Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
maandag 23 november 2009 om 19:18
dat vocht zie je goed op een thoraxfoto. Het kan er trouwens heel makkelijk uitgehaald worden, daar is geen operatie voor nodig maar slechts een prik.
Enne, onthoud dat jij het dichtst bij je moeder staat. Dan word je ook degene tegen wie ze zich het kan veroorloven om een bitch tegen te zijn. Dat wil niet zeggen dat ze zich altijd zo voelt. En als bezoeker zie je niet altijd, dat opgenomen zijn in het ziekenhuis behoorlijk vermoeiend is, de hele dag lopen er mensen in en uit, hulp bij verzorging, uit bed voor bed verschonen, eten en drinken wordt langsgebracht, bezoek komt langs, fysio die weer aan de wandel wil, artsen die visite lopen enz enz. Dat is behoorlijk druk als je herstellende bent en op leeftijd....
Spreek morgen even met je moeder af wat zij fijn vindt qua belfrequentie en tijden.
Enne, onthoud dat jij het dichtst bij je moeder staat. Dan word je ook degene tegen wie ze zich het kan veroorloven om een bitch tegen te zijn. Dat wil niet zeggen dat ze zich altijd zo voelt. En als bezoeker zie je niet altijd, dat opgenomen zijn in het ziekenhuis behoorlijk vermoeiend is, de hele dag lopen er mensen in en uit, hulp bij verzorging, uit bed voor bed verschonen, eten en drinken wordt langsgebracht, bezoek komt langs, fysio die weer aan de wandel wil, artsen die visite lopen enz enz. Dat is behoorlijk druk als je herstellende bent en op leeftijd....
Spreek morgen even met je moeder af wat zij fijn vindt qua belfrequentie en tijden.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 23 november 2009 om 19:26
Ja, ik weet ook wel dat ze het zwaar heeft. Ik heb ook ontzettend met haar te doen, zou het zo van haar over willen nemen, serieus. Ik heb echt heel heel erg met haar te doen. Ik vind het ook niet erg dat ze tegen me bitched maar ik vind het wel opvallend dat mijn moeder altijd ontzettend flink en een bikkel was en nu zegt ze gewoon dat ze een rotdag heeft, dat heb ik haar nog nooit horen zeggen! Mijn moeder is juist altijd heel erg van het: niet zeuren en gewoon doorgaan principe en ik ben een beetje bang dat ze dat kwijt is geraakt en dat zou funest zijn ben ik bang....
De thoraxfoto was goed. Ik ben gewoon bang dat haar longen zo slecht zijn geworden dat ze straks niet meer voor of achteruit kan. Dan had die operatie ook niet nodig geweest...Ik vind dat die operatie haar zo is aangedaan door mij....
De thoraxfoto was goed. Ik ben gewoon bang dat haar longen zo slecht zijn geworden dat ze straks niet meer voor of achteruit kan. Dan had die operatie ook niet nodig geweest...Ik vind dat die operatie haar zo is aangedaan door mij....
maandag 23 november 2009 om 19:57
Ze hoeft inderdaad niet in het ziekenhuis te blijven als er vocht weggehaald moet worden, dat is ongeveer binnen 15 a 20 min gebeurt.
Ze halen het vocht inderdaad weg door middel van een naald, en een slangetje waar het vocht dan door naar buiten loopt.
Tjilla, die operatie is zowiezo nodig geweest, anders had je moeder het niet lang meer gered hoor... met een defecte hartklep en vernauwde aders.
Dus haal dat nu eens uit je hoofd, dat de operatie mss geen zin heeft gehad, die operatie was hard nodig.
Ik denk dat je moeder niet meer wil dat je zoveel belt, omdat jij jezelf altijd overbezorgt om haar maakt.
Ik begrijp dat wel van jou kant hoor,.. maar ik begrijp ook dat je moeder daar soms een beetje dol van wordt....
En natuurlijk is ze het soms zat in het ziekenhuis, hoe lang ligt ze er nu al niet?...
Is toch normaal dat ze af en toe een rot bui heeft, dat hoeft niets met haar ziek zijn te maken te hebben hoor.
Ze halen het vocht inderdaad weg door middel van een naald, en een slangetje waar het vocht dan door naar buiten loopt.
Tjilla, die operatie is zowiezo nodig geweest, anders had je moeder het niet lang meer gered hoor... met een defecte hartklep en vernauwde aders.
Dus haal dat nu eens uit je hoofd, dat de operatie mss geen zin heeft gehad, die operatie was hard nodig.
Ik denk dat je moeder niet meer wil dat je zoveel belt, omdat jij jezelf altijd overbezorgt om haar maakt.
Ik begrijp dat wel van jou kant hoor,.. maar ik begrijp ook dat je moeder daar soms een beetje dol van wordt....
En natuurlijk is ze het soms zat in het ziekenhuis, hoe lang ligt ze er nu al niet?...
Is toch normaal dat ze af en toe een rot bui heeft, dat hoeft niets met haar ziek zijn te maken te hebben hoor.
maandag 23 november 2009 om 20:37
quote:tjilla schreef op 23 november 2009 @ 17:50:
het is toch niet normaal dat je tijdens het eten benauwd wordt? dat had ze nooit, straks heeft die operatie haar alleen maar verder van huis geholpen.
Ik heb meer het idee dat de operatie jou verder van huis heeft geholpen. Zoek hulp, want ik voorzie grote problemen als je moeder straks naar huis gaat.
Dat je moeder benauwd werd tijdens het eten...misschien had ze zich verslikt? Haalde ze even verkeerd adem? Who knows...idd aan de verpleging vragen en niet zelf gaan lopen invullen.
het is toch niet normaal dat je tijdens het eten benauwd wordt? dat had ze nooit, straks heeft die operatie haar alleen maar verder van huis geholpen.
