Relaties
alle pijlers
Het sprookje is uit
zaterdag 9 januari 2010 om 19:36
Ik kom mijn hart even uitstorten, gisteren heeft mijn vriend onze relatie van vijf jaar verbroken. Voor mij als donderslag bij heldere hemel. Om acht uur 's ochtends deed ik happy mijn ogen open en om tien over acht stortte mijn wereld in.
Informatie vooraf.. Ik las maandagavond in bed een roman uit, die ging over een stel dat voor de buitenwereld de perfecte relatie leek te hebben, maar onder de oppervlakte waren kleine barstjes aan het onstaan. Moraal van het verhaal: je moet iets doen aan die kleine barstjes, want voordat je het weet, zijn het grote barsten. Ik stootte mijn vriend aan en vertelde dit. "Schattebout, we moeten ervoor zorgen dat we lekker met elkaar blijven praten en dat we onze gevoelens delen, anders eindigen we net als het stel in dit boek." En in reactie daarop deelde hij even mee dat ie niet echt happy was in onze relatie. Ik hyperventileerde, en begon te huilen van schrik. Na mij lekker te laten uithuilen lag ik met mijn hoofd op zijn borst, zijn handen door mijn haar, "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Ik hou van je."
En dan opeens vier dagen verder.
Gewoon op een vrijdag, 's ochtends om kwart over acht.
Weg relatie, weg toekomst, weg basis, weg thuis.
Ik liep vrijdagochtend rechtstreeks uit bed naar hem om hem een kus te geven voordat hij aan het werk ging en zei: "Ow ben je daar, ik dacht al even dat ik je kwijt was
". "Kom even mee naar binnen en ga maar zitten, onze relatie is over".
Natuurlijk zit hij al tijden niet lekker in zijn vel, ik denk zelfs al een paar weken aan een absolute burn out. Hij is moe en lusteloos, weinig zin om iets te ondernemen behalve zappen op de bank. Hij noemt zelf ook het woord depressie, en denkt dat dat iets is waar hij doorheen moet.
Maar goed, blijkbaar is het allemaal aan mij te wijten. Ik ben pushy, controlling, laat hem op eieren lopen en hij is eigenlijk nog nooit gelukkig met me geweest. Ook niet in deze "tweede kans van onze relatie". Ik ben een te sterke vrouw voor hem. Ik hang aan hem, heb geen vrienden gemaakt en heb me ook niet bij een club of vereniging aangesloten. Ik geef hem het gevoel niet vrij te zijn. Ik ben niet gezellig en geef mensen die op bezoek komen het gevoel niet welkom te zijn. Ook moet ik in therapie om aan mezelf te werken, omdat anders mijn toekomstige relaties ook zullen mislukken.
Er was geen gesprek, geen dialoog. Gewoon een mededeling. Of ik ook maar meteen wilde vertrekken. Ik zit nu in de logeerkamer bij vrienden, die superlief voor me zijn. Samen met andere vrienden spannen zij samen om dit weekend voor me te plannen en leveren bergen tempo zakdoekjes aan. Die heb ik nodig ook. Elke vijf minuten barst ik. Dit kan mij niet overkomen, dit kan onze relatie niet overkomen. Op oudjaarsdag maakten we nog grapjes over een aanzoek of een trouwerij in het oude of nieuwe decennium. Twee weken geleden hebben we een gezinsaansprakelijkheidsverzekering afgesloten. Hoe kun je nou zoiets doen? Dit moet een nachtmerrie zijn.
En dat dit voor mij als volslagen verrassing kwam, is slechts bewijs dat we niet een goede link hebben. Dat er geen geestelijke verwantschap is tussen ons. Onbegrijpelijk. En dat hij zoooo in de verleiding was om maandagavond al te zeggen dat het over was. Onbegrijpelijk.
Binnen een klein uurtje ging hij weer aan het werk gisterochtend (hij nam zelfs "tijdens" telefoontjes aan). Ik heb compleet in shock een douche genomen, heb wat spullen ingepakt en ben maar vertrokken met mijn kussen. Ik heb hem daarna niet meer gezien.
Vijf jaar is toch niet zo weg te gooien? Als er dingen zijn, moet je er toch over praten en oplossingen zoeken? Echt, ik herkende zelfs zijn ogen niet gisterochtend. Zo koud en afstandelijk.
Naast dat het allemaal aan mij ligt en het dus over is, was het ook nodig om nog even flink op mijn ziel te trappen. Dat we al tijden weinig sex hebben, ligt nu opeens niet aan zijn moeheid, maar hij heeft gewoon geen zin in me. Als we wel sex hadden, moest ie daar ontzettend zijn best voor doen. Goed om te weten. En dan met stip op plaats nummer 1 aller tijden: "Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik kunnen voorkomen dat we kinderen zouden krijgen. Ik ben zo blij dat jij nooit de moeder van mijn kinderen zal zijn." Die opmerking staat voor altijd in mijn hart gegrifd.
De vrienden waar ik nu logeer hebben hem ook een luisterend oor aangeboden, maar dat aanbod heeft hij afgeslagen. Hij heeft zijn familie. Zijn (veel oudere en gescheiden) broer is trouwens nu hier en gelet op de knetterende ruzie van vorig jaar ("die vrouw is veel te sterk voor jou! je laat over je heen lopen!") kan ik niet anders dan concluderen dat hij als katalysator heeft gefungeerd. Maar goed, dat maakt voor het eindresultaat niet uit. Blijkbaar was hij er nu ontvankelijk voor.
Ik moest in ieder geval een week "wegwezen", dus pas komende vrijdag kunnen we praten, als het daar al van komt. Hij zal na het vertrek van zijn broer dit weekend vast zwaar opgelucht op de bank hangen, oorlogsfilms kijken, pizza eten en genieten van de plotselinge vrijheid. Ik heb weinig hoop dat er nog iets positiefs uit komt.
Aan de andere kant - iets wat ik nog bij lange na niet voel want ik hou nog steeds van hem met heel mijn hart - de mensen om me heen zeggen dat ik met iemand die zulke uitspraken doet, ook helemaal niet verder zou moeten willen. Ik hoop echt dat ik dat gevoel ook snel krijg, want nu barst mijn hart. Ik heb steeds hartkloppingen en het gevoel dat iemand een riem strak om mijn borstkas heeft gespannen. Ik krijg niet genoeg lucht. Schijnt van de schok en de stress te zijn. Nog nooit zo meegemaakt. Ben drie weken geleden nota bene gestopt met roken.
Dit is de absolute hel, en ik kan me niet voorstellen dat ooit de zon weer zal schijnen.
