Gezondheid
alle pijlers
Gezwel in mijn buik
vrijdag 11 september 2009 om 22:05
Vanochtend heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ik heb namelijk al een paar maanden last van vage buikklachten.
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
woensdag 14 oktober 2009 om 21:13
Het gaat goed! Ik heb mijn verhuizing goed geregeld, en ben voorbereidingen aan het treffen voor de operatie.
Ik ben vanmiddag naar de kapper geweest, en heb nieuwe nachtkleding, een vestje en joggingbroeken gekocht. Dit schijnt het lekkerst te zitten na de operatie, met de wond en de buikpijn enzo. En ik heb nog nieuw ondergoed gekocht.
Volgende week wil ik nog even echt winkelen, want dat lukt waarschijnlijk tot januari ook niet meer. Ik wil nog even schoenen kopen (heb ik echt nodig), en misschien wat nieuwe kleding (maar moet ook ff op m'n geld letten). De kleuren deze herfst en winter zijn zo erg mijn kleuren, dat paars en groen. Dus wil eigenlijk nog wel wat kopen in die kleuren.
Ik ben vanmiddag naar de kapper geweest, en heb nieuwe nachtkleding, een vestje en joggingbroeken gekocht. Dit schijnt het lekkerst te zitten na de operatie, met de wond en de buikpijn enzo. En ik heb nog nieuw ondergoed gekocht.
Volgende week wil ik nog even echt winkelen, want dat lukt waarschijnlijk tot januari ook niet meer. Ik wil nog even schoenen kopen (heb ik echt nodig), en misschien wat nieuwe kleding (maar moet ook ff op m'n geld letten). De kleuren deze herfst en winter zijn zo erg mijn kleuren, dat paars en groen. Dus wil eigenlijk nog wel wat kopen in die kleuren.
donderdag 15 oktober 2009 om 00:04
Hoi Verana,
Ben er door werkdrukte tussenuit geweest. En jij bent je ondertussen flink aan het voorbereiden op de operatie.
Wat fijn dat je het goed hebt kunnen regelen rondom je verhuizing. In ieder geval een opluchting dat dat straks z'n gang gaat. Verder las ik dat je door je laatste ongesteldheid heen gaat, wat me echt een rare gewaarwording lijkt! Ik kijk de dagen liever ook weg als ik ongesteld ben, maar als je bewust bent van het feit dat dit de laatste keer is...
30 Oktober schiet op, maar misschien kijk jij er wel anders tegenaan. Per slot van rekening moet dat ding zo snel mogelijk uit je buik (en dan duurt het tot die tijd wel weer erg lang). Kom je de dagen wel een beetje door?
Met mij gaat het een stuk beter. Ik moet erg opletten dat ik mijzelf niet voorbij hobbel. De druk van "eigen" baas zijn, waardoor ik zeer onregelmatig leef heeft gemaakt dat ik met al die klachten ben komen te zitten. In de regel zorg ik altijd goed voor een ander en verwaarloos mijzelf. Dus ik ben hard bezig om een goede balans te vinden in leven, liefhebben en werken. Voorlopig doe ik hard m'n best omdat ik me niet meer zo wil voelen, zoals ik me gevoeld heb. Gezondheid is te belangrijk om er zo grillig mee om te springen (toch wat geleerd...). Heb natuurlijk ook een verplichting naar mijn vriend en mijn kinderen om netjes met mezelf om te gaan!
Nou meid, jij sterkte de komende tijd. Mijn wens voor jou is, dat dit allemaal maar zo snel mogelijk achter de rug mag zijn!!
Ben er door werkdrukte tussenuit geweest. En jij bent je ondertussen flink aan het voorbereiden op de operatie.
Wat fijn dat je het goed hebt kunnen regelen rondom je verhuizing. In ieder geval een opluchting dat dat straks z'n gang gaat. Verder las ik dat je door je laatste ongesteldheid heen gaat, wat me echt een rare gewaarwording lijkt! Ik kijk de dagen liever ook weg als ik ongesteld ben, maar als je bewust bent van het feit dat dit de laatste keer is...
30 Oktober schiet op, maar misschien kijk jij er wel anders tegenaan. Per slot van rekening moet dat ding zo snel mogelijk uit je buik (en dan duurt het tot die tijd wel weer erg lang). Kom je de dagen wel een beetje door?
Met mij gaat het een stuk beter. Ik moet erg opletten dat ik mijzelf niet voorbij hobbel. De druk van "eigen" baas zijn, waardoor ik zeer onregelmatig leef heeft gemaakt dat ik met al die klachten ben komen te zitten. In de regel zorg ik altijd goed voor een ander en verwaarloos mijzelf. Dus ik ben hard bezig om een goede balans te vinden in leven, liefhebben en werken. Voorlopig doe ik hard m'n best omdat ik me niet meer zo wil voelen, zoals ik me gevoeld heb. Gezondheid is te belangrijk om er zo grillig mee om te springen (toch wat geleerd...). Heb natuurlijk ook een verplichting naar mijn vriend en mijn kinderen om netjes met mezelf om te gaan!
Nou meid, jij sterkte de komende tijd. Mijn wens voor jou is, dat dit allemaal maar zo snel mogelijk achter de rug mag zijn!!
donderdag 15 oktober 2009 om 00:43
Fijn dat het weer beter met je gaat, Directeur!