Ik heb meer het idee dat de operatie jou verder van huis heeft geholpen. Zoek hulp, want ik voorzie grote problemen als je moeder straks naar huis gaat.
Dat je moeder benauwd werd tijdens het eten...misschien had ze zich verslikt? Haalde ze even verkeerd adem? Who knows...idd aan de verpleging vragen en niet zelf gaan lopen invullen.
maandag 23 november 2009 om 20:41
quote:tjilla schreef op 23 november 2009 @ 19:07:
Zei ze net: zo, en nu moet je me niet meer bellen vandaag want ik heb er geen zin meer in, ik ga nog even wandelen en dan hier met de buren kletsen en dan slapen. Ik dacht: hallo zeg, dat wordt nog leuk de komende tijd....ze is echt in mineur....
Misschien wordt ze gek van jouw achterdocht, controlebelletjes en angsten? Het mens heeft net een immense operatie achter de rug...en haar dochter kan alleen maar panikeren en geen moment gewoon blij zijn dat ze het tnt op zich zo goed heeft doorstaan allemaal. Laat haar toch een beetje met rust...
Ik zou het persoonlijk aan mn hart krijgen als mensen zo spastisch gingen doen. Chill. Bel je huisarts/psychiater ook al wil je dat niet/denk je dat het niet werkt. Dit werkt zeker niet...
Zei ze net: zo, en nu moet je me niet meer bellen vandaag want ik heb er geen zin meer in, ik ga nog even wandelen en dan hier met de buren kletsen en dan slapen. Ik dacht: hallo zeg, dat wordt nog leuk de komende tijd....ze is echt in mineur....
Misschien wordt ze gek van jouw achterdocht, controlebelletjes en angsten? Het mens heeft net een immense operatie achter de rug...en haar dochter kan alleen maar panikeren en geen moment gewoon blij zijn dat ze het tnt op zich zo goed heeft doorstaan allemaal. Laat haar toch een beetje met rust...
Ik zou het persoonlijk aan mn hart krijgen als mensen zo spastisch gingen doen. Chill. Bel je huisarts/psychiater ook al wil je dat niet/denk je dat het niet werkt. Dit werkt zeker niet...
dinsdag 24 november 2009 om 07:59
Ik probeer naar mijn moeder toe niet te panikeren . Doe juist heel relaxed. En blij. Maar ze is niet achterlijk natuurlijk.
Ik ga zo mailen met psycholoog. Ben op kantoor en wil niet bellen, vind ik net iets te prive. Hopelijk kan ik in de pauze haar even bellen.
Had vandaag de afspraak met moeder haar pas om 8uur te bellen. Dat klinkt heel geschift , ik weet het ...maar het is de afgelopen maanden wel eens gebeurd dat ik haar om 5uur sochtends al belde om te checken of alles goed was...Daar werd ze niet vrolijk van... Dus vandaag zou ik bellen om 8uur, nog even wachten dus, Is voor mij heel zwaar, achterlijk he?
Dat van dat vocht weghalen klinkt heel akelig trouwens....
Bedankt weer allemaal! Het helpt mij veel om realistische berichten te lezen!
Ik ga zo mailen met psycholoog. Ben op kantoor en wil niet bellen, vind ik net iets te prive. Hopelijk kan ik in de pauze haar even bellen.
Had vandaag de afspraak met moeder haar pas om 8uur te bellen. Dat klinkt heel geschift , ik weet het ...maar het is de afgelopen maanden wel eens gebeurd dat ik haar om 5uur sochtends al belde om te checken of alles goed was...Daar werd ze niet vrolijk van... Dus vandaag zou ik bellen om 8uur, nog even wachten dus, Is voor mij heel zwaar, achterlijk he?
Dat van dat vocht weghalen klinkt heel akelig trouwens....
Bedankt weer allemaal! Het helpt mij veel om realistische berichten te lezen!
dinsdag 24 november 2009 om 09:15
Ik vind de reactie van je moeder erg normaal. Zij heeft heel wat moeten doorstaan. En ik wil je niet ontmoedigen, maar de kans is groot daar haar stemming/humeur de komende tijd niet al te best zal zijn. Ik ben na de OK van mijn vader weer een paar weken bij hem gaan wonen en ik werd er af en toe gek van. Hij was constant chagerijnig en zat op het randje van een depressie. Maar dat is echt normaal. Toen ik heb naar het ziekenhuis bracht voor het begin van zijn revalidatietraject kwam ik (wat geheel niet mijn bedoeling was!) in een kringgesprek van familieleden met maatschappelijk werk terecht. En daar hoorde ik van iedereen dezelfde verhalen.
Vervelend en heel zwaar, maar het is een fase waar jullie door heen zullen moeten gaan.
Goed dat je je psych gaat mailen/bellen!
Sterkte.
Vervelend en heel zwaar, maar het is een fase waar jullie door heen zullen moeten gaan.
Goed dat je je psych gaat mailen/bellen!
Sterkte.
dinsdag 24 november 2009 om 09:29
Hey Kanga,
Ja, ik heb inmiddels ook begrepen dat het normaal is. Ik vind het voor mezelf niet zo erg maar voor haar wel. Het is toch niet de bedoeling dat ze de laatste tijd van haar leven in een depressie zit?
Hoe ging het revalidatietraject van je vader? Ging hij dagelijks ergens heen ? Ik ben aan het uitvinden waar de revalidatie allemaal uit moet bestaan maar kom niet veel verder...Zou fijn zijn als ik ook een beetje mn eigen leven zou kunnen gaan leiden, ik blijf tenslotte geen 34...
Groetjes,
Tan
Ja, ik heb inmiddels ook begrepen dat het normaal is. Ik vind het voor mezelf niet zo erg maar voor haar wel. Het is toch niet de bedoeling dat ze de laatste tijd van haar leven in een depressie zit?
