze wel redelijk hebben. Fijn dat jij er hetzelfde over denkt als "mijn" leidsters. Geeft ook vertrouwen in hun. Je snapt wat ik bedoel denk ik
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:36
quote:eleonora schreef op 13 oktober 2009 @ 15:27:
Moedersaar, wat een ellende met je meisje!
Fien vond het ook heel lastig, die ging naar het KDV, en dat was ook wennen in het begin.
De enige manier om het een beetje soepel te laten verlopen was inderdaad zoals ook door anderen beschreven 'kort houden van het afscheid'.
Maar meid, wat naar voor je dit, het gaat door merg en been he, zo'n krijsend kind?
Een tweeling verwacht je?
Wat geweldig!
Wat een feest he?
Gaat het goed met je?
Dankjewel lieve Leo. Tis idd 10 keer niks wanneer je kindje zo'n verdiet heeft.
Juist omdat we onze tweeling verwachten zouden we het zo fijn vinden dat dit gedeelte in haar leventje gewoon goed blijft gaan. Dat dat tenminste niet verandert wanneer de baby's komen. Het is al zo'n grote gebeurtenis, zo fijn wanneer er iets hetzelfde blijft dan!
Ik voel me trouwens prima Ben wel al heel veel buik aan het krijgen. Zie er echt heul erg zwanger uit!
Maar we voelen ons bovenal heel erg rijk!
(en nu begin ik pas echt te janken, combi zorgjes, hormonen en gelukkig zijn)
Moedersaar, wat een ellende met je meisje!
Fien vond het ook heel lastig, die ging naar het KDV, en dat was ook wennen in het begin.
De enige manier om het een beetje soepel te laten verlopen was inderdaad zoals ook door anderen beschreven 'kort houden van het afscheid'.
Maar meid, wat naar voor je dit, het gaat door merg en been he, zo'n krijsend kind?
Een tweeling verwacht je?
Wat geweldig!
Wat een feest he?
Gaat het goed met je?
Dankjewel lieve Leo. Tis idd 10 keer niks wanneer je kindje zo'n verdiet heeft.
Juist omdat we onze tweeling verwachten zouden we het zo fijn vinden dat dit gedeelte in haar leventje gewoon goed blijft gaan. Dat dat tenminste niet verandert wanneer de baby's komen. Het is al zo'n grote gebeurtenis, zo fijn wanneer er iets hetzelfde blijft dan!
Ik voel me trouwens prima Ben wel al heel veel buik aan het krijgen. Zie er echt heul erg zwanger uit!
Maar we voelen ons bovenal heel erg rijk!
(en nu begin ik pas echt te janken, combi zorgjes, hormonen en gelukkig zijn)
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:40
quote:Mamasaar schreef op 13 oktober 2009 @ 15:26:
[...]
Heb haar ook de hele week/weekend gevraagd wat we gingen doen. "Bij de kindjes spelen en kletsen en van de glijbaan af." "En waar is mama?" "Thuis." "En waar ben jij?" "Bij de kindjes."
En toen kwamen we vandaag dus aan.....en ging het finaal mis.
Ja dat was hier net zo. Ik herhaal thuis vaak dat mama even weg gaat, dat ze dan kan zwaaien. En dat ik dan weer terug kom en dat we dan naar de juf gaan zwaaien. Herhaalde ze ook allemaal, leek het goed te snappen. Zij gaat spelen en mama "boodschappen doen"...prima Maar eenmaal daar was het weer drama.
Ze laat zich ook echt niet troosten door de leidsters. Daarom mag ze haar knuffeltje meenemen in dr tasje. Of een speeldingetje waar ze op dat moment gek mee is. Mag ze dan laten zien aan de andere kinderen.
Dat vind ze wel heel erg fijn! Dus misschien een tip?
Ik was ook bang dat er iets gebeurd was omdat het de eerste keren juist zo goed ging. Maar zo'n terugval schijnt juist heel normaal te zijn. Logisch ook: in het begin zijn ze zo afgeleid door al het nieuwe..
