Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 27 augustus 2007 om 00:43
Ja, wij tegen de wereld.
Zo voelde het echt, zelfs na die aangifte en alles wat ermee samenhing, toen we weer bij elkaar kwamen, kwam dat terug. Voor even dan, want het ging snel weer fout, maar toch voelde ik me daar vertrouwd mee.
Ik voeg me af, ken jij dat ook dat hij thuis zich vreselijk kon gedragen tegen je, om even later sterk voor je op te komen tegenover iemand anders?
Zo voelde het echt, zelfs na die aangifte en alles wat ermee samenhing, toen we weer bij elkaar kwamen, kwam dat terug. Voor even dan, want het ging snel weer fout, maar toch voelde ik me daar vertrouwd mee.
Ik voeg me af, ken jij dat ook dat hij thuis zich vreselijk kon gedragen tegen je, om even later sterk voor je op te komen tegenover iemand anders?
maandag 27 augustus 2007 om 00:54
Ja, en hoe!
Schiet me opeens een voorval te binnen nu je dat zo aanhaalt...
We zouden een avond gaan stappen met vrienden. Thuis een fikse ruzie gehad, ik had me opgemaakt en leuk aangekleed, en volgens hem liep ik erbij als een hoer en deed ik dat allemaal om de aandacht van andere mannen te trekken. Maar goed, we gingen toch uit en in een bar zag een vriend mij staan, ik zag hem niet. Voor de grap gaf die jongen mij een tikje tegen mijn bil - met de bedoeling dat ik om zou kijken en hem dan zou zien; "haha, ben jij dat", zoiets, snap je wat ik bedoel?.
Maar mijn 1e man zag het en wilde die jongen gelijk te lijf gaan, hij vond namelijk dat die jongen niet genoeg respect voor me toonde en eiste dat hij zijn excuus aan me maakte!
Ik voelde me zo raar toen, kan ik me herinneren... ik schaamde me zo diep naar die jongen toe, het was zo'n genante situatie, maar ergens was ik ook zo gelukkig dat mijn 1e man het zo voor me opnam...
Schiet me opeens een voorval te binnen nu je dat zo aanhaalt...
We zouden een avond gaan stappen met vrienden. Thuis een fikse ruzie gehad, ik had me opgemaakt en leuk aangekleed, en volgens hem liep ik erbij als een hoer en deed ik dat allemaal om de aandacht van andere mannen te trekken. Maar goed, we gingen toch uit en in een bar zag een vriend mij staan, ik zag hem niet. Voor de grap gaf die jongen mij een tikje tegen mijn bil - met de bedoeling dat ik om zou kijken en hem dan zou zien; "haha, ben jij dat", zoiets, snap je wat ik bedoel?.
Maar mijn 1e man zag het en wilde die jongen gelijk te lijf gaan, hij vond namelijk dat die jongen niet genoeg respect voor me toonde en eiste dat hij zijn excuus aan me maakte!
Ik voelde me zo raar toen, kan ik me herinneren... ik schaamde me zo diep naar die jongen toe, het was zo'n genante situatie, maar ergens was ik ook zo gelukkig dat mijn 1e man het zo voor me opnam...
maandag 27 augustus 2007 om 01:05
Herkenbaar!
Hij was heel beschermend, vooral de eerste jaren, als we ergens anders waren dan thuis.
Dat voelde veilig, een sterke man die het voor je opneemt. Ook al was het vaak overdreven en niet nodig.
Gaf toch een speciaal gevoel.
Maar het werd wel ongemakkelijker, want hij zocht steeds meer overal wat achter.
En ook besloot hij wie ik maar niet meer moest zien om die reden. Hij kom me precies vertellen waar ik allemaal intrapte en wat ik niet doorhad.
Hij was heel beschermend, vooral de eerste jaren, als we ergens anders waren dan thuis.
Dat voelde veilig, een sterke man die het voor je opneemt. Ook al was het vaak overdreven en niet nodig.
Gaf toch een speciaal gevoel.
Maar het werd wel ongemakkelijker, want hij zocht steeds meer overal wat achter.
