Relaties
alle pijlers
ik weet het echt even niet meer..........
dinsdag 17 november 2009 om 07:50
Volgens mij is er al een vergelijkbaar topic maar ik wilde toch zelf mijn verhaal schrijven.
In september bleek ik onverwacht zwanger van een goede vriend, grote verrassing want ik had altijd te horen gekregen dat ik niet spontaan zwanger zou worden. Het eindigde vrij snel in een miskraam maar ondanks mijn verdriet was ik wel opgelucht.
Zeven weken geleden ontmoette ik een geweldige man, mijn droomman, de man met wie ik oud zou willen worden.
Stom stom, we hebben onveilig gevreeën en het ongelooflijke is weer gebeurd, ik ben weer in verwachting!
Hij vind het veel te vroeg hiervoor en wil graag dat ik het weg laat halen. Ik vind het ook nog te vroeg maar heb ook zo'n moeite met abortus. Zou het liefste willen dat de natuur beslist.
Hij laat me niet in de steek als ik het zou houden... Oh, ik weet het echt niet meer. Voor mij is het weer zo'n wonder, ik ben 38 en misschien is dit wel mijn laatste kans.
Ik verwacht niet met dit topic een beslissing te kunnen nemen, maar ik moet het van me afschrijven, kan het er met niemand over hebben... Ik ben zo in de war!!!
In september bleek ik onverwacht zwanger van een goede vriend, grote verrassing want ik had altijd te horen gekregen dat ik niet spontaan zwanger zou worden. Het eindigde vrij snel in een miskraam maar ondanks mijn verdriet was ik wel opgelucht.
Zeven weken geleden ontmoette ik een geweldige man, mijn droomman, de man met wie ik oud zou willen worden.
Stom stom, we hebben onveilig gevreeën en het ongelooflijke is weer gebeurd, ik ben weer in verwachting!
Hij vind het veel te vroeg hiervoor en wil graag dat ik het weg laat halen. Ik vind het ook nog te vroeg maar heb ook zo'n moeite met abortus. Zou het liefste willen dat de natuur beslist.
Hij laat me niet in de steek als ik het zou houden... Oh, ik weet het echt niet meer. Voor mij is het weer zo'n wonder, ik ben 38 en misschien is dit wel mijn laatste kans.
Ik verwacht niet met dit topic een beslissing te kunnen nemen, maar ik moet het van me afschrijven, kan het er met niemand over hebben... Ik ben zo in de war!!!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 11:35
Wat zijn jullie toch wijs! Ik realiseer me weer ns dat op een moment dat ik zelf mijn gedachten niet op een rijtje krijg, ik zo veel aan dit forum en jullie heb!
Ik heb over een week weer een echo en ga dit weekend nog een keer testen. Het stipje van gisteren past niet bij een zwangerschap van ruim 6 weken, misschien is het wel al afgestorven.
Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat dit ook een rotgedachte is en dat ik zeker vrouwen die net een gewenst kind hebben verloren hier misschien verdriet mee doe. Dat spijt mij maar vanuit mijn situatie zou het toch het beste zijn.
De relatie zal ook met miskraam altijd anders zijn, maar ik denk wel dat het voor ons beiden het meest acceptabel is.
Ik heb over een week weer een echo en ga dit weekend nog een keer testen. Het stipje van gisteren past niet bij een zwangerschap van ruim 6 weken, misschien is het wel al afgestorven.
Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat dit ook een rotgedachte is en dat ik zeker vrouwen die net een gewenst kind hebben verloren hier misschien verdriet mee doe. Dat spijt mij maar vanuit mijn situatie zou het toch het beste zijn.
De relatie zal ook met miskraam altijd anders zijn, maar ik denk wel dat het voor ons beiden het meest acceptabel is.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 11:38
Je hoeft je niet schuldig te voelen, het is jouw buik, jouw leven, jouw kind, dat jij het niet erg zou vinden om een miskraam te krijgen is niet raar, daar hoef je je niet voor te schamen, jij hebt weer andere zorgen dan vrouwen met een ongewenste miskraam.
Maar lees het scenario van FashionVictim bij een miskraam nog eens door: denk je dat dat alles oplost?
Ik vind het niet erg dat je stiekem hoopt op een miskraam, maar ik vind het wel onrealistisch, omdat dat weinig aan de situatie zal veranderen.
Maar lees het scenario van FashionVictim bij een miskraam nog eens door: denk je dat dat alles oplost?
