Werk & Studie
alle pijlers
Kies ik een sociaal beroep uit altruistische overweging?
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:37
Zo, dacht ik er bijna uit te zijn welke opleiding ik in februari wil gaan doen, heeft mijn werkcoach van het CWI er grote vraagtekens bij.
Ik twijfel tussen Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en Sociaal Juridische Dienstverlening. Hij vind dat ik deze keuze maak uit (een onbewuste) altruistische overweging. Mensen helpen is de verkeerde motivatie om deze opleiding te gaan doen.
Want ik vind het fijn als ik mensen kan helpen, omdat ik in mijn eigen leven nog niet helemaal gelukkig ben (dit is alleen het geval op werk/studie gebied). En doordat ik dan andere mensen kan helpen, maakt mij dat ook weer gelukkig. Zegt hij. En dat is de verkeerde basis. Ja, dat heeft mij even aan het denken gezet. Ja, ik vind het fijn om met mensen te werken, en ik vind het fijn als ik mensen met iets kan helpen waardoor er een last van hun schouders valt, of waardoor ze zich weer prettiger gaan voelen. Maakt mij dat altruistisch? Zo ja, is dat verkeerd? Het is toch fijn dat je voldoening uit je werk haalt? Een arts is toch ook blij als hij door een snelle juiste diagnose iemand van de dood heeft kunnen redden? Een secretaresse vind het toch ook fijn als ze een hele goede, duidelijke en mooie presentatie in elkaar heeft gezet? Een advocaat vind het toch ook fijn dat hij een zaak wint?
Hoe denken mensen met een sociaal beroep hierover?
Wat is er zo fout aan mijn motivatie? Wat was jullie motivatie? Ik heb pas over twee weken een afspraak met hem omdat hij op vakantie gaat. En wil dan goed beslagen ten ijs komen. En in ieder geval laten zien dat ik er over na gedacht heb. Misschien heeft hij gelijk, maar ik zie het niet in nu.
Ik denk wel dat hij over een goede dosis mensenkennis beschikt, maar vraag mij af of hij het dit keer juist ziet.
Ik twijfel tussen Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en Sociaal Juridische Dienstverlening. Hij vind dat ik deze keuze maak uit (een onbewuste) altruistische overweging. Mensen helpen is de verkeerde motivatie om deze opleiding te gaan doen.
Want ik vind het fijn als ik mensen kan helpen, omdat ik in mijn eigen leven nog niet helemaal gelukkig ben (dit is alleen het geval op werk/studie gebied). En doordat ik dan andere mensen kan helpen, maakt mij dat ook weer gelukkig. Zegt hij. En dat is de verkeerde basis. Ja, dat heeft mij even aan het denken gezet. Ja, ik vind het fijn om met mensen te werken, en ik vind het fijn als ik mensen met iets kan helpen waardoor er een last van hun schouders valt, of waardoor ze zich weer prettiger gaan voelen. Maakt mij dat altruistisch? Zo ja, is dat verkeerd? Het is toch fijn dat je voldoening uit je werk haalt? Een arts is toch ook blij als hij door een snelle juiste diagnose iemand van de dood heeft kunnen redden? Een secretaresse vind het toch ook fijn als ze een hele goede, duidelijke en mooie presentatie in elkaar heeft gezet? Een advocaat vind het toch ook fijn dat hij een zaak wint?
Hoe denken mensen met een sociaal beroep hierover?
Wat is er zo fout aan mijn motivatie? Wat was jullie motivatie? Ik heb pas over twee weken een afspraak met hem omdat hij op vakantie gaat. En wil dan goed beslagen ten ijs komen. En in ieder geval laten zien dat ik er over na gedacht heb. Misschien heeft hij gelijk, maar ik zie het niet in nu.
