Het sprookje is uit

Ik kom mijn hart even uitstorten, gisteren heeft mijn vriend onze relatie van vijf jaar verbroken. Voor mij als donderslag bij heldere hemel. Om acht uur 's ochtends deed ik happy mijn ogen open en om tien over acht stortte mijn wereld in.



Informatie vooraf.. Ik las maandagavond in bed een roman uit, die ging over een stel dat voor de buitenwereld de perfecte relatie leek te hebben, maar onder de oppervlakte waren kleine barstjes aan het onstaan. Moraal van het verhaal: je moet iets doen aan die kleine barstjes, want voordat je het weet, zijn het grote barsten. Ik stootte mijn vriend aan en vertelde dit. "Schattebout, we moeten ervoor zorgen dat we lekker met elkaar blijven praten en dat we onze gevoelens delen, anders eindigen we net als het stel in dit boek." En in reactie daarop deelde hij even mee dat ie niet echt happy was in onze relatie. Ik hyperventileerde, en begon te huilen van schrik. Na mij lekker te laten uithuilen lag ik met mijn hoofd op zijn borst, zijn handen door mijn haar, "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Ik hou van je."



En dan opeens vier dagen verder.



Gewoon op een vrijdag, 's ochtends om kwart over acht.



Weg relatie, weg toekomst, weg basis, weg thuis.



Ik liep vrijdagochtend rechtstreeks uit bed naar hem om hem een kus te geven voordat hij aan het werk ging en zei: "Ow ben je daar, ik dacht al even dat ik je kwijt was ". "Kom even mee naar binnen en ga maar zitten, onze relatie is over".



Natuurlijk zit hij al tijden niet lekker in zijn vel, ik denk zelfs al een paar weken aan een absolute burn out. Hij is moe en lusteloos, weinig zin om iets te ondernemen behalve zappen op de bank. Hij noemt zelf ook het woord depressie, en denkt dat dat iets is waar hij doorheen moet.



Maar goed, blijkbaar is het allemaal aan mij te wijten. Ik ben pushy, controlling, laat hem op eieren lopen en hij is eigenlijk nog nooit gelukkig met me geweest. Ook niet in deze "tweede kans van onze relatie". Ik ben een te sterke vrouw voor hem. Ik hang aan hem, heb geen vrienden gemaakt en heb me ook niet bij een club of vereniging aangesloten. Ik geef hem het gevoel niet vrij te zijn. Ik ben niet gezellig en geef mensen die op bezoek komen het gevoel niet welkom te zijn. Ook moet ik in therapie om aan mezelf te werken, omdat anders mijn toekomstige relaties ook zullen mislukken.



Er was geen gesprek, geen dialoog. Gewoon een mededeling. Of ik ook maar meteen wilde vertrekken. Ik zit nu in de logeerkamer bij vrienden, die superlief voor me zijn. Samen met andere vrienden spannen zij samen om dit weekend voor me te plannen en leveren bergen tempo zakdoekjes aan. Die heb ik nodig ook. Elke vijf minuten barst ik. Dit kan mij niet overkomen, dit kan onze relatie niet overkomen. Op oudjaarsdag maakten we nog grapjes over een aanzoek of een trouwerij in het oude of nieuwe decennium. Twee weken geleden hebben we een gezinsaansprakelijkheidsverzekering afgesloten. Hoe kun je nou zoiets doen? Dit moet een nachtmerrie zijn.



En dat dit voor mij als volslagen verrassing kwam, is slechts bewijs dat we niet een goede link hebben. Dat er geen geestelijke verwantschap is tussen ons. Onbegrijpelijk. En dat hij zoooo in de verleiding was om maandagavond al te zeggen dat het over was. Onbegrijpelijk.



Binnen een klein uurtje ging hij weer aan het werk gisterochtend (hij nam zelfs "tijdens" telefoontjes aan). Ik heb compleet in shock een douche genomen, heb wat spullen ingepakt en ben maar vertrokken met mijn kussen. Ik heb hem daarna niet meer gezien.



Vijf jaar is toch niet zo weg te gooien? Als er dingen zijn, moet je er toch over praten en oplossingen zoeken? Echt, ik herkende zelfs zijn ogen niet gisterochtend. Zo koud en afstandelijk.



Naast dat het allemaal aan mij ligt en het dus over is, was het ook nodig om nog even flink op mijn ziel te trappen. Dat we al tijden weinig sex hebben, ligt nu opeens niet aan zijn moeheid, maar hij heeft gewoon geen zin in me. Als we wel sex hadden, moest ie daar ontzettend zijn best voor doen. Goed om te weten. En dan met stip op plaats nummer 1 aller tijden: "Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik kunnen voorkomen dat we kinderen zouden krijgen. Ik ben zo blij dat jij nooit de moeder van mijn kinderen zal zijn." Die opmerking staat voor altijd in mijn hart gegrifd.



