Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 26 augustus 2007 om 14:46
Lieve Iseo,
Het doet me zo'n verdriet te lezen dat jij zo negatief over jezelf denkt. Ik zou je willen zeggen wat een intelligente, mooie, invoelende, bijzondere vrouw je bent. Ik denk dat iedereen op het topic dat kan bevestigen. Ik heb je via de mail nog veel beter leren kennen. En wat je een keer aan mij schreef, schrijf ik je nu terug: jij bent écht. Dat zijn niet zo heel veel mensen, dat maakt jou bijzonder.
Maar ik, en iedereen hier op het topic, kunnen je honderd keer zeggen wat een mooi persoon jij bent, jij zal het toch niet geloven. Want je hoort nog steeds de stemmen van anderen die het tegendeel zeggen, die zeggen of je laten voelen dat je dom en lelijk en niets waard bent. Die stemmen zijn sterker dan de onze.
Het is nu tijd om naar je eigen stem te luisteren, lieve Iseo. Want diep in jezelf weet je heel goed wat je waard bent. Je weet dat je een fantastische, toegewijde moeder bent voor je kleine meid. Je weet dat je een gave hebt om te schrijven en voor muziek. Kijk nu eens in de spiegel Iseo, en zie die vrouw voor je staan. Die zien anderen ook in jou. Dat ben jij.
dubio
Het doet me zo'n verdriet te lezen dat jij zo negatief over jezelf denkt. Ik zou je willen zeggen wat een intelligente, mooie, invoelende, bijzondere vrouw je bent. Ik denk dat iedereen op het topic dat kan bevestigen. Ik heb je via de mail nog veel beter leren kennen. En wat je een keer aan mij schreef, schrijf ik je nu terug: jij bent écht. Dat zijn niet zo heel veel mensen, dat maakt jou bijzonder.
Maar ik, en iedereen hier op het topic, kunnen je honderd keer zeggen wat een mooi persoon jij bent, jij zal het toch niet geloven. Want je hoort nog steeds de stemmen van anderen die het tegendeel zeggen, die zeggen of je laten voelen dat je dom en lelijk en niets waard bent. Die stemmen zijn sterker dan de onze.
Het is nu tijd om naar je eigen stem te luisteren, lieve Iseo. Want diep in jezelf weet je heel goed wat je waard bent. Je weet dat je een fantastische, toegewijde moeder bent voor je kleine meid. Je weet dat je een gave hebt om te schrijven en voor muziek. Kijk nu eens in de spiegel Iseo, en zie die vrouw voor je staan. Die zien anderen ook in jou. Dat ben jij.
dubio
Ga in therapie!
zondag 26 augustus 2007 om 14:54
Lieve Elfje, fijn even van je te horen
Ik ben blij met elke reactie, echt waar. Schrijf nu maar gewoon wat in je opkomt. Ik vind het waardevolle van dit topic dat iedereen vanuit zijn eigen gevoelens en situatie reageert. Zo krijg je verschillende reacties uit verschillende invalshoeken. Iedereen reageert op datgene wat ze herkent. En daardoor krijg ik een breder beeld op mijn eigen situatie. En gewoon het feit dát je reageert vind ik al heel fijn.
Meiden, ik merk dat we vaak erg in de knoop zitten met hoeveel we (moeten) bijdragen aan het forum en hoeveel aandacht we voor onszelf mogen vragen. Ik zit er nu ook mee, bedenk dat ik gisteravond het hele topic gemonopoliseerd heb met mijn liefdesverdriet, terwijl Mamz het zo slecht heeft en Nicole zo'n enorm probleem heeft.
Maar het topic is groot genoeg meiden. Iedereen krijgt een kans. Soms hebben we aandacht voor onszelf nodig, moeten we ontvangen en kunnen we even niet geven. En een andere keer geven we weer aan een ander die dat nodig heeft. We zijn met genoeg om dat te kunnen. Dus kunnen we ophouden met te twijfelen of een ander wel op ons zit te wachten en gewoon schrijven?
liefs,
dubio (die tot 1 uur op haar bed gelegen heeft, een unicum!!!)
Ik ben blij met elke reactie, echt waar. Schrijf nu maar gewoon wat in je opkomt. Ik vind het waardevolle van dit topic dat iedereen vanuit zijn eigen gevoelens en situatie reageert. Zo krijg je verschillende reacties uit verschillende invalshoeken. Iedereen reageert op datgene wat ze herkent. En daardoor krijg ik een breder beeld op mijn eigen situatie. En gewoon het feit dát je reageert vind ik al heel fijn.
Meiden, ik merk dat we vaak erg in de knoop zitten met hoeveel we (moeten) bijdragen aan het forum en hoeveel aandacht we voor onszelf mogen vragen. Ik zit er nu ook mee, bedenk dat ik gisteravond het hele topic gemonopoliseerd heb met mijn liefdesverdriet, terwijl Mamz het zo slecht heeft en Nicole zo'n enorm probleem heeft.
Maar het topic is groot genoeg meiden. Iedereen krijgt een kans. Soms hebben we aandacht voor onszelf nodig, moeten we ontvangen en kunnen we even niet geven. En een andere keer geven we weer aan een ander die dat nodig heeft. We zijn met genoeg om dat te kunnen. Dus kunnen we ophouden met te twijfelen of een ander wel op ons zit te wachten en gewoon schrijven?
liefs,
dubio (die tot 1 uur op haar bed gelegen heeft, een unicum!!!)
Ga in therapie!
zondag 26 augustus 2007 om 15:59
quote:Iseo schreef op 26 augustus 2007 @ 13:07:
Elf, kun je aangeven waar je nu staat?
Op welk punt ben je aangekomen?
Hoe gaat het, wat zie je?
Hoi Iseo,
Ik was een lange wandeling aan het maken met mijn hond, maar ben nu terug met een beker thee en een marshmallow met chocola...hmmmm......
Ik vind jouw vragen moeilijk te beantwoorden, maar toen ik vanmiddag terug aan het lezen was op de partnermishandeling merk ik dat de wanhoop niet meer zo bij me leeft. In november 2005 begon ik met schrijven daar tot een half jaar geleden denk ik.