Ik denk wel dat hij over een goede dosis mensenkennis beschikt, maar vraag mij af of hij het dit keer juist ziet.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:26
Wuiles, allebei. Ik ben vorig jaar te vroeg bevallen door zwangerschapsvergiftiging en hier bijna aan overleden. Ik heb geen tijd gehad om te herstellen want mijn zoon heeft nog drie maanden in het ziekenhuis gelegen en je moet door. Ik ben dus heen en weer wezen pendelen. Dit was erg vermoeiend. Na die drie maanden, toen zoon naar huis mocht kreeg ik het heel moeilijk. Daar heb ik een maandje last van gehad. Na die tijd ben ik voornamelijk bezig geweest met lichamelijk herstellen. Geheugen was gatenkaas, en van de wasmand optillen werd ik al moe. Psychisch nergens geen last meer van.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:32
Ik ken een vrouw die maatschappelijk werker is, en zij is goed in haar vak, omdat ze niet altruistisch is. Ze werd onlangs op een vrije dag opgebeld door een client die dreigde zelfmoord te plegen. Ze had natuurlijk direct in haar auto kunnen stappen om die client te helpen, maar het was al vaker voorgekomen en het was echt claimgedrag van de client. 'Ik geen leuk weekend, dan jij ook niet'.
Zou je daar tegen kunnen? Kun jij voldoening halen uit je werk, als je clienten niet geholpen willen worden? Als iedere oplossing nieuwe problemen met zich meebrengt? Kun je afstand bewaren als je voor een uit huis te plaatsen kind geen goede plek kunt vinden?
Zou je daar tegen kunnen? Kun jij voldoening halen uit je werk, als je clienten niet geholpen willen worden? Als iedere oplossing nieuwe problemen met zich meebrengt? Kun je afstand bewaren als je voor een uit huis te plaatsen kind geen goede plek kunt vinden?
anoniem_91217 wijzigde dit bericht op 23-10-2009 13:33
Reden: verkeerde woord...
Reden: verkeerde woord...
% gewijzigd
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:06
quote:Tia Dalma schreef op 23 oktober 2009 @ 12:58:
Misschien wel dubiootje, gesteld dat je dat cynisch bedoelt
Nee, ik meen het serieus. Ik denk dat die man geen psycholoog moet gaan spelen. Het is zijn werk om samen met TO uit te zoeken waar haar voorkeuren en haar sterke en zwakke punten liggen. Haar voorkeur ligt bij mensen helpen. Dat dat te maken met het feit dat ze op werk/studiegebied niet helemaal gelukkig is, lijkt me snel verholpen als ze een baan heeft waar ze wel gelukkig mee is.
Ik krijg het gevoel alsof deze man TO psychologisch probeert te analyseren en dat is zijn werk niet. Natuurlijk is enig psychologisch inzicht wel belangrijk in zijn functie, maar ik vind dit te ver gaan. Hij trekt conclusies op basis van niks, in mijn ogen.
Ondertussen wist TO aardig goed wat ze wilde en is ze inmiddels hevig aan het twijfelen. Niet aan het beoordelingsvermogen van de werkcoach, maar aan dat van haarzelf.
Het klinkt intussen alsof TO flink depressief is of enorme persoonlijke problemen heeft waardoor ze als hulpverleenster niet zou kunnen functioneren (en zelfs op een burnout zou afstevenen). Maar als het enige probleem op werk/studiegebied ligt, vind ik dat geen reden om af te zien van een door voorkeur ingegeven beroepskeuze.
Wat ik een veel relevanter punt zou vinden dat de werkcoach had kunnen bespreken (dat is misschien ook wel gebeurd?), is hoe TO omgaat met hoge werkstress, grenzen aangeven, emotioneel afstand houden wanneer nodig e.d. Dat lijkt me nu juist de valkuil voor betrokken hulpverleners.
Ik mag toch hopen dat persoonlijke betrokkenheid je niet diskwalificeert als hulpverlener
Misschien wel dubiootje, gesteld dat je dat cynisch bedoelt
Nee, ik meen het serieus. Ik denk dat die man geen psycholoog moet gaan spelen. Het is zijn werk om samen met TO uit te zoeken waar haar voorkeuren en haar sterke en zwakke punten liggen. Haar voorkeur ligt bij mensen helpen. Dat dat te maken met het feit dat ze op werk/studiegebied niet helemaal gelukkig is, lijkt me snel verholpen als ze een baan heeft waar ze wel gelukkig mee is.
