Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 28 augustus 2007 om 10:54
Goedemorgen allemaal, Dubio, je hebt gelijk, in feite is de beslissing al genomen, al kan ik nog alle kanten op...de uiteindelijke beslissing ligt nl. echt bij mezelf. Toch zal ik de knoop doorhakken, ik denk dat ik geen andere keuze heb momenteel, gezien de adviezen van de hulpverlening...
Mamzelle, ik hoop dat mijn vriend een grapje maakt met die opmerking. Hij heeft verschillende (korte) relaties gehad...nu is het een behoorlijk langdurende, en volgens mij komt daar onzekerheid en angst bij. Toch blijven zulke opmerkingen pijn doen, en kan ik me goed voorstellen dat er iets van serieuze ondertoon in zit....
Iseo, zo verwarrend als het overkomt, zo verwarrend is het ook vaak voor mezelf. Net op dat stukje, waar ik toch een inderdaad steun verwacht, krijg ik nog een keer onzekerheid, bij alles wat er al speelt; ik weet echter, dat hij zelf ook heel erg onzeker is, en dit graag wil verbloemen....
Mijn familie ziet trouwens inderdaad niet de problematiek. Als ik maar gewoon doe, zal er met mijn zoon niets aan de hand zijn. Hij is een lieve jongen, die wel heel erg verlegen is, en geen vriendjes heeft, maar dat moet ik maar accepteren.... En dat ik dus problemen met hem heb....dat ligt dan eigenlijk aan mij; zij hebben géén last van hem.... Maar dat hij me voortdurend claimt, bijna de baas is in huis omdat hij controle/duidelijkheid nodig heeft; doordat ik oververmoeid ben heel ver heeft kunnen doorschieten, nee, dat willen ze niet zien.... Ze zien wel, dat ik hem afscheep, hem kwijt wil, etc. Terwijl dat het laatste is wat ik wil, maar zo gaat het gewoon niet. Hij wil mij helemaal alleen voor zichzelf, duldt geen partner in mijn buurt, wil zelfs zijn zusje uit huis hebben, zodat hij mij voor zich alleen heeft...
Het is dan inderdaad voor haar veiligheid/angst beter, dat ik nu een goede beslissing neem...maar het voelt alsof ik tussen 2 kinderen moet kiezen, en dat wil ik zeker niet...ik wil voor beiden wat goed voor ze is, en als dat voor zoonlief een plaatsing is, dan moet dat maar!
Mamzelle, wat jij over jezelf schrijft, dat stiekem doen...is dat niet geweest voor je eigen veiligheid? Ik herken dit ook, deed in mijn vorige relatie ook veel dingen stiekem, had geen zin in ruzie, grote mond, etc. Je schrijft zelf al, dat je dat nu niet meer doet....je zal het nu ook niet nodig hebben, dan zal het ook een goede reden gehad hebben!
Dubio, fijn om te lezen, dat je een goede dag gehad hebt; afleiding helpt inderdaad. Hoop dat je een fijne vakantie hebt.
Groetjes,
Nicole
Mamzelle, ik hoop dat mijn vriend een grapje maakt met die opmerking. Hij heeft verschillende (korte) relaties gehad...nu is het een behoorlijk langdurende, en volgens mij komt daar onzekerheid en angst bij. Toch blijven zulke opmerkingen pijn doen, en kan ik me goed voorstellen dat er iets van serieuze ondertoon in zit....
Iseo, zo verwarrend als het overkomt, zo verwarrend is het ook vaak voor mezelf. Net op dat stukje, waar ik toch een inderdaad steun verwacht, krijg ik nog een keer onzekerheid, bij alles wat er al speelt; ik weet echter, dat hij zelf ook heel erg onzeker is, en dit graag wil verbloemen....
Mijn familie ziet trouwens inderdaad niet de problematiek. Als ik maar gewoon doe, zal er met mijn zoon niets aan de hand zijn. Hij is een lieve jongen, die wel heel erg verlegen is, en geen vriendjes heeft, maar dat moet ik maar accepteren.... En dat ik dus problemen met hem heb....dat ligt dan eigenlijk aan mij; zij hebben géén last van hem.... Maar dat hij me voortdurend claimt, bijna de baas is in huis omdat hij controle/duidelijkheid nodig heeft; doordat ik oververmoeid ben heel ver heeft kunnen doorschieten, nee, dat willen ze niet zien.... Ze zien wel, dat ik hem afscheep, hem kwijt wil, etc. Terwijl dat het laatste is wat ik wil, maar zo gaat het gewoon niet. Hij wil mij helemaal alleen voor zichzelf, duldt geen partner in mijn buurt, wil zelfs zijn zusje uit huis hebben, zodat hij mij voor zich alleen heeft...
Het is dan inderdaad voor haar veiligheid/angst beter, dat ik nu een goede beslissing neem...maar het voelt alsof ik tussen 2 kinderen moet kiezen, en dat wil ik zeker niet...ik wil voor beiden wat goed voor ze is, en als dat voor zoonlief een plaatsing is, dan moet dat maar!
Mamzelle, wat jij over jezelf schrijft, dat stiekem doen...is dat niet geweest voor je eigen veiligheid? Ik herken dit ook, deed in mijn vorige relatie ook veel dingen stiekem, had geen zin in ruzie, grote mond, etc. Je schrijft zelf al, dat je dat nu niet meer doet....je zal het nu ook niet nodig hebben, dan zal het ook een goede reden gehad hebben!
Dubio, fijn om te lezen, dat je een goede dag gehad hebt; afleiding helpt inderdaad. Hoop dat je een fijne vakantie hebt.
Groetjes,
Nicole
dinsdag 28 augustus 2007 om 12:32
Hoi Iseo, hoe was je introductiedag gisteren? was het leuk????
Ik ga nu proberen om een antwoord te geven op jouw vragen. Ik heb het expres even laten bezinken, maar volgens mij heb ik niet echt antwoorden op al jouw vragen, maar misschien al tiepende dat ik het antwoord weet.
Vind jij het belangrijk dat hij gaat inzien wat hij je heeft aan gedaan? Is dat iets wat je nu van hem wilt merken?.........
Ik vind het in zoverre belangrijk dat hij dat inziet, zodat hij me alleen nog maar met respect zal behandelen. Ik weet dat hij voor een groot gedeelte inziet wat het met mij heeft gedaan. Ik heb mijn eerste verhaal verleden jaar uitgeprint die ik op de partnermishandeling had geschreven en het hem laten lezen. Daar was hij toen goed van geschrokken. Ik denk dat langzaam aan steeds meer het besef bij hem is gekomen wat voor een impact het op mij heeft gehad.
Heb je het gevoel dat je daarna pas een besluit kan maken, wanneer je in ieder geval duidelijk is geworden dat hij beseft wat er allemaal is gebeurd en hoe hij zich jarenlang heeft gedragen/misdragen?
Ik weet niet of Het dat is, dat ik dan pas een besluit kan maken. Misschien is het voor een deel mijn kop in het zand steken. Juist omdat het nu lekker loopt hier, wil ik niet meer nadenken over wat het met mij heeft gedaan, waar het me heeft gebracht tot nu toe. Misschien zijn het mijn oogkleppen die weer gedeeltelijk aanwezig zijn. Ik merk wel dat ik er onbewust wel mee bezig ben en dan vooral met de vraag...is mijn gepieker nu echt over? Is dit wat ik wil? Kan ik het zo wel volhouden tot mijn 80ste als hij zo blijft? Want ik weet ook dat hoe hij kan of kon??? zijn dat dat hetgene is wat bij mij zoveel heeft stuk gemaakt. Daar bedoel ik dus mijn onvoorwaardelijke houden van mee. Ik weet niet hoeveel ik van hem hou, ik weet niet in hoeverre mijn huwelijk toch nog zal slagen. Ik weet ook niet of ik hem al helemaal vergeven heb. Vergeten zal ik het denk ik nooit, maar misschien dat ik het langzaam een plaats kan geven in mijn leven en dat ik dan wel met hem verder kan leven, zolang het gelijkwaardig blijft.
Heb je het idee dat je pas een besluit hoeft te nemen als er weer echt iets gebeurt? Je schrijft dat je denkt dat je zover bent dat je geen ongelijkwaardige situatie meer accepteert.
Ik denk nu het op het moment gelijkwaardig is, dat ik me erbij neer heb gelegd om over deze relatie na te denken. Omdat ik nu goed in mijn vel zit heb ik zoiets van ach..waarom zal ik heel mijn leven en dat van anderen overhoop halen. Het is ook zo dat als je 25 jaar met iemand samen bent, je leven vertrouwd is, een gewoonte bijna om met elkaar te leven. Ik probeer om zoveel mogelijk bij mezelf te blijven en om me niet meer weg te cijferen. Ben ik boos, wil ik dat ook uiten.
Fijn dat je beter in je vel zit
Lijkt me heel moeilijk om die berichten op de andere site terug te lezen.