Hoe ging het revalidatietraject van je vader? Ging hij dagelijks ergens heen ? Ik ben aan het uitvinden waar de revalidatie allemaal uit moet bestaan maar kom niet veel verder...Zou fijn zijn als ik ook een beetje mn eigen leven zou kunnen gaan leiden, ik blijf tenslotte geen 34...
Groetjes,
Tan
dinsdag 24 november 2009 om 09:43
Je moeder hoeft niet de rest van haar leven in een depressie te zitten hoor! Bij mijn vader was het minder (en later geheel over) zodra hij wat meer kon. In het begin kon hij niets anders dan op bed liggen of op de bank zitten. En ja, dan duren de dagen erg lang en wordt bijna iedereen down en somber.
Ik weet niet meer precies hoe vaak mijn vader naar revalidatie ging eigenlijk. De revalidatie was in elk geval in het ziekenhuis zelf. Hij kreeg daar een oproep voor, wij hebben niets hoeven te regelen. Normaal gesproken werd je daar n.a.v. je leeftijd in een bepaalde groep ingedeeld. Maar omdat mijn vader zo'n slechte conditie had/heeft (hij kan bijvoorbeeld niet fietsen), werd hij in de 'oudste' groep geplaatst. Het was een soort fysiotherapie/sport. Beetje met een bal rollen, armen zwaaien enz.
Ik weet niet meer precies hoe vaak mijn vader naar revalidatie ging eigenlijk. De revalidatie was in elk geval in het ziekenhuis zelf. Hij kreeg daar een oproep voor, wij hebben niets hoeven te regelen. Normaal gesproken werd je daar n.a.v. je leeftijd in een bepaalde groep ingedeeld. Maar omdat mijn vader zo'n slechte conditie had/heeft (hij kan bijvoorbeeld niet fietsen), werd hij in de 'oudste' groep geplaatst. Het was een soort fysiotherapie/sport. Beetje met een bal rollen, armen zwaaien enz.
dinsdag 24 november 2009 om 10:40
Hoi Tjilla,
Mijn moeder kreeg ook revalidatie aangeboden, daar hoefde we zelf niets voor te doen.
De revalidatie werd idd ook in het ziekenhuis gegeven, maar mijn moeder wilde niet, dat zag ze helemaal niet zitten, dus dan maar niet.
Ondanks dat ze geen revalidatie heeft gehad is alles toch goed gekomen met haar hoor.....
Ze deed zelf af en toe wat met haar armen draaien als ze wat stijf werd van het zitten of liggen. En ze wandelde elke dag een paar keer door het huis, eerst met rollator, en toen zonder.
Op die manier werd ze ook niet stijf.
Ik zou het eerst even met je moeder overleggen of ze wel naar de revalidatie wil, voordat je afspraken gaat maken.
Mijn moeder kreeg ook revalidatie aangeboden, daar hoefde we zelf niets voor te doen.
De revalidatie werd idd ook in het ziekenhuis gegeven, maar mijn moeder wilde niet, dat zag ze helemaal niet zitten, dus dan maar niet.
Ondanks dat ze geen revalidatie heeft gehad is alles toch goed gekomen met haar hoor.....
Ze deed zelf af en toe wat met haar armen draaien als ze wat stijf werd van het zitten of liggen. En ze wandelde elke dag een paar keer door het huis, eerst met rollator, en toen zonder.
Op die manier werd ze ook niet stijf.
Ik zou het eerst even met je moeder overleggen of ze wel naar de revalidatie wil, voordat je afspraken gaat maken.
dinsdag 24 november 2009 om 10:55
Mijn moeder heeft aangegeven wel naar revalidatie te willen maar ze is daar helemaal geen type voor dus ik vrees dat ze daar nog wel op terugkomt.
Verder kan ze niet goed in bed zelf. Maar goed, ik ben de komende tijd bij haar dus kan ik haar helpen. En de rest moet gewoon op basis van hoeveel je zelf kunt, qua beweging?
Ik ben alleen zo bang dat, omdat ze niks kan haar longen nog meer achteruit gaan.
Verder kan ze niet goed in bed zelf. Maar goed, ik ben de komende tijd bij haar dus kan ik haar helpen. En de rest moet gewoon op basis van hoeveel je zelf kunt, qua beweging?
Ik ben alleen zo bang dat, omdat ze niks kan haar longen nog meer achteruit gaan.
dinsdag 24 november 2009 om 11:00
Mijn vader wou eerst ook niet. Helemaal niet toen hij hoorde dat hij in de 80+ groep terecht zou komen. Maar omdat ze het in het ziekenhuis toch sterk aanraden is hij toch gegaan.
Volgens mij is hij achteraf blij dat hij geweest is. Het was ook een stukje herkenning en bevestiging wat hij daar vond. Het was fijn om te horen dat anderen patienten ook bang waren, en moeite hadden om hun draai weer te vinden.
Volgens mij is hij achteraf blij dat hij geweest is. Het was ook een stukje herkenning en bevestiging wat hij daar vond. Het was fijn om te horen dat anderen patienten ook bang waren, en moeite hadden om hun draai weer te vinden.
dinsdag 24 november 2009 om 11:30
Laat ze het maar lekker proberen die revalidatie, als ze het wil, ze kan altijd nog afhaken als ze het niet ziet zitten..toch?
Wacht nog maar even af, wat ze wel en niet kan, mijn moeder werd in het begin toen ze thuis was heel snel moe van alles wat ze deed, ze kon niet zolang opblijven, van eten werd ze moe, ze had gewoon weinig energie, alles was haar eigenlijk een beetje teveel. Maar dat gaat met de dag steeds weer een stukje vooruit hoor....
Vooral vanaf het moment dat haar borstbeen wat beter genezen was, ging het eigenlijk steeds beter met haar, omdat ze daardoor veel beter kon bewegen en het minder pijnlijk was, daardoor keeg ze ook weer meer zin om bepaalde dingen weer zelf te doen, zoals koken bv.
