Relaties
alle pijlers
Als een vriendschap verwaterd....
maandag 25 januari 2010 om 09:52
Hallo,
Ik ben even benieuwd naar meningen van andere lezers en hoe jullie hier mee omgaan.
Ik ben 6 jr getrouwd, kindje van 4 en 2e is onderweg. Heb al erg lang een erg goede vriendin zonder kids. Zover niets aan de hand. We deden allemaal leuke dingen samen, uit eten, stappen etc etc. Ik ben niet iemand die constant over de kinderen praat dus daar ligt ook geen probleem.
Bij de 1e was ze erg betrokken bij de zwangerschap en belde na elke controle. Ook tijdens de kraamtijd was ze er erg vaak...superlief allemaal. Alleen nu deze keer laat ze het echt afweten...We hebben voor deze zwangerschap een aanvaring gehad en daarin heb ik gezegd wat ik vond dat er niet goed liep. Ik dacht dat dit moest kunnen in een eerlijke vriendschap.
Zij vond dit niet. Zij doet niets verkeerd in haar ogen en maakt geen fouten in vriendschappen. Met al mijn andere vriendinnen heb ik wel een open vriendschap en is alles bespreekbaar, beide kanten op. Deze aanvaring zette dus al een beetje een stempel op de vriendschap, want met haar mening was elke discussie gesloten.
Hierna hoor ik weinig meer van haar. Ik wil het wel graag uitpraten, want we zitten in dezelfde vriendengroep door onze mannen.
Maar, nu komt de grote maar, aan de andere kant ben ik er ook een beetje klaar mee. Als je als persoon over alles altijd zegt dat het niet jouw fout is en geen gesprek wilt aan gaan en ik er maar telkens energie in blijf steken dan houdt het toch ook een keertje op??
Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hiermee om?? Ik vrees nl dat ik straks met 2 kids helemaal geen tijd meer heb om energie in deze vriendschap te steken.....ik was altijd al degene die belde en contact zocht...
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
Ik ben even benieuwd naar meningen van andere lezers en hoe jullie hier mee omgaan.
Ik ben 6 jr getrouwd, kindje van 4 en 2e is onderweg. Heb al erg lang een erg goede vriendin zonder kids. Zover niets aan de hand. We deden allemaal leuke dingen samen, uit eten, stappen etc etc. Ik ben niet iemand die constant over de kinderen praat dus daar ligt ook geen probleem.
Bij de 1e was ze erg betrokken bij de zwangerschap en belde na elke controle. Ook tijdens de kraamtijd was ze er erg vaak...superlief allemaal. Alleen nu deze keer laat ze het echt afweten...We hebben voor deze zwangerschap een aanvaring gehad en daarin heb ik gezegd wat ik vond dat er niet goed liep. Ik dacht dat dit moest kunnen in een eerlijke vriendschap.
Zij vond dit niet. Zij doet niets verkeerd in haar ogen en maakt geen fouten in vriendschappen. Met al mijn andere vriendinnen heb ik wel een open vriendschap en is alles bespreekbaar, beide kanten op. Deze aanvaring zette dus al een beetje een stempel op de vriendschap, want met haar mening was elke discussie gesloten.
Hierna hoor ik weinig meer van haar. Ik wil het wel graag uitpraten, want we zitten in dezelfde vriendengroep door onze mannen.
Maar, nu komt de grote maar, aan de andere kant ben ik er ook een beetje klaar mee. Als je als persoon over alles altijd zegt dat het niet jouw fout is en geen gesprek wilt aan gaan en ik er maar telkens energie in blijf steken dan houdt het toch ook een keertje op??
Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hiermee om?? Ik vrees nl dat ik straks met 2 kids helemaal geen tijd meer heb om energie in deze vriendschap te steken.....ik was altijd al degene die belde en contact zocht...
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
maandag 25 januari 2010 om 12:14
Ik ben 28, en heb verschillende vriendinnen met kinderen. Ikzelf heb (heel bewust) (nog) geen kinderen.
En geloof me: alle vriendschappen zijn veranderd, en ik merk dat ik meer toetrek naar mensen zonder kinderen. En dus niet naar de vriendin die ik al het allerlangst ken, waar ik zó ontzettend veel mee heb gedeeld.
Dat is niet bewust zo gegaan, maar ik merk dat we elkaar niet altijd meer begrijpen. Onze prioriteiten waren ooit exact hetzelfde, maar die zijn nu gewoon heel verschillend. Zij: kinderen en man, regelmaat in haar leven, uitkijken met geld want het is allemaal zo duur met een kind, verlangen naar een 2e kind, en oh ja vriendinnen...en haar werk heeft ze ook nog...
