Werk & Studie
alle pijlers
Kies ik een sociaal beroep uit altruistische overweging?
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:37
Zo, dacht ik er bijna uit te zijn welke opleiding ik in februari wil gaan doen, heeft mijn werkcoach van het CWI er grote vraagtekens bij.
Ik twijfel tussen Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en Sociaal Juridische Dienstverlening. Hij vind dat ik deze keuze maak uit (een onbewuste) altruistische overweging. Mensen helpen is de verkeerde motivatie om deze opleiding te gaan doen.
Want ik vind het fijn als ik mensen kan helpen, omdat ik in mijn eigen leven nog niet helemaal gelukkig ben (dit is alleen het geval op werk/studie gebied). En doordat ik dan andere mensen kan helpen, maakt mij dat ook weer gelukkig. Zegt hij. En dat is de verkeerde basis. Ja, dat heeft mij even aan het denken gezet. Ja, ik vind het fijn om met mensen te werken, en ik vind het fijn als ik mensen met iets kan helpen waardoor er een last van hun schouders valt, of waardoor ze zich weer prettiger gaan voelen. Maakt mij dat altruistisch? Zo ja, is dat verkeerd? Het is toch fijn dat je voldoening uit je werk haalt? Een arts is toch ook blij als hij door een snelle juiste diagnose iemand van de dood heeft kunnen redden? Een secretaresse vind het toch ook fijn als ze een hele goede, duidelijke en mooie presentatie in elkaar heeft gezet? Een advocaat vind het toch ook fijn dat hij een zaak wint?
Hoe denken mensen met een sociaal beroep hierover?
Wat is er zo fout aan mijn motivatie? Wat was jullie motivatie? Ik heb pas over twee weken een afspraak met hem omdat hij op vakantie gaat. En wil dan goed beslagen ten ijs komen. En in ieder geval laten zien dat ik er over na gedacht heb. Misschien heeft hij gelijk, maar ik zie het niet in nu.
Ik denk wel dat hij over een goede dosis mensenkennis beschikt, maar vraag mij af of hij het dit keer juist ziet.
Ik twijfel tussen Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en Sociaal Juridische Dienstverlening. Hij vind dat ik deze keuze maak uit (een onbewuste) altruistische overweging. Mensen helpen is de verkeerde motivatie om deze opleiding te gaan doen.
Want ik vind het fijn als ik mensen kan helpen, omdat ik in mijn eigen leven nog niet helemaal gelukkig ben (dit is alleen het geval op werk/studie gebied). En doordat ik dan andere mensen kan helpen, maakt mij dat ook weer gelukkig. Zegt hij. En dat is de verkeerde basis. Ja, dat heeft mij even aan het denken gezet. Ja, ik vind het fijn om met mensen te werken, en ik vind het fijn als ik mensen met iets kan helpen waardoor er een last van hun schouders valt, of waardoor ze zich weer prettiger gaan voelen. Maakt mij dat altruistisch? Zo ja, is dat verkeerd? Het is toch fijn dat je voldoening uit je werk haalt? Een arts is toch ook blij als hij door een snelle juiste diagnose iemand van de dood heeft kunnen redden? Een secretaresse vind het toch ook fijn als ze een hele goede, duidelijke en mooie presentatie in elkaar heeft gezet? Een advocaat vind het toch ook fijn dat hij een zaak wint?
Hoe denken mensen met een sociaal beroep hierover?
Wat is er zo fout aan mijn motivatie? Wat was jullie motivatie? Ik heb pas over twee weken een afspraak met hem omdat hij op vakantie gaat. En wil dan goed beslagen ten ijs komen. En in ieder geval laten zien dat ik er over na gedacht heb. Misschien heeft hij gelijk, maar ik zie het niet in nu.
Ik denk wel dat hij over een goede dosis mensenkennis beschikt, maar vraag mij af of hij het dit keer juist ziet.
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:39
Wat is er mis met de motivatie dat je graag andere mensen helpt?
Waarom denk je dat verpleegkundigen hun werk doen, omdat het zo lekker betaald??
Bijna iedereen die een sociaal beroep doet, doet dat volgens mij omdat het fijn is om andere mensen te helpen. Als je daar je beroep mee kan maken, wat is er mis mee dan?