Dus het is heel normaal dat je moeder nu nog niet zoveel kan, maar dat gaat straks heus wel beter.
Wacht nog maar even af, wat ze wel en niet kan, mijn moeder werd in het begin toen ze thuis was heel snel moe van alles wat ze deed, ze kon niet zolang opblijven, van eten werd ze moe, ze had gewoon weinig energie, alles was haar eigenlijk een beetje teveel. Maar dat gaat met de dag steeds weer een stukje vooruit hoor....
Vooral vanaf het moment dat haar borstbeen wat beter genezen was, ging het eigenlijk steeds beter met haar, omdat ze daardoor veel beter kon bewegen en het minder pijnlijk was, daardoor keeg ze ook weer meer zin om bepaalde dingen weer zelf te doen, zoals koken bv.
Dus het is heel normaal dat je moeder nu nog niet zoveel kan, maar dat gaat straks heus wel beter.
dinsdag 24 november 2009 om 20:50
Hoi allemaal,
Ik heb vandaag best een goeie dag gehad. Met mijn moeder gaat het toch eigenlijk wel goed. Ze loopt als een trein achter de rollator (heel vreemd om te zeggen omdat het nog maar net na de operatie is maar ik heb haar heel lang niet zo goed zien lopen). Ze loopt maar kleine stukjes hoor, dan is ze moe en kortademig. Zelf vindt ze trouwens helemaal niet dat het goed gaat, ze is ongeduldig en wil naar huis.
Toch heeft ze aangegeven dat ze naar een verzorgingshuis wil om te herstellen/aan te sterken. Ze wil mij niet tot last zijn. Ik vind dat heel erg omdat ik weet dat dat haar grote nachtmerrie is en ze graag naar huis wil. Ze moest ook huilen toen ze het zei. Ze zei ook dat ze bang is dat ze nooit meer thuis komt (eng , dat denk ik ook steeds....zou dat iets zeggen?) en dat ze in Breda na de operatie snachts bang was geweest om dood te gaan. Ik vond dat wel echt aangrijpend om te horen.
We hebben een gesprek gehad met de transferverpleegkundige maar ik merk dat je toch wel tegen dingen aan loopt. Het is nog maar de vraag of mijn moeder een indicatie krijgt voor tijdelijke verzorging. Ze vinden haar eigenlijk te goed voor "en dan moet je dat niet willen" zei ze(beetje voorbarig na 1 dag in dit ziekenhuis lijkt me) en vinden dat ze het af kan met thuis sochtends en savonds thuiszorg. Mijn moeder heeft vooral moeite met in bed gaan liggen, ze kan dit niet zelfstandig. Dit is mede de reden dat mijn moeder in een verzorgingshuis wil omdat ze mij snachts niet wil belasten. Hierop zei de transferverpleegkundige dat mij dan geleerd kon worden hoe mijn moeder in en uit bed te tillen...
Voor een ziekenhuisbed krijgt ze ook geen indicatie omdat ze niet bedlederig is. Toen ik zei dat ik het allemaal maar lastig vond om zorg te krijgen die wij wensten reageerde ze heel vijandig en gepikeerd. Ik zei nog dat het niet persoonlijk bedoeld was maar dat het me meer ging om de zorg in het algemeen. Dat ik het allemaal moeilijk vind omdat het natuurlijk wel om mijn moeder gaat. Maar ze bleef erg gepikeerd. Het is natuurlijk ook lastig en we zijn natuurlijk ook niet de enigen die van alles willen.
Voorlopig blijft ze nog tot volgende week in het ziekenhuis om nog extra te oefenen met de fysiotherapeut.
Waar ik wel erg van ben geschrokken is dat ze wel weer dikke voeten heeft. Die waren weer mooi slank na de operatie en nu weer dik. Ik denk dan weer meteen: nou dan is dr hart nog steeds niet goed...
Liefs,
T.
Ik heb vandaag best een goeie dag gehad. Met mijn moeder gaat het toch eigenlijk wel goed. Ze loopt als een trein achter de rollator (heel vreemd om te zeggen omdat het nog maar net na de operatie is maar ik heb haar heel lang niet zo goed zien lopen). Ze loopt maar kleine stukjes hoor, dan is ze moe en kortademig. Zelf vindt ze trouwens helemaal niet dat het goed gaat, ze is ongeduldig en wil naar huis.
Toch heeft ze aangegeven dat ze naar een verzorgingshuis wil om te herstellen/aan te sterken. Ze wil mij niet tot last zijn. Ik vind dat heel erg omdat ik weet dat dat haar grote nachtmerrie is en ze graag naar huis wil. Ze moest ook huilen toen ze het zei. Ze zei ook dat ze bang is dat ze nooit meer thuis komt (eng , dat denk ik ook steeds....zou dat iets zeggen?) en dat ze in Breda na de operatie snachts bang was geweest om dood te gaan. Ik vond dat wel echt aangrijpend om te horen.
We hebben een gesprek gehad met de transferverpleegkundige maar ik merk dat je toch wel tegen dingen aan loopt. Het is nog maar de vraag of mijn moeder een indicatie krijgt voor tijdelijke verzorging. Ze vinden haar eigenlijk te goed voor "en dan moet je dat niet willen" zei ze(beetje voorbarig na 1 dag in dit ziekenhuis lijkt me) en vinden dat ze het af kan met thuis sochtends en savonds thuiszorg. Mijn moeder heeft vooral moeite met in bed gaan liggen, ze kan dit niet zelfstandig. Dit is mede de reden dat mijn moeder in een verzorgingshuis wil omdat ze mij snachts niet wil belasten. Hierop zei de transferverpleegkundige dat mij dan geleerd kon worden hoe mijn moeder in en uit bed te tillen...
