Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
dinsdag 22 december 2009 om 23:46
Dank je Viefje.
Ik heb eerst alles eens teruggelezen. Mezelf de vraag gesteld, wil ik hier verder schrijven, kan ik hier verder schrijven, moet ik hier verder schrijven. Het antwoord is ja, ik wil, kan en vooral ik moet hier verder schrijven. Ik moet dit verhaal ergens kwijt. Ik wil het niet meer delen met zogenaamde goed bedoelende mensen om me heen. Ik wil het delen met Riet, Monissa, Iris, Lin en alle anderen die hetzelfde meemaken. Die begrijpen waar ik doorheen ga.
Ik heb gehuild bij het lezen. Uit het diepste van mijn tenen.
Ooit ging ik met mijn zoon, mijn kanjer, ergens heen en hij zij, "Mam, als je hier terecht komt ben je opgegeven, dan ben je niet meer te redden".
Daar heb ik hem zaterdag even gezien. Opgegeven, radeloos en reddeloos.
Ik heb eerst alles eens teruggelezen. Mezelf de vraag gesteld, wil ik hier verder schrijven, kan ik hier verder schrijven, moet ik hier verder schrijven. Het antwoord is ja, ik wil, kan en vooral ik moet hier verder schrijven. Ik moet dit verhaal ergens kwijt. Ik wil het niet meer delen met zogenaamde goed bedoelende mensen om me heen. Ik wil het delen met Riet, Monissa, Iris, Lin en alle anderen die hetzelfde meemaken. Die begrijpen waar ik doorheen ga.
Ik heb gehuild bij het lezen. Uit het diepste van mijn tenen.
Ooit ging ik met mijn zoon, mijn kanjer, ergens heen en hij zij, "Mam, als je hier terecht komt ben je opgegeven, dan ben je niet meer te redden".
Daar heb ik hem zaterdag even gezien. Opgegeven, radeloos en reddeloos.
woensdag 23 december 2009 om 00:24
Jeetje Prada.....wat baal ik eigenlijk dat ik je hier terugzie. Had zo gehoopt dat het niet meer nodig zou zijn. Wat kan ik zeggen? Een hele dikke knuffel en schrijf net zolang en zoveel als je nodig hebt. En als ik iets voor je kan doen, hoor ik het graag......
Heel veel liefs, Lin
Heel veel liefs, Lin
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 23 december 2009 om 08:28
woensdag 23 december 2009 om 15:51
donderdag 24 december 2009 om 11:39
Dank jullie wel voor de lieve berichtjes. Ben nog even het topic aan het lezen, maar wil er met de kerst niet te veel mee bezig zijn. Reageer na de kerst even (kerst is hier trouwens maar één dag). Jullue berichtjes doen me weer goed.
off topic; Boro, heb je die docu gezien met dat autistische jongetje?
off topic; Boro, heb je die docu gezien met dat autistische jongetje?
zaterdag 26 december 2009 om 15:09
Met mijn zoon gaat het wel goed. Hij heeft een vaste baan waar hij het enorm naar zijn zin heeft. Het blowen en drinken is er nog steeds, maar veel minder, heb ik het idee. Hij is sowieso veel bezig met zijn gezondheid de laatste tijd. Fruit eten en zo en altijd blij als ik veel groente op het menu heb staan. Ondertussen heeft hij al 9 maanden een vriendin, met wie hij veel lol heeft.
Hij blijft zijn kwetsbaarheden hebben, zijn valkuilen. Maar is momenteel erg communicatief.
Ik ben hem wel veel meer los gaan laten. Alles wat niet mijn zaak is, maak ik ook niet meer mijn zaak. Dat geeft veel meer rust. Over een paar maanden zal hij op zichzelf gaan wonen. Is voor ons allebei beter.
Jammer dat hij de reclassering zo'n rad voor de ogen draait, Iris. Uiteindelijk heeft hij daarmee alleen zichzelf. Dat geldt voor al onze jongens, dat ze zichzelf moeten realiseren dat ze uiteindelijk alleen zichzelf hebben met hun keuzes.
Prada, ik hoop dat je 'deze dagen' een beetje doorkomt. Van mij ook een extra knuffel!
Hij blijft zijn kwetsbaarheden hebben, zijn valkuilen. Maar is momenteel erg communicatief.
Ik ben hem wel veel meer los gaan laten. Alles wat niet mijn zaak is, maak ik ook niet meer mijn zaak. Dat geeft veel meer rust. Over een paar maanden zal hij op zichzelf gaan wonen. Is voor ons allebei beter.