Ik vind mijn vriend, werk en opleiding super belangrijk. Wil lekker genieten van het leven. Denk niet continu na over wat ik uitgeef. Wil spontaan dingen kunnen doen. Vind vriendinnen belangrijk, afspreken op momenten dat we daar zin in hebben zonder eerst van alles verplicht te moeten regelen. Lekker relaxen op de momenten dat ik vrij ben van mijn werk. Sporten.
En ik denk dat we allebei echt wel moeite willen doen voor de vriendschap, we willen allebei best wel 'schipperen' zeg maar, maar ergens mist er iets. Iets dat er wel was toen we nog samen op school zaten. Het is geen onwil, van beide kanten niet, maar soms zijn twee levens zó verschillend geworden, dat het beter is om dat gewoon in te zien, en wat afstand van elkaar te nemen.
Ik denk trouwens niet dat je jouw vriendin de schuld moet geven van 'alles', want wat mij opvalt is dat mensen met kinderen zich soms héél erg druk kunnen maken om het feit dat een ander 'geen rekening houdt met andermans kinderen' (terwijl het geen kwestie is van geen rekening houden met, maar van het gewoon niet precies weten hoe het ritme van een kind nou precies is, en daardoor soms 'hele stomme voorstellen doen' want jeetje, hoe kun je nou om half 2 's middags willen afspreken, dat sommige mensen dát niet snappen zeg, dan sláápt een kind....pffff:))
En geloof me: alle vriendschappen zijn veranderd, en ik merk dat ik meer toetrek naar mensen zonder kinderen. En dus niet naar de vriendin die ik al het allerlangst ken, waar ik zó ontzettend veel mee heb gedeeld.
Dat is niet bewust zo gegaan, maar ik merk dat we elkaar niet altijd meer begrijpen. Onze prioriteiten waren ooit exact hetzelfde, maar die zijn nu gewoon heel verschillend. Zij: kinderen en man, regelmaat in haar leven, uitkijken met geld want het is allemaal zo duur met een kind, verlangen naar een 2e kind, en oh ja vriendinnen...en haar werk heeft ze ook nog...
Ik vind mijn vriend, werk en opleiding super belangrijk. Wil lekker genieten van het leven. Denk niet continu na over wat ik uitgeef. Wil spontaan dingen kunnen doen. Vind vriendinnen belangrijk, afspreken op momenten dat we daar zin in hebben zonder eerst van alles verplicht te moeten regelen. Lekker relaxen op de momenten dat ik vrij ben van mijn werk. Sporten.
En ik denk dat we allebei echt wel moeite willen doen voor de vriendschap, we willen allebei best wel 'schipperen' zeg maar, maar ergens mist er iets. Iets dat er wel was toen we nog samen op school zaten. Het is geen onwil, van beide kanten niet, maar soms zijn twee levens zó verschillend geworden, dat het beter is om dat gewoon in te zien, en wat afstand van elkaar te nemen.
Ik denk trouwens niet dat je jouw vriendin de schuld moet geven van 'alles', want wat mij opvalt is dat mensen met kinderen zich soms héél erg druk kunnen maken om het feit dat een ander 'geen rekening houdt met andermans kinderen' (terwijl het geen kwestie is van geen rekening houden met, maar van het gewoon niet precies weten hoe het ritme van een kind nou precies is, en daardoor soms 'hele stomme voorstellen doen' want jeetje, hoe kun je nou om half 2 's middags willen afspreken, dat sommige mensen dát niet snappen zeg, dan sláápt een kind....pffff:))
maandag 25 januari 2010 om 12:17
quote:elina81 schreef op 25 januari 2010 @ 11:42:
Herkenbaar helaas. Als ik met een vriendin afspreek en haar dochtertje is erbij, dan is dat heus een gezellige middag maar ik heb dus echt niet bijgepraat met mijn vriendin omdat dochtertje alle tijd en aandacht opslurpt.
Ik wil best tot op bepaalde hoogte meekletsen over zwangerschappen en luiers omdat dat voor die persoon op dat moment natuurlijk belangrijk is en ik in haar geinteresseerd ben maar er zijn grenzen.Ja zo herkenbaar. Spreek je af om gezellig weer eens te gaan winkelen, neemt ze haar kind mee, en staat ze continu alleen maar met haar kind op een afstandje te wachten tot jij klaar bent met passen. Tijd om te zien wat je past is er niet, want ze moet aan iedereen haar kind laten zien. En nee, dit was geen pasgeboren kind, maar een kind van 1 jaar. Dat snap ik dus echt niet.
Herkenbaar helaas. Als ik met een vriendin afspreek en haar dochtertje is erbij, dan is dat heus een gezellige middag maar ik heb dus echt niet bijgepraat met mijn vriendin omdat dochtertje alle tijd en aandacht opslurpt.