Goed voor jezelf zorgen is heel belangrijk, want je gezondheid is een groot goed! Dat heb ik ook wel geleerd de afgelopen tijd.
Ik kom de dagen best goed door. Ik ben wel blij dat ik nog tot 30 oktober heb, want dan kan ik mijn verhuizing nog een beetje voorbereiden, en ook mijn werk goed afronden voor ik er 2 maanden tussenuit ben.
Ik hoop dat het goed met je blijft gaan, en rustig aan!!
Goed voor jezelf zorgen is heel belangrijk, want je gezondheid is een groot goed! Dat heb ik ook wel geleerd de afgelopen tijd.
Ik kom de dagen best goed door. Ik ben wel blij dat ik nog tot 30 oktober heb, want dan kan ik mijn verhuizing nog een beetje voorbereiden, en ook mijn werk goed afronden voor ik er 2 maanden tussenuit ben.
Ik hoop dat het goed met je blijft gaan, en rustig aan!!
donderdag 15 oktober 2009 om 10:14
donderdag 15 oktober 2009 om 10:28
Verana, ook even een berichtje van mij op je eigen topic.
Heb net even een stukje teruggelezen.
Sorry als ik nu oude koeien uit de sloot haal, maar toch een opmerking.
Ik las dat je schreef dat je bij je ouders blijft na de operatie, terwijl je relatie niet altijd even perfect is (correct me if I'm wrong).
Ook ik heb een beetje een vreemde relatie met mijn moeder, en erger me soms echt groen en geel.
Ook ik had na mijn laatste operatie heel veel hulp nodig, want ik heb ook nog een zoon die verzorgt moet worden. Dus hebben we letterlijk 2 maanden continue bezoek gehad. We wonen in Zwisterland en wilden eigenlijk voor zoon en man geen al te grote veranderingen, vandaar dat iedereen hier kwam.
Keek er in het begin heel erg tegen op (4,5 kamer appartement), maar het is echt reuze meegevallen. Mijn ouders zijn in het totaal ongeveer een maand hier geweest en het was heerlijk.
Volgens mij was mijn moeder eigenlijk heel erg blij dat ze een keer weer echt voor me kon zorgen! Ik kon en mocht helemaal niks, alleen op de bank hangen, en koffie en thee leuten (die zij kwam brengen).
Hoop dat het voor jou hetzelfde zal zijn. Zorg dat je een goede stapel dikke boeken hebt (hoewel, niet te dik, want dat doet zeer). Ik heb zelf de 3 boeken van Stieg Larsson gelezen. Supergoede thrillers!
Ik hoop dat je een betere therapeut kunt vinden. Het is erg belangrijk dat je je op je gemakt voelt bij zo iemand. Bij mij gaf mijn therapeut direct aan dat het voor mij goed moet voelen, anders had zij ook wel een aantal collega's.
Het is nu van belang dat je iemand hebt om mee te kunnen spreken over je angsten, en na de operatie waarschijnlijk ook weer. Investeer nu even wat tijd in het zoeken, daar ben je later blij mee.
Red je het een beetje om je werk af te ronden? De tijd tot een operatie is moeilijk, je wilt het liever vandaag dan morgen achter de rug hebben.
Heel veel sterkte met alles!
Heb net even een stukje teruggelezen.
Sorry als ik nu oude koeien uit de sloot haal, maar toch een opmerking.
Ik las dat je schreef dat je bij je ouders blijft na de operatie, terwijl je relatie niet altijd even perfect is (correct me if I'm wrong).
Ook ik heb een beetje een vreemde relatie met mijn moeder, en erger me soms echt groen en geel.
Ook ik had na mijn laatste operatie heel veel hulp nodig, want ik heb ook nog een zoon die verzorgt moet worden. Dus hebben we letterlijk 2 maanden continue bezoek gehad. We wonen in Zwisterland en wilden eigenlijk voor zoon en man geen al te grote veranderingen, vandaar dat iedereen hier kwam.
Keek er in het begin heel erg tegen op (4,5 kamer appartement), maar het is echt reuze meegevallen. Mijn ouders zijn in het totaal ongeveer een maand hier geweest en het was heerlijk.
Volgens mij was mijn moeder eigenlijk heel erg blij dat ze een keer weer echt voor me kon zorgen! Ik kon en mocht helemaal niks, alleen op de bank hangen, en koffie en thee leuten (die zij kwam brengen).
Hoop dat het voor jou hetzelfde zal zijn. Zorg dat je een goede stapel dikke boeken hebt (hoewel, niet te dik, want dat doet zeer). Ik heb zelf de 3 boeken van Stieg Larsson gelezen. Supergoede thrillers!
Ik hoop dat je een betere therapeut kunt vinden. Het is erg belangrijk dat je je op je gemakt voelt bij zo iemand. Bij mij gaf mijn therapeut direct aan dat het voor mij goed moet voelen, anders had zij ook wel een aantal collega's.
Het is nu van belang dat je iemand hebt om mee te kunnen spreken over je angsten, en na de operatie waarschijnlijk ook weer. Investeer nu even wat tijd in het zoeken, daar ben je later blij mee.
Red je het een beetje om je werk af te ronden? De tijd tot een operatie is moeilijk, je wilt het liever vandaag dan morgen achter de rug hebben.