Maar toen was het echt met heel veel wanhoop vooral naar mezelf toe, alsof ik mezelf helemaal kwijt was, wat ook waar was. Waar ik nu sta? geen idee Iseo. Op het moment zit ik lekker in mijn vel en pieker ik niet en kijk ik wat de dag mij brengt. Ook heb ik het idee dat man echt zijn best doet om mij in mijn waarde te laten en dan niet alleen om zijn eigen hachie te redden, maar omdat hij inziet wat hij me heeft aangedaan. Misschien zit ik er helemaal naast, maar dat zal de tijd leren. Het voornaamste is voor mij denk ik wel dat ik nu dichter bij mezelf sta en dat ik mezelf meer waardeer. Ik bungel niet meer ergens onderaan mijn eigen voeten en laat niet over me heen lopen wat mijn man aangaat. Wat er gebeurt met me als we werkelijk een ruzie gaan krijgen die niet gelijkwaardig is, dat weet ik niet. Ik denk dat ik zover ben, dat ik geen ongelijkwaardige situatie accepteer. Of ik helemaal onvoorwaardelijk van hem hou, dat weet ik niet, maar het respect komt een beetje terug voor hem.
Maar nogmaal een vraag aan jou..Welke opleiding ga je nu volgen?
En Mamzelle, mag ik vragen welke opleiding/ cursus jij volgt? Jij woont toch ook in Rotterdam?
En Dubio, bedankt voor je reactie.....En als jij gisteren het forum voor jezelf had zoals jij dat een beetje omschrijft...nou en??? dat geeft toch niet? Dan was dat voor jou nodig. Ik kom hier eens in de zoveel tijd ook langs denderen en dan schrijf ik ook alleen maar over mezelf. Ook ik vind dat dan egoïstisch van mezelf, maar het is dan nodig denk ik... Maar Dubio, je mag wel uitkijken dat je niet in een mol verandert.
...1 uur je bed uit...pfffff....dat is voor mij heel lang geleden dat ik dat heb gedaan.....Ik vind 8 uur wakker worden al heel laat........
Ik ga mijn thee even opdrinken anders wordt het koud....
doeg allemaal.....
Elf, kun je aangeven waar je nu staat?
Op welk punt ben je aangekomen?
Hoe gaat het, wat zie je?
Hoi Iseo,
Ik was een lange wandeling aan het maken met mijn hond, maar ben nu terug met een beker thee en een marshmallow met chocola...hmmmm......
Ik vind jouw vragen moeilijk te beantwoorden, maar toen ik vanmiddag terug aan het lezen was op de partnermishandeling merk ik dat de wanhoop niet meer zo bij me leeft. In november 2005 begon ik met schrijven daar tot een half jaar geleden denk ik.
Maar toen was het echt met heel veel wanhoop vooral naar mezelf toe, alsof ik mezelf helemaal kwijt was, wat ook waar was. Waar ik nu sta? geen idee Iseo. Op het moment zit ik lekker in mijn vel en pieker ik niet en kijk ik wat de dag mij brengt. Ook heb ik het idee dat man echt zijn best doet om mij in mijn waarde te laten en dan niet alleen om zijn eigen hachie te redden, maar omdat hij inziet wat hij me heeft aangedaan. Misschien zit ik er helemaal naast, maar dat zal de tijd leren. Het voornaamste is voor mij denk ik wel dat ik nu dichter bij mezelf sta en dat ik mezelf meer waardeer. Ik bungel niet meer ergens onderaan mijn eigen voeten en laat niet over me heen lopen wat mijn man aangaat. Wat er gebeurt met me als we werkelijk een ruzie gaan krijgen die niet gelijkwaardig is, dat weet ik niet. Ik denk dat ik zover ben, dat ik geen ongelijkwaardige situatie accepteer. Of ik helemaal onvoorwaardelijk van hem hou, dat weet ik niet, maar het respect komt een beetje terug voor hem.
Maar nogmaal een vraag aan jou..Welke opleiding ga je nu volgen?
En Mamzelle, mag ik vragen welke opleiding/ cursus jij volgt? Jij woont toch ook in Rotterdam?
En Dubio, bedankt voor je reactie.....En als jij gisteren het forum voor jezelf had zoals jij dat een beetje omschrijft...nou en??? dat geeft toch niet? Dan was dat voor jou nodig. Ik kom hier eens in de zoveel tijd ook langs denderen en dan schrijf ik ook alleen maar over mezelf. Ook ik vind dat dan egoïstisch van mezelf, maar het is dan nodig denk ik... Maar Dubio, je mag wel uitkijken dat je niet in een mol verandert.
...1 uur je bed uit...pfffff....dat is voor mij heel lang geleden dat ik dat heb gedaan.....Ik vind 8 uur wakker worden al heel laat........
Ik ga mijn thee even opdrinken anders wordt het koud....
doeg allemaal.....
zondag 26 augustus 2007 om 17:06
quote:mamzelle schreef op 26 augustus 2007 @ 13:43:
Herkennen jullie je ex in de verslavingstopics? Die vraag heb ik dan met name aan degenen die een ex hadden die niet gebruikte. Als die er al zijn hier.Mijn 1e man gebruikte niet. Ik heb me tot nu toe niet in de verslavingstopics verdiept, maar wil dat best doen om te kijken in hoeverre zijn gedrag er toch bij past (dat is wat je je afvraagt, toch?). Welke topics bedoel je specifiek, ik zag er net eentje waarbij het om coke-verslaving ging, zijn er nog meer?
Herkennen jullie je ex in de verslavingstopics? Die vraag heb ik dan met name aan degenen die een ex hadden die niet gebruikte. Als die er al zijn hier.Mijn 1e man gebruikte niet. Ik heb me tot nu toe niet in de verslavingstopics verdiept, maar wil dat best doen om te kijken in hoeverre zijn gedrag er toch bij past (dat is wat je je afvraagt, toch?). Welke topics bedoel je specifiek, ik zag er net eentje waarbij het om coke-verslaving ging, zijn er nog meer?
zondag 26 augustus 2007 om 17:31
Lieve Iseo,
Ik kan me goed voorstellen dat je buikpijn hebt van zo'n introductiedag hoor... ik zou dat ook hebben. Ik denk dat we wat dat betreft hetzelfde in elkaar zitten, ik heb altijd moeite met omgaan met mensen, meer nog met mensen die ik niet ken, en dan is zo'n introductiedag natuurlijk wel even de overtreffende trap... maar je bent vast niet de enige die er tegenop ziet. Heel veel mensen zullen bezig zijn met zichzelf en hoe hij/zij overkomt, en niet letten op jou. En er zullen vast veel mensen zijn die ook alleen zijn en verder niemand kennen, die makkelijk aanspreekbaar zijn of jou aanspreken, zodat je misschien al wat eerste contacten kunt leggen.