Ik hoop dat hij naast zijn familie ook met andere mensen contact zal zoeken. Misschien kunnen die wat rede brengen. Misschien ook niet.
Sorry voor de details en voor het lange verhaal, misschien is dit hier niet de plaats voor. Ik blijf hopen dat het misschien op een moment logisch gaat zijn, dat het niet zo ongelofelijk onbestaanbaar is.
Palm = lost
Informatie vooraf.. Ik las maandagavond in bed een roman uit, die ging over een stel dat voor de buitenwereld de perfecte relatie leek te hebben, maar onder de oppervlakte waren kleine barstjes aan het onstaan. Moraal van het verhaal: je moet iets doen aan die kleine barstjes, want voordat je het weet, zijn het grote barsten. Ik stootte mijn vriend aan en vertelde dit. "Schattebout, we moeten ervoor zorgen dat we lekker met elkaar blijven praten en dat we onze gevoelens delen, anders eindigen we net als het stel in dit boek." En in reactie daarop deelde hij even mee dat ie niet echt happy was in onze relatie. Ik hyperventileerde, en begon te huilen van schrik. Na mij lekker te laten uithuilen lag ik met mijn hoofd op zijn borst, zijn handen door mijn haar, "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Ik hou van je."
En dan opeens vier dagen verder.
Gewoon op een vrijdag, 's ochtends om kwart over acht.
Weg relatie, weg toekomst, weg basis, weg thuis.
Ik liep vrijdagochtend rechtstreeks uit bed naar hem om hem een kus te geven voordat hij aan het werk ging en zei: "Ow ben je daar, ik dacht al even dat ik je kwijt was
". "Kom even mee naar binnen en ga maar zitten, onze relatie is over".Natuurlijk zit hij al tijden niet lekker in zijn vel, ik denk zelfs al een paar weken aan een absolute burn out. Hij is moe en lusteloos, weinig zin om iets te ondernemen behalve zappen op de bank. Hij noemt zelf ook het woord depressie, en denkt dat dat iets is waar hij doorheen moet.
Maar goed, blijkbaar is het allemaal aan mij te wijten. Ik ben pushy, controlling, laat hem op eieren lopen en hij is eigenlijk nog nooit gelukkig met me geweest. Ook niet in deze "tweede kans van onze relatie". Ik ben een te sterke vrouw voor hem. Ik hang aan hem, heb geen vrienden gemaakt en heb me ook niet bij een club of vereniging aangesloten. Ik geef hem het gevoel niet vrij te zijn. Ik ben niet gezellig en geef mensen die op bezoek komen het gevoel niet welkom te zijn. Ook moet ik in therapie om aan mezelf te werken, omdat anders mijn toekomstige relaties ook zullen mislukken.
Er was geen gesprek, geen dialoog. Gewoon een mededeling. Of ik ook maar meteen wilde vertrekken. Ik zit nu in de logeerkamer bij vrienden, die superlief voor me zijn. Samen met andere vrienden spannen zij samen om dit weekend voor me te plannen en leveren bergen tempo zakdoekjes aan. Die heb ik nodig ook. Elke vijf minuten barst ik. Dit kan mij niet overkomen, dit kan onze relatie niet overkomen. Op oudjaarsdag maakten we nog grapjes over een aanzoek of een trouwerij in het oude of nieuwe decennium. Twee weken geleden hebben we een gezinsaansprakelijkheidsverzekering afgesloten. Hoe kun je nou zoiets doen? Dit moet een nachtmerrie zijn.
En dat dit voor mij als volslagen verrassing kwam, is slechts bewijs dat we niet een goede link hebben. Dat er geen geestelijke verwantschap is tussen ons. Onbegrijpelijk. En dat hij zoooo in de verleiding was om maandagavond al te zeggen dat het over was. Onbegrijpelijk.
Binnen een klein uurtje ging hij weer aan het werk gisterochtend (hij nam zelfs "tijdens" telefoontjes aan). Ik heb compleet in shock een douche genomen, heb wat spullen ingepakt en ben maar vertrokken met mijn kussen. Ik heb hem daarna niet meer gezien.
Vijf jaar is toch niet zo weg te gooien? Als er dingen zijn, moet je er toch over praten en oplossingen zoeken? Echt, ik herkende zelfs zijn ogen niet gisterochtend. Zo koud en afstandelijk.
Naast dat het allemaal aan mij ligt en het dus over is, was het ook nodig om nog even flink op mijn ziel te trappen. Dat we al tijden weinig sex hebben, ligt nu opeens niet aan zijn moeheid, maar hij heeft gewoon geen zin in me. Als we wel sex hadden, moest ie daar ontzettend zijn best voor doen. Goed om te weten. En dan met stip op plaats nummer 1 aller tijden: "Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik kunnen voorkomen dat we kinderen zouden krijgen. Ik ben zo blij dat jij nooit de moeder van mijn kinderen zal zijn." Die opmerking staat voor altijd in mijn hart gegrifd.
De vrienden waar ik nu logeer hebben hem ook een luisterend oor aangeboden, maar dat aanbod heeft hij afgeslagen. Hij heeft zijn familie. Zijn (veel oudere en gescheiden) broer is trouwens nu hier en gelet op de knetterende ruzie van vorig jaar ("die vrouw is veel te sterk voor jou! je laat over je heen lopen!") kan ik niet anders dan concluderen dat hij als katalysator heeft gefungeerd. Maar goed, dat maakt voor het eindresultaat niet uit. Blijkbaar was hij er nu ontvankelijk voor.
Ik moest in ieder geval een week "wegwezen", dus pas komende vrijdag kunnen we praten, als het daar al van komt. Hij zal na het vertrek van zijn broer dit weekend vast zwaar opgelucht op de bank hangen, oorlogsfilms kijken, pizza eten en genieten van de plotselinge vrijheid. Ik heb weinig hoop dat er nog iets positiefs uit komt.
Aan de andere kant - iets wat ik nog bij lange na niet voel want ik hou nog steeds van hem met heel mijn hart - de mensen om me heen zeggen dat ik met iemand die zulke uitspraken doet, ook helemaal niet verder zou moeten willen. Ik hoop echt dat ik dat gevoel ook snel krijg, want nu barst mijn hart. Ik heb steeds hartkloppingen en het gevoel dat iemand een riem strak om mijn borstkas heeft gespannen. Ik krijg niet genoeg lucht. Schijnt van de schok en de stress te zijn. Nog nooit zo meegemaakt. Ben drie weken geleden nota bene gestopt met roken.
Dit is de absolute hel, en ik kan me niet voorstellen dat ooit de zon weer zal schijnen.