Voor een ziekenhuisbed krijgt ze ook geen indicatie omdat ze niet bedlederig is. Toen ik zei dat ik het allemaal maar lastig vond om zorg te krijgen die wij wensten reageerde ze heel vijandig en gepikeerd. Ik zei nog dat het niet persoonlijk bedoeld was maar dat het me meer ging om de zorg in het algemeen. Dat ik het allemaal moeilijk vind omdat het natuurlijk wel om mijn moeder gaat. Maar ze bleef erg gepikeerd. Het is natuurlijk ook lastig en we zijn natuurlijk ook niet de enigen die van alles willen.
Voorlopig blijft ze nog tot volgende week in het ziekenhuis om nog extra te oefenen met de fysiotherapeut.
Waar ik wel erg van ben geschrokken is dat ze wel weer dikke voeten heeft. Die waren weer mooi slank na de operatie en nu weer dik. Ik denk dan weer meteen: nou dan is dr hart nog steeds niet goed...
Liefs,
T.
woensdag 25 november 2009 om 11:20
Tjilla, die dikke voeten heeft ze mss omdat ze veel in bed ligt.
Wat een raar mens die transververpleegkundige, om zo gepikeerd te reageren... is toch haar werk.
Is er niet nog een andere transververpleegkundige waar je het aan kan vragen?... meestal werken er nog een paar van die verpleegkundige.
En wat ik nog gekker vindt is.. dat je geen bed krijgt.
Je gaf zelf al aan dat je moeder moeite heeft met in bed te gaan liggen, en daar is dat bed juist zo fijn voor, dat is juist één van de redenen geweest dat mijn moeder het bed zo graag wilde hebben, vooral voor het in en uit stappen.
In het ziekenhuis van mijn moeder deden ze daar ook niet moeilijk over, het bed werd direct voor haar geregeld.
Zou er niet een andere mogenlijkheid zijn om zo,n bed te huren?
Ik denk het wel, mss even googelen, alleen zitten er dan wel kosten aan verbonden waarschijnlijk.
Het is wel fijn om te horen dat je moeder al aardig kan lopen met haar rollator, en natuurlijk zijn dat nog geen grote stukken, maar dat is normaal.
Zo ging het ook bij mijn moeder, ook kleine stukjes en erg snel moe, maar je zal zien, dat gaat met de dag beter.
Wat een raar mens die transververpleegkundige, om zo gepikeerd te reageren... is toch haar werk.
Is er niet nog een andere transververpleegkundige waar je het aan kan vragen?... meestal werken er nog een paar van die verpleegkundige.
En wat ik nog gekker vindt is.. dat je geen bed krijgt.
Je gaf zelf al aan dat je moeder moeite heeft met in bed te gaan liggen, en daar is dat bed juist zo fijn voor, dat is juist één van de redenen geweest dat mijn moeder het bed zo graag wilde hebben, vooral voor het in en uit stappen.
In het ziekenhuis van mijn moeder deden ze daar ook niet moeilijk over, het bed werd direct voor haar geregeld.
Zou er niet een andere mogenlijkheid zijn om zo,n bed te huren?
Ik denk het wel, mss even googelen, alleen zitten er dan wel kosten aan verbonden waarschijnlijk.
Het is wel fijn om te horen dat je moeder al aardig kan lopen met haar rollator, en natuurlijk zijn dat nog geen grote stukken, maar dat is normaal.
Zo ging het ook bij mijn moeder, ook kleine stukjes en erg snel moe, maar je zal zien, dat gaat met de dag beter.
woensdag 25 november 2009 om 11:35
Vreemde transferverpleegkundige ,ik zou me door haar niet uit het veld laten slaan.Het belang van je moeder staat voorop,het mooiste zou juist zijn als ze een kdo opname kreeg ,voor 6 weken .Daarna is ze wel weer een eind verder en kan ze weer na huis.Dan hoef je ook niet achter een bed aan,vindt het ook raar dat dat niet kan.Hoever moet je dan zijn om er voor in aanmerking te komen? Sommige zorgverzekeringen hebben ook een zorgmakelaar zou je anders ook nog kunnen proberen..
woensdag 25 november 2009 om 13:43
Kom je er echt niet uit met de transfervpk in het ziekenhuis, bel je moeder haar huisarts eens. Die kunnen ook veel dingen regelen.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
woensdag 25 november 2009 om 14:44
Volgens mij heb ik het al een keer eerder geopperd, maar misschien kan je maatschappelijk werk inschakelen?
Ik heb in een ver verleden in een ziekenhuis gewerkt, op een verpleegafdeling orthopaedie. Veel ouderen mensen met gebroken boten, nieuwe heupen etc. Daar werd heel vaak MW ingeschakeld om te kijken wat voor mogelijkheden er waren als mensen naar huis gingen.
Ik heb in een ver verleden in een ziekenhuis gewerkt, op een verpleegafdeling orthopaedie. Veel ouderen mensen met gebroken boten, nieuwe heupen etc. Daar werd heel vaak MW ingeschakeld om te kijken wat voor mogelijkheden er waren als mensen naar huis gingen.
woensdag 25 november 2009 om 16:00
Hoi meiden,
Bedankt voor jullie reacties weer. Wat ik inmiddels van de transfervpk heb begrepen is dat mijn moeder evt in aanmerking kan komen voor verzorging, Het principe is dan dat ze een kamer krijgt en een alarmknop en als ze iemand nodig heeft dan moet ze op de knop drukken. Voor evt fysio of andere begeleiding moet ze alsnog buiten de deur zijn. Nou ja....en revalidatie/iets had ik nog wel aangekund maar ik kan het niet over mn hart verkrijgen om mn moeder daar naar toen te laten gaan...Zij wil het wel doen voor mij maar ik kan dat echt niet over mn hart verkrijgen. En dus heb ik besloten dat ik bij haar blijf totdat ze weer wat beter uit de voeten kan. Ik ga proberen tijdelijk minder te werken dmw onbetaald verlof en ga de thuiszorg inschakelen voor de nodige hulp. Ik ben nu al zoveel weken/maanden met haar bezig dat deze paar weken er ook nog wel bij kunnen. En zodra ze kan neem ik haar mee naar mijn huis dan kunnen we daar ook even zijn want ik mis mn eigen plek wel echt ontzettend.