Ik vind het niet erg dat je stiekem hoopt op een miskraam, maar ik vind het wel onrealistisch, omdat dat weinig aan de situatie zal veranderen.
donderdag 19 november 2009 om 12:04
Ik denk niet dat een miskraam alles oplost. Deze dagen die mijn vriend en ik nu meemaken hebben erg veel impact. Maar het zou wel betekenen dat geen van ons beiden moet dealen met iets wat we niet willen. Of onze relatie daarna sterk genoeg is zal moeten blijken, maar ik denk wel dat ik best opgelucht zou zijn.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 12:07
donderdag 19 november 2009 om 12:16
donderdag 19 november 2009 om 12:20
Als het op zwangerschap en abortus aankomt ben ik best wel doorgeslagen feministisch: de vrouw beslist. Natuurlijk word het leven van een man compleet overhoop geschopt door zo'n ongeplande zwangerschap maar dat geld voor een vrouw ook. Je zou kunnen zeggen dat hij ook een keuze moet hebben maar dat heeft hij ook, het heet een condoom.
Ik zie het zo: op het moment dat een vruchtje zich bevind in het lichaam van een vrouw heeft een vrouw 2/3e van de keus en een man 1/3e van de keus, het vruchtje bevind zich namelijk in haar lichaam en zij moet dus beslissen voor zichzelf en het vruchtje, de meeste stemmen gelden... dus.
Felice, een heel voorzichtige felicitatie van mij..want volgens mij is je keuze eigenlijk al gemaakt.
Ik zie het zo: op het moment dat een vruchtje zich bevind in het lichaam van een vrouw heeft een vrouw 2/3e van de keus en een man 1/3e van de keus, het vruchtje bevind zich namelijk in haar lichaam en zij moet dus beslissen voor zichzelf en het vruchtje, de meeste stemmen gelden... dus.
Felice, een heel voorzichtige felicitatie van mij..want volgens mij is je keuze eigenlijk al gemaakt.
donderdag 19 november 2009 om 12:26
Ja, ze zei dat het stipje eerder past bij 4 weken dan bij ruim 6,5 weken. Dit betekent dus dat ik dit keer een hele late eisprong gehad zou kunnen hebben of dat het zich al niet meer ontwikkelt.
Mijn moeder is ook in shock maar steunt me wel. We hebben beiden met ons volle verstand onveilig gevreeën en ik zit nu met de bevruchte eieren zeg maar. Het is te makkelijk om dan maar te zeggen "haal maar weg".
Maar gisteravond realiseerde ik me ook dat ik wel stapel op deze man ben en het vreselijk zou vinden hem te verliezen. Ik zie hoe hij er ook mee worstelt. We huilden gisteren allebei, maar allebei met een andere reden.
Mijn moeder is ook in shock maar steunt me wel. We hebben beiden met ons volle verstand onveilig gevreeën en ik zit nu met de bevruchte eieren zeg maar. Het is te makkelijk om dan maar te zeggen "haal maar weg".
Maar gisteravond realiseerde ik me ook dat ik wel stapel op deze man ben en het vreselijk zou vinden hem te verliezen. Ik zie hoe hij er ook mee worstelt. We huilden gisteren allebei, maar allebei met een andere reden.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 12:36
Okee, je hoopt dus op een miskraam. En "haal maar weg" vind je te makkelijk. Maar je wil het kind dus niet?
Want zo simpel is de vraag eigenlijk. Tot aan gisteravond leek je het kind heel graag te willen. Maar vandaag lijk je helemaal omgeslagen te zijn. En dat mag, maar probeer goed je eigen motivatie in de gaten te houden. Dus vandaar nog maar een keer de vraag: waar komt de opluchting vandaan denk je? Omdat je geen kind wil, of omdat je deze situatie niet wil?
Want zo simpel is de vraag eigenlijk. Tot aan gisteravond leek je het kind heel graag te willen. Maar vandaag lijk je helemaal omgeslagen te zijn. En dat mag, maar probeer goed je eigen motivatie in de gaten te houden. Dus vandaar nog maar een keer de vraag: waar komt de opluchting vandaan denk je? Omdat je geen kind wil, of omdat je deze situatie niet wil?
Am Yisrael Chai!
donderdag 19 november 2009 om 12:45
Ik wil het kindje nu liever niet en deze situatie al helemaal niet. Maar het zit er wel en daar moet ik mee dealen en weghalen is voor mij echt geen optie. Zoals ik al eerder schreef, het zou het makkelijkste zijn als de natuur voor mij beslist. Het is ook niet zo dat hij en ik nooit kinderen zouden willen, maar nu is het nog te vroeg. En tegelijkertijd is het ook weer een wonder.
