Relaties
alle pijlers
Wie heeft ook in deze twijfel situatie gezeten
zondag 3 januari 2010 om 23:19
Ik zal het kort houden. Ik heb 10 jaar een relatie met een oudere man (ruim 10 jaar) en we hebben 2 kinderen,nog erg jong. Alleen nu is onze relatie al jaren niet goed. En waarom,onze karakters botsen nogal,hij kan niet tegen o.a. mijn chaotische karakter.En ik erger me dat hij altijd op me let en ook vaak in een negatieve spiraal zit. Nu heeft hij ook een aantal erg leuke karaktertrekken,deze wegen helaas niet op tegen de vervelende,maar toch hou ik het al jaren vol.Nu denk je natuurlijk ,waarom blijf je daar dan??? het antwoord is dat het me niet erg lukt om weg te gaan. Dit komt natuurlijk door een aantal dingen o.a. de kinderen en het nog wel houden van,en ik ben niet iemand die snel weg gaat.
Maar mijn vraag wie heeft ook in zo'n twijfel situatie gezeten en wat heb je gedaan??
Maar mijn vraag wie heeft ook in zo'n twijfel situatie gezeten en wat heb je gedaan??
zondag 3 januari 2010 om 23:27
Ook hier een twijfelsituatie gehad. Geen kinderen, dus iedereen roept dat het dan makkelijker is om uit elkaar te gaan, maar dat is helaas niet waar. Althans, voor mijn gevoel is het erg moeilijk geweest.
Ook wij botsten kwa karakter, maar hielden ontzettend veel van elkaar. Sterker nog, we houden nog steeds van elkaar, want het is nog maar pas uit.
Kun je met hem praten? Zouden jullie therapie overwegen? Ja? Begin daar dan mee.
Denk verder ook echt na voor jezelf. Achteraf gezien kom ik er nu achter dat ik ontzettend veel van mezelf heb ingeleverd de afgelopen jaren en dat is niet goed geweest.
Een ander idee zou misschien zijn om even een 'break' in te lassen. In mijn geval is het nl zo dat ik na 3 weken uit elkaar ineens van alles begon te begrijpen. Dingen die hij me al erg lang duidelijk heeft proberen te maken, maar die ik gewoon niet zag, omdat we altijd bijelkaar in de buurt waren (samenwonen). Achteraf gezien vind ik het erg jammer dat ik hier pas achter ben gekomen toen het al uit was. In ons geval wordt er nu gedacht aan een nieuwe start samen, maar daar is momenteel nog geen duidelijkheid over.
Wat ik de afgelopen tijd in elk geval wel heb geleerd is dat jij bij jezelf op de eerste plaats hoort te staan. Zie je partner als aanvulling en zorg dat je gelukkig bent!
Met kinderen erbij kan ik me voorstellen dat je voor hen nog bij hun vader wilt blijven, maar het is al vaak gezegd dat kinderen dan beter af zijn bij gescheiden ouders die elk apart gelukkig zijn dan in een situatie waar het tussen de ouders gewoon niet werkt binnen één huishouding/gezin.
Hopelijk kun je wat met mijn reactie.
Veel succes!
Ook wij botsten kwa karakter, maar hielden ontzettend veel van elkaar. Sterker nog, we houden nog steeds van elkaar, want het is nog maar pas uit.
Kun je met hem praten? Zouden jullie therapie overwegen? Ja? Begin daar dan mee.
Denk verder ook echt na voor jezelf. Achteraf gezien kom ik er nu achter dat ik ontzettend veel van mezelf heb ingeleverd de afgelopen jaren en dat is niet goed geweest.
Een ander idee zou misschien zijn om even een 'break' in te lassen. In mijn geval is het nl zo dat ik na 3 weken uit elkaar ineens van alles begon te begrijpen. Dingen die hij me al erg lang duidelijk heeft proberen te maken, maar die ik gewoon niet zag, omdat we altijd bijelkaar in de buurt waren (samenwonen). Achteraf gezien vind ik het erg jammer dat ik hier pas achter ben gekomen toen het al uit was. In ons geval wordt er nu gedacht aan een nieuwe start samen, maar daar is momenteel nog geen duidelijkheid over.
