Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 30 augustus 2007 om 17:01
quote:Iseo schreef op 30 augustus 2007 @ 08:20:
[...]
Hoi lieve Zon!
Is het vooral dat het toch anders is als je kinderen hebt, bedoel je dat? dat heeft er zeker mee te maken~[/bgcolor]
Wat bedoel je precies met dat jij wel in tegenstelling tot mij, je goed kan inleven in Thirza's probleem? Je schreef zelf dat je het moeilijk vond je in te leven en jouw verhaal met je ex is zo anders dan de situatie waar Thirza in zit. Dat maakt de gevoelens van angst en bedreiging niet anders, maar er moeten andere beslissingen genomen worden, het heeft veel langer geduurd en is geleidelijker gegaan. Ook bij Thirza zelf is sprake van een proces van bewustwording. Jij bent er veel meer in 1 keer uitgestapt en hebt daarna het proces over je heen gekregen. Bovendien lijkt Thirza's verhaal behoorlijk op het mijne, het nog lang bij elkaar wonen, de beslissingen die gemaakt moeten worden, 1 iemand die niet echt meewerkt. Thirza moet dit allemaal tegelijk doen met het verwerkingsproces. Ik heb destijds een knop omgezet en ben gaan regelen, veel had ik al verwerkt en pas toen ik mijn eigen plek weer had is er weer ruimte gekomen voor de verwerking die vooral mij betrof. Ze schreef ergens dat ze zo boos was op zichzelf. En oh, wat was ik boos op mezelf! Helpt niets overigens als je meeleest Thirza, ik zal hierover nog wel op je eigen topic schrijven. ~[/bgcolor]Kun je misschien nog meer schrijven over waarom het zo lastig is te bepalen wat je moet doen? Heeft het te maken met de kinderen nu zo moeilijk weg te kunnen halen uit de vertrouwde omgeving? [bgcolor=#000000]Voor mij had dat niet te maken met het weghalen van de kinderen uit hun vertrouwde omgeving. Bij ons stond vast dat er sowieso verhuisd moest worden. Toen ik eindelijk de beslissing heb genomen om weg te gaan was ik duidelijk en daadkrachtig, ging inderdaad de zaken regelen zodat duidelijk werd hoe ik er financieel voor kwam te staan. Het moeilijke is dat je dealt met iemand met wie je het redelijk wilt oplossen maar wat dus niet goed lukt. Zolang samen nog in een huis zorgt voor teveel spanningen en dan kun je geen goede beslissingen nemen. De onzekerheid viert, ook bij de kinderen, hoogtij. Soms denk ik weleens dat ik beter had kunnen gaan voor de rigoreuze oplossing, ex uit huis laten zetten enz. Dat had natuurlijk ook enorm veel impact gehad op de kinderen en de hele situatie. Dan was ik nu misschien ook nog wel niet gescheiden. Het betreft keuzes maken en achter die keuzes gaan staan. Wat soms moeilijk is hoor, want ik zie mijn kinderen eronder lijden en dat valt ook niet mee. In mijn geval gaat het eigenlijk nog steeds door, maar door toch op redelijk korte termijn woonruimte voor mezelf en financiele duidelijkheid te creeren heb ik ook rust gekregen en helderheid in hoofd en hart. Het besef dat ik een goede beslissing heb genomen. Misschien is het voor Thirza wel beter om ergens anders een heel nieuwe start te maken? Wie zal het zeggen. Nu houdt ze in ieder geval nog (naar mijn mening) teveel vast aan de zekerheden die ze denkt te hebben. Wij voelen de angst omdat we het projecteren op onze eigen ervaringen en dat is wat we duidelijk kunnen maken. Zij is de enige die echt weet hoe het voelt. Ik vind dat ze op zoek moet gaan naar nieuwe zekerheden (door inderdaad haar financien uit te zoeken enz, je hebt daarin gelijk Dubio) Ik denk dat ze stap voor stap haar oogkleppen aan het afzetten is. Daarin was ik anders, ik wist dat ik ooit weg zou gaan maar heb lang het belang van de kinderen voorop gezet. In 2001 had ik al voor mezelf helder tot wanneer kies je voor de kinderen en wanneer ga je kiezen voor jezelf. Had ik het toen maar gedaan, had me toch een paar akelige situaties met een heleboel geroddel bespaard! Kinderen waren jonger geweest waardoor er wat minder kans op dat voortdurende getrek was geweest. Maar ook dan weet ik niet hoe het was gelopen. Nu was ik zo zeker dat ik inderdaad trefzeker op mijn doel ben afgegaan en heb compromissen gesloten waar dat nodig was. Ik heb mezelf weet teruggekregen en heb veel meer gepraat (geen koetjes en kalfjes, bedoel ik) met mensen dan in al die jaren daarvoor. Soms verlopen dingen heftig, maar dit kan ik beter hebben omdat ik toch het gevoel heb dat dit voor mij de juiste weg is. En zo zal Thirza ook haar weg moeten zoeken, op haar manier.~[/bgcolor] Ik denk dat je dat bedoelt.
Dat lijkt me echt heel moeilijk ja.
Wat ik vooral voor me zie, de hele tijd, is dat moment dat X gaat ontploffen. En daarom uit ik die zorg over het samen in een huis blijven. Ik snap dat het niet zomaar gedaan is om ergens anders heen te gaan, met kinderen en spullen. Is het dan verstandig echt een eindje uit de buurt te gaan logeren? Of niet, en waar kun je zo snel heen. Erg moeilijk.
In je eentje vertrekken is toch sneller gedaan.
Ik kon zo op een zoldertje slapen, was te doen. Dat is vooral de praktische kant, als het bij Thirza uit de hand loopt kan ze ook zo ergens met haar dochters naar toe. Bovendien kan ze ook voorzieningen laten treffen zodat haar ex er niet meer in kan. Ze heeft mogelijkheden maar laat zich nog leiden door angst. Ik was toen vooral boos en dat werkt effectiever
Thirza, ik ben het eens met Zon, het belangrijkste is dat jij je uit, en dat je weet dat we er voor je willen zijn hier
[...]
Hoi lieve Zon!