Mijn gedachten en emoties vliegen van links naar rechts, omhoog omlaag, alle kanten op. Soms denk ik dat ik er uit ben, dat ik weet wat ik wil en even later is het weer heel anders.
Mijn gedachten en emoties vliegen van links naar rechts, omhoog omlaag, alle kanten op. Soms denk ik dat ik er uit ben, dat ik weet wat ik wil en even later is het weer heel anders.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 12:58
donderdag 19 november 2009 om 13:01
Ik zou sowieso spijt krijgen van een abortus. Op mijn rationele momenten denk ik "dat lost het probleem op" maar dat is niet zo. En bij de gedachte alleen al moet ik bijna overgeven! Respect voor vrouwen die het wel kunnen maar ik dus niet.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 13:06
dat is dan heel duidelijk, dan hoef je dus ook niet meer te twijfelen Felice. Ga er voor en laat je niet meer van de wijs brengen door gedachten of angst. Binnen nu en een week of 6 zal duidelijk zijn of de zwangerschap zich doorzet en tot die tijd goed aan jezelf denken, op tijd naar bed en goed eten. En praat erover met mensen die van jou houden en die je al langer kennen
donderdag 19 november 2009 om 13:09
donderdag 19 november 2009 om 13:12
quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 13:01:
Ik zou sowieso spijt krijgen van een abortus. Op mijn rationele momenten denk ik "dat lost het probleem op" maar dat is niet zo. En bij de gedachte alleen al moet ik bijna overgeven! Respect voor vrouwen die het wel kunnen maar ik dus niet.
lijkt me idd duidelijk... jouw gevoel is hierin doorslaggevend niet het gevoel van je vriend. Het is jouw lijf, jouw keuze. Ik kan me voorstellen dat je hem misschien denkt kwijt te raken maar dat kan altijd. Als je nu al zegt spijt te krijgen van een abortus is de kans aanwezig dat je dat niet kwijt raakt. Zeker gezien je leeftijd.
Heel veel sterkte en succes met alles
Ik zou sowieso spijt krijgen van een abortus. Op mijn rationele momenten denk ik "dat lost het probleem op" maar dat is niet zo. En bij de gedachte alleen al moet ik bijna overgeven! Respect voor vrouwen die het wel kunnen maar ik dus niet.
lijkt me idd duidelijk... jouw gevoel is hierin doorslaggevend niet het gevoel van je vriend. Het is jouw lijf, jouw keuze. Ik kan me voorstellen dat je hem misschien denkt kwijt te raken maar dat kan altijd. Als je nu al zegt spijt te krijgen van een abortus is de kans aanwezig dat je dat niet kwijt raakt. Zeker gezien je leeftijd.
Heel veel sterkte en succes met alles
donderdag 19 november 2009 om 13:23
Als je een miskraam krijgt, zijn alle verwarde gevoelens nog niet weg. Dan voel je je waarschijnlijk schuldig dat je opgelucht bent. En blijft het geschil tussen jou en je vriend uiteindelijk onopgelost tussen jullie in hangen, omdat er uiteindelijk geen beslissing hoefde te worden genomen. En als je over een tijdje toch een kind wilt, ga je, of dat nu lukt of niet, weer helemaal door die emotionele mallemolen.
Ga in therapie!
donderdag 19 november 2009 om 13:28
quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 13:01:
Ik zou sowieso spijt krijgen van een abortus. Op mijn rationele momenten denk ik "dat lost het probleem op" maar dat is niet zo. En bij de gedachte alleen al moet ik bijna overgeven! Respect voor vrouwen die het wel kunnen maar ik dus niet.
als je daar zo stellig in bent, dan moet je dat dus ook echt niet doen.
Eigenlijk is er dus gewoon geen keuze meer. Laat je dat ook niet aanpraten. Zijn keuze moment is al geweest, die verantwoordelijkheid moet je lekker laten liggen waar hij hoort. Bij hem. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat HIJ geen kind krijgt. Dat had hij zelf moeten doen en dat heeft hij nagelaten. Met die worsteling moet hij zelf dealen, niet jij.
Jij hebt je keuze al gemaakt. Jij wilde weliswaar nu geen kind, maar dat kind is er nu eenmaal en een abortus is iets wat je niet kan. Dus komt dat kind er, heel misschien heb je nog een ontsnappingsclausule in de vorm van een miskraam, maar voor je eigen gemoedsrust is het denk ik veel beter om het piekeren nu te staken en je neer te leggen bij het feit dat je je keuze dus gewoon al gemaakt hebt.