Heel veel sterkte met alles!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:23
@ Swissie:
Dat klopt, ik heb nogal een moeizame relatie met mijn moeder. Ik vind het prima erover te praten hoor.
Het is wel grappig dat je nu dit stukje hebt getypt, want ik liep er vanochtend net over na te denken dat ik altijd bang ben geweest dat zoiets als dit zou gebeuren. Dat mijn ouders voor mij zouden moeten zorgen. Ook gaan ze mijn verhuizing nu regelen, dus ze zitten aan al mijn spullen.
Ik heb een beschermde opvoeding gehad, waarin we weinig ruimte kregen. Alles was van iedereen, je had niets eigens.
Toen ik op mezelf ging wonen, heb ik er veel moeite voor gedaan om mijn eigen leven op te bouwen, met mijn eigen vrienden en eigen spullen, los van hen. Ik heb soms echt letterlijk mijn territorium moeten verdedigen, want ze hadden een sleutel, waarmee ze soms zomaar ineens in mijn huis stonden. Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen dat ze dit niet meer deden, en mijn eigen ruimte en eigen leven meer gingen respecteren.
Daarom voelt het voor mij nu heel raar om ze weer zo in mijn leven toe te laten. Ze gaan met me naar het ziekenhuis, ik mag bij ze herstellen, ze gaan mijn verhuizing doen.
En toch heb ik ook de hoop dat het bij mij net zo goed zal gaan als bij jou.
Ik merk dat mijn moeder het tot nu toe anders doet dan vroeger. Ze blijft mij en mijn ruimte respecteren. Af en toe gaat ze weleens de fout in, maar daarna biedt ze haar excuses aan.
Dus wat dat betreft, ziet het er best hoopgevend uit.
Dat klopt, ik heb nogal een moeizame relatie met mijn moeder. Ik vind het prima erover te praten hoor.
Het is wel grappig dat je nu dit stukje hebt getypt, want ik liep er vanochtend net over na te denken dat ik altijd bang ben geweest dat zoiets als dit zou gebeuren. Dat mijn ouders voor mij zouden moeten zorgen. Ook gaan ze mijn verhuizing nu regelen, dus ze zitten aan al mijn spullen.
Ik heb een beschermde opvoeding gehad, waarin we weinig ruimte kregen. Alles was van iedereen, je had niets eigens.
Toen ik op mezelf ging wonen, heb ik er veel moeite voor gedaan om mijn eigen leven op te bouwen, met mijn eigen vrienden en eigen spullen, los van hen. Ik heb soms echt letterlijk mijn territorium moeten verdedigen, want ze hadden een sleutel, waarmee ze soms zomaar ineens in mijn huis stonden. Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen dat ze dit niet meer deden, en mijn eigen ruimte en eigen leven meer gingen respecteren.
Daarom voelt het voor mij nu heel raar om ze weer zo in mijn leven toe te laten. Ze gaan met me naar het ziekenhuis, ik mag bij ze herstellen, ze gaan mijn verhuizing doen.
En toch heb ik ook de hoop dat het bij mij net zo goed zal gaan als bij jou.
Ik merk dat mijn moeder het tot nu toe anders doet dan vroeger. Ze blijft mij en mijn ruimte respecteren. Af en toe gaat ze weleens de fout in, maar daarna biedt ze haar excuses aan.
Dus wat dat betreft, ziet het er best hoopgevend uit.
vrijdag 16 oktober 2009 om 18:42
zaterdag 17 oktober 2009 om 14:19
Gisteren heb ik een gesprek bij de anesthesist gehad, en bij een intakeverpleegkundige.
Ik krijg na de operatie als pijnbestrijding een slangetje in mijn rug, deze gaan ze voor de narcose al erin doen. Dus dat vind ik wel een beetje spannend. Gaat wel onder verdoving hoor, met een ruggeprik als ik het goed heb.
Verder zegt de verpleegkundige dat ik toch maar moet rekenen op 7 dagen ziekenhuis i.p.v. 5 dagen, waar ze het eerder over hadden. Dit omdat het zo'n zware operatie wordt.
Wat leuk is: waarschijnlijk heb ik internet aan mijn bed! Dus kan ik jullie op de hoogte houden vanuit mijn ziekenhuisbed!
Ik moet nog even rekenen hoeveel het gaat kosten, daar is het van afhankelijk of ik het neem. Maar ik denk het wel hoor, ik denk dat ik dat heel prettig ga vinden. En daar heb ik wel wat geld voor over!
Ik krijg na de operatie als pijnbestrijding een slangetje in mijn rug, deze gaan ze voor de narcose al erin doen. Dus dat vind ik wel een beetje spannend. Gaat wel onder verdoving hoor, met een ruggeprik als ik het goed heb.
Verder zegt de verpleegkundige dat ik toch maar moet rekenen op 7 dagen ziekenhuis i.p.v. 5 dagen, waar ze het eerder over hadden. Dit omdat het zo'n zware operatie wordt.
Wat leuk is: waarschijnlijk heb ik internet aan mijn bed! Dus kan ik jullie op de hoogte houden vanuit mijn ziekenhuisbed!