Gelukkig weet ik dat ze prima en gezellig meedoet met alles als de boze bui over is. Daarom zet ik echt door.
[...]
Heb haar ook de hele week/weekend gevraagd wat we gingen doen. "Bij de kindjes spelen en kletsen en van de glijbaan af." "En waar is mama?" "Thuis." "En waar ben jij?" "Bij de kindjes."
En toen kwamen we vandaag dus aan.....en ging het finaal mis.
Ja dat was hier net zo. Ik herhaal thuis vaak dat mama even weg gaat, dat ze dan kan zwaaien. En dat ik dan weer terug kom en dat we dan naar de juf gaan zwaaien. Herhaalde ze ook allemaal, leek het goed te snappen. Zij gaat spelen en mama "boodschappen doen"...prima Maar eenmaal daar was het weer drama.
Ze laat zich ook echt niet troosten door de leidsters. Daarom mag ze haar knuffeltje meenemen in dr tasje. Of een speeldingetje waar ze op dat moment gek mee is. Mag ze dan laten zien aan de andere kinderen.
Dat vind ze wel heel erg fijn! Dus misschien een tip?
Ik was ook bang dat er iets gebeurd was omdat het de eerste keren juist zo goed ging. Maar zo'n terugval schijnt juist heel normaal te zijn. Logisch ook: in het begin zijn ze zo afgeleid door al het nieuwe..
Gelukkig weet ik dat ze prima en gezellig meedoet met alles als de boze bui over is. Daarom zet ik echt door.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:44
Van harte gefeliciteerd !
mmh, hier een totaal andere insteek, maar let op: ook een andere situatie, maar toch mijn ervaring:
Terror heeft verlatings-angst. Wat niet zo heel gek is aangezien zijn broer vorig jaar in een instelling is gaan wonen. Het cb vindt dat hij naar de pzs moet om van zijn angst af te komen.
Ik vind van niet. En wel hierom. Hij is nu 3 jaar, volgend jaar wordt hij vier, dan gaat hij naar school. School is een bekende plek voor hem omdat Tut daar naar toe gaat. Hij weet dat als je naar school gaat, dat je dan ook altijd weer thuis komt.
Mijn gevoel zegt dat als ik hem nu "wegdoe" - naar zijn idee -.. Dat ik hem dan bevestig in zijn idee dat mamma al haar kindjes zomaar zonder pardon de deur uit doet. En dat vind ik zielig.
Terror moet stabiel en veilig opgroeien, voor zover dat stabiele haalbaar is in mijn gezin. ( Waar ik overigens alles aan doe )
Ik heb het aan mijn gezinsvoogd voogelegd, zonder mijn idee erbij te vertellen. En mijn gezinsvoogd adviseerde mij om hem Niet naar de psz te doen, maar te wachten totdat hij naar school gaat, en hem dan - als het nodig is - rustig aan te laten wennen.
Mijn gevoel kwam dus overeen met dat van de gezinsvoogd, dat heeft mij geholpen.
Maar... erbij vertelde ze ook eerlijk dat ze in bijna elke andere situatie zou adviseren om wel naar de psz te gaan. En bij moeite vol te houden met een duidelijk ritueel bij afscheid nemen en weer ophalen.
Einde van mijn lange verhaal: Lieve mamasaar, blijf het proberen, op een rusitge duidelijke manier. Rek het afscheid niet, maar ga duidelijk weg. ( Bijv. we komen binnen, we hangen jouw jasje op en dan geven we elkaar een mega dikke kroel, en dan gaat mamma weer. Maar dan moet je dus ook echt weer gaan - au, dat snap ik - )
En haal haar bij het ophalen positief op. Niet dramatisch, niet haaaai lieffiepieffie hieer is mamma eindelijk weer enzo. Maar gewoon : " hey kanjer, hoe heb je het gehad " enz.