Probeer te doen wat Meds zegt. Gezond eten, op tijd naar bed gaan, en vooral niet meer piekeren. Jij wil geen abortus, dus ga je ook geen abortus laten plegen. En hoe de komende acht maanden lopen zie je dan gewoon wel. Dag voor dag.
Ik zou sowieso spijt krijgen van een abortus. Op mijn rationele momenten denk ik "dat lost het probleem op" maar dat is niet zo. En bij de gedachte alleen al moet ik bijna overgeven! Respect voor vrouwen die het wel kunnen maar ik dus niet.
als je daar zo stellig in bent, dan moet je dat dus ook echt niet doen.
Eigenlijk is er dus gewoon geen keuze meer. Laat je dat ook niet aanpraten. Zijn keuze moment is al geweest, die verantwoordelijkheid moet je lekker laten liggen waar hij hoort. Bij hem. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat HIJ geen kind krijgt. Dat had hij zelf moeten doen en dat heeft hij nagelaten. Met die worsteling moet hij zelf dealen, niet jij.
Jij hebt je keuze al gemaakt. Jij wilde weliswaar nu geen kind, maar dat kind is er nu eenmaal en een abortus is iets wat je niet kan. Dus komt dat kind er, heel misschien heb je nog een ontsnappingsclausule in de vorm van een miskraam, maar voor je eigen gemoedsrust is het denk ik veel beter om het piekeren nu te staken en je neer te leggen bij het feit dat je je keuze dus gewoon al gemaakt hebt.
Probeer te doen wat Meds zegt. Gezond eten, op tijd naar bed gaan, en vooral niet meer piekeren. Jij wil geen abortus, dus ga je ook geen abortus laten plegen. En hoe de komende acht maanden lopen zie je dan gewoon wel. Dag voor dag.
Am Yisrael Chai!
donderdag 19 november 2009 om 13:30
quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 12:26:
Ja, ze zei dat het stipje eerder past bij 4 weken dan bij ruim 6,5 weken. Dit betekent dus dat ik dit keer een hele late eisprong gehad zou kunnen hebben of dat het zich al niet meer ontwikkelt.
Mijn moeder is ook in shock maar steunt me wel. We hebben beiden met ons volle verstand onveilig gevreeën en ik zit nu met de bevruchte eieren zeg maar. Het is te makkelijk om dan maar te zeggen "haal maar weg".
Maar gisteravond realiseerde ik me ook dat ik wel stapel op deze man ben en het vreselijk zou vinden hem te verliezen. Ik zie hoe hij er ook mee worstelt. We huilden gisteren allebei, maar allebei met een andere reden.
Je gevoel is wel aan het bungy-jumpen he .
Ik snap waarom jij huilde, maar waarom huilde hij? Omdat hij (nog) niet vader wil worden? Omdat jij verdriet had? Omdat hij zijn vrije leventje in rook ziet opgaan?
Wat betreft je zwangerschapsduur, een late eisprong is niet ondenkbaar hoor. Ook al hoop je dat je lichaam dit zelf oplost, je moet je toch voorbereiden op een beslissing.
En als ook deze zwangerschap eindigt in een miskraam, net als de vorige, hoe groot acht je dan nog de kans dat bij een eventuele volgende zwangerschap alles wél goed gaat? Stel nou dat jullie over een jaar voor een kindje willen gaan en je krijgt miskraam na miskraam, ga je dan niet heel erg terugdenken aan deze tijd, waarin je hoopt een miskraam te krijgen? Je bent 38, je zit aan de grenzen van je vruchtbare periode. Kies eieren voor je geld .
Ja, ze zei dat het stipje eerder past bij 4 weken dan bij ruim 6,5 weken. Dit betekent dus dat ik dit keer een hele late eisprong gehad zou kunnen hebben of dat het zich al niet meer ontwikkelt.
Mijn moeder is ook in shock maar steunt me wel. We hebben beiden met ons volle verstand onveilig gevreeën en ik zit nu met de bevruchte eieren zeg maar. Het is te makkelijk om dan maar te zeggen "haal maar weg".
Maar gisteravond realiseerde ik me ook dat ik wel stapel op deze man ben en het vreselijk zou vinden hem te verliezen. Ik zie hoe hij er ook mee worstelt. We huilden gisteren allebei, maar allebei met een andere reden.
Je gevoel is wel aan het bungy-jumpen he .
Ik snap waarom jij huilde, maar waarom huilde hij? Omdat hij (nog) niet vader wil worden? Omdat jij verdriet had? Omdat hij zijn vrije leventje in rook ziet opgaan?