Ik moet nog even rekenen hoeveel het gaat kosten, daar is het van afhankelijk of ik het neem. Maar ik denk het wel hoor, ik denk dat ik dat heel prettig ga vinden. En daar heb ik wel wat geld voor over!
zaterdag 17 oktober 2009 om 14:33
@ Hemalover:
Ik hoop dat je gelijk hebt, dat het de band met mijn ouders goed doet, dat ze voor mij gaan zorgen en mijn verhuizing gaan doen e.d. Je hebt gelijk dat het hartstikke lief van ze is.
En toch heb ik er veel last van op het moment. Ten eerste omdat ik me zo verheugd had op het inrichten van mijn nieuwe huisje, het zelf aansturen van mijn verhuizing. Het echt tot MIJN huisje maken. En nu richten anderen het in....
Ook dat al mijn spullen door de handen van mijn moeder gaan, vind ik op het moment moeilijk. Wat ik eerder al schreef: ik heb zeer veel moeite moeten doen om mijn eigen leven op te bouwen, zonder dat mijn moeder zich overal mee bemoeide. Ze heeft altijd mij, mijn leven en mijn spullen als verlengstuk van zichzelf gezien. Niets mocht van mijzelf zijn.
En dat ze nu weer zo'n groot onderdeel van mijn leven uitmaakt ineens, vind ik lastig.
Het blijft natuurlijk lief dat ze zoveel voor mij wil doen hoor. En ik weet ook zeker dat ze van me houdt. Maar het is soms gewoon zo grenzeloos allemaal. En ik merk dat ik op het moment iets minder goed in staat ben mijn grenzen aan te geven naar haar toe, omdat ik zoveel moet voorbereiden, en er zoveel in mijn hoofd zit.
Ik heb op mijn werk het aantal uren gehalveerd. Komende week werk ik voor het laatst, en de week voor de operatie ben ik vrij.
Ze zijn zeer meewerkend op mijn werk. Ook omdat ik zowel de operatie als de verhuizing moet voorbereiden. Als ik komende week al zou zeggen dat ik niet meer kom, zouden ze daar ook mee akkoord gaan. Dus dat is erg prettig allemaal!
Ik hoop dat je gelijk hebt, dat het de band met mijn ouders goed doet, dat ze voor mij gaan zorgen en mijn verhuizing gaan doen e.d. Je hebt gelijk dat het hartstikke lief van ze is.
En toch heb ik er veel last van op het moment. Ten eerste omdat ik me zo verheugd had op het inrichten van mijn nieuwe huisje, het zelf aansturen van mijn verhuizing. Het echt tot MIJN huisje maken. En nu richten anderen het in....
Ook dat al mijn spullen door de handen van mijn moeder gaan, vind ik op het moment moeilijk. Wat ik eerder al schreef: ik heb zeer veel moeite moeten doen om mijn eigen leven op te bouwen, zonder dat mijn moeder zich overal mee bemoeide. Ze heeft altijd mij, mijn leven en mijn spullen als verlengstuk van zichzelf gezien. Niets mocht van mijzelf zijn.
En dat ze nu weer zo'n groot onderdeel van mijn leven uitmaakt ineens, vind ik lastig.
Het blijft natuurlijk lief dat ze zoveel voor mij wil doen hoor. En ik weet ook zeker dat ze van me houdt. Maar het is soms gewoon zo grenzeloos allemaal. En ik merk dat ik op het moment iets minder goed in staat ben mijn grenzen aan te geven naar haar toe, omdat ik zoveel moet voorbereiden, en er zoveel in mijn hoofd zit.
Ik heb op mijn werk het aantal uren gehalveerd. Komende week werk ik voor het laatst, en de week voor de operatie ben ik vrij.
Ze zijn zeer meewerkend op mijn werk. Ook omdat ik zowel de operatie als de verhuizing moet voorbereiden. Als ik komende week al zou zeggen dat ik niet meer kom, zouden ze daar ook mee akkoord gaan. Dus dat is erg prettig allemaal!
zaterdag 17 oktober 2009 om 14:49
@ LA:
Je hebt al in mijn vorige stukjes van vandaag een beetje kunnen lezen hoe het met mij gaat.
Wat de operatie betreft: ik zie er best tegenop. En ook tegen mijn herstelperiode. Dat ik zo lang heel weinig kan en mag, en zo afhankelijk zal zijn van anderen. Eerst ga ik een week naar mijn ouders als ik uit het ziekenhuis kom. Om de redenen in het vorige stukje, vind ik dat best lastig. Hoe lief het ook is dat ze voor mij willen zorgen.
Ik heb weer een dipdag hoor, dus klaag, klaag....
En nog een reden voor mijn dipdag:
Ik was gisteren weer bij mijn therapeut, en het was WEER een rotsessie. We praten gewoon compleet langs elkaar heen. Wat betreft hoe ik dingen regel, en hoe ik tegen dingen aankijk. Zij snapt mij niet en ik haar niet.
Ik heb zo hard haar steun nodig nu, en ik krijg het gewoon NIET. Ze weerlegt alleen maar alles wat ik zeg. Dit is een tactiek waar ik wel veel aan heb gehad in de therapie, maar nu heb ik gewoon behoefte aan een "warm bad" zeg maar. En op de één of andere manier begrijpt ze dat niet, of heeft ze daar geen zin in.
Dit is iets wat wel vaker gespeeld heeft tussen ons, dus het is niet nieuw. Soms heb ik het idee dat ze zich niet zo goed kan inleven in anderen. Ik heb ook al meerdere keren overwogen te stoppen. Maar toch steeds weer doorgegaan, omdat ik er ook goede dingen leer.
