Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 7 september 2007 om 01:38
Ik begin er niet eens aan, het is zo iets ingewikkelds, als ik het zelf al zo moeilijk begrijp kan ik het ook niet uitleggen.
En erover praten is ook iets heel anders dan erover schrijven.
Het duurde hier ook even voor ik bepaalde woorden kon/durfde te gebruiken.
Nou moet ik zeggen dat hier wel iets in aan het veranderen is, ik heb hulp gezocht en ben wel echt van plan erover te gaan praten.
En ook in mijn omgeving is er iemand waarvan ik voel dat ze me een heel eind kan volgen en we praten steeds vaker.
Het is zo raar omdat het niet over mij lijkt te gaan.
En erover praten is ook iets heel anders dan erover schrijven.
Het duurde hier ook even voor ik bepaalde woorden kon/durfde te gebruiken.
Nou moet ik zeggen dat hier wel iets in aan het veranderen is, ik heb hulp gezocht en ben wel echt van plan erover te gaan praten.
En ook in mijn omgeving is er iemand waarvan ik voel dat ze me een heel eind kan volgen en we praten steeds vaker.
Het is zo raar omdat het niet over mij lijkt te gaan.
vrijdag 7 september 2007 om 02:02
Weet niet of ik het kan uitleggen.
Merkte dat toen ik ging meeschrijven hier, er steeds meer herinneringen terugkwamen. Ik had veel weggestopt.
Sommige dagen waren zo vreemd, alles is zo anders nu. Heb een heel ander leven, maar ben nog steeds bezig met het verleden.
Soms voel ik een afstand naar mezelf.
Ik begrijp het niet, begrijp mijn keuzes niet, voel me zo raar over al die tijd dat ik met hem samen was.
We hadden een relatie waarin we alleen samen waren, geisoleerd.
Wat zit jou nu het meest dwars?
Ben je bang voor de volgende keer dat het weer zo gaat?
Merkte dat toen ik ging meeschrijven hier, er steeds meer herinneringen terugkwamen. Ik had veel weggestopt.
Sommige dagen waren zo vreemd, alles is zo anders nu. Heb een heel ander leven, maar ben nog steeds bezig met het verleden.
Soms voel ik een afstand naar mezelf.
Ik begrijp het niet, begrijp mijn keuzes niet, voel me zo raar over al die tijd dat ik met hem samen was.
We hadden een relatie waarin we alleen samen waren, geisoleerd.
Wat zit jou nu het meest dwars?
Ben je bang voor de volgende keer dat het weer zo gaat?
vrijdag 7 september 2007 om 08:34
Goeiemorgen, moet ff mijn verhaal kwijt. Denk je na bijna 1,5 jaar je angst langzaam overwonnen te zijn, schrok ik me laatst kapot.. Loop ik heerlijk te winkelen in mijn dorp zie ik ineens mijn ex. Tenminste dat dacht ik.. De angst sloeg toe en ik verstijfde helemaal. Maar haalde diep adem en liep door. En toen zag ik pas dat hij het niet was. Ik helemaal opgelucht. Op de en of andere manier blijf ik toch bang voor hem en dat voelt niet goed. Zoals dat zijn neef (de enigste van die familie waar ik nog mee spreek) bij mij eens op visite wilt komen. Het is een schat van een jongen, zelf ook niet zo kapot van zijn familie, en ik was de eerste tegen wie hij zei dat hij op jongens viel. Maar toch durf ik hem niet te laten komen. Nu woont mijn ex hier 15 min vandaan dus de kans dat ik hem tegenkom zit er dik in. Toevallig was het ook nog zo dat hij op die bewuste dag dat ik dacht dat ik hem zag, eergister was dat, hij ook nog een bezoek aan mijn moeder had gebracht.Zomaar onaangekondigt. Maar goed dat ik niet toevallig naar mijn moeder wilde gaan.
Hoe hij ook beloofd me niks meer te doen vertrouw ik hem nooit meer..
Hoe hij ook beloofd me niks meer te doen vertrouw ik hem nooit meer..
vrijdag 7 september 2007 om 09:40
Hoi Jolantje,
Poe, ik kan me goed voorstellen dat je flink schrok toen je dacht je ex te zien zeg!