Ik krijg het gevoel alsof deze man TO psychologisch probeert te analyseren en dat is zijn werk niet. Natuurlijk is enig psychologisch inzicht wel belangrijk in zijn functie, maar ik vind dit te ver gaan. Hij trekt conclusies op basis van niks, in mijn ogen.
Ondertussen wist TO aardig goed wat ze wilde en is ze inmiddels hevig aan het twijfelen. Niet aan het beoordelingsvermogen van de werkcoach, maar aan dat van haarzelf.
Het klinkt intussen alsof TO flink depressief is of enorme persoonlijke problemen heeft waardoor ze als hulpverleenster niet zou kunnen functioneren (en zelfs op een burnout zou afstevenen). Maar als het enige probleem op werk/studiegebied ligt, vind ik dat geen reden om af te zien van een door voorkeur ingegeven beroepskeuze.
Wat ik een veel relevanter punt zou vinden dat de werkcoach had kunnen bespreken (dat is misschien ook wel gebeurd?), is hoe TO omgaat met hoge werkstress, grenzen aangeven, emotioneel afstand houden wanneer nodig e.d. Dat lijkt me nu juist de valkuil voor betrokken hulpverleners.
Ik mag toch hopen dat persoonlijke betrokkenheid je niet diskwalificeert als hulpverlener
Ga in therapie!
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:11
quote:Very Cherry schreef op 23 oktober 2009 @ 13:21:
Wij hulpverleners komen er toch altijd ronduit voor uit, dat we dit vak uitoefenen om niet aan ons eigen miserabele leven te hoeven denken? Zeg dat maar gerust tegen die mijnheer. Sterker nog, iederéén werkt om niet aan zijn privé-leven te hoeven denken. Hij ook
Wij hulpverleners komen er toch altijd ronduit voor uit, dat we dit vak uitoefenen om niet aan ons eigen miserabele leven te hoeven denken? Zeg dat maar gerust tegen die mijnheer. Sterker nog, iederéén werkt om niet aan zijn privé-leven te hoeven denken. Hij ook
Ga in therapie!
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:13
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:14
Hoi Toffifee,
Ik werk als bijstandsconsulent en doe dit werk mede omdat ik het fijn vind om mensen te helpen. Als ik dat niet zo willen, zou ik denk ik op de verkeerde plek zitten. Ik heb regelmatig mensen die dreigen uit huis te worden gezet, of geen eten of drinken meer hebben, of allerlei andere hulpvragen hebben. Het is dan prettig om deze mensen weer op weg te kunnen helpen.
Soms kún je mensen ook niet helpen, en dan moet je een nee verkopen. Dat vind ik dan vervelend voor de client, maar niet moeilijk om te doen. Je moet heel erg je grenzen kennen en idd een zekere afstand bewaren.
Ik snap wel waar je werkcoach op doelt, maar of dat van toepassing is op jou kan alleen jij zeggen. Overigens zou ik ook weer niet teveel waarde aan een dergelijk advies hangen; een werkcoach van het WERK-bedrijf is verre van een psycholoog.
Je zegt in je openingspost overigens wel iets interessants: je wilt mensen helpen omdat je zelf in je leven nog niet helemaal gelukkig bent. Is dat een interpretatie van de werkcoach, of zijn dat jouw eigen woorden / gedachten?
Ik werk als bijstandsconsulent en doe dit werk mede omdat ik het fijn vind om mensen te helpen. Als ik dat niet zo willen, zou ik denk ik op de verkeerde plek zitten. Ik heb regelmatig mensen die dreigen uit huis te worden gezet, of geen eten of drinken meer hebben, of allerlei andere hulpvragen hebben. Het is dan prettig om deze mensen weer op weg te kunnen helpen.
Soms kún je mensen ook niet helpen, en dan moet je een nee verkopen. Dat vind ik dan vervelend voor de client, maar niet moeilijk om te doen. Je moet heel erg je grenzen kennen en idd een zekere afstand bewaren.
Ik snap wel waar je werkcoach op doelt, maar of dat van toepassing is op jou kan alleen jij zeggen. Overigens zou ik ook weer niet teveel waarde aan een dergelijk advies hangen; een werkcoach van het WERK-bedrijf is verre van een psycholoog.