Is het vooral dat het toch anders is als je kinderen hebt, bedoel je dat? dat heeft er zeker mee te maken~[/bgcolor]
Wat bedoel je precies met dat jij wel in tegenstelling tot mij, je goed kan inleven in Thirza's probleem? Je schreef zelf dat je het moeilijk vond je in te leven en jouw verhaal met je ex is zo anders dan de situatie waar Thirza in zit. Dat maakt de gevoelens van angst en bedreiging niet anders, maar er moeten andere beslissingen genomen worden, het heeft veel langer geduurd en is geleidelijker gegaan. Ook bij Thirza zelf is sprake van een proces van bewustwording. Jij bent er veel meer in 1 keer uitgestapt en hebt daarna het proces over je heen gekregen. Bovendien lijkt Thirza's verhaal behoorlijk op het mijne, het nog lang bij elkaar wonen, de beslissingen die gemaakt moeten worden, 1 iemand die niet echt meewerkt. Thirza moet dit allemaal tegelijk doen met het verwerkingsproces. Ik heb destijds een knop omgezet en ben gaan regelen, veel had ik al verwerkt en pas toen ik mijn eigen plek weer had is er weer ruimte gekomen voor de verwerking die vooral mij betrof. Ze schreef ergens dat ze zo boos was op zichzelf. En oh, wat was ik boos op mezelf! Helpt niets overigens als je meeleest Thirza, ik zal hierover nog wel op je eigen topic schrijven. ~[/bgcolor]Kun je misschien nog meer schrijven over waarom het zo lastig is te bepalen wat je moet doen? Heeft het te maken met de kinderen nu zo moeilijk weg te kunnen halen uit de vertrouwde omgeving? [bgcolor=#000000]Voor mij had dat niet te maken met het weghalen van de kinderen uit hun vertrouwde omgeving. Bij ons stond vast dat er sowieso verhuisd moest worden. Toen ik eindelijk de beslissing heb genomen om weg te gaan was ik duidelijk en daadkrachtig, ging inderdaad de zaken regelen zodat duidelijk werd hoe ik er financieel voor kwam te staan. Het moeilijke is dat je dealt met iemand met wie je het redelijk wilt oplossen maar wat dus niet goed lukt. Zolang samen nog in een huis zorgt voor teveel spanningen en dan kun je geen goede beslissingen nemen. De onzekerheid viert, ook bij de kinderen, hoogtij. Soms denk ik weleens dat ik beter had kunnen gaan voor de rigoreuze oplossing, ex uit huis laten zetten enz. Dat had natuurlijk ook enorm veel impact gehad op de kinderen en de hele situatie. Dan was ik nu misschien ook nog wel niet gescheiden. Het betreft keuzes maken en achter die keuzes gaan staan. Wat soms moeilijk is hoor, want ik zie mijn kinderen eronder lijden en dat valt ook niet mee. In mijn geval gaat het eigenlijk nog steeds door, maar door toch op redelijk korte termijn woonruimte voor mezelf en financiele duidelijkheid te creeren heb ik ook rust gekregen en helderheid in hoofd en hart. Het besef dat ik een goede beslissing heb genomen. Misschien is het voor Thirza wel beter om ergens anders een heel nieuwe start te maken? Wie zal het zeggen. Nu houdt ze in ieder geval nog (naar mijn mening) teveel vast aan de zekerheden die ze denkt te hebben. Wij voelen de angst omdat we het projecteren op onze eigen ervaringen en dat is wat we duidelijk kunnen maken. Zij is de enige die echt weet hoe het voelt. Ik vind dat ze op zoek moet gaan naar nieuwe zekerheden (door inderdaad haar financien uit te zoeken enz, je hebt daarin gelijk Dubio) Ik denk dat ze stap voor stap haar oogkleppen aan het afzetten is. Daarin was ik anders, ik wist dat ik ooit weg zou gaan maar heb lang het belang van de kinderen voorop gezet. In 2001 had ik al voor mezelf helder tot wanneer kies je voor de kinderen en wanneer ga je kiezen voor jezelf. Had ik het toen maar gedaan, had me toch een paar akelige situaties met een heleboel geroddel bespaard! Kinderen waren jonger geweest waardoor er wat minder kans op dat voortdurende getrek was geweest. Maar ook dan weet ik niet hoe het was gelopen. Nu was ik zo zeker dat ik inderdaad trefzeker op mijn doel ben afgegaan en heb compromissen gesloten waar dat nodig was. Ik heb mezelf weet teruggekregen en heb veel meer gepraat (geen koetjes en kalfjes, bedoel ik) met mensen dan in al die jaren daarvoor. Soms verlopen dingen heftig, maar dit kan ik beter hebben omdat ik toch het gevoel heb dat dit voor mij de juiste weg is. En zo zal Thirza ook haar weg moeten zoeken, op haar manier.~[/bgcolor] Ik denk dat je dat bedoelt.
Dat lijkt me echt heel moeilijk ja.
Wat ik vooral voor me zie, de hele tijd, is dat moment dat X gaat ontploffen. En daarom uit ik die zorg over het samen in een huis blijven. Ik snap dat het niet zomaar gedaan is om ergens anders heen te gaan, met kinderen en spullen. Is het dan verstandig echt een eindje uit de buurt te gaan logeren? Of niet, en waar kun je zo snel heen. Erg moeilijk.
In je eentje vertrekken is toch sneller gedaan.
Ik kon zo op een zoldertje slapen, was te doen. Dat is vooral de praktische kant, als het bij Thirza uit de hand loopt kan ze ook zo ergens met haar dochters naar toe. Bovendien kan ze ook voorzieningen laten treffen zodat haar ex er niet meer in kan. Ze heeft mogelijkheden maar laat zich nog leiden door angst. Ik was toen vooral boos en dat werkt effectiever
Thirza, ik ben het eens met Zon, het belangrijkste is dat jij je uit, en dat je weet dat we er voor je willen zijn hier
anoniem_36919 wijzigde dit bericht op 30-08-2007 17:03
Reden: het kleuren werkt nog niet helemaal zoals ik wil
Reden: het kleuren werkt nog niet helemaal zoals ik wil
% gewijzigd
donderdag 30 augustus 2007 om 17:07
quote:mamzelle schreef op 30 augustus 2007 @ 08:54:
Weet je wat het nadeel is van vluchten: dat je toch ooit weer oog in oog staat, dat je je blijft afvragen of hij dán zal ontploffen. Vluchten betekent dat je op het scherpst van de snede geen confrontatie hoeft aan te gaan, maar later volgt die confrontatie onherroepelijk alsnog.
Vluchten neemt je angst dus niet weg. Na het vluchten ben je alsnog afhankelijk van de mood van je expartner als je je weer op je eigen terrein begeeft.
Ik weet niet wat wijsheid is voor Thirza. Vind haar man ook een naar, nietsontziend persoon, waarvan ik geen idee heb waartoe hij in staat is.
Maar vind haar eigenlijk wel dapper dat ze het gevecht voluit aan durft te gaan. En hoop dat ze daarbij niet in gevaar komt.
Vrees dat ze wel -om gevaar te ontwijken- het risico loopt om zichzelf weer te moeten compromiteren.Lieve Mamzelle je hebt zo gelijk hier, of ze het gevecht voluit aangaat weet ik niet, ik denk dat Dubio toch ook voor een gedeelte gelijk heeft. Ze moet toch een redelijk luxe leven gaan opgeven en dat is natuurlijk ook een hele stap en kan ook voor angst zorgen. De bevrijding zal ze pas voelen als ze merkt dat ze echt los van haar ex is en zelf op eigen benen staat.
Weet je wat het nadeel is van vluchten: dat je toch ooit weer oog in oog staat, dat je je blijft afvragen of hij dán zal ontploffen. Vluchten betekent dat je op het scherpst van de snede geen confrontatie hoeft aan te gaan, maar later volgt die confrontatie onherroepelijk alsnog.
Vluchten neemt je angst dus niet weg. Na het vluchten ben je alsnog afhankelijk van de mood van je expartner als je je weer op je eigen terrein begeeft.
Ik weet niet wat wijsheid is voor Thirza. Vind haar man ook een naar, nietsontziend persoon, waarvan ik geen idee heb waartoe hij in staat is.
Maar vind haar eigenlijk wel dapper dat ze het gevecht voluit aan durft te gaan. En hoop dat ze daarbij niet in gevaar komt.
Vrees dat ze wel -om gevaar te ontwijken- het risico loopt om zichzelf weer te moeten compromiteren.Lieve Mamzelle je hebt zo gelijk hier, of ze het gevecht voluit aangaat weet ik niet, ik denk dat Dubio toch ook voor een gedeelte gelijk heeft. Ze moet toch een redelijk luxe leven gaan opgeven en dat is natuurlijk ook een hele stap en kan ook voor angst zorgen. De bevrijding zal ze pas voelen als ze merkt dat ze echt los van haar ex is en zelf op eigen benen staat.
donderdag 30 augustus 2007 om 17:11
quote:dubiootje schreef op 30 augustus 2007 @ 10:33:
Ik reageer ook maar even hier dan Ik denk dat Thirza's angst heel veel met geld te maken heeft. Daarom dring ik erop aan dat ze haar financiële situatie duidelijk krijgt, stappen neemt op dat gebied. Advocaat raadplegen, papieren uitzoeken, berekeningen maken, praten met mensen in je omgeving.
Wat angst aanjaagt, is de onzekerheid. Zelfs als het niet voordelig is, is duidelijkheid beter dan twijfel. Twijfel is ook hoop dat het wel mee gaat vallen. Het is ook hoop dat hij zich wel coulant zal opstellen. Je maakt je van hem afhankelijk, van zijn goede wil. Beter is weten waar je juridisch staat. Als hij dan niet meewerkt, maakt de rechter het uit, klaar. Dan kun je ook je maatregelen nemen om de financiële gevolgen te dragen.
liefs Thirza
dubio
Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten. Vanaf het moment dat ik kenbaar heb gemaakt te gaan scheiden ben ik gaan praten en heb van onverwachte mensen veel steun gekregen, en is vooral ook veel angst voor het onbekende verdwenen.
Met mijn angst voor mijn ex, zijn onvoorspelbaarheid kon ik pas veel later omgaan, ik voel nu pas goed de volle uitwerking daarvan. Maar ik ben me erg van bewust dat Angst een hele slechte raadgever is. Door angst ga je dingen vermijden, die je meestal toch niet kunt vermijden.