Ik wil best tot op bepaalde hoogte meekletsen over zwangerschappen en luiers omdat dat voor die persoon op dat moment natuurlijk belangrijk is en ik in haar geinteresseerd ben maar er zijn grenzen.Ja zo herkenbaar. Spreek je af om gezellig weer eens te gaan winkelen, neemt ze haar kind mee, en staat ze continu alleen maar met haar kind op een afstandje te wachten tot jij klaar bent met passen. Tijd om te zien wat je past is er niet, want ze moet aan iedereen haar kind laten zien. En nee, dit was geen pasgeboren kind, maar een kind van 1 jaar. Dat snap ik dus echt niet.
maandag 25 januari 2010 om 12:20
quote:elninjoo schreef op 25 januari 2010 @ 11:18:
[...]
In 'n kindvrije vriendschap kun je natuurlijk ook niet altijd, maar pas je je om en om aan elkaar aan. Dingen gaan op 'n gegeven moment niet meer gelijkwaardig voelen als jij je elke keer moet voegen naar wanneer de moeder kan. Buiten dat je ook te maken kunt krijgen met ongenoegen als ze graag haar kind wil meenemen naar jou of 'n naar 'n uitje met jou (terrasje bijv.) maar jij dat niet op prijs stelt. Idem om bij haar af te spreken maar gesprekken niet mogelijk zijn omdat er de hele tijd 'n kind om aandacht loopt te bedelen.Ook heel herkenbaar. Sommige moeders hebben de neiging hun eigen kind (en hun eigen leven) belangrijker te vinden dan dat van een ander zonder kind. Die vriendin zonder kinderen moet zich maar aanpassen, want mét kind is dat veel en veel lastiger. Serieus, dit gebeurt bij een van mijn vriendinnen regelmatig. Een van de redenen dat het contact flink vermindert is. Aanpassen prima, een kind moet je rekening mee houden, prima. Maar ik heb ook dingen die voor mij net zo belangrijk zijn als haar kind voor haar, en dat snappen veel moeders niet (en dan krijg je zo'n blik van 'jij begrijpt het allemaal nog niet, wacht maar tot je zelf een kind hebt en kunt meepraten).
[...]
In 'n kindvrije vriendschap kun je natuurlijk ook niet altijd, maar pas je je om en om aan elkaar aan. Dingen gaan op 'n gegeven moment niet meer gelijkwaardig voelen als jij je elke keer moet voegen naar wanneer de moeder kan. Buiten dat je ook te maken kunt krijgen met ongenoegen als ze graag haar kind wil meenemen naar jou of 'n naar 'n uitje met jou (terrasje bijv.) maar jij dat niet op prijs stelt. Idem om bij haar af te spreken maar gesprekken niet mogelijk zijn omdat er de hele tijd 'n kind om aandacht loopt te bedelen.Ook heel herkenbaar. Sommige moeders hebben de neiging hun eigen kind (en hun eigen leven) belangrijker te vinden dan dat van een ander zonder kind. Die vriendin zonder kinderen moet zich maar aanpassen, want mét kind is dat veel en veel lastiger. Serieus, dit gebeurt bij een van mijn vriendinnen regelmatig. Een van de redenen dat het contact flink vermindert is. Aanpassen prima, een kind moet je rekening mee houden, prima. Maar ik heb ook dingen die voor mij net zo belangrijk zijn als haar kind voor haar, en dat snappen veel moeders niet (en dan krijg je zo'n blik van 'jij begrijpt het allemaal nog niet, wacht maar tot je zelf een kind hebt en kunt meepraten).
maandag 25 januari 2010 om 12:24
quote:Pien252 schreef op 25 januari 2010 @ 12:14:
Ik denk trouwens niet dat je jouw vriendin de schuld moet geven van 'alles', want wat mij opvalt is dat mensen met kinderen zich soms héél erg druk kunnen maken om het feit dat een ander 'geen rekening houdt met andermans kinderen' (terwijl het geen kwestie is van geen rekening houden met, maar van het gewoon niet precies weten hoe het ritme van een kind nou precies is, en daardoor soms 'hele stomme voorstellen doen' want jeetje, hoe kun je nou om half 2 's middags willen afspreken, dat sommige mensen dát niet snappen zeg, dan sláápt een kind....pffff:))
Herkenning!
Hoe kun je nou bellen om 19 uur (huiselijk spitsuur), om 17 uur (koken voor iedereen en kinderen dreinerig), om 21 uur (worden ze net weer wakker van het geluid van de telefoon), om 15 uur (slaapje!). En als zij belt: na tien minuten gehuil op de achtergrond dus vriendin is afgeleid.
Ik denk trouwens niet dat je jouw vriendin de schuld moet geven van 'alles', want wat mij opvalt is dat mensen met kinderen zich soms héél erg druk kunnen maken om het feit dat een ander 'geen rekening houdt met andermans kinderen' (terwijl het geen kwestie is van geen rekening houden met, maar van het gewoon niet precies weten hoe het ritme van een kind nou precies is, en daardoor soms 'hele stomme voorstellen doen' want jeetje, hoe kun je nou om half 2 's middags willen afspreken, dat sommige mensen dát niet snappen zeg, dan sláápt een kind....pffff:))
Herkenning!