Je zegt in je openingspost overigens wel iets interessants: je wilt mensen helpen omdat je zelf in je leven nog niet helemaal gelukkig bent. Is dat een interpretatie van de werkcoach, of zijn dat jouw eigen woorden / gedachten?
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:18
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:22
quote:Katherina schreef op 23 oktober 2009 @ 13:32:
Ik ken een vrouw die maatschappelijk werker is, en zij is goed in haar vak, omdat ze niet altruistisch is. Ze werd onlangs op een vrije dag opgebeld door een client die dreigde zelfmoord te plegen. Ze had natuurlijk direct in haar auto kunnen stappen om die client te helpen, maar het was al vaker voorgekomen en het was echt claimgedrag van de client. 'Ik geen leuk weekend, dan jij ook niet'.
Zou je daar tegen kunnen? Kun jij voldoening halen uit je werk, als je clienten niet geholpen willen worden? Als iedere oplossing nieuwe problemen met zich meebrengt? Kun je afstand bewaren als je voor een uit huis te plaatsen kind geen goede plek kunt vinden?
Altruïsme betekent dat je je werk vooral voor de ander doet. Aangezien Toffifee dit werk graag wil doen omdat ze het zélf leuk vindt om anderen te helpen, is dat niet (of toch niet alleen maar) altruïstisch. Daar komt ook eigenbelang bij kijkenDat lijkt me een heel gezonde instelling, want daarmee houd je het langer vol en zul je dus ook een beter hulpverlener zijn.
Altruïsme betekent ook dat je jezelf wegcijfert voor de ander en daar begint het probleem. De relevante vraag is dus niet om welke redenen TO het werk wil doen, maar of ze in staat is om de nodige afstand te bewaren (om zichzelf maar eventueel ook haar cliënt te beschermen). De vrouw in bovenstaand voorbeeld was ongetwijfeld wel naar haar cliënt toegesneld als ze had verwacht dat die daadwerkelijk zelfmoord zou gaan plegen. Alleen maakte ze een professionele inschatting dat het geen serieus dreigement was. Die inschatting kon ze maken doordat ze afstand hield en zich niet door emoties liet meeslepen.
Dat heeft niets met wel of niet altruïstisch zijn te maken. De niet-altruïstische persoon (oftewel de egoïst
) zou ook niet naar de cliënt zijn toe gegaan, niet omdat ze dacht dat die haar dreigement niet zou uitvoeren, maar omdat ze zou denken: dahaag, het is mijn vrije dag. Dat is een gebrek aan betrokkenheid dat iemand geen goede hulpverlener maakt.
Ik ken een vrouw die maatschappelijk werker is, en zij is goed in haar vak, omdat ze niet altruistisch is. Ze werd onlangs op een vrije dag opgebeld door een client die dreigde zelfmoord te plegen. Ze had natuurlijk direct in haar auto kunnen stappen om die client te helpen, maar het was al vaker voorgekomen en het was echt claimgedrag van de client. 'Ik geen leuk weekend, dan jij ook niet'.
Zou je daar tegen kunnen? Kun jij voldoening halen uit je werk, als je clienten niet geholpen willen worden? Als iedere oplossing nieuwe problemen met zich meebrengt? Kun je afstand bewaren als je voor een uit huis te plaatsen kind geen goede plek kunt vinden?
Altruïsme betekent dat je je werk vooral voor de ander doet. Aangezien Toffifee dit werk graag wil doen omdat ze het zélf leuk vindt om anderen te helpen, is dat niet (of toch niet alleen maar) altruïstisch. Daar komt ook eigenbelang bij kijkenDat lijkt me een heel gezonde instelling, want daarmee houd je het langer vol en zul je dus ook een beter hulpverlener zijn.