Ik reageer ook maar even hier dan Ik denk dat Thirza's angst heel veel met geld te maken heeft. Daarom dring ik erop aan dat ze haar financiële situatie duidelijk krijgt, stappen neemt op dat gebied. Advocaat raadplegen, papieren uitzoeken, berekeningen maken, praten met mensen in je omgeving.
Wat angst aanjaagt, is de onzekerheid. Zelfs als het niet voordelig is, is duidelijkheid beter dan twijfel. Twijfel is ook hoop dat het wel mee gaat vallen. Het is ook hoop dat hij zich wel coulant zal opstellen. Je maakt je van hem afhankelijk, van zijn goede wil. Beter is weten waar je juridisch staat. Als hij dan niet meewerkt, maakt de rechter het uit, klaar. Dan kun je ook je maatregelen nemen om de financiële gevolgen te dragen.
liefs Thirza
dubio
Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten. Vanaf het moment dat ik kenbaar heb gemaakt te gaan scheiden ben ik gaan praten en heb van onverwachte mensen veel steun gekregen, en is vooral ook veel angst voor het onbekende verdwenen.
Met mijn angst voor mijn ex, zijn onvoorspelbaarheid kon ik pas veel later omgaan, ik voel nu pas goed de volle uitwerking daarvan. Maar ik ben me erg van bewust dat Angst een hele slechte raadgever is. Door angst ga je dingen vermijden, die je meestal toch niet kunt vermijden.
donderdag 30 augustus 2007 om 17:18
quote:Iseo schreef op 30 augustus 2007 @ 10:38:
Ja, ik doe wel net van niet, maar het schiet op sommige momenten toch door me heen.
Lieverd ik kan het me zo voorstellen, maar weet je, jij bent nu ook heel erg veranderd, dus als hij toch eens voor je staat zal hij anders reageren, alleen omdat jij inmiddels veel en veel sterker bent geworden. Wat bij mij tot nu toe (nog steeds) werkt is op het moment dat er een "krachtmeeting" is, hem te overbluffen met een nog sterkere houding. Dat werkt behoorlijk afschrikwekkend, waardoor het niet gaat escaleren. Daarna kan ik dan wel weer mijn gevoel op een rijtje zetten.
Zo en nu hou ik maar eens op met reageren, ik heb wel weer genoeg geschreven dacht ik . Voor iedereen een dikke en Iseo, ik mis die kus en dat andere roosje ook
Ja, ik doe wel net van niet, maar het schiet op sommige momenten toch door me heen.
Lieverd ik kan het me zo voorstellen, maar weet je, jij bent nu ook heel erg veranderd, dus als hij toch eens voor je staat zal hij anders reageren, alleen omdat jij inmiddels veel en veel sterker bent geworden. Wat bij mij tot nu toe (nog steeds) werkt is op het moment dat er een "krachtmeeting" is, hem te overbluffen met een nog sterkere houding. Dat werkt behoorlijk afschrikwekkend, waardoor het niet gaat escaleren. Daarna kan ik dan wel weer mijn gevoel op een rijtje zetten.
Zo en nu hou ik maar eens op met reageren, ik heb wel weer genoeg geschreven dacht ik . Voor iedereen een dikke en Iseo, ik mis die kus en dat andere roosje ook
donderdag 30 augustus 2007 om 19:11
Hallo allemaal, bedankt voor jullie geweldige reacties en medeleven. Het valt inderdaad momenteel weer allemaal niet mee, en dat terwijl ik eigenlijk in rustiger vaarwater had moeten zitten...
Anemoon: Ik heb gehuild bij BJZ, kon me niet meer goedhouden; denk dat de hulpverlener dit wel gezien heeft. Verdorie, ik heb me al zo lang goedgehouden, maar de laatste 2 jaar zitten de tranen zo hoog, dat ze vanzelf komen, ook als ik dat niet wil!
Vandaag is de Intensieve gezinsbegeleidster (IGB'er) geweest, weer veel bla bla bla. Ik heb aangegeven, dat ik graag wil, dat zoonlief op een wachtlijst gezet wordt voor plaatsing/begeleid wonen. Maar ook, dat ik wel in wil zetten op thuis wonen, maar dan moet het véél beter gaan! Vooralsnog gaat alles veel te lang duren, en er gebeurt te weinig, er zit geen vooruitgang in, de sfeer in huis is heel negatief, en dat komt vaak door het gedrag van zoonlief, die heel bepalend aanwezig is.. (de hulpverlening zegt, dat ik te snel wil....maar verdorie...ik hou dit gewoon niet langer vol zo!)
Dubio, wat jij schrijft...dank je wel. Je hebt trouwens wel gelijk: ik ben inderdaad zo'n beetje murw geworden door alles....het gaat ook steeds verder in de negatieve spiraal.
Wat mijn vriend betreft: ik probeer er regelmatig met hem over te hebben, soms kan ik doordringen; meestal niet. Hij probeert de clown uit te hangen en het zo leuk te maken; ik zie dan ook zijn eigen problemen vaak niet! Hij komt ook heel macho over, terwijl er onder een heel zachte man zit....heb hem al vaker aangegeven, dat ik die zachte, weke kant ook wil zien, dat maakt hem juist meer 'mens'...
Iseo, wat jij schrijft....ik durf het bijna niet te zeggen, bang dat het weer mis gaat, maar op zich ervaar ik best wel steun van hem; hij is de enige. En wat we zo goed hebben: we gaan regelmatig uit, weg uit de situatie.... echter: komend weekend zal hij weer bij mij zijn, en dat is altijd erg zwaar: mijn kid gedragen zich dan echt niet prettig, ik ben gespannen, en de hele sfeer is gespannen. Ik hoop dat dit doorbroken gaat worden, want dat is gewoon niet prettig. Ik heb mijn vriend ook laten weten, dat de sfeer door de week vaak redelijk is, en dat ik denk dat de spanning een wisselwerking tussen hem, de kinderen, en mijzelf zal zijn....en hoe meer geforceerd je dat wil doorbreken, hoe lastiger dit natuurlijk wel wordt...
Thirza, helaas ben ik niet helemaal op de hoogte van jouw situatie momenteel (lukt me niet om alles bij te lezen, heb mijn handen vol...), maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen; vraag me wel af, waarom jullie inderdaad nog onder één dak leven, en hoelang dat nog moet duren?
Je kan zorgen, dat hij uit jullie huis gaat, en dat jij alleen het woonrecht hebt; misschien zou je zelf ook wel uit het huis willen? Maar daar zou ik zeker werk van maken, gezien hetgeen ik wel allemaal gelezen heb.
Groetjes,
Nicole
Anemoon: Ik heb gehuild bij BJZ, kon me niet meer goedhouden; denk dat de hulpverlener dit wel gezien heeft. Verdorie, ik heb me al zo lang goedgehouden, maar de laatste 2 jaar zitten de tranen zo hoog, dat ze vanzelf komen, ook als ik dat niet wil!
Vandaag is de Intensieve gezinsbegeleidster (IGB'er) geweest, weer veel bla bla bla. Ik heb aangegeven, dat ik graag wil, dat zoonlief op een wachtlijst gezet wordt voor plaatsing/begeleid wonen. Maar ook, dat ik wel in wil zetten op thuis wonen, maar dan moet het véél beter gaan! Vooralsnog gaat alles veel te lang duren, en er gebeurt te weinig, er zit geen vooruitgang in, de sfeer in huis is heel negatief, en dat komt vaak door het gedrag van zoonlief, die heel bepalend aanwezig is.. (de hulpverlening zegt, dat ik te snel wil....maar verdorie...ik hou dit gewoon niet langer vol zo!)
Dubio, wat jij schrijft...dank je wel. Je hebt trouwens wel gelijk: ik ben inderdaad zo'n beetje murw geworden door alles....het gaat ook steeds verder in de negatieve spiraal.
Wat mijn vriend betreft: ik probeer er regelmatig met hem over te hebben, soms kan ik doordringen; meestal niet. Hij probeert de clown uit te hangen en het zo leuk te maken; ik zie dan ook zijn eigen problemen vaak niet! Hij komt ook heel macho over, terwijl er onder een heel zachte man zit....heb hem al vaker aangegeven, dat ik die zachte, weke kant ook wil zien, dat maakt hem juist meer 'mens'...
