Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik los van mijn moeder, help
dinsdag 24 november 2009 om 12:55
Goedenmorgen allemaal,
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
dinsdag 24 november 2009 om 17:27
quote:nageltje180472 schreef op 24 november 2009 @ 17:00:
[...]
Ik ben een vrouw van 37 jaar oud en ik voel me nog steeds een klein kind.
Nou dan kunnen we elkaar een handje geven.
Maar je blijft voor je moeder altijd een kind niets aan te doen. Ik zou zeggen, opschrijven en over twintig jaar nog eens lezen als je eigen kinderen volwassen zijn.
Mijn moeder had namelijk dezelfde klachten over haar ouders als ik nu over haar heb.
Joh, ook je moeder is maar een mens. Wat niet betekent dat je alles moet doen wat ze zegt. Of dat je je schuldig moet voelen als je niet aan haar eisen voldoet.
Jij weet dat je je best doet, dat je een goed mens bent en daarmee is de kous af.
Vasthouden aan wat jij belangrijk vind en als je moeder klaagt het even uitzitten. Eventueel jouw standpunt nog eens herhalen, maar dat was het dan wel weer.
De balkenendemethode werkt ook goed. Jou moeder zegt:"Afgelopen woensdag kwam jouw man weer niet een praatje maken toen hij de kinderen ophaalde."
Jij zegt dan:"Afgelopen woensdag... Vond jij het toen ook niet zo'n rotweer? Ik ben helemaal natgeregend toen ik naar huis fietste. We hebben lekker zuurkool gegeten."
En klaar ben je.
[...]
Ik ben een vrouw van 37 jaar oud en ik voel me nog steeds een klein kind.
Nou dan kunnen we elkaar een handje geven.
Maar je blijft voor je moeder altijd een kind niets aan te doen. Ik zou zeggen, opschrijven en over twintig jaar nog eens lezen als je eigen kinderen volwassen zijn.
Mijn moeder had namelijk dezelfde klachten over haar ouders als ik nu over haar heb.
Joh, ook je moeder is maar een mens. Wat niet betekent dat je alles moet doen wat ze zegt. Of dat je je schuldig moet voelen als je niet aan haar eisen voldoet.
Jij weet dat je je best doet, dat je een goed mens bent en daarmee is de kous af.
Vasthouden aan wat jij belangrijk vind en als je moeder klaagt het even uitzitten. Eventueel jouw standpunt nog eens herhalen, maar dat was het dan wel weer.
De balkenendemethode werkt ook goed. Jou moeder zegt:"Afgelopen woensdag kwam jouw man weer niet een praatje maken toen hij de kinderen ophaalde."
Jij zegt dan:"Afgelopen woensdag... Vond jij het toen ook niet zo'n rotweer? Ik ben helemaal natgeregend toen ik naar huis fietste. We hebben lekker zuurkool gegeten."
En klaar ben je.
dinsdag 24 november 2009 om 17:44
quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 17:27:
[...]
Nou dan kunnen we elkaar een handje geven.
Maar je blijft voor je moeder altijd een kind niets aan te doen. Ik zou zeggen, opschrijven en over twintig jaar nog eens lezen als je eigen kinderen volwassen zijn.
Mijn moeder had namelijk dezelfde klachten over haar ouders als ik nu over haar heb.
Joh, ook je moeder is maar een mens. Wat niet betekent dat je alles moet doen wat ze zegt. Of dat je je schuldig moet voelen als je niet aan haar eisen voldoet.
Jij weet dat je je best doet, dat je een goed mens bent en daarmee is de kous af.
Vasthouden aan wat jij belangrijk vind en als je moeder klaagt het even uitzitten. Eventueel jouw standpunt nog eens herhalen, maar dat was het dan wel weer.
De balkenendemethode werkt ook goed. Jou moeder zegt:"Afgelopen woensdag kwam jouw man weer niet een praatje maken toen hij de kinderen ophaalde."
Jij zegt dan:"Afgelopen woensdag... Vond jij het toen ook niet zo'n rotweer? Ik ben helemaal natgeregend toen ik naar huis fietste. We hebben lekker zuurkool gegeten."
En klaar ben je.
Ik vind jou een leuk type (positief bedoeld he).
Heerlijk als je alles zo luchtig kunt bekijken als jij doet. Geef mij ook maar wat van die thee die jij drinkt, hahahaha.
Nee hoor maar ff zonder dollen; je hebt wel gelijk in wat je zegt. Misschien moet je het allemaal niet zo serieus nemen zoals ik dat doe. Ik voel me altijd het slachtoffer en dat is niet goed. Maar waarschijnlijk ben jij ook verder in je ontwikkeling dan ik want zo te horen heb jij e.e.a. al naas je neergelegd. En dat van Balkenende is echt hilarisch. Lekker politiek antwoorden ja. Ik denk inderdaad dat ik dat zou kunnen op het moment dat ik onder hun juk uit ben maar nu zit ik er nog teveel in ben ik bang.
[...]
Nou dan kunnen we elkaar een handje geven.
Maar je blijft voor je moeder altijd een kind niets aan te doen. Ik zou zeggen, opschrijven en over twintig jaar nog eens lezen als je eigen kinderen volwassen zijn.
Mijn moeder had namelijk dezelfde klachten over haar ouders als ik nu over haar heb.
Joh, ook je moeder is maar een mens. Wat niet betekent dat je alles moet doen wat ze zegt. Of dat je je schuldig moet voelen als je niet aan haar eisen voldoet.
Jij weet dat je je best doet, dat je een goed mens bent en daarmee is de kous af.
Vasthouden aan wat jij belangrijk vind en als je moeder klaagt het even uitzitten. Eventueel jouw standpunt nog eens herhalen, maar dat was het dan wel weer.
De balkenendemethode werkt ook goed. Jou moeder zegt:"Afgelopen woensdag kwam jouw man weer niet een praatje maken toen hij de kinderen ophaalde."
Jij zegt dan:"Afgelopen woensdag... Vond jij het toen ook niet zo'n rotweer? Ik ben helemaal natgeregend toen ik naar huis fietste. We hebben lekker zuurkool gegeten."
En klaar ben je.
Ik vind jou een leuk type (positief bedoeld he).
Heerlijk als je alles zo luchtig kunt bekijken als jij doet. Geef mij ook maar wat van die thee die jij drinkt, hahahaha.