Ik doe ook vrijwilligerswerk om mensen te helpen, is dat ook een verkeerde reden dan?
Waarom denk je dat verpleegkundigen hun werk doen, omdat het zo lekker betaald??
Bijna iedereen die een sociaal beroep doet, doet dat volgens mij omdat het fijn is om andere mensen te helpen. Als je daar je beroep mee kan maken, wat is er mis mee dan?
Ik doe ook vrijwilligerswerk om mensen te helpen, is dat ook een verkeerde reden dan?
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:46
" Want ik vind het fijn als ik mensen kan helpen, omdat ik in mijn eigen leven nog niet helemaal gelukkig ben"
Ik kan me de aarzelingen van jouw werkcoach voorstellen. Je zult namelijk niet alleen (af en toe) iemand vooruit kunnen helpen, je zult vooral geconfronteerd worden met mensen die het niet goed gaat en die je soms niet of nauwelijks kunt helpen. Onze invloed op anderen is nou eenmaal beperkt, dat geldt ook voor hulpverleners. Goed omgaan met je eigen beperkingen en die van anderen vergt een zekere distantie die ik mis in jouw motivatie. Met andere woorden: je blik op het werkveld lijkt mij iets te romantisch en je beeld van een hulpverlener wellicht te heldhaftig...
Ik kan me de aarzelingen van jouw werkcoach voorstellen. Je zult namelijk niet alleen (af en toe) iemand vooruit kunnen helpen, je zult vooral geconfronteerd worden met mensen die het niet goed gaat en die je soms niet of nauwelijks kunt helpen. Onze invloed op anderen is nou eenmaal beperkt, dat geldt ook voor hulpverleners. Goed omgaan met je eigen beperkingen en die van anderen vergt een zekere distantie die ik mis in jouw motivatie. Met andere woorden: je blik op het werkveld lijkt mij iets te romantisch en je beeld van een hulpverlener wellicht te heldhaftig...
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:51
Ha ha....
We gaan even lachen want...
ik heb eens een loopbaanonderzoek (wat kan ik/wil ik) laten doen en daarbij gaf de psycholoog aan dat het wel opmerkelijk was dat ik graag de sociale kant op wilde, omdat ik volgens de test niet altruistisch (genoeg) ben.
Kortom: hij raadde mij af om de sociale/hulpverleningskant op te gaan vanwege een gebrek aan altruisme.
Precies het tegenovergestelde van jouw geval dus.
Ik werk nu trouwens in de hulpverlening en ja; ik vind mezelf ook niet mega altruistisch. Ik ben behoorlijk op mezelf gericht.
Ik snap wel wat je coach bedoeld. Ik vind het zelf nl. juist beter dat ik niet zo altruistisch ben, hierdoor bescherm ik mezelf een beetje tegen het te veel aantrekken van andermans leed.
Volgens mij gaan de meeste mensen MWD o.i.d. doen omdat ze mensen willen helpen. Zelf heb ik ook een dergelijke opleiding gedaan en ik vond me inderdaad wel altijd het minste 'begane' van het stel. Ik vond vooral de stof interessant. Dus ik doe het vooral uit interesse.
Als ik jou was zou ik me niet laten weerhouden de opleiding te doen als je graag mensen wilt helpen. Bedenk wel bij jezelf of je al het leed aan kan (weet je nooit zeker, maar hoe schat je dat bij jezelf in?), dat je het niet te veel meeneemt naar huis of het je te veel aantrekt. Mensen kunnen in behoorlijke shit-situaties verkeren en verwacht niet dat jij dit zomaar kan oplossen. 9 van de 10 gevallen is shit en het zal ook meestal ook zo blijven, maar wellicht dat we voor wat verlichting kunnen zorgen.
X
Laura
We gaan even lachen want...
ik heb eens een loopbaanonderzoek (wat kan ik/wil ik) laten doen en daarbij gaf de psycholoog aan dat het wel opmerkelijk was dat ik graag de sociale kant op wilde, omdat ik volgens de test niet altruistisch (genoeg) ben.
Kortom: hij raadde mij af om de sociale/hulpverleningskant op te gaan vanwege een gebrek aan altruisme.