En ook besloot hij wie ik maar niet meer moest zien om die reden. Hij kom me precies vertellen waar ik allemaal intrapte en wat ik niet doorhad.
maandag 27 augustus 2007 om 01:15
Nu ik er zo aan terugdenk, had dat beschermende van hem meer te maken met het afschermen van ''zijn bezit'', hij was vreselijk jaloers, dacht altijd dat ik naar andere jongens keek, dat anderen naar mij keken. En als ik dan zei dat dat helemaal niet waar was, was hij het daar natuurlijk niet mee eens, hij had toch zelf gezien dat ik keek? En natuurlijk kijkt iemand wel eens naar je, maar betekent dat dan gelijk iets? Ik vond van niet, maar dat vond hij dan weer naief, want hij wist toch zeker wel wat de bedoelingen dan waren van zo iemand... Inderdaad, wat jij ook schrijft, ik had het niet door, maar gelukkig was hij er dan om me te waarschuwen...
Mijn huidige man is ook beschermend, maar dat is heel anders. Echt heel anders. Hij wil mij (en ons gezin) beschermen omdat hij wil dat het goed met me gaat, en niet omdat hij me helemaal voor zichzelf wil hebben.
Juist dat gebrek aan contacten met de buitenwereld maakt je zo kwetsbaar.
Mijn huidige man is ook beschermend, maar dat is heel anders. Echt heel anders. Hij wil mij (en ons gezin) beschermen omdat hij wil dat het goed met me gaat, en niet omdat hij me helemaal voor zichzelf wil hebben.
Juist dat gebrek aan contacten met de buitenwereld maakt je zo kwetsbaar.
maandag 27 augustus 2007 om 01:28
Ja, erg kwetsbaar.
Wat ik ook moeilijk vind, en ik heb er wel eens eerder over willen schrijven, maar nooit echt de woorden voor gevonden,
is dat hij echt paranoide was op een soort bijgelovige manier.
En dat ik daar na een paar jaar best erg in mee ging.
Ik betrap mezelf er nog steeds wel eens op dat het nog in mijn 'systeem' zit.
Ik vraag me af of iemand hier iets van herkend, vind het lastig om een voorbeeld te geven.
Wat ik ook moeilijk vind, en ik heb er wel eens eerder over willen schrijven, maar nooit echt de woorden voor gevonden,
is dat hij echt paranoide was op een soort bijgelovige manier.
En dat ik daar na een paar jaar best erg in mee ging.
Ik betrap mezelf er nog steeds wel eens op dat het nog in mijn 'systeem' zit.
Ik vraag me af of iemand hier iets van herkend, vind het lastig om een voorbeeld te geven.
maandag 27 augustus 2007 om 01:42
Jouw man kwam natuurlijk echt uit een andere cultuur.
Maar je weet dus wel een beetje wat ik bedoel?
Mijn ex was wel echt gek hoor...
Eigenlijk durf ik niet echt iets te schrijven over die dingen, het is zo raar.
Maar Lems, lieverd, ik ga zo maar eens naar bed.
Fijn om met je te praten.
Er is nog zoveel te vertellen, en toch wil ik er ook klaar mee zijn. Ben daar nog niet helemaal uit.
Wegens zenuwen voor morgen richt ik me weer even op vroeger met bijbehorende frustratie, is toch afleiding...
Nu ga ik mijn spullen klaarleggen, en slapen.
Veel liefs!!!!!!
Superstar, ik vroeg me af, je ex is toch niet weer langsgekomen he?
(voel je niet verplicht te reageren als je er niet voor voelt hoor, maar ik denk aan je!)
Maar je weet dus wel een beetje wat ik bedoel?
Mijn ex was wel echt gek hoor...
Eigenlijk durf ik niet echt iets te schrijven over die dingen, het is zo raar.
Maar Lems, lieverd, ik ga zo maar eens naar bed.
Fijn om met je te praten.
Er is nog zoveel te vertellen, en toch wil ik er ook klaar mee zijn. Ben daar nog niet helemaal uit.
Wegens zenuwen voor morgen richt ik me weer even op vroeger met bijbehorende frustratie, is toch afleiding...
Nu ga ik mijn spullen klaarleggen, en slapen.
Veel liefs!!!!!!
Superstar, ik vroeg me af, je ex is toch niet weer langsgekomen he?
(voel je niet verplicht te reageren als je er niet voor voelt hoor, maar ik denk aan je!)
maandag 27 augustus 2007 om 09:21
maandag 27 augustus 2007 om 09:38
Iseo, ik hoop dat je met een goed gevoel terug komt van deze dag.