Heb je wel eens het idee dat het over iemand anders gaat dan je man, of over iemand anders dan jou?
Ik lees er eerlijk gezegd snel overheen, en denk dan inderdaad, was ik dat?. Ik heb wel in het begin als ik daar postte mijn berichten hardop aan mijn vriendin voorgelezen, en dat kwam dan wel hard aan voor mij, want dat deed zoveel pijn. Ik zou misschien is een bericht van mezelf eruit moeten pikken en het dan weer hardop voorlezen, misschien dat ik dan weet in hoeverre ik het verleden heb verwerkt.
En ik vroeg me ook af, je schreef even wat over de hond (ik heb trouwens ook een hond!) is dat nu veranderd, gaat dat nu beter? Merk je nog iets van dat afreageren op de hond, is die nog zo bangig voor je man?[/quote]
Met de hond en man lijkt het nu ook beter gegaan. Ik observeer dat zeer nauwkeurig. Maar tot nu toe lijkt ook dat goed te gaan.
Mamzelle, dat gevoel dat je stiekem werd genoemd, of je zo voelde, dat herken ik ook. Het is nu wat minder, omdat ik meer mezelf kan zijn. Het is denk ik gewoon een bepaalde vorm voor jezelf om te overleven. Dingen in een andere vorm zeggen, dingen achterhouden, of anders zeggen dan je eigenlijk zou willen, maar om de vrede te bewaren. Ook nu doe ik dingen stiekem, of ik hou dingen achter, bv dat ik hier meelees en af en toe een bericht achterlaat. Ik wis alles zorgvuldig voor hij weer thuis komt. Waarom ik dat doe weet ik niet. Want ik zou dat eigenlijk zelf moeten bepalen waar ik lees of schrijf. Maar misschien is het deels omdat ik hem hiermee niet wil kwetsen, en deels omdat ik zoiets heb van, dit is mijn deel en dat gaat hem niets aan.
Weer lang genoeg denk ik mijn verhaal hier. Nicole, ik wil je even sterkte wensen, je hebt het niet makkelijk op het moment.
Dubio, fijn dat je je weer iets beter voelt........
liefs Elf
Ik ga nu proberen om een antwoord te geven op jouw vragen. Ik heb het expres even laten bezinken, maar volgens mij heb ik niet echt antwoorden op al jouw vragen, maar misschien al tiepende dat ik het antwoord weet.
Vind jij het belangrijk dat hij gaat inzien wat hij je heeft aan gedaan? Is dat iets wat je nu van hem wilt merken?.........
Ik vind het in zoverre belangrijk dat hij dat inziet, zodat hij me alleen nog maar met respect zal behandelen. Ik weet dat hij voor een groot gedeelte inziet wat het met mij heeft gedaan. Ik heb mijn eerste verhaal verleden jaar uitgeprint die ik op de partnermishandeling had geschreven en het hem laten lezen. Daar was hij toen goed van geschrokken. Ik denk dat langzaam aan steeds meer het besef bij hem is gekomen wat voor een impact het op mij heeft gehad.
Heb je het gevoel dat je daarna pas een besluit kan maken, wanneer je in ieder geval duidelijk is geworden dat hij beseft wat er allemaal is gebeurd en hoe hij zich jarenlang heeft gedragen/misdragen?
Ik weet niet of Het dat is, dat ik dan pas een besluit kan maken. Misschien is het voor een deel mijn kop in het zand steken. Juist omdat het nu lekker loopt hier, wil ik niet meer nadenken over wat het met mij heeft gedaan, waar het me heeft gebracht tot nu toe. Misschien zijn het mijn oogkleppen die weer gedeeltelijk aanwezig zijn. Ik merk wel dat ik er onbewust wel mee bezig ben en dan vooral met de vraag...is mijn gepieker nu echt over? Is dit wat ik wil? Kan ik het zo wel volhouden tot mijn 80ste als hij zo blijft? Want ik weet ook dat hoe hij kan of kon??? zijn dat dat hetgene is wat bij mij zoveel heeft stuk gemaakt. Daar bedoel ik dus mijn onvoorwaardelijke houden van mee. Ik weet niet hoeveel ik van hem hou, ik weet niet in hoeverre mijn huwelijk toch nog zal slagen. Ik weet ook niet of ik hem al helemaal vergeven heb. Vergeten zal ik het denk ik nooit, maar misschien dat ik het langzaam een plaats kan geven in mijn leven en dat ik dan wel met hem verder kan leven, zolang het gelijkwaardig blijft.
Heb je het idee dat je pas een besluit hoeft te nemen als er weer echt iets gebeurt? Je schrijft dat je denkt dat je zover bent dat je geen ongelijkwaardige situatie meer accepteert.
Ik denk nu het op het moment gelijkwaardig is, dat ik me erbij neer heb gelegd om over deze relatie na te denken. Omdat ik nu goed in mijn vel zit heb ik zoiets van ach..waarom zal ik heel mijn leven en dat van anderen overhoop halen. Het is ook zo dat als je 25 jaar met iemand samen bent, je leven vertrouwd is, een gewoonte bijna om met elkaar te leven. Ik probeer om zoveel mogelijk bij mezelf te blijven en om me niet meer weg te cijferen. Ben ik boos, wil ik dat ook uiten.
Fijn dat je beter in je vel zit
Lijkt me heel moeilijk om die berichten op de andere site terug te lezen.
Heb je wel eens het idee dat het over iemand anders gaat dan je man, of over iemand anders dan jou?
Ik lees er eerlijk gezegd snel overheen, en denk dan inderdaad, was ik dat?. Ik heb wel in het begin als ik daar postte mijn berichten hardop aan mijn vriendin voorgelezen, en dat kwam dan wel hard aan voor mij, want dat deed zoveel pijn. Ik zou misschien is een bericht van mezelf eruit moeten pikken en het dan weer hardop voorlezen, misschien dat ik dan weet in hoeverre ik het verleden heb verwerkt.
En ik vroeg me ook af, je schreef even wat over de hond (ik heb trouwens ook een hond!) is dat nu veranderd, gaat dat nu beter? Merk je nog iets van dat afreageren op de hond, is die nog zo bangig voor je man?[/quote]
Met de hond en man lijkt het nu ook beter gegaan. Ik observeer dat zeer nauwkeurig. Maar tot nu toe lijkt ook dat goed te gaan.
Mamzelle, dat gevoel dat je stiekem werd genoemd, of je zo voelde, dat herken ik ook. Het is nu wat minder, omdat ik meer mezelf kan zijn. Het is denk ik gewoon een bepaalde vorm voor jezelf om te overleven. Dingen in een andere vorm zeggen, dingen achterhouden, of anders zeggen dan je eigenlijk zou willen, maar om de vrede te bewaren. Ook nu doe ik dingen stiekem, of ik hou dingen achter, bv dat ik hier meelees en af en toe een bericht achterlaat. Ik wis alles zorgvuldig voor hij weer thuis komt. Waarom ik dat doe weet ik niet. Want ik zou dat eigenlijk zelf moeten bepalen waar ik lees of schrijf. Maar misschien is het deels omdat ik hem hiermee niet wil kwetsen, en deels omdat ik zoiets heb van, dit is mijn deel en dat gaat hem niets aan.
Weer lang genoeg denk ik mijn verhaal hier. Nicole, ik wil je even sterkte wensen, je hebt het niet makkelijk op het moment.
Dubio, fijn dat je je weer iets beter voelt........
liefs Elf
dinsdag 28 augustus 2007 om 12:46
quote:Elfje1964 schreef op 28 augustus 2007 @ 12:32:
Nicole, ik wil je even sterkte wensen, je hebt het niet makkelijk op het moment.
Dubio, fijn dat je je weer iets beter voelt........
liefs Elf
Elf, dank je wel. Maar ik ben niet de enige die het moeilijk heeft, zijn er meerdere. Helaas heb ik vaak niet de puf/energie om op anderen te reageren, ben vaak doodmoe.
Je verwoordt het trouwens mooi naar Mamzelle: het lijkt mij ook een vorm van overleven, zo heb ik het ook ervaren, maar kon het niet zo goed omschrijven vanmorgen. Ik denk wel dat het voor heel veel vrouwen hier herkenbaar is...niet iets om je nu nog schuldig om te voelen.
Ook wat jij schrijft over het wissen voordat je partner thuiskomt... ik wil ook niet dat mijn vriend hier meeleest,dit stukje is voor mezelf. Zal het ook niet zo zijn, dat (de meeste) mannen dit onzin vinden? Zij begrijpen niet, dat vrouwen zoiets met andere willen delen, en dat dit kan helpen...misschien houden we het daarom wel achter, hoef je tenminste niet alles uit te leggen...
Groetjes,
Nicole
Nicole, ik wil je even sterkte wensen, je hebt het niet makkelijk op het moment.