Sorry voor mijn lange verhaal Ik hoop dat je er even goed wat aan hebt .
mmh, hier een totaal andere insteek, maar let op: ook een andere situatie, maar toch mijn ervaring:
Terror heeft verlatings-angst. Wat niet zo heel gek is aangezien zijn broer vorig jaar in een instelling is gaan wonen. Het cb vindt dat hij naar de pzs moet om van zijn angst af te komen.
Ik vind van niet. En wel hierom. Hij is nu 3 jaar, volgend jaar wordt hij vier, dan gaat hij naar school. School is een bekende plek voor hem omdat Tut daar naar toe gaat. Hij weet dat als je naar school gaat, dat je dan ook altijd weer thuis komt.
Mijn gevoel zegt dat als ik hem nu "wegdoe" - naar zijn idee -.. Dat ik hem dan bevestig in zijn idee dat mamma al haar kindjes zomaar zonder pardon de deur uit doet. En dat vind ik zielig.
Terror moet stabiel en veilig opgroeien, voor zover dat stabiele haalbaar is in mijn gezin. ( Waar ik overigens alles aan doe )
Ik heb het aan mijn gezinsvoogd voogelegd, zonder mijn idee erbij te vertellen. En mijn gezinsvoogd adviseerde mij om hem Niet naar de psz te doen, maar te wachten totdat hij naar school gaat, en hem dan - als het nodig is - rustig aan te laten wennen.
Mijn gevoel kwam dus overeen met dat van de gezinsvoogd, dat heeft mij geholpen.
Maar... erbij vertelde ze ook eerlijk dat ze in bijna elke andere situatie zou adviseren om wel naar de psz te gaan. En bij moeite vol te houden met een duidelijk ritueel bij afscheid nemen en weer ophalen.
Einde van mijn lange verhaal: Lieve mamasaar, blijf het proberen, op een rusitge duidelijke manier. Rek het afscheid niet, maar ga duidelijk weg. ( Bijv. we komen binnen, we hangen jouw jasje op en dan geven we elkaar een mega dikke kroel, en dan gaat mamma weer. Maar dan moet je dus ook echt weer gaan - au, dat snap ik - )
En haal haar bij het ophalen positief op. Niet dramatisch, niet haaaai lieffiepieffie hieer is mamma eindelijk weer enzo. Maar gewoon : " hey kanjer, hoe heb je het gehad " enz.
Sorry voor mijn lange verhaal Ik hoop dat je er even goed wat aan hebt .
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:47
quote:ievie schreef op 13 oktober 2009 @ 15:40:
[...]
Ja dat was hier net zo. Ik herhaal thuis vaak dat mama even weg gaat, dat ze dan kan zwaaien. En dat ik dan weer terug kom en dat we dan naar de juf gaan zwaaien. Herhaalde ze ook allemaal, leek het goed te snappen. Zij gaat spelen en mama "boodschappen doen"...prima Maar eenmaal daar was het weer drama.
Ze laat zich ook echt niet troosten door de leidsters. Daarom mag ze haar knuffeltje meenemen in dr tasje. Of een speeldingetje waar ze op dat moment gek mee is. Mag ze dan laten zien aan de andere kinderen.
Dat vind ze wel heel erg fijn! Dus misschien een tip?
Ik was ook bang dat er iets gebeurd was omdat het de eerste keren juist zo goed ging. Maar zo'n terugval schijnt juist heel normaal te zijn. Logisch ook: in het begin zijn ze zo afgeleid door al het nieuwe..
Gelukkig weet ik dat ze prima en gezellig meedoet met alles als de boze bui over is. Daarom zet ik echt door.
Heb echt het idee alsof wij kindjes hebben met hetzelfde temperament
Heel erg fijn om te horen/lezen dat het gewoon goed komt bij de meesten.
[...]