Dat van die excuses, ik geloof -wil geloven?- dat ze gemeend waren. Dat hij echt in een andere werkelijkheid zat op het moment dat hij deze maakte dan op het moment dat hij in de fout ging. Hoewel er ook wel een groot deel inzat van dat 'ie het voor zichzelf verknald had. En natuurlijk was een excuus of een praatje net voor hij weg zou gaan waardeloos, gemanipuleer. Die excuses waarvan ik meen dat ze echt waren kwamen alleen net na er iets gebeurd was. Misschien ook wel in zijn roes, het is best wel verontrustend dat ik de echte x leerde kennen in zijn roes. Wat is er dan echt?
Bescherming: neuh, kan niet zeggen dat ik beschermd ben. Wel van alles naar mijn hoofd gekregen over dat ik me aanbood aan anderen, dat ik ons als gezin niet beschermde, geen deel uitmaakte van het front.
Eén keer stormde hij naar een neefje van hem, die tegen mij had gezegd dat hij met mij uit wilde. Op het moment dat hij vol in de aanval ging en dat jongske zich van geen kwaad bewust verdedigde, ging ik twijfelen aan mezelf. Ook weer dat niet gezichten herkennen in een andere situatie. Later heb ik heel vaak proberen uit te leggen dat ik er achter was gekomen dat hij krom frans -of engels, zelfs dat weet ik niet meer- sprak, dat hij bedoelde dat hij samen met zijn vriend uit wilde. Zinloos. Voor mijn ex was het de zoveelste bevestiging dat ik niet te vertrouwen was, dat ik draaide.
Als 'ie boos was zei hij me dat onze kinderen niet van hem waren. Dat 'ie een DNA test wilde. Als 'ie dan weer rustig was schaamde hij zich dat hij zo iets gezegd had en probeerde wel weer de schuld bij mij neer te leggen door me te zeggen dat ik onbetrouwbaar was.
Dat heeft me wel kwetsbaar gemaakt ja. Zeker op punten waar ik zelf gewoon niet aan kan voldoen, zoals gezichten herkennen, vertellen waar ik mee bezig ben als dat een storm van protest of woede oplevert, een grote mond hebben tegen de sociale dienst als ik eigenlijk mijn ex onredelijk vind.
Hij vond me stiekem. Ik leer nu mezelf dat dat me geen slecht persoon maakt. Maar liever was ik moedig, schreeuwde ik tegen hem dat hij het verkeerd had, dat 'ie een verwrongen kop had.
Dat van die excuses, ik geloof -wil geloven?- dat ze gemeend waren. Dat hij echt in een andere werkelijkheid zat op het moment dat hij deze maakte dan op het moment dat hij in de fout ging. Hoewel er ook wel een groot deel inzat van dat 'ie het voor zichzelf verknald had. En natuurlijk was een excuus of een praatje net voor hij weg zou gaan waardeloos, gemanipuleer. Die excuses waarvan ik meen dat ze echt waren kwamen alleen net na er iets gebeurd was. Misschien ook wel in zijn roes, het is best wel verontrustend dat ik de echte x leerde kennen in zijn roes. Wat is er dan echt?
Bescherming: neuh, kan niet zeggen dat ik beschermd ben. Wel van alles naar mijn hoofd gekregen over dat ik me aanbood aan anderen, dat ik ons als gezin niet beschermde, geen deel uitmaakte van het front.
Eén keer stormde hij naar een neefje van hem, die tegen mij had gezegd dat hij met mij uit wilde. Op het moment dat hij vol in de aanval ging en dat jongske zich van geen kwaad bewust verdedigde, ging ik twijfelen aan mezelf. Ook weer dat niet gezichten herkennen in een andere situatie. Later heb ik heel vaak proberen uit te leggen dat ik er achter was gekomen dat hij krom frans -of engels, zelfs dat weet ik niet meer- sprak, dat hij bedoelde dat hij samen met zijn vriend uit wilde. Zinloos. Voor mijn ex was het de zoveelste bevestiging dat ik niet te vertrouwen was, dat ik draaide.