Hoe kun je nou bellen om 19 uur (huiselijk spitsuur), om 17 uur (koken voor iedereen en kinderen dreinerig), om 21 uur (worden ze net weer wakker van het geluid van de telefoon), om 15 uur (slaapje!). En als zij belt: na tien minuten gehuil op de achtergrond dus vriendin is afgeleid.
maandag 25 januari 2010 om 12:24
Ik heb wel kinderen, die inmiddels al wat ouder zijn (10 en 12) maar ik heb er ook een hekel aan om af te spreken bij vriendinnen met jongere kinderen. Je kan geen halve zin zeggen zonder 3 keer onderbroken te worden door die kinderen en een vriendin die daardoor maar half luistert. Nee, doe mij maar afspreken zonder de kinderen.
En toen mijn eigen kinderen jong waren sprak ik ook af zonder kinderen. Heerlijk om met je vriendinnnen op stap te gaan (winkelen, koffie drinken ergens) zonder kinderen.
En toen mijn eigen kinderen jong waren sprak ik ook af zonder kinderen. Heerlijk om met je vriendinnnen op stap te gaan (winkelen, koffie drinken ergens) zonder kinderen.
maandag 25 januari 2010 om 12:26
Hallo,
Zo wat een reacties!! Erg goed om ook te lezen hoe mensen zonder kinderen er over denken....
Ik probeer idd al als ik afspreek zonder kind af te spreken. Dit doe ik eigenlijk 9 vd 10 keer met vriendinnen zonder kind. Merk dat ik zelf dan ook relaxter ben.
En het is echt niet zo van de schuld neerleggen of zo overgebracht maar wel op de manier van wat jammer dat we elkaar zo weinig zien de laatste tijd etc etc...
Ik ga zeker proberen gewoon een keertje wat af te spreken en er geen verwachtingen meer van te hebben. Soms moet je idd elkaar gewoon loslaten en dan maar zien wat de toekomst brengt.
Met het verhaal over eerlijkheid ben ik het niet eens...ik heb liever een vriendin die altijd eerlijk is en mij verteld als haar iets dwarszit dan iemand die alles maar inslikt onder het mom van bedekken met de mantel der liefde...
En ik erken ook zeker als ik iets niet netjes aanpak in een vriendschap of gevoelens kwets, maar dan moet de persoon dat ook aangeven en dat is ook vooral waarom zij in de knoop zit met zichzelf omdat ze dat niet kan...
Zo wat een reacties!! Erg goed om ook te lezen hoe mensen zonder kinderen er over denken....
Ik probeer idd al als ik afspreek zonder kind af te spreken. Dit doe ik eigenlijk 9 vd 10 keer met vriendinnen zonder kind. Merk dat ik zelf dan ook relaxter ben.
En het is echt niet zo van de schuld neerleggen of zo overgebracht maar wel op de manier van wat jammer dat we elkaar zo weinig zien de laatste tijd etc etc...
Ik ga zeker proberen gewoon een keertje wat af te spreken en er geen verwachtingen meer van te hebben. Soms moet je idd elkaar gewoon loslaten en dan maar zien wat de toekomst brengt.
Met het verhaal over eerlijkheid ben ik het niet eens...ik heb liever een vriendin die altijd eerlijk is en mij verteld als haar iets dwarszit dan iemand die alles maar inslikt onder het mom van bedekken met de mantel der liefde...
En ik erken ook zeker als ik iets niet netjes aanpak in een vriendschap of gevoelens kwets, maar dan moet de persoon dat ook aangeven en dat is ook vooral waarom zij in de knoop zit met zichzelf omdat ze dat niet kan...
maandag 25 januari 2010 om 12:28
Oh en dat van je kind meenemen als je gaat winkelen zou ik echt niet doen.....Noem me een ontspoorde moeder maar ik vindt het echt heerlijk om dingen zonder kind en straks kinderen te doen...
Dat begrijp ik dan ook niet, want je spreekt af om met je vriendin te gaan winkelen en zo gezellig wat samen te doen en bent dan nog de hele tijd bezig met je kind....lijkt me ook niet relaxed voor jezelf...