Nee hoor maar ff zonder dollen; je hebt wel gelijk in wat je zegt. Misschien moet je het allemaal niet zo serieus nemen zoals ik dat doe. Ik voel me altijd het slachtoffer en dat is niet goed. Maar waarschijnlijk ben jij ook verder in je ontwikkeling dan ik want zo te horen heb jij e.e.a. al naas je neergelegd. En dat van Balkenende is echt hilarisch. Lekker politiek antwoorden ja. Ik denk inderdaad dat ik dat zou kunnen op het moment dat ik onder hun juk uit ben maar nu zit ik er nog teveel in ben ik bang.
dinsdag 24 november 2009 om 17:45
dinsdag 24 november 2009 om 17:47
quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 17:35:
[...]
Nou ja, goedemorgen, goedemiddag en hoe gaat het met jullie?
Dat kan toch wel.
ja zoiets inderdaad.
maar hij zegt gerust wel wat het is alleen dat hij altijd te druk is naar eigen zegge om even de tijd te nemen. Maar goed dat vind ik niet altijd een excuus. Ik denk dan ook dat ik wil dat hij en mijn moeder maar eens samen om de tafel gaan zitten zonder mij want ik wil zo volgende week niet sinterklaasavond vieren. Ik sta daar toch buiten?
[...]
Nou ja, goedemorgen, goedemiddag en hoe gaat het met jullie?
Dat kan toch wel.
ja zoiets inderdaad.
maar hij zegt gerust wel wat het is alleen dat hij altijd te druk is naar eigen zegge om even de tijd te nemen. Maar goed dat vind ik niet altijd een excuus. Ik denk dan ook dat ik wil dat hij en mijn moeder maar eens samen om de tafel gaan zitten zonder mij want ik wil zo volgende week niet sinterklaasavond vieren. Ik sta daar toch buiten?
dinsdag 24 november 2009 om 17:59
Misschien moet je je nieuwe regels (1x in de week langskomen en andere aanverwante zaken) en je reisplannen (Eurodisney) ook niet meer met je moeder bespreken. Ze gebruikt het duidelijk als strategischmiddel om jou in de kladden te houden en als wig tussen jouw en je man.
Gewoon zoals mevrouw Einstein al aangeeft beginnen over het weer en de rest negeren.
Daarnaast hoef je je ook niet te verantwoorden over hoe jij je tijd indeeld. Deel gewoon mee dat:
- je in verband met haar eerdere uitspraak over het oppassen op zoek bent gegaan naar een betere oplossing;
- al had gezegd dat jullie als gezin samen naar Eurodisney zouden gaan en zij in dit geval dus niet mee kunnen;
- dat je meer tijd wil doorbrengen als gezin en daarom nog maar 1 middag in de week langs kan komen;
etc.
Stop met onderhandelen, je deelt het mee en dat was het dan. Laat je niet verlijden tot uitleggen, dat heb je niet nodig, je bent 37 jaar.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
PS. Ik denk dat je kinderen dit patroon van je moeder ook al zien. Je dochter in iedergeval.
Gewoon zoals mevrouw Einstein al aangeeft beginnen over het weer en de rest negeren.
Daarnaast hoef je je ook niet te verantwoorden over hoe jij je tijd indeeld. Deel gewoon mee dat:
- je in verband met haar eerdere uitspraak over het oppassen op zoek bent gegaan naar een betere oplossing;
- al had gezegd dat jullie als gezin samen naar Eurodisney zouden gaan en zij in dit geval dus niet mee kunnen;
- dat je meer tijd wil doorbrengen als gezin en daarom nog maar 1 middag in de week langs kan komen;
etc.
Stop met onderhandelen, je deelt het mee en dat was het dan. Laat je niet verlijden tot uitleggen, dat heb je niet nodig, je bent 37 jaar.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
PS. Ik denk dat je kinderen dit patroon van je moeder ook al zien. Je dochter in iedergeval.
woensdag 25 november 2009 om 09:50
quote:Thekla schreef op 24 november 2009 @ 17:59:
Misschien moet je je nieuwe regels (1x in de week langskomen en andere aanverwante zaken) en je reisplannen (Eurodisney) ook niet meer met je moeder bespreken. Ze gebruikt het duidelijk als strategischmiddel om jou in de kladden te houden en als wig tussen jouw en je man.
Gewoon zoals mevrouw Einstein al aangeeft beginnen over het weer en de rest negeren.
Daarnaast hoef je je ook niet te verantwoorden over hoe jij je tijd indeeld. Deel gewoon mee dat:
- je in verband met haar eerdere uitspraak over het oppassen op zoek bent gegaan naar een betere oplossing;
- al had gezegd dat jullie als gezin samen naar Eurodisney zouden gaan en zij in dit geval dus niet mee kunnen;
- dat je meer tijd wil doorbrengen als gezin en daarom nog maar 1 middag in de week langs kan komen;
etc.
Stop met onderhandelen, je deelt het mee en dat was het dan. Laat je niet verlijden tot uitleggen, dat heb je niet nodig, je bent 37 jaar.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
PS. Ik denk dat je kinderen dit patroon van je moeder ook al zien. Je dochter in iedergeval.
Ik ben inderdaad ook van mening dat ik veel te veel met mijn moeder en zowiezo met iedereen deel. Ik ben altijd een open boek omdat ik zelf niets tegen een ander zou gebruiken want ik wil anderen niet kwetsen. Maar anderen zijn helaas niet zo. Het kost me dan ook heel veel moeite om minder te vertellen want het zit in mijn aard maar dat ik dat wel moet doen is een feit. Ik krijg zo vaak de deksel op mijn neus om dingen die ik vertel die ik dan keihard op een verkeerde manier terugkrijg. Sommige mensen vinden het klaarblijkerlijk heerlijk om alles van een ander te weten en daarop in te spelen omdat ze dan niet aan hunzelf hoeven te denken of zo, het is maar een theorie. Het heeft ook met gunnen en jaloezie te maken. Enkele voorbeelden zijn dat ik gisteren een afspraak had en mijn collega bleef maar vragen wat en ik was eromheen aan het draaien maar uiteindelijk vertel ik het toch omdat ik haar niet wil kwetsen. Ook hier in de speeltuin heb ik teveel verteld en zijn er buurvrouwen die al opmerkingen hebben gemaakt over bijvoorbeeld onze taakverdeling thuis of die gewoon denken vrij ver te kunnen gaan. Ik heb dit gedeeltelijk al teruggenomen maar man wat is dat moeilijk. Zo denkt mijn moeder dus ook dat ze alles van me mag weten, ik heb dat ook zelf veroorzaakt. Maar ik wil veranderen en dan moeten zij maar mee ben ik bang.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
Deze is echt heel goed. Hier kan ik wel wat mee
Thanks!!!