Precies het tegenovergestelde van jouw geval dus.
Ik werk nu trouwens in de hulpverlening en ja; ik vind mezelf ook niet mega altruistisch. Ik ben behoorlijk op mezelf gericht.
Ik snap wel wat je coach bedoeld. Ik vind het zelf nl. juist beter dat ik niet zo altruistisch ben, hierdoor bescherm ik mezelf een beetje tegen het te veel aantrekken van andermans leed.
Volgens mij gaan de meeste mensen MWD o.i.d. doen omdat ze mensen willen helpen. Zelf heb ik ook een dergelijke opleiding gedaan en ik vond me inderdaad wel altijd het minste 'begane' van het stel. Ik vond vooral de stof interessant. Dus ik doe het vooral uit interesse.
Als ik jou was zou ik me niet laten weerhouden de opleiding te doen als je graag mensen wilt helpen. Bedenk wel bij jezelf of je al het leed aan kan (weet je nooit zeker, maar hoe schat je dat bij jezelf in?), dat je het niet te veel meeneemt naar huis of het je te veel aantrekt. Mensen kunnen in behoorlijke shit-situaties verkeren en verwacht niet dat jij dit zomaar kan oplossen. 9 van de 10 gevallen is shit en het zal ook meestal ook zo blijven, maar wellicht dat we voor wat verlichting kunnen zorgen.
X
Laura
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:52
Wuiles en HPL, dat is ook wat hij zei. Ook dat van de burn out. Even voor de duidelijkheid op dit moment is het niet dat ik niet gelukkig ben. Het is dat ik niet gelukkig ben met mijn huidige werk. Verder loopt alles op rolletjes.
Natuurlijk kun je niet iedereen helpen, maar je kunt ze wel verder helpen door ze op instanties of regelingen te wijzen (of deze zelf aan te vragen), met ze te praten. Ik werk zelf oplossingsgericht, dienstverlenend en buig me graag over vraagstukken om zaken uit te zoeken en wil dus graag mensen helpen die vastlopen. Ik dacht dus dat ik nu wel de juiste keuze had gemaakt.
Natuurlijk kun je niet iedereen helpen, maar je kunt ze wel verder helpen door ze op instanties of regelingen te wijzen (of deze zelf aan te vragen), met ze te praten. Ik werk zelf oplossingsgericht, dienstverlenend en buig me graag over vraagstukken om zaken uit te zoeken en wil dus graag mensen helpen die vastlopen. Ik dacht dus dat ik nu wel de juiste keuze had gemaakt.
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:56
Dat is waar (wat wuiles zegt). Ik ben ook 'iets sociaals' gaan doen omdat ik het fijn vind om anderen te helpen, maar ben wel zo realistisch dat sommigen niet geholpen willen of kunnen worden. Dat is wel iets waar je mee om moet kunnen gaan. Maar daar kun je ook je werkveld wel op uitzoeken. Verslavingszorg zou ik bv nooit willen doen, omdat (misschien ook hevig gechargeerd) het slagingspercentage zo laag is.
Nu werk ik met mensen met een ernstige verstandelijke beperking. Echt zo ernstig dat het al een hele overwinning is als Jantje zelf zijn broek omhoog kan doen. Maar ja, van die kleine dingetjes kan ik best genieten.
Je zult voor jezelf uit moeten zoeken hoe je met teleurstellingen om gaat (verslaafde die eerlijk beloofd A te doen, maar ondertussen B doet en en passant zijn methadon verkoopt onder de brug) en aggressie (komt zowat bij elke doelgroep wel voor.)
Nu werk ik met mensen met een ernstige verstandelijke beperking. Echt zo ernstig dat het al een hele overwinning is als Jantje zelf zijn broek omhoog kan doen. Maar ja, van die kleine dingetjes kan ik best genieten.
Je zult voor jezelf uit moeten zoeken hoe je met teleurstellingen om gaat (verslaafde die eerlijk beloofd A te doen, maar ondertussen B doet en en passant zijn methadon verkoopt onder de brug) en aggressie (komt zowat bij elke doelgroep wel voor.)
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:56
Wat is je beeld Toffifee? Wat zie je voor je?