Ja dat was hier net zo. Ik herhaal thuis vaak dat mama even weg gaat, dat ze dan kan zwaaien. En dat ik dan weer terug kom en dat we dan naar de juf gaan zwaaien. Herhaalde ze ook allemaal, leek het goed te snappen. Zij gaat spelen en mama "boodschappen doen"...prima Maar eenmaal daar was het weer drama.
Ze laat zich ook echt niet troosten door de leidsters. Daarom mag ze haar knuffeltje meenemen in dr tasje. Of een speeldingetje waar ze op dat moment gek mee is. Mag ze dan laten zien aan de andere kinderen.
Dat vind ze wel heel erg fijn! Dus misschien een tip?
Ik was ook bang dat er iets gebeurd was omdat het de eerste keren juist zo goed ging. Maar zo'n terugval schijnt juist heel normaal te zijn. Logisch ook: in het begin zijn ze zo afgeleid door al het nieuwe..
Gelukkig weet ik dat ze prima en gezellig meedoet met alles als de boze bui over is. Daarom zet ik echt door.
Heb echt het idee alsof wij kindjes hebben met hetzelfde temperament
Heel erg fijn om te horen/lezen dat het gewoon goed komt bij de meesten.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:49
quote:borodini schreef op 13 oktober 2009 @ 15:44:
Van harte gefeliciteerd !
mmh, hier een totaal andere insteek, maar let op: ook een andere situatie, maar toch mijn ervaring:
Terror heeft verlatings-angst. Wat niet zo heel gek is aangezien zijn broer vorig jaar in een instelling is gaan wonen. Het cb vindt dat hij naar de pzs moet om van zijn angst af te komen.
Ik vind van niet. En wel hierom. Hij is nu 3 jaar, volgend jaar wordt hij vier, dan gaat hij naar school. School is een bekende plek voor hem omdat Tut daar naar toe gaat. Hij weet dat als je naar school gaat, dat je dan ook altijd weer thuis komt.
Mijn gevoel zegt dat als ik hem nu "wegdoe" - naar zijn idee -.. Dat ik hem dan bevestig in zijn idee dat mamma al haar kindjes zomaar zonder pardon de deur uit doet. En dat vind ik zielig.
Terror moet stabiel en veilig opgroeien, voor zover dat stabiele haalbaar is in mijn gezin. ( Waar ik overigens alles aan doe )
Ik heb het aan mijn gezinsvoogd voogelegd, zonder mijn idee erbij te vertellen. En mijn gezinsvoogd adviseerde mij om hem Niet naar de psz te doen, maar te wachten totdat hij naar school gaat, en hem dan - als het nodig is - rustig aan te laten wennen.
Mijn gevoel kwam dus overeen met dat van de gezinsvoogd, dat heeft mij geholpen.
Maar... erbij vertelde ze ook eerlijk dat ze in bijna elke andere situatie zou adviseren om wel naar de psz te gaan. En bij moeite vol te houden met een duidelijk ritueel bij afscheid nemen en weer ophalen.
Einde van mijn lange verhaal: Lieve mamasaar, blijf het proberen, op een rusitge duidelijke manier. Rek het afscheid niet, maar ga duidelijk weg. ( Bijv. we komen binnen, we hangen jouw jasje op en dan geven we elkaar een mega dikke kroel, en dan gaat mamma weer. Maar dan moet je dus ook echt weer gaan - au, dat snap ik - )
En haal haar bij het ophalen positief op. Niet dramatisch, niet haaaai lieffiepieffie hieer is mamma eindelijk weer enzo. Maar gewoon : " hey kanjer, hoe heb je het gehad " enz.
Sorry voor mijn lange verhaal Ik hoop dat je er even goed wat aan hebt .Dankjewel lieve B, heb er zeker wat aan!
Van harte gefeliciteerd !
mmh, hier een totaal andere insteek, maar let op: ook een andere situatie, maar toch mijn ervaring:
Terror heeft verlatings-angst. Wat niet zo heel gek is aangezien zijn broer vorig jaar in een instelling is gaan wonen. Het cb vindt dat hij naar de pzs moet om van zijn angst af te komen.