Ik hoop nog wel dat we zo''n bed kunnen regelen, dat zou echt heel fijn zin. Dan kan ze wat rechterop liggen ipv helemaal plat en kan ze zich ook nog dmv een koord omhoog trekken.
Dark en Kanga, ik ben nog wel even benieuwd hoe dat bij jullie ging. Hadden jullie ouders veel hulp nodig? En waar hielpen jullie ze mee? Het in en uit bed stappen is voor mijn moeder echt heel erg lastig. Ze is maar heel klein en heeft nog niet de kracht om zichzelf goed in bed te doen liggen. Ze gaat nu mbv een laag krukje op de rand zitten en dan is het nog lastig omdat ze haar eigen benen niet in bed krijgt en ze zich niet kan afzetten tegen de bedrand want daar heeft ze te korte benen voor . Dit kost echt enorm veel inspanning. Ik ben wel benieuwd of er iemand tips heeft want dat zou toch gemakkelijker moeten kunnen. Ze oefent zelf ook veel hoor dus mss wordt het wel snel beter.
Oh ja Dark en Kanga, waren jullie ouders na de operatie trouwens ook nog kortademig?
Verder kamp ik nog met ontzettend veel angsten en onzekerheden en ben ik erg bezig met mijn eigen leven. Kom er echt niet meer goed uit.
bedankt weer!
Bedankt voor jullie reacties weer. Wat ik inmiddels van de transfervpk heb begrepen is dat mijn moeder evt in aanmerking kan komen voor verzorging, Het principe is dan dat ze een kamer krijgt en een alarmknop en als ze iemand nodig heeft dan moet ze op de knop drukken. Voor evt fysio of andere begeleiding moet ze alsnog buiten de deur zijn. Nou ja....en revalidatie/iets had ik nog wel aangekund maar ik kan het niet over mn hart verkrijgen om mn moeder daar naar toen te laten gaan...Zij wil het wel doen voor mij maar ik kan dat echt niet over mn hart verkrijgen. En dus heb ik besloten dat ik bij haar blijf totdat ze weer wat beter uit de voeten kan. Ik ga proberen tijdelijk minder te werken dmw onbetaald verlof en ga de thuiszorg inschakelen voor de nodige hulp. Ik ben nu al zoveel weken/maanden met haar bezig dat deze paar weken er ook nog wel bij kunnen. En zodra ze kan neem ik haar mee naar mijn huis dan kunnen we daar ook even zijn want ik mis mn eigen plek wel echt ontzettend.
Ik hoop nog wel dat we zo''n bed kunnen regelen, dat zou echt heel fijn zin. Dan kan ze wat rechterop liggen ipv helemaal plat en kan ze zich ook nog dmv een koord omhoog trekken.
Dark en Kanga, ik ben nog wel even benieuwd hoe dat bij jullie ging. Hadden jullie ouders veel hulp nodig? En waar hielpen jullie ze mee? Het in en uit bed stappen is voor mijn moeder echt heel erg lastig. Ze is maar heel klein en heeft nog niet de kracht om zichzelf goed in bed te doen liggen. Ze gaat nu mbv een laag krukje op de rand zitten en dan is het nog lastig omdat ze haar eigen benen niet in bed krijgt en ze zich niet kan afzetten tegen de bedrand want daar heeft ze te korte benen voor . Dit kost echt enorm veel inspanning. Ik ben wel benieuwd of er iemand tips heeft want dat zou toch gemakkelijker moeten kunnen. Ze oefent zelf ook veel hoor dus mss wordt het wel snel beter.
Oh ja Dark en Kanga, waren jullie ouders na de operatie trouwens ook nog kortademig?
Verder kamp ik nog met ontzettend veel angsten en onzekerheden en ben ik erg bezig met mijn eigen leven. Kom er echt niet meer goed uit.
bedankt weer!
woensdag 25 november 2009 om 22:06
Hoi Tjilla,
Kun je het bed inderdaad niet proberen te regelen via de huisarts..of maatschappelijk werk zoals Kanga voorstelde?
Ik blijf het raar vinden, dat ze het niet willen regelen in het ziekenhuis...maar jah
Wie weet veranderen ze mss nog van gedachte, als ze horen dat je moeder toch naar huis gaat, in plaats van in de verzorging ergens.
Leg ze anders nog eens een keer uit dat je moeder grote problemen heeft met het in bed komen, en dat het thuis dan helemaal een probleem word, omdat ze daar een normaal bed heeft, die niet omhoog en omlaag kan.
En inderdaad dat koord aan haar bed is ook heel belangrijk om zichzelf aan op te trekken, dat koord kun je niet aan elk bed vast binden zoals aan een ziekenhuisbed.
De hulp aan mijn moeder thuis, bestond merendeel uit huishoudelijke taken, en eten koken voor haar, want dat was in het begin nog veel te vermoeiend allemaal, en ze mocht nog niet veel bukken of tillen, vanwege het borstbeen, dat nog niet was gesloten.
Drie keer in de week kwam er een verzorgster thuis, die haar o.a hielp met het douchen, nagels knippen etc.
De rest van de dagen hielp ik of mijn zus haar met wassen en aankleden. Maar dat hebben wij maar een paar keer hoeven doen hoor, ze ging al snel weer zichzelf verzorgen, dat vond ze veel fijner.
De verzorgster had voor haar een stoel onder de douche gezet zodat ze zichzelf zittend kon douchen, dat ging vrij makkelijk.
Mijn moeder had geen hulp nodig met het in en uit bed komen, dat kon ze gelukkig zelf.