Stel je eens voor dat je je diploma op zak hebt en naar je werk gaat. Hoe verloopt je dag? Wat doe je? Hoe denk je dat je cliënten reageren? Hoe ga je om met problemen? Met werkdruk?
Stel je eens voor dat je je diploma op zak hebt en naar je werk gaat. Hoe verloopt je dag? Wat doe je? Hoe denk je dat je cliënten reageren? Hoe ga je om met problemen? Met werkdruk?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:58
Misschien wel dubiootje, gesteld dat je dat cynisch bedoelt
Maar zijn inschatting van deze situatie vind ik niet verkeerd. Als een beroepskeuze zo sterk een eigen 'gebrek' of overschot moet compenseren, is dit wellicht niet de goede keuze.
Een goed hulpverlener kan zich distantieren van zijn client, al klinkt dat gek. Maar het levert juist een betere werkrelatie op, doordat je als hulpverlener niet met jezelf maar met de ander bezig bent en niet je eigen gevoel gaat lopen projecteren, bewust of onbewust. Je eigen geluk ermee proberen op te vijzelen levert echt problemen op.
Maar zijn inschatting van deze situatie vind ik niet verkeerd. Als een beroepskeuze zo sterk een eigen 'gebrek' of overschot moet compenseren, is dit wellicht niet de goede keuze.
Een goed hulpverlener kan zich distantieren van zijn client, al klinkt dat gek. Maar het levert juist een betere werkrelatie op, doordat je als hulpverlener niet met jezelf maar met de ander bezig bent en niet je eigen gevoel gaat lopen projecteren, bewust of onbewust. Je eigen geluk ermee proberen op te vijzelen levert echt problemen op.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:01
Iedereen heeft andere drijfveren, werkt vanuit andere waarden. Veel mensen in een sociaal beroep zullen het willen helpen van mensen als een van hun belangrijkste drijfveren hebben.
En vastlopen omdat je geen voldoening uit je werk kan halen als je niet kan helpen is dan een valkuil.
Maar zo heeft iedere drijfveer een valkuil.
En vastlopen omdat je geen voldoening uit je werk kan halen als je niet kan helpen is dan een valkuil.
Maar zo heeft iedere drijfveer een valkuil.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:03
Ik denk dat jouw instelling juist altruïstisch is Starshine! Mijn nagekomen hersenspinsel luidt namelijk: als je een beroep kiest om een ander te helpen om daarmee feitelijk jezelf een stap hoger te krijgen, kan je gechargeerd stellen dat dat (hoe goed en lief bedoeld ook) juist níet altruïstisch is....
@Wuiles, de contactpersonen bij het voormalig CWI heten nu allemaal 'Werkcoach'.
@Wuiles, de contactpersonen bij het voormalig CWI heten nu allemaal 'Werkcoach'.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:05
HPL, ik zie voor mij dat ik mensen help die vastlopen met bepaalde zaken. Ik help ze bij het uitzoeken op welke regelingen zij recht hebben, schakel anderen in, probeer huisvestingsproblemen op te lossen enz.. Dus meer gericht op het regelen van de praktische zaken. Niet een maatschappelijk werker waar je bij zit om problemen te verwerken als je bijvoorbeeld iemand verloren bent.
Ik kan mij wel distantiëren van een cliënt. Ik kan problemen van anderen goed van mij afzetten.
Wuiles, ik ben een jaar ziek geweest en nu werkloos.
Ik kan mij wel distantiëren van een cliënt. Ik kan problemen van anderen goed van mij afzetten.
Wuiles, ik ben een jaar ziek geweest en nu werkloos.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:10
quote:Tia Dalma schreef op 23 oktober 2009 @ 13:03:
Ik denk dat jouw instelling juist altruïstisch is Starshine! Mijn nagekomen hersenspinsel luidt namelijk: als je een beroep kiest om een ander te helpen om daarmee feitelijk jezelf een stap hoger te krijgen, kan je gechargeerd stellen dat dat (hoe goed en lief bedoeld ook) juist níet altruïstisch is....