Ik vind van niet. En wel hierom. Hij is nu 3 jaar, volgend jaar wordt hij vier, dan gaat hij naar school. School is een bekende plek voor hem omdat Tut daar naar toe gaat. Hij weet dat als je naar school gaat, dat je dan ook altijd weer thuis komt.
Mijn gevoel zegt dat als ik hem nu "wegdoe" - naar zijn idee -.. Dat ik hem dan bevestig in zijn idee dat mamma al haar kindjes zomaar zonder pardon de deur uit doet. En dat vind ik zielig.
Terror moet stabiel en veilig opgroeien, voor zover dat stabiele haalbaar is in mijn gezin. ( Waar ik overigens alles aan doe )
Ik heb het aan mijn gezinsvoogd voogelegd, zonder mijn idee erbij te vertellen. En mijn gezinsvoogd adviseerde mij om hem Niet naar de psz te doen, maar te wachten totdat hij naar school gaat, en hem dan - als het nodig is - rustig aan te laten wennen.
Mijn gevoel kwam dus overeen met dat van de gezinsvoogd, dat heeft mij geholpen.
Maar... erbij vertelde ze ook eerlijk dat ze in bijna elke andere situatie zou adviseren om wel naar de psz te gaan. En bij moeite vol te houden met een duidelijk ritueel bij afscheid nemen en weer ophalen.
Einde van mijn lange verhaal: Lieve mamasaar, blijf het proberen, op een rusitge duidelijke manier. Rek het afscheid niet, maar ga duidelijk weg. ( Bijv. we komen binnen, we hangen jouw jasje op en dan geven we elkaar een mega dikke kroel, en dan gaat mamma weer. Maar dan moet je dus ook echt weer gaan - au, dat snap ik - )
En haal haar bij het ophalen positief op. Niet dramatisch, niet haaaai lieffiepieffie hieer is mamma eindelijk weer enzo. Maar gewoon : " hey kanjer, hoe heb je het gehad " enz.
Sorry voor mijn lange verhaal Ik hoop dat je er even goed wat aan hebt .Dankjewel lieve B, heb er zeker wat aan!
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:52
dinsdag 13 oktober 2009 om 15:56
quote:danivo schreef op 13 oktober 2009 @ 15:28:
wat ik me nou afvraag: hoe doen die leidsters dat nou als een moeder gewoon moet werken?
ik heb geen kinderen, maar wel een baan.
ik kan me dat niet veroorloven elke keer vrij te nemen als mijn kind zou huilen.
btw. dit is een serieuze vraag....
Wanneer je werkt is je kind meestal al op het kinderdagverblijf. Dan gaan ze niet naar de peuterspeelzaal. Ze zijn vaak ook allang gewend wanneer ze gaan, hoeven dan (vaak) ook niet meer te huilen bij het afscheid.
Peuterspeelzaal is itt kinderdagverblijf geen hele dag, maar een dagdeel van (ongeveer) 2,5 uur. Dan ga je poetsen, niet werken
Ben dus zelf ook thuisblijfmoeder. "Hoef" dus ook nergens anders naar toe wanneer dochter naar de psz gaat.
wat ik me nou afvraag: hoe doen die leidsters dat nou als een moeder gewoon moet werken?
ik heb geen kinderen, maar wel een baan.
ik kan me dat niet veroorloven elke keer vrij te nemen als mijn kind zou huilen.
btw. dit is een serieuze vraag....
Wanneer je werkt is je kind meestal al op het kinderdagverblijf. Dan gaan ze niet naar de peuterspeelzaal. Ze zijn vaak ook allang gewend wanneer ze gaan, hoeven dan (vaak) ook niet meer te huilen bij het afscheid.