Ik hoop dat hij naast zijn familie ook met andere mensen contact zal zoeken. Misschien kunnen die wat rede brengen. Misschien ook niet.
Sorry voor de details en voor het lange verhaal, misschien is dit hier niet de plaats voor. Ik blijf hopen dat het misschien op een moment logisch gaat zijn, dat het niet zo ongelofelijk onbestaanbaar is.
Palm = lost
zondag 10 januari 2010 om 11:57
We kregen vrienden uit NL over de vloer, ontzettend gezellige avondjes gehad. Goede gesprekken, veel wijn en plezier.Ze vertrokken vlak voor kerst. Vlak na kerst kwam de broer met zijn zoons. Weer gezellige avond na gezellige avond. Op nieuwjaarsdag een uitgebreid ontbijt met z´n allen gehad. Op mijn initiatief broerlief meegevraagd naar de stad om gezellig een terrasje te doen. De dag erna, op mijn initiatief, broer weer uitgenodigd om gezellig mee te eten. Ook al heeft ie een keer in een dronken bui heel vervelend gedaan, hij is toch de broer van mijn liefste en de tijd die je samen door kan brengen is schaars.
En toen was het maandag, de dag van het gesprek over het boek. Vanaf dat moment was het mis. Werd er opeens niet meer bij ons thuis geborreld, maar bij zijn broer. Waar ik opeens / bijna uitdrukkelijk / niet bij werd uitgenodigd. Dinsdagavond uit eten met broer, even familie onder elkaar, praten over de ouders die een dagje ouder worden. Tuurlijk kan dat. Woendag, borrelen met broer. Donderdag, heb uitgebreid staan koken, terwijl hij bij broer zat te borrelen. Hij at daarna bijna niets en bij het samen even lekker tv kijken werd er wel lekker ontspannen gelachen, maar toen ik hem een kusje wilde geven had hij daar even geen zin in. Raar, maar kan.
En zo werd het vrijdagochtend. En was het klaar.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel naar voor je vindt.
Hier krijg ik toch een beetje het idee dat broer aardig met je partner bezig is geweest met stoken???
Laat het even bezinken en broer zal toch wel weer vertrekken en dan komt er ruimte bij je vriend om dingen eens goed tegen het licht te houden, tenminste dat hoop ik toch voor je.
De omschrijving die jij toebedeeld krijgt lees ik nl niet in je vervolg verhaal. Ik lees dat je wel degelijk gastvrij bent, volgens mij ook erg flexibel en zorgzaam. Ik lees eigenlijk dat je een tof mens bent, maar een bak ellende over je uitgestort krijgt.
Ik hoop voor je dat je wel een goed gesprek krijgt met je vriend en dat je ook voor jezelf dingen op een rij zet en daarbij ook aan jezelf gaat denken. Begrijp me goed, als er toekomst is voor jullie en jullie willen ervoor gaan prima! Maar zorg daarbij ook goed voor jezelf.
Heel veel sterkte!
En toen was het maandag, de dag van het gesprek over het boek. Vanaf dat moment was het mis. Werd er opeens niet meer bij ons thuis geborreld, maar bij zijn broer. Waar ik opeens / bijna uitdrukkelijk / niet bij werd uitgenodigd. Dinsdagavond uit eten met broer, even familie onder elkaar, praten over de ouders die een dagje ouder worden. Tuurlijk kan dat. Woendag, borrelen met broer. Donderdag, heb uitgebreid staan koken, terwijl hij bij broer zat te borrelen. Hij at daarna bijna niets en bij het samen even lekker tv kijken werd er wel lekker ontspannen gelachen, maar toen ik hem een kusje wilde geven had hij daar even geen zin in. Raar, maar kan.
En zo werd het vrijdagochtend. En was het klaar.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel naar voor je vindt.
Hier krijg ik toch een beetje het idee dat broer aardig met je partner bezig is geweest met stoken???
Laat het even bezinken en broer zal toch wel weer vertrekken en dan komt er ruimte bij je vriend om dingen eens goed tegen het licht te houden, tenminste dat hoop ik toch voor je.
De omschrijving die jij toebedeeld krijgt lees ik nl niet in je vervolg verhaal. Ik lees dat je wel degelijk gastvrij bent, volgens mij ook erg flexibel en zorgzaam. Ik lees eigenlijk dat je een tof mens bent, maar een bak ellende over je uitgestort krijgt.
Ik hoop voor je dat je wel een goed gesprek krijgt met je vriend en dat je ook voor jezelf dingen op een rij zet en daarbij ook aan jezelf gaat denken. Begrijp me goed, als er toekomst is voor jullie en jullie willen ervoor gaan prima! Maar zorg daarbij ook goed voor jezelf.
Heel veel sterkte!
zondag 10 januari 2010 om 12:54
quote:yasmijn schreef op 10 januari 2010 @ 10:54:
Iching, die van jou lijkt me een wandelende midlife crisis.
Was het ook. Godzijdank lijkt het achter de rug te zijn en weet ie niet wat hem heeft bezield. Maar het was niet fijn .
En waarschijnlijk is er bij TO dus iets heel anders aan de hand, maar het punt is: zorg ervoor dat je je niet teveel laat aanpraten, zoek niet alles bij jezelf en neem de rust.
Iching, die van jou lijkt me een wandelende midlife crisis.
Was het ook. Godzijdank lijkt het achter de rug te zijn en weet ie niet wat hem heeft bezield. Maar het was niet fijn .
En waarschijnlijk is er bij TO dus iets heel anders aan de hand, maar het punt is: zorg ervoor dat je je niet teveel laat aanpraten, zoek niet alles bij jezelf en neem de rust.
zondag 10 januari 2010 om 13:13
Palm, op de eerste plaats sorry dat ik me heb laten meeslepen in ruzie maken. Is niet netjes op jouw topic.
Het klinkt inderdaad alsof zijn broer een behoorlijke vinger in de pap heeft gehad. Heb je enig idee hoe zijn broer over jou denkt? Welke problemen hij met jou had? Jammer dat je vriend zich zo heeft laten beinvloeden door hem.
Ik hoop dat je in ieder geval een beetje hebt kunnen slapen.
Het klinkt inderdaad alsof zijn broer een behoorlijke vinger in de pap heeft gehad. Heb je enig idee hoe zijn broer over jou denkt? Welke problemen hij met jou had? Jammer dat je vriend zich zo heeft laten beinvloeden door hem.
Ik hoop dat je in ieder geval een beetje hebt kunnen slapen.
zondag 10 januari 2010 om 13:34
Vooral hetgeen Iching schreef, is denk ik precies wat er gebeurd is. Alle dingen die hij vrijdagochtend tegen mij zei, zijn voor een groot gedeelte gespiegeld, als ik de mensen om mij heen moet geloven.