Misschien moet je je nieuwe regels (1x in de week langskomen en andere aanverwante zaken) en je reisplannen (Eurodisney) ook niet meer met je moeder bespreken. Ze gebruikt het duidelijk als strategischmiddel om jou in de kladden te houden en als wig tussen jouw en je man.
Gewoon zoals mevrouw Einstein al aangeeft beginnen over het weer en de rest negeren.
Daarnaast hoef je je ook niet te verantwoorden over hoe jij je tijd indeeld. Deel gewoon mee dat:
- je in verband met haar eerdere uitspraak over het oppassen op zoek bent gegaan naar een betere oplossing;
- al had gezegd dat jullie als gezin samen naar Eurodisney zouden gaan en zij in dit geval dus niet mee kunnen;
- dat je meer tijd wil doorbrengen als gezin en daarom nog maar 1 middag in de week langs kan komen;
etc.
Stop met onderhandelen, je deelt het mee en dat was het dan. Laat je niet verlijden tot uitleggen, dat heb je niet nodig, je bent 37 jaar.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
PS. Ik denk dat je kinderen dit patroon van je moeder ook al zien. Je dochter in iedergeval.
Ik ben inderdaad ook van mening dat ik veel te veel met mijn moeder en zowiezo met iedereen deel. Ik ben altijd een open boek omdat ik zelf niets tegen een ander zou gebruiken want ik wil anderen niet kwetsen. Maar anderen zijn helaas niet zo. Het kost me dan ook heel veel moeite om minder te vertellen want het zit in mijn aard maar dat ik dat wel moet doen is een feit. Ik krijg zo vaak de deksel op mijn neus om dingen die ik vertel die ik dan keihard op een verkeerde manier terugkrijg. Sommige mensen vinden het klaarblijkerlijk heerlijk om alles van een ander te weten en daarop in te spelen omdat ze dan niet aan hunzelf hoeven te denken of zo, het is maar een theorie. Het heeft ook met gunnen en jaloezie te maken. Enkele voorbeelden zijn dat ik gisteren een afspraak had en mijn collega bleef maar vragen wat en ik was eromheen aan het draaien maar uiteindelijk vertel ik het toch omdat ik haar niet wil kwetsen. Ook hier in de speeltuin heb ik teveel verteld en zijn er buurvrouwen die al opmerkingen hebben gemaakt over bijvoorbeeld onze taakverdeling thuis of die gewoon denken vrij ver te kunnen gaan. Ik heb dit gedeeltelijk al teruggenomen maar man wat is dat moeilijk. Zo denkt mijn moeder dus ook dat ze alles van me mag weten, ik heb dat ook zelf veroorzaakt. Maar ik wil veranderen en dan moeten zij maar mee ben ik bang.
Het zal toch nooit naar haar zin worden. Zorg dan in iedergeval dat het naar jullie zin gebeurd.
Deze is echt heel goed. Hier kan ik wel wat mee
Thanks!!!
woensdag 25 november 2009 om 14:43
Nou ik heb gewoon gemaild dat we a.s. zondag een bakkie willen komen doen en we horen wel of het schikt. Ik had haar vandaag ook nog aan de telefoon en toen ik zei dat ik morgenavond niet kon komen naar een Suri-Zaanse avond zei ze wel 3x goh wat jammer, ja die nachtdiensten ook. Dus ik heb er overheen gepraat en heb snel opgehangen. Goed he?
Ik heb echt veel aan jullie perspectief.
Ik heb echt veel aan jullie perspectief.
woensdag 25 november 2009 om 17:20
quote:nageltjes schreef op 25 november 2009 @ 14:43:
Nou ik heb gewoon gemaild dat we a.s. zondag een bakkie willen komen doen en we horen wel of het schikt. Ik had haar vandaag ook nog aan de telefoon en toen ik zei dat ik morgenavond niet kon komen naar een Suri-Zaanse avond zei ze wel 3x goh wat jammer, ja die nachtdiensten ook. Dus ik heb er overheen gepraat en heb snel opgehangen. Goed he?
Ik heb echt veel aan jullie perspectief.
Gefeliciteerd. En, weetje, hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.
Nou ik heb gewoon gemaild dat we a.s. zondag een bakkie willen komen doen en we horen wel of het schikt. Ik had haar vandaag ook nog aan de telefoon en toen ik zei dat ik morgenavond niet kon komen naar een Suri-Zaanse avond zei ze wel 3x goh wat jammer, ja die nachtdiensten ook. Dus ik heb er overheen gepraat en heb snel opgehangen. Goed he?
Ik heb echt veel aan jullie perspectief.
Gefeliciteerd. En, weetje, hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.
woensdag 25 november 2009 om 19:37
quote:absoluteEinstein schreef op 25 november 2009 @ 17:20:
[...]
Gefeliciteerd. En, weetje, hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.Dat hoop ik ook want vanavond was weer errug leuk maar niet heus. We hadden sinterklaasfeest op de voetbalvereniging en ik heb geholpen. Zij heeft daar het beheer en het ging af en toe lekker kattig (zij naar mij). Dat moet je dan allemaal maar accepteren. Sta je even met iemand te praten hoor je achter je rug "nou ga nu maar wat doen". Ik haat dat soort dingen, waarom kan ze dat nou bij mij doen; omdat ik haar dochter ben?
[...]