Ik sprak laatst met mijn schoonmoeder over verlegen zijn en onzekerheid. Zij is een kordate dame van 60+, een vlotte prater, kletst overal en met iedereen, ze heeft een harde stem en een duidelijke mening. Met andere woorden, een vrouw die er durft te zijn. En wat bleek? Zelfs zij voelt zich regelmatig onzeker, is wel eens bang het verkeerde te zeggen, kijkt vaak tegen anderen op, vindt het best een beetje eng om te praten in onbekend gezelschap en ''vreest'' het oordeel dat anderen over haar zouden kunnen hebben. Dat had ik echt nooit verwacht. Haar kordate optreden is dus vooral haar manier om met haar onzekerheid om te gaan, en niet een teken dat zij ook daadwerkelijk niet onzeker is.
Vriendinnen en ex-collega's vinden mij ook helemaal niet onzeker, ik heb dan wel niet dat ''aanwezige'' van mijn schoonmoeder, maar schijnbaar straal ik een bepaalde rust en vastberadenheid uit die op anderen ook nog wel eens als zelfverzekerdheid overkomt.
Volgens mij is iedereen wel eens onzeker - zelfs degenen van wie je het absoluut niet zou verwachten. En degenen van wie wij denken dat zij zelfverzekerd zijn, denken hetzelfde schijnbaar wel eens van ons... Die gedachte heeft het voor mij makkelijker te accepteren gemaakt dat onzekerheid eigenlijk helemaal niet zo erg is. Ja, het is lastig voor jezelf, en je moet uitkijken dat je jezelf niet laat beperken erdoor - bang zijn om bepaalde dingen te doen bijvoorbeeld en ze dan omzeilen.
Maar wat dat betreft, lieve Iseo, ben jij al zo ver op de goede weg! Jouw beslissing is al gemaakt, jouw eerste stappen richting die opleiding zijn al genomen. Ik denk dat je je onzekerheid moet accepteren als iets dat nou eenmaal bij je hoort, je niet minder waard voelen daarom, maar een weg proberen te vinden om ermee om te gaan. En hoe erg is het nou eigenlijk om onzeker te zijn? Bij anderen vind ik het niet storend, liever onzeker dan arrogant, liever zo nu en dan twijfelend aan jezelf dan zo overtuigd te zijn van jezelf dat je de mening en gevoelens van een ander niet eens hoort of ziet.
En verder sluit ik me aan bij Dubio natuurlijk in haar lovende woorden over jou als moeder en persoon...
Succes morgen!
Ik kan me goed voorstellen dat je buikpijn hebt van zo'n introductiedag hoor... ik zou dat ook hebben. Ik denk dat we wat dat betreft hetzelfde in elkaar zitten, ik heb altijd moeite met omgaan met mensen, meer nog met mensen die ik niet ken, en dan is zo'n introductiedag natuurlijk wel even de overtreffende trap... maar je bent vast niet de enige die er tegenop ziet. Heel veel mensen zullen bezig zijn met zichzelf en hoe hij/zij overkomt, en niet letten op jou. En er zullen vast veel mensen zijn die ook alleen zijn en verder niemand kennen, die makkelijk aanspreekbaar zijn of jou aanspreken, zodat je misschien al wat eerste contacten kunt leggen.
Ik sprak laatst met mijn schoonmoeder over verlegen zijn en onzekerheid. Zij is een kordate dame van 60+, een vlotte prater, kletst overal en met iedereen, ze heeft een harde stem en een duidelijke mening. Met andere woorden, een vrouw die er durft te zijn. En wat bleek? Zelfs zij voelt zich regelmatig onzeker, is wel eens bang het verkeerde te zeggen, kijkt vaak tegen anderen op, vindt het best een beetje eng om te praten in onbekend gezelschap en ''vreest'' het oordeel dat anderen over haar zouden kunnen hebben. Dat had ik echt nooit verwacht. Haar kordate optreden is dus vooral haar manier om met haar onzekerheid om te gaan, en niet een teken dat zij ook daadwerkelijk niet onzeker is.
Vriendinnen en ex-collega's vinden mij ook helemaal niet onzeker, ik heb dan wel niet dat ''aanwezige'' van mijn schoonmoeder, maar schijnbaar straal ik een bepaalde rust en vastberadenheid uit die op anderen ook nog wel eens als zelfverzekerdheid overkomt.
Volgens mij is iedereen wel eens onzeker - zelfs degenen van wie je het absoluut niet zou verwachten. En degenen van wie wij denken dat zij zelfverzekerd zijn, denken hetzelfde schijnbaar wel eens van ons... Die gedachte heeft het voor mij makkelijker te accepteren gemaakt dat onzekerheid eigenlijk helemaal niet zo erg is. Ja, het is lastig voor jezelf, en je moet uitkijken dat je jezelf niet laat beperken erdoor - bang zijn om bepaalde dingen te doen bijvoorbeeld en ze dan omzeilen.
Maar wat dat betreft, lieve Iseo, ben jij al zo ver op de goede weg! Jouw beslissing is al gemaakt, jouw eerste stappen richting die opleiding zijn al genomen. Ik denk dat je je onzekerheid moet accepteren als iets dat nou eenmaal bij je hoort, je niet minder waard voelen daarom, maar een weg proberen te vinden om ermee om te gaan. En hoe erg is het nou eigenlijk om onzeker te zijn? Bij anderen vind ik het niet storend, liever onzeker dan arrogant, liever zo nu en dan twijfelend aan jezelf dan zo overtuigd te zijn van jezelf dat je de mening en gevoelens van een ander niet eens hoort of ziet.
En verder sluit ik me aan bij Dubio natuurlijk in haar lovende woorden over jou als moeder en persoon...
Succes morgen!
zondag 26 augustus 2007 om 19:01
Er is nog een topic, Lemmy, 'mijn broer gebruikt drugs'. Ik zou inderdaad graag jouw al dan niet aanwezige herkenning in die topics lezen.
Elfje, ik heb in Rotterdam gewoond, woon nu in het zuiden van het land.
Ik ben toch nog naar het zwembad geweest, vrij laat, maar ben wel blij dat ik het gedaan heb. Oudste mocht nu in het diepe -hij gaat 5 september afzwemmen voor zijn diploma- en die had er dus grote lol in. De kleintjes vonden het wat te koud en hebben dus konijntjes gezocht - en gejaagd.