Dubio, fijn dat je je weer iets beter voelt........
liefs Elf
Elf, dank je wel. Maar ik ben niet de enige die het moeilijk heeft, zijn er meerdere. Helaas heb ik vaak niet de puf/energie om op anderen te reageren, ben vaak doodmoe.
Je verwoordt het trouwens mooi naar Mamzelle: het lijkt mij ook een vorm van overleven, zo heb ik het ook ervaren, maar kon het niet zo goed omschrijven vanmorgen. Ik denk wel dat het voor heel veel vrouwen hier herkenbaar is...niet iets om je nu nog schuldig om te voelen.
Ook wat jij schrijft over het wissen voordat je partner thuiskomt... ik wil ook niet dat mijn vriend hier meeleest,dit stukje is voor mezelf. Zal het ook niet zo zijn, dat (de meeste) mannen dit onzin vinden? Zij begrijpen niet, dat vrouwen zoiets met andere willen delen, en dat dit kan helpen...misschien houden we het daarom wel achter, hoef je tenminste niet alles uit te leggen...
Groetjes,
Nicole
dinsdag 28 augustus 2007 om 16:44
Nicolle
ik blijf twijfels houden hoor, bij jouw vriend. Een poosje terug kon je me nog overtuigen dat het wat beter ging, maar nu echt niet meer. Ik vind het geen grapje. En ik word er verdrietig van als ik lees dat je het voor jezelf op die manier probeert goed te praten. Ik begrijp dat jij steun bij hem zoekt, en dat jij het ervaart als steun maar ik krijg steeds meer de kriebels als ik over hem lees. Het komt te dichtbij, ook ik heb vaak gehoord dat iets maar een grapje was. Het wordt wel gezegd Nicolle, het is een volwassen vent die moet kunnen begrijpen dat je ook met woorden en gedrag mensen kan kwetsen.
Ik vind je familie onbegrijpelijk. Het maakt het voor jou niet makkelijker en geeft je echt het gevoel alleen te staan he. Zoek je daarom ook steun bij je vriend? Vind je zelf ook dat dit wat staat te gebeuren de beste oplossing is maar ben je bang voor wat men van je denkt? Dat je geen goede moeder bent omdat je je zoon met een stoornis op dit moment niet thuis kunt houden?
Heb je vertrouwen in je eigen mening en durf je echt voor jezelf te kiezen? Heb je respect voor jezelf? zomaar wat vragen die steeds in me opkomen. Ben je trots genoeg op jezelf om te beseffen dat je het niet allemaal verkeerd doet.
Iseo, hoe was het gisteren?
Elfje, ik heb het gevoel dat jullie samen op een soort van eiland zitten waarbij jullie allebei wel je best doet. Toch bespeur ik in je woorden een zekere gereserveerdheid, je beseft dat het ook weer kan veranderen en dat maakt je voorzichtig. Terecht maar toch iets om in de gaten te houden.
Dubio, fijn dat het een beetje beter gaat. Hoe vorderen de vakantieplannen? Zijn je kinderen nu een poosje bij jou
Mamzelle, ik zie dat je hier steeds meer van jezelf durft te laten zien Het is net alsof je steeds een stukje meer van die beschermende schil om je heen afpelt en stapje voor stapje je weer dichter bij jezelf komt. Ik vind dat fijn om te lezen. Er komen nu wel meer vragen in me op maar ik durf ze niet te stellen. Bang dat ik dat proces verstoor en ik gun het je zo dat je weer echt jezelf kunt zijn.
Met mij gaat het wel weer beter, de vakantie heeft me goed gedaan. (aan het verslag wordt nog gewerkt hoor ) De thuiskomst was heftig, er was direkt weer een aanvaring met mijn ex. Ik vond het erg bedreigend. Afgelopen weekend vertelde ik hierover aan een kennis en terwijl ik het vertelde trilde ik opnieuw van angst. Wat me hier zo bij verbaasd is dat ik dat nu zo duidelijk voel en destijds in het huwelijk niet.
ik blijf twijfels houden hoor, bij jouw vriend. Een poosje terug kon je me nog overtuigen dat het wat beter ging, maar nu echt niet meer. Ik vind het geen grapje. En ik word er verdrietig van als ik lees dat je het voor jezelf op die manier probeert goed te praten. Ik begrijp dat jij steun bij hem zoekt, en dat jij het ervaart als steun maar ik krijg steeds meer de kriebels als ik over hem lees. Het komt te dichtbij, ook ik heb vaak gehoord dat iets maar een grapje was. Het wordt wel gezegd Nicolle, het is een volwassen vent die moet kunnen begrijpen dat je ook met woorden en gedrag mensen kan kwetsen.
Ik vind je familie onbegrijpelijk. Het maakt het voor jou niet makkelijker en geeft je echt het gevoel alleen te staan he. Zoek je daarom ook steun bij je vriend? Vind je zelf ook dat dit wat staat te gebeuren de beste oplossing is maar ben je bang voor wat men van je denkt? Dat je geen goede moeder bent omdat je je zoon met een stoornis op dit moment niet thuis kunt houden?
Heb je vertrouwen in je eigen mening en durf je echt voor jezelf te kiezen? Heb je respect voor jezelf? zomaar wat vragen die steeds in me opkomen. Ben je trots genoeg op jezelf om te beseffen dat je het niet allemaal verkeerd doet.
Iseo, hoe was het gisteren?
Elfje, ik heb het gevoel dat jullie samen op een soort van eiland zitten waarbij jullie allebei wel je best doet. Toch bespeur ik in je woorden een zekere gereserveerdheid, je beseft dat het ook weer kan veranderen en dat maakt je voorzichtig. Terecht maar toch iets om in de gaten te houden.
Dubio, fijn dat het een beetje beter gaat. Hoe vorderen de vakantieplannen? Zijn je kinderen nu een poosje bij jou
Mamzelle, ik zie dat je hier steeds meer van jezelf durft te laten zien Het is net alsof je steeds een stukje meer van die beschermende schil om je heen afpelt en stapje voor stapje je weer dichter bij jezelf komt. Ik vind dat fijn om te lezen. Er komen nu wel meer vragen in me op maar ik durf ze niet te stellen. Bang dat ik dat proces verstoor en ik gun het je zo dat je weer echt jezelf kunt zijn.
Met mij gaat het wel weer beter, de vakantie heeft me goed gedaan. (aan het verslag wordt nog gewerkt hoor ) De thuiskomst was heftig, er was direkt weer een aanvaring met mijn ex. Ik vond het erg bedreigend. Afgelopen weekend vertelde ik hierover aan een kennis en terwijl ik het vertelde trilde ik opnieuw van angst. Wat me hier zo bij verbaasd is dat ik dat nu zo duidelijk voel en destijds in het huwelijk niet.
dinsdag 28 augustus 2007 om 18:09
quote:zonlicht2 schreef op 28 augustus 2007 @ 16:44:
Nicolle
ik blijf twijfels houden hoor, bij jouw vriend. Een poosje terug kon je me nog overtuigen dat het wat beter ging, maar nu echt niet meer. Ik vind het geen grapje. En ik word er verdrietig van als ik lees dat je het voor jezelf op die manier probeert goed te praten. Ik begrijp dat jij steun bij hem zoekt, en dat jij het ervaart als steun maar ik krijg steeds meer de kriebels als ik over hem lees. Het komt te dichtbij, ook ik heb vaak gehoord dat iets maar een grapje was. Het wordt wel gezegd Nicolle, het is een volwassen vent die moet kunnen begrijpen dat je ook met woorden en gedrag mensen kan kwetsen.
Dank je wel Zonlicht; ja, ik weet ook niet wat ik ervan denken moet, en wil het er in geen geval bij laten zitten; wil hem hier nogmaals op aanspreken, ik weet ook hoe kwetsend woorden kunnen zijn.... Ook ga ik afstand nemen op het moment dat hij zoiets (vaker) zegt; dan voel ik gelijk afstand, en dat is logisch denk ik, maar ook jammer, staat een muur tussen ons in. Aan de andere kant: hij heeft het al over evt. trouwen....dat is dan weer de andere kant....heel dubbel dus!
Ik vind je familie onbegrijpelijk. Het maakt het voor jou niet makkelijker en geeft je echt het gevoel alleen te staan he. Zoek je daarom ook steun bij je vriend? Vind je zelf ook dat dit wat staat te gebeuren de beste oplossing is maar ben je bang voor wat men van je denkt? Dat je geen goede moeder bent omdat je je zoon met een stoornis op dit moment niet thuis kunt houden?
Ja, ik ben heel bang voor wat men over me denkt; klein dorp, veel geroddel.. en nee, ik weet niet of dit de beste oplossing is, dat weet ik pas achteraf!