Gefeliciteerd. En, weetje, hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.Dat hoop ik ook want vanavond was weer errug leuk maar niet heus. We hadden sinterklaasfeest op de voetbalvereniging en ik heb geholpen. Zij heeft daar het beheer en het ging af en toe lekker kattig (zij naar mij). Dat moet je dan allemaal maar accepteren. Sta je even met iemand te praten hoor je achter je rug "nou ga nu maar wat doen". Ik haat dat soort dingen, waarom kan ze dat nou bij mij doen; omdat ik haar dochter ben?
woensdag 25 november 2009 om 20:07
Raar he, dat iemand dat doet. Net alsof ze niet doorhebben dat die mensen die om je heen staan dit ook niet raar vinden. Mijn stiefmoeder deed ook zo op mijn bruiloft en het viel sommigen op. Ze kwamen naar me toe en vroegen wat er in godsnaam met haar mis was dat ze zo bleu deed op de bruiloft. Ik haalde mijn schouders er over op toen, want mensen vonden het vreemd: ik was niet alleen daarin. Zo moet jij ook maar denken, maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is. Met reageren maak je het alleen maar erger en dan ga je zelf ook pittig reageren. Misschien werkt sarcasme op een 'blije' toon wel?
woensdag 25 november 2009 om 20:15
Zonder alle ontzettend lieve en goede adviezen hier teniet te willen doen, wil ik het volgende zeggen. Nageltjes, als ik lees dat je twee keer een ppd hebt gehad, net zelfstandig van de prozac af bent (heb je dit wel overlegd met je behandelend arts?) en zo'n vermoeinde en verstikkende band met je moeder hebt, wil ik je aanraden dit met een professioneel iemand te gaan bespreken.
Zonder zul je er waarschijnlijk ook wel uit gaan komen, maar dan kan het nog een flinke tijd duren en dat zou wel eens teveel voor je man kunnen zijn. En terecht denk ik. Als je hier met een profesioneel iemand over kunt praten, die je kan helpen met stappenplannen, situaties en gesprekken oefenen en dat soort zaken, dan zou je dat wel eens enorm kunnen helpen denk ik. Via je huisarts kun je bij iemand terecht die vergoed wordt door je verzekering.
Het schuldgevoel naar ouders toe is iets waar heel veel vrouwen mee kampen (hier idem dito) en zo rond je 35e ga je je meestal losmaken van je ouders. Wat je doet is dus heel normaal en natuurlijk maar het wordt bemoeilijkt doordat je moeder zo dominant en veeleisend is. Echt, ik adviseer je hulp te zoeken. Zelf heb ik hier ook gesprekken met een psycholoog over gehad. De situatie was heel anders, maar het heeft me echt enorm geholpen om dingen te durven, voor mezelf te kiezen en ook om het op de goede manier te kunnen brengen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van die gesprekken.
Zonder zul je er waarschijnlijk ook wel uit gaan komen, maar dan kan het nog een flinke tijd duren en dat zou wel eens teveel voor je man kunnen zijn. En terecht denk ik. Als je hier met een profesioneel iemand over kunt praten, die je kan helpen met stappenplannen, situaties en gesprekken oefenen en dat soort zaken, dan zou je dat wel eens enorm kunnen helpen denk ik. Via je huisarts kun je bij iemand terecht die vergoed wordt door je verzekering.
Het schuldgevoel naar ouders toe is iets waar heel veel vrouwen mee kampen (hier idem dito) en zo rond je 35e ga je je meestal losmaken van je ouders. Wat je doet is dus heel normaal en natuurlijk maar het wordt bemoeilijkt doordat je moeder zo dominant en veeleisend is. Echt, ik adviseer je hulp te zoeken. Zelf heb ik hier ook gesprekken met een psycholoog over gehad. De situatie was heel anders, maar het heeft me echt enorm geholpen om dingen te durven, voor mezelf te kiezen en ook om het op de goede manier te kunnen brengen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van die gesprekken.
woensdag 25 november 2009 om 20:17
quote:nageltjes schreef op 25 november 2009 @ 19:37:
waarom kan ze dat nou bij mij doen; omdat ik haar dochter ben?The ones you love, you hurt the most. Niet leuk, maar zo werkt het. Net zoals jij schreef dat je af en toe egoistisch bent, naar je man toe. Je weet dat je het kunt maken richting hem, omdat hij (toch wel) van je houdt. Je moeder weet ook dat ze het kan doen, omdat jij het accepteert.
waarom kan ze dat nou bij mij doen; omdat ik haar dochter ben?The ones you love, you hurt the most. Niet leuk, maar zo werkt het. Net zoals jij schreef dat je af en toe egoistisch bent, naar je man toe. Je weet dat je het kunt maken richting hem, omdat hij (toch wel) van je houdt. Je moeder weet ook dat ze het kan doen, omdat jij het accepteert.
marijemarije wijzigde dit bericht op 25-11-2009 20:17
Reden: Ik grossier vanavond in spelfouten
Reden: Ik grossier vanavond in spelfouten
% gewijzigd
woensdag 25 november 2009 om 20:28
quote:Faye_C schreef op 25 november 2009 @ 20:07:
Raar he, dat iemand dat doet. Net alsof ze niet doorhebben dat die mensen die om je heen staan dit ook niet raar vinden. Mijn stiefmoeder deed ook zo op mijn bruiloft en het viel sommigen op. Ze kwamen naar me toe en vroegen wat er in godsnaam met haar mis was dat ze zo bleu deed op de bruiloft. Ik haalde mijn schouders er over op toen, want mensen vonden het vreemd: ik was niet alleen daarin. Zo moet jij ook maar denken, maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is. Met reageren maak je het alleen maar erger en dan ga je zelf ook pittig reageren. Misschien werkt sarcasme op een 'blije' toon wel?Waardeloos dat jij dit ook hebt met je stiefmoeder. Ja weet je er was nog een moeder en die keek me al aan en zei zachtjes "gezellig he?" Dat zei genoeg. Ik heb maar net gedaan of ik het niet hoorde en mijn man vond het achteraf ook belachelijk maarja wat moet je? Als je inderdaad op dat moment terugkaatst dan is de sfeer helemaal weg. Ik deed dus net of mijn neus bloedde. Ben later nog wel teruggekomen op een opmerking die ze maaktte tegen de voorzitter van de Jeugd die ik niet correct vindt. Mijn vader nam het voor me op en toen schoot ze in de slachtofferrol "ja het is ook altijd mijn schuld" pfffff
Raar he, dat iemand dat doet. Net alsof ze niet doorhebben dat die mensen die om je heen staan dit ook niet raar vinden. Mijn stiefmoeder deed ook zo op mijn bruiloft en het viel sommigen op. Ze kwamen naar me toe en vroegen wat er in godsnaam met haar mis was dat ze zo bleu deed op de bruiloft. Ik haalde mijn schouders er over op toen, want mensen vonden het vreemd: ik was niet alleen daarin. Zo moet jij ook maar denken, maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is. Met reageren maak je het alleen maar erger en dan ga je zelf ook pittig reageren. Misschien werkt sarcasme op een 'blije' toon wel?Waardeloos dat jij dit ook hebt met je stiefmoeder. Ja weet je er was nog een moeder en die keek me al aan en zei zachtjes "gezellig he?" Dat zei genoeg. Ik heb maar net gedaan of ik het niet hoorde en mijn man vond het achteraf ook belachelijk maarja wat moet je? Als je inderdaad op dat moment terugkaatst dan is de sfeer helemaal weg. Ik deed dus net of mijn neus bloedde. Ben later nog wel teruggekomen op een opmerking die ze maaktte tegen de voorzitter van de Jeugd die ik niet correct vindt. Mijn vader nam het voor me op en toen schoot ze in de slachtofferrol "ja het is ook altijd mijn schuld" pfffff
woensdag 25 november 2009 om 20:31
quote:MarijeMarije schreef op 25 november 2009 @ 20:15:
Zonder alle ontzettend lieve en goede adviezen hier teniet te willen doen, wil ik het volgende zeggen. Nageltjes, als ik lees dat je twee keer een ppd hebt gehad, net zelfstandig van de prozac af bent (heb je dit wel overlegd met je behandelend arts?) en zo'n vermoeinde en verstikkende band met je moeder hebt, wil ik je aanraden dit met een professioneel iemand te gaan bespreken.