De man met wie ik een slechte relatie had, is overleden, dus ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik hem tegenkom. Toch is het wel eens gebeurd dat ik een man tegenkwam die uit de verte op hem leek en ik dan stijf stond van angst. Dat het tegenkomen van je ex bij jou een reeël iets is, lijkt me echt heel naar voor je. Kon je het naderhand weer snel van je afzetten, of voelde je je nog een tijdje rot?
Ergens is het natuurlijk niet zo gek om bang te zijn. Het is gewoon een meganisme van je lijf dat je waarschuwt voor een gevaarlijke situatie. Eigenlijk heel gezond dus!
Poe, ik kan me goed voorstellen dat je flink schrok toen je dacht je ex te zien zeg!
De man met wie ik een slechte relatie had, is overleden, dus ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik hem tegenkom. Toch is het wel eens gebeurd dat ik een man tegenkwam die uit de verte op hem leek en ik dan stijf stond van angst. Dat het tegenkomen van je ex bij jou een reeël iets is, lijkt me echt heel naar voor je. Kon je het naderhand weer snel van je afzetten, of voelde je je nog een tijdje rot?
Ergens is het natuurlijk niet zo gek om bang te zijn. Het is gewoon een meganisme van je lijf dat je waarschuwt voor een gevaarlijke situatie. Eigenlijk heel gezond dus!
vrijdag 7 september 2007 om 10:01
Rafaella, misschien kun je nadenken over de volgende dingen.
Wat gaf je houvast in je jeugd, waar voelde je je veilig onder, waar keek je eigenlijk tegen op?
Die dingen, ik denk dat dat de dingen zijn die je aantrekken in een partner. Misschien op onbewust niveau.
Heb je nog contact met diegenen uit je jeugd?
Ik merk dat als ik contact heb met mijn moeder, dat ik heel makkelijk terugschiet in de rol van het kleine meisje. Ik hoefde alleen maar te doen wat zij van mij verwachtte en dan was het goed. Nu kan ik zien dat het gebeurt, maar me eraan onttrekken, dat is nog wat anders, dat vraagt tonnen energie die ik er niet voor over heb, zo weinig als ik haar zie.
Diezelfde mensen die tegen je logen, waren ook de mensen waarbij je je veilig voelde. Ik denk dat je op zoek moet naar dat idee van veilig, en dan nagaan of je je partners daar inderdaad op hebt uitgezocht.
Wat gaf je houvast in je jeugd, waar voelde je je veilig onder, waar keek je eigenlijk tegen op?
Die dingen, ik denk dat dat de dingen zijn die je aantrekken in een partner. Misschien op onbewust niveau.
Heb je nog contact met diegenen uit je jeugd?
Ik merk dat als ik contact heb met mijn moeder, dat ik heel makkelijk terugschiet in de rol van het kleine meisje. Ik hoefde alleen maar te doen wat zij van mij verwachtte en dan was het goed. Nu kan ik zien dat het gebeurt, maar me eraan onttrekken, dat is nog wat anders, dat vraagt tonnen energie die ik er niet voor over heb, zo weinig als ik haar zie.
Diezelfde mensen die tegen je logen, waren ook de mensen waarbij je je veilig voelde. Ik denk dat je op zoek moet naar dat idee van veilig, en dan nagaan of je je partners daar inderdaad op hebt uitgezocht.
vrijdag 7 september 2007 om 10:43
Goedemorgen lieve meiden..
Ik heb niet alles terug kunnen lezen maar het verhaal van Rafaella daar herken ik wel wat in.
Bij mij zit er ook wel een duidelijk patroon in de relaties die ik heb gehad..
De eerste twee daar kwam geen geweld aan te pas maar het waren wel allebei dominante bazige mannen die mij altijd het gevoel gaven dat ik minder was dan hun..
Nu ik er zo over nadenk was ik geloof ik ook gewoon blij dat er iemand was die mij wilde...
Ik ben altijjd heel onzeker geweest over mezelf en had en heb een enorm minderwaardigheidscomplex...
En dat is iets waar ik toch eindelijk eens iets aan moet doen om te voorkomen dat ik ooit nog weer in een ongelijkwaardige relatie terecht kom..
Al moet ik er nu echt niet aan denken om ooit nog weer een relatie te hebben..
Ik heb niet alles terug kunnen lezen maar het verhaal van Rafaella daar herken ik wel wat in.