Jammer dat hij de reclassering zo'n rad voor de ogen draait, Iris. Uiteindelijk heeft hij daarmee alleen zichzelf. Dat geldt voor al onze jongens, dat ze zichzelf moeten realiseren dat ze uiteindelijk alleen zichzelf hebben met hun keuzes.
Prada, ik hoop dat je 'deze dagen' een beetje doorkomt. Van mij ook een extra knuffel!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 5 januari 2010 om 15:02
Lieve, lieve moeders,
Prada, ik hoop dat je het nog trekt, wees vrij om te schrijven, maar misschien vind je het (nog) moeilijk?
Ik begrijp dat je zoon ergens is, waar jullie alletwee van overtuigd waren dat dit het eindpunt zou zijn, althans zo vat ik het op. Misschien,...misschien is dit goed, Prada, dat er dan daar vanuit wel een begin tot herstel, stapjes kan worden genomen.Maar ik hoop niet dat ik je hiermee kwets, want ik weet gewoon niet wat er gebeurd is.Laat aub even horen dat je er gewoon nog bent, maak me zorgen om je.
Tjee, lang gelden, Iris (bedankt voor de knuffel)en andere moeders.
Wat herkenbaar van:het moedergevoel dat meer van binnen in je knokt.Zelf heb ik me afgelopen half jaar pas goed gerealiseerd dat ik verslaafd ben aan mn zoon, dat niet los kunnen laten, dat alle hobbels gladstrijken, het (proberen) voorkomen van moeilijkheden voor hem, waar komt dat toch vandaan?
(En eigenlijk doe ik dit voor al mn dierbaren)
Natuurlijk wil je als ouder dat je kind gelukkig is, maar ben ik zelf ongeschonden door het leven gegaan en geen moeilijkheden gekend? En dat zelf ook heb moeten oplossen?
Daar heb ik veel over nagedacht en gelezen. En begreep dat hoe ik met deze zoon omga van vroeger kwam.Dat ik dat eerst moest verwerken wat ik thuis heb meegemaakt. Heel kort gezegd. Therapie volg ik niet meer, ze konden toch niet tot mn kern komen, misschien liet ik dat ook niet toe. Ik ga nu eens in de tijd naar 2 vrouwen die deze problematiek kennen.
Die me stimuleren om dat eerst eens te "op te ruimen" , me aanhoren zonder oordeel. Ook ben ik begonnen om iedere dag wat te schrijven over mn gevoel naar mn zoon toe en waar dat toch vandaan komt. Dus ja, ik ben eigenlijk meer met mezelf bezig.
Wat niet wil zeggen dat hij uit mn gedachten is, maar heb mezelf er meer naast gezet.
En ik denk ook wel dat het goed met hem gaat, heeft een eigen woonruimte (zat voorheen op kamers) werkt gelukkig ook nog en met de kerst was het sinds jaren eens echt fijn.
Voor de rest hebben we niet veel contact, mn man heeft dat meer met hem.
Misschien is het een heel ander verhaal geworden dat jullie dachten te horen, k bedoel dat het nu meer om mij draait, terwijl ik besef dat het lijntje ook heel dun is, dat ik weer de andere kant opschiet, maar ik blijf er aan werken en besef dat dit jaren gaat duren. Is niet erg, als ik maar vooruit kom.
Iris, is het geen idee, dat jij ze dan eens inlicht, wat heb je te verliezen? Je zoon juist een hele boel als ze het juiste niet weten.Wat dat betreft zou ik geen scrupules meer kennen.
Het gaat toch om hem en dat ze hem op de juiste manier kunnen helpen. Maar ik snap je hoor, het is hartstikke moeilijk.
Ik hoop dat het nieuwe jaar ons vrede mag brenegn, ook voor onze kinderen.
Tot ziens, lieverds.
Rietje
Prada, ik hoop dat je het nog trekt, wees vrij om te schrijven, maar misschien vind je het (nog) moeilijk?
Ik begrijp dat je zoon ergens is, waar jullie alletwee van overtuigd waren dat dit het eindpunt zou zijn, althans zo vat ik het op. Misschien,...misschien is dit goed, Prada, dat er dan daar vanuit wel een begin tot herstel, stapjes kan worden genomen.Maar ik hoop niet dat ik je hiermee kwets, want ik weet gewoon niet wat er gebeurd is.Laat aub even horen dat je er gewoon nog bent, maak me zorgen om je.