Altruïsme betekent ook dat je jezelf wegcijfert voor de ander en daar begint het probleem. De relevante vraag is dus niet om welke redenen TO het werk wil doen, maar of ze in staat is om de nodige afstand te bewaren (om zichzelf maar eventueel ook haar cliënt te beschermen). De vrouw in bovenstaand voorbeeld was ongetwijfeld wel naar haar cliënt toegesneld als ze had verwacht dat die daadwerkelijk zelfmoord zou gaan plegen. Alleen maakte ze een professionele inschatting dat het geen serieus dreigement was. Die inschatting kon ze maken doordat ze afstand hield en zich niet door emoties liet meeslepen.
Dat heeft niets met wel of niet altruïstisch zijn te maken. De niet-altruïstische persoon (oftewel de egoïst
) zou ook niet naar de cliënt zijn toe gegaan, niet omdat ze dacht dat die haar dreigement niet zou uitvoeren, maar omdat ze zou denken: dahaag, het is mijn vrije dag. Dat is een gebrek aan betrokkenheid dat iemand geen goede hulpverlener maakt.
Ga in therapie!
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:24
quote:wuiles schreef op 23 oktober 2009 @ 14:16:
[...]
Ware het niet dat TO verwacht veel meer te kunnen doen dan het zetje in de rug geven.Dat kan, dat weet ik niet. Zo'n wegwijzerfunctie kan heel veel voldoening geven, zeg ik uit ervaring. Vaak houdt het meer in dan mensen direct doorsturen: mensen willen hun verhaal vertellen, willen dat er naar hen geluisterd wordt en dan willen ze pas een antwoord op hun vragen. Ik heb er zelf altijd veel plezier in gehad om net dat beetje extra te bieden naast wat ik formeel moest doen en ik merkte ook dat dat gewaardeerd werd.
[...]
Ware het niet dat TO verwacht veel meer te kunnen doen dan het zetje in de rug geven.Dat kan, dat weet ik niet. Zo'n wegwijzerfunctie kan heel veel voldoening geven, zeg ik uit ervaring. Vaak houdt het meer in dan mensen direct doorsturen: mensen willen hun verhaal vertellen, willen dat er naar hen geluisterd wordt en dan willen ze pas een antwoord op hun vragen. Ik heb er zelf altijd veel plezier in gehad om net dat beetje extra te bieden naast wat ik formeel moest doen en ik merkte ook dat dat gewaardeerd werd.
Ga in therapie!
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:27
quote:wuiles schreef op 23 oktober 2009 @ 14:18:
Overigens ken ik enkele werkcoaches die wel degelijk een afgeronde studie psychologie achter de rug hebben. Dat maakt een gesprek met hen nog niet tot een therapeutische sessie maar het geeft wel aan dat enige kennis van zaken verondersteld mag worden.Dan nog is het m.i. niet hun plek om zoiets te zeggen. Heeft deze persoon twijfels aan de omstandigheden van Toffifee en twijfelen ze daarom of ze een opleiding zou moeten gaan doen (ik ga er even vanuit dat deze vergoed wordt door het UWV), dan moeten ze een advies aanvragen. Ik ben er zelf altijd heel voorzichtig in om mensen advies te geven over dingen die buiten mijn werkterrein liggen, en doe dat dan ook eigenlijk nooit.
Overigens ken ik enkele werkcoaches die wel degelijk een afgeronde studie psychologie achter de rug hebben. Dat maakt een gesprek met hen nog niet tot een therapeutische sessie maar het geeft wel aan dat enige kennis van zaken verondersteld mag worden.Dan nog is het m.i. niet hun plek om zoiets te zeggen. Heeft deze persoon twijfels aan de omstandigheden van Toffifee en twijfelen ze daarom of ze een opleiding zou moeten gaan doen (ik ga er even vanuit dat deze vergoed wordt door het UWV), dan moeten ze een advies aanvragen. Ik ben er zelf altijd heel voorzichtig in om mensen advies te geven over dingen die buiten mijn werkterrein liggen, en doe dat dan ook eigenlijk nooit.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:30
quote:_Branwen_ schreef op 23 oktober 2009 @ 14:27:
[...]