Iseo, wat jij schrijft....ik durf het bijna niet te zeggen, bang dat het weer mis gaat, maar op zich ervaar ik best wel steun van hem; hij is de enige. En wat we zo goed hebben: we gaan regelmatig uit, weg uit de situatie.... echter: komend weekend zal hij weer bij mij zijn, en dat is altijd erg zwaar: mijn kid gedragen zich dan echt niet prettig, ik ben gespannen, en de hele sfeer is gespannen. Ik hoop dat dit doorbroken gaat worden, want dat is gewoon niet prettig. Ik heb mijn vriend ook laten weten, dat de sfeer door de week vaak redelijk is, en dat ik denk dat de spanning een wisselwerking tussen hem, de kinderen, en mijzelf zal zijn....en hoe meer geforceerd je dat wil doorbreken, hoe lastiger dit natuurlijk wel wordt...
Thirza, helaas ben ik niet helemaal op de hoogte van jouw situatie momenteel (lukt me niet om alles bij te lezen, heb mijn handen vol...), maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen; vraag me wel af, waarom jullie inderdaad nog onder één dak leven, en hoelang dat nog moet duren?
Je kan zorgen, dat hij uit jullie huis gaat, en dat jij alleen het woonrecht hebt; misschien zou je zelf ook wel uit het huis willen? Maar daar zou ik zeker werk van maken, gezien hetgeen ik wel allemaal gelezen heb.
Groetjes,
Nicole
donderdag 30 augustus 2007 om 21:03
Zonlicht
(ja, en dat andere roosje)
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.
Wat moet die tijd voor jou ontzettend heftig zijn geweest, zeg....
Denk dat je gelijk hebt, dat het voor mij zo was dat ik dat proces kon gaan doormaken toen er al duidelijkheid was, ik al tot rust kon komen.
Wat moet dat toch anders zijn als je er, zoals jij hebt meegemaakt, en zoals het voor Thirz is, midden in zit, het verwerkingsproces, het nog steeds samenwonen met iemand die zich onmogelijk gedraagt..
Er moeten andere beslissingen genomen worden, dat zie ik ook bij jullie. Eigenlijk had ik niet veel extra zorgen na mijn besluit toen (wel die bedreigingen en toestand, maar dat was de eerste maanden, en het is toch heel anders dan wanneer iemand voor je staat). Buiten het tot mezelf komen en me voorbereiden op de bevalling toen. Had een huisje gevonden, wat tweedehands spullen gekocht, kreeg bijstand omdat ik overspannen was. Is toch betrekkelijk rustig. Ik kon al een eind komen voor mezelf, en toen mijn baby er was brak er een nieuwe (heerlijke) drukke tijd aan, had ik zo ineens een heel nieuw leven waar ik me aan overgaf, dat heeft me echt goed gedaan.
Pas later, met jullie hulp, ben ik toen terug gaan kijken, op een moment daarmee begonnen dat ik het echt aankon, er ruimte voor had.
Je schrijft over de besluiten die je moest nemen, denk je dan wel eens aan hoe je het anders had willen doen? Het is voor de kinderen heel verwarrend geweest, en nog steeds vaak, maar jij hebt echt gedaan wat je kon om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Waar haalde je toen die kracht vandaan, Zon? Omdat je wist dat je het moest doen, kon je toen daadkrachtig handelen, om later de klap te krijgen toen je begon met tot rust komen, verwerken van die spanningen?
Ik heb bewondering voor de manier waarop jij durft te kiezen voor wat je gelooft dat juist is, en dat je nu ook naar de toekomst kijkt, en er vertrouwen in houdt ook al is het nu nog steeds vaak heel moeilijk.
En wat je zegt, wij voelen de angst als we aan Thirza denken, omdat we het projecteren op onze eigen ervaringen...dat is zo waar.
Zon
Veel liefs!!!
(ja, en dat andere roosje)
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.
Wat moet die tijd voor jou ontzettend heftig zijn geweest, zeg....
Denk dat je gelijk hebt, dat het voor mij zo was dat ik dat proces kon gaan doormaken toen er al duidelijkheid was, ik al tot rust kon komen.
Wat moet dat toch anders zijn als je er, zoals jij hebt meegemaakt, en zoals het voor Thirz is, midden in zit, het verwerkingsproces, het nog steeds samenwonen met iemand die zich onmogelijk gedraagt..
Er moeten andere beslissingen genomen worden, dat zie ik ook bij jullie. Eigenlijk had ik niet veel extra zorgen na mijn besluit toen (wel die bedreigingen en toestand, maar dat was de eerste maanden, en het is toch heel anders dan wanneer iemand voor je staat). Buiten het tot mezelf komen en me voorbereiden op de bevalling toen. Had een huisje gevonden, wat tweedehands spullen gekocht, kreeg bijstand omdat ik overspannen was. Is toch betrekkelijk rustig. Ik kon al een eind komen voor mezelf, en toen mijn baby er was brak er een nieuwe (heerlijke) drukke tijd aan, had ik zo ineens een heel nieuw leven waar ik me aan overgaf, dat heeft me echt goed gedaan.
Pas later, met jullie hulp, ben ik toen terug gaan kijken, op een moment daarmee begonnen dat ik het echt aankon, er ruimte voor had.
Je schrijft over de besluiten die je moest nemen, denk je dan wel eens aan hoe je het anders had willen doen? Het is voor de kinderen heel verwarrend geweest, en nog steeds vaak, maar jij hebt echt gedaan wat je kon om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Waar haalde je toen die kracht vandaan, Zon? Omdat je wist dat je het moest doen, kon je toen daadkrachtig handelen, om later de klap te krijgen toen je begon met tot rust komen, verwerken van die spanningen?
Ik heb bewondering voor de manier waarop jij durft te kiezen voor wat je gelooft dat juist is, en dat je nu ook naar de toekomst kijkt, en er vertrouwen in houdt ook al is het nu nog steeds vaak heel moeilijk.
En wat je zegt, wij voelen de angst als we aan Thirza denken, omdat we het projecteren op onze eigen ervaringen...dat is zo waar.
Zon
Veel liefs!!!
donderdag 30 augustus 2007 om 21:04
Iseo, het laatste wat ik denk als ik jouw post lees is "jeetje" zij kan lekker overdrijven" dus geneer je niet, lieverd!
De grote vraag waarom ik blijf? Voor het grootste deel omdat x het niet zal accepteren en écht zal gaan tegenwerken. Hij ziet zijn huis als zijn territorium en zal dan pas echt lastig gaan doen. Natuurlijk kan ik hierin maatregelen treffen, maar jeetje, dan wordt het helemaal zo ingewikkeld. Hij is heel veel van huis, maar jaaaaaaaa nog altijd wel teveel thuis.
Daarbij heb ik hem nog "nodig" om dingen af te wikkelen, waarvan ik tevens hoop op zijn coulance. IJdele hoop wellicht maar er zijn nu eenmaal (ja, ja, ook op financieel gebied) dingen die ik op MIJN manier geregeld wil hebben. Daarover heb ik ook eerder geschreven. Ja, ik vind geld best belangrijk en ja ik moet het straks met heel veel minder doen, maar minder is nog altijd beter dan niets. Ik vind het niet eerlijk dat hij, zoals hij altijd deed, verder kan leven als de mooie man en wij zoveel moeten laten. Ik heb altijd gewerkt, maar nooit de ambitie gehad een carriere op te bouwen, verder te studeren etc. Ik zal meer moeten gaan werken (werk nu 16 uur, tijdens de schooltijden) maar dan nog zal het kei-hard bikkelen worden. Paardrijden waar we gek op zijn wil ik zelf best laten. Maar mijn dochter die ook altijd op ponykamp en instructieweken/dagen ging wil ik dat liever niet ontnemen. Zo zijn er nog wel een aantal dingen. Mijn salaris is nu bijna 800 euro. Zonder allimentatie wordt het dus lastig boven bijstandnivo te blijven. Dat laatste wil ik per se geen gebruik van maken. Op mijn werk is vooralsnog geen uitbreiding qua uren mogelijk. Nu is het absoluut niet zo dat wij een hoop geld hadden. X gaf heel veel voor zichzelf uit voornamelijk verdiend met aan de deur staan en handel in (vul zelf maar in). Kortom, ik vecht nog even door voor onze toekomst. Ik wil pertinent niet dat hij er zo makkelijk mee weg komt. Geloof ook niet dat dat zozeer met dapper te maken heeft, maar meer dat ik probeer op te komen voor mijn belangen.