Heb je vertrouwen in je eigen mening en durf je echt voor jezelf te kiezen? Heb je respect voor jezelf? zomaar wat vragen die steeds in me opkomen. Ben je trots genoeg op jezelf om te beseffen dat je het niet allemaal verkeerd doet. Moeiljk hoor; heb net weer van familie gehoord, dat zoon zo lief is, alleen maar verlegen, en dat ik hem geen stempel op mag drukken...Dan vraag ik me af, hoe verkeerd ik bezig ben; komt hij zonder hulpverlening ook goed terecht? Maar als ik dan echt naar de situatie thuis kijk, dan moet ik gewoon erkennen, dat ik het momenteel niet red met hem; hij is 14, ik denk dat er een heel moeilijke tijd gaat komen....en dat het voor nu beter is, dat ik de knoop doorhak....
Liefs,
Nicole
Nicolle
ik blijf twijfels houden hoor, bij jouw vriend. Een poosje terug kon je me nog overtuigen dat het wat beter ging, maar nu echt niet meer. Ik vind het geen grapje. En ik word er verdrietig van als ik lees dat je het voor jezelf op die manier probeert goed te praten. Ik begrijp dat jij steun bij hem zoekt, en dat jij het ervaart als steun maar ik krijg steeds meer de kriebels als ik over hem lees. Het komt te dichtbij, ook ik heb vaak gehoord dat iets maar een grapje was. Het wordt wel gezegd Nicolle, het is een volwassen vent die moet kunnen begrijpen dat je ook met woorden en gedrag mensen kan kwetsen.
Dank je wel Zonlicht; ja, ik weet ook niet wat ik ervan denken moet, en wil het er in geen geval bij laten zitten; wil hem hier nogmaals op aanspreken, ik weet ook hoe kwetsend woorden kunnen zijn.... Ook ga ik afstand nemen op het moment dat hij zoiets (vaker) zegt; dan voel ik gelijk afstand, en dat is logisch denk ik, maar ook jammer, staat een muur tussen ons in. Aan de andere kant: hij heeft het al over evt. trouwen....dat is dan weer de andere kant....heel dubbel dus!
Ik vind je familie onbegrijpelijk. Het maakt het voor jou niet makkelijker en geeft je echt het gevoel alleen te staan he. Zoek je daarom ook steun bij je vriend? Vind je zelf ook dat dit wat staat te gebeuren de beste oplossing is maar ben je bang voor wat men van je denkt? Dat je geen goede moeder bent omdat je je zoon met een stoornis op dit moment niet thuis kunt houden?
Ja, ik ben heel bang voor wat men over me denkt; klein dorp, veel geroddel.. en nee, ik weet niet of dit de beste oplossing is, dat weet ik pas achteraf!
Heb je vertrouwen in je eigen mening en durf je echt voor jezelf te kiezen? Heb je respect voor jezelf? zomaar wat vragen die steeds in me opkomen. Ben je trots genoeg op jezelf om te beseffen dat je het niet allemaal verkeerd doet. Moeiljk hoor; heb net weer van familie gehoord, dat zoon zo lief is, alleen maar verlegen, en dat ik hem geen stempel op mag drukken...Dan vraag ik me af, hoe verkeerd ik bezig ben; komt hij zonder hulpverlening ook goed terecht? Maar als ik dan echt naar de situatie thuis kijk, dan moet ik gewoon erkennen, dat ik het momenteel niet red met hem; hij is 14, ik denk dat er een heel moeilijke tijd gaat komen....en dat het voor nu beter is, dat ik de knoop doorhak....
Liefs,
Nicole
dinsdag 28 augustus 2007 om 19:24
Nicole
Je vriend is inderdaad wel dubbel, ik heb maar steeds het gevoel dat jij mentaal niet sterk genoeg bent voor hem. Hij zal het echt niet zo bedoelen maar wil wel steeds overheersen. Jij past je aan, praat het goed, nog eens over hebben enz. Er komt een muur.... zie je het patroon?
Weet je, er zullen altijd mensen zijn die hun mening over jou vormen terwijl ze de feiten niet kennen. Ik zou graag zien dat je meer om jezelf gaat geven en doorhebt dat jij het ook waard bent. Je leeft niet voor de buitenwereld maar voor jezelf. En je neemt je beslissingen gebaseerd op de situatie nu. In de toekomst kan niemand kijken (alhoewel er was ook een topic over een glazen bol ) Het is belangrijk dat er nu rust komt. Je hebt professionele hulp ingeschakeld en die kunnen wel objectief kijken. Hoe het afloopt? ja, blijft lastig want je hebt ook een verantwoordelijkheid naar je dochter. Maar zeker ook naar jezelf! Vergeet dat niet.
En zou je familie nog steeds hetzelfde zeggen als zij je zoon een langere tijd in huis hebben? Ik denk het niet, maar het is altijd makkelijk om vanaf de zijlijn een mening te hebben en vooral te zeggen het anders te doen. Laat je hierdoor niet onzeker maken. Dat is echt nergens voor nodig. Het is een zeer moeilijke situatie waarin je voor een moeilijke emotionele beslissing staat. Natuurlijk word je daar onzeker van, dat zou ik ook worden. Iedere ouder twijfelt toch eraan of die het wel goed doet. Ook ik heb vele momenten van twijfel gekend het afgelopen jaar en moeilijke beslissingen moeten nemen die mij bijna verscheurden. En er zijn mensen die het anders zouden doen, en er zijn mensen die hetzelfde zouden doen. Je moet proberen in jezelf te geloven en zelf de kracht te vinden. Ik denk dat het jullie alledrie goed zou doen, er komt dan weer rust. En ik neem aan dat hij ook momenten naar huis komt en daar kun je dan een 'feestje' van maken zodat je weer van elkaar kan genieten
Je vriend is inderdaad wel dubbel, ik heb maar steeds het gevoel dat jij mentaal niet sterk genoeg bent voor hem. Hij zal het echt niet zo bedoelen maar wil wel steeds overheersen. Jij past je aan, praat het goed, nog eens over hebben enz. Er komt een muur.... zie je het patroon?
Weet je, er zullen altijd mensen zijn die hun mening over jou vormen terwijl ze de feiten niet kennen. Ik zou graag zien dat je meer om jezelf gaat geven en doorhebt dat jij het ook waard bent. Je leeft niet voor de buitenwereld maar voor jezelf. En je neemt je beslissingen gebaseerd op de situatie nu. In de toekomst kan niemand kijken (alhoewel er was ook een topic over een glazen bol ) Het is belangrijk dat er nu rust komt. Je hebt professionele hulp ingeschakeld en die kunnen wel objectief kijken. Hoe het afloopt? ja, blijft lastig want je hebt ook een verantwoordelijkheid naar je dochter. Maar zeker ook naar jezelf! Vergeet dat niet.
En zou je familie nog steeds hetzelfde zeggen als zij je zoon een langere tijd in huis hebben? Ik denk het niet, maar het is altijd makkelijk om vanaf de zijlijn een mening te hebben en vooral te zeggen het anders te doen. Laat je hierdoor niet onzeker maken. Dat is echt nergens voor nodig. Het is een zeer moeilijke situatie waarin je voor een moeilijke emotionele beslissing staat. Natuurlijk word je daar onzeker van, dat zou ik ook worden. Iedere ouder twijfelt toch eraan of die het wel goed doet. Ook ik heb vele momenten van twijfel gekend het afgelopen jaar en moeilijke beslissingen moeten nemen die mij bijna verscheurden. En er zijn mensen die het anders zouden doen, en er zijn mensen die hetzelfde zouden doen. Je moet proberen in jezelf te geloven en zelf de kracht te vinden. Ik denk dat het jullie alledrie goed zou doen, er komt dan weer rust. En ik neem aan dat hij ook momenten naar huis komt en daar kun je dan een 'feestje' van maken zodat je weer van elkaar kan genieten
dinsdag 28 augustus 2007 om 20:19
Hoi,
zijn jullie nu van je vriend af?
Kheb t ook gehad ik heb samengewoond maar was ook een relatie met geweld en het was een vent die niet zonder blowen/gokken kon..........nu ben ik 3 weken van hem af! en voel me opgelucht! ik woon wel dichtbij hem.....dat is het enige vervelende maar voel me heerlijk zonder hem!
groetjesss
zijn jullie nu van je vriend af?
Kheb t ook gehad ik heb samengewoond maar was ook een relatie met geweld en het was een vent die niet zonder blowen/gokken kon..........nu ben ik 3 weken van hem af! en voel me opgelucht! ik woon wel dichtbij hem.....dat is het enige vervelende maar voel me heerlijk zonder hem!
groetjesss
dinsdag 28 augustus 2007 om 20:35
quote:zonlicht2 schreef op 28 augustus 2007 @ 19:24:
Nicole
Je vriend is inderdaad wel dubbel, ik heb maar steeds het gevoel dat jij mentaal niet sterk genoeg bent voor hem. Hij zal het echt niet zo bedoelen maar wil wel steeds overheersen. Jij past je aan, praat het goed, nog eens over hebben enz. Er komt een muur.... zie je het patroon?