Tjee, lang gelden, Iris (bedankt voor de knuffel)en andere moeders.
Wat herkenbaar van:het moedergevoel dat meer van binnen in je knokt.Zelf heb ik me afgelopen half jaar pas goed gerealiseerd dat ik verslaafd ben aan mn zoon, dat niet los kunnen laten, dat alle hobbels gladstrijken, het (proberen) voorkomen van moeilijkheden voor hem, waar komt dat toch vandaan?
(En eigenlijk doe ik dit voor al mn dierbaren)
Natuurlijk wil je als ouder dat je kind gelukkig is, maar ben ik zelf ongeschonden door het leven gegaan en geen moeilijkheden gekend? En dat zelf ook heb moeten oplossen?
Daar heb ik veel over nagedacht en gelezen. En begreep dat hoe ik met deze zoon omga van vroeger kwam.Dat ik dat eerst moest verwerken wat ik thuis heb meegemaakt. Heel kort gezegd. Therapie volg ik niet meer, ze konden toch niet tot mn kern komen, misschien liet ik dat ook niet toe. Ik ga nu eens in de tijd naar 2 vrouwen die deze problematiek kennen.
Die me stimuleren om dat eerst eens te "op te ruimen" , me aanhoren zonder oordeel. Ook ben ik begonnen om iedere dag wat te schrijven over mn gevoel naar mn zoon toe en waar dat toch vandaan komt. Dus ja, ik ben eigenlijk meer met mezelf bezig.
Wat niet wil zeggen dat hij uit mn gedachten is, maar heb mezelf er meer naast gezet.
En ik denk ook wel dat het goed met hem gaat, heeft een eigen woonruimte (zat voorheen op kamers) werkt gelukkig ook nog en met de kerst was het sinds jaren eens echt fijn.
Voor de rest hebben we niet veel contact, mn man heeft dat meer met hem.
Misschien is het een heel ander verhaal geworden dat jullie dachten te horen, k bedoel dat het nu meer om mij draait, terwijl ik besef dat het lijntje ook heel dun is, dat ik weer de andere kant opschiet, maar ik blijf er aan werken en besef dat dit jaren gaat duren. Is niet erg, als ik maar vooruit kom.
Iris, is het geen idee, dat jij ze dan eens inlicht, wat heb je te verliezen? Je zoon juist een hele boel als ze het juiste niet weten.Wat dat betreft zou ik geen scrupules meer kennen.
Het gaat toch om hem en dat ze hem op de juiste manier kunnen helpen. Maar ik snap je hoor, het is hartstikke moeilijk.
Ik hoop dat het nieuwe jaar ons vrede mag brenegn, ook voor onze kinderen.
Tot ziens, lieverds.
Rietje
dinsdag 5 januari 2010 om 15:36
Hallo meiden, wat "fijn" dat we er allemaal weer zijn.
Mijn zoon is dakloos. Zwerft over straat op zoek naar drugs, waait af en aan binnen bij dag- en nachtopvang. Heeft vorige week een oude telefoon gekregen van zijn broer, maar is niet bereikbaar. Denk dat hij hem alweer verkocht heeft. Ik heb hem vorige week gezien. Hij was er, maar zijn geest is weg. Ik zag het in zijn ogen. Mijn mooie jongen. Ja, mooi is hij nog steeds, goed gekleed, keurige tanden, goed gevoed, sociaal aangepast, maar zijn ogen zijn leeg, zijn lijf onrustig, schizofreen en psychotisch. Ik kan niets meer voor hem doen, alleen nog maar van hem houden en voor nu is dat voldoende voor hem en voor mij. Ik moet nu eerst aan mezelf denken, ik wil het niet, maar het moet. Ik ben er zo aan onderdoor gegaan dat ik 5 weken in het ziekenhuis heb gelegen. Uitgeput, depressief en niet meer weten hoe verder te gaan.
Met de juiste medicatie hou ik me nu staande. Hij heeft nu met me afgesproken dat hij iedere donderdagavond belt. Ik verwacht niets meer, ik wacht het gewoon af. Mijn hart huilt, maar ik kom er wel.
Lieve meelezers, bedankt voor de knuffels, ik deel ze graag met de medemoeders.
Lieve moeders, wat goed dat jullie het allemaal wat meer los kunnen laten. Blijf dat doen, zorg dat het niet meer je leven gaat beheersen. Zorg dat jullie niet in dat zwarte gat terechtkomen. Ik weet nu uit ervaring, dat is de hel.