Bij mij zit er ook wel een duidelijk patroon in de relaties die ik heb gehad..
De eerste twee daar kwam geen geweld aan te pas maar het waren wel allebei dominante bazige mannen die mij altijd het gevoel gaven dat ik minder was dan hun..
Nu ik er zo over nadenk was ik geloof ik ook gewoon blij dat er iemand was die mij wilde...
Ik ben altijjd heel onzeker geweest over mezelf en had en heb een enorm minderwaardigheidscomplex...
En dat is iets waar ik toch eindelijk eens iets aan moet doen om te voorkomen dat ik ooit nog weer in een ongelijkwaardige relatie terecht kom..
Al moet ik er nu echt niet aan denken om ooit nog weer een relatie te hebben..
vrijdag 7 september 2007 om 10:46
vrijdag 7 september 2007 om 11:30
vrijdag 7 september 2007 om 16:41
Hoi Iseo, ik zie dat de meesten hier de aardige gewoonte hebben om even te zeggen als ze gaan, dat had ik dus niet gedaan. Begrijp wel een beetje wat je bedoeld denk ik, met een ander leven. Zo geisoleerd van alles en iedereen. Het was ook een ander leven. Denk ook dat het heel moeilijk is om gevoelens toe te laten, omdat dat msch wel lange tijd je overlevingsmechanisme is geweest. Ze juist niet toe laten dus.
Ik ben er niet alleen bang voor, ik weet het eigenlijk wel zeker, dat een volgende weer zo zal zijn. Ik kan zo 10 mannen bedenken met wie ik korter of langer ben geweest en allemaal logen ze over cruciale dingen tegen mij.
Ik heb nog nooit wat met een man gehad bij wie dat niet zo was.
Mamzelle, ik begrijp wat je bedoeld met wat mij een veilig gevoel gaf in mijn jeugd. Dat ligt nu juist zo lastig. Mijn ouders gaven mij dat gevoel niet, omdat ze heel onvoorspelbaar waren. Wat mij wel houvast gaf, was de sekte waarin ik ben opgegroeid. Een wereld dus die niet waar is.
Leden van die sekte zie ik niet meer. Wel mijn familie en dat ligt nog altijd moeilijk, juist om wat jij zegt, dat je zo snel weer in je oude rol vervalt.
@ Superstar, is voor jou dat patroon ook iets wat je herkent vanuit je jeugd?
@ Jolantje, wat vreselijk voor je dat je zus en je moeder nog gewoon met hem praten. terwijl hij jou zo bang heeft gemaakt. Lijkt mij echt een hele moeilijke situatie.
Ik ben er niet alleen bang voor, ik weet het eigenlijk wel zeker, dat een volgende weer zo zal zijn. Ik kan zo 10 mannen bedenken met wie ik korter of langer ben geweest en allemaal logen ze over cruciale dingen tegen mij.
Ik heb nog nooit wat met een man gehad bij wie dat niet zo was.
Mamzelle, ik begrijp wat je bedoeld met wat mij een veilig gevoel gaf in mijn jeugd. Dat ligt nu juist zo lastig. Mijn ouders gaven mij dat gevoel niet, omdat ze heel onvoorspelbaar waren. Wat mij wel houvast gaf, was de sekte waarin ik ben opgegroeid. Een wereld dus die niet waar is.
Leden van die sekte zie ik niet meer. Wel mijn familie en dat ligt nog altijd moeilijk, juist om wat jij zegt, dat je zo snel weer in je oude rol vervalt.
@ Superstar, is voor jou dat patroon ook iets wat je herkent vanuit je jeugd?
@ Jolantje, wat vreselijk voor je dat je zus en je moeder nog gewoon met hem praten. terwijl hij jou zo bang heeft gemaakt. Lijkt mij echt een hele moeilijke situatie.
vrijdag 7 september 2007 om 18:40
quote:Iseo schreef op 07 september 2007 @ 01:25:
Omdat in de relatie met mijn ex sprake was van geweld.Hallo, wil hier even op reageren. Het klopt inderdaad wat je zegt. De mensen zullen niet begrijpen dat je in een ongelijkwaardige relatie blijft hangen; zulke relatie beëindig je.
Heb ik het laatst met mijn vriend over gehad, ook omdat zoonlief agressief kan worden; hoe ga je daarmee om? Het is schijnbaar zo, dat je steeds je grenzen verlegt.....