Wat ik de afgelopen tijd in elk geval wel heb geleerd is dat jij bij jezelf op de eerste plaats hoort te staan. Zie je partner als aanvulling en zorg dat je gelukkig bent!
Met kinderen erbij kan ik me voorstellen dat je voor hen nog bij hun vader wilt blijven, maar het is al vaak gezegd dat kinderen dan beter af zijn bij gescheiden ouders die elk apart gelukkig zijn dan in een situatie waar het tussen de ouders gewoon niet werkt binnen één huishouding/gezin.
Hopelijk kun je wat met mijn reactie.
Veel succes!
zondag 3 januari 2010 om 23:30
zondag 3 januari 2010 om 23:32
Meds is dat echt waar? Ik dacht dat kinderen altijd veel meekregen van de spanningen die er dan binnen het gezin waren, ook al deden ouders nog zo hun best om de schijn op te houden... Zo maar de relatie opgeven lijkt me ook niet de bedoeling, maar als het echt niet werkt en de ouders zijn ieder apart en stuk gelukkiger, lijkt me dat dat toch wel een betere uitwerking op de kinderen heeft.
Maar goed, ik heb het niet onderzocht hoor. Dacht alleen dat ik het wel eens ergens had gelezen en het leek mij wel logisch
Maar goed, ik heb het niet onderzocht hoor. Dacht alleen dat ik het wel eens ergens had gelezen en het leek mij wel logisch
zondag 3 januari 2010 om 23:33
Echtscheiding - Gevolgen voor de kinderen
31 maart 2006
Echtscheiding heeft grote gevolgen voor de kinderen. Jeanette Pals zet de gevolgen op een rijtje, op basis van recent wetenschappelijk onderzoek. Ook geeft zij aan hoe de kans op problemen verminderd kan worden.
Scheiden doet lijden - vooral bij de kinderen
door Jeannette Pals
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: kinderen zijn eigenlijk nooit beter af na een echtscheiding. Vaak wordt gezegd dat een echtscheiding voor kinderen minder erg is dan voortdurend te moeten leven met ruziënde ouders, maar dat idee wordt niet gesteund door wetenschappelijk onderzoek. Recent Nederlands onderzoek laat zien dat dat scheiden alleen maar voordelig is voor de kinderen wanneer de ruzies zeer frequent en zeer ernstig zijn (met huiselijk geweld, etc.)
Hieronder wordt de huidige stand van het onderzoek in kaart gebracht.
Negatieve gevolgen
In 1991 constateerden de Amerikaanse echtscheidings-onderzoekers Amato en Keith op grond van verschillende bestaande onderzoeken dat kinderen die een echtscheiding hadden meegemaakt, op veel punten slechter functioneerden dan kinderen uit intacte gezinnen:
# ze presteerden aanzienlijk slechter op school;
# ze hadden meer gedragsproblemen;
# ze voelden zich psychisch en emotioneel minder goed;
# ze hadden een lager zelfbeeld;
# ze hadden meer problemen met sociale relaties.
Voor jongens waren de gevolgen ongeveer hetzelfde als voor meisjes. Ook bleek het niet uit te maken hoe oud het kind was tijdens de scheiding.
Dramatische toename
De afgelopen twintig jaar is het aantal echtscheidingen dramatisch toegenomen. De laatste jaren leek dit aantal, inclusief flitsscheidingen, enigszins te stabiliseren rond de 37.000 per jaar. Maar wanneer je ook ongehuwd samenwonenden meerekent, is het aantal scheidingen veel hoger; naar schatting rond de 100.000 per jaar (CBS, 2005).
Nu is 1991 al weer geruime tijd geleden. Is er sinds die tijd iets veranderd? Ja. Tien jaar later, in 2001, deed Amato een vergelijkbaar onderzoek. En hij ontdekte dat de negatieve gevolgen alleen maar toegenomen waren. Dat had hij eigenlijk niet verwacht, omdat echtscheiding steeds minder leed onder het taboe van de jaren '50 en '60.
Eigen ontplooiing en eigen geluk
Dat de negatieve gevolgen toegenomen waren, is waarschijnlijk vooral te wijten aan het feit dat vanaf de jaren '80 en '90 niet alleen de extreem slechte huwelijken – waarin veel geweld voorkwam – strandden, maar ook de matig slechte huwelijken.