Dan nog is het m.i. niet hun plek om zoiets te zeggen. Heeft deze persoon twijfels aan de omstandigheden van Toffifee en twijfelen ze daarom of ze een opleiding zou moeten gaan doen (ik ga er even vanuit dat deze vergoed wordt door het UWV), dan moeten ze een advies aanvragen. Ik ben er zelf altijd heel voorzichtig in om mensen advies te geven over dingen die buiten mijn werkterrein liggen, en doe dat dan ook eigenlijk nooit.Volkomen mee eens. Op dit moment weten we echter niet welke onderzoeken, testen en/of gesprekken vooraf zijn gegaan aan de opmerkingen van deze werkcoach.
[...]
Dan nog is het m.i. niet hun plek om zoiets te zeggen. Heeft deze persoon twijfels aan de omstandigheden van Toffifee en twijfelen ze daarom of ze een opleiding zou moeten gaan doen (ik ga er even vanuit dat deze vergoed wordt door het UWV), dan moeten ze een advies aanvragen. Ik ben er zelf altijd heel voorzichtig in om mensen advies te geven over dingen die buiten mijn werkterrein liggen, en doe dat dan ook eigenlijk nooit.Volkomen mee eens. Op dit moment weten we echter niet welke onderzoeken, testen en/of gesprekken vooraf zijn gegaan aan de opmerkingen van deze werkcoach.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:31
quote:dubiootje schreef op 23 oktober 2009 @ 14:29:
Wuiles, een goed psycholoog trekt geen conclusies en velt geen oordelen, maar stelt vragen en laat de patiënt zelf het antwoord geven.
Maar ja, een goed psycholoog werkt waarschijnlijk niet bij het CWI.Dat klopt niet. Niet alle psychologen zijn therapeuten en zelfs die zullen conclusies trekken. Enfin, offtopic.
Wuiles, een goed psycholoog trekt geen conclusies en velt geen oordelen, maar stelt vragen en laat de patiënt zelf het antwoord geven.
Maar ja, een goed psycholoog werkt waarschijnlijk niet bij het CWI.Dat klopt niet. Niet alle psychologen zijn therapeuten en zelfs die zullen conclusies trekken. Enfin, offtopic.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:40
Even een zijstraat; bestaat altruisme wel?
Je doet het om jezelf een goed gevoel te geven, omdat je het leuk vindt, omdat het jou voldoening geeft. Ik geloof totaal niet in altruisme. Anderen helpen is gehoor geven aan egoistische verlangens, en daar is niks mis mee. Het lijkt me een win-win situatie, jij voelt je goed over je werkzaamheden en een ander heeft er (hopelijk) wat aan.
Je doet het om jezelf een goed gevoel te geven, omdat je het leuk vindt, omdat het jou voldoening geeft. Ik geloof totaal niet in altruisme. Anderen helpen is gehoor geven aan egoistische verlangens, en daar is niks mis mee. Het lijkt me een win-win situatie, jij voelt je goed over je werkzaamheden en een ander heeft er (hopelijk) wat aan.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:46
Even voor de duidelijkheid, ik krijg de opleiding niet vergoed.
Ik heb slechts één keer een gesprek gehad van een half uur. En dan een telefoongesprek van 10 minuten. Ik ben voornamelijk zelf aan het zoeken, maar mail soms met wat vragen. Deze opleiding kwam toevallig ter sprake, omdat ik vanaf begin af aan heb aangegeven een deeltijdopleiding te gaan willen volgen in februari. En daar haakte hij nu dus op in.
Ik denk ook niet dat ik in de wieg gelegd ben voor mensen die mij opbellen omdat ze zelfmoordneigingen hebben. Ik ben meer voor de wegwijzerfunctie, zoals iemand (dubio?) al schreef. Een functie waarin ik een zekere afstand kan bewaren en helpen met praktische dingen. Ik ben dus niet iemand die een uur met iemand zal gaan babbelen over hoe het met iemand gaat (bijvoorbeeld maatschappelijk werker in het ziekenhuis). Ik weet niet of ik het zo goed heb uitgelegd, maar hoop dat jullie weten wat ik bedoel.