We praatten toen over een relatie met een alcoholist....zou je je dan laten slaan?? Ja, zo werkt het wel, want je gaat het gedrag verontschuldigen: hij kan er niets aan doen, normaal is hij lief, alleen als hij gedronken heeft doet hij dat. Het zal niet meer gebeuren... Tot de volgende klap...en weer hetzelfde verhaal... En zelf voel je je steeds minderwaardig: misschien verdiende je die klap wel??? En zo ga je steeds verder... Je omgeving begrijpt dit inderdaad niet....en zou je het zelf begrijpen, als je iemand in zo'n situatie zag? Waarschijnlijk zou je dan ook denken (zeggen), dat je met die relatie moest stoppen..... Gelukkig tref je soms wel iemand die je begrijpt, en zeker lotgenoten begrijpen je. Daarom is dit forum ook zo fijn...
Rafaella, wil ook even op jouw vraag terugkomen, of zoonlief niet toch bij zijn vader kan gaan wonen. Jee, ik neem aan, dat mijn verhaal 'gekleurd' is, we zijn tenslotte niet voor niets uit elkaar (vader is trouwens niet de borderliner). Als het goed is voor mijn zoon, zou ik het fijn vinden als hij bij zijn vader zou kunnen wonen. Het is inderdaad dat kinderen beter af zijn bij hun ouders. Echter: ik denk dat het in dit geval echt niet goed zal gaan. Onze zoon heeft zoveel duidelijkheid/structuur nodig, waarvan zelfs de hulpverlening nu aangeeft, dat dit in een gezinssituatie bijna niet mogelijk is. Ook is vader een aantal jaren totaal niet betrokken geweest; eigenlijk nog niet zo heel erg (hij zal bijv. nooit naar ouderavonden gaan, of informeren hoe het met de kinderen gaat). Hij heeft geen last van de kids....logisch, hij vindt alles wat ze vragen goed, geeft geen grenzen aan. Veel kan ik hier niet uitwijden, is te vertrouwelijk, maar ik hoop dat je van mij verder kan aannemen, dat het onwaarschijnlijk is, dat de situatie bij vader gezond is voor zoonlief. Van vader mag hij bijv. ook van zich af slaan, terwijl ik vind, dat je agressie niet mag stimuleren....
Zoonlief heeft al zoveel verschillende instanties gezien, zoveel scholen, etc. Ik zou het fijn vinden, als hij rust krijgt....en niet dat hij nu bijv. weer een half jaar bij zijn vader zal wonen, als dan blijkt dat het toch niet zo goed gaat, alsnog weer overgeplaatst worden, e.d.
Vader heeft al aangegeven, dat hij de kinderen wil opvangen, maar dat dat dan definitief is. Ik vind dat zo hard. Als hij werkelijk zou willen helpen, zou hij ook kunnen zeggen, dat hij de kinderen wil opvangen, en als het dan met mij beter gaat, en de kinderen weer terug willen of kunnen, dat hij ze dan loslaat. Wat hij zegt komt uit rancune, en ik vind niet dat je op die manier de kinderen mag gebruiken... Er is zoveel gebeurd, hij wil mij zó ontzettend dwarszitten en daar de kinderen voor gebruiken, dat vind ik gewoon dieptriest!
Groetjes,
Nicole
Omdat in de relatie met mijn ex sprake was van geweld.Hallo, wil hier even op reageren. Het klopt inderdaad wat je zegt. De mensen zullen niet begrijpen dat je in een ongelijkwaardige relatie blijft hangen; zulke relatie beëindig je.
Heb ik het laatst met mijn vriend over gehad, ook omdat zoonlief agressief kan worden; hoe ga je daarmee om? Het is schijnbaar zo, dat je steeds je grenzen verlegt.....
We praatten toen over een relatie met een alcoholist....zou je je dan laten slaan?? Ja, zo werkt het wel, want je gaat het gedrag verontschuldigen: hij kan er niets aan doen, normaal is hij lief, alleen als hij gedronken heeft doet hij dat. Het zal niet meer gebeuren... Tot de volgende klap...en weer hetzelfde verhaal... En zelf voel je je steeds minderwaardig: misschien verdiende je die klap wel??? En zo ga je steeds verder... Je omgeving begrijpt dit inderdaad niet....en zou je het zelf begrijpen, als je iemand in zo'n situatie zag? Waarschijnlijk zou je dan ook denken (zeggen), dat je met die relatie moest stoppen..... Gelukkig tref je soms wel iemand die je begrijpt, en zeker lotgenoten begrijpen je. Daarom is dit forum ook zo fijn...