En jah, mijn moeder was ook vrij kortademig na de operatie en heel snel moe, terwijl ze niet veel deed.
Maar dat gaat later steeds beter hoor, hoort er allemaal bij.
Kun je evt niet iets neerleggen aan het voeteneind van je moeders bed?
Een paar kussens of een opgevouwen deken, of iets dergelijks, zodat het bed wat korter voor haar word, en ze zichzelf daar met haar benen tegen af kan zetten.
Mss lukt het dan wat beter om in haar bed te komen.
Kun je het bed inderdaad niet proberen te regelen via de huisarts..of maatschappelijk werk zoals Kanga voorstelde?
Ik blijf het raar vinden, dat ze het niet willen regelen in het ziekenhuis...maar jah
Wie weet veranderen ze mss nog van gedachte, als ze horen dat je moeder toch naar huis gaat, in plaats van in de verzorging ergens.
Leg ze anders nog eens een keer uit dat je moeder grote problemen heeft met het in bed komen, en dat het thuis dan helemaal een probleem word, omdat ze daar een normaal bed heeft, die niet omhoog en omlaag kan.
En inderdaad dat koord aan haar bed is ook heel belangrijk om zichzelf aan op te trekken, dat koord kun je niet aan elk bed vast binden zoals aan een ziekenhuisbed.
De hulp aan mijn moeder thuis, bestond merendeel uit huishoudelijke taken, en eten koken voor haar, want dat was in het begin nog veel te vermoeiend allemaal, en ze mocht nog niet veel bukken of tillen, vanwege het borstbeen, dat nog niet was gesloten.
Drie keer in de week kwam er een verzorgster thuis, die haar o.a hielp met het douchen, nagels knippen etc.
De rest van de dagen hielp ik of mijn zus haar met wassen en aankleden. Maar dat hebben wij maar een paar keer hoeven doen hoor, ze ging al snel weer zichzelf verzorgen, dat vond ze veel fijner.
De verzorgster had voor haar een stoel onder de douche gezet zodat ze zichzelf zittend kon douchen, dat ging vrij makkelijk.
Mijn moeder had geen hulp nodig met het in en uit bed komen, dat kon ze gelukkig zelf.
En jah, mijn moeder was ook vrij kortademig na de operatie en heel snel moe, terwijl ze niet veel deed.
Maar dat gaat later steeds beter hoor, hoort er allemaal bij.
Kun je evt niet iets neerleggen aan het voeteneind van je moeders bed?
Een paar kussens of een opgevouwen deken, of iets dergelijks, zodat het bed wat korter voor haar word, en ze zichzelf daar met haar benen tegen af kan zetten.
Mss lukt het dan wat beter om in haar bed te komen.
donderdag 26 november 2009 om 09:00
Wij hadden verder geen hulp. Ik ben weer een paar weken thuis gaan wonen. Volgens mij heb ik de eerste week zelf vrij genomen en toen ik ging werken kwamen een aantal tante's bij hem 'opppassen'. Mijn vader kon zelf niet zo veel, maar wel in en uit bed stappen. Hij was wel snel kortademig. In het begin lag hij heel veel op bed.
Ik heb dus vooral eten gekookt, boterhammetjes gesmeerd en dat soort dingen. Het gebeurde wel regelmatig dat hij, nadat hij bezoek had gehad, extreem moe was, en dan moest ik hem wel helpen met naar bed gaan en omkleden.
Ik heb dus vooral eten gekookt, boterhammetjes gesmeerd en dat soort dingen. Het gebeurde wel regelmatig dat hij, nadat hij bezoek had gehad, extreem moe was, en dan moest ik hem wel helpen met naar bed gaan en omkleden.
donderdag 26 november 2009 om 10:57
Tjilla, even heel kort, wat misschien een makkelijke oplossing is, bij thuiszorgwinkels heb je van die standaarden die je op je bed kunt zetten waardoor je als het ware niet helemaal plat hoeft te gaan liggen en je kunt (als het bed daarvoor geschikt is een touw aan heteinde van het bed knopen waardoor ze zichzelf makkelijker in bed kan laten zakken en weer eruit komen.. Dat is misshien makkelijker dan een ziekenhuis bed lenen want zo'n standaard kun je makkelijk in haar eigen bed zetten
donderdag 26 november 2009 om 11:07
Ik vind het overigens een fluttransferverpleegkundige, zo te horen heeft je moeder best veel hulp nodig en drukt dat zwaar op jou. Ik vind je echt een schat dat je zo goed voor je moeder zorgt maar probeer alsjeblieft ook nog wat extra ondersteuning te krijgen van thuiszorg, het is niet de bedoeling dat je er zelf aan onderdoor gaat.
Ik weet hoe lastig het allemaal te regelen is, maar probeer alle instanties int e zetten die jemaar kunt bednken, misschien wil de huisarts meehelpen met denken?
En als laatste, probeer een beetje de moed er in te houden, hoe moeilijk ook, een hartoperatie is een enge operatie, dus logisch dat je moeder en jij bang zijn, maar bij de meeste mensen komt het gewoon goed, daar moet jemaar van uit gaan.
Het is ook normaal dat je direct na de operatie nog niet veel kunt en dat zelfs gewoon een stukje lopen zwaar is, dat wordt echt nog wel beter.
Ik lees net een stukje verder terug, en zie dat er wel wat meer aan de hand is dan alleen "je zorgen maken om je moeder". Denk dat het heel belangrijk is dat je ook hulp voor jezelf zoekt want je zorgen maken is 1 ding, maar je moeder, die herstellende is van een operatie om 5 uur s ochtends opbellen omdat je je zorgen maakt is niet normaal. Doe dat alsjeblieft neit meer en zoek een andere uitlaatklep dan steeds met je moeder aaan de telefoon hangen. Ga wandelen om je hoofd leeg te maken ,gooi je zorgen hier neer of ga met een psych praten maar jemeot echt niet uit berzorgdheid je moeder wakker gaan bellen.