De vrienden waar ik nu logeer hebben hem ook een luisterend oor aangeboden, maar dat aanbod heeft hij afgeslagen. Hij heeft zijn familie. Zijn (veel oudere en gescheiden) broer is trouwens nu hier en gelet op de knetterende ruzie van vorig jaar ("die vrouw is veel te sterk voor jou! je laat over je heen lopen!") kan ik niet anders dan concluderen dat hij als katalysator heeft gefungeerd. Maar goed, dat maakt voor het eindresultaat niet uit. Blijkbaar was hij er nu ontvankelijk voor.



Ik moest in ieder geval een week "wegwezen", dus pas komende vrijdag kunnen we praten, als het daar al van komt. Hij zal na het vertrek van zijn broer dit weekend vast zwaar opgelucht op de bank hangen, oorlogsfilms kijken, pizza eten en genieten van de plotselinge vrijheid. Ik heb weinig hoop dat er nog iets positiefs uit komt.



Aan de andere kant - iets wat ik nog bij lange na niet voel want ik hou nog steeds van hem met heel mijn hart - de mensen om me heen zeggen dat ik met iemand die zulke uitspraken doet, ook helemaal niet verder zou moeten willen. Ik hoop echt dat ik dat gevoel ook snel krijg, want nu barst mijn hart. Ik heb steeds hartkloppingen en het gevoel dat iemand een riem strak om mijn borstkas heeft gespannen. Ik krijg niet genoeg lucht. Schijnt van de schok en de stress te zijn. Nog nooit zo meegemaakt. Ben drie weken geleden nota bene gestopt met roken.



Dit is de absolute hel, en ik kan me niet voorstellen dat ooit de zon weer zal schijnen.



Ik hoop dat hij naast zijn familie ook met andere mensen contact zal zoeken. Misschien kunnen die wat rede brengen. Misschien ook niet.



Sorry voor de details en voor het lange verhaal, misschien is dit hier niet de plaats voor. Ik blijf hopen dat het misschien op een moment logisch gaat zijn, dat het niet zo ongelofelijk onbestaanbaar is.



Palm = lost

Elke ochtend dat ik opsta, is weer een confrontatie met dat het echt echt echt is. Nu precies, een week geleden, zat ik aan de keukentafel en werd onze relatie vernietigd.



Elke ochtend is het alsof mijn hart er opnieuw van schrikt. Het grote gapende gat.



Vorige week zat ik thuis, speelden de katten aan mijn voeten, kwispelden de honden toen ik naar buiten liep en stonden mijn spullen in mijn huis.



Nu, een week verder, zijn mijn spullen overal behalve in mijn huis. Ik heb niet eens meer de sleutels.



Gisteravond namen vriendinnen me mee naar een cafe, meiden onder elkaar, om me een beetje te troosten en op te vrolijken. Dat werkte best, heb zowaar af en toe gelachen.



Ik schrok toen ik aan een tafeltje verderop goede sportvrienden van X zag zitten. Ik ken ze ook, we zijn een week of drie geleden nog met zijn allen een dagje uit geweest. Alleen maar gezelligheid en goede gesprekken.



Natuurlijk waren ze al op de hoogte. X had het sec gebracht en er niet verder over gepraat. Ze waren allemaal zo verbaasd geweest. Tuurlijk werkt X al tijden te hard. Ze wisten te vertellen dat X al tijden bij alle mannen in die groep aan het informeren was hoe het was om kinderen te krijgen. Ze hebben hem allemaal gezegd dat het fijn is, een heerlijk gevoel om thuis te komen en met je zoon of dochter te kunnen spelen.



Dat ik op 14 december stopte met roken was blijkbaar voor X een druppel in een al volle emmer. Palm is "in voorbereiding op...". Terwijl hij erbij zat op dat exacte moment, dat ik mijn moeder aan de telefoon had. Zij heeft in april vorig jaar een acuut hartinfarct gehad, waarna ik me al niet meer helemaal happy voelde met mijn gepaf. Op de 14de belde ze, dat ik niet moest schrikken, maar dat ze met een vreemd gevoel in de borst toch even naar het ziekenhuis waren geweest. Alles was goed, maar toch. En ik dacht: nu of nooit. En heb sindsdien niet meer gerookt. Hij was zoooo trots op me.



Ondertussen was hij blijkbaar in enorme paniek. Heeft hij met iedereen gepraat, behalve met mij.



Ow en nee, hij is geen Antilliaan. Een gewone nederlandse jongen, een nakomertje.



Ondertussen is het 10 uur. Vorige week liep ik met mijn kussen en tas de deur uit.

Hi Bim, dankjewel voor je lieve woorden.