50 à 60.000 kinderen per jaar
In Nederland bedraagt het aantal kinderen dat bij een scheiding betrokken is, 50 à 60.000 per jaar. Bij meer dan 20% van de thuiswonende kinderen hebben de ouders na de scheiding geen contact meer met elkaar (De Graaf, 2005).
Voorheen bleven ouders nog bij elkaar 'om de kinderen', of omdat een scheiding financieel te lastig was, of vanwege de sociale afkeuring uit de omgeving. Maar de laatste tijd (vanaf het eind van de 20e eeuw) kiezen ouders steeds vaker voor de eigen ontplooiing en het eigen geluk.
Uit een recent Nederlands onderzoek (de Graaf 2005) blijkt dat problemen in de relatiesfeer, zoals botsende karakters of op elkaar uitgekeken zijn, voor bijna 4 op de 10 ondervraagden al een reden voor de scheiding was.
Ouders gelukkiger, kinderen niet
Niet alleen vanuit levensbeschouwelijke (christelijke) hoek is er verzet tegen de huidige 'echtscheidingscultuur', ook onderzoekers maken zich zorgen. Een van hen is de bekende kinderpsychologe Judith Wallerstein. In haar boek The Unexpected Legacy of Divorce (2001) presenteerde ze gegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog.
Haar boodschap was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken. Namelijk dat de ouders er misschien wel gelukkiger door worden, maar de kinderen zeker niet.
Integendeel. Slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeiden op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte zelfs meerdere scheidingen mee en dus ook tweede of derde huwelijken van een of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld: de talloze verhoudingen, kortstondige relaties, of het ongehuwd samenwonen van de betrokken ouders.
Levenslang schade
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar vooral het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven wat ze moeten verwerken, ontwikkelen ze zich langzamer en lopen ze meer risico dan andere kinderen om in de problemen te raken.
De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde, waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. Wallerstein: "Te gemakkelijk werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders". Volgens haar ondervinden deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun eigen kinderen.
Bij elkaar blijven voor de kinderen
De conclusies van Wallerstein zijn aanvechtbaar. De mensen die zij volgde en onderzocht, kwamen in haar kliniek vanwege persoonlijke of relatieproblemen. Terugkijkend naar hun jeugd bleek een groot gedeelte van de problemen die zij hadden, terug te voeren op de scheiding van hun ouders. Maar dat betekent natuurlijk niet dat elke scheiding zulke gevolgen heeft voor alle kinderen.
Desondanks is er wel degelijk ondersteuning te vinden voor Wallersteins pleidooi in andere, breder opgezette studies. Zo toonde onderzoek aan dat kinderen uit intacte gezinnen in alle opzichten beter functioneren dan kinderen van gescheiden ouders. Kinderen uit gescheiden gezinnen vertonen meer gedragsproblemen dan andere kinderen, ongeacht de mate van conflict in het huwelijk (Morrison en Coiro, 1999).
31 maart 2006
Echtscheiding heeft grote gevolgen voor de kinderen. Jeanette Pals zet de gevolgen op een rijtje, op basis van recent wetenschappelijk onderzoek. Ook geeft zij aan hoe de kans op problemen verminderd kan worden.
Scheiden doet lijden - vooral bij de kinderen
door Jeannette Pals
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: kinderen zijn eigenlijk nooit beter af na een echtscheiding. Vaak wordt gezegd dat een echtscheiding voor kinderen minder erg is dan voortdurend te moeten leven met ruziënde ouders, maar dat idee wordt niet gesteund door wetenschappelijk onderzoek. Recent Nederlands onderzoek laat zien dat dat scheiden alleen maar voordelig is voor de kinderen wanneer de ruzies zeer frequent en zeer ernstig zijn (met huiselijk geweld, etc.)
Hieronder wordt de huidige stand van het onderzoek in kaart gebracht.