@Wuiles, de contactpersonen bij het voormalig CWI heten nu allemaal 'Werkcoach'.Dat weet ik. Maar het lijkt me van belang te weten waarom TO contact heeft met een jobcoach.
Ik denk dat jouw instelling juist altruïstisch is Starshine! Mijn nagekomen hersenspinsel luidt namelijk: als je een beroep kiest om een ander te helpen om daarmee feitelijk jezelf een stap hoger te krijgen, kan je gechargeerd stellen dat dat (hoe goed en lief bedoeld ook) juist níet altruïstisch is....
@Wuiles, de contactpersonen bij het voormalig CWI heten nu allemaal 'Werkcoach'.Dat weet ik. Maar het lijkt me van belang te weten waarom TO contact heeft met een jobcoach.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:12
quote:toffifee schreef op 23 oktober 2009 @ 13:05:
HPL, ik zie voor mij dat ik mensen help die vastlopen met bepaalde zaken. Ik help ze bij het uitzoeken op welke regelingen zij recht hebben, schakel anderen in, probeer huisvestingsproblemen op te lossen enz.. Dus meer gericht op het regelen van de praktische zaken. Niet een maatschappelijk werker waar je bij zit om problemen te verwerken als je bijvoorbeeld iemand verloren bent.
Ik kan mij wel distantiëren van een cliënt. Ik kan problemen van anderen goed van mij afzetten.
Wuiles, ik ben een jaar ziek geweest en nu werkloos.Had die ziekte een fysieke oorzaak? Ik vraag dit omdat het standpunt van je werkcoach nog beter te begrijpen is als je al eerder met bepaalde psychische klachten zou zijn uitgevallen.
HPL, ik zie voor mij dat ik mensen help die vastlopen met bepaalde zaken. Ik help ze bij het uitzoeken op welke regelingen zij recht hebben, schakel anderen in, probeer huisvestingsproblemen op te lossen enz.. Dus meer gericht op het regelen van de praktische zaken. Niet een maatschappelijk werker waar je bij zit om problemen te verwerken als je bijvoorbeeld iemand verloren bent.
Ik kan mij wel distantiëren van een cliënt. Ik kan problemen van anderen goed van mij afzetten.
Wuiles, ik ben een jaar ziek geweest en nu werkloos.Had die ziekte een fysieke oorzaak? Ik vraag dit omdat het standpunt van je werkcoach nog beter te begrijpen is als je al eerder met bepaalde psychische klachten zou zijn uitgevallen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:14
Als je mensen wilt helpen omdat je zelf ongelukkig bent of omdat je een onrealistisch beeld hebt van je mogelijkheden om ze te kunnen helpen, ga je gegarandeerd van een koude kermis thuiskomen, maar als je een gezonde mate van afstandelijkheid tot de materie hebt, kan het best de juiste baan voor je zijn.
Het is moeilijk uit jouw post te halen of je inderdaad te altruïstisch bent, maar om de mening van een werkcoach van het CWI geef ik eerlijk gezegd geen fluit, want die heeft er echt niet voor geleerd om hier een goed oordeel over te geven.
Helaas heb je hem nu wel nodig, dus zou ik hem maar een beetje naar de mond praten als je er heilig van overtuigd bent dat dit dé baan voor jou is.
Het is moeilijk uit jouw post te halen of je inderdaad te altruïstisch bent, maar om de mening van een werkcoach van het CWI geef ik eerlijk gezegd geen fluit, want die heeft er echt niet voor geleerd om hier een goed oordeel over te geven.
Helaas heb je hem nu wel nodig, dus zou ik hem maar een beetje naar de mond praten als je er heilig van overtuigd bent dat dit dé baan voor jou is.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:16
Die krijg je standaard nu, Wuiles. Ik had er ook twee (wisseling). De eerste had duidelijk mijn CV niet gelezen toen ze me voorstelde om sollicitatietrainingen te volgen , de tweede is super!
Toff, ik snap je wel, het is ook een erg dunne lijn in de sociale beroepen. Veel mensen in het sociaal-maatschappelijk werk zie je echter vroeg of laat over die lijn donderen en die moeten toegeven dat ze het vak hebben gekozen omdat ze zelf niet zo lekker in hun vel zitten. Je geeft aan dat het bij jou op werk/studie gebied is, ga dan bv níet anderen adviseren hoe ze hun werk moeten kiezen of aanpakken. Dan komt die associatie weer veel te dichtbij. Dat is méér dan inleven, om even de nuancering vast te stellen.