Zonder zul je er waarschijnlijk ook wel uit gaan komen, maar dan kan het nog een flinke tijd duren en dat zou wel eens teveel voor je man kunnen zijn. En terecht denk ik. Als je hier met een profesioneel iemand over kunt praten, die je kan helpen met stappenplannen, situaties en gesprekken oefenen en dat soort zaken, dan zou je dat wel eens enorm kunnen helpen denk ik. Via je huisarts kun je bij iemand terecht die vergoed wordt door je verzekering.
Het schuldgevoel naar ouders toe is iets waar heel veel vrouwen mee kampen (hier idem dito) en zo rond je 35e ga je je meestal losmaken van je ouders. Wat je doet is dus heel normaal en natuurlijk maar het wordt bemoeilijkt doordat je moeder zo dominant en veeleisend is. Echt, ik adviseer je hulp te zoeken. Zelf heb ik hier ook gesprekken met een psycholoog over gehad. De situatie was heel anders, maar het heeft me echt enorm geholpen om dingen te durven, voor mezelf te kiezen en ook om het op de goede manier te kunnen brengen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van die gesprekken.Goed van je dat je het zo serieus hebt opgepakt met een psycholoog en dat ga ik misschien inderdaad ook maar weer eens doen want ik heb het in het verleden ook wel gedaan maar dit was het dan net niet. Vroeger hebben mijn ouders mij naar toen het Riagg gestuurd en die man zei "je bent wel erg loyaal naar je ouders toe" dat vonden zij belachelijk en trokken me er weer af. Ik was nogal rebelerend als kind en werd gewoon niet gehoord zeg maar. Ik heb tot nu toe nog niet de juiste psych kunnen vinden helaas maar misschien doe ik nog wel eens een poging. Ik had na mijn tweede PPD wel een team klaar staan (crisisteam) die mijn goed hebben opgevangen trouwens.
Zonder alle ontzettend lieve en goede adviezen hier teniet te willen doen, wil ik het volgende zeggen. Nageltjes, als ik lees dat je twee keer een ppd hebt gehad, net zelfstandig van de prozac af bent (heb je dit wel overlegd met je behandelend arts?) en zo'n vermoeinde en verstikkende band met je moeder hebt, wil ik je aanraden dit met een professioneel iemand te gaan bespreken.
Zonder zul je er waarschijnlijk ook wel uit gaan komen, maar dan kan het nog een flinke tijd duren en dat zou wel eens teveel voor je man kunnen zijn. En terecht denk ik. Als je hier met een profesioneel iemand over kunt praten, die je kan helpen met stappenplannen, situaties en gesprekken oefenen en dat soort zaken, dan zou je dat wel eens enorm kunnen helpen denk ik. Via je huisarts kun je bij iemand terecht die vergoed wordt door je verzekering.
Het schuldgevoel naar ouders toe is iets waar heel veel vrouwen mee kampen (hier idem dito) en zo rond je 35e ga je je meestal losmaken van je ouders. Wat je doet is dus heel normaal en natuurlijk maar het wordt bemoeilijkt doordat je moeder zo dominant en veeleisend is. Echt, ik adviseer je hulp te zoeken. Zelf heb ik hier ook gesprekken met een psycholoog over gehad. De situatie was heel anders, maar het heeft me echt enorm geholpen om dingen te durven, voor mezelf te kiezen en ook om het op de goede manier te kunnen brengen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van die gesprekken.Goed van je dat je het zo serieus hebt opgepakt met een psycholoog en dat ga ik misschien inderdaad ook maar weer eens doen want ik heb het in het verleden ook wel gedaan maar dit was het dan net niet. Vroeger hebben mijn ouders mij naar toen het Riagg gestuurd en die man zei "je bent wel erg loyaal naar je ouders toe" dat vonden zij belachelijk en trokken me er weer af. Ik was nogal rebelerend als kind en werd gewoon niet gehoord zeg maar. Ik heb tot nu toe nog niet de juiste psych kunnen vinden helaas maar misschien doe ik nog wel eens een poging. Ik had na mijn tweede PPD wel een team klaar staan (crisisteam) die mijn goed hebben opgevangen trouwens.
woensdag 25 november 2009 om 20:36
quote:MarijeMarije schreef op 25 november 2009 @ 20:17:
[...]
The ones you love, you hurt the most. Niet leuk, maar zo werkt het. Net zoals jij schreef dat je af en toe egoistisch bent, naar je man toe. Je weet dat je het kunt maken richting hem, omdat hij (toch wel) van je houdt. Je moeder weet ook dat ze het kan doen, omdat jij het accepteert.