Zonlicht, hier wil ik even op inhaken. Mijn vriend is heel dubbel, geeft ook aan heel onzeker te zijn, maar dit te verbloemen door dominant gedrag...Zelf ben ik ook heel onzeker, vaar mee op zijn stemmingen hierdoor... Ook geeft hij aan dat hij van mij duidelijkheid en structuur nodig heeft, net als mijn zoon. Hoe kan ik het mijn vriend bieden, als ik het mijn zoon al niet kan bieden?? En: als hijzelf zo zeker overkomt, vind ik het heerlijk om even niet aan dat soort dingen te denken, vind ik het juist fijn, als mijn vriend me dingen uit handen neemt en leidt....
Ik weet dat ik mijn zelfbeeld en vertrouwen in mezelf moet bijstellen, dat ik er zelf mag zijn, en dat ik voor mezelf mag opkomen. Echter het wegcijferen en aanpassen zit er zo diep in, dat ik het vaak pas zie, als mijn vriend me erop wijst. Zeker naar de kinderen toe...eer ik er iets aan kan doen, zal ik het toch zelf moeten zien... Maar ach, ergens kom ik er wel, en wat je schrijft over mijn zoon; ik denk dat het inderdaad zo is; en dat ik voor nu toch deze beslissing moet nemen; pas dan komt er weer rust, tijd voor mezelf, en mijn dochter; en ook weer ruimte voor liefde voor mijn zoon, want die voel ik helaas al heel lang niet meer, en dat vind ik heel erg!
Dankjewel, en liefs,
Nicole
Nicole
Je vriend is inderdaad wel dubbel, ik heb maar steeds het gevoel dat jij mentaal niet sterk genoeg bent voor hem. Hij zal het echt niet zo bedoelen maar wil wel steeds overheersen. Jij past je aan, praat het goed, nog eens over hebben enz. Er komt een muur.... zie je het patroon?
Zonlicht, hier wil ik even op inhaken. Mijn vriend is heel dubbel, geeft ook aan heel onzeker te zijn, maar dit te verbloemen door dominant gedrag...Zelf ben ik ook heel onzeker, vaar mee op zijn stemmingen hierdoor... Ook geeft hij aan dat hij van mij duidelijkheid en structuur nodig heeft, net als mijn zoon. Hoe kan ik het mijn vriend bieden, als ik het mijn zoon al niet kan bieden?? En: als hijzelf zo zeker overkomt, vind ik het heerlijk om even niet aan dat soort dingen te denken, vind ik het juist fijn, als mijn vriend me dingen uit handen neemt en leidt....
Ik weet dat ik mijn zelfbeeld en vertrouwen in mezelf moet bijstellen, dat ik er zelf mag zijn, en dat ik voor mezelf mag opkomen. Echter het wegcijferen en aanpassen zit er zo diep in, dat ik het vaak pas zie, als mijn vriend me erop wijst. Zeker naar de kinderen toe...eer ik er iets aan kan doen, zal ik het toch zelf moeten zien... Maar ach, ergens kom ik er wel, en wat je schrijft over mijn zoon; ik denk dat het inderdaad zo is; en dat ik voor nu toch deze beslissing moet nemen; pas dan komt er weer rust, tijd voor mezelf, en mijn dochter; en ook weer ruimte voor liefde voor mijn zoon, want die voel ik helaas al heel lang niet meer, en dat vind ik heel erg!
Dankjewel, en liefs,
Nicole
dinsdag 28 augustus 2007 om 20:40
dinsdag 28 augustus 2007 om 20:53
in totaal 2,5 jaar..........waarvan 1 jaar samenwonend!
maar gaat me allemaal heel erg goed af...het enigste waar ik nog mee zit is het feit dat we dicht bij elkaar wonen en als ik bijv richting station wil ik langs (ons) oude flatje moet........maar ik zit nu weer bij mn ma ( ik studeer dus om het allemaal alleen te doen word voorlopig moeilijk) en mn ma reageert al op andere huisjes dus we zien het allemaal wel! voorlopig zitten we dicht bij elkaar in de buurt!:'-( maar geen gemis of wat dan ook wat me treft!
Groetjes!
maar gaat me allemaal heel erg goed af...het enigste waar ik nog mee zit is het feit dat we dicht bij elkaar wonen en als ik bijv richting station wil ik langs (ons) oude flatje moet........maar ik zit nu weer bij mn ma ( ik studeer dus om het allemaal alleen te doen word voorlopig moeilijk) en mn ma reageert al op andere huisjes dus we zien het allemaal wel! voorlopig zitten we dicht bij elkaar in de buurt!:'-( maar geen gemis of wat dan ook wat me treft!
Groetjes!
woensdag 29 augustus 2007 om 09:21
Zonlicht, ik kan open gaan en net zo makkelijk weer dicht. Er is dus geen proces, er zijn momenten.
Voel je vrij om te vragen wat je op je hart hebt, dan voel ik me wel vrij om te antwoorden.
Gisteren de vriendin gesproken die me vorige week -zonder dat ze het wist- zo van mijn stuk gebracht had. Als het goed is zullen we een keer afspreken, als het niet goed is, sja, ik kan niet vasthouden aan een vriendschap die bij iemand anders minder belangrijk is, of er mogelijk niet meer is. Misschien zit ik alleen maar in te vullen, geen idee.
Veel nare dromen de laatste tijd. Als ik vroeg naar bed ga word ik midden in de nacht wakker uit een droom, als ik laat ga slapen -da's al een tijd geleden- herinner ik me niets. Nou ja, ik ben nooit iemand geweest van fijne dromen, maar vroeger waren de thema's 'vast in drijfzand' of 'mijn ogen doen het niet meer' en nu is het thema 'nare mannen, onmacht'.
Bepaalde boeken niet meer 's avonds lezen, dat zou wel helpen, mogelijk.
Voel je vrij om te vragen wat je op je hart hebt, dan voel ik me wel vrij om te antwoorden.
Gisteren de vriendin gesproken die me vorige week -zonder dat ze het wist- zo van mijn stuk gebracht had. Als het goed is zullen we een keer afspreken, als het niet goed is, sja, ik kan niet vasthouden aan een vriendschap die bij iemand anders minder belangrijk is, of er mogelijk niet meer is. Misschien zit ik alleen maar in te vullen, geen idee.
Veel nare dromen de laatste tijd. Als ik vroeg naar bed ga word ik midden in de nacht wakker uit een droom, als ik laat ga slapen -da's al een tijd geleden- herinner ik me niets. Nou ja, ik ben nooit iemand geweest van fijne dromen, maar vroeger waren de thema's 'vast in drijfzand' of 'mijn ogen doen het niet meer' en nu is het thema 'nare mannen, onmacht'.
Bepaalde boeken niet meer 's avonds lezen, dat zou wel helpen, mogelijk.
woensdag 29 augustus 2007 om 09:32
Hoi Mamzelle,
Die nare dromen herken ik wel... rot is dat he? Dan word ik wakker en heb ik nog een hele tijd zo'n naar gevoel, soms wel de hele dag. Vroeger droomde ik ook al vaak naar, maar dan ging het om achtervolgd worden door een auto, ergens af vallen (heb hoogtevrees), dat soort dingen.
Sinds jaren zijn de thema's echter al dat mijn 1e man terugkomt (''haha, en jij maar denken dat ik dood was") en dat ik op het schoolplein kom en mijn kinderen blijken te zijn opgehaald door iemand anders. Het wordt in de loop van de tijd wel minder, eerst droomde ik bijna elke nacht zo, nu zo nu en dan. Zou het ooit helemaal overgaan en zou het betekenen dat er toch nog dingen onverwerkt zijn? Wat denk jij?
Die nare dromen herken ik wel... rot is dat he? Dan word ik wakker en heb ik nog een hele tijd zo'n naar gevoel, soms wel de hele dag. Vroeger droomde ik ook al vaak naar, maar dan ging het om achtervolgd worden door een auto, ergens af vallen (heb hoogtevrees), dat soort dingen.
Sinds jaren zijn de thema's echter al dat mijn 1e man terugkomt (''haha, en jij maar denken dat ik dood was") en dat ik op het schoolplein kom en mijn kinderen blijken te zijn opgehaald door iemand anders. Het wordt in de loop van de tijd wel minder, eerst droomde ik bijna elke nacht zo, nu zo nu en dan. Zou het ooit helemaal overgaan en zou het betekenen dat er toch nog dingen onverwerkt zijn? Wat denk jij?
woensdag 29 augustus 2007 om 10:15
Ik denk dat het een reële angst is.
De wereld is soms een fucked up place, je kan ook zomaar vanuit het niets slechte mensen tegenkomen. En wij hebben meegemaakt dat het zomaar kan, iemand tegenkomen die slecht doet. En dat je dan zo machteloos bent.
Voor mij geldt: angst voor mezelf, maar ook angst voor mijn kinderen. Zullen die wel opgroeien in een vrije wereld, zoals ik ben opgegroeid in een vrije wereld?