Toevallig belde mijn financieel adviseur vanmiddag die ik tevens goed ken. Die vroeg me of hij me kon helpen. Hij kent x ook en zijn uitgavepatroon. Vorig jaar werd voor de zoveelste keer de hypotheek weer eens verhoogd omdat er schulden waren ontstaan. X beloofde toen plechtig schoon schip te maken. Inmiddels zijn er dus toch weer schulden door hem gemaakt. Deze vriend kan me iig wel heel goed op weg helpen.
Die schuldenkwestie ben ik zelf ook debet aan geweest. Niet dat ik het uitgaf, maar bijv. als de hypotheek weer eens verhoogd moest worden en ik niet akkoord ging bleef hij net zolang aan mijn kop zeiken totdat ik het wel prima vond. De laatste jaren kijk ik niet meer op onze gezamelijke rekening. Ik merk het wel als ik boodschappen doe. Ik werd daar heel gelaten in. Hij gaf mij altijd de schuld want ik had dit huis gewild en dat was boven onze stand. Onzin, hij heeft zelf toch ook het koopcontract destijds getekend.
Daarbij spelen de kinderen ook een belangrijke rol. Lusaka (die ik ken irl) schreef daar al over. Ik kan hier niet zo makkelijker tijdelijk ergens anders gaan wonen. Dan moet ik mijn woonplaats uit. Hoe moet ik dat oplossen met de kinderen naar school brengen en daarna naar mijn werk gaan? Ik haal ze dan uit hun omgeving en dat willen ze echt niet. Dadelijk kan ik in mijn woonplaats solliciteren naar een woning. Daarbij, woonruimte ligt niet voor het oprapen. Dan zou je met je gezin in moeten trekken bij vrienden. Zie me al aankomen! Zoiets is te doen voor een hele korte periode maar niet voor maanden.
Nicole, dank je wel! Ik ken jouw verhaal ook maar half omdat ik niet alles kan lezen/volgen) maar wens jou uiteraard ook enorm veel sterkte en wijsheid toe.
(bovenstaand type ik vanmiddag, heel handig in een outlook berichtje wat ik dan opsla in concepten)
Nu een paar uur verder....... x belde en is onderweg naar huis. Zorg dat de wasmachine en droger vrij zijn! Toen moest ik toch zo aan jullie woorden denken, want ik ging als een speer ruimen, was wegwerken. Hij klonk overigens wel relaxed.
Oh, wat heb ik er de ziekte over in! Hoop dat ie vannacht (denk het wel) oprot. Niet dat ik bang ben voor zijn thuiskomst, maar al die weken rust....
Ik laat het hier even bij, misschien ben ik later op de avond wat vollediger.
Ik realiseer me dat ik weinig schrijf over hoe het emotioneel voelt nu ik eventjes snel terug lees. Nou ja, later meer. Ik neem hier altijd zoveel en doe zo weinig terug.
Het is hier druk met kinderen waar ik even op moet passen en die vragen nogal aandacht waardoor ik me niet echt kan concentreren op mijn post.
Heel veel liefs en dank voor jullie onwijs lieve berichtjes,
De grote vraag waarom ik blijf? Voor het grootste deel omdat x het niet zal accepteren en écht zal gaan tegenwerken. Hij ziet zijn huis als zijn territorium en zal dan pas echt lastig gaan doen. Natuurlijk kan ik hierin maatregelen treffen, maar jeetje, dan wordt het helemaal zo ingewikkeld. Hij is heel veel van huis, maar jaaaaaaaa nog altijd wel teveel thuis.
Daarbij heb ik hem nog "nodig" om dingen af te wikkelen, waarvan ik tevens hoop op zijn coulance. IJdele hoop wellicht maar er zijn nu eenmaal (ja, ja, ook op financieel gebied) dingen die ik op MIJN manier geregeld wil hebben. Daarover heb ik ook eerder geschreven. Ja, ik vind geld best belangrijk en ja ik moet het straks met heel veel minder doen, maar minder is nog altijd beter dan niets. Ik vind het niet eerlijk dat hij, zoals hij altijd deed, verder kan leven als de mooie man en wij zoveel moeten laten. Ik heb altijd gewerkt, maar nooit de ambitie gehad een carriere op te bouwen, verder te studeren etc. Ik zal meer moeten gaan werken (werk nu 16 uur, tijdens de schooltijden) maar dan nog zal het kei-hard bikkelen worden. Paardrijden waar we gek op zijn wil ik zelf best laten. Maar mijn dochter die ook altijd op ponykamp en instructieweken/dagen ging wil ik dat liever niet ontnemen. Zo zijn er nog wel een aantal dingen. Mijn salaris is nu bijna 800 euro. Zonder allimentatie wordt het dus lastig boven bijstandnivo te blijven. Dat laatste wil ik per se geen gebruik van maken. Op mijn werk is vooralsnog geen uitbreiding qua uren mogelijk. Nu is het absoluut niet zo dat wij een hoop geld hadden. X gaf heel veel voor zichzelf uit voornamelijk verdiend met aan de deur staan en handel in (vul zelf maar in). Kortom, ik vecht nog even door voor onze toekomst. Ik wil pertinent niet dat hij er zo makkelijk mee weg komt. Geloof ook niet dat dat zozeer met dapper te maken heeft, maar meer dat ik probeer op te komen voor mijn belangen.
Toevallig belde mijn financieel adviseur vanmiddag die ik tevens goed ken. Die vroeg me of hij me kon helpen. Hij kent x ook en zijn uitgavepatroon. Vorig jaar werd voor de zoveelste keer de hypotheek weer eens verhoogd omdat er schulden waren ontstaan. X beloofde toen plechtig schoon schip te maken. Inmiddels zijn er dus toch weer schulden door hem gemaakt. Deze vriend kan me iig wel heel goed op weg helpen.
Die schuldenkwestie ben ik zelf ook debet aan geweest. Niet dat ik het uitgaf, maar bijv. als de hypotheek weer eens verhoogd moest worden en ik niet akkoord ging bleef hij net zolang aan mijn kop zeiken totdat ik het wel prima vond. De laatste jaren kijk ik niet meer op onze gezamelijke rekening. Ik merk het wel als ik boodschappen doe. Ik werd daar heel gelaten in. Hij gaf mij altijd de schuld want ik had dit huis gewild en dat was boven onze stand. Onzin, hij heeft zelf toch ook het koopcontract destijds getekend.
Daarbij spelen de kinderen ook een belangrijke rol. Lusaka (die ik ken irl) schreef daar al over. Ik kan hier niet zo makkelijker tijdelijk ergens anders gaan wonen. Dan moet ik mijn woonplaats uit. Hoe moet ik dat oplossen met de kinderen naar school brengen en daarna naar mijn werk gaan? Ik haal ze dan uit hun omgeving en dat willen ze echt niet. Dadelijk kan ik in mijn woonplaats solliciteren naar een woning. Daarbij, woonruimte ligt niet voor het oprapen. Dan zou je met je gezin in moeten trekken bij vrienden. Zie me al aankomen! Zoiets is te doen voor een hele korte periode maar niet voor maanden.
Nicole, dank je wel! Ik ken jouw verhaal ook maar half omdat ik niet alles kan lezen/volgen) maar wens jou uiteraard ook enorm veel sterkte en wijsheid toe.
(bovenstaand type ik vanmiddag, heel handig in een outlook berichtje wat ik dan opsla in concepten)
Nu een paar uur verder....... x belde en is onderweg naar huis. Zorg dat de wasmachine en droger vrij zijn! Toen moest ik toch zo aan jullie woorden denken, want ik ging als een speer ruimen, was wegwerken. Hij klonk overigens wel relaxed.
Oh, wat heb ik er de ziekte over in! Hoop dat ie vannacht (denk het wel) oprot. Niet dat ik bang ben voor zijn thuiskomst, maar al die weken rust....