Dat begrijp ik dan ook niet, want je spreekt af om met je vriendin te gaan winkelen en zo gezellig wat samen te doen en bent dan nog de hele tijd bezig met je kind....lijkt me ook niet relaxed voor jezelf...
maandag 25 januari 2010 om 12:32
quote:mommy4life schreef op 25 januari 2010 @ 12:26:
Met het verhaal over eerlijkheid ben ik het niet eens...ik heb liever een vriendin die altijd eerlijk isIk denk het niet, maar dat je dat zelf denkt is genoeg. Overdreven "eerlijkheid" is gewoon sociaal onaangepast gedrag, maar als jij je daar prettig bij voelt, is dat natuurlijk jouw keus. Misschien maar goed dan dat deze vriendschap voorbij gaat.quote:En ik erken ook zeker als ik iets niet netjes aanpak in een vriendschap of gevoelens kwets, maar dan moet de persoon dat ook aangeven en dat is ook vooral waarom zij in de knoop zit met zichzelf omdat ze dat niet kan...En DAT is wat het zo sociaal onaangepast maakt. Jij mag dus lomp zijn, en als zij dat niet oplost, is zij degene met een probleem. Gebrek aan empathisch vermogen als deugd verpakt.
Met het verhaal over eerlijkheid ben ik het niet eens...ik heb liever een vriendin die altijd eerlijk isIk denk het niet, maar dat je dat zelf denkt is genoeg. Overdreven "eerlijkheid" is gewoon sociaal onaangepast gedrag, maar als jij je daar prettig bij voelt, is dat natuurlijk jouw keus. Misschien maar goed dan dat deze vriendschap voorbij gaat.quote:En ik erken ook zeker als ik iets niet netjes aanpak in een vriendschap of gevoelens kwets, maar dan moet de persoon dat ook aangeven en dat is ook vooral waarom zij in de knoop zit met zichzelf omdat ze dat niet kan...En DAT is wat het zo sociaal onaangepast maakt. Jij mag dus lomp zijn, en als zij dat niet oplost, is zij degene met een probleem. Gebrek aan empathisch vermogen als deugd verpakt.
maandag 25 januari 2010 om 12:41
Nee ik denk niet dat het lomp zijn is en vooral niet hoe het besproken wordt. Denk dat je de persoon aan de andere kant ook moet kennen en hoe druk ze bezig is met uit de knoop raken...ze geeft zelf ook aan dat dit haar probleem is.
En dit is natuurlijk niet de enigste vriendschap waarin ze tegen dit probleem aanloopt want dit heeft ze ook al wel eens aangegeven tegen mij over haar andere vriendinnen...
En dit is natuurlijk niet de enigste vriendschap waarin ze tegen dit probleem aanloopt want dit heeft ze ook al wel eens aangegeven tegen mij over haar andere vriendinnen...
maandag 25 januari 2010 om 12:47
quote:rider schreef op 25 januari 2010 @ 12:32:
[...]
Ik denk het niet, maar dat je dat zelf denkt is genoeg. Overdreven "eerlijkheid" is gewoon sociaal onaangepast gedrag, maar als jij je daar prettig bij voelt, is dat natuurlijk jouw keus. Misschien maar goed dan dat deze vriendschap voorbij gaat.
[...]
En DAT is wat het zo sociaal onaangepast maakt. Jij mag dus lomp zijn, en als zij dat niet oplost, is zij degene met een probleem. Gebrek aan empathisch vermogen als deugd verpakt.
Het is wel; de verantwoordelijkheid neerleggen waar hij hoort. Je kunt m.i. niet je excuses aanbieden voor iets waarvan je je niet bewust bent. Het ligt dus aan de assertiviteit van de ander om aan te geven dat diegene zich gekwetst voelt en dán is het aan jou wat je daarmee doet.
Zelf heb ik kortgelden iets vergelijkbaars gemaakt; ook iemand, die niet lekker in haar vel zit en waarvan ik het gevoel heb dat ze me de kans niet geeft er voor haar te zijn.
De enige oplossing; leef en laten leven en hopen dat we ooit weer eens closer worden.
Maar ik mis haar wel.
[...]
Ik denk het niet, maar dat je dat zelf denkt is genoeg. Overdreven "eerlijkheid" is gewoon sociaal onaangepast gedrag, maar als jij je daar prettig bij voelt, is dat natuurlijk jouw keus. Misschien maar goed dan dat deze vriendschap voorbij gaat.
[...]
En DAT is wat het zo sociaal onaangepast maakt. Jij mag dus lomp zijn, en als zij dat niet oplost, is zij degene met een probleem. Gebrek aan empathisch vermogen als deugd verpakt.
Het is wel; de verantwoordelijkheid neerleggen waar hij hoort. Je kunt m.i. niet je excuses aanbieden voor iets waarvan je je niet bewust bent. Het ligt dus aan de assertiviteit van de ander om aan te geven dat diegene zich gekwetst voelt en dán is het aan jou wat je daarmee doet.
Zelf heb ik kortgelden iets vergelijkbaars gemaakt; ook iemand, die niet lekker in haar vel zit en waarvan ik het gevoel heb dat ze me de kans niet geeft er voor haar te zijn.
De enige oplossing; leef en laten leven en hopen dat we ooit weer eens closer worden.