Ik heb nog één sessie voor de operatie, maar ik overweeg om het af te zeggen. Ik ben de laatste paar gesprekken alleen maar van streek als ik er geweest ben. Het werkt eerder tegen me dan voor me op het moment. En ik heb al genoeg aan mijn hoofd.
Ik ben hier wel verdrietig van hoor. Dat ze totaal niet in staat is mij te steunen, en voor het grootste deel alles afkraakt wat ik zeg, over hoe ik om wil gaan met de operatie en het herstel, dat doet pijn.
(voor de oplettende lezer: in andere topics heb ik het over mijn therapeut als "hij", maar in werkelijkheid is het een "zij". Dit deed ik om kans op herkenning kleiner te maken. Maar ik merk dat dit me nu even niet kan schelen. Mijn verhaal kwijt kunnen is belangrijker).
En om dan toch nog positief te eindigen: ik ga vanavond met een aantal collega's bij een andere collega eten. Wordt vast gezellig! En die collega heeft een heel schattig zoontje, dus dat vind ik ook leuk, om die te zien.
Nou, dit was dan mijn monoloog voor vandaag....
Je hebt al in mijn vorige stukjes van vandaag een beetje kunnen lezen hoe het met mij gaat.
Wat de operatie betreft: ik zie er best tegenop. En ook tegen mijn herstelperiode. Dat ik zo lang heel weinig kan en mag, en zo afhankelijk zal zijn van anderen. Eerst ga ik een week naar mijn ouders als ik uit het ziekenhuis kom. Om de redenen in het vorige stukje, vind ik dat best lastig. Hoe lief het ook is dat ze voor mij willen zorgen.
Ik heb weer een dipdag hoor, dus klaag, klaag....
En nog een reden voor mijn dipdag:
Ik was gisteren weer bij mijn therapeut, en het was WEER een rotsessie. We praten gewoon compleet langs elkaar heen. Wat betreft hoe ik dingen regel, en hoe ik tegen dingen aankijk. Zij snapt mij niet en ik haar niet.
Ik heb zo hard haar steun nodig nu, en ik krijg het gewoon NIET. Ze weerlegt alleen maar alles wat ik zeg. Dit is een tactiek waar ik wel veel aan heb gehad in de therapie, maar nu heb ik gewoon behoefte aan een "warm bad" zeg maar. En op de één of andere manier begrijpt ze dat niet, of heeft ze daar geen zin in.
Dit is iets wat wel vaker gespeeld heeft tussen ons, dus het is niet nieuw. Soms heb ik het idee dat ze zich niet zo goed kan inleven in anderen. Ik heb ook al meerdere keren overwogen te stoppen. Maar toch steeds weer doorgegaan, omdat ik er ook goede dingen leer.
Ik heb nog één sessie voor de operatie, maar ik overweeg om het af te zeggen. Ik ben de laatste paar gesprekken alleen maar van streek als ik er geweest ben. Het werkt eerder tegen me dan voor me op het moment. En ik heb al genoeg aan mijn hoofd.
Ik ben hier wel verdrietig van hoor. Dat ze totaal niet in staat is mij te steunen, en voor het grootste deel alles afkraakt wat ik zeg, over hoe ik om wil gaan met de operatie en het herstel, dat doet pijn.
(voor de oplettende lezer: in andere topics heb ik het over mijn therapeut als "hij", maar in werkelijkheid is het een "zij". Dit deed ik om kans op herkenning kleiner te maken. Maar ik merk dat dit me nu even niet kan schelen. Mijn verhaal kwijt kunnen is belangrijker).
En om dan toch nog positief te eindigen: ik ga vanavond met een aantal collega's bij een andere collega eten. Wordt vast gezellig! En die collega heeft een heel schattig zoontje, dus dat vind ik ook leuk, om die te zien.
Nou, dit was dan mijn monoloog voor vandaag....
zaterdag 17 oktober 2009 om 15:23
Verana, ten eerste veel plezier vanavond.
Kan je nog proberen een andere therapeut te vinden? Iemand met wie je het wel kan vinden? Het is nogal een heftige ingreep (heel makkelijk uitgedrukt), dus het lijkt me wel belangrijk dat je een goede peut hebt.
Beetje vreemd dat je huidige peut er niks over zegt, als ze zoiets al niet in de gaten heeft?
Brr, een ruggenprik. Heb ik een keer gehad voor een keizersnee. Makkelijk omdat je niet geheel verdoofd wordt. Maar eerlijk gezegd heb ik liever een gehele verdoving. Ik vind het bij de tandarts al vervelend om weer gevoel terug te krijgen, laat staan vanaf je tenen weer terug in je benen.
Maar het voordeel is wel dat je niet geheel weg bent. Het bijkomen op zo'n verkoeverkamer is ook niet altijd even leuk (vorige keer bijna ruzie omdat die mutsen zaten te zeuren over te hard werken; ik voelde me niet lekker en wou weten hoe de operatie was verlopen en zij waren maar aan het zeuren en zeiken).
Kan me voorstellen dat je een beetje moeite hebt alles over te laten, helemaal gezien jullie relatie. Ik ben eerlijk gezegd blij dat wij destijds een professionele verhuisfirma hadden ingehuurd, liever geheel onbekenden. Ligt trouwens wel een beetje aan wat er verhuisd wordt.