Als het meer wordt dan empathisch vermogen hanteren, het fijn vinden om iemand op een weg te zetten, als het te dichtbij komt, dan bevindt je je als hulpverlener (in de breedste zin van het woord) op een hellend vlak.
Aan jou en jou alleen de taak om dit bij jezelf te onderzoeken. En voel je je er goed bij: doen!! Je kunt ook je werkcoach van het tegendeel overtuigen he, hij maakt niet de dienst uit al lijkt dat soms zo.
Toff, ik snap je wel, het is ook een erg dunne lijn in de sociale beroepen. Veel mensen in het sociaal-maatschappelijk werk zie je echter vroeg of laat over die lijn donderen en die moeten toegeven dat ze het vak hebben gekozen omdat ze zelf niet zo lekker in hun vel zitten. Je geeft aan dat het bij jou op werk/studie gebied is, ga dan bv níet anderen adviseren hoe ze hun werk moeten kiezen of aanpakken. Dan komt die associatie weer veel te dichtbij. Dat is méér dan inleven, om even de nuancering vast te stellen.
Als het meer wordt dan empathisch vermogen hanteren, het fijn vinden om iemand op een weg te zetten, als het te dichtbij komt, dan bevindt je je als hulpverlener (in de breedste zin van het woord) op een hellend vlak.
Aan jou en jou alleen de taak om dit bij jezelf te onderzoeken. En voel je je er goed bij: doen!! Je kunt ook je werkcoach van het tegendeel overtuigen he, hij maakt niet de dienst uit al lijkt dat soms zo.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:19
Ik zie het voor me dat ik aan een bureau zit waar mensen komen met verschillende problemen. De één heeft problemen met de huisvesting. Ik zorg dat dit geregeld wordt, of bied haar/hem informatie aan zodat zij het zelf kunnen regelen. De ander is gehandicapt en vraagt zich af op welke regelingen hij of zij recht heeft. Dat ga ik aan de hand van de persoonlijke gegevens van deze persoon uitzoeken. En de persoon daarbij helpen. Of met vluchtelingen werken. Hen begeleiden in hun asielaanvraag. Voorlichting geven, een huisarts zoeken.
En ik weet wel dat je niet iedereen kunt helpen, en dat wat jij doet slechts een klein stukje de goede weg op helpt. Gelukkig worden dat moeten ze toch zelf doen. Ik vind regelen en organiseren gewoon prettig om te doen. Verder werk ik graag met mensen, ook al zitten er soms heel vervelende tussen. En daarom is mijn keuze op MWD/SJD gevallen.
En ik weet wel dat je niet iedereen kunt helpen, en dat wat jij doet slechts een klein stukje de goede weg op helpt. Gelukkig worden dat moeten ze toch zelf doen. Ik vind regelen en organiseren gewoon prettig om te doen. Verder werk ik graag met mensen, ook al zitten er soms heel vervelende tussen. En daarom is mijn keuze op MWD/SJD gevallen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:21
Wij hulpverleners komen er toch altijd ronduit voor uit, dat we dit vak uitoefenen om niet aan ons eigen miserabele leven te hoeven denken? Zeg dat maar gerust tegen die mijnheer. Sterker nog, iederéén werkt om niet aan zijn privé-leven te hoeven denken. Hij ook
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 13:24
Ik bewonder je optimisme oprecht maar ik vermoed dat het zó niet helemaal werkt. Huisvesting wordt geregeld door verhuurders (bijvoorbeeld de woningbouwvereniging) en is gebonden aan strenge regels, begeleiding bij asielaanvragen wordt verzorgd door advocaten en de uitkering van vergoedingen voor gehandicapten wordt door de gemeente geregeld en duurt doorgaans ook nog eens gruwelijk lang.
Veel meer dan mensen een duwtje in de goede richting geven kun je als hulpverlener meestal niet.
Veel meer dan mensen een duwtje in de goede richting geven kun je als hulpverlener meestal niet.