Als ik lekker met een wasmand heen en weer drentelde of een sopje maakte om de badkamer een beurt te geven, werd hij chagerijnig omdat ik pushy was. Terwijl ik niks zei, en ook niet juist met niets zeggen iets wilde zeggen - als je begrijpt wat ik bedoel-. Ik vind / vond het heerlijk om af en toe zo aan te keutelen in huis. Doordat hij zelf, helemaal uit zichzelf, niet meehielp, werd hij chagerijnig. "Als je wilt dat ik je help, kun je het ook gewoon zeggen hoor!".
Heel veel onverplicht schuldgevoel, omgekeerd in: jij bent pushy.
Trouwens, ik had nog nooit eerder in mijn leven (ben net 31) een slaappil gehad, maar die dingen doen het super. Ik heb acht uur aaneengesloten geslapen.
Alleen wakker worden is niet leuk. Voor de tweede keer je ogen open doen in die logeerkamer, weer niet in mijn eigen huis, in mijn eigen bed. Want het is dus echt allemaal echt gebeurd.
Als ik lekker met een wasmand heen en weer drentelde of een sopje maakte om de badkamer een beurt te geven, werd hij chagerijnig omdat ik pushy was. Terwijl ik niks zei, en ook niet juist met niets zeggen iets wilde zeggen - als je begrijpt wat ik bedoel-. Ik vind / vond het heerlijk om af en toe zo aan te keutelen in huis. Doordat hij zelf, helemaal uit zichzelf, niet meehielp, werd hij chagerijnig. "Als je wilt dat ik je help, kun je het ook gewoon zeggen hoor!".
Heel veel onverplicht schuldgevoel, omgekeerd in: jij bent pushy.
Trouwens, ik had nog nooit eerder in mijn leven (ben net 31) een slaappil gehad, maar die dingen doen het super. Ik heb acht uur aaneengesloten geslapen.
Alleen wakker worden is niet leuk. Voor de tweede keer je ogen open doen in die logeerkamer, weer niet in mijn eigen huis, in mijn eigen bed. Want het is dus echt allemaal echt gebeurd.
zondag 10 januari 2010 om 14:02
Palm, het voorbeeld wat je geeft, komt/kwam hier ook regelmatig voor. Mijn man doet ook niks in het huishouden (hij vindt dat niet nodig en hebben we opgelost doordat hij nu dingen doet die altijd nodig zijn zoals kind naar school brengen). Dan loop ik met de kruimeldief rond en inderdaad wordt er meteen gevraagd: wat is er? Gaat het goed? Helemaal zenuwachtig wordt/werd hij ervan, een soort gespiegeld schuldgevoel. Waardoor ik tijdens het schoonmaken zo voorzichtig mogelijk ging doen, zachtjes lopen etc zodat hij niet denkt dat ik boos ben, hem loop te pushen...
Mijn man is deze fase inmiddels wel te boven, maar volgens mij komen in je midlife crisis of hoe je het ook wil noemen, toch alleen dingen naar boven die normaal ook al in je karakter zitten, maar dan heel erg versterkt en buiten proporties. Maw hij heeft nog steeds bij tijd en wijle het gevoel dat hij geen ruimte heeft of dat hij zich opgesloten voelt door verplichtingen e.d., met het verschil dat hij het nu bij zichzelf zoekt. IK ben niet degene die het veroorzaakt, hijzelf doet het.
Maar ja, daar heb jij nu niet zoveel aan. Het blijft ellendig voor je, want je kan er NU niks aan doen. Alleen maar hem met rust laten en hopen dat hij zelf tot dit inzicht komt. Dat is wel hetgeen ik eruit geleerd hebt. Zeker niet aandringen, want dan wordt het vooroordeel 'ze is pushy' alleen maar versterkt. Wel de momenten waarop een goed gesprek mogelijk zijn, aangrijpen om jouw kant van het verhaal te doen. En niet over je grenzen heen laten gaan. Zorg ervoor dat hij niet de controle krijgt over jouw leven. Makkelijk gezegd, ik weet het, want het lijkt alsof je alleen maar kan afwachten. Afwachten totdat hij bijdraait, het licht ziet.
Mijn man is deze fase inmiddels wel te boven, maar volgens mij komen in je midlife crisis of hoe je het ook wil noemen, toch alleen dingen naar boven die normaal ook al in je karakter zitten, maar dan heel erg versterkt en buiten proporties. Maw hij heeft nog steeds bij tijd en wijle het gevoel dat hij geen ruimte heeft of dat hij zich opgesloten voelt door verplichtingen e.d., met het verschil dat hij het nu bij zichzelf zoekt. IK ben niet degene die het veroorzaakt, hijzelf doet het.
Maar ja, daar heb jij nu niet zoveel aan. Het blijft ellendig voor je, want je kan er NU niks aan doen. Alleen maar hem met rust laten en hopen dat hij zelf tot dit inzicht komt. Dat is wel hetgeen ik eruit geleerd hebt. Zeker niet aandringen, want dan wordt het vooroordeel 'ze is pushy' alleen maar versterkt. Wel de momenten waarop een goed gesprek mogelijk zijn, aangrijpen om jouw kant van het verhaal te doen. En niet over je grenzen heen laten gaan. Zorg ervoor dat hij niet de controle krijgt over jouw leven. Makkelijk gezegd, ik weet het, want het lijkt alsof je alleen maar kan afwachten. Afwachten totdat hij bijdraait, het licht ziet.
zondag 10 januari 2010 om 19:37
Heel herkenbaar verhaal voor mij helaas. Na 15 jaar samen en 4 jaar getrouwd en een kindje van 2 ook zo ineens; het is over. En waarom, geen duidelijke reden.
Wat er ook verder uit komt bij jullie gesprek, doe wat jij wilt ook al vins dehele wereld iets anders! Neem van mij de zon schijnt door elk raam naar je toe ook al is het raam soms beslagen en zie je de zon niet zo goed!
Succes!
Wat er ook verder uit komt bij jullie gesprek, doe wat jij wilt ook al vins dehele wereld iets anders! Neem van mij de zon schijnt door elk raam naar je toe ook al is het raam soms beslagen en zie je de zon niet zo goed!
Succes!
zondag 10 januari 2010 om 22:41
Tsja, ik denk dat ik over een week, nadat ik hem heb gesproken, misschien wel even een week of twee naar mijn ouders in Nederland wil. Maar echt weer verhuizen, terug naar Nederland, nee. Ik ben een honkvast tiepje, hier is nu mijn leven. Ik heb lieve vrienden en een leuke baan.