Je hebt gelijk, zo werkt het ook. En ik ben soms zo boos om mijzelf dat ik mijzelf terug zie in mijn moeder naar mijn vader toe. Ik doe dat dus ook naar mijn man. Ik ben nu los van de Prozac aan het komen want dit gaat me nu weer allemaal bezighouden. Het is net of ik een tijd ben weggeweest. Heel dubbel trouwens want ik ben blij dat ik weer voel maar niet zo blij dat ik weer dingen voel waar ik toen meer maling aan kon hebben. Dit klinkt misschien stom maar ik denk dat SSRI gebruikers dit ook wel zullen herkennen. IK wil gewoon zo niet zijn zoals haar.
Ik ben 2 jaar geleden 3 weken teruggegaan naar mijn ouders en toen heeft ze me ook zo gekwetst met diverse dingen (wil je niet in die stoel gaan zitten want daar ben je te zwaar voor, of goh nou kan je broertje hier niet komen slapen omdat jij hier bent met die kinderen en hij heeft ons nodig) echt kutopmerkingen gewoon. Toen ben ik huilend op een gegeven moment mijn man gaan bellen om me te halen en mijn kinderen wilde ik niet eens meer aan haar meegeven en toen zei ze ook nog dat ik ze tegen haar opstooktte. Echt wat was ik toen ongelukkig. Maar ook dat heb ik weer vergeven na een kort gesprekje waarin natuurlijk geen sorry gezegd wordt. Zo kan ik nog zoveel dingen opnoemen maar goed ik wil haar ook niet helemaal afbranden maar zo krijgen jullie wel een idee. Ik durf haar niet dingen niet te vergeven, klinkt dat stom?
[...]
The ones you love, you hurt the most. Niet leuk, maar zo werkt het. Net zoals jij schreef dat je af en toe egoistisch bent, naar je man toe. Je weet dat je het kunt maken richting hem, omdat hij (toch wel) van je houdt. Je moeder weet ook dat ze het kan doen, omdat jij het accepteert.
Je hebt gelijk, zo werkt het ook. En ik ben soms zo boos om mijzelf dat ik mijzelf terug zie in mijn moeder naar mijn vader toe. Ik doe dat dus ook naar mijn man. Ik ben nu los van de Prozac aan het komen want dit gaat me nu weer allemaal bezighouden. Het is net of ik een tijd ben weggeweest. Heel dubbel trouwens want ik ben blij dat ik weer voel maar niet zo blij dat ik weer dingen voel waar ik toen meer maling aan kon hebben. Dit klinkt misschien stom maar ik denk dat SSRI gebruikers dit ook wel zullen herkennen. IK wil gewoon zo niet zijn zoals haar.
Ik ben 2 jaar geleden 3 weken teruggegaan naar mijn ouders en toen heeft ze me ook zo gekwetst met diverse dingen (wil je niet in die stoel gaan zitten want daar ben je te zwaar voor, of goh nou kan je broertje hier niet komen slapen omdat jij hier bent met die kinderen en hij heeft ons nodig) echt kutopmerkingen gewoon. Toen ben ik huilend op een gegeven moment mijn man gaan bellen om me te halen en mijn kinderen wilde ik niet eens meer aan haar meegeven en toen zei ze ook nog dat ik ze tegen haar opstooktte. Echt wat was ik toen ongelukkig. Maar ook dat heb ik weer vergeven na een kort gesprekje waarin natuurlijk geen sorry gezegd wordt. Zo kan ik nog zoveel dingen opnoemen maar goed ik wil haar ook niet helemaal afbranden maar zo krijgen jullie wel een idee. Ik durf haar niet dingen niet te vergeven, klinkt dat stom?
woensdag 25 november 2009 om 20:47
Hoi Nageltje,
Ik heb dit hele topic gelezen en voel bijna de frustratie, het gevoel klem te zitten. Ik herken dit zo ontzettend erg. Een vd reacties hier was om hulp te zoeken. Ik heb dit sinds kort ook gedaan bij een haptonoom en weet je, het is een verademing! Dingen eindelijk bevestigd krijgen etc etc. Ik ben halverwege de dertig en heb het gevoel dat ik stik. Ik heb het gevoel dat ik niet door kan groeien (in welke zin dan ook), ik blijf maar dat kind, dat klein gehouden wordt. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie al gezien en er altijd stevig voor gewaakt maar ik wilde het toen nog niet zien. Een voorbeeld; wij hadden in het verleden 1 auto (die man gebruikte voor werk). Ik miste met 3 kinderen een autotootje voor overdag. Was toen geen geld voor, ik krijg van ouders een autootje. Maar er werd wel vanuit gegaan dat ik minstens 2 keer per week langskwam, want tja hee, zij hadden die auto toevallig wel betaald. Liefde kopen, heet dat geloof ik en jee, ik herken het zo! En ik denk ook, na heel veel nagedacht te hebben en een paar keer gesproken te hebben met mijn hapto dat ze het niet zien, niet willen zien en nooit zullen zien. Het is aan jou (en aan mij om hier mee om te gaan zonder dat het je nog kwetst.
Enneh, ook stiekem wel een beetje fijn, dat ikniet de enige ben.
Ik heb dit hele topic gelezen en voel bijna de frustratie, het gevoel klem te zitten. Ik herken dit zo ontzettend erg. Een vd reacties hier was om hulp te zoeken. Ik heb dit sinds kort ook gedaan bij een haptonoom en weet je, het is een verademing! Dingen eindelijk bevestigd krijgen etc etc. Ik ben halverwege de dertig en heb het gevoel dat ik stik. Ik heb het gevoel dat ik niet door kan groeien (in welke zin dan ook), ik blijf maar dat kind, dat klein gehouden wordt. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie al gezien en er altijd stevig voor gewaakt maar ik wilde het toen nog niet zien. Een voorbeeld; wij hadden in het verleden 1 auto (die man gebruikte voor werk). Ik miste met 3 kinderen een autotootje voor overdag. Was toen geen geld voor, ik krijg van ouders een autootje. Maar er werd wel vanuit gegaan dat ik minstens 2 keer per week langskwam, want tja hee, zij hadden die auto toevallig wel betaald. Liefde kopen, heet dat geloof ik en jee, ik herken het zo! En ik denk ook, na heel veel nagedacht te hebben en een paar keer gesproken te hebben met mijn hapto dat ze het niet zien, niet willen zien en nooit zullen zien. Het is aan jou (en aan mij om hier mee om te gaan zonder dat het je nog kwetst.