Dikke dikke kus
Mijn zoon is dakloos. Zwerft over straat op zoek naar drugs, waait af en aan binnen bij dag- en nachtopvang. Heeft vorige week een oude telefoon gekregen van zijn broer, maar is niet bereikbaar. Denk dat hij hem alweer verkocht heeft. Ik heb hem vorige week gezien. Hij was er, maar zijn geest is weg. Ik zag het in zijn ogen. Mijn mooie jongen. Ja, mooi is hij nog steeds, goed gekleed, keurige tanden, goed gevoed, sociaal aangepast, maar zijn ogen zijn leeg, zijn lijf onrustig, schizofreen en psychotisch. Ik kan niets meer voor hem doen, alleen nog maar van hem houden en voor nu is dat voldoende voor hem en voor mij. Ik moet nu eerst aan mezelf denken, ik wil het niet, maar het moet. Ik ben er zo aan onderdoor gegaan dat ik 5 weken in het ziekenhuis heb gelegen. Uitgeput, depressief en niet meer weten hoe verder te gaan.
Met de juiste medicatie hou ik me nu staande. Hij heeft nu met me afgesproken dat hij iedere donderdagavond belt. Ik verwacht niets meer, ik wacht het gewoon af. Mijn hart huilt, maar ik kom er wel.
Lieve meelezers, bedankt voor de knuffels, ik deel ze graag met de medemoeders.
Lieve moeders, wat goed dat jullie het allemaal wat meer los kunnen laten. Blijf dat doen, zorg dat het niet meer je leven gaat beheersen. Zorg dat jullie niet in dat zwarte gat terechtkomen. Ik weet nu uit ervaring, dat is de hel.
Dikke dikke kus
dinsdag 5 januari 2010 om 21:37
Fijn wat van je te horen, Prada. En wat een vreselijk verhaal breng je. Dit is waar wij allemaal bang voor zijn. En toch, je kunt niets doen behalve jezelf redden. En dat van die lege ogen herken ik (niet in mijn zoon, maar in mijn ex die ook psychotisch is geweest en weer zal worden binnenkort).
Wat Riet zegt is ook zo waar. Het is een verslaving. Het heeft ook iets met ons te maken. Hoewel schizofrene een erg nare ziekte is.
Als ik iets kan doen.....gewoon vragen. Alvast een dikke knuffel!
Wat Riet zegt is ook zo waar. Het is een verslaving. Het heeft ook iets met ons te maken. Hoewel schizofrene een erg nare ziekte is.
Als ik iets kan doen.....gewoon vragen. Alvast een dikke knuffel!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 6 januari 2010 om 11:10
Eerst 2 armen om Prada.
Dit is waar we als moeders voor vrezen, waar we voor vechten om het niet zo ver te laten komen, jij hebt dat ook gedaan, Prada.
Maar de macht van de verslaving is veel dwingerder dan het verstand en onze strijd daartegen.
Wat wel opmerkelijk is dat je zoon al van te voren aangaf: dat dit het eindpunt zou zijn en gek gezegd vind ik dat positief.
Denk je nu echt niet dat hij aan die woorden terug zal denken? tZal best wel eens door zn hoofd gaan.En nu zit hij er dan.
Zou het nu of na een tijd een omslag kunnen maken?
Zo wil hij toch ook niet leven, gezien zn nette verschijning heeft hij nog zelfrespect.
Mijn God, jij hebt het zwaar gehad en nog, 5 weken in het ziekenhuis is beslist geen kleinigheid, dit is niet alleen te dragen
en ik hoop ook dat je professionele steun hebt.
Is het een idee om je zoon iedere dag een brief te schrijven (die je niet verstuurd), waar jij je gevoelens en liefde en alles wat je maar kwijt wil kunt uiten.
Ook ik heb een periode gehad dat ik dacht in de hel te leven, wilde ook niet leven, maar ja, nog een kind thuis daar ben ik voor door gegaan. Iemand anders zal best een andere, goede reden hebben. Jij hebt ook nog een zoon thuis, misschien ook een goede reden om door te gaan.
(Dit hoeven ze niet te weten, heb dit ook nooit zo aan mn jongste verteld,vind het te belastend)
Maar als ik op die periode terugkijk denk ik vaak: hoe sterk kan een mens zijn? Sterk! en dat ben jij ook, alleen je zit er middenin, maar jij bent het ook.