Ik laat het hier even bij, misschien ben ik later op de avond wat vollediger.
Ik realiseer me dat ik weinig schrijf over hoe het emotioneel voelt nu ik eventjes snel terug lees. Nou ja, later meer. Ik neem hier altijd zoveel en doe zo weinig terug.
Het is hier druk met kinderen waar ik even op moet passen en die vragen nogal aandacht waardoor ik me niet echt kan concentreren op mijn post.
Heel veel liefs en dank voor jullie onwijs lieve berichtjes,
donderdag 30 augustus 2007 om 21:10
donderdag 30 augustus 2007 om 21:41
Hallo,
Thirza, ik kan goed begrijpen, dat je bij hem blijft, omdat je hem 'nodig' hebt. Of dit ijdele hoop is, daar kom je later wel achter; als je voor nu voelt dat je het zo moet doen, zal het ergens goed voor zijn. Je schrijft dat je geld belangrijk vindt, en ik weet goed hoe je dat bedoelt. Ik heb 2x in de bijstand gezeten: meteen na mijn echtscheiding en ook nu; gelukkig niet lang, maar jee, dat voelt echt niet fijn; en dat levert trouwens ook een druk op, die je nu beter niet kan hebben; al is het niet verkeerd om er gebruik van te maken, als je echt niet anders kan! Maar het voelt in geen geval goed. Ja, geld is belangrijk, om rond te komen, om je leven leuk te hebben, en dan heb ik het niet over véél geld.
Of je angst voor x moet hebben, dat kan ik verder niet beoordelen, maar ik herken wel zoals je aangeeft over de wasmachine/droger. Voor mijn vorige ex (borderline) vloog ik ook, als hij me iets vroeg. Als ik dat niet meteen deed, kreeg ik de volle lading, dus angst is dan wel een grote drijfveer. Ik hoop wel, dat je sterk genoeg bent, om hier nog enige tijd mee om te gaan. Kan me trouwens voorstellen, dat je inderdaad voor korte tijd bij vrienden terecht zou kunnen, je dat zou doen (krijg je dan ook sneller een urgentieverklaring voor woonruimte trouwens? Weet even niet hoe dat op vandaag geregeld is...), maar dat je niet voor echt langere tijd met je kinderen ergens wil intrekken, dat leeft niet prettig.
Ik hoop voor je dat er snel een einde aan deze situatie komt..
Och, en dat jij mijn verhaal ook niet helemaal kan volgen...geeft niet, ik denk dat niemand alles van iedereen kan bijhouden, dat wordt gewoon te veel....
Sterkte,
Nicole
Thirza, ik kan goed begrijpen, dat je bij hem blijft, omdat je hem 'nodig' hebt. Of dit ijdele hoop is, daar kom je later wel achter; als je voor nu voelt dat je het zo moet doen, zal het ergens goed voor zijn. Je schrijft dat je geld belangrijk vindt, en ik weet goed hoe je dat bedoelt. Ik heb 2x in de bijstand gezeten: meteen na mijn echtscheiding en ook nu; gelukkig niet lang, maar jee, dat voelt echt niet fijn; en dat levert trouwens ook een druk op, die je nu beter niet kan hebben; al is het niet verkeerd om er gebruik van te maken, als je echt niet anders kan! Maar het voelt in geen geval goed. Ja, geld is belangrijk, om rond te komen, om je leven leuk te hebben, en dan heb ik het niet over véél geld.
Of je angst voor x moet hebben, dat kan ik verder niet beoordelen, maar ik herken wel zoals je aangeeft over de wasmachine/droger. Voor mijn vorige ex (borderline) vloog ik ook, als hij me iets vroeg. Als ik dat niet meteen deed, kreeg ik de volle lading, dus angst is dan wel een grote drijfveer. Ik hoop wel, dat je sterk genoeg bent, om hier nog enige tijd mee om te gaan. Kan me trouwens voorstellen, dat je inderdaad voor korte tijd bij vrienden terecht zou kunnen, je dat zou doen (krijg je dan ook sneller een urgentieverklaring voor woonruimte trouwens? Weet even niet hoe dat op vandaag geregeld is...), maar dat je niet voor echt langere tijd met je kinderen ergens wil intrekken, dat leeft niet prettig.
Ik hoop voor je dat er snel een einde aan deze situatie komt..
Och, en dat jij mijn verhaal ook niet helemaal kan volgen...geeft niet, ik denk dat niemand alles van iedereen kan bijhouden, dat wordt gewoon te veel....
Sterkte,
Nicole
donderdag 30 augustus 2007 om 22:50
Lieve meiden,
Ik heb vandaag mijn lief gesproken. Hij kon niet veel zeggen maar belt morgen weer. Hij komt vandaag pas weer in het land. Ik ben in de war, zenuwachtig, heb buikpijn. Ik hoop morgen meer duidelijkheid te hebben, welke kant het dan ook opgaat. En dan... vakantie. Dan heb ik in elk geval de tijd om dit allemaal te verwerken, hopelijk uit te rusten, afstand te nemen, door te gaan met het proces waar ik nu in zit. Waar dat proces toe gaat leiden... geen idee. In elk geval, hoop ik, tot een sterkere dubio.
liefs,
dubio
Ik heb vandaag mijn lief gesproken. Hij kon niet veel zeggen maar belt morgen weer. Hij komt vandaag pas weer in het land. Ik ben in de war, zenuwachtig, heb buikpijn. Ik hoop morgen meer duidelijkheid te hebben, welke kant het dan ook opgaat. En dan... vakantie. Dan heb ik in elk geval de tijd om dit allemaal te verwerken, hopelijk uit te rusten, afstand te nemen, door te gaan met het proces waar ik nu in zit. Waar dat proces toe gaat leiden... geen idee. In elk geval, hoop ik, tot een sterkere dubio.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 00:09
Dubio, jee, wat toch ook spannend/onzeker. Waar gaat dit toe leiden? Je geeft al aan, dat dit moet leiden tot een sterkere Dubio. Alleen al dat je dat zo aangeeft...ik denk dat je al een stuk sterker bent, dan je misschien zelf beseft. In elk geval heb je nu contact met je lief; ik hoop dat jullie e.e.a. kunnen uitpraten, zodat je inderdaad verder kan. Dan nog vakantie erachteraan....ziet er goed uit zo...
Groetjes, en heel veel succes,
Nicole
Groetjes, en heel veel succes,
Nicole
vrijdag 31 augustus 2007 om 00:18
quote:thirza schreef op 30 augustus 2007 @ 21:04:
Ik zal meer moeten gaan werken (werk nu 16 uur, tijdens de schooltijden) maar dan nog zal het kei-hard bikkelen worden.
Lieve Thirza, ik heb even bovenstaande zin eruit gepikt uit wat je schreef. Je hebt gelijk, het zal best keihard bikkelen worden, met een baan, de verantwoordelijkheid voor je kinderen en ook het financiële gedeelte wat allemaal op jouw schouders terecht zal komen.
Maar eigenlijk was het toch al heel lang keihard bikkelen voor jou? Financieel viel het dan wel mee, maar de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van je kinderen had je eigenlijk toch al alleen, bovendien hoef je je als jullie weg zijn toch minder zorgen te maken over de negatieve invloed die je man zal hebben op de kinderen, dus wat dat betreft ga je erop vooruit. En dan de rust die je voor jezelf zult hebben, niet meer die onberekenbare man om je heen waar je toch mee in één huis leefde, die dingen van je vroeg waar je je naar bij voelde, die respectloos met je omging. Dus dat wordt ook vooruitgang; een huis van jezelf met ruimte voor jou en je kinderen, om de dingen te doen zoals jij het wilt en zonder rekening te houden met hem.
Hmmm... als je straks weg bent zal het vast niet altijd makkelijk zijn - ik weet hoe het is als alleenstaande moeder - maar ik denk dat de tijd van ECHT keihard bikkelen voor jou dan voorbij zal zijn.
Liefs!
Ik zal meer moeten gaan werken (werk nu 16 uur, tijdens de schooltijden) maar dan nog zal het kei-hard bikkelen worden.