Ik ben nu wel continu in tweestrijd. Moet ik hem deze week met rust laten of zal ik gaan en vechten voor alles wat het me waard is?
Ik vrees alleen dat beide wegen niet naar Rome leiden. Tenzij hij inziet dat hij overspannen is, dat er bij hem iets niet goed zit, zal hij niet op zijn eerdere besluit terugkomen. En ik ben natuurlijk niet degene die hem dat kan doen inzien. Zijn familie (hij werkt in het familiebedrijf) zal het hem deze week ook niet zeggen, anders hadden ze het ook eerder al kunnen doen.
Hij heeft nu zijn oplossing voor zijn probleem, in zijn optiek. En ook al zou hij inzien dat hij een burn out heeft, dan nog is maar de vraag of hij nog zin heeft in een relatie met mij. Toch?
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel. Toch is het nu al zondag, raar dat die wereld zo doorgaat terwijl de mijne als een kaartenhuis is ingestort.
Ik ben nu wel continu in tweestrijd. Moet ik hem deze week met rust laten of zal ik gaan en vechten voor alles wat het me waard is?
Ik vrees alleen dat beide wegen niet naar Rome leiden. Tenzij hij inziet dat hij overspannen is, dat er bij hem iets niet goed zit, zal hij niet op zijn eerdere besluit terugkomen. En ik ben natuurlijk niet degene die hem dat kan doen inzien. Zijn familie (hij werkt in het familiebedrijf) zal het hem deze week ook niet zeggen, anders hadden ze het ook eerder al kunnen doen.
Hij heeft nu zijn oplossing voor zijn probleem, in zijn optiek. En ook al zou hij inzien dat hij een burn out heeft, dan nog is maar de vraag of hij nog zin heeft in een relatie met mij. Toch?
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel. Toch is het nu al zondag, raar dat die wereld zo doorgaat terwijl de mijne als een kaartenhuis is ingestort.
zondag 10 januari 2010 om 22:55
quote:Palm schreef op 10 januari 2010 @ 22:41:
Tsja, ik denk dat ik over een week, nadat ik hem heb gesproken, misschien wel even een week of twee naar mijn ouders in Nederland wil. Maar echt weer verhuizen, terug naar Nederland, nee. Ik ben een honkvast tiepje, hier is nu mijn leven. Ik heb lieve vrienden en een leuke baan.
Ik ben nu wel continu in tweestrijd. Moet ik hem deze week met rust laten of zal ik gaan en vechten voor alles wat het me waard is?
Ik vrees alleen dat beide wegen niet naar Rome leiden. Tenzij hij inziet dat hij overspannen is, dat er bij hem iets niet goed zit, zal hij niet op zijn eerdere besluit terugkomen. En ik ben natuurlijk niet degene die hem dat kan doen inzien. Zijn familie (hij werkt in het familiebedrijf) zal het hem deze week ook niet zeggen, anders hadden ze het ook eerder al kunnen doen. Ik denk inderdaad dat dit vanuit hemzelf moet gaan komen. Iemand lost een probleem pas op, op het moment dat hij het ook daadwerkelijk als een probleem ervaart.
Hij heeft nu zijn oplossing voor zijn probleem, in zijn optiek. En ook al zou hij inzien dat hij een burn out heeft, dan nog is maar de vraag of hij nog zin heeft in een relatie met mij. Toch? Dat weet je inderdaad niet. Als dit niet de oplossing voor zijn probleem is, dan komt hij daar snel genoeg achter. Dan zal hij toch andere stappen moeten ondernemen. Of dat betekent dat hij jou dan terug wil is niet te voorspellen. Ik zou er daarom zeker niet op wachten.
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel. Toch is het nu al zondag, raar dat die wereld zo doorgaat terwijl de mijne als een kaartenhuis is ingestort.
Ik begrijp je gevoel. Ik denk dat veel mensen met liefdesverdriet dat zo ervaren als het zo vers is. Probeer je toch voor te stellen hoe waarschijnlijk elke dag opnieuw duizenden mensen over de hele wereld dit meemaken. De wereld draait door. Ook die mensen zien op een bepaald moment licht aan het einde van de tunnel. Dat gaat jou ook gebeuren. Blijven ademen, de zon komt elke dag weer op en voor je het weet wordt je op een dag wakker en kom je erachter dat je je beter voelt. Dat je weer vertrouwen hebt in de toekomst.
Sterkte!!
Tsja, ik denk dat ik over een week, nadat ik hem heb gesproken, misschien wel even een week of twee naar mijn ouders in Nederland wil. Maar echt weer verhuizen, terug naar Nederland, nee. Ik ben een honkvast tiepje, hier is nu mijn leven. Ik heb lieve vrienden en een leuke baan.
Ik ben nu wel continu in tweestrijd. Moet ik hem deze week met rust laten of zal ik gaan en vechten voor alles wat het me waard is?
Ik vrees alleen dat beide wegen niet naar Rome leiden. Tenzij hij inziet dat hij overspannen is, dat er bij hem iets niet goed zit, zal hij niet op zijn eerdere besluit terugkomen. En ik ben natuurlijk niet degene die hem dat kan doen inzien. Zijn familie (hij werkt in het familiebedrijf) zal het hem deze week ook niet zeggen, anders hadden ze het ook eerder al kunnen doen. Ik denk inderdaad dat dit vanuit hemzelf moet gaan komen. Iemand lost een probleem pas op, op het moment dat hij het ook daadwerkelijk als een probleem ervaart.
Hij heeft nu zijn oplossing voor zijn probleem, in zijn optiek. En ook al zou hij inzien dat hij een burn out heeft, dan nog is maar de vraag of hij nog zin heeft in een relatie met mij. Toch? Dat weet je inderdaad niet. Als dit niet de oplossing voor zijn probleem is, dan komt hij daar snel genoeg achter. Dan zal hij toch andere stappen moeten ondernemen. Of dat betekent dat hij jou dan terug wil is niet te voorspellen. Ik zou er daarom zeker niet op wachten.
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel. Toch is het nu al zondag, raar dat die wereld zo doorgaat terwijl de mijne als een kaartenhuis is ingestort.
Ik begrijp je gevoel. Ik denk dat veel mensen met liefdesverdriet dat zo ervaren als het zo vers is. Probeer je toch voor te stellen hoe waarschijnlijk elke dag opnieuw duizenden mensen over de hele wereld dit meemaken. De wereld draait door. Ook die mensen zien op een bepaald moment licht aan het einde van de tunnel. Dat gaat jou ook gebeuren. Blijven ademen, de zon komt elke dag weer op en voor je het weet wordt je op een dag wakker en kom je erachter dat je je beter voelt. Dat je weer vertrouwen hebt in de toekomst.