Rafaella, wil ook even op jouw vraag terugkomen, of zoonlief niet toch bij zijn vader kan gaan wonen. Jee, ik neem aan, dat mijn verhaal 'gekleurd' is, we zijn tenslotte niet voor niets uit elkaar (vader is trouwens niet de borderliner). Als het goed is voor mijn zoon, zou ik het fijn vinden als hij bij zijn vader zou kunnen wonen. Het is inderdaad dat kinderen beter af zijn bij hun ouders. Echter: ik denk dat het in dit geval echt niet goed zal gaan. Onze zoon heeft zoveel duidelijkheid/structuur nodig, waarvan zelfs de hulpverlening nu aangeeft, dat dit in een gezinssituatie bijna niet mogelijk is. Ook is vader een aantal jaren totaal niet betrokken geweest; eigenlijk nog niet zo heel erg (hij zal bijv. nooit naar ouderavonden gaan, of informeren hoe het met de kinderen gaat). Hij heeft geen last van de kids....logisch, hij vindt alles wat ze vragen goed, geeft geen grenzen aan. Veel kan ik hier niet uitwijden, is te vertrouwelijk, maar ik hoop dat je van mij verder kan aannemen, dat het onwaarschijnlijk is, dat de situatie bij vader gezond is voor zoonlief. Van vader mag hij bijv. ook van zich af slaan, terwijl ik vind, dat je agressie niet mag stimuleren....
Zoonlief heeft al zoveel verschillende instanties gezien, zoveel scholen, etc. Ik zou het fijn vinden, als hij rust krijgt....en niet dat hij nu bijv. weer een half jaar bij zijn vader zal wonen, als dan blijkt dat het toch niet zo goed gaat, alsnog weer overgeplaatst worden, e.d.
Vader heeft al aangegeven, dat hij de kinderen wil opvangen, maar dat dat dan definitief is. Ik vind dat zo hard. Als hij werkelijk zou willen helpen, zou hij ook kunnen zeggen, dat hij de kinderen wil opvangen, en als het dan met mij beter gaat, en de kinderen weer terug willen of kunnen, dat hij ze dan loslaat. Wat hij zegt komt uit rancune, en ik vind niet dat je op die manier de kinderen mag gebruiken... Er is zoveel gebeurd, hij wil mij zó ontzettend dwarszitten en daar de kinderen voor gebruiken, dat vind ik gewoon dieptriest!
Groetjes,
Nicole
vrijdag 7 september 2007 om 21:22
quote:rafaella schreef op 07 september 2007 @ 16:41:
@ Superstar, is voor jou dat patroon ook iets wat je herkent vanuit je jeugd?
Goeie vraag daar moest ik even over nadenken vandaar dat ik nu pas reageer...
Als ik terug denk aan de tijd dat ik een puber was in de leeftijd dat ik belangstelling kreeg voor jongens dan zit er zeker wel een soort patroon in...
Ik was altijd al super onzeker en toen natuurlijk helemaal...
Vriendinnen hadden allemaal een vriendje en ik had niemand..
Als ik verliefd was dan was het altijd op iemand die mij niet eens zag staan...
Toen is eigenlijk al dat idee ontstaan dat er toch niemand mij wilde en dat ik blij mocht zijn als er eens iemand belangstelling voor mij had..
Ik denk dat ik onbewust altijd jongens en later mannen heb gezocht waarvan ik ergens wel wist dat de relatie toch niks kon worden..
Dus zeg maar mannen waarvan ik wel wist ergens dat ze toch niet bij mij bleven..
Aan de andere kant wilde ik natuurlijk ook gewoon eens een relatie en het gevoel hebben dat ik bij iemand hoorde...
Ik heb eigenlijk geen idee hoe het voelt om een normale gezonde relatie te hebben..
Ik denkdat als het mij zou gebeuren dat er eens echt iemand verliefd op me word dat ik me dan geen raad weet...
Ik schrijf straks even verder,dit is even heel heftig..pfff
@ Superstar, is voor jou dat patroon ook iets wat je herkent vanuit je jeugd?