Lieve Thirza, ik heb even bovenstaande zin eruit gepikt uit wat je schreef. Je hebt gelijk, het zal best keihard bikkelen worden, met een baan, de verantwoordelijkheid voor je kinderen en ook het financiële gedeelte wat allemaal op jouw schouders terecht zal komen.
Maar eigenlijk was het toch al heel lang keihard bikkelen voor jou? Financieel viel het dan wel mee, maar de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van je kinderen had je eigenlijk toch al alleen, bovendien hoef je je als jullie weg zijn toch minder zorgen te maken over de negatieve invloed die je man zal hebben op de kinderen, dus wat dat betreft ga je erop vooruit. En dan de rust die je voor jezelf zult hebben, niet meer die onberekenbare man om je heen waar je toch mee in één huis leefde, die dingen van je vroeg waar je je naar bij voelde, die respectloos met je omging. Dus dat wordt ook vooruitgang; een huis van jezelf met ruimte voor jou en je kinderen, om de dingen te doen zoals jij het wilt en zonder rekening te houden met hem.
Hmmm... als je straks weg bent zal het vast niet altijd makkelijk zijn - ik weet hoe het is als alleenstaande moeder - maar ik denk dat de tijd van ECHT keihard bikkelen voor jou dan voorbij zal zijn.
Liefs!
vrijdag 31 augustus 2007 om 00:38
[quote]Lemmy schreef op 31 augustus 2007 @ 00:18:
[...]
Lieve Thirza, ik heb even bovenstaande zin eruit gepikt uit wat je schreef. Je hebt gelijk, het zal best keihard bikkelen worden, met een baan, de verantwoordelijkheid voor je kinderen en ook het financiële gedeelte wat allemaal op jouw schouders terecht zal komen.
Maar eigenlijk was het toch al heel lang keihard bikkelen voor jou?
Daar kan ik over meepraten. Mijn leven is echt makkelijker geworden, hoewel ik soms ook vind dat het best lastig is om alleenstaand te zijn (is ook een kwestie van aanpassen waarschijnlijk). Ook ik trok de kar al jaren, de steun die ik van mijn man ondervond bestond alleen tussen mijn oren. Die man kostte meer energie dan mijn twee kinderen bij elkaar (en die leveren me tenminste nog energie op!)
liefs,
dubio
[...]
Lieve Thirza, ik heb even bovenstaande zin eruit gepikt uit wat je schreef. Je hebt gelijk, het zal best keihard bikkelen worden, met een baan, de verantwoordelijkheid voor je kinderen en ook het financiële gedeelte wat allemaal op jouw schouders terecht zal komen.
Maar eigenlijk was het toch al heel lang keihard bikkelen voor jou?
Daar kan ik over meepraten. Mijn leven is echt makkelijker geworden, hoewel ik soms ook vind dat het best lastig is om alleenstaand te zijn (is ook een kwestie van aanpassen waarschijnlijk). Ook ik trok de kar al jaren, de steun die ik van mijn man ondervond bestond alleen tussen mijn oren. Die man kostte meer energie dan mijn twee kinderen bij elkaar (en die leveren me tenminste nog energie op!)
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 00:59
Ach lieve Dubio,
Zo spannend wat jouw lief te melden heeft. Proef ik een beetje hoop uit jouw bericht? Hoe sta je er zelf tegenover? Wat wil je? Hoe dan ook wens ik jou een kei-goede welverdiende vakantie toe. Genieten meid!
Nicole, ja is ook zo. Het is veel om alle "verhaallijnen" te volgen. Er wordt zoveel geschreven, wat alleen maar goed is natuurlijk. Ik heb dan ook zoveel bewondering voor sommige dames hier die bijna alles volgen en precies weet waar je het over hebt.
Lemmy, je hebt ook gelijk hoor, het was altijd keihard bikkelen maar de beloning was dan dat ik af en toe wel lekker kon shoppen en in een mooi huis kon wonen. Dat klinkt heel oppervlakkig en is het ook. Maar dat was zo nu en dan een vorm van beloning. Soms kreeg ik een geld geld van x en mocht dat opmaken. Dat probeer ik los te laten en me te concentreren op de rust die in het verschiet ligt. Is zeker zoveel belangrijker
Ik moet er aan werken om luxe los te laten. Dat vind ik eerlijk gezegd wel heel moeilijk ook omdat (de meeste van) mijn vriendinnen allemaal geld hebben en in weelde leven. Dan wil ik graag meedoen, ben er dol op immers, maar zal toch moeten wennen aan een toekomst met heel veel minder. Dat geeft ook niets en heb ik er wel voor over.
X is thuisgekomen inmiddels. Nu boven bezig met zijn koffers uitpakken. Hij is rustig. Gaat binnenkort trouwen met een of andere buitenlandse dame, het zal allemaal wel. X is behoorlijk wanhopig en zorgt dat iemand (kan hem niet schelen, wie) hem zijn gerief kan geven en sowieso voor hem kan zorgen. Vanavond kwam er nog even een vriendin binnenhuppelen die op de hoogte is en ik/wij hebben best gelachen. Uiteraard zonder dat hij het merkte. Hoe triest kan je zijn! Het maakt mij alleen maar sterker! Ik ben aan zet, hoewel ik heel diep van binnen ook weer medelijden voel voor x. Eigenlijk is hij zo'n zielig figuur.
Zo spannend wat jouw lief te melden heeft. Proef ik een beetje hoop uit jouw bericht? Hoe sta je er zelf tegenover? Wat wil je? Hoe dan ook wens ik jou een kei-goede welverdiende vakantie toe. Genieten meid!
Nicole, ja is ook zo. Het is veel om alle "verhaallijnen" te volgen. Er wordt zoveel geschreven, wat alleen maar goed is natuurlijk. Ik heb dan ook zoveel bewondering voor sommige dames hier die bijna alles volgen en precies weet waar je het over hebt.
Lemmy, je hebt ook gelijk hoor, het was altijd keihard bikkelen maar de beloning was dan dat ik af en toe wel lekker kon shoppen en in een mooi huis kon wonen. Dat klinkt heel oppervlakkig en is het ook. Maar dat was zo nu en dan een vorm van beloning. Soms kreeg ik een geld geld van x en mocht dat opmaken. Dat probeer ik los te laten en me te concentreren op de rust die in het verschiet ligt. Is zeker zoveel belangrijker
Ik moet er aan werken om luxe los te laten. Dat vind ik eerlijk gezegd wel heel moeilijk ook omdat (de meeste van) mijn vriendinnen allemaal geld hebben en in weelde leven. Dan wil ik graag meedoen, ben er dol op immers, maar zal toch moeten wennen aan een toekomst met heel veel minder. Dat geeft ook niets en heb ik er wel voor over.
X is thuisgekomen inmiddels. Nu boven bezig met zijn koffers uitpakken. Hij is rustig. Gaat binnenkort trouwen met een of andere buitenlandse dame, het zal allemaal wel. X is behoorlijk wanhopig en zorgt dat iemand (kan hem niet schelen, wie) hem zijn gerief kan geven en sowieso voor hem kan zorgen. Vanavond kwam er nog even een vriendin binnenhuppelen die op de hoogte is en ik/wij hebben best gelachen. Uiteraard zonder dat hij het merkte. Hoe triest kan je zijn! Het maakt mij alleen maar sterker! Ik ben aan zet, hoewel ik heel diep van binnen ook weer medelijden voel voor x. Eigenlijk is hij zo'n zielig figuur.
vrijdag 31 augustus 2007 om 02:41
Thirz, natuurlijk heb je dat er voor over. Kon je maar al vast even voelen hoe het straks voor je gaat zijn...
Misschien kun je het zien als een uitdaging, terug naar de basis, naar jezelf.
Je kunt er aan wennen, juist omdat jij er zoveel voor terugkrijgt!
Alyden, hoe is het met je? Ben je ook weer begonnen met studeren?
Superstar, ik hoop dat het met jou en je zoontje goed gaat (je bent al een aantal dagen afwezig, en ik denk wel meteen dat je ex weer bij jullie is langsgekomen. Hoop dat je het allemaal trekt, het is niet mis waar jij nog mee zit)
Eszi, meis, hoe gaat het?
Leo, bedankt
Liefs!
Misschien kun je het zien als een uitdaging, terug naar de basis, naar jezelf.