Misschien kan je de week voor de operatie gebruiken om al wat spullen zelf in te pakken en dan op de dozen te zetten dat je ze zelf uitpakt. Juist de dingen die persoonlijk zijn en je huis leuk maken.
Je ouders vooral de grote dingen laten doen!
Direct na de operatie zal je niks willen doen, maar na een week of twee (als je je echt lekker kunt bewegen), wil je waarschijnlijk toch wel leuk zelf aan de gang.
Succes ermee, ik hoop dat je dag alleen maar beter wordt.
Kan je nog proberen een andere therapeut te vinden? Iemand met wie je het wel kan vinden? Het is nogal een heftige ingreep (heel makkelijk uitgedrukt), dus het lijkt me wel belangrijk dat je een goede peut hebt.
Beetje vreemd dat je huidige peut er niks over zegt, als ze zoiets al niet in de gaten heeft?
Brr, een ruggenprik. Heb ik een keer gehad voor een keizersnee. Makkelijk omdat je niet geheel verdoofd wordt. Maar eerlijk gezegd heb ik liever een gehele verdoving. Ik vind het bij de tandarts al vervelend om weer gevoel terug te krijgen, laat staan vanaf je tenen weer terug in je benen.
Maar het voordeel is wel dat je niet geheel weg bent. Het bijkomen op zo'n verkoeverkamer is ook niet altijd even leuk (vorige keer bijna ruzie omdat die mutsen zaten te zeuren over te hard werken; ik voelde me niet lekker en wou weten hoe de operatie was verlopen en zij waren maar aan het zeuren en zeiken).
Kan me voorstellen dat je een beetje moeite hebt alles over te laten, helemaal gezien jullie relatie. Ik ben eerlijk gezegd blij dat wij destijds een professionele verhuisfirma hadden ingehuurd, liever geheel onbekenden. Ligt trouwens wel een beetje aan wat er verhuisd wordt.
Misschien kan je de week voor de operatie gebruiken om al wat spullen zelf in te pakken en dan op de dozen te zetten dat je ze zelf uitpakt. Juist de dingen die persoonlijk zijn en je huis leuk maken.
Je ouders vooral de grote dingen laten doen!
Direct na de operatie zal je niks willen doen, maar na een week of twee (als je je echt lekker kunt bewegen), wil je waarschijnlijk toch wel leuk zelf aan de gang.
Succes ermee, ik hoop dat je dag alleen maar beter wordt.
zaterdag 17 oktober 2009 om 15:34
Swissie, ik krijg zowel een ruggeprik als algehele narcose.
De ruggeprik is om het buisje voor de pijnbestrijding in te brengen, en daarna de algehele narcose om de operatie uit te voeren.
Het is me op het moment teveel regelwerk om een andere peut te zoeken. Ik moet al zoveel regelen....
Ik ben wel van plan, als ik me in het ziekenhuis echt slecht voel, daar misschien maatschappelijk werk aan te vragen.
Ik heb inderdaad al wat dozen ingepakt met persoonlijke spullen. En de écht persoonlijke spullen die mijn ouders niets aangaan, zijn mijn huis al uit. Die heb ik neergelegd bij een vriendin.
De ruggeprik is om het buisje voor de pijnbestrijding in te brengen, en daarna de algehele narcose om de operatie uit te voeren.
Het is me op het moment teveel regelwerk om een andere peut te zoeken. Ik moet al zoveel regelen....
Ik ben wel van plan, als ik me in het ziekenhuis echt slecht voel, daar misschien maatschappelijk werk aan te vragen.
Ik heb inderdaad al wat dozen ingepakt met persoonlijke spullen. En de écht persoonlijke spullen die mijn ouders niets aangaan, zijn mijn huis al uit. Die heb ik neergelegd bij een vriendin.
zaterdag 17 oktober 2009 om 15:49
Vreemd dat zo'n peut niet aangeeft dat je iemand anders kunt zien. Kan me voorstellen dat je het te druk hebt om ook hier nog achteraan te gaan.
Misschien hebben ze straks in het ziekenhuis iemand voor je?
Anders zou ik de afspraak ook afzeggen. Als je je alleen maar beroerder voelt na zo'n afspraak schiet het niet op.
Beetjs vreemd, zo twee verdovingen, kunnen ze dat niet in een keer doen? Maar de ruggeprik zal dan wel heel lokaal zijn, zodat je niet het probleem hebt van het gevoel terugkrijgen.
Krijg je een pompje om je eigen pijnmedicatie te hanteren?
Eng allemaal hoor, zo'n operatie. Ik hoop dat je de komende weken nog heeel veel afleiding hebt, veel leuke dingen doen.
Misschien hebben ze straks in het ziekenhuis iemand voor je?
Anders zou ik de afspraak ook afzeggen. Als je je alleen maar beroerder voelt na zo'n afspraak schiet het niet op.
Beetjs vreemd, zo twee verdovingen, kunnen ze dat niet in een keer doen? Maar de ruggeprik zal dan wel heel lokaal zijn, zodat je niet het probleem hebt van het gevoel terugkrijgen.
Krijg je een pompje om je eigen pijnmedicatie te hanteren?