Enneh, ook stiekem wel een beetje fijn, dat ikniet de enige ben.
woensdag 25 november 2009 om 20:52
Ooh, sorry ik kan door blijven schrijven (maar dit onderwerp leeft erg bij mij momenteel .
Ik las dat je moeder opmerkingen maakte over een stoel en je gewicht. Ik kan bijna dat machteloze gevoel voelen van je. Mijn moeder heeft, vanaf dat ik me het kan herinneren, opmerkingen gemaakt over mijn kleding keuze (je hebt echt geen smaak). Altijd, maar dan ook altijd, als ik haar zie, zegt ze; wat zie je er onverzorgd uit. En geloof me, ik heb altijd een leuk jurkje aan met leuke laarzen eronder, ik krijg van vriendinnen altijd complimentjes erover. Pfff, zit ik me hier nog te verantwoorden ook haha
Ik las dat je moeder opmerkingen maakte over een stoel en je gewicht. Ik kan bijna dat machteloze gevoel voelen van je. Mijn moeder heeft, vanaf dat ik me het kan herinneren, opmerkingen gemaakt over mijn kleding keuze (je hebt echt geen smaak). Altijd, maar dan ook altijd, als ik haar zie, zegt ze; wat zie je er onverzorgd uit. En geloof me, ik heb altijd een leuk jurkje aan met leuke laarzen eronder, ik krijg van vriendinnen altijd complimentjes erover. Pfff, zit ik me hier nog te verantwoorden ook haha
woensdag 25 november 2009 om 21:00
quote:salle schreef op 25 november 2009 @ 20:47:
Hoi Nageltje,
Ik heb dit hele topic gelezen en voel bijna de frustratie, het gevoel klem te zitten. Ik herken dit zo ontzettend erg. Een vd reacties hier was om hulp te zoeken. Ik heb dit sinds kort ook gedaan bij een haptonoom en weet je, het is een verademing! Dingen eindelijk bevestigd krijgen etc etc. Ik ben halverwege de dertig en heb het gevoel dat ik stik. Ik heb het gevoel dat ik niet door kan groeien (in welke zin dan ook), ik blijf maar dat kind, dat klein gehouden wordt. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie al gezien en er altijd stevig voor gewaakt maar ik wilde het toen nog niet zien. Een voorbeeld; wij hadden in het verleden 1 auto (die man gebruikte voor werk). Ik miste met 3 kinderen een autotootje voor overdag. Was toen geen geld voor, ik krijg van ouders een autootje. Maar er werd wel vanuit gegaan dat ik minstens 2 keer per week langskwam, want tja hee, zij hadden die auto toevallig wel betaald. Liefde kopen, heet dat geloof ik en jee, ik herken het zo! En ik denk ook, na heel veel nagedacht te hebben en een paar keer gesproken te hebben met mijn hapto dat ze het niet zien, niet willen zien en nooit zullen zien. Het is aan jou (en aan mij om hier mee om te gaan zonder dat het je nog kwetst.
Enneh, ook stiekem wel een beetje fijn, dat ikniet de enige ben.
Lieve Salle,
Jouw verhaal grijpt mij ook aan. Wat erg dat jij je ook zo onbegrepen voelt. Ik snap het ook gewoon niet waarom en hoe dit nou gewoon gebeurd en ik daar mee accoord ga. Goed van je dat je hulp gezocht hebt. Een haptonoom is toch meer lichamelijk dan geestelijk of hangt dat samen? Ben blij voor je dat dit je goed doet. Ik moet ook iets zoeken want mijn man kan me ook niet helpen en constant bij hem lopen zeur is ook niet goed.
Dat met dat autootje is zo typerend. HEb je het nog wel of heb je bedankt voor het autootje? Ik zou het niet kunnen teruggeven, zwak he? Net als die vakantie naar eurodisney, ik weet dat ik het moet zeggen maar ik wil ze niet kwetsen en zelf wordt je wel gekwetst.
Ja ze zullen het ook nooit zien want het ligt nooit een hen dus dan heeft het ook geen zin. Goed dat je dit inziet.
Ja ik heb een broer maar die is geestelijk en lichamelijk gehandicapt dus zonder dat hij er iets aan kan doen kan hij hierin niets betekenen dus ja ik begrijp je eenzaamheid want ik heb een broer maar voel dit ook.
Hoi Nageltje,
Ik heb dit hele topic gelezen en voel bijna de frustratie, het gevoel klem te zitten. Ik herken dit zo ontzettend erg. Een vd reacties hier was om hulp te zoeken. Ik heb dit sinds kort ook gedaan bij een haptonoom en weet je, het is een verademing! Dingen eindelijk bevestigd krijgen etc etc. Ik ben halverwege de dertig en heb het gevoel dat ik stik. Ik heb het gevoel dat ik niet door kan groeien (in welke zin dan ook), ik blijf maar dat kind, dat klein gehouden wordt. Mijn man heeft vanaf het begin van onze relatie al gezien en er altijd stevig voor gewaakt maar ik wilde het toen nog niet zien. Een voorbeeld; wij hadden in het verleden 1 auto (die man gebruikte voor werk). Ik miste met 3 kinderen een autotootje voor overdag. Was toen geen geld voor, ik krijg van ouders een autootje. Maar er werd wel vanuit gegaan dat ik minstens 2 keer per week langskwam, want tja hee, zij hadden die auto toevallig wel betaald. Liefde kopen, heet dat geloof ik en jee, ik herken het zo! En ik denk ook, na heel veel nagedacht te hebben en een paar keer gesproken te hebben met mijn hapto dat ze het niet zien, niet willen zien en nooit zullen zien. Het is aan jou (en aan mij om hier mee om te gaan zonder dat het je nog kwetst.
Enneh, ook stiekem wel een beetje fijn, dat ikniet de enige ben.
Lieve Salle,
Jouw verhaal grijpt mij ook aan. Wat erg dat jij je ook zo onbegrepen voelt. Ik snap het ook gewoon niet waarom en hoe dit nou gewoon gebeurd en ik daar mee accoord ga. Goed van je dat je hulp gezocht hebt. Een haptonoom is toch meer lichamelijk dan geestelijk of hangt dat samen? Ben blij voor je dat dit je goed doet. Ik moet ook iets zoeken want mijn man kan me ook niet helpen en constant bij hem lopen zeur is ook niet goed.