Het lijkt me ook verstandig om niets meer te verwachten, zo denk ik ook nu, terwijl er altijd een zweempje blijft hangen, maar ik heb mn verwachtingen al aardig naar beneden geschroefd.
Wil je aub blijven schrijven als je het kunt opbrengen hoe het met jou gaat, gooi het er maar uit.
Heel veel sterkte ook voor je zoon.
Riet
Dit is waar we als moeders voor vrezen, waar we voor vechten om het niet zo ver te laten komen, jij hebt dat ook gedaan, Prada.
Maar de macht van de verslaving is veel dwingerder dan het verstand en onze strijd daartegen.
Wat wel opmerkelijk is dat je zoon al van te voren aangaf: dat dit het eindpunt zou zijn en gek gezegd vind ik dat positief.
Denk je nu echt niet dat hij aan die woorden terug zal denken? tZal best wel eens door zn hoofd gaan.En nu zit hij er dan.
Zou het nu of na een tijd een omslag kunnen maken?
Zo wil hij toch ook niet leven, gezien zn nette verschijning heeft hij nog zelfrespect.
Mijn God, jij hebt het zwaar gehad en nog, 5 weken in het ziekenhuis is beslist geen kleinigheid, dit is niet alleen te dragen
en ik hoop ook dat je professionele steun hebt.
Is het een idee om je zoon iedere dag een brief te schrijven (die je niet verstuurd), waar jij je gevoelens en liefde en alles wat je maar kwijt wil kunt uiten.
Ook ik heb een periode gehad dat ik dacht in de hel te leven, wilde ook niet leven, maar ja, nog een kind thuis daar ben ik voor door gegaan. Iemand anders zal best een andere, goede reden hebben. Jij hebt ook nog een zoon thuis, misschien ook een goede reden om door te gaan.
(Dit hoeven ze niet te weten, heb dit ook nooit zo aan mn jongste verteld,vind het te belastend)
Maar als ik op die periode terugkijk denk ik vaak: hoe sterk kan een mens zijn? Sterk! en dat ben jij ook, alleen je zit er middenin, maar jij bent het ook.
Het lijkt me ook verstandig om niets meer te verwachten, zo denk ik ook nu, terwijl er altijd een zweempje blijft hangen, maar ik heb mn verwachtingen al aardig naar beneden geschroefd.
Wil je aub blijven schrijven als je het kunt opbrengen hoe het met jou gaat, gooi het er maar uit.
Heel veel sterkte ook voor je zoon.
Riet
woensdag 6 januari 2010 om 11:33
Iris, schuldsanering betekent toch dat de rekeningen door hun betaald worden en je zoon een bepaald bedrag kan besteden?
En is dit niet met een betalingsregeling op te lossen.
Zwaar om te weten dat je zoon zo moet wonen en ik begrijp ook wel dat je er liever niet mee te maken wilt hebben (ik bedoel om er over te bellen)
tBeroerde is dat ze zelf moeten ondervinden dat hun situatie hopeloos is en dit zelf niet meer willen, maar sommigen passen zich aan de situatie aan en leven gewoon door.
Hoe gaat het met je andere kinderen en zie je je kleinzoontje wel eens
Veel sterkte meid.
Fijn Lin, dat je zoon het goed doet, komisch he dat hij op de gezonde toer gaat en ook heerlijk dat hij een leuk vriendin heeft getroffen.
Ja, ik weet dat je het ook herkent van vroeger, dat dat een impact heeft op hoe je nu reageert op situaties in het nu.
Ik heb me ook aangemeld (al heel lang geleden) op het forum, maar heb voorlopig aan de antwoorden (aan anderen) en het programma genoeg en ik durf ook nog niet te schrijven.
Jij ook veel sterkte met alles en allemaal een knuffel.
Riet
En is dit niet met een betalingsregeling op te lossen.
Zwaar om te weten dat je zoon zo moet wonen en ik begrijp ook wel dat je er liever niet mee te maken wilt hebben (ik bedoel om er over te bellen)
tBeroerde is dat ze zelf moeten ondervinden dat hun situatie hopeloos is en dit zelf niet meer willen, maar sommigen passen zich aan de situatie aan en leven gewoon door.
Hoe gaat het met je andere kinderen en zie je je kleinzoontje wel eens
Veel sterkte meid.
Fijn Lin, dat je zoon het goed doet, komisch he dat hij op de gezonde toer gaat en ook heerlijk dat hij een leuk vriendin heeft getroffen.