Eng allemaal hoor, zo'n operatie. Ik hoop dat je de komende weken nog heeel veel afleiding hebt, veel leuke dingen doen.
zaterdag 17 oktober 2009 om 19:00
quote:swissie schreef op 17 oktober 2009 @ 15:49:
Vreemd dat zo'n peut niet aangeeft dat je iemand anders kunt zien. Kan me voorstellen dat je het te druk hebt om ook hier nog achteraan te gaan.
Misschien hebben ze straks in het ziekenhuis iemand voor je?
Anders zou ik de afspraak ook afzeggen. Als je je alleen maar beroerder voelt na zo'n afspraak schiet het niet op.
Beetjs vreemd, zo twee verdovingen, kunnen ze dat niet in een keer doen? Maar de ruggeprik zal dan wel heel lokaal zijn, zodat je niet het probleem hebt van het gevoel terugkrijgen.
Krijg je een pompje om je eigen pijnmedicatie te hanteren?
Eng allemaal hoor, zo'n operatie. Ik hoop dat je de komende weken nog heeel veel afleiding hebt, veel leuke dingen doen.
Je moet wakker zijn als ze de ruggenprik plaatsen zodat je kunt vertellen tot waar de verdoving zit. Als ze dat inbrengen terwijl je al slaapt, dan kunnen ze het slangetje wat te hoog of te laag plaatsen waardoor je cq moeite krijgt met diep ademhalen of nog steeds pijn hebt..... Allebei niet ideaal, dus als je wakker bent en aan kunt geven tot waar de verdoving zit, dan kunnen ze het slangetje nog bijstellen.
Over het algemeen valt zo'n ruggeprik trouwens reuze mee.
Vreemd dat zo'n peut niet aangeeft dat je iemand anders kunt zien. Kan me voorstellen dat je het te druk hebt om ook hier nog achteraan te gaan.
Misschien hebben ze straks in het ziekenhuis iemand voor je?
Anders zou ik de afspraak ook afzeggen. Als je je alleen maar beroerder voelt na zo'n afspraak schiet het niet op.
Beetjs vreemd, zo twee verdovingen, kunnen ze dat niet in een keer doen? Maar de ruggeprik zal dan wel heel lokaal zijn, zodat je niet het probleem hebt van het gevoel terugkrijgen.
Krijg je een pompje om je eigen pijnmedicatie te hanteren?
Eng allemaal hoor, zo'n operatie. Ik hoop dat je de komende weken nog heeel veel afleiding hebt, veel leuke dingen doen.
Je moet wakker zijn als ze de ruggenprik plaatsen zodat je kunt vertellen tot waar de verdoving zit. Als ze dat inbrengen terwijl je al slaapt, dan kunnen ze het slangetje wat te hoog of te laag plaatsen waardoor je cq moeite krijgt met diep ademhalen of nog steeds pijn hebt..... Allebei niet ideaal, dus als je wakker bent en aan kunt geven tot waar de verdoving zit, dan kunnen ze het slangetje nog bijstellen.
Over het algemeen valt zo'n ruggeprik trouwens reuze mee.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
zaterdag 17 oktober 2009 om 20:32
quote:Verana schreef op 17 oktober 2009 @ 14:33:
Ook dat al mijn spullen door de handen van mijn moeder gaan, vind ik op het moment moeilijk. Wat ik eerder al schreef: ik heb zeer veel moeite moeten doen om mijn eigen leven op te bouwen, zonder dat mijn moeder zich overal mee bemoeide. Ze heeft altijd mij, mijn leven en mijn spullen als verlengstuk van zichzelf gezien. Niets mocht van mijzelf zijn.
En dat ze nu weer zo'n groot onderdeel van mijn leven uitmaakt ineens, vind ik lastig.
Wat herkenbaar.
Ik heb dat precies zo ervaren op momenten dat het minder ging. Leefde (denk ik) nog liever in mijn rommel dan dat ik moeder toeliet om te helpen opruimen.
Achteraf weet ik het niet. Moeder kan niet op mijn manier opruimen, alleen op haar eigen manier (en dan ben ik dus dingen kwijt).
Maar die paar keer dat ze geholpen heeft, voelde ik me ook echt een stuk beter daarna.
Ik begrijp hoe het voor je voelt. Maar het is even niet anders, denk ik.
Ook dat al mijn spullen door de handen van mijn moeder gaan, vind ik op het moment moeilijk. Wat ik eerder al schreef: ik heb zeer veel moeite moeten doen om mijn eigen leven op te bouwen, zonder dat mijn moeder zich overal mee bemoeide. Ze heeft altijd mij, mijn leven en mijn spullen als verlengstuk van zichzelf gezien. Niets mocht van mijzelf zijn.
En dat ze nu weer zo'n groot onderdeel van mijn leven uitmaakt ineens, vind ik lastig.
Wat herkenbaar.
Ik heb dat precies zo ervaren op momenten dat het minder ging. Leefde (denk ik) nog liever in mijn rommel dan dat ik moeder toeliet om te helpen opruimen.
Achteraf weet ik het niet. Moeder kan niet op mijn manier opruimen, alleen op haar eigen manier (en dan ben ik dus dingen kwijt).
Maar die paar keer dat ze geholpen heeft, voelde ik me ook echt een stuk beter daarna.
Ik begrijp hoe het voor je voelt. Maar het is even niet anders, denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 17 oktober 2009 om 20:35
Wat je therapeut betreft... ik zou zeggen: afbellen. Het is niet de bedoeling dat die therapie nu extra stress geeft. Bel gewoon af met een smoes en je kunt na je operatie overwegen om die afspraak alsnog te doen, of niet.