Maar ik mis haar wel.
maandag 25 januari 2010 om 12:48
maandag 25 januari 2010 om 12:55
quote:mommy4life schreef op 25 januari 2010 @ 12:41:
Nee ik denk niet dat het lomp zijn is en vooral niet hoe het besproken wordt. Denk dat je de persoon aan de andere kant ook moet kennen en hoe druk ze bezig is met uit de knoop raken...ze geeft zelf ook aan dat dit haar probleem is.
En dit is natuurlijk niet de enigste vriendschap waarin ze tegen dit probleem aanloopt want dit heeft ze ook al wel eens aangegeven tegen mij over haar andere vriendinnen...
Wat heeft ze je aangegeven: dat ze het moeilijk vindt als ze kritiek krijgt van vriendinnen?
Begrijp ik het goed dat jij kritiek hebt gegeven en dat zij het moeilijk vindt om daarmee om te gaan? Jij vindt dat eerlijk en je vindt dat dat moet kunnen in een vriendschap, en zij niet. Tegelijk geef je aan dat zij in de knoop zit en worstelt om daaruit te komen. En dat doet iedereen op zijn eigen manier. Ongezouten kritiek onder het mom van eerlijkheid helpt daar misschien niet bij.
Misschien kun je aan haar vragen hoe zij zou willen dat jullie vriendschap eruit ziet? En kijken of jullie daarmee verder kunnen gaan? Hoewel je zelf ook aangeeft dat je er misschien wel klaar mee bent, en dat kan natuurlijk ook: uit elkaar gegroeid en tijd voor nieuwe vrienden en vriendschappen.
Nee ik denk niet dat het lomp zijn is en vooral niet hoe het besproken wordt. Denk dat je de persoon aan de andere kant ook moet kennen en hoe druk ze bezig is met uit de knoop raken...ze geeft zelf ook aan dat dit haar probleem is.
En dit is natuurlijk niet de enigste vriendschap waarin ze tegen dit probleem aanloopt want dit heeft ze ook al wel eens aangegeven tegen mij over haar andere vriendinnen...
Wat heeft ze je aangegeven: dat ze het moeilijk vindt als ze kritiek krijgt van vriendinnen?
Begrijp ik het goed dat jij kritiek hebt gegeven en dat zij het moeilijk vindt om daarmee om te gaan? Jij vindt dat eerlijk en je vindt dat dat moet kunnen in een vriendschap, en zij niet. Tegelijk geef je aan dat zij in de knoop zit en worstelt om daaruit te komen. En dat doet iedereen op zijn eigen manier. Ongezouten kritiek onder het mom van eerlijkheid helpt daar misschien niet bij.
Misschien kun je aan haar vragen hoe zij zou willen dat jullie vriendschap eruit ziet? En kijken of jullie daarmee verder kunnen gaan? Hoewel je zelf ook aangeeft dat je er misschien wel klaar mee bent, en dat kan natuurlijk ook: uit elkaar gegroeid en tijd voor nieuwe vrienden en vriendschappen.
maandag 25 januari 2010 om 13:09
Mijn 2 beste vriendinnen zijn allebei kindvrij, maar ik zie en spreek ze elke week meerdere malen. We willen allemaal investeren in de vriendschap. Ze zijn allebei dol op mijn zoon, maar die hoeft niet overal bij te zijn en ik kan prima met hun afspreken zonder kind. Ik ben niet alleen moeder, ik heb daarnaast ook nog een leven! Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik mijn vriendinnen minder zou zien omdat ik moeder ben geworden en dat geldt ook voor hen.
Je kunt prima vriendinnen blijven ook al zijn er kinderen gekomen, het ligt er gewoon helemaal aan waar je je prioriteiten wil leggen en of en hoeveel je wil investeren in een vriendschap.
Je kunt prima vriendinnen blijven ook al zijn er kinderen gekomen, het ligt er gewoon helemaal aan waar je je prioriteiten wil leggen en of en hoeveel je wil investeren in een vriendschap.
maandag 25 januari 2010 om 13:28
quote:Appelsientje schreef op 25 januari 2010 @ 12:55:
[...]
Wat heeft ze je aangegeven: dat ze het moeilijk vindt als ze kritiek krijgt van vriendinnen?
Begrijp ik het goed dat jij kritiek hebt gegeven en dat zij het moeilijk vindt om daarmee om te gaan? Jij vindt dat eerlijk en je vindt dat dat moet kunnen in een vriendschap, en zij niet. Tegelijk geef je aan dat zij in de knoop zit en worstelt om daaruit te komen. En dat doet iedereen op zijn eigen manier. Ongezouten kritiek onder het mom van eerlijkheid helpt daar misschien niet bij.
Hm, hier maak je wel een goed punt.