Ik weet hoe lastig het allemaal te regelen is, maar probeer alle instanties int e zetten die jemaar kunt bednken, misschien wil de huisarts meehelpen met denken?
En als laatste, probeer een beetje de moed er in te houden, hoe moeilijk ook, een hartoperatie is een enge operatie, dus logisch dat je moeder en jij bang zijn, maar bij de meeste mensen komt het gewoon goed, daar moet jemaar van uit gaan.
Het is ook normaal dat je direct na de operatie nog niet veel kunt en dat zelfs gewoon een stukje lopen zwaar is, dat wordt echt nog wel beter.
Ik lees net een stukje verder terug, en zie dat er wel wat meer aan de hand is dan alleen "je zorgen maken om je moeder". Denk dat het heel belangrijk is dat je ook hulp voor jezelf zoekt want je zorgen maken is 1 ding, maar je moeder, die herstellende is van een operatie om 5 uur s ochtends opbellen omdat je je zorgen maakt is niet normaal. Doe dat alsjeblieft neit meer en zoek een andere uitlaatklep dan steeds met je moeder aaan de telefoon hangen. Ga wandelen om je hoofd leeg te maken ,gooi je zorgen hier neer of ga met een psych praten maar jemeot echt niet uit berzorgdheid je moeder wakker gaan bellen.
donderdag 26 november 2009 om 12:59
Hoi meiden,
Heel erg bedankt weer voor jullie berichten. Ben iedere dag weer blij als ik zie dat er hier gepost is. De herkenning maakt me wat geruster.
Ik had zelf met mn moeder ook al een aantal dingen bedacht om het bed korter te maken zeg maar. Kussens aan het voeteinde bijv, maar het helpt allemaal niet. Kussens zijn te zacht en ze blijft te korte benen houden
. Verder kan ze zichzelf al wel wassen aan de wastafel, op een krukje. Douchen mag ze nog niet. En uitkleden mag ze ook nog niet zelf omdat ze haar armen niet omhoog mag doen. Het grootste probleem is het in en uit bed komen en het feit dat ze beperkt is in energie en kortademig is.
Ik ga straks weer even bellen met de transferverpleegkundige maar wil voor die tijd wel op een rijtje hebben wat ik voor zorg zou willen (nou ja , niet alleen ik natuurlijk, ook mijn moeder. Gelukkig kan die ook nog prima zelf aangeven wat ze wil of niet wil). Ik had zelf al het eea bedacht en ben even benieuwd wat jullie vinden of dat ik mss nog iets vergeten ben:
- bed ( aan haar eigen bed kan ze geen touw knopen)
- douchekruk
- thuiszorg ivm wond been (kous verschonen) (is dit nodig?)
- fysiotherapie om te oefenen in en uit bed te komen.
Vinden jullie dit overdreven of ben ik iets vergeten?
Ws komt ze in de loop van volgende week naar huis. Komende weekend zal voorlopig wel mijn laatste vrije weekend zijn ben ik bang....Ik zie er zo ontzettend tegenop. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat ze naar huis komt!!! Maar ik ben heel bang dat het allemaal misgaat, dat we weer steeds een ambulance moeten bellen omdat ze benauwd is. En daarnaast mis ik mijn eigen leven en weet ik gewoon niet meer hoe en wanneer ik dat kan kan opbouwen. Ik weet dat het allemaal wat zeurderig klinkt maar ik zit er echt mee, lig er zelfs wakker van snachts. Ben zo bang dat ik straks mijn hele leven aan me voorbij heb laten gaan en alleen overblijf.
Maar goed, eerst maar es even zorg gaan regelen
Heel erg bedankt weer voor jullie berichten. Ben iedere dag weer blij als ik zie dat er hier gepost is. De herkenning maakt me wat geruster.
Ik had zelf met mn moeder ook al een aantal dingen bedacht om het bed korter te maken zeg maar. Kussens aan het voeteinde bijv, maar het helpt allemaal niet. Kussens zijn te zacht en ze blijft te korte benen houden
. Verder kan ze zichzelf al wel wassen aan de wastafel, op een krukje. Douchen mag ze nog niet. En uitkleden mag ze ook nog niet zelf omdat ze haar armen niet omhoog mag doen. Het grootste probleem is het in en uit bed komen en het feit dat ze beperkt is in energie en kortademig is. Ik ga straks weer even bellen met de transferverpleegkundige maar wil voor die tijd wel op een rijtje hebben wat ik voor zorg zou willen (nou ja , niet alleen ik natuurlijk, ook mijn moeder. Gelukkig kan die ook nog prima zelf aangeven wat ze wil of niet wil). Ik had zelf al het eea bedacht en ben even benieuwd wat jullie vinden of dat ik mss nog iets vergeten ben:
- bed ( aan haar eigen bed kan ze geen touw knopen)
- douchekruk
- thuiszorg ivm wond been (kous verschonen) (is dit nodig?)
- fysiotherapie om te oefenen in en uit bed te komen.
Vinden jullie dit overdreven of ben ik iets vergeten?
Ws komt ze in de loop van volgende week naar huis. Komende weekend zal voorlopig wel mijn laatste vrije weekend zijn ben ik bang....Ik zie er zo ontzettend tegenop. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat ze naar huis komt!!! Maar ik ben heel bang dat het allemaal misgaat, dat we weer steeds een ambulance moeten bellen omdat ze benauwd is. En daarnaast mis ik mijn eigen leven en weet ik gewoon niet meer hoe en wanneer ik dat kan kan opbouwen. Ik weet dat het allemaal wat zeurderig klinkt maar ik zit er echt mee, lig er zelfs wakker van snachts. Ben zo bang dat ik straks mijn hele leven aan me voorbij heb laten gaan en alleen overblijf.
Maar goed, eerst maar es even zorg gaan regelen