Goeie vraag daar moest ik even over nadenken vandaar dat ik nu pas reageer...
Als ik terug denk aan de tijd dat ik een puber was in de leeftijd dat ik belangstelling kreeg voor jongens dan zit er zeker wel een soort patroon in...
Ik was altijd al super onzeker en toen natuurlijk helemaal...
Vriendinnen hadden allemaal een vriendje en ik had niemand..
Als ik verliefd was dan was het altijd op iemand die mij niet eens zag staan...
Toen is eigenlijk al dat idee ontstaan dat er toch niemand mij wilde en dat ik blij mocht zijn als er eens iemand belangstelling voor mij had..
Ik denk dat ik onbewust altijd jongens en later mannen heb gezocht waarvan ik ergens wel wist dat de relatie toch niks kon worden..
Dus zeg maar mannen waarvan ik wel wist ergens dat ze toch niet bij mij bleven..
Aan de andere kant wilde ik natuurlijk ook gewoon eens een relatie en het gevoel hebben dat ik bij iemand hoorde...
Ik heb eigenlijk geen idee hoe het voelt om een normale gezonde relatie te hebben..
Ik denkdat als het mij zou gebeuren dat er eens echt iemand verliefd op me word dat ik me dan geen raad weet...
Ik schrijf straks even verder,dit is even heel heftig..pfff
vrijdag 7 september 2007 om 23:27
Jeetje, wat hebben jullie veel geschreven. En het is voor mij op dit moment niet volgen, ben erg verdrietig, heb flinke aanvaringen met mijn puberzoon. Mijn grenzen tellen niet, hij wil doen waar hij zelf zin in heeft, en natuurlijk heeft dit met de puberteit te maken maar ook zeker met de situatie. Er wordt gewoon tegen de kinderen gezegd dat ze niet naar hun moeder hoeven te luisteren. Het is niet mijn zoon die op dit moment bij mij in huis is. Ik ben daar heel erg verdrietig van want hij heeft ook zeker een hele andere kant die tevoorschijn zou kunnen komen als het gemanipuleer, het dominante gedrag van mijn ex nu eindelijk eens op zou houden. Een illusie, ik weet het, maar op dit moment niet minder pijnlijk. Ik hoop op een betere dag morgen en dat ik mezelf wat rustiger heb gekregen zodat ook ik in staat ben er een leukere dag van te maken.
vrijdag 7 september 2007 om 23:44
Jee, Zonlicht, wat moeilijk.
Ik zou niet weten wat ik kan zeggen waar je wat aan hebt, mijn kinderen zijn nog niet in dat stadium beland, dus ik heb er ook geen ervaring mee. Wel hoor ik in mijn omgeving dat de puberteit ook zonder lastige omstandigheden al moeilijk genoeg kan zijn, dus ik kan me voorstellen dat je hier een zware dobber aan hebt...
Ik hoop dat je morgen een betere dag hebt...
Ik zou niet weten wat ik kan zeggen waar je wat aan hebt, mijn kinderen zijn nog niet in dat stadium beland, dus ik heb er ook geen ervaring mee. Wel hoor ik in mijn omgeving dat de puberteit ook zonder lastige omstandigheden al moeilijk genoeg kan zijn, dus ik kan me voorstellen dat je hier een zware dobber aan hebt...
Ik hoop dat je morgen een betere dag hebt...
vrijdag 7 september 2007 om 23:51
Lemmy, het is inderdaad moeilijk, allerlei emoties vliegen nu door me heen, boosheid, woede, angst, verdriet. Ik ben nu ook zo moe van het eeuwige vechten voor respect in je eigen huis. Ben misschien ook wel harder dan nodig is, maar het lukt me niet om mezelf te kalmeren op dit moment. Die gesprekken steeds kosten zoveel energie en het voelt als een bodemloos vat. Ik hoop echt dat het morgen beter gaat, want zo is het bijna ondragelijk en zeker niet leuk en gezellig.
bedankt voor je lieve woorden, ze maakten me (weer) aan het huilen, maar dan komt het er in ieder geval uit.
bedankt voor je lieve woorden, ze maakten me (weer) aan het huilen, maar dan komt het er in ieder geval uit.
vrijdag 7 september 2007 om 23:57
zaterdag 8 september 2007 om 00:08