Zelf heb ik een paar baantjes getrokken -mèn, ik ben log geworden- en heb lekker in het zonnetje gebakken.
Elfje, ik heb in Rotterdam gewoond, woon nu in het zuiden van het land.
Ik ben toch nog naar het zwembad geweest, vrij laat, maar ben wel blij dat ik het gedaan heb. Oudste mocht nu in het diepe -hij gaat 5 september afzwemmen voor zijn diploma- en die had er dus grote lol in. De kleintjes vonden het wat te koud en hebben dus konijntjes gezocht - en gejaagd.
Zelf heb ik een paar baantjes getrokken -mèn, ik ben log geworden- en heb lekker in het zonnetje gebakken.
zondag 26 augustus 2007 om 22:42
Iseootje, Dubiootje mailt je mijn mailadres, kunnen we mailen. Via het forum lukt het me niet je te bereiken.
Zoen en ik vind je ook geweldig, dat roep ik bijna elke week maar ik doe het graag nog een keer.
Allemaal bedankt voor de verjaarswensen trouwens hier en daar, heel lief!
XXX (weer in het verkeerde scherm gerageerd dus geen smiley bij de hand)
Zoen en ik vind je ook geweldig, dat roep ik bijna elke week maar ik doe het graag nog een keer.
Allemaal bedankt voor de verjaarswensen trouwens hier en daar, heel lief!
XXX (weer in het verkeerde scherm gerageerd dus geen smiley bij de hand)
zondag 26 augustus 2007 om 22:45
quote:mamzelle schreef op 26 augustus 2007 @ 19:01:
Er is nog een topic, Lemmy, 'mijn broer gebruikt drugs'. Ik zou inderdaad graag jouw al dan niet aanwezige herkenning in die topics lezen.
Lieve Mamzelle,
Ik heb de topics globaal doorgelezen. Ik herken er niet zo veel van, ja, wel dat moeilijke en onvoorspelbare gedrag natuurlijk, maar verder niet.
Ik denk niet dat mijn 1e man in de tijd dat we een relatie hadden dingen heeft gedaan die ik niet weet. Hij had geen verkeerde vrienden (had eigenlijk gewoon helemaal geen vrienden), hij maakte geen geld ''kwijt'', leende geen geld van mensen, hij werd niet gebeld door mensen die ik voorheen niet kende, etc. Mijn 1e man was eigenlijk altijd thuis bij mij, behalve wanneer hij op zijn werk was - en zijn baas was een vriend van mijn familie, dus daar is vast ook niets raars voorgevallen dat ik niet weet. Hij zat op voetbal, daar ging hij natuurlijk wel alleen naartoe. Na de wedstrijd gingen zijn teamgenoten altijd wat drinken in de kantine, maar dan ging hij naar huis, hij vond het niet zo leuk geloof ik, maar ook dacht hij dat ik dingen deed met andere mannen in de tijd dat hij weg was, dus haastte hij zich naar huis. Hij sloeg ook wel eens een wedstrijd over om die reden. Voor de rest waren we altijd samen als we ergens naartoe gingen (ik had een rijbewijs, hij niet).
Mijn 1e man had wel eens een joint gerookt voordat hij mij kende heeft hij mij verteld, maar nooit meer sinds hij mij kende. Verder is hij in de tijd dat wij een relatie hadden 1 keer dronken geweest, dat was toen we samen in zijn land waren. Hij kon slecht tegen alcohol, werd er erg verdrietig van. Nee, ik kan me niet voorstellen dat hij gebruikt heeft, welk middel dan ook. Hij had zeer weinig contacten buiten de deur zonder mij, en als hij eens weg was, wist ik altijd waarheen en met wie.
Er is nog een topic, Lemmy, 'mijn broer gebruikt drugs'. Ik zou inderdaad graag jouw al dan niet aanwezige herkenning in die topics lezen.
Lieve Mamzelle,
Ik heb de topics globaal doorgelezen. Ik herken er niet zo veel van, ja, wel dat moeilijke en onvoorspelbare gedrag natuurlijk, maar verder niet.
Ik denk niet dat mijn 1e man in de tijd dat we een relatie hadden dingen heeft gedaan die ik niet weet. Hij had geen verkeerde vrienden (had eigenlijk gewoon helemaal geen vrienden), hij maakte geen geld ''kwijt'', leende geen geld van mensen, hij werd niet gebeld door mensen die ik voorheen niet kende, etc. Mijn 1e man was eigenlijk altijd thuis bij mij, behalve wanneer hij op zijn werk was - en zijn baas was een vriend van mijn familie, dus daar is vast ook niets raars voorgevallen dat ik niet weet. Hij zat op voetbal, daar ging hij natuurlijk wel alleen naartoe. Na de wedstrijd gingen zijn teamgenoten altijd wat drinken in de kantine, maar dan ging hij naar huis, hij vond het niet zo leuk geloof ik, maar ook dacht hij dat ik dingen deed met andere mannen in de tijd dat hij weg was, dus haastte hij zich naar huis. Hij sloeg ook wel eens een wedstrijd over om die reden. Voor de rest waren we altijd samen als we ergens naartoe gingen (ik had een rijbewijs, hij niet).
Mijn 1e man had wel eens een joint gerookt voordat hij mij kende heeft hij mij verteld, maar nooit meer sinds hij mij kende. Verder is hij in de tijd dat wij een relatie hadden 1 keer dronken geweest, dat was toen we samen in zijn land waren. Hij kon slecht tegen alcohol, werd er erg verdrietig van. Nee, ik kan me niet voorstellen dat hij gebruikt heeft, welk middel dan ook. Hij had zeer weinig contacten buiten de deur zonder mij, en als hij eens weg was, wist ik altijd waarheen en met wie.
zondag 26 augustus 2007 om 23:01
Hallo Allemaal, ik heb bijgelezen maar geen puf meer om te reageren na een te druk weekend met maar weinig slaap. Jullie hebben veel geschreven zeg!
Voor iedereen een
Iseo, je hebt mail
Eleonora, leuk dat je even langskomt
Dubio, goed zo, vakantie gepland, het zal je goeddoen!
Mamzelle
Superstar, hoe gaat het?
Lemmy met je woorden zeg je goede dingen!
en voor iedereen die ik vergeten ben
ik ben moe en ga slapen
tot morgen!