Peuterspeelzaal is itt kinderdagverblijf geen hele dag, maar een dagdeel van (ongeveer) 2,5 uur. Dan ga je poetsen, niet werken
Ben dus zelf ook thuisblijfmoeder. "Hoef" dus ook nergens anders naar toe wanneer dochter naar de psz gaat.
Ja, dat vind ik echt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 16:03
Hé Mamasaar, weet helemaal niet wat ik op jouw topic doe aangezien ik nog láng geen moeder ben haha...maar je lijkt me een leuk mens en wilde je toch even een hart onder de riem steken.
Volgens mij wonen we redelijk bij elkaar om de hoek, dus je mag best een keer bij mij komen klagen als je hormonen je te veel worden.
Volgens mij wonen we redelijk bij elkaar om de hoek, dus je mag best een keer bij mij komen klagen als je hormonen je te veel worden.
dinsdag 13 oktober 2009 om 16:12
Mijn zoontje is pas 1 jaar en gaat naar een gastouder heb dus zelf geen ervaring in het weg brengen naar de psz. Maar kan me goed voorstellen dat het vreselijk is en je moeder hart breekt als ze zo gaat huilen.
Het eerste wat ik dacht was wel doorzetten. Hoe moeilijk het ook is toch door zetten. Anders denkt ze idd dat het een overwinning is en zal ze een volgende keer desnoods nog harder en nog langer huilen omdat dit blijkbaar toch nut heeft. Je komt immers toch wel.
Maar ik ben ook van mening dat alle kindjes anders zijn en niet altijd dezelfde aanpak helpt. Alleen uitstellen en eerder terug komen lijkt mij persoonlijk niet de goede oplossing te zijn.Als ze het nou niet naar haar zin had gehad en dit van begin af aan het geval was, was misschien een ander verhaal maar ze vond het leuk de eerste keren.
Is het misschien een manier om haar wat meer af te leiden. En dan eigenlijk met hulp van een ander kindje. Als ze bijv een middag een keer een speeldate heeft met een ander kindje uit de buurt. Gewoon gezellig, niks bijzonders. Dan de dag erna gaan jullie samen met dat andere kindje en de andere moeder naar de psz. Aan de ene kant ziet ze met eigen ogen dat ook de moeder van dat andere kindje weg gaat na een dikke kus. Aan de andere kant is ze snel genoeg afgeleid en zal ze hopelijk niet zo snel meer aan het hele afscheid gebeuren denken.
Misschien wat omslachtig maar wel het uitproberen waard? Realiseer me ook dat ik (gelukkig) nog niet in deze fase zit. En nog niet goed door heb hoe die koppies van 2 jaar denken.
Hopelijk gaat het snel over!!
Het eerste wat ik dacht was wel doorzetten. Hoe moeilijk het ook is toch door zetten. Anders denkt ze idd dat het een overwinning is en zal ze een volgende keer desnoods nog harder en nog langer huilen omdat dit blijkbaar toch nut heeft. Je komt immers toch wel.
Maar ik ben ook van mening dat alle kindjes anders zijn en niet altijd dezelfde aanpak helpt. Alleen uitstellen en eerder terug komen lijkt mij persoonlijk niet de goede oplossing te zijn.Als ze het nou niet naar haar zin had gehad en dit van begin af aan het geval was, was misschien een ander verhaal maar ze vond het leuk de eerste keren.
Is het misschien een manier om haar wat meer af te leiden. En dan eigenlijk met hulp van een ander kindje. Als ze bijv een middag een keer een speeldate heeft met een ander kindje uit de buurt. Gewoon gezellig, niks bijzonders. Dan de dag erna gaan jullie samen met dat andere kindje en de andere moeder naar de psz. Aan de ene kant ziet ze met eigen ogen dat ook de moeder van dat andere kindje weg gaat na een dikke kus. Aan de andere kant is ze snel genoeg afgeleid en zal ze hopelijk niet zo snel meer aan het hele afscheid gebeuren denken.