Er is inderdaad iets, iets in die familie, dat hem heeft overtuigd te moeten handelen zoals hij heeft gehandeld. Ik weet niet of ik er ooit achter ga komen wat dat precies is. Misschien moet ik dat wel helemaal niet willen weten, alhoewel ik nu naar elk stukje info snak, dat ook maar enigzins verklaren kan waarom mijn wereld nu zo op z'n kop staat.



Die ingenomen positie, dat heb je ook helemaal goed gezien denk ik. Vanwege familie en werk (dat is in die familie niet echt gescheiden) denk ik niet dat hij die positie snel zal kunnen loslaten, ook al kan het bijna niet anders dan dat hij toch ook pijn zal voelen, al was het maar over de manier waarop hij dit alles heeft gedaan.



Als hij dit volhoudt, - en hierbij neem ik aan dat hij zoals hij zei inderdaad veel van me houdt - blijft hij ongelukkig. Misschien een korte tijd van opluchting zonder mij, maar het besef zal vroeger of later gaan komen dat er voor hem van binnen niets is veranderd. Hij is dan alleen wel alleen...



Maar mocht hij op dit besluit terug willen komen - en dan is de vraag of ik dat dan wel wil - dan zal zijn familie dit hem aanrekenen als een zwakte en zullen zij ook ook van hem "hun handen aftrekken".



Whatever that may be. Zoals ze dat klaarblijkelijk bij mij al een jaar hebben gedaan, maar wel samen kerst en oud en nieuw vieren, verjaardagen, gewoon gezellige dagen. Zijn zus belde me in november elke dag even op toen X in het buitenland was. Gewoon om even te kletsen. Ik ben me al een paar dagen aan het afvragen hoe ik dat heb kunnen missen, al die nep-vriendelijkheid en hartelijkheid, maar misschien zijn ze er gewoon erg bedreven in.



Behalve een gesprekje over het inleveren van de huissleutels en mijn vraag of het allemaal nep was, hebben we helemaal niet met elkaar gesproken sinds vorige week vrijdag. Ik denk ook niet dat dat voor maandag gaat gebeuren, wanneer ik naar NL ga. Misschien daarna. Ik hoop in ieder geval op duidelijkheid over een huisje voor mezelf, zodat ik weet waar ik na twee weken naar toe zal kunnen. Het idee om de veilige haven van mijn ouders te moeten verlaten om weer her en der in logeerkamers te bivakkeren is niet fijn.

Gisteren voelde ik me sterk. Mijn dieren zitten daar in zijn huis en ik heb recht om ze te zien. Morgen ga ik twee weken naar NL en dat vind ik al moeilijk. Heb over die ingeving opzettelijk niet langer dan een minuut nagedacht en X gebeld.



Ow zo raar om niet te zeggen "dag schat, met mij".



Ik mocht zowaar komen.



De honden waren door het dolle heen, zo blij me weer te zien. Katten miauwden erop los. Hij heeft een minuut staan kijken, gaf me een glas water en verdween. Ik heb heerlijk de oudste poes kunnen borstelen, vindt ze heerlijk. Balletjes heen en weer gegooid met de ene hond en lekker op de grond liggen ravotten met de anderen.



Er stond een plastic tas voor me klaar met wasgoed van mij dat nog in de wasmand zat. Raar.... Zag dat het beddegoed waar we samen de laatste nachtjes op hebben geslapen in de wasmachine ronddraaide. Bij de was lagen ook nog twee verlate kerstkaartjes gericht aan ons samen.



Weet niet waarom, maar heb nog een blik in de koelkast geworpen en mijn gehaktballetjes (ik had extra gemaakt, vindt hij lekker de dagen erna op brood) staan nog in hun bakjes te vergaan in de koelkast.



Het huis lijkt net zo'n gemeubileerd huis dat te huur staat. Alle gezelligheid is eruit verdwenen. Mijn verfspullen staan nog steeds in de laatste kamer die we nog moesten witten na onze verhuizing in augustus.



Na een half uurtje trok ik mijn slippers weer aan om te vertrekken met mijn wasgoed. De honden werden helemaal gek omdat ze dachten dat ik met ze uit ging. Lekker een eind lopen, zoals altijd. Sorry beestjes.



X stond op de veranda en zei "Groetjes en tot ziens."

Dank je voor je lieve woorden. Afspraak is al gemaakt met een goed bekend staande therapeute hier voor over twee weken. Dit gebeuren heeft mijn leven zo op zijn kop gezet, dat ik inderdaad iemand "met verstand van zaken" nodig heb om het weer allemaal op de rails te krijgen.



Daarnaast hoop ik enorm op een eigen huisje. Hoe geweldig logeerkamers ook zijn, ik moet een eigen plekje, waar ik kan kiezen alleen te zijn of bij vrienden, waar ik mijn dieren bij me kan hebben en waar ik niet uit plastic tasjes hoef te leven.