Maar hoe kun je er dan voor zo iemand zijn? Als iemand ergens mee in de knoop ligt, dan is het in mijn beleving per definitie tijd voor verandering. Maar als diegene daar niet voor open staat?
[...]
Wat heeft ze je aangegeven: dat ze het moeilijk vindt als ze kritiek krijgt van vriendinnen?
Begrijp ik het goed dat jij kritiek hebt gegeven en dat zij het moeilijk vindt om daarmee om te gaan? Jij vindt dat eerlijk en je vindt dat dat moet kunnen in een vriendschap, en zij niet. Tegelijk geef je aan dat zij in de knoop zit en worstelt om daaruit te komen. En dat doet iedereen op zijn eigen manier. Ongezouten kritiek onder het mom van eerlijkheid helpt daar misschien niet bij.
Hm, hier maak je wel een goed punt.
Maar hoe kun je er dan voor zo iemand zijn? Als iemand ergens mee in de knoop ligt, dan is het in mijn beleving per definitie tijd voor verandering. Maar als diegene daar niet voor open staat?
maandag 25 januari 2010 om 17:47
quote:mommy4life schreef op 25 januari 2010 @ 09:52:
Hallo,
Ik ben even benieuwd naar meningen van andere lezers en hoe jullie hier mee omgaan.
Ik ben 6 jr getrouwd, kindje van 4 en 2e is onderweg. Heb al erg lang een erg goede vriendin zonder kids. Zover niets aan de hand. We deden allemaal leuke dingen samen, uit eten, stappen etc etc. Ik ben niet iemand die constant over de kinderen praat dus daar ligt ook geen probleem.
Bij de 1e was ze erg betrokken bij de zwangerschap en belde na elke controle. Ook tijdens de kraamtijd was ze er erg vaak...superlief allemaal. Alleen nu deze keer laat ze het echt afweten...We hebben voor deze zwangerschap een aanvaring gehad en daarin heb ik gezegd wat ik vond dat er niet goed liep. Ik dacht dat dit moest kunnen in een eerlijke vriendschap.
Zij vond dit niet. Zij doet niets verkeerd in haar ogen en maakt geen fouten in vriendschappen. Met al mijn andere vriendinnen heb ik wel een open vriendschap en is alles bespreekbaar, beide kanten op. Deze aanvaring zette dus al een beetje een stempel op de vriendschap, want met haar mening was elke discussie gesloten.
Hierna hoor ik weinig meer van haar. Ik wil het wel graag uitpraten, want we zitten in dezelfde vriendengroep door onze mannen.
Maar, nu komt de grote maar, aan de andere kant ben ik er ook een beetje klaar mee. Als je als persoon over alles altijd zegt dat het niet jouw fout is en geen gesprek wilt aan gaan en ik er maar telkens energie in blijf steken dan houdt het toch ook een keertje op??
Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hiermee om?? Ik vrees nl dat ik straks met 2 kids helemaal geen tijd meer heb om energie in deze vriendschap te steken.....ik was altijd al degene die belde en contact zocht...
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
Hier zou bij mij al een belletje rinkelen.
Vriendschap komt altijd van 2 kanten, ook de meningen van 2 kanten worden gerespecteerd.
Hallo,
Ik ben even benieuwd naar meningen van andere lezers en hoe jullie hier mee omgaan.
Ik ben 6 jr getrouwd, kindje van 4 en 2e is onderweg. Heb al erg lang een erg goede vriendin zonder kids. Zover niets aan de hand. We deden allemaal leuke dingen samen, uit eten, stappen etc etc. Ik ben niet iemand die constant over de kinderen praat dus daar ligt ook geen probleem.
Bij de 1e was ze erg betrokken bij de zwangerschap en belde na elke controle. Ook tijdens de kraamtijd was ze er erg vaak...superlief allemaal. Alleen nu deze keer laat ze het echt afweten...We hebben voor deze zwangerschap een aanvaring gehad en daarin heb ik gezegd wat ik vond dat er niet goed liep. Ik dacht dat dit moest kunnen in een eerlijke vriendschap.
Zij vond dit niet. Zij doet niets verkeerd in haar ogen en maakt geen fouten in vriendschappen. Met al mijn andere vriendinnen heb ik wel een open vriendschap en is alles bespreekbaar, beide kanten op. Deze aanvaring zette dus al een beetje een stempel op de vriendschap, want met haar mening was elke discussie gesloten.
Hierna hoor ik weinig meer van haar. Ik wil het wel graag uitpraten, want we zitten in dezelfde vriendengroep door onze mannen.
Maar, nu komt de grote maar, aan de andere kant ben ik er ook een beetje klaar mee. Als je als persoon over alles altijd zegt dat het niet jouw fout is en geen gesprek wilt aan gaan en ik er maar telkens energie in blijf steken dan houdt het toch ook een keertje op??