De wereld is soms een fucked up place, je kan ook zomaar vanuit het niets slechte mensen tegenkomen. En wij hebben meegemaakt dat het zomaar kan, iemand tegenkomen die slecht doet. En dat je dan zo machteloos bent.
Voor mij geldt: angst voor mezelf, maar ook angst voor mijn kinderen. Zullen die wel opgroeien in een vrije wereld, zoals ik ben opgegroeid in een vrije wereld?
woensdag 29 augustus 2007 om 19:47
Mamzelle, hee die angstdromen over je ogen, dat herken ik. Niet dat ik niet meer kan zien, maar dat ik niet goed zie. Ik heb dat altijd vertaald als: bang dat ik het niet goed intepreteerde, dat ik het niet begreep. En 'het' is dan het hele leven, de wereld om me heen. Ook vastzitten was wel een terugkerend thema. Als je het zo opschrijft ook wel te begrijpen.
De periodes dat ik bloediger dromen had heb ik gelukkig al lang achter me gelaten, maar waren op dat moment altijd wel te koppelen aan dingen die op dat moment gebeurden. Maar een paar keer per jaar word ik nog steeds zooo bang wakker dat ik het licht moet aanlaten, of zelfs mijn man wakker moet maken om tot rust te kunnen komen.
misslady, lijkt me lastig om zo dicht bij hem in de buurt te wonen. Ik hoop dat jullie snel een ander huis vinden. Wel tof dat je moeder dat voor jou over heeft! Vond je het moeilijk om bij je vriend weg te gaan?
De periodes dat ik bloediger dromen had heb ik gelukkig al lang achter me gelaten, maar waren op dat moment altijd wel te koppelen aan dingen die op dat moment gebeurden. Maar een paar keer per jaar word ik nog steeds zooo bang wakker dat ik het licht moet aanlaten, of zelfs mijn man wakker moet maken om tot rust te kunnen komen.
misslady, lijkt me lastig om zo dicht bij hem in de buurt te wonen. Ik hoop dat jullie snel een ander huis vinden. Wel tof dat je moeder dat voor jou over heeft! Vond je het moeilijk om bij je vriend weg te gaan?
woensdag 29 augustus 2007 om 21:21
Hallo,
Heb vandaag een gesprek gehad bij BJZ; uithuisplaatsing gebeurt alleen in uiterste noodgeval. Volgens de medewerker van BJZ is het van belang, dat ik hulp krijg bij de opvoeding, en zou BJZ die kunnen bieden. Hier sta ik nogal sceptisch tegenover: BJZ kent lange wachtlijsten, en jee, ik zoek al 13 jaar hulp, maar ben er nog maar bitterweinig mee opgeschoten.
Dit was trouwens alleen nog maar het intakegesprek, dus ik vraag me af, wat me nog te wachten staat, en hoelang alles weer gaat duren....
Mijn zoon kan wel geplaatst worden in nood: crisisopvang, maar dat zet geen zoden aan de dijk, kreeg ik als waarschuwing mee.... Heb aangegeven, dat ik helemaal op ben, en ze willen dan wel dat ik aan mezelf denk.....
Nou ja, kan voorlopig weer alleen maar afwachten...
Groetjes,
Nicole
Heb vandaag een gesprek gehad bij BJZ; uithuisplaatsing gebeurt alleen in uiterste noodgeval. Volgens de medewerker van BJZ is het van belang, dat ik hulp krijg bij de opvoeding, en zou BJZ die kunnen bieden. Hier sta ik nogal sceptisch tegenover: BJZ kent lange wachtlijsten, en jee, ik zoek al 13 jaar hulp, maar ben er nog maar bitterweinig mee opgeschoten.
Dit was trouwens alleen nog maar het intakegesprek, dus ik vraag me af, wat me nog te wachten staat, en hoelang alles weer gaat duren....
Mijn zoon kan wel geplaatst worden in nood: crisisopvang, maar dat zet geen zoden aan de dijk, kreeg ik als waarschuwing mee.... Heb aangegeven, dat ik helemaal op ben, en ze willen dan wel dat ik aan mezelf denk.....
Nou ja, kan voorlopig weer alleen maar afwachten...
Groetjes,
Nicole
woensdag 29 augustus 2007 om 22:35
Nicole, het blijft dus onzeker, vervelend, kun je iets met het advies van Mamzelle? Ook hier genoeg ergernis hoor over een puber! Wil er niet teveel op het forum over kwijt en als ik het eraan toe heb schrijf ik het wel op en stuur ik het wel via de mail, maar ik wil je op deze manier toch ook even laten weten dat je niet de enige bent die af en toe een puber wel kan .....!
Mamzelle en anderen, dat van die dromen. Ik weet mijn dromen bijna nooit meer, toevallig gisteren ook nog over gesproken. Wel merk ik dat ik midden in de nacht wakker kan worden en dan heel onrustig of bang ben. Ik heb dan ook moeite om weer in slaap te komen. Ik ga er vanuit dat ik dan een niet zo prettige droom heb. Ik denk dat dit nog steeds verwerking is van alles wat er is gebeurd en wat er nog steeds gebeurd. Hoe onrustiger ik ga slapen hoe vaker dit gebeurd. Op de vakantie totaal geen last gehad.
En nu nog even wat ergernis van geheel andere orde, ik heb zo vaak ruzie met hotmail. pfff.. Vanavond dus het vakantieverhaal verder afgemaakt en ja hoor, hele lappen tekst weer weg! Het is dus nog niet af Ik heb nog even geprobeerd het opnieuw te schrijven nu maar dat lukt dus niet. Stom he. En ik was er nog wel zo vrolijk van geworden, al die leuke herinneringen weer. Het heeft echt mijn boosheid en sombere stemming verjaagd alleen ben ik dan weer zo stom om een domme aktie uit te halen
liefs Zonlicht
Mamzelle en anderen, dat van die dromen. Ik weet mijn dromen bijna nooit meer, toevallig gisteren ook nog over gesproken. Wel merk ik dat ik midden in de nacht wakker kan worden en dan heel onrustig of bang ben. Ik heb dan ook moeite om weer in slaap te komen. Ik ga er vanuit dat ik dan een niet zo prettige droom heb. Ik denk dat dit nog steeds verwerking is van alles wat er is gebeurd en wat er nog steeds gebeurd. Hoe onrustiger ik ga slapen hoe vaker dit gebeurd. Op de vakantie totaal geen last gehad.
En nu nog even wat ergernis van geheel andere orde, ik heb zo vaak ruzie met hotmail. pfff.. Vanavond dus het vakantieverhaal verder afgemaakt en ja hoor, hele lappen tekst weer weg! Het is dus nog niet af Ik heb nog even geprobeerd het opnieuw te schrijven nu maar dat lukt dus niet. Stom he. En ik was er nog wel zo vrolijk van geworden, al die leuke herinneringen weer. Het heeft echt mijn boosheid en sombere stemming verjaagd alleen ben ik dan weer zo stom om een domme aktie uit te halen
liefs Zonlicht
woensdag 29 augustus 2007 om 22:37
Nicole, nou dan ben jij maar een uiterste noodgeval. Janken als je daar bent. Vertellen dat je al nachten niet geslapen hebt omdat je van hen het idee krijgt dat de enige oplossing die jij nog zag niet mogelijk is. Dat het al zoveel moeite heeft gekost om met jezelf in het reine te komen hierover. En dat je door hen het gevoel krijgt toch weer te falen, dat je nog harder moet proberen. En dat dat niet meer kan. Dat je geen uitweg ziet. Dat je ook niet weet wat er dan moet gebeuren.
Als je dit stuk van jezelf niet laat zien bij zo'n instelling, dan denken ze dat het allemaal wel gaat. Zij zien niet dat jij op het randje zit (en eroverheen hangt). We kunnen zo goed realistisch blijven. Alles goedpraten. Daar zijn we meesters in hier. Pas als je voor je eigen gevoel geweldig overdrijft, dan krijg je hulp. En weet je? Daar heb je recht op!
(Sorry, liet me even gaan. Je verhaal raakt iets in me)
Als je dit stuk van jezelf niet laat zien bij zo'n instelling, dan denken ze dat het allemaal wel gaat. Zij zien niet dat jij op het randje zit (en eroverheen hangt). We kunnen zo goed realistisch blijven. Alles goedpraten. Daar zijn we meesters in hier. Pas als je voor je eigen gevoel geweldig overdrijft, dan krijg je hulp. En weet je? Daar heb je recht op!
(Sorry, liet me even gaan. Je verhaal raakt iets in me)
woensdag 29 augustus 2007 om 22:48
quote:Annemoon schreef op 29 augustus 2007 @ 22:37:
Nicole, nou dan ben jij maar een uiterste noodgeval. Janken als je daar bent. Vertellen dat je al nachten niet geslapen hebt omdat je van hen het idee krijgt dat de enige oplossing die jij nog zag niet mogelijk is. Dat het al zoveel moeite heeft gekost om met jezelf in het reine te komen hierover. En dat je door hen het gevoel krijgt toch weer te falen, dat je nog harder moet proberen. En dat dat niet meer kan. Dat je geen uitweg ziet. Dat je ook niet weet wat er dan moet gebeuren.