Ja, ik weet dat je het ook herkent van vroeger, dat dat een impact heeft op hoe je nu reageert op situaties in het nu.
Ik heb me ook aangemeld (al heel lang geleden) op het forum, maar heb voorlopig aan de antwoorden (aan anderen) en het programma genoeg en ik durf ook nog niet te schrijven.
Jij ook veel sterkte met alles en allemaal een knuffel.
Riet
donderdag 7 januari 2010 om 19:39
Pfffffff, wat ben ik er weer ingetuind. Zoon zou voortaan iedere donderdag om 19.00 uur bellen. Begeleidster van de opvang aan de telefoon gehad vorige week en nee, zei wist ook zeker. Hij had echt genoeg van dat wereldje. En de eerste stap zou dat bellen naar mij zijn. Zelfs de eerste stap heeft hij niet gehaald. Ik heb geprobeerd hem net te bellen, maar hij neemt de telefoon niet op en in mijn hart weet ik dat hij hem al verkocht zal hebben. Maar ondanks dat ik weet hoe het zal gaan, waarom blijft er dan altijd een stukje hoop, zodat ik er weer in geloof. Sorry voor de egopostings maar heb even alles nodig om mezelf staande te houden.
Ik lees jullie verhalen en ik heb er veel aan. Ben blij dat jullie ook weer schrijven.
Dikke kus
Ik lees jullie verhalen en ik heb er veel aan. Ben blij dat jullie ook weer schrijven.
Dikke kus
donderdag 7 januari 2010 om 22:11
Prada en alle anderen.
Lang geleden heb ik hier al eens gereageerd.
Ik kan het (nog) niet opbrengen om het verhaal van mijn zoon neer te zetten. Maar... ik herken jullie verhalen, jullie pijn en verdriet, jullie bezorgdheid, jullie onmacht en het willen blijven vechten en redden.... ik doe het zelf ook, ik voel het zelf ook.
Iedereen, en vooral Prada, jij in het bijzonder, hou vast aan alles wat je hier doorheen kan helpen. Heel, heel veel sterkte en kracht.
Lang geleden heb ik hier al eens gereageerd.
Ik kan het (nog) niet opbrengen om het verhaal van mijn zoon neer te zetten. Maar... ik herken jullie verhalen, jullie pijn en verdriet, jullie bezorgdheid, jullie onmacht en het willen blijven vechten en redden.... ik doe het zelf ook, ik voel het zelf ook.
Iedereen, en vooral Prada, jij in het bijzonder, hou vast aan alles wat je hier doorheen kan helpen. Heel, heel veel sterkte en kracht.
vrijdag 8 januari 2010 om 11:53
Natuurlijk vind je dat je erin bent getuind, de enige afspraak, het enige lijntje wat jullie hebben. En dat zelfs ook niet meer.
Maar misschien heeft ie zn telefoon wel verkocht. En is het niet zo dat onze verwachtingen weer niet te groot zijn? Dat we dat zelfs ook los moeten laten, voor ons eigen bestwil? Hier kwam zoon gisteren ook even thuis om zn broer op te halen, maar denk maar niet dat hij me nog de beste wensen deed, maar achteraf besefte ik dat pas.Dus rekende ik er al niet meer op kennelijk. Voor mijn gevoel beter zo dan maar. Het klinkt allemaal wat sneu, maar voor mij is het beter.
En excuseer je aub niet meer voor egopostings, we zitten hier voor onszelf en ook irl doe ik dat ook steeds minder zeggen.
Zelf heb ik me ook doelen gesteld, maar dat 1ste stapje vind ik ook zo moeilijk, dat moet je echt leren om te doen.
Ook ik heb altijd een stukje hoop, Prada, dat is mi juist goed, dat houdt mij (ons) juist overeind, ik voel het niet als valse hoop, maar iets dat geeft dat het altijd goed zal kunnen komen, dit gevoel heb ik jaren vastgehouden en op de een of andere manier helpt het mij.
Fijn dat je contact hebt met de begeleidster, is het niet mogelijk dat het voorlopig via haar kan?
Wens je heel veel sterkte en dat je gauw iets van je zoon hoort.