Misschien wat omslachtig maar wel het uitproberen waard? Realiseer me ook dat ik (gelukkig) nog niet in deze fase zit. En nog niet goed door heb hoe die koppies van 2 jaar denken.
Hopelijk gaat het snel over!!
dinsdag 13 oktober 2009 om 16:16
quote:Mamasaar schreef op 13 oktober 2009 @ 15:36:
[...]
Dankjewel lieve Leo. Tis idd 10 keer niks wanneer je kindje zo'n verdiet heeft.
Juist omdat we onze tweeling verwachten zouden we het zo fijn vinden dat dit gedeelte in haar leventje gewoon goed blijft gaan. Dat dat tenminste niet verandert wanneer de baby's komen. Het is al zo'n grote gebeurtenis, zo fijn wanneer er iets hetzelfde blijft dan!
Ik voel me trouwens prima Ben wel al heel veel buik aan het krijgen. Zie er echt heul erg zwanger uit!
Maar we voelen ons bovenal heel erg rijk!
(en nu begin ik pas echt te janken, combi zorgjes, hormonen en gelukkig zijn)
Lief, lief, lief Mamaatje, huil jij maar even lekker hoor, zo'n steen in je maag als je je kind achter moet laten, dat is volkomen ruk, dat snapt iedereen.
Mooi dat je je rijk voelt, ik vind dat je het dubbel en dwars verdient! *ontroering*
[...]
Dankjewel lieve Leo. Tis idd 10 keer niks wanneer je kindje zo'n verdiet heeft.
Juist omdat we onze tweeling verwachten zouden we het zo fijn vinden dat dit gedeelte in haar leventje gewoon goed blijft gaan. Dat dat tenminste niet verandert wanneer de baby's komen. Het is al zo'n grote gebeurtenis, zo fijn wanneer er iets hetzelfde blijft dan!
Ik voel me trouwens prima Ben wel al heel veel buik aan het krijgen. Zie er echt heul erg zwanger uit!
Maar we voelen ons bovenal heel erg rijk!
(en nu begin ik pas echt te janken, combi zorgjes, hormonen en gelukkig zijn)
Lief, lief, lief Mamaatje, huil jij maar even lekker hoor, zo'n steen in je maag als je je kind achter moet laten, dat is volkomen ruk, dat snapt iedereen.
Mooi dat je je rijk voelt, ik vind dat je het dubbel en dwars verdient! *ontroering*
dinsdag 13 oktober 2009 om 16:17
quote:Mamasaar schreef op 13 oktober 2009 @ 15:56:
[...]
Wanneer je werkt is je kind meestal al op het kinderdagverblijf. Dan gaan ze niet naar de peuterspeelzaal. Ze zijn vaak ook allang gewend wanneer ze gaan, hoeven dan (vaak) ook niet meer te huilen bij het afscheid.
Peuterspeelzaal is itt kinderdagverblijf geen hele dag, maar een dagdeel van (ongeveer) 2,5 uur. Dan ga je poetsen, niet werken
juiuist!
dat wist ik dus niet, dat dat twee verschillende dingen zijn...
nou, weer wat geleerd, bedankt voor de uitleg.
ik was me al een beetje zorgen aan het maken, voor het geval we zelf kinderen zouden hebben..
[...]
Wanneer je werkt is je kind meestal al op het kinderdagverblijf. Dan gaan ze niet naar de peuterspeelzaal. Ze zijn vaak ook allang gewend wanneer ze gaan, hoeven dan (vaak) ook niet meer te huilen bij het afscheid.
Peuterspeelzaal is itt kinderdagverblijf geen hele dag, maar een dagdeel van (ongeveer) 2,5 uur. Dan ga je poetsen, niet werken
juiuist!
dat wist ik dus niet, dat dat twee verschillende dingen zijn...
nou, weer wat geleerd, bedankt voor de uitleg.
ik was me al een beetje zorgen aan het maken, voor het geval we zelf kinderen zouden hebben..