Voor iedereen een
Iseo, je hebt mail
Eleonora, leuk dat je even langskomt
Dubio, goed zo, vakantie gepland, het zal je goeddoen!
Mamzelle
Superstar, hoe gaat het?
Lemmy met je woorden zeg je goede dingen!
en voor iedereen die ik vergeten ben
ik ben moe en ga slapen
tot morgen!
zondag 26 augustus 2007 om 23:13
Lemmy, bedankt voor het doorlezen.
Ik herken mijn ex totaal niet in jouw plaatje. In het begin van de relatie was hij altijd in een café of zo. Elke dag. Later -in het huis waar ik nu woon, de laatste vier jaar dus- was hij meer thuizig, kwam eigenlijk alleen maar zijn huis uit voor een blowtje of zijn werk. Of samen met ons. Of -als er geld was- om de stad uit te gaan.
Ik ben ook in zijn thuisland geweest, toen was hij ook elke nacht weg, naar het café. Daar kun je geen drugs doen, alleen alcohol en weed, en daar was'ie net zo gek als hier in de slechtste dagen. Dus misschien maak ik mezelf gek met twijfelen aan mijn waarneming.
Alleen als er geld was, dan was 'ie weg. Daar kon je vergif op innemen. Soms wist 'ie het een paar dagen te rekken, maar in al die tijd is er misschien één of twee maanden geweest dat hij relatief weinig heeft verspild. Niets verspild: ik denk niet dat dat is voorgekomen.
En als 'ie het had weten te rekken en het gebeurde toch dat 'ie met geld ging strooien, dan was het steevast mijn schuld.
Allerlei wilde plannen beramen - ik ga weed verkopen en dan word ik rijk - en dan mij beschuldigen van die blik in mijn ogen, waaraan hij wel kon zien dat ik er geen vertrouwen in had.
Met weed op pad gaan -voor verkoop- en dan niet wijs genoeg om te weten dat hij dan niet moest drinken. Zodra hij dronken was was hij -neem ik aan- speelgoed voor mensen die misbruik van hem konden maken.
Ik ga overigens ook slapen. Mooie film gezien.
Ik herken mijn ex totaal niet in jouw plaatje. In het begin van de relatie was hij altijd in een café of zo. Elke dag. Later -in het huis waar ik nu woon, de laatste vier jaar dus- was hij meer thuizig, kwam eigenlijk alleen maar zijn huis uit voor een blowtje of zijn werk. Of samen met ons. Of -als er geld was- om de stad uit te gaan.
Ik ben ook in zijn thuisland geweest, toen was hij ook elke nacht weg, naar het café. Daar kun je geen drugs doen, alleen alcohol en weed, en daar was'ie net zo gek als hier in de slechtste dagen. Dus misschien maak ik mezelf gek met twijfelen aan mijn waarneming.
Alleen als er geld was, dan was 'ie weg. Daar kon je vergif op innemen. Soms wist 'ie het een paar dagen te rekken, maar in al die tijd is er misschien één of twee maanden geweest dat hij relatief weinig heeft verspild. Niets verspild: ik denk niet dat dat is voorgekomen.
En als 'ie het had weten te rekken en het gebeurde toch dat 'ie met geld ging strooien, dan was het steevast mijn schuld.
Allerlei wilde plannen beramen - ik ga weed verkopen en dan word ik rijk - en dan mij beschuldigen van die blik in mijn ogen, waaraan hij wel kon zien dat ik er geen vertrouwen in had.
Met weed op pad gaan -voor verkoop- en dan niet wijs genoeg om te weten dat hij dan niet moest drinken. Zodra hij dronken was was hij -neem ik aan- speelgoed voor mensen die misbruik van hem konden maken.
Ik ga overigens ook slapen. Mooie film gezien.
zondag 26 augustus 2007 om 23:34
Het zou mij alleen maar meer vragen opleveren. De grootste dan hoe ik zo ontzettend naïef had kunnen zijn. Maar het zou ook een verklaring kunnen opleveren die misschien meer afdoende is dan alleen een persoonlijkheidsstoornis.
Het is zo moeilijk te accepteren dat iemand manipuleert, dat iemand dat nodig vindt binnen een relatie.
Okee, met de relatie ben ik klaar, maar met mijn idee over hoe mensen in elkaar steken, wat je kunt tegenkomen bij andere mensen, nog helemaal niet. Ik vind het eng dat iemand zo kan zijn.
Het is zo moeilijk te accepteren dat iemand manipuleert, dat iemand dat nodig vindt binnen een relatie.
Okee, met de relatie ben ik klaar, maar met mijn idee over hoe mensen in elkaar steken, wat je kunt tegenkomen bij andere mensen, nog helemaal niet. Ik vind het eng dat iemand zo kan zijn.
zondag 26 augustus 2007 om 23:41
Dat is ook eng. Ik begrijp wat je bedoelt, dat hij onder invloed van drugs dingen heeft gedaan is dan ergens toch beter te begrijpen, hij wist dan niet wat hij deed. "Die van mij'' wist wel wat ie deed in ieder geval. Tenminste, tot op bepaalde hoogte, ik denk niet dat hij in staat was zich echt in te leven in een ander.
zondag 26 augustus 2007 om 23:50
Mamzie, snap wat je bedoelt.
En het is ook heel lastig denk ik om er een reden voor te geven.
Als ik naar mijn ex kijk zat hij zo vast in zijn eigen manier van doen, in zijn vreemde logica, in zijn behoefte aan middelen, in zijn verwardheid en ook dat hij een hekel aan zichzelf had om wat hij deed want ergens gaf hij echt om mij, maar daar moest hij dan weer mij de schuld van geven om het die dag weer goed te krijgen voor hemzelf, etc etc.
alles bij elkaar maakt het een onbetrouwbaar persoon.
Iemand die zich zo gedraagt binnen de relatie.
Alles komt samen, en de uitkomst is dit soort gedrag, de dingen die jij hebt meegemaakt.
Ik herken ook echt wat van mijn ex in de jouwe.
Mijn ex heeft zeker een ps.
Maar ook echt verslavingsproblemen.
En ik voel me erg naief, want achteraf gezien tel je alles bij elkaar op en zie je steeds meer het complete plaatje van hoe het was en dan is het heel pijnlijk om te zien hoe lang je doorging, hoezeer je bleef vechten voor de relatie. Ik geloofde erin, hield van hem, gaf alles op en was blind voor de werkelijkheid. Ik vond nog steeds wat ik zocht, ergens moet dat zo zijn geweest. Dus mijn zelfvertrouwen heeft ook een flinke beschadiging opgelopen, door de keuzes die ik jarenlang voor mezelf maakte.