Dat met dat autootje is zo typerend. HEb je het nog wel of heb je bedankt voor het autootje? Ik zou het niet kunnen teruggeven, zwak he? Net als die vakantie naar eurodisney, ik weet dat ik het moet zeggen maar ik wil ze niet kwetsen en zelf wordt je wel gekwetst.
Ja ze zullen het ook nooit zien want het ligt nooit een hen dus dan heeft het ook geen zin. Goed dat je dit inziet.
Ja ik heb een broer maar die is geestelijk en lichamelijk gehandicapt dus zonder dat hij er iets aan kan doen kan hij hierin niets betekenen dus ja ik begrijp je eenzaamheid want ik heb een broer maar voel dit ook.
woensdag 25 november 2009 om 21:02
quote:salle schreef op 25 november 2009 @ 20:52:
Ooh, sorry ik kan door blijven schrijven (maar dit onderwerp leeft erg bij mij momenteel .
Ik las dat je moeder opmerkingen maakte over een stoel en je gewicht. Ik kan bijna dat machteloze gevoel voelen van je. Mijn moeder heeft, vanaf dat ik me het kan herinneren, opmerkingen gemaakt over mijn kleding keuze (je hebt echt geen smaak). Altijd, maar dan ook altijd, als ik haar zie, zegt ze; wat zie je er onverzorgd uit. En geloof me, ik heb altijd een leuk jurkje aan met leuke laarzen eronder, ik krijg van vriendinnen altijd complimentjes erover. Pfff, zit ik me hier nog te verantwoorden ook hahaWat doet dat pijn he? Ja ik weet heel goed wat je voelt en het maakt je ook echt kapot van binnen want juist zij zijn degene die jou horen te ophemelen en je zou je bij hen juist veilig moeten voelen. Ja erg he ik zit me ook altijd te verantwoorden, wat een mutsen zijn wij, hahahahaa. Ik geloof je hoor meid
Ooh, sorry ik kan door blijven schrijven (maar dit onderwerp leeft erg bij mij momenteel .
Ik las dat je moeder opmerkingen maakte over een stoel en je gewicht. Ik kan bijna dat machteloze gevoel voelen van je. Mijn moeder heeft, vanaf dat ik me het kan herinneren, opmerkingen gemaakt over mijn kleding keuze (je hebt echt geen smaak). Altijd, maar dan ook altijd, als ik haar zie, zegt ze; wat zie je er onverzorgd uit. En geloof me, ik heb altijd een leuk jurkje aan met leuke laarzen eronder, ik krijg van vriendinnen altijd complimentjes erover. Pfff, zit ik me hier nog te verantwoorden ook hahaWat doet dat pijn he? Ja ik weet heel goed wat je voelt en het maakt je ook echt kapot van binnen want juist zij zijn degene die jou horen te ophemelen en je zou je bij hen juist veilig moeten voelen. Ja erg he ik zit me ook altijd te verantwoorden, wat een mutsen zijn wij, hahahahaa. Ik geloof je hoor meid
woensdag 25 november 2009 om 21:12
De haptonoom is lichaam en geest in balans brengen. Ik voel dit maar zeg dat. Bijvoorbeeld als mijn ouders zeggen; goh zullen we eens een weekendje weg gaan met z'n 3-en (mijn ouders en ik)? Mijn hele lichaam schreeuwt dan; Neee!!!!, dan zitten ze 3 dagen op mijn lip en krijg ik een kruisverhoor of ik nog wel gelukkig ben, of mijn man nog wel lief voor mij is, of mijn wrek niet te zwaar is of ik het wel trek 3 kinderen en een baan. En altijd in de stemming van negatieve gedachtes.
Maar ipv dat ik nee zeg, zeg ik; oja, wat lief, wat leuk (ik wil ze niet kwetsen). Gevoel versus verstand dus zeg maar.
Maar ipv dat ik nee zeg, zeg ik; oja, wat lief, wat leuk (ik wil ze niet kwetsen). Gevoel versus verstand dus zeg maar.
woensdag 25 november 2009 om 21:42
quote:salle schreef op 25 november 2009 @ 21:12:
De haptonoom is lichaam en geest in balans brengen. Ik voel dit maar zeg dat. Bijvoorbeeld als mijn ouders zeggen; goh zullen we eens een weekendje weg gaan met z'n 3-en (mijn ouders en ik)? Mijn hele lichaam schreeuwt dan; Neee!!!!, dan zitten ze 3 dagen op mijn lip en krijg ik een kruisverhoor of ik nog wel gelukkig ben, of mijn man nog wel lief voor mij is, of mijn wrek niet te zwaar is of ik het wel trek 3 kinderen en een baan. En altijd in de stemming van negatieve gedachtes.
Maar ipv dat ik nee zeg, zeg ik; oja, wat lief, wat leuk (ik wil ze niet kwetsen). Gevoel versus verstand dus zeg maar.Ja dat begrijp ik heel goed. Mijn ouders kwamen met het idee om naar disney parijs te gaan omdat ze 40 jaar getrouwd zijn volgend jaar. En ik vind het ook echt een leuk idee maar wij zouden dit alleen met de kids doen en dat wist zij. Mijn gevoel zegt nu dat ik nee moet zeggen maar mijn verstand zegt wat maakt het uit.
De haptonoom is lichaam en geest in balans brengen. Ik voel dit maar zeg dat. Bijvoorbeeld als mijn ouders zeggen; goh zullen we eens een weekendje weg gaan met z'n 3-en (mijn ouders en ik)? Mijn hele lichaam schreeuwt dan; Neee!!!!, dan zitten ze 3 dagen op mijn lip en krijg ik een kruisverhoor of ik nog wel gelukkig ben, of mijn man nog wel lief voor mij is, of mijn wrek niet te zwaar is of ik het wel trek 3 kinderen en een baan. En altijd in de stemming van negatieve gedachtes.
Maar ipv dat ik nee zeg, zeg ik; oja, wat lief, wat leuk (ik wil ze niet kwetsen). Gevoel versus verstand dus zeg maar.Ja dat begrijp ik heel goed. Mijn ouders kwamen met het idee om naar disney parijs te gaan omdat ze 40 jaar getrouwd zijn volgend jaar. En ik vind het ook echt een leuk idee maar wij zouden dit alleen met de kids doen en dat wist zij. Mijn gevoel zegt nu dat ik nee moet zeggen maar mijn verstand zegt wat maakt het uit.