Als je dit stuk van jezelf niet laat zien bij zo'n instelling, dan denken ze dat het allemaal wel gaat. Zij zien niet dat jij op het randje zit (en eroverheen hangt). We kunnen zo goed realistisch blijven. Alles goedpraten. Daar zijn we meesters in hier. Pas als je voor je eigen gevoel geweldig overdrijft, dan krijg je hulp. En weet je? Daar heb je recht op!
(Sorry, liet me even gaan. Je verhaal raakt iets in me)hmm, en jou reaktie raakt mij, je hebt gelijk, dit stuk laat ik ook vaak niet zien. Ik toon inderdaad ook een sterke buitenkant zodat niet duidelijk word hoe het echt gaat. Sommigen zijn in staat er door heen te prikken maar iemand die dat niet wil doet dat niet! Ik ben er denk ik te trots voor om dit te tonen maar je krijgt wel sneller en eerder hulp als je duidelijk laat merken dat het echt niet gaat
Nicole, nou dan ben jij maar een uiterste noodgeval. Janken als je daar bent. Vertellen dat je al nachten niet geslapen hebt omdat je van hen het idee krijgt dat de enige oplossing die jij nog zag niet mogelijk is. Dat het al zoveel moeite heeft gekost om met jezelf in het reine te komen hierover. En dat je door hen het gevoel krijgt toch weer te falen, dat je nog harder moet proberen. En dat dat niet meer kan. Dat je geen uitweg ziet. Dat je ook niet weet wat er dan moet gebeuren.
Als je dit stuk van jezelf niet laat zien bij zo'n instelling, dan denken ze dat het allemaal wel gaat. Zij zien niet dat jij op het randje zit (en eroverheen hangt). We kunnen zo goed realistisch blijven. Alles goedpraten. Daar zijn we meesters in hier. Pas als je voor je eigen gevoel geweldig overdrijft, dan krijg je hulp. En weet je? Daar heb je recht op!
(Sorry, liet me even gaan. Je verhaal raakt iets in me)hmm, en jou reaktie raakt mij, je hebt gelijk, dit stuk laat ik ook vaak niet zien. Ik toon inderdaad ook een sterke buitenkant zodat niet duidelijk word hoe het echt gaat. Sommigen zijn in staat er door heen te prikken maar iemand die dat niet wil doet dat niet! Ik ben er denk ik te trots voor om dit te tonen maar je krijgt wel sneller en eerder hulp als je duidelijk laat merken dat het echt niet gaat
woensdag 29 augustus 2007 om 22:56
Lieve schatten!
Er is veel geschreven, weet even niet waar ik moet beginnen met reageren.
Allereerst een dikke voor een ieder die het kan gebruiken....
En hoi MissLady, wat een opluchting. Fijn dat het nu al zo veel beter gaat met je.
Nicole, echt vervelend. Niet weten waar je aan toe bent, tegenstrijdige/ niet op elkaar aansluitende adviezen, moeten wachten. Jij hebt het behoorlijk zwaar op het moment.
Slaap je nog wel een beetje goed eigenlijk?
En wat je relatie betreft, ik zou nog even willen zeggen, dat ook al weet je waar een bepaald soort gedrag vandaan komt (onzekerheid) dat wil nog niet zeggen dat je het gedrag, wat jou onrustig maakt of kwetst, dan maar hebt te accepteren. Ook al geef je om de persoon, ook al zit er een reden achter.
Als het pijn doet, als hij er niet voor je kan zijn op de momenten dat het erop aankomt, en ik vind dit nu wel 'zo'n moment' met alles wat nu speelt in je leven, vind ik dat je mag eisen dat er duidelijkheid komt, van hem, dat hij begrijpt dat dit geen tijd is voor deze manier van opstellen.
Zelf zolang, vooral in de eerste jaren van mijn relatie, overal de achterliggende reden van willen zien, van denken waar het gedrag vandaan komt, van hem proberen te begrijpen. En niet meer in staat zijn om te zeggen, dit gaat te ver, dit kan ik nu niet hebben, ik wil dit niet zo.
Ik krijg er een soort gevoel van als ik jouw stukjes lees.
Dat het misschien best een goede man is, vanbinnen. Maar dat het er nu niet uitkomt. En ik leer jou steeds beter kennen, en weet nu best veel van de problemen die je hebt, en dat is niet mis. Ik zou je iemand gunnen die naast je staat, die bereid is zelf hard te gaan werken, om er ook echt voor jou te kunnen zijn.
Hij snapt toch wel, dat jij hem nu nodig hebt? En anders dat hij te veel is, als hij echt zo vaag blijft doen zoals die opmerkingen en of hij nu wel of geen relatie wil, en dan het volgende weekend weer helemaal fijn hebben, om daarna weer vaag te gaan doen.
Ik kan er slecht tegen als ik dat lees, maar ben vandaag een beetje fel, hoop niet dat het harder overkomt dan ik bedoel!
Liefs!
Mamzie
Hoe was jouw dag vandaag?
Dus je droomt veel de laatste tijd.
Ik word zelf wat rustiger. Ben nogal laat opgebleven de laatste tijd, heb wel moeite soms om naar bed te gaan. Voel me goed als ik hier wakker zit, lichten aan etc.
Maar die dromen worden bij mij toch wel minder.
Schrik nog wel wakker, soms net voor de wekker gaat en wel eens met een paniek-gevoel en dan sta ik meteen naast mijn bed. En de gedachte dat ex ineens naast of achter me staat heb ik overdag nog wel eens.
Ik ga nog even verder lezen, liefs!!
Er is veel geschreven, weet even niet waar ik moet beginnen met reageren.
Allereerst een dikke voor een ieder die het kan gebruiken....
En hoi MissLady, wat een opluchting. Fijn dat het nu al zo veel beter gaat met je.
Nicole, echt vervelend. Niet weten waar je aan toe bent, tegenstrijdige/ niet op elkaar aansluitende adviezen, moeten wachten. Jij hebt het behoorlijk zwaar op het moment.
Slaap je nog wel een beetje goed eigenlijk?
En wat je relatie betreft, ik zou nog even willen zeggen, dat ook al weet je waar een bepaald soort gedrag vandaan komt (onzekerheid) dat wil nog niet zeggen dat je het gedrag, wat jou onrustig maakt of kwetst, dan maar hebt te accepteren. Ook al geef je om de persoon, ook al zit er een reden achter.
Als het pijn doet, als hij er niet voor je kan zijn op de momenten dat het erop aankomt, en ik vind dit nu wel 'zo'n moment' met alles wat nu speelt in je leven, vind ik dat je mag eisen dat er duidelijkheid komt, van hem, dat hij begrijpt dat dit geen tijd is voor deze manier van opstellen.
Zelf zolang, vooral in de eerste jaren van mijn relatie, overal de achterliggende reden van willen zien, van denken waar het gedrag vandaan komt, van hem proberen te begrijpen. En niet meer in staat zijn om te zeggen, dit gaat te ver, dit kan ik nu niet hebben, ik wil dit niet zo.
Ik krijg er een soort gevoel van als ik jouw stukjes lees.
Dat het misschien best een goede man is, vanbinnen. Maar dat het er nu niet uitkomt. En ik leer jou steeds beter kennen, en weet nu best veel van de problemen die je hebt, en dat is niet mis. Ik zou je iemand gunnen die naast je staat, die bereid is zelf hard te gaan werken, om er ook echt voor jou te kunnen zijn.
Hij snapt toch wel, dat jij hem nu nodig hebt? En anders dat hij te veel is, als hij echt zo vaag blijft doen zoals die opmerkingen en of hij nu wel of geen relatie wil, en dan het volgende weekend weer helemaal fijn hebben, om daarna weer vaag te gaan doen.
Ik kan er slecht tegen als ik dat lees, maar ben vandaag een beetje fel, hoop niet dat het harder overkomt dan ik bedoel!
Liefs!
Mamzie
Hoe was jouw dag vandaag?
Dus je droomt veel de laatste tijd.
Ik word zelf wat rustiger. Ben nogal laat opgebleven de laatste tijd, heb wel moeite soms om naar bed te gaan. Voel me goed als ik hier wakker zit, lichten aan etc.
Maar die dromen worden bij mij toch wel minder.
Schrik nog wel wakker, soms net voor de wekker gaat en wel eens met een paniek-gevoel en dan sta ik meteen naast mijn bed. En de gedachte dat ex ineens naast of achter me staat heb ik overdag nog wel eens.