Negatieve gevolgen
In 1991 constateerden de Amerikaanse echtscheidings-onderzoekers Amato en Keith op grond van verschillende bestaande onderzoeken dat kinderen die een echtscheiding hadden meegemaakt, op veel punten slechter functioneerden dan kinderen uit intacte gezinnen:
# ze presteerden aanzienlijk slechter op school;
# ze hadden meer gedragsproblemen;
# ze voelden zich psychisch en emotioneel minder goed;
# ze hadden een lager zelfbeeld;
# ze hadden meer problemen met sociale relaties.
Voor jongens waren de gevolgen ongeveer hetzelfde als voor meisjes. Ook bleek het niet uit te maken hoe oud het kind was tijdens de scheiding.
Dramatische toename
De afgelopen twintig jaar is het aantal echtscheidingen dramatisch toegenomen. De laatste jaren leek dit aantal, inclusief flitsscheidingen, enigszins te stabiliseren rond de 37.000 per jaar. Maar wanneer je ook ongehuwd samenwonenden meerekent, is het aantal scheidingen veel hoger; naar schatting rond de 100.000 per jaar (CBS, 2005).
Nu is 1991 al weer geruime tijd geleden. Is er sinds die tijd iets veranderd? Ja. Tien jaar later, in 2001, deed Amato een vergelijkbaar onderzoek. En hij ontdekte dat de negatieve gevolgen alleen maar toegenomen waren. Dat had hij eigenlijk niet verwacht, omdat echtscheiding steeds minder leed onder het taboe van de jaren '50 en '60.
Eigen ontplooiing en eigen geluk
Dat de negatieve gevolgen toegenomen waren, is waarschijnlijk vooral te wijten aan het feit dat vanaf de jaren '80 en '90 niet alleen de extreem slechte huwelijken – waarin veel geweld voorkwam – strandden, maar ook de matig slechte huwelijken.
50 à 60.000 kinderen per jaar
In Nederland bedraagt het aantal kinderen dat bij een scheiding betrokken is, 50 à 60.000 per jaar. Bij meer dan 20% van de thuiswonende kinderen hebben de ouders na de scheiding geen contact meer met elkaar (De Graaf, 2005).
Voorheen bleven ouders nog bij elkaar 'om de kinderen', of omdat een scheiding financieel te lastig was, of vanwege de sociale afkeuring uit de omgeving. Maar de laatste tijd (vanaf het eind van de 20e eeuw) kiezen ouders steeds vaker voor de eigen ontplooiing en het eigen geluk.
Uit een recent Nederlands onderzoek (de Graaf 2005) blijkt dat problemen in de relatiesfeer, zoals botsende karakters of op elkaar uitgekeken zijn, voor bijna 4 op de 10 ondervraagden al een reden voor de scheiding was.
Ouders gelukkiger, kinderen niet
Niet alleen vanuit levensbeschouwelijke (christelijke) hoek is er verzet tegen de huidige 'echtscheidingscultuur', ook onderzoekers maken zich zorgen. Een van hen is de bekende kinderpsychologe Judith Wallerstein. In haar boek The Unexpected Legacy of Divorce (2001) presenteerde ze gegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog.
Haar boodschap was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken. Namelijk dat de ouders er misschien wel gelukkiger door worden, maar de kinderen zeker niet.
Integendeel. Slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeiden op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte zelfs meerdere scheidingen mee en dus ook tweede of derde huwelijken van een of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld: de talloze verhoudingen, kortstondige relaties, of het ongehuwd samenwonen van de betrokken ouders.
Levenslang schade
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar vooral het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven wat ze moeten verwerken, ontwikkelen ze zich langzamer en lopen ze meer risico dan andere kinderen om in de problemen te raken.
De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde, waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. Wallerstein: "Te gemakkelijk werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders". Volgens haar ondervinden deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun eigen kinderen.
Bij elkaar blijven voor de kinderen
De conclusies van Wallerstein zijn aanvechtbaar. De mensen die zij volgde en onderzocht, kwamen in haar kliniek vanwege persoonlijke of relatieproblemen. Terugkijkend naar hun jeugd bleek een groot gedeelte van de problemen die zij hadden, terug te voeren op de scheiding van hun ouders. Maar dat betekent natuurlijk niet dat elke scheiding zulke gevolgen heeft voor alle kinderen.