Het is heel eng dat iemand zo kan zijn.
Het is echt eng om terug te kijken en te zien hoe hij me haatte. Die blik in zijn ogen, de momenten dat het echt fout ging.
Ik verwacht nog steeds bij mensen, vooral mannen dat ze ineens kunnen omslaan en diezelfde blik krijgen, dezelfde uitdrukking, houding, dat het plotseling gevaarlijk wordt.
Thirz, dat is ook zo als ik jouw verhaal lees. Vind dat lastig uit te leggen, maar ik zie de hele tijd voor me hoe jouw ex ineens kan gaan losbarsten.
En het is ook heel lastig denk ik om er een reden voor te geven.
Als ik naar mijn ex kijk zat hij zo vast in zijn eigen manier van doen, in zijn vreemde logica, in zijn behoefte aan middelen, in zijn verwardheid en ook dat hij een hekel aan zichzelf had om wat hij deed want ergens gaf hij echt om mij, maar daar moest hij dan weer mij de schuld van geven om het die dag weer goed te krijgen voor hemzelf, etc etc.
alles bij elkaar maakt het een onbetrouwbaar persoon.
Iemand die zich zo gedraagt binnen de relatie.
Alles komt samen, en de uitkomst is dit soort gedrag, de dingen die jij hebt meegemaakt.
Ik herken ook echt wat van mijn ex in de jouwe.
Mijn ex heeft zeker een ps.
Maar ook echt verslavingsproblemen.
En ik voel me erg naief, want achteraf gezien tel je alles bij elkaar op en zie je steeds meer het complete plaatje van hoe het was en dan is het heel pijnlijk om te zien hoe lang je doorging, hoezeer je bleef vechten voor de relatie. Ik geloofde erin, hield van hem, gaf alles op en was blind voor de werkelijkheid. Ik vond nog steeds wat ik zocht, ergens moet dat zo zijn geweest. Dus mijn zelfvertrouwen heeft ook een flinke beschadiging opgelopen, door de keuzes die ik jarenlang voor mezelf maakte.
Het is heel eng dat iemand zo kan zijn.
Het is echt eng om terug te kijken en te zien hoe hij me haatte. Die blik in zijn ogen, de momenten dat het echt fout ging.
Ik verwacht nog steeds bij mensen, vooral mannen dat ze ineens kunnen omslaan en diezelfde blik krijgen, dezelfde uitdrukking, houding, dat het plotseling gevaarlijk wordt.
Thirz, dat is ook zo als ik jouw verhaal lees. Vind dat lastig uit te leggen, maar ik zie de hele tijd voor me hoe jouw ex ineens kan gaan losbarsten.
maandag 27 augustus 2007 om 00:01
Ja, Lemmy, dat de drugs de verklaring zijn voor dat gedrag.
Mijn ex geloofde dat zelf ook wel, hij wilde ook vaker echt stoppen met drinken, met de andere dingen die hij deed. Om de zoveel tijd was er een plan om het beter te maken, beter te krijgen.
Maar ik heb eigenlijk ervaren dat drugs of drank wel versterken wat er al in zit, maar niet vanuit het niets iets veroorzaken.
Zijn paranoide gedrag, dat had hij al maar werd versterkt door gebruik.
De manier waarop hij zich uitte, door drank nog sneller geneigd het lichamelijk te uiten, de agressie sneller aanwezig. De verwardheid van andere middelen, het wegvluchten voor zichzelf, maar het afreageren op mij omdat ik niet meewerkte (ook al deed ik mijn best..)
Maar verder, het andere gedrag van een verslaafde, het liegen en bedriegen en altijd een dubbele agenda hebben om de dingen voor elkaar te krijgen die hij nodig heeft, het op dingen aan sturen om excuses te hebben voor gebruik, alles bij elkaar gewoon rottig.
In de hulpverlening was trouwens geen heldere aanpak om te beginnen. Eerst stoppen met drinken en drugs, of eerst op een andere manier starten met de behandeling?
Ex werkte even mee, maar hield altijd zijn eigen waarheid aan.
En toch denk ik dat hij het altijd allemaal wel heeft geweten, dat hij wist wat hij deed. Maar dan met te weinig inlevingsvermogen inderdaad. En ook zelf in de war, met allerlei manieren en theorieen waar hij in geloofde.
Mijn ex geloofde dat zelf ook wel, hij wilde ook vaker echt stoppen met drinken, met de andere dingen die hij deed. Om de zoveel tijd was er een plan om het beter te maken, beter te krijgen.
Maar ik heb eigenlijk ervaren dat drugs of drank wel versterken wat er al in zit, maar niet vanuit het niets iets veroorzaken.
Zijn paranoide gedrag, dat had hij al maar werd versterkt door gebruik.
De manier waarop hij zich uitte, door drank nog sneller geneigd het lichamelijk te uiten, de agressie sneller aanwezig. De verwardheid van andere middelen, het wegvluchten voor zichzelf, maar het afreageren op mij omdat ik niet meewerkte (ook al deed ik mijn best..)
Maar verder, het andere gedrag van een verslaafde, het liegen en bedriegen en altijd een dubbele agenda hebben om de dingen voor elkaar te krijgen die hij nodig heeft, het op dingen aan sturen om excuses te hebben voor gebruik, alles bij elkaar gewoon rottig.
In de hulpverlening was trouwens geen heldere aanpak om te beginnen. Eerst stoppen met drinken en drugs, of eerst op een andere manier starten met de behandeling?
Ex werkte even mee, maar hield altijd zijn eigen waarheid aan.
En toch denk ik dat hij het altijd allemaal wel heeft geweten, dat hij wist wat hij deed. Maar dan met te weinig inlevingsvermogen inderdaad. En ook zelf in de war, met allerlei manieren en theorieen waar hij in geloofde.
maandag 27 augustus 2007 om 00:10
Als ik die topics over verslaving lees, vind ik dat wel erg heftig. Ik kan me niet eens voorstellen hoe mijn 1e man zou zijn geweest als hij ook nog een alcohol- of drugsverslaving had gehad. Ik heb bij anderen wel eens gezien dat bepaalde eigenschappen onder invloed erg versterkt kunnen worden. En als iemand dan toch al zo gefrustreerd, onvoorspelbaar en agressief is... geen wonder dat dat dan juist de momenten waren waarop het bij jou, Iseo, het meest uit de hand liep.
maandag 27 augustus 2007 om 00:16
Elf, ik heb wat vragen nav jouw post, goed?