Sterkte!!
zondag 10 januari 2010 om 23:02
Je moet hem echt met rust laten, anders wil die je straks niet eens meer zien. Je zou toch moeten hebben geleerd van zijn kommentaar? Geef hem dan nu de rust en ruimte die hij hoog nodig heeft. Je hoeft niks te doen en het enige wat je kunt doen is het erger maken.
Als hij iets wil komt hij echt wel zelf.
Als hij iets wil komt hij echt wel zelf.
zondag 10 januari 2010 om 23:34
Natuurlijk laat ik hem nu met rust, die afspraak hebben we gemaakt. Dat heeft niets te maken met "leren van zijn commentaar".
Mijn gevoel zegt iets heel anders, namelijk dat op 10 minuten rijden van hier mijn liefde zit, die zich elke minuut meer vastbijt in zijn idee dat hij een goed besluit heeft genomen. Ik zou hem door elkaar willen schudden, weer in zijn eigen ogen kijken (in plaats van die koude afstandelijke kijkers van vrijdagochtend) en zeggen dat ik van hem hou en hij van mij, en dat we een oplossing kunnen vinden voor wat het probleem ook is. Maar dan wel samen.
Mijn gevoel zegt iets heel anders, namelijk dat op 10 minuten rijden van hier mijn liefde zit, die zich elke minuut meer vastbijt in zijn idee dat hij een goed besluit heeft genomen. Ik zou hem door elkaar willen schudden, weer in zijn eigen ogen kijken (in plaats van die koude afstandelijke kijkers van vrijdagochtend) en zeggen dat ik van hem hou en hij van mij, en dat we een oplossing kunnen vinden voor wat het probleem ook is. Maar dan wel samen.
zondag 10 januari 2010 om 23:43
Ik snap die behoefte Palm. Maar aan de manier waarop hij het beeindigd heeft ben ik bang dat hij op dit moment niet voor je open staat. Het lijkt alsof hij een muur om zich heen trekt.
Dit soort dingen kan je niet afdwingen. Misschien gaat hij het zelf zien, maar dat moet vanuit hemzelf komen. Hij WEET wel dat jij echt van hem houdt. Het enige wat je kan doen is hopen dat hij inziet dat hij ook van jou houdt. Maar nogmaals. Je weet niet of dat gaat gebeuren. Dus probeer verder te gaan met je leven. Steek je energie nu in jezelf en niet in hem. Op je eigen gemoedstoestand heb je invloed. Op dat van hem niet weinig.
Dit soort dingen kan je niet afdwingen. Misschien gaat hij het zelf zien, maar dat moet vanuit hemzelf komen. Hij WEET wel dat jij echt van hem houdt. Het enige wat je kan doen is hopen dat hij inziet dat hij ook van jou houdt. Maar nogmaals. Je weet niet of dat gaat gebeuren. Dus probeer verder te gaan met je leven. Steek je energie nu in jezelf en niet in hem. Op je eigen gemoedstoestand heb je invloed. Op dat van hem niet weinig.
maandag 11 januari 2010 om 00:00
Misschien kun je in plaats van naar hem toe gaan een brief schrijven? Leg daarin uit wat je voelt en alles wat je wilt zeggen. Ik weet uit ervaring (de andere kant welliswaar) dat continu hem eraan herinneren dat je van hem houd, hem niet kwijt wilt averchts kan werken. Bovendien, en dit weet ik niet zeker maar denk ik zo, werkt het ook niet bevorderlijk als je je afhankelijk van hem opstelt door zo aan hem te hangen. Hij heeft dan altijd het idee van goh, ik kan toch altijd terug. Als hij merk dat je ook doorgaat met je leven (hoe moeilijk dan ook) beseft hij misschien wel wat hij kwijt is. En zo niet, dat is het toch beter zo. Al wil je dat nu niet horen, snap ik...
sterkte!!
sterkte!!
woensdag 13 januari 2010 om 00:48
Heb niet het hele topic gelezen, maar wil wel even kort iets zeggen. Je zegt dat hij tegen een burn-out aan zit te hikken. Mijn ex heeft er ook een gehad en heeft onze relatie (na drie jaar samenwonen ook) verbroken. Uiteindelijk maakt een kat in het nauw rare sprongen, en dus zal hij van alles doen om zijn probleem niet te hoeven erkennen (dan ligt het weer daaraan, nu ligt het aan jou, morgen ligt het aan die vriend die hem te vaak opbelt, etc.). Ik wil niet goedpraten wat hij gezegd heeft, maar mijn eigen ex heeft ook tijdens de breuk een paar gemene dingen gezegd (vrij ernstig ook) die hij eigenlijk niet meende.
Ga niet denken dat je relatie een leugen was en koester de mooie momenten. Het is duidelijk allemaal ZIJN probleem. Ik wens je heel veel sterkte en ik vind het knap dat je je zo goed weet te handhaven
Ga niet denken dat je relatie een leugen was en koester de mooie momenten. Het is duidelijk allemaal ZIJN probleem. Ik wens je heel veel sterkte en ik vind het knap dat je je zo goed weet te handhaven
woensdag 13 januari 2010 om 02:22
Hoi allemaal...
In mijn shock had ik vrijdagochtend natuurlijk allemaal idiote dingen in de tas gegooid. Mijn vrienden hebben hem zondagavond gebeld of het goed was dat ik de ochtend erop even wat spullen zou komen halen. Dat was goed, op voorwaarde dat ik tevoren zou sms'en. Nam aan dat hij dan zou zorgen dat hij er niet zou zijn.
Zo gezegd, zo gedaan maandagmorgen. "Ik wil nu graag even naar huis komen." en ben in de auto gesprongen. Ik reed de straat binnen en zag hem net lopen. Van schrik op de rem gaan staan en met verbazing gekeken. Hij kwam kwaad op mijn auto aflopen, opende het portier en zei met kwade stem en die enge afstandelijke ogen dat hij had gezegd dat ik om 11 uur mocht komen. Ik had zijn sms terug dus helemaal gemist, staat er echt "Dat mag. 11.00 uur." Wonderbaarlijk mocht ik toch doorrijden.
Al mijn spullen waren al verzameld en in de logeerkamer gelegd. Van alle tafels waren mijn spulletjes opgeruimd. Mijn familiefoto's al van de wand. Zelfs mijn oude kookwekker ligt bij de stapel. Mijn nachtkastje is uitgeruimd. Control alt delete Palm.