Je kunt er aan wennen, juist omdat jij er zoveel voor terugkrijgt!
Alyden, hoe is het met je? Ben je ook weer begonnen met studeren?
Superstar, ik hoop dat het met jou en je zoontje goed gaat (je bent al een aantal dagen afwezig, en ik denk wel meteen dat je ex weer bij jullie is langsgekomen. Hoop dat je het allemaal trekt, het is niet mis waar jij nog mee zit)
Eszi, meis, hoe gaat het?
Leo, bedankt
Liefs!
vrijdag 31 augustus 2007 om 10:24
Goedemorgen lieve meiden,
Zo op de valreep nog een berichtje van mij. Ik heb mijn lief gesproken, het was fijn te horen wat er nu precies was voorgevallen. Tot mijn opluchting was mijn naam niet bekend geworden. Ik heb niet willen vragen wat hij nu wil, daarvoor is de telefoon niet geschikt. Hij gaf zelf ook aan me persoonlijk te willen zien om te praten. We spreken af dat hij langskomt op mijn vakantieadres.
Het was vreemd, tegelijk fijn en niet fijn om hem te spreken... Telefoon is wat dat betreft zo beperkt... Ik merk wel dat ik een stuk geëvolueerd ben in deze afgelopen weken. Dat is goed. Ik moet nu voor mezelf gaan uitmaken hoe ík deze relatie zie en of ik nog verder wil, en zo ja, onder welke voorwaarden. Ik heb de indruk dat mijn lief er nog geen punt achter wil zetten, maar dat moet het gesprek uitwijzen. Ik hoop dat dat tamelijk snel kan plaatsvinden.
In de tussentijd ga ik voor mezelf de balans opmaken van wat ik wil. Dit in elk geval nóóit meer... de nachtmerrie van de afgelopen weken. Ik denk dat ik wel dusdanig veranderd ben en sterker geworden ben dat het zo ver niet meer komt. Of dat echt zo is of dat ik direct weer terugval in de oude situatie van emotionele afhankelijkheid, zal nu moeten blijken.
liefs voor iedereen, ik meld me wel weer een keer tijdens de vakantie!
dubio
Zo op de valreep nog een berichtje van mij. Ik heb mijn lief gesproken, het was fijn te horen wat er nu precies was voorgevallen. Tot mijn opluchting was mijn naam niet bekend geworden. Ik heb niet willen vragen wat hij nu wil, daarvoor is de telefoon niet geschikt. Hij gaf zelf ook aan me persoonlijk te willen zien om te praten. We spreken af dat hij langskomt op mijn vakantieadres.
Het was vreemd, tegelijk fijn en niet fijn om hem te spreken... Telefoon is wat dat betreft zo beperkt... Ik merk wel dat ik een stuk geëvolueerd ben in deze afgelopen weken. Dat is goed. Ik moet nu voor mezelf gaan uitmaken hoe ík deze relatie zie en of ik nog verder wil, en zo ja, onder welke voorwaarden. Ik heb de indruk dat mijn lief er nog geen punt achter wil zetten, maar dat moet het gesprek uitwijzen. Ik hoop dat dat tamelijk snel kan plaatsvinden.
In de tussentijd ga ik voor mezelf de balans opmaken van wat ik wil. Dit in elk geval nóóit meer... de nachtmerrie van de afgelopen weken. Ik denk dat ik wel dusdanig veranderd ben en sterker geworden ben dat het zo ver niet meer komt. Of dat echt zo is of dat ik direct weer terugval in de oude situatie van emotionele afhankelijkheid, zal nu moeten blijken.
liefs voor iedereen, ik meld me wel weer een keer tijdens de vakantie!
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 11:03
quote:dubiootje schreef op 31 augustus 2007 @ 00:38:
[quote]Lemmy schreef op 31 augustus 2007 @ 00:18:
[...]
Ook ik trok de kar al jaren, de steun die ik van mijn man ondervond bestond alleen tussen mijn oren. Die man kostte meer energie dan mijn twee kinderen bij elkaar (en die leveren me tenminste nog energie op!)
liefs,
dubio
Dubio, wat jij hier schrijft herken ik ook. Jee, was mede een reden voor echtscheiding jaren geleden. Ik had zorgen voor mijn kinderen (zoon was toen al moeilijk, al had ik geen diagnose, vermoedde wel autisme, maar dat werd door hulpverleners van tafel geveegd!), en mijn ex steunde me niet, was zelf net een kind. Ik vond het steeds zwaarder worden, het leek alsof ik de zorg voor 3 kinderen had, i.p.v. met partner de zorg voor 2 kinderen. Wat dat betreft wordt het inderdaad een stuk gemakkelijker ná de scheiding, en ik hoop dat Thirza dat ook zo gaat ervaren. Je gaat dan voor jezelf, en ik heb ervaren, dat je dan toch heel sterk bent; denk dat dat voor velen hier geldt..
En Dubio, als ik naar jouw volgende berichtjes kijk, ook i.v.m. je lief, dan blijkt ook hoe sterk jij momenteel staat. Ik ben zeer benieuwd naar het verloop, maar hoop dat je eerst een heel fijne vakantie zult hebben; een goed gesprek met je lief, en dat je weet hoe je verder wil!!
Groetjes,
Nicole
[quote]Lemmy schreef op 31 augustus 2007 @ 00:18:
[...]
Ook ik trok de kar al jaren, de steun die ik van mijn man ondervond bestond alleen tussen mijn oren. Die man kostte meer energie dan mijn twee kinderen bij elkaar (en die leveren me tenminste nog energie op!)
liefs,
dubio
Dubio, wat jij hier schrijft herken ik ook. Jee, was mede een reden voor echtscheiding jaren geleden. Ik had zorgen voor mijn kinderen (zoon was toen al moeilijk, al had ik geen diagnose, vermoedde wel autisme, maar dat werd door hulpverleners van tafel geveegd!), en mijn ex steunde me niet, was zelf net een kind. Ik vond het steeds zwaarder worden, het leek alsof ik de zorg voor 3 kinderen had, i.p.v. met partner de zorg voor 2 kinderen. Wat dat betreft wordt het inderdaad een stuk gemakkelijker ná de scheiding, en ik hoop dat Thirza dat ook zo gaat ervaren. Je gaat dan voor jezelf, en ik heb ervaren, dat je dan toch heel sterk bent; denk dat dat voor velen hier geldt..
En Dubio, als ik naar jouw volgende berichtjes kijk, ook i.v.m. je lief, dan blijkt ook hoe sterk jij momenteel staat. Ik ben zeer benieuwd naar het verloop, maar hoop dat je eerst een heel fijne vakantie zult hebben; een goed gesprek met je lief, en dat je weet hoe je verder wil!!
Groetjes,
Nicole
vrijdag 31 augustus 2007 om 11:18
Dubio, fijn dat je nog een tijd hebt om na te denken, om te bepalen hoe je in deze relatie wilt staan. Hou er maar vast goed rekening mee dat hij best wel weer intiem met je wil zijn, hey, hij is een man.
In elk geval een heel fijne vakantie. Je klinkt zoveel sterker nu, hoop dat je dat vast kunt houden.
In elk geval een heel fijne vakantie. Je klinkt zoveel sterker nu, hoop dat je dat vast kunt houden.
vrijdag 31 augustus 2007 om 11:35
Je hebt het me al drie keer gevraagd he
Ik vind het moeilijk om een antwoord te geven. Mijn leven kabbelt gewoon maar door, er gebeurt niets.
Vandaag is Muis bij me - ik ga na de lunch maar even met hem de stad in.
Het gaat niet heel erg slecht, gelukkig. Maar 'het gaat goed' ... weet niet of ik dat ooit uit mijn mond weet te trekken.
Ben ondertussen ook wel razend nieuwsgierig naar jouw kennismakingsweek verhalen.
Ik vind het moeilijk om een antwoord te geven. Mijn leven kabbelt gewoon maar door, er gebeurt niets.
Vandaag is Muis bij me - ik ga na de lunch maar even met hem de stad in.
Het gaat niet heel erg slecht, gelukkig. Maar 'het gaat goed' ... weet niet of ik dat ooit uit mijn mond weet te trekken.
Ben ondertussen ook wel razend nieuwsgierig naar jouw kennismakingsweek verhalen.