Als 'ie boos was zei hij me dat onze kinderen niet van hem waren. Dat 'ie een DNA test wilde. Als 'ie dan weer rustig was schaamde hij zich dat hij zo iets gezegd had en probeerde wel weer de schuld bij mij neer te leggen door me te zeggen dat ik onbetrouwbaar was.
Dat heeft me wel kwetsbaar gemaakt ja. Zeker op punten waar ik zelf gewoon niet aan kan voldoen, zoals gezichten herkennen, vertellen waar ik mee bezig ben als dat een storm van protest of woede oplevert, een grote mond hebben tegen de sociale dienst als ik eigenlijk mijn ex onredelijk vind.
Hij vond me stiekem. Ik leer nu mezelf dat dat me geen slecht persoon maakt. Maar liever was ik moedig, schreeuwde ik tegen hem dat hij het verkeerd had, dat 'ie een verwrongen kop had.
maandag 27 augustus 2007 om 22:22
quote:Iseo schreef op 27 augustus 2007 @ 09:22:
Nicole, hoe gaat het met je? Hoe was dit weekend?
Hoe gaat het met je kinderen, en heb je wat meer duidelijkheid kunnen krijgen van je vriend, hebben jullie gepraat?
Sterkte met de gesprekken voor je zoon
Dank je Iseo, mijn weekend was over het algemeen heerlijk; we hebben allerlei dingen samen gedaan. Maar: hij noemt me heel vaak zijn 'volgende ex' en ik heb hem laten weten, dat ik dat niet meer grappig vind. maar blijkbaar begreep hij dat niet helemaal.
De kids zijn bij hun vader geweest. Ik hoorde dat hij alweer een nieuwe vriendin heeft, zijn vorige relatie (samenwonen) is net 2 maanden uit... Lijkt me voor de kids niet zo prettig....
Vandaag een gesprek op BJZ gehad; er wordt echt op plaatsing aangestuurd, dat zou momenteel het beste zijn...volgens alle hulpverleners die bij ons gezin betrokken zijn.... Blijft moeilijk: je kan pas achteraf zeggen, of zoiets goed is geweest of niet... En mijn omgeving (familie) heeft me er al op aangesproken: het is een schande, als zoiets gaat gebeuren.
Zelf denk ik echter, dat ik mijn zoon niet dat kan bieden wat hij echt nodig heeft: professionele begeleiding...en ik wil gewoon dat hij later goed terechtkomt...
Ook aan mijn dochter moet ik denken, die zich momenteel al langer niet veilig voelt in huis...maar ik sta er dus alleen voor (met steun van mijn vriend wel. maar ja, die zie ik alleen de weekenden); valt niet altijd mee...
Groetjes,
Nicole
Nicole, hoe gaat het met je? Hoe was dit weekend?
Hoe gaat het met je kinderen, en heb je wat meer duidelijkheid kunnen krijgen van je vriend, hebben jullie gepraat?
Sterkte met de gesprekken voor je zoon
Dank je Iseo, mijn weekend was over het algemeen heerlijk; we hebben allerlei dingen samen gedaan. Maar: hij noemt me heel vaak zijn 'volgende ex' en ik heb hem laten weten, dat ik dat niet meer grappig vind. maar blijkbaar begreep hij dat niet helemaal.
De kids zijn bij hun vader geweest. Ik hoorde dat hij alweer een nieuwe vriendin heeft, zijn vorige relatie (samenwonen) is net 2 maanden uit... Lijkt me voor de kids niet zo prettig....
Vandaag een gesprek op BJZ gehad; er wordt echt op plaatsing aangestuurd, dat zou momenteel het beste zijn...volgens alle hulpverleners die bij ons gezin betrokken zijn.... Blijft moeilijk: je kan pas achteraf zeggen, of zoiets goed is geweest of niet... En mijn omgeving (familie) heeft me er al op aangesproken: het is een schande, als zoiets gaat gebeuren.
Zelf denk ik echter, dat ik mijn zoon niet dat kan bieden wat hij echt nodig heeft: professionele begeleiding...en ik wil gewoon dat hij later goed terechtkomt...
Ook aan mijn dochter moet ik denken, die zich momenteel al langer niet veilig voelt in huis...maar ik sta er dus alleen voor (met steun van mijn vriend wel. maar ja, die zie ik alleen de weekenden); valt niet altijd mee...