Ik heb slechts één keer een gesprek gehad van een half uur. En dan een telefoongesprek van 10 minuten. Ik ben voornamelijk zelf aan het zoeken, maar mail soms met wat vragen. Deze opleiding kwam toevallig ter sprake, omdat ik vanaf begin af aan heb aangegeven een deeltijdopleiding te gaan willen volgen in februari. En daar haakte hij nu dus op in.
Ik denk ook niet dat ik in de wieg gelegd ben voor mensen die mij opbellen omdat ze zelfmoordneigingen hebben. Ik ben meer voor de wegwijzerfunctie, zoals iemand (dubio?) al schreef. Een functie waarin ik een zekere afstand kan bewaren en helpen met praktische dingen. Ik ben dus niet iemand die een uur met iemand zal gaan babbelen over hoe het met iemand gaat (bijvoorbeeld maatschappelijk werker in het ziekenhuis). Ik weet niet of ik het zo goed heb uitgelegd, maar hoop dat jullie weten wat ik bedoel.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:49
Toffifee, een vriendin van mij is maatschappelijk werker bij de gemeente. Daar helpt ze mensen 'op weg'. Dus hoe ze zaken moeten aanvragen, attent maken waar ze aanspraak op zouden kunnen maken etc. Dat is geen zwaar emotioneel beroep, maar je helpt mensen in de ziektewet/ww/bijstand/aow-ers met praktische administratieve zaken.
vrijdag 23 oktober 2009 om 14:52
Zou het een idee zijn om eens een aantal maatschappelijk werkenden te benaderen en hen te vragen of je een kort gesprek met hen kunt hebben over hun beroep? En daarna hetzelfde te doen met mensen die de opleiding juridische dienstverlening hebben afgerond?
Dan zul je beter geïnformeerd zijn en je optimaal kunnen voorbereiden op het volgende gesprek met je werkcoach.
Dan zul je beter geïnformeerd zijn en je optimaal kunnen voorbereiden op het volgende gesprek met je werkcoach.
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:04
Igoneh, zo'n functie bedoel ik. Of bij de rechtswinkel.
Branwen, dat is een interpretatie van de coach. Ik ben alleen ongelukkig in mijn werk. Verder loopt alles goed.
Wuiles, vorige week heb ik iemand van het forum benadert met vragen over MWD. Ik ken alleen niemand die een SJD functie uitoefent. Mocht iemand dit lezen, en wat vragen willen beantwoorden, dan hoor ik het graag!
Branwen, dat is een interpretatie van de coach. Ik ben alleen ongelukkig in mijn werk. Verder loopt alles goed.
Wuiles, vorige week heb ik iemand van het forum benadert met vragen over MWD. Ik ken alleen niemand die een SJD functie uitoefent. Mocht iemand dit lezen, en wat vragen willen beantwoorden, dan hoor ik het graag!
vrijdag 23 oktober 2009 om 15:09
quote:Igoneh schreef op 23 oktober 2009 @ 14:40:
Even een zijstraat; bestaat altruisme wel?
Je doet het om jezelf een goed gevoel te geven, omdat je het leuk vindt, omdat het jou voldoening geeft. Ik geloof totaal niet in altruisme. Anderen helpen is gehoor geven aan egoistische verlangens, en daar is niks mis mee. Het lijkt me een win-win situatie, jij voelt je goed over je werkzaamheden en een ander heeft er (hopelijk) wat aan.
Helemaal mee eens, zelfs Moeder Theresa handelde (gedeeltelijk) uit eigen belang en daar is niets mis mee.
Verder ben ik het ook een met Dubiootje over de juiste rol van een werkcoach.
Even een zijstraat; bestaat altruisme wel?
Je doet het om jezelf een goed gevoel te geven, omdat je het leuk vindt, omdat het jou voldoening geeft. Ik geloof totaal niet in altruisme. Anderen helpen is gehoor geven aan egoistische verlangens, en daar is niks mis mee. Het lijkt me een win-win situatie, jij voelt je goed over je werkzaamheden en een ander heeft er (hopelijk) wat aan.
Helemaal mee eens, zelfs Moeder Theresa handelde (gedeeltelijk) uit eigen belang en daar is niets mis mee.
Verder ben ik het ook een met Dubiootje over de juiste rol van een werkcoach.