Vind jij het belangrijk dat hij gaat inzien wat hij je heeft aan gedaan? Is dat iets wat je nu van hem wilt merken?
Heb je het gevoel dat je daarna pas een besluit kan maken, wanneer je in ieder geval duidelijk is geworden dat hij beseft wat er allemaal is gebeurd en hoe hij zich jarenlang heeft gedragen/misdragen?
Heb je het idee dat je pas een besluit hoeft te nemen als er weer echt iets gebeurt? Je schrijft dat je denkt dat je zover bent dat je geen ongelijkwaardige situatie meer accepteert.
Fijn dat je beter in je vel zit
Lijkt me heel moeilijk om die berichten op de andere site terug te lezen.
Heb je wel eens het idee dat het over iemand anders gaat dan je man, of over iemand anders dan jou?
En ik vroeg me ook af, je schreef even wat over de hond (ik heb trouwens ook een hond!) is dat nu veranderd, gaat dat nu beter? Merk je nog iets van dat afreageren op de hond, is die nog zo bangig voor je man?
Vind jij het belangrijk dat hij gaat inzien wat hij je heeft aan gedaan? Is dat iets wat je nu van hem wilt merken?
Heb je het gevoel dat je daarna pas een besluit kan maken, wanneer je in ieder geval duidelijk is geworden dat hij beseft wat er allemaal is gebeurd en hoe hij zich jarenlang heeft gedragen/misdragen?
Heb je het idee dat je pas een besluit hoeft te nemen als er weer echt iets gebeurt? Je schrijft dat je denkt dat je zover bent dat je geen ongelijkwaardige situatie meer accepteert.
Fijn dat je beter in je vel zit
Lijkt me heel moeilijk om die berichten op de andere site terug te lezen.
Heb je wel eens het idee dat het over iemand anders gaat dan je man, of over iemand anders dan jou?
En ik vroeg me ook af, je schreef even wat over de hond (ik heb trouwens ook een hond!) is dat nu veranderd, gaat dat nu beter? Merk je nog iets van dat afreageren op de hond, is die nog zo bangig voor je man?
maandag 27 augustus 2007 om 00:17
quote:Iseo schreef op 27 augustus 2007 @ 00:01:
En toch denk ik dat hij het altijd allemaal wel heeft geweten, dat hij wist wat hij deed. Maar dan met te weinig inlevingsvermogen inderdaad. En ook zelf in de war, met allerlei manieren en theorieen waar hij in geloofde.
En dat is het nare...
Aan de ene kant kan ik denken dat hij niet begrepen heeft hoezeer hij mij kwetste, het niet heeft kúnnen begrijpen omdat hij daarin beperkt was. Maar aan de andere kant begreep hij het schijnbaar toch goed genoeg om op de momenten dat hij het weer goed wilde maken, precies de excuses te kunnen maken die nodig waren. Dus dan tóch in staat zijn om exact te benoemen waar hij de fout in was gegaan, en te zeggen dat hij me nooit meer zo'n pijn wilde doen omdat ik dat niet verdiend had. Dat konden die exen van ons allemaal toch? Net het juiste weten te zeggen om de zaak te redden...
Daarmee haalde hij mijn eerdere bewering eigenlijk onderuit, want iemand die geen inlevingsvermogen heeft, kan ook geen doeltreffende excuses maken, toch? Dus dan toch... was hij "gewoon slecht"?
En toch denk ik dat hij het altijd allemaal wel heeft geweten, dat hij wist wat hij deed. Maar dan met te weinig inlevingsvermogen inderdaad. En ook zelf in de war, met allerlei manieren en theorieen waar hij in geloofde.
En dat is het nare...
Aan de ene kant kan ik denken dat hij niet begrepen heeft hoezeer hij mij kwetste, het niet heeft kúnnen begrijpen omdat hij daarin beperkt was. Maar aan de andere kant begreep hij het schijnbaar toch goed genoeg om op de momenten dat hij het weer goed wilde maken, precies de excuses te kunnen maken die nodig waren. Dus dan tóch in staat zijn om exact te benoemen waar hij de fout in was gegaan, en te zeggen dat hij me nooit meer zo'n pijn wilde doen omdat ik dat niet verdiend had. Dat konden die exen van ons allemaal toch? Net het juiste weten te zeggen om de zaak te redden...
Daarmee haalde hij mijn eerdere bewering eigenlijk onderuit, want iemand die geen inlevingsvermogen heeft, kan ook geen doeltreffende excuses maken, toch? Dus dan toch... was hij "gewoon slecht"?
maandag 27 augustus 2007 om 00:25
Lemmy, ik voel me zo stom
Vanaf het begin wist ik eigenlijk wel al van zijn gebruik, ik was er zelf bij.
Het leek zo anders, onschuldig, of het inspiratie gaf (muziek maken) en er waren goede redenen om even van de wereld weg te willen vluchten: de dood van twee mensen waar hij het erg moeilijk mee had.
Zelf natuurlijk ook wel ervaring, en ik dronk ook toen ik 17 was.
Ik vind het opvallend hoe ik er iets anders van kon maken, in mijn hoofd, dan wat ik zag.
Ik gaf er een verklaring voor, een reden.
En die avonden samen in het begin, wijntje/biertje, blowtje, het was iets waar ik me in kon vinden, het voelde speciaal.
Vanaf het begin wist ik eigenlijk wel al van zijn gebruik, ik was er zelf bij.
Het leek zo anders, onschuldig, of het inspiratie gaf (muziek maken) en er waren goede redenen om even van de wereld weg te willen vluchten: de dood van twee mensen waar hij het erg moeilijk mee had.
Zelf natuurlijk ook wel ervaring, en ik dronk ook toen ik 17 was.
Ik vind het opvallend hoe ik er iets anders van kon maken, in mijn hoofd, dan wat ik zag.
Ik gaf er een verklaring voor, een reden.
En die avonden samen in het begin, wijntje/biertje, blowtje, het was iets waar ik me in kon vinden, het voelde speciaal.
maandag 27 augustus 2007 om 00:29
quote:Lemmy schreef op 27 augustus 2007 @ 00:17:
[...]