Ik hoop dat je het warme bad dat de therapeut niet geeft, op het forum een beetje krijgt
Fijn dat je collega's zo meelevend zijn.
Ik hoop dat je het warme bad dat de therapeut niet geeft, op het forum een beetje krijgt
Fijn dat je collega's zo meelevend zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 18 oktober 2009 om 09:05
Ik heb een keer een kleine ingreep gehad ( soort onderhuidse ontsteking in m'n lies) en kreeg toen ook een ruggeprik.
Ik was er doodsbang voor maar heb echt helemaal niks gevoeld, het enige wat ik voelde was het infuusding wat in je hand gaat en geloof me, ik ben echt een pieperd.
Het is wel heel gek dat je de onderkant van je lichaam niet meer voelt. Dan hoor je dat ze je been anders gaan neerleggen maar je voelt er helemaal niks van.
Over die therapeut, vind ik balen voor je, maar heb je dit ook tegen haar gezegd? Misschien doet ze het voor een bepaalde reden en kun je haar vragen dit toe te lichten?
Zeker als je al zo lang bij haar loopt en je er meestal wel baat bij hebt lijkt het me het proberen waard.
Ik was er doodsbang voor maar heb echt helemaal niks gevoeld, het enige wat ik voelde was het infuusding wat in je hand gaat en geloof me, ik ben echt een pieperd.
Het is wel heel gek dat je de onderkant van je lichaam niet meer voelt. Dan hoor je dat ze je been anders gaan neerleggen maar je voelt er helemaal niks van.
Over die therapeut, vind ik balen voor je, maar heb je dit ook tegen haar gezegd? Misschien doet ze het voor een bepaalde reden en kun je haar vragen dit toe te lichten?
Zeker als je al zo lang bij haar loopt en je er meestal wel baat bij hebt lijkt het me het proberen waard.
zondag 18 oktober 2009 om 18:38
zondag 18 oktober 2009 om 23:01
quote:singalala schreef op 17 oktober 2009 @ 19:00:
[...]
Je moet wakker zijn als ze de ruggenprik plaatsen zodat je kunt vertellen tot waar de verdoving zit. Als ze dat inbrengen terwijl je al slaapt, dan kunnen ze het slangetje wat te hoog of te laag plaatsen waardoor je cq moeite krijgt met diep ademhalen of nog steeds pijn hebt..... Allebei niet ideaal, dus als je wakker bent en aan kunt geven tot waar de verdoving zit, dan kunnen ze het slangetje nog bijstellen.
Over het algemeen valt zo'n ruggeprik trouwens reuze mee.
Wat ik me afvraag: ik krijg dus een slangetje in mijn rug, waar na de operatie de pijnstilling doorheen gaan. Dit slangetje wordt door middel van een ruggenprik ingebracht. Mijn onderlijf is dan dus verdoofd. Het slangetje zal een aantal dagen in mijn rug blijven zitten, omdat ik zo lang pijnbestrijding nodig zal hebben.
Maar wat ik me dus afvroeg: de dagen na de operatie, is mijn onderlijf dan nog steeds verdoofd? Zodat ik mijn benen niet voel? Die pijnbestrijding die door het slangetje gaat, is toch puur pijnbestrijding en geen verdovend middel? Dat is toch alleen die ruggenprik, en die is toch weer na een paar uur uitgewerkt?
Het lijkt me heel vervelend om dagenlang geen gevoel in mijn onderlijf te hebben!
Singalala, misschien weet jij het antwoord hierop? Heb de indruk dat je al het één en ander hebt meegemaakt wat dit soort dingen betreft.
[...]
Je moet wakker zijn als ze de ruggenprik plaatsen zodat je kunt vertellen tot waar de verdoving zit. Als ze dat inbrengen terwijl je al slaapt, dan kunnen ze het slangetje wat te hoog of te laag plaatsen waardoor je cq moeite krijgt met diep ademhalen of nog steeds pijn hebt..... Allebei niet ideaal, dus als je wakker bent en aan kunt geven tot waar de verdoving zit, dan kunnen ze het slangetje nog bijstellen.
Over het algemeen valt zo'n ruggeprik trouwens reuze mee.
Wat ik me afvraag: ik krijg dus een slangetje in mijn rug, waar na de operatie de pijnstilling doorheen gaan. Dit slangetje wordt door middel van een ruggenprik ingebracht. Mijn onderlijf is dan dus verdoofd. Het slangetje zal een aantal dagen in mijn rug blijven zitten, omdat ik zo lang pijnbestrijding nodig zal hebben.
Maar wat ik me dus afvroeg: de dagen na de operatie, is mijn onderlijf dan nog steeds verdoofd? Zodat ik mijn benen niet voel? Die pijnbestrijding die door het slangetje gaat, is toch puur pijnbestrijding en geen verdovend middel? Dat is toch alleen die ruggenprik, en die is toch weer na een paar uur uitgewerkt?
Het lijkt me heel vervelend om dagenlang geen gevoel in mijn onderlijf te hebben!
Singalala, misschien weet jij het antwoord hierop? Heb de indruk dat je al het één en ander hebt meegemaakt wat dit soort dingen betreft.