Hij stond buiten te wachten totdat ik klaar was. Vol ongeduld. "Het is echt over." "Ja, dat zie ik." Een lange en ongemakkelijke stilte. Iets over het verdelen van spullen en dat ik mijn huissleutels zou moeten inleveren. Heb ik niet gedaan. "X, ik zou je zoveel willen zeggen, maar ik doe het niet." En toen ben ik met mijn tas weggelopen. Langer dan drie minuten ben ik niet thuis geweest.
Bij een van mijn vrienden heeft hij gistermiddag 10 verhuisdozen gekocht. Zij zijn ook vrienden, maar meer dan een kletspraatje van 3 minuten kwam er niet van. Volgens mijn vriend leek het alsof hij het had over een business agreement die niet door was gegaan, of er gewoon iets was geannuleerd. Koel en koud.
Heb een ticket geboekt, volgende week dinsdag kom ik aan in NL, even twee weken bij mijn ouders. Voor een andere lieve vriend mag ik op zijn huis passen bij terugkomst hier. Een prachtig net afgebouwd groot huis, waar ik ook mijn dieren dan eindelijk weer bij me kan hebben. Zolang het niet wordt verkocht, mag ik er zitten. Een geweldige oplossing for the time being.
Ook maf, de geweldige draai in je referentiekader. Reden we vorige week nog door mooie dure wijken heen, gewoon relaxed kijkend naar wat voor huis we wel en wat we niet leuk zouden vinden. Moet ik nu opeens op zoek naar een betaalbaar 2 kamer huurhuisje met een tuintje.
Voor wat gevoelens betreft, ben ik net een stuiterbal. Gisteren was woede overheersend, natuurlijk afgewisseld met enorme huilbuien. Vandaag was onzekerheid. Van alle kanten komt advies, dit doen, dat doen, vooral wel / niet. Voel af en toe sterk de neiging om bij zijn familie hier, en dan vooral zijn zus, mijn verhaal te doen. Dat hij overspannen is en op zijn tandvlees loopt. Misschien kan zij hem wakker schudden. Heb het gevoel dat als ik niks doe, ik op een of andere manier instem met alles.
Bij twijfel niet oversteken, dus ik heb maar niets gedaan. Veel contact met vrienden, veel knuffels. Nog een paar dagen en dan naar Nl. Nog steeds zo koud daar?
In mijn shock had ik vrijdagochtend natuurlijk allemaal idiote dingen in de tas gegooid. Mijn vrienden hebben hem zondagavond gebeld of het goed was dat ik de ochtend erop even wat spullen zou komen halen. Dat was goed, op voorwaarde dat ik tevoren zou sms'en. Nam aan dat hij dan zou zorgen dat hij er niet zou zijn.
Zo gezegd, zo gedaan maandagmorgen. "Ik wil nu graag even naar huis komen." en ben in de auto gesprongen. Ik reed de straat binnen en zag hem net lopen. Van schrik op de rem gaan staan en met verbazing gekeken. Hij kwam kwaad op mijn auto aflopen, opende het portier en zei met kwade stem en die enge afstandelijke ogen dat hij had gezegd dat ik om 11 uur mocht komen. Ik had zijn sms terug dus helemaal gemist, staat er echt "Dat mag. 11.00 uur." Wonderbaarlijk mocht ik toch doorrijden.
Al mijn spullen waren al verzameld en in de logeerkamer gelegd. Van alle tafels waren mijn spulletjes opgeruimd. Mijn familiefoto's al van de wand. Zelfs mijn oude kookwekker ligt bij de stapel. Mijn nachtkastje is uitgeruimd. Control alt delete Palm.
Hij stond buiten te wachten totdat ik klaar was. Vol ongeduld. "Het is echt over." "Ja, dat zie ik." Een lange en ongemakkelijke stilte. Iets over het verdelen van spullen en dat ik mijn huissleutels zou moeten inleveren. Heb ik niet gedaan. "X, ik zou je zoveel willen zeggen, maar ik doe het niet." En toen ben ik met mijn tas weggelopen. Langer dan drie minuten ben ik niet thuis geweest.
Bij een van mijn vrienden heeft hij gistermiddag 10 verhuisdozen gekocht. Zij zijn ook vrienden, maar meer dan een kletspraatje van 3 minuten kwam er niet van. Volgens mijn vriend leek het alsof hij het had over een business agreement die niet door was gegaan, of er gewoon iets was geannuleerd. Koel en koud.
Heb een ticket geboekt, volgende week dinsdag kom ik aan in NL, even twee weken bij mijn ouders. Voor een andere lieve vriend mag ik op zijn huis passen bij terugkomst hier. Een prachtig net afgebouwd groot huis, waar ik ook mijn dieren dan eindelijk weer bij me kan hebben. Zolang het niet wordt verkocht, mag ik er zitten. Een geweldige oplossing for the time being.
Ook maf, de geweldige draai in je referentiekader. Reden we vorige week nog door mooie dure wijken heen, gewoon relaxed kijkend naar wat voor huis we wel en wat we niet leuk zouden vinden. Moet ik nu opeens op zoek naar een betaalbaar 2 kamer huurhuisje met een tuintje.
Voor wat gevoelens betreft, ben ik net een stuiterbal. Gisteren was woede overheersend, natuurlijk afgewisseld met enorme huilbuien. Vandaag was onzekerheid. Van alle kanten komt advies, dit doen, dat doen, vooral wel / niet. Voel af en toe sterk de neiging om bij zijn familie hier, en dan vooral zijn zus, mijn verhaal te doen. Dat hij overspannen is en op zijn tandvlees loopt. Misschien kan zij hem wakker schudden. Heb het gevoel dat als ik niks doe, ik op een of andere manier instem met alles.
Bij twijfel niet oversteken, dus ik heb maar niets gedaan. Veel contact met vrienden, veel knuffels. Nog een paar dagen en dan naar Nl. Nog steeds zo koud daar?
woensdag 13 januari 2010 om 03:18
woensdag 13 januari 2010 om 07:14
Het lijkt wel alsof hij een ander heeft. Ogenschijnlijk van de ene dag op de andere is het over, daar geloof ik nooit zo in.
Zijn broer is ook al jaren dezelfde en die zal echt niet binnen een tijdbested van vier dagen hem over de streep trekken.
Hij heeft denk ik zelf, waarschijnlijk naar aanleiding van iets wat er gezegd of gedaan is, besloten dat hij zo niet verder wil.
Als een man dat zo radicaal doet en alles ineens weg is, dan is er vaak een ander in beeld.
Hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd.