Groetjes,
Nicole
maandag 27 augustus 2007 om 22:36
Nicole, wat een ontzettend zware keuze! Lijkt me ook vreselijk als je familie je daarom nu al veroordeelt. Kun je daar mee omgaan? Dat zou mij dus absoluut niet lukken denk ik. Dan moet je toch behoorlijk stevig in je schoenen staat lijkt me.
En ik kan me ook goed voorstellen dat je het geen leuke grap vindt om 'de volgende ex' genoemd te worden. Misschien nog maar eens aankaarten op een moment dat hij het niet nét heeft gezegd?
En ik kan me ook goed voorstellen dat je het geen leuke grap vindt om 'de volgende ex' genoemd te worden. Misschien nog maar eens aankaarten op een moment dat hij het niet nét heeft gezegd?
dinsdag 28 augustus 2007 om 00:40
Dag lieve schatten, ik heb heel snel bijgelezen, ik hoop morgen meer tijd te hebben om ook rustig te reageren. Ik heb vandaag een rustige maar goedgevulde dag gehad (vakantie! ) en dus ging het tamelijk goed. Afleiding helpt.
Ik kwam nog even kijken hoe het Iseo op haar eerste dag was vergaan. Iseo , ik ben trots op je!
Mamz, hoe is het nu met je? Ben je niet meer zo somber?
Nicole, nogmaals veel sterkte met deze moeilijke beslissing, al is die feitelijk al genomen
Lemmy, lieve schat
Annemoon, dank je wel voor je mail, ik schrijf je terug zodra ik tijd heb!
Thirza, Elfje en Vrouwtje Klets, ik denk aan jullie.
slaap zacht,
dubio
Ik kwam nog even kijken hoe het Iseo op haar eerste dag was vergaan. Iseo , ik ben trots op je!
Mamz, hoe is het nu met je? Ben je niet meer zo somber?
Nicole, nogmaals veel sterkte met deze moeilijke beslissing, al is die feitelijk al genomen
Lemmy, lieve schat
Annemoon, dank je wel voor je mail, ik schrijf je terug zodra ik tijd heb!
Thirza, Elfje en Vrouwtje Klets, ik denk aan jullie.
slaap zacht,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 28 augustus 2007 om 08:04
Nicole, het zit je echt aan alle kanten niet mee. Denk je dat je vriend echt alleen een grapje maakt of zit er wel een serieuse ondertoon in?
Annemoon, eigenlijk is mijn stiekem zijn gelijk met die relatie verdwenen. Voel me nu niet stiekem, als ik iets te zeggen heb dan zeg ik het, al maak ik net als ieder ander wel een afweging of iets zeggen gepast is of niet.
Tijdens de relatie had ik er wel heel erg last van dat ik zo genoemd werd, en dat ik ook inderdaad dingen niet open met hem besprak. Allerlei dingen die ons beiden wel degelijk aangingen durfde ik niet te bespreken, weer onrust, weer doodzwijgen, whatever, ik hield mijn mond liever en kwam er meer dan eens achter dat ik toch beter had kunnen praten, dat de problemen alleen maar groter werden.
Annemoon, eigenlijk is mijn stiekem zijn gelijk met die relatie verdwenen. Voel me nu niet stiekem, als ik iets te zeggen heb dan zeg ik het, al maak ik net als ieder ander wel een afweging of iets zeggen gepast is of niet.
Tijdens de relatie had ik er wel heel erg last van dat ik zo genoemd werd, en dat ik ook inderdaad dingen niet open met hem besprak. Allerlei dingen die ons beiden wel degelijk aangingen durfde ik niet te bespreken, weer onrust, weer doodzwijgen, whatever, ik hield mijn mond liever en kwam er meer dan eens achter dat ik toch beter had kunnen praten, dat de problemen alleen maar groter werden.
dinsdag 28 augustus 2007 om 09:44
Mamz, ik durfde dat ook niet, het leek nooit het juiste moment te zijn en ik hoopte vaak maar dat iets over zou waaien. Maar was ik stiekem?
Ik hield wel dingen achter, zoals kleine zaken, wat ik voor mezelf had gekocht in de winkel, of ik loog over geld. Maar dan vooral omdat ik anders helemaal geen ruimte voor mij had.
Ook belangrijke zaken hield ik achter als het er niet bij kon, als er al te veel onrust was.