Nu is mijn vraag hoe gaan jullie hiermee om?? Ik vrees nl dat ik straks met 2 kids helemaal geen tijd meer heb om energie in deze vriendschap te steken.....ik was altijd al degene die belde en contact zocht...
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
Hier zou bij mij al een belletje rinkelen.
Vriendschap komt altijd van 2 kanten, ook de meningen van 2 kanten worden gerespecteerd.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
maandag 25 januari 2010 om 17:57
quote:elninjoo schreef op 25 januari 2010 @ 11:18:
[...]
In 'n kindvrije vriendschap kun je natuurlijk ook niet altijd, maar pas je je om en om aan elkaar aan. Dingen gaan op 'n gegeven moment niet meer gelijkwaardig voelen als jij je elke keer moet voegen naar wanneer de moeder kan. Buiten dat je ook te maken kunt krijgen met ongenoegen als ze graag haar kind wil meenemen naar jou of 'n naar 'n uitje met jou (terrasje bijv.) maar jij dat niet op prijs stelt. Idem om bij haar af te spreken maar gesprekken niet mogelijk zijn omdat er de hele tijd 'n kind om aandacht loopt te bedelen.Heel herkenbaar. Had vorige week met een vriendin afgesproken en deed dat bewust op donderdag, want ik wist dat kinderen op woensdag vroeg vrij zijn (of is dat niet meer?). Wat denk je? Dat kind is uitgerekend op donderdag vrij Gespreksstof die dag: school + schoolprestaties, spelen met andere kinderen, werk (fieuw...) en hoe je groeit van het moederschap (dat kwam natuurlijk niet van mijn kant). Daarna nog even een kinderfilm bekeken die lekker hard stond omdat het kind het niet kon horen. Was zooo gezellig Dat doe ik dus niet meer. En zo ga je dus beiden een andere richting op en dat is prima.
Ik snap dat ik wellicht wat bot ben, maar zo sta ik erin en heb niet zoveel met kinderen.
[...]
In 'n kindvrije vriendschap kun je natuurlijk ook niet altijd, maar pas je je om en om aan elkaar aan. Dingen gaan op 'n gegeven moment niet meer gelijkwaardig voelen als jij je elke keer moet voegen naar wanneer de moeder kan. Buiten dat je ook te maken kunt krijgen met ongenoegen als ze graag haar kind wil meenemen naar jou of 'n naar 'n uitje met jou (terrasje bijv.) maar jij dat niet op prijs stelt. Idem om bij haar af te spreken maar gesprekken niet mogelijk zijn omdat er de hele tijd 'n kind om aandacht loopt te bedelen.Heel herkenbaar. Had vorige week met een vriendin afgesproken en deed dat bewust op donderdag, want ik wist dat kinderen op woensdag vroeg vrij zijn (of is dat niet meer?). Wat denk je? Dat kind is uitgerekend op donderdag vrij Gespreksstof die dag: school + schoolprestaties, spelen met andere kinderen, werk (fieuw...) en hoe je groeit van het moederschap (dat kwam natuurlijk niet van mijn kant). Daarna nog even een kinderfilm bekeken die lekker hard stond omdat het kind het niet kon horen. Was zooo gezellig Dat doe ik dus niet meer. En zo ga je dus beiden een andere richting op en dat is prima.
Ik snap dat ik wellicht wat bot ben, maar zo sta ik erin en heb niet zoveel met kinderen.
maandag 25 januari 2010 om 18:08
lizzl; nou ik vindt dat je gelijk hebt hoor zo niet meer af te spreken....
Ik vindt het ook geen probleem als vriendinnen zeggen ik spreek liever af zonder de kids....maar ik weet dat niet alle moeders dat op een leuke manier oppakken...
Ik ga met al deze adviezen aan de slag en snel wat afspreken zonder kids en gewoon verder niet praten over waarom het contact wat minder is. Op deze manier laat ik haar in haar waarde en misschien is het wel combi van hormonen en het feit dat ze niet lekker in haar vel zit...
Ik vindt het ook geen probleem als vriendinnen zeggen ik spreek liever af zonder de kids....maar ik weet dat niet alle moeders dat op een leuke manier oppakken...
Ik ga met al deze adviezen aan de slag en snel wat afspreken zonder kids en gewoon verder niet praten over waarom het contact wat minder is. Op deze manier laat ik haar in haar waarde en misschien is het wel combi van hormonen en het feit dat ze niet lekker in haar vel zit...
maandag 25 januari 2010 om 18:13
Ik heb ongeveer hetzelfde voorval meegemaakt. Mijn 'vriendin' liet eerder al weinig van zich horen en 't was meestal ik die contact zocht. Toen haar relatie op de klippen liep heb ik haar getroost, 's nachts gebeld en voor haar klaar gestaan, terwijl ik zelf ook net uit een verbroken relatie kwam en ook