En dat is het nare...
Aan de ene kant kan ik denken dat hij niet begrepen heeft hoezeer hij mij kwetste, het niet heeft kúnnen begrijpen omdat hij daarin beperkt was. Maar aan de andere kant begreep hij het schijnbaar toch goed genoeg om op de momenten dat hij het weer goed wilde maken, precies de excuses te kunnen maken die nodig waren. Dus dan tóch in staat zijn om exact te benoemen waar hij de fout in was gegaan, en te zeggen dat hij me nooit meer zo'n pijn wilde doen omdat ik dat niet verdiend had. Dat konden die exen van ons allemaal toch? Net het juiste weten te zeggen om de zaak te redden...
Daarmee haalde hij mijn eerdere bewering eigenlijk onderuit, want iemand die geen inlevingsvermogen heeft, kan ook geen doeltreffende excuses maken, toch? Dus dan toch... was hij "gewoon slecht"?
Ja, precies, dat vind ik nu nog zo moeilijk....
Hij wist precies wat hij moest zeggen of doen, tot hoever hij kon gaan, en hoe hij mij zover moest krijgen iets te doen, mij overhalen etc.
Mijn ex is erg intelligent, ik kan niet tegen hem op in een discussie, hij praat snel en veel en het 'klopt', zijn verhaal.
Ik kwam er niet tussen, gaf het op, ook al wilde ik mijn kant vertellen, mijzelf verdedigen.
[...]
En dat is het nare...
Aan de ene kant kan ik denken dat hij niet begrepen heeft hoezeer hij mij kwetste, het niet heeft kúnnen begrijpen omdat hij daarin beperkt was. Maar aan de andere kant begreep hij het schijnbaar toch goed genoeg om op de momenten dat hij het weer goed wilde maken, precies de excuses te kunnen maken die nodig waren. Dus dan tóch in staat zijn om exact te benoemen waar hij de fout in was gegaan, en te zeggen dat hij me nooit meer zo'n pijn wilde doen omdat ik dat niet verdiend had. Dat konden die exen van ons allemaal toch? Net het juiste weten te zeggen om de zaak te redden...
Daarmee haalde hij mijn eerdere bewering eigenlijk onderuit, want iemand die geen inlevingsvermogen heeft, kan ook geen doeltreffende excuses maken, toch? Dus dan toch... was hij "gewoon slecht"?
Ja, precies, dat vind ik nu nog zo moeilijk....
Hij wist precies wat hij moest zeggen of doen, tot hoever hij kon gaan, en hoe hij mij zover moest krijgen iets te doen, mij overhalen etc.
Mijn ex is erg intelligent, ik kan niet tegen hem op in een discussie, hij praat snel en veel en het 'klopt', zijn verhaal.
Ik kwam er niet tussen, gaf het op, ook al wilde ik mijn kant vertellen, mijzelf verdedigen.
maandag 27 augustus 2007 om 00:40
quote:Iseo schreef op 27 augustus 2007 @ 00:25:
Lemmy, ik voel me zo stom
Vanaf het begin wist ik eigenlijk wel al van zijn gebruik, ik was er zelf bij.
Het leek zo anders, onschuldig, of het inspiratie gaf (muziek maken) en er waren goede redenen om even van de wereld weg te willen vluchten: de dood van twee mensen waar hij het erg moeilijk mee had.
Zelf natuurlijk ook wel ervaring, en ik dronk ook toen ik 17 was.
Ik vind het opvallend hoe ik er iets anders van kon maken, in mijn hoofd, dan wat ik zag.
Ik gaf er een verklaring voor, een reden.
En die avonden samen in het begin, wijntje/biertje, blowtje, het was iets waar ik me in kon vinden, het voelde speciaal.
Lieve Iseo,
Jij bent niet stom hoor, lieve meid... .
Nou ja, even stom dan als ik misschien .
Bij ons waren al die dingen niet aan de orde, het drinken gebeurde bij ons sporadisch, drugs en dergelijke waren niet aan de orde, maar evengoed waren er bij ons dingen die ik niet helder zag, die ik verkeerd inschatte, romantiseerde, hoe moet ik het noemen. Bij ons voelden dingen ook speciaal, wat hij met mij had had hij met niemand anders, we zaten samen veilig in onze cocon. Wat de buitenwereld voor oordelen over ons had, daar lachten we om, of het maakte ons juist nog sterker, wij met z'n tweeën tegen de hele wereld.
Dat maakt dat je verkeerde dingen, zoals drugsgebruik in jouw situatie niet meer inschat zoals je het normaal zou doen. Dat is eigenlijk gewoon het begin, later schat je ook lichamelijk geweld niet meer in zoals je het normaal zou doen.
Lemmy, ik voel me zo stom
Vanaf het begin wist ik eigenlijk wel al van zijn gebruik, ik was er zelf bij.
Het leek zo anders, onschuldig, of het inspiratie gaf (muziek maken) en er waren goede redenen om even van de wereld weg te willen vluchten: de dood van twee mensen waar hij het erg moeilijk mee had.
Zelf natuurlijk ook wel ervaring, en ik dronk ook toen ik 17 was.
Ik vind het opvallend hoe ik er iets anders van kon maken, in mijn hoofd, dan wat ik zag.
Ik gaf er een verklaring voor, een reden.
En die avonden samen in het begin, wijntje/biertje, blowtje, het was iets waar ik me in kon vinden, het voelde speciaal.
Lieve Iseo,
Jij bent niet stom hoor, lieve meid... .
Nou ja, even stom dan als ik misschien .
Bij ons waren al die dingen niet aan de orde, het drinken gebeurde bij ons sporadisch, drugs en dergelijke waren niet aan de orde, maar evengoed waren er bij ons dingen die ik niet helder zag, die ik verkeerd inschatte, romantiseerde, hoe moet ik het noemen. Bij ons voelden dingen ook speciaal, wat hij met mij had had hij met niemand anders, we zaten samen veilig in onze cocon. Wat de buitenwereld voor oordelen over ons had, daar lachten we om, of het maakte ons juist nog sterker, wij met z'n tweeën tegen de hele wereld.
Dat maakt dat je verkeerde dingen, zoals drugsgebruik in jouw situatie niet meer inschat zoals je het normaal zou doen. Dat is eigenlijk gewoon het begin, later schat je ook lichamelijk geweld niet meer in zoals je het normaal zou doen.