Het oppashuis, hoe mooi en nieuw en geweldig ook, zal nooit mijn huis zijn. Ik moet mijn eigen plekje gaan maken. Denk dat de wetenschap dat ik bijvoorbeeld per 1 maart ergens in kan, al voor veel rust in mijn hoofd zal zorgen.

Hi Bim,



Ja, ben in Nederland. Brr... temperatuurverschilletje! Lief dat je het vraagt. Zit fijn bij mijn ouders, dat voelt echt goed. Veel knuffels van moeders en mijn vader wil vooral het financiele plaatje goed in beeld brengen, zodat ik weet in welke prijsklasse ik een huurhuisje kan zoeken.



Ben me langzaam aan het realiseren dat ik misschien wel nooit echt de reden zal horen waarom dit nou precies is gebeurd en al helemaal niet waarom het nou op deze plotselinge en wrede manier moest.



Ik ga zo het samen zijn missen, zijn aanrakingen, het kusje bij het wakker worden en bij het thuiskomen 's avonds. Gezellig samen eten en leuke dingen doen. Ik moet mijn toekomstvisie voor de komende jaren aanpassen, dat ik niet ergens in de nabije toekomst moeder ga worden, dat ik dus ook nog even verder kan met carriere maken.



Ademhalen doet nog steeds pijn, en wakker worden is het meest pijnlijke moment van de dag. Vannacht wel zonder pil geslapen! Zou graag even een blik willen werpen in een glazen bol en zien dat ik over een poosje weer happy kan zijn en dat de pijn minder zal worden. Ik hoor de woorden wel, maar kan het nog niet echt geloven.

Ik zit nu hier in NL, veel te koud hier. Over een week ga ik terug naar het warme eiland, terug naar de logeerkamers. Ben als een idioot bezig geweest de hele week om via makelaars woonruimte te vinden voor mezelf, mijn kat en twee hondjes. En al heb ik naar maatstaven van de lokale bevolking een hartstikke goed inkomen, iets vinden valt niet mee. De IBG schrijft vrolijk euro's af maandelijks, en niet zo'n klein beetje ook. Dat deed eerder geen pijn, een gezamelijk inkomen waar je u tegen zegt en geen woonlasten doordat het huis bij zijn baan hoort.



Het vliegt me aan, dat geen huis hebben. Krijg het er spaansbenauwd van. Gisteren kwam ik bij mijn ouders thuis, had uren door de sneeuw gereden. Had gelogeerd bij mijn broertje. De achterbank van de auto vol. Laptoptas, kussen, extra fleecejas en al mijn andere spulletjes praktisch in een plastic aldi tas verpakt. Weer alles versjouwen. Iets brak in me en de tranen waren enorm: IK WIL GEWOON NAAR HUIS.... Mijn huis, waar ik drie weken geleden nog als een bezetene de ramen heb gelapt, waar ik nog druk aan het witten was. Waar mijn dieren zijn. Waar mijn bed staat.



Maar het is mijn thuis niet meer.

Inmiddels ben ik weer terug op het eiland. Het was goed om even bij mijn ouders te zijn. Veel gehuild, redelijk geslapen en weer een beetje aangekomen. Lang leve de ouderwetsche hollansche pot.



Toen het vliegtuig de landing inzette, zei een heel klein stemmetje in mijn achterhoofd "Misschien staat hij er wel.". Ik was hier nog nooit aangekomen zonder hem, of zonder dat hij op mij wachtte. Gelukkig stonden mijn twee vriendinnen as promised me op te wachten. Dikke knuffels.



Ex heeft vorige week een avondje doorgebracht bij de vrienden waar ik logeer. Hij is immers in de loop der tijd ook een vriend van ze geworden. En wat ik dacht, dat hij misschien in de "spur of the moment" al die gemene dingen had gezegd, nee hoor. Hij had bepaalde stukken zelfs ingestudeerd. En hij houdt al zijn "argumenten" nog steeds vol. Behalve de "Wat ben ik blij dat jij nooit de moeder van mijn kinderen zult zijn." Die ontkent hij. Alsof ik dat zou kunnen verzinnen. Hij schijnt er goed uit te zien, het schijnt voor hem te voelen als een ontzettende opluchting.



De slagroom op de taart... Hij gaat volgende week op zo'n vrijgezellen party cruise vakantie. De beest uithangen denk ik dan. Fijn met andere vrouwen het bed in. Wat moet je anders op zo'n boot? Niet rouwen om je relatie.



Vijf jaar relatie. Weg in een half uurtje, vandaag vier weken geleden. Zonder enige waarschuwing vooraf. Ik mis mijn thuis, mijn maatje (die bestaat blijkbaar niet meer) en mijn huisdieren. En hij gaat feesten.