Riet
Maar misschien heeft ie zn telefoon wel verkocht. En is het niet zo dat onze verwachtingen weer niet te groot zijn? Dat we dat zelfs ook los moeten laten, voor ons eigen bestwil? Hier kwam zoon gisteren ook even thuis om zn broer op te halen, maar denk maar niet dat hij me nog de beste wensen deed, maar achteraf besefte ik dat pas.Dus rekende ik er al niet meer op kennelijk. Voor mijn gevoel beter zo dan maar. Het klinkt allemaal wat sneu, maar voor mij is het beter.
En excuseer je aub niet meer voor egopostings, we zitten hier voor onszelf en ook irl doe ik dat ook steeds minder zeggen.
Zelf heb ik me ook doelen gesteld, maar dat 1ste stapje vind ik ook zo moeilijk, dat moet je echt leren om te doen.
Ook ik heb altijd een stukje hoop, Prada, dat is mi juist goed, dat houdt mij (ons) juist overeind, ik voel het niet als valse hoop, maar iets dat geeft dat het altijd goed zal kunnen komen, dit gevoel heb ik jaren vastgehouden en op de een of andere manier helpt het mij.
Fijn dat je contact hebt met de begeleidster, is het niet mogelijk dat het voorlopig via haar kan?
Wens je heel veel sterkte en dat je gauw iets van je zoon hoort.
Riet
zondag 10 januari 2010 om 14:35
@ Lieve juffrouw, wat een onmacht moet ook jij voelen. Wees vrij om gewoon te lezen, maar wees vooral niet bang om mee te schrijven. Hier hoef je niets en mag alles. Boos zijn, verdrietig zijn en soms zelf blij zijn met kleine stapjes vooruit. Hier verteld niemand je of je het goed of fout doet. Hier draait het alleen om jou en hoe je dealt met de siuatie. Hou je sterk en wees vooral welkom.
@Lief Rietje, wat goed dat je nog steeds hulp blijft zoeken. Je bent zo kwetsbaar. Waak ervoor in de grootste valkuil ooit te lopen. Jezelf verliezen. De begeleidster is geen officiële begeleidster. Zij is van de daklozen opvang en ziet hem maar af en toe. En ook haar heeft hij voor de gek gehouden. Zij is ervan overtuigd dat hij het leventje zat is en gestopt is met basen/crack.
@Irisje, wat naar dat zoon weer schulden heeft gemaakt. Mogen ze met dit weer alles afsluiten? Ik denk dat je er zeer zeker rekening mee moet houden dat hij uit de schuldsanering wordt gezet. Hoe erg dat ook is. En de pijn die is ondraaglijk. Ik ben nog steeds op zoek naar tools om de "ondraaglijke" pijn, "draaglijk" te maken.
@Lin, wat fijn dat het goed gaat met je zoon. Dat hij de reclassering een rad voor ogen draait is jammer, maar helaas. Mij zou het eerlijk gezegd niets kunnen schelen als hij wie dan ook een rad voor ogen draait, als het met hem maar goed gaat. Ik hoop dat je ook zo kan denken.
Oudste belde zaterdagochtend om 10.30 u. Ik vertelde hem dat hij donderdags niet gebeld had. Sorry mam, maar het ging niet zo goed. Ik zei tegen hem dat het steeds maar niet goed ging en dat de telefoon van jongste ook al wel verkocht zou zijn. En inderdaad, en daar voel ik me schuldig over zei hij. Heb hem gezegd dat hij zich daar inderdaad schuldig over moet voelen en dat hij om 14.00 uur even terug moest bellen omdat ik bezig was. Niet gebeld natuurlijk. Als hij nu belt ga ik hem zeggen dat hij voortaan maar 1 keer in de maand moet bellen want ik voel dat ik er weer te diep inga. En afspreken doe ik helemaal niet meer. Twee keer gedaan en twee keer belazert. En naast het verdriet om oudste draag ik ook nog het verdriet van jongste.
Volgende week ga ik naar een advocaat en laat hem onder curatele stellen. Hij verwacht binnenkort de erfenis van zijn vader en dat is toch wel een behoorlijk bedrag, zeg een redelijke nieuwe auto en dat gaat echt niet zijn lichaam in.
Kus voor allemaal en hou je sterk
@Lief Rietje, wat goed dat je nog steeds hulp blijft zoeken. Je bent zo kwetsbaar. Waak ervoor in de grootste valkuil ooit te lopen. Jezelf verliezen. De begeleidster is geen officiële begeleidster. Zij is van de daklozen opvang en ziet hem maar af en toe. En ook haar heeft hij voor de gek gehouden. Zij is ervan overtuigd dat hij het leventje zat is en gestopt is met basen/crack.