Wat betreft je zwangerschapsduur, een late eisprong is niet ondenkbaar hoor. Ook al hoop je dat je lichaam dit zelf oplost, je moet je toch voorbereiden op een beslissing.
En als ook deze zwangerschap eindigt in een miskraam, net als de vorige, hoe groot acht je dan nog de kans dat bij een eventuele volgende zwangerschap alles wél goed gaat? Stel nou dat jullie over een jaar voor een kindje willen gaan en je krijgt miskraam na miskraam, ga je dan niet heel erg terugdenken aan deze tijd, waarin je hoopt een miskraam te krijgen? Je bent 38, je zit aan de grenzen van je vruchtbare periode. Kies eieren voor je geld .
donderdag 19 november 2009 om 13:33
Ja, ik moet accepteren hoe het nu is, de keuze die ik zou kunnen maken wil ik niet. Ik hoop dat hij dat ook in wil zien en het ook dag voor dag wil nemen. Ik hoop dat hij bij mij blijft en als dat niet zo is en dit kindje wordt geboren zal het van mij alles krijgen wat het nodig heeft.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 13:34
quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 12:45:
Ik wil het kindje nu liever niet en deze situatie al helemaal niet. Maar het zit er wel en daar moet ik mee dealen en weghalen is voor mij echt geen optie. Zoals ik al eerder schreef, het zou het makkelijkste zijn als de natuur voor mij beslist. Het is ook niet zo dat hij en ik nooit kinderen zouden willen, maar nu is het nog te vroeg. En tegelijkertijd is het ook weer een wonder.
Mijn gedachten en emoties vliegen van links naar rechts, omhoog omlaag, alle kanten op. Soms denk ik dat ik er uit ben, dat ik weet wat ik wil en even later is het weer heel anders.
ehm... gefeliciteerd dus? Of ga je straks in een andere posting weer de andere kant op ?
Overigens: gevoelens van twijfel zijn heel herkenbaar hoor, zeker als je net zwanger bent. Ik kreeg mijn kinderen (tweeling) ook ongepland van mijn vriend die ik op dat moment ook 7 weken kende, been there, done that. Ik kon het op het laatste moment niet over mijn hart verkrijgen de abortus door te zetten. We besloten er samen voor te gaan en vormen nu, ruim 7 jaar na dato, nog steeds een gezin.
Ik wil het kindje nu liever niet en deze situatie al helemaal niet. Maar het zit er wel en daar moet ik mee dealen en weghalen is voor mij echt geen optie. Zoals ik al eerder schreef, het zou het makkelijkste zijn als de natuur voor mij beslist. Het is ook niet zo dat hij en ik nooit kinderen zouden willen, maar nu is het nog te vroeg. En tegelijkertijd is het ook weer een wonder.
Mijn gedachten en emoties vliegen van links naar rechts, omhoog omlaag, alle kanten op. Soms denk ik dat ik er uit ben, dat ik weet wat ik wil en even later is het weer heel anders.
ehm... gefeliciteerd dus? Of ga je straks in een andere posting weer de andere kant op ?
Overigens: gevoelens van twijfel zijn heel herkenbaar hoor, zeker als je net zwanger bent. Ik kreeg mijn kinderen (tweeling) ook ongepland van mijn vriend die ik op dat moment ook 7 weken kende, been there, done that. Ik kon het op het laatste moment niet over mijn hart verkrijgen de abortus door te zetten. We besloten er samen voor te gaan en vormen nu, ruim 7 jaar na dato, nog steeds een gezin.
donderdag 19 november 2009 om 13:43
Hij wist op dat moment niet wat hij wilde. Vond het te vroeg (ja allicht) maar wist wel dat hij ooit vader wilde worden. Beloofde me dat hij mijn beslissing zou respecteren, wat mijn beslissing ook zou zijn. Wij woonden 60km uit elkaar, ieder in een appartement dat te klein was voor een gezin. Beiden dus appartement verkocht en samen een huis gekocht, en verhuisd. Het vergt wat aanpassingsvermogen en een positieve instelling, maar het kan absoluut, als je maar achter je eigen beslissing staat. Overigens had ik het ook alleen willen doen als ik hem niet 'mee' had gekregen. Zou in praktische zin wel lastiger zijn geworden, maar met de opvangmogelijkheden van tegenwoordig en de hoge tegemoetkoming in de kosten voor alleenstaanden was het ook wel gelukt. Het is dan alleen handig om een sociaal vangnet in je omgeving te hebben voor het geval kind ziek is, of jij zelf. Het allerbelangrijkste is dat je het zelf moet willen.