Ik ga nog even verder lezen, liefs!!
woensdag 29 augustus 2007 om 23:04
quote:zonlicht2 schreef op 29 augustus 2007 @ 22:48:
[...]
hmm, en jou reaktie raakt mij, je hebt gelijk, dit stuk laat ik ook vaak niet zien. Ik toon inderdaad ook een sterke buitenkant zodat niet duidelijk word hoe het echt gaat. Sommigen zijn in staat er door heen te prikken maar iemand die dat niet wil doet dat niet! Ik ben er denk ik te trots voor om dit te tonen maar je krijgt wel sneller en eerder hulp als je duidelijk laat merken dat het echt niet gaat
Oh ja dit is ook echt mijn valkuil.
Ik heb ook wel bij hulpverlening gezeten, en ik kon het niet. Ik kon niet zeggen dat ik tegen het randje zat, wat er nou was. Ik ging me zelfs beter voelen door het verhaal wat ik ophing, door het positiever te maken dan het was, om daarna thuis te komen in dezelfde rotzooi.
Nicole, schrijf desnoods op hoe het echt met je gaat, voor de momenten dat je je bezwaard voelt om welke reden dan ook om het echt te zeggen tegen iemand die het wel moet weten.
En Zonnetje, grrrrr wat erg als dat gebeurt he, van die stukken tekst die je dan kwijt bent...heb dat ook een paar keer gehad.
Ben nog steeds erg benieuwd naar je vakantie, hoop dat je toch straks zin hebt het te vertellen.
Ben ondertussen ook aan een mail voor je bezig, die komt er nog aan lieve schat!
(Hé ik mis die zoen bij de smilies..?)
Annemoon
[...]
hmm, en jou reaktie raakt mij, je hebt gelijk, dit stuk laat ik ook vaak niet zien. Ik toon inderdaad ook een sterke buitenkant zodat niet duidelijk word hoe het echt gaat. Sommigen zijn in staat er door heen te prikken maar iemand die dat niet wil doet dat niet! Ik ben er denk ik te trots voor om dit te tonen maar je krijgt wel sneller en eerder hulp als je duidelijk laat merken dat het echt niet gaat
Oh ja dit is ook echt mijn valkuil.
Ik heb ook wel bij hulpverlening gezeten, en ik kon het niet. Ik kon niet zeggen dat ik tegen het randje zat, wat er nou was. Ik ging me zelfs beter voelen door het verhaal wat ik ophing, door het positiever te maken dan het was, om daarna thuis te komen in dezelfde rotzooi.
Nicole, schrijf desnoods op hoe het echt met je gaat, voor de momenten dat je je bezwaard voelt om welke reden dan ook om het echt te zeggen tegen iemand die het wel moet weten.
En Zonnetje, grrrrr wat erg als dat gebeurt he, van die stukken tekst die je dan kwijt bent...heb dat ook een paar keer gehad.
Ben nog steeds erg benieuwd naar je vakantie, hoop dat je toch straks zin hebt het te vertellen.
Ben ondertussen ook aan een mail voor je bezig, die komt er nog aan lieve schat!
(Hé ik mis die zoen bij de smilies..?)
Annemoon
woensdag 29 augustus 2007 om 23:30
Lieve Nicole,
~[quote]Nicole_1964 schreef op 28 augustus 2007 @ 20:35:
[...]
Zonlicht, hier wil ik even op inhaken. Mijn vriend is heel dubbel, geeft ook aan heel onzeker te zijn, maar dit te verbloemen door dominant gedrag...Zelf ben ik ook heel onzeker, vaar mee op zijn stemmingen hierdoor... Ook geeft hij aan dat hij van mij duidelijkheid en structuur nodig heeft, net als mijn zoon.
Hier klinkt je vriend als je kind.
Hoe kan ik het mijn vriend bieden, als ik het mijn zoon al niet kan bieden?? En: als hijzelf zo zeker overkomt, vind ik het heerlijk om even niet aan dat soort dingen te denken, vind ik het juist fijn, als mijn vriend me dingen uit handen neemt en leidt....
... en hier klinkt hij als je vader. Kun je proberen op een volwassen niveau met hem om te gaan, niet als ouder/kind maar als twee volwassenen die afspraken maken en rekening houden met elkaar en elkaar respecteren?
en ook weer ruimte voor liefde voor mijn zoon, want die voel ik helaas al heel lang niet meer, en dat vind ik heel erg!
Dit kan een voedingsbodem voor een enorm schuldgevoel zijn Nicole. Het kan de reden zijn waarom alle kritiek aan jouw adres zo hard aankomt. Je voelt op dit moment geen liefde voor je zoon. Ik kan me alleen maar voorstellen wat dat betekent... wat een ellende moet jij met hem hebben meegemaakt om zo ver te komen.... Jij bent geen liefdeloze, harteloze moeder, dat is me wel duidelijk. Ik vermoed dat je door alle gebeurtenissen murw geworden bent en jezelf voor je zoon hebt afgesloten. Die liefde zit er nog wel, maar je hebt die zorgvuldig afgedekt omdat ze je nu zo veel pijn doet.
Geef nu voor jezelf toe dat je nog steeds echt van je zoon houdt, ondanks zijn gedrag. Geef toe dat je het verschrikkelijk moeilijk vindt een kind te hebben met een autistische stoornis, dat je er af en toe helemaal niet tegen kunt, dat je misschien wel eens wenste dat hij nooit geboren was of alle lelijke gedachten die ooit in je opgekomen zijn.
Ze maken je geen slechte moeder. Je wordt enorm op de proef gesteld Nicole, dat maken niet veel moeders mee. Ondanks alles lukt het je nog steeds - hoewel je gevoel niet altijd meewerkt - om het belang van je zoon voorop te stellen, op een gezonde manier ook rekening houdend met je eigen belang en dat van je dochter.
Vriendlief wil duidelijkheid? Die kan hij krijgen. De volgende keer dat hij er grappend of anderszins op zinspeelt dat hij de relatie wil beëindigen, vraag hem dan of hij bij je wil blijven of niet. Zo ja, dan moet hij ophouden met die onzin. Hij zoekt je grenzen op: geef ze aan.
Je doet het heel erg goed hoor meid, petje af!
liefs
dubio
~[quote]Nicole_1964 schreef op 28 augustus 2007 @ 20:35:
[...]
Zonlicht, hier wil ik even op inhaken. Mijn vriend is heel dubbel, geeft ook aan heel onzeker te zijn, maar dit te verbloemen door dominant gedrag...Zelf ben ik ook heel onzeker, vaar mee op zijn stemmingen hierdoor... Ook geeft hij aan dat hij van mij duidelijkheid en structuur nodig heeft, net als mijn zoon.
Hier klinkt je vriend als je kind.
Hoe kan ik het mijn vriend bieden, als ik het mijn zoon al niet kan bieden?? En: als hijzelf zo zeker overkomt, vind ik het heerlijk om even niet aan dat soort dingen te denken, vind ik het juist fijn, als mijn vriend me dingen uit handen neemt en leidt....
... en hier klinkt hij als je vader. Kun je proberen op een volwassen niveau met hem om te gaan, niet als ouder/kind maar als twee volwassenen die afspraken maken en rekening houden met elkaar en elkaar respecteren?
en ook weer ruimte voor liefde voor mijn zoon, want die voel ik helaas al heel lang niet meer, en dat vind ik heel erg!
Dit kan een voedingsbodem voor een enorm schuldgevoel zijn Nicole. Het kan de reden zijn waarom alle kritiek aan jouw adres zo hard aankomt. Je voelt op dit moment geen liefde voor je zoon. Ik kan me alleen maar voorstellen wat dat betekent... wat een ellende moet jij met hem hebben meegemaakt om zo ver te komen.... Jij bent geen liefdeloze, harteloze moeder, dat is me wel duidelijk. Ik vermoed dat je door alle gebeurtenissen murw geworden bent en jezelf voor je zoon hebt afgesloten. Die liefde zit er nog wel, maar je hebt die zorgvuldig afgedekt omdat ze je nu zo veel pijn doet.
Geef nu voor jezelf toe dat je nog steeds echt van je zoon houdt, ondanks zijn gedrag. Geef toe dat je het verschrikkelijk moeilijk vindt een kind te hebben met een autistische stoornis, dat je er af en toe helemaal niet tegen kunt, dat je misschien wel eens wenste dat hij nooit geboren was of alle lelijke gedachten die ooit in je opgekomen zijn.
Ze maken je geen slechte moeder. Je wordt enorm op de proef gesteld Nicole, dat maken niet veel moeders mee. Ondanks alles lukt het je nog steeds - hoewel je gevoel niet altijd meewerkt - om het belang van je zoon voorop te stellen, op een gezonde manier ook rekening houdend met je eigen belang en dat van je dochter.
Vriendlief wil duidelijkheid? Die kan hij krijgen. De volgende keer dat hij er grappend of anderszins op zinspeelt dat hij de relatie wil beëindigen, vraag hem dan of hij bij je wil blijven of niet. Zo ja, dan moet hij ophouden met die onzin. Hij zoekt je grenzen op: geef ze aan.
Je doet het heel erg goed hoor meid, petje af!
liefs
dubio
Ga in therapie!