Desondanks is er wel degelijk ondersteuning te vinden voor Wallersteins pleidooi in andere, breder opgezette studies. Zo toonde onderzoek aan dat kinderen uit intacte gezinnen in alle opzichten beter functioneren dan kinderen van gescheiden ouders. Kinderen uit gescheiden gezinnen vertonen meer gedragsproblemen dan andere kinderen, ongeacht de mate van conflict in het huwelijk (Morrison en Coiro, 1999).
zondag 3 januari 2010 om 23:34
Tuurlijk elke reactie kan ik wat mee. We zijn al in therapie geweest (een weekend) en de therapeut adviseerde verder te gaan,maar daar had hij geen zin in. En wat meds zegt over de kinderen heb ik ook pas gelezen. Het is niet alleen de ouders die uit elkaar gaan maar alles veranderd in hun situatie. Ik moet dan naar een andere woonplaats dus dan ook een andere school. Een break heb ik ook al voorgesteld,maar daar gaat hij niet op in,of hij gelooft me niet. Praten is bij ons ook een moeilijk punt en dat heeft met zijn karakter te maken.Want uiteindelijk heb ik het dan altijd gedaan.
zondag 3 januari 2010 om 23:35
Nee en als dat zo is vind ik dat wel makkelijk. Hoor me goed ,ik gun ieder zijn of haar leven met geluk en liefde. Echter wanneer je zover samen bent gekomen om twee kinderen te krijgen en je hebt regelmatig toch het gevoel "zoals het nu gaat gaat het lekker" (die indruk kreeg ik net) dan zou ik even mijzelf op "hold"zetten en kijken of je er samen de schouders onder kan zetten.
zondag 3 januari 2010 om 23:35
Het slaat de bodem onder het bestaan van het kind weg, dat is nooit goed, behalve in geval van geweld.
Ouders gaan veel te makkelijk uit elkaar. Het is niet meer leuk, en hup op zoek naar een andere partner. Ander onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die zeggen ongelukkig te zijn in hun huwelijk het gros er na 10 jaar heel anders over denkt. Men is op termijn wel gelukkig. Gescheiden ouders worden daarentegen niet gelukkiger.
Ouders gaan veel te makkelijk uit elkaar. Het is niet meer leuk, en hup op zoek naar een andere partner. Ander onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die zeggen ongelukkig te zijn in hun huwelijk het gros er na 10 jaar heel anders over denkt. Men is op termijn wel gelukkig. Gescheiden ouders worden daarentegen niet gelukkiger.
zondag 3 januari 2010 om 23:36
quote:silki schreef op 03 januari 2010 @ 23:34:
Tuurlijk elke reactie kan ik wat mee. We zijn al in therapie geweest (een weekend) en de therapeut adviseerde verder te gaan,maar daar had hij geen zin in. En wat meds zegt over de kinderen heb ik ook pas gelezen. Het is niet alleen de ouders die uit elkaar gaan maar alles veranderd in hun situatie. Ik moet dan naar een andere woonplaats dus dan ook een andere school. Een break heb ik ook al voorgesteld,maar daar gaat hij niet op in,of hij gelooft me niet. Praten is bij ons ook een moeilijk punt en dat heeft met zijn karakter te maken.Want uiteindelijk heb ik het dan altijd gedaan.een weekend zet geen zoden aan de dijk. Heb je hem al voor het blok gezet? Als hij echt niet wil, dan kan het ook helpen om alleen te gaan
Tuurlijk elke reactie kan ik wat mee. We zijn al in therapie geweest (een weekend) en de therapeut adviseerde verder te gaan,maar daar had hij geen zin in. En wat meds zegt over de kinderen heb ik ook pas gelezen. Het is niet alleen de ouders die uit elkaar gaan maar alles veranderd in hun situatie. Ik moet dan naar een andere woonplaats dus dan ook een andere school. Een break heb ik ook al voorgesteld,maar daar gaat hij niet op in,of hij gelooft me niet. Praten is bij ons ook een moeilijk punt en dat heeft met zijn karakter te maken.Want uiteindelijk heb ik het dan altijd gedaan.een weekend zet geen zoden aan de dijk. Heb je hem al voor het blok gezet? Als hij echt niet wil, dan kan het ook helpen om alleen te gaan
zondag 3 januari 2010 om 23:38
quote:silki schreef op 03 januari 2010 @ 23:34:
Praten is bij ons ook een moeilijk punt en dat heeft met zijn karakter te maken.Want uiteindelijk heb ik het dan altijd gedaan.