@Irisje, wat naar dat zoon weer schulden heeft gemaakt. Mogen ze met dit weer alles afsluiten? Ik denk dat je er zeer zeker rekening mee moet houden dat hij uit de schuldsanering wordt gezet. Hoe erg dat ook is. En de pijn die is ondraaglijk. Ik ben nog steeds op zoek naar tools om de "ondraaglijke" pijn, "draaglijk" te maken.
@Lin, wat fijn dat het goed gaat met je zoon. Dat hij de reclassering een rad voor ogen draait is jammer, maar helaas. Mij zou het eerlijk gezegd niets kunnen schelen als hij wie dan ook een rad voor ogen draait, als het met hem maar goed gaat. Ik hoop dat je ook zo kan denken.
Oudste belde zaterdagochtend om 10.30 u. Ik vertelde hem dat hij donderdags niet gebeld had. Sorry mam, maar het ging niet zo goed. Ik zei tegen hem dat het steeds maar niet goed ging en dat de telefoon van jongste ook al wel verkocht zou zijn. En inderdaad, en daar voel ik me schuldig over zei hij. Heb hem gezegd dat hij zich daar inderdaad schuldig over moet voelen en dat hij om 14.00 uur even terug moest bellen omdat ik bezig was. Niet gebeld natuurlijk. Als hij nu belt ga ik hem zeggen dat hij voortaan maar 1 keer in de maand moet bellen want ik voel dat ik er weer te diep inga. En afspreken doe ik helemaal niet meer. Twee keer gedaan en twee keer belazert. En naast het verdriet om oudste draag ik ook nog het verdriet van jongste.
Volgende week ga ik naar een advocaat en laat hem onder curatele stellen. Hij verwacht binnenkort de erfenis van zijn vader en dat is toch wel een behoorlijk bedrag, zeg een redelijke nieuwe auto en dat gaat echt niet zijn lichaam in.
Kus voor allemaal en hou je sterk
zondag 10 januari 2010 om 15:45
Fijn, dat we weer wat van je horen, Prada. Ik wilde net een berichtje laten uitgaan, hoe het met je is, maar voel je beslist niet onder druk gezet om wat te moeten schrijven, juist niet.
Ik vind dat je toch een niet onbelangrijke zaak schreef naar Juffrouw, dat het nu eens om ons draait, hoe wij voor onszelf moeten zorgen. Natuurlijk zal het leven van onze zoons hier ter sprake komen, maar hoe wij sterk kunnen worden en blijven moet eigenlijk het belangrijkste worden. En bedankt voor je wijze woorden: jezelf verliezen. Daar was ik aardig naar op weg, ja, dat ik al die jaren overleefd hebt, mag een wonder heten, maar de weg van "over" naar leven is ook een hele klus, maar ik ben me er nog nooit zo bewust van geweest dat ik die weg op zal moeten wil ik het redden.
Maar toch denk ik dat je zoon zn leventje WEL goed zat is, erger dan dit kan toch bijna niet meer?
Toch positief dat hij je toch nog belde, houdt je aan zulke dingen vast, Prada.
Ik denk ook dat het goed is dat je dat met hem heeft afgesproken, 1 x in de week is voor hem nog te hoog gegrepen en wat sterk dat je dat gaat regelen met een curator.
Allemaal sterkte.
Riet
Ik vind dat je toch een niet onbelangrijke zaak schreef naar Juffrouw, dat het nu eens om ons draait, hoe wij voor onszelf moeten zorgen. Natuurlijk zal het leven van onze zoons hier ter sprake komen, maar hoe wij sterk kunnen worden en blijven moet eigenlijk het belangrijkste worden. En bedankt voor je wijze woorden: jezelf verliezen. Daar was ik aardig naar op weg, ja, dat ik al die jaren overleefd hebt, mag een wonder heten, maar de weg van "over" naar leven is ook een hele klus, maar ik ben me er nog nooit zo bewust van geweest dat ik die weg op zal moeten wil ik het redden.
Maar toch denk ik dat je zoon zn leventje WEL goed zat is, erger dan dit kan toch bijna niet meer?
Toch positief dat hij je toch nog belde, houdt je aan zulke dingen vast, Prada.
Ik denk ook dat het goed is dat je dat met hem heeft afgesproken, 1 x in de week is voor hem nog te hoog gegrepen en wat sterk dat je dat gaat regelen met een curator.
Allemaal sterkte.
Riet