Ex vond het veel te handig om me ergens van te beschuldigen. Was dat bij jou ook niet zo?
Ergens op betrapt worden, en het is veel erger gemaakt dan het eigenlijk was, en alle omstandigheden tellen niet meer mee.
Terwijl andersom er altijd een excuus, een reden was, bij hem.
Maar het doet zeer, als je beschuldigd wordt van iets, en je bent juist niet zo. Of het werd ingegeven door de omstandigheden waarin je toen inmiddels leefde.
Sommige dingen zijn inderdaad ook met de relatie verdwenen. Meteen over, en toch blijft ergens die gedachte over jezelf.
Dat je liegt, of een harde kant hebt ontwikkeld, of dat gevoel van heel zwak zijn juist.
Lieve Nicole
ik vind wat je schrijft wat lastig te volgen. Het komt op mij wat verwarrend over.
Ik begrijp niet goed wat jij nu echt aan je vriend hebt, zeker in deze tijd waarin je voor een ingrijpende beslissing staat en van je omgeving weinig steun hebt te verwachten.
En waarom begrijpt hij niet dat dat geen leuk grapje is? Waarom zou het wel een leuk grapje zijn?
Je familie, die opmerking, dat vind ik echt een schande....
Dat kunnen ze toch niet maken?
Hebben die mensen geen inlevingsvermogen of hebben ze zich eigenlijk wel eens verdiept in de problemen, hebben ze je wel aangeboden mee te denken, zijn ze er voor je zoon?
En net wat Dubiootje al schreef, eigenlijk is de beslissing al genomen, eigenlijk is al duidelijk wat op dit moment het beste zou zijn, alleen moet jij er nog vrede mee zien te vinden, je niet zo schuldig en onzeker voelen over of je wel een goede moeder bent als je kiest voor uithuisplaatsing van je zoon.
Voor je dochter lijkt het zeker heel erg van belang dat er iets gaat gebeuren, als zij zich echt niet meer veilig voelt thuis.
Echt moeilijk zeg
Ik hield wel dingen achter, zoals kleine zaken, wat ik voor mezelf had gekocht in de winkel, of ik loog over geld. Maar dan vooral omdat ik anders helemaal geen ruimte voor mij had.
Ook belangrijke zaken hield ik achter als het er niet bij kon, als er al te veel onrust was.
Ex vond het veel te handig om me ergens van te beschuldigen. Was dat bij jou ook niet zo?
Ergens op betrapt worden, en het is veel erger gemaakt dan het eigenlijk was, en alle omstandigheden tellen niet meer mee.
Terwijl andersom er altijd een excuus, een reden was, bij hem.
Maar het doet zeer, als je beschuldigd wordt van iets, en je bent juist niet zo. Of het werd ingegeven door de omstandigheden waarin je toen inmiddels leefde.
Sommige dingen zijn inderdaad ook met de relatie verdwenen. Meteen over, en toch blijft ergens die gedachte over jezelf.
Dat je liegt, of een harde kant hebt ontwikkeld, of dat gevoel van heel zwak zijn juist.
Lieve Nicole
ik vind wat je schrijft wat lastig te volgen. Het komt op mij wat verwarrend over.
Ik begrijp niet goed wat jij nu echt aan je vriend hebt, zeker in deze tijd waarin je voor een ingrijpende beslissing staat en van je omgeving weinig steun hebt te verwachten.
En waarom begrijpt hij niet dat dat geen leuk grapje is? Waarom zou het wel een leuk grapje zijn?
Je familie, die opmerking, dat vind ik echt een schande....
Dat kunnen ze toch niet maken?
Hebben die mensen geen inlevingsvermogen of hebben ze zich eigenlijk wel eens verdiept in de problemen, hebben ze je wel aangeboden mee te denken, zijn ze er voor je zoon?
En net wat Dubiootje al schreef, eigenlijk is de beslissing al genomen, eigenlijk is al duidelijk wat op dit moment het beste zou zijn, alleen moet jij er nog vrede mee zien te vinden, je niet zo schuldig en onzeker voelen over of je wel een goede moeder bent als je kiest voor uithuisplaatsing van je zoon.
Voor je dochter lijkt het zeker heel erg van belang dat er iets gaat gebeuren, als zij zich echt niet meer veilig voelt thuis.
Echt moeilijk zeg