Dat kan niet als je niet de rol op je neemt. Wat ik bedoel is: hij kan jou overal verantwoordelijk voor houden echter dit kan alleen bij jou binnen komen als jij dit toe staat. Op het moment dat je dit niet meer toe staat in jezelf kan de communicatie veranderen. Ik heb dit zelf namelijk ervaren.
Ik weet dat dit misschien stom geschreven is weet alleen nu niet het anders te brengen.
Praten is bij ons ook een moeilijk punt en dat heeft met zijn karakter te maken.Want uiteindelijk heb ik het dan altijd gedaan.
Dat kan niet als je niet de rol op je neemt. Wat ik bedoel is: hij kan jou overal verantwoordelijk voor houden echter dit kan alleen bij jou binnen komen als jij dit toe staat. Op het moment dat je dit niet meer toe staat in jezelf kan de communicatie veranderen. Ik heb dit zelf namelijk ervaren.
Ik weet dat dit misschien stom geschreven is weet alleen nu niet het anders te brengen.
zondag 3 januari 2010 om 23:39
quote:Enneaaa schreef op 03 januari 2010 @ 23:38:
[...]
Dat kan niet als je niet de rol op je neemt. Wat ik bedoel is: hij kan jou overal verantwoordelijk voor houden echter dit kan alleen bij jou binnen komen als jij dit toe staat. Op het moment dat je dit niet meer toe staat in jezelf kan de communicatie veranderen. Ik heb dit zelf namelijk ervaren.
Ik weet dat dit misschien stom geschreven is weet alleen nu niet het anders te brengen.Nah ik vind het wel helder eigenlijk
[...]
Dat kan niet als je niet de rol op je neemt. Wat ik bedoel is: hij kan jou overal verantwoordelijk voor houden echter dit kan alleen bij jou binnen komen als jij dit toe staat. Op het moment dat je dit niet meer toe staat in jezelf kan de communicatie veranderen. Ik heb dit zelf namelijk ervaren.
Ik weet dat dit misschien stom geschreven is weet alleen nu niet het anders te brengen.Nah ik vind het wel helder eigenlijk
zondag 3 januari 2010 om 23:40
Dat heb ik gedaan,ik ben in mijn eigen woonplaats verder gegaan. Maar die andere vrouw adviseerde mij om wel aan mezelf te denken en het niet over een bepaald punt te laten gaan. dat heb ik allang gedaan. Maar ik ben nogal makkelijk dus ook in mijn relatie ,als het na een ruzie weer beter gaat dan gaan we weer verder.
Oh ja heb zelfs een afspraak gemaakt voor hem,maar daar ging die niet heen
Oh ja heb zelfs een afspraak gemaakt voor hem,maar daar ging die niet heen
zondag 3 januari 2010 om 23:43
Meds bedankt voor het artikel. Heb het gelezen. En eigenlijk klopt het ook wel nu ik er over nadenk... Ex had ook gescheiden ouders en elk jaar met feestdagen verjaardagen weer gedoe en gezeur en geregel... Is maar een klein voorbeeldje, maar het klopt eigenlijk wel dat zo'n scheiding natuurlijk veel meer met zich mee brengt dan waar ik in eerste instantie aan dacht.
TO, wat zegt jouw man er dan van als jij aangeeft dat het zo niet langer kan? Is hij het met jou eens, of ziet hij de problemen niet en vindt hij dat de relatie goed gaat zo?
Wat betreft de therapie, die zou ik toch echt doorzetten. Mooi zo'n weekend, maar dan ben je er natuurlijk niet. Is maar een momentopname en met een therapeut die jullie en jullie situatie denk ik nauwelijks kent.
TO, wat zegt jouw man er dan van als jij aangeeft dat het zo niet langer kan? Is hij het met jou eens, of ziet hij de problemen niet en vindt hij dat de relatie goed gaat zo?
Wat betreft de therapie, die zou ik toch echt doorzetten. Mooi zo'n weekend, maar dan ben je er natuurlijk niet. Is maar een momentopname en met een therapeut die jullie en jullie situatie denk ik nauwelijks kent.