Zijn broer is ook al jaren dezelfde en die zal echt niet binnen een tijdbested van vier dagen hem over de streep trekken.
Hij heeft denk ik zelf, waarschijnlijk naar aanleiding van iets wat er gezegd of gedaan is, besloten dat hij zo niet verder wil.
Als een man dat zo radicaal doet en alles ineens weg is, dan is er vaak een ander in beeld.
Hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd.
donderdag 14 januari 2010 om 17:12
Gisteren heeft mijn moeder zijn moeder gebeld. Zoals moeders dat dan onderling doen, wat zonde van onze kids, in ieder geval het allerbeste en ook om bezorgdheid te uiten over de burn out van X.
Zo geweldig ik deze hele familie 5 jaar lang vond, zo respectvol, zo vriendelijk en warm, zo intelligent, zo aardig voor elkaar (behalve als er iemand de kamer uit liep..., dat was vast het teken aan de wand )zo rottig zijn ze nu.
Mijn moeder kreeg er van langs. Ik moet inderdaad nodig in therapie. Dat X een burnout heeft, is bekend en daar wordt aan gewerkt. De familie hier heeft een jaar geleden al "hun handen van mij afgetrokken". En op mijn moeders verbijsterde vraag waarom dan, kreeg ze het antwoord "daarvoor kijk je maar eens goed naar jezelf, naar je man en naar Palm". Wat dat te betekenen had, daarop kwam geen commentaar. Op hoe zoonlief mij bij het vuilnis heeft gezet, wilde ze geen reactie geven.
Dit zijn de mensen die mij al vijf jaren het gevoel geven bij hun familie te horen. Die ik meerdere keren per jaar omhels en als familie heb beschouwd. Het heeft even geduurd voordat mijn moeders vingers niet meer zo trilden dat ze me kon opbellen.
Vrienden van me hebben X gebeld en gevraagd of ik mijn spullen kon komen halen. Dat mocht en hij was zowaar voor de gelegenheid thuis gebleven. Lopend door de tuin, en af en toe een zware doos behulpzaam naar mijn auto en die van mijn vriendin brengend. Mijn huissleutel mocht ik achterlaten. Op mijn vraag of het nu echt dan allemaal nep was het afgelopen jaar, was het antwoord nee. En dat hij nog steeds van me houdt.
Als ik terug ben uit Nederland gaan we praten over het verdelen van de gezamenlijke spullen. Dat schijnt hij allemaal heel netjes te willen afwerken.
Bij het tuinhek zei hij "Tot ziens."
Bizar.
Zo geweldig ik deze hele familie 5 jaar lang vond, zo respectvol, zo vriendelijk en warm, zo intelligent, zo aardig voor elkaar (behalve als er iemand de kamer uit liep..., dat was vast het teken aan de wand )zo rottig zijn ze nu.
Mijn moeder kreeg er van langs. Ik moet inderdaad nodig in therapie. Dat X een burnout heeft, is bekend en daar wordt aan gewerkt. De familie hier heeft een jaar geleden al "hun handen van mij afgetrokken". En op mijn moeders verbijsterde vraag waarom dan, kreeg ze het antwoord "daarvoor kijk je maar eens goed naar jezelf, naar je man en naar Palm". Wat dat te betekenen had, daarop kwam geen commentaar. Op hoe zoonlief mij bij het vuilnis heeft gezet, wilde ze geen reactie geven.
Dit zijn de mensen die mij al vijf jaren het gevoel geven bij hun familie te horen. Die ik meerdere keren per jaar omhels en als familie heb beschouwd. Het heeft even geduurd voordat mijn moeders vingers niet meer zo trilden dat ze me kon opbellen.
Vrienden van me hebben X gebeld en gevraagd of ik mijn spullen kon komen halen. Dat mocht en hij was zowaar voor de gelegenheid thuis gebleven. Lopend door de tuin, en af en toe een zware doos behulpzaam naar mijn auto en die van mijn vriendin brengend. Mijn huissleutel mocht ik achterlaten. Op mijn vraag of het nu echt dan allemaal nep was het afgelopen jaar, was het antwoord nee. En dat hij nog steeds van me houdt.
Als ik terug ben uit Nederland gaan we praten over het verdelen van de gezamenlijke spullen. Dat schijnt hij allemaal heel netjes te willen afwerken.
Bij het tuinhek zei hij "Tot ziens."
Bizar.
donderdag 14 januari 2010 om 23:16
vrijdag 15 januari 2010 om 00:49
quote:Bosz schreef op 13 januari 2010 @ 07:14:
Het lijkt wel alsof hij een ander heeft. Ogenschijnlijk van de ene dag op de andere is het over, daar geloof ik nooit zo in.
Zijn broer is ook al jaren dezelfde en die zal echt niet binnen een tijdbested van vier dagen hem over de streep trekken.
Hij heeft denk ik zelf, waarschijnlijk naar aanleiding van iets wat er gezegd of gedaan is, besloten dat hij zo niet verder wil.
Als een man dat zo radicaal doet en alles ineens weg is, dan is er vaak een ander in beeld.
Hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd.
Hier ben ik dus ook bang voor. Niet alleen omdat ik het aan den lijve heb ondervonden maar ook omdat 9 van de 10x dit het geval is. Zo'n vrouw gaat zich het hoofd zitten breken wat er toch met die arme man aan de hand is en ondertussen ligt meneer al met een ander in bed. Kijk maar op het forum hier alleen al.
Palm ik hoop heel erg dat we het mis hebben maar hou rekening met het ergste. Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd. Ik weet hoe je je voelt.
Het lijkt wel alsof hij een ander heeft. Ogenschijnlijk van de ene dag op de andere is het over, daar geloof ik nooit zo in.
Zijn broer is ook al jaren dezelfde en die zal echt niet binnen een tijdbested van vier dagen hem over de streep trekken.
Hij heeft denk ik zelf, waarschijnlijk naar aanleiding van iets wat er gezegd of gedaan is, besloten dat hij zo niet verder wil.
Als een man dat zo radicaal doet en alles ineens weg is, dan is er vaak een ander in beeld.
Hoe dan ook heel veel sterkte de komende tijd.
Hier ben ik dus ook bang voor. Niet alleen omdat ik het aan den lijve heb ondervonden maar ook omdat 9 van de 10x dit het geval is. Zo'n vrouw gaat zich het hoofd zitten breken wat er toch met die arme man aan de hand is en ondertussen ligt meneer al met een ander in bed. Kijk maar op het forum hier alleen al.
Palm ik hoop heel erg dat we het mis hebben maar hou rekening met het ergste. Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd. Ik weet hoe je je voelt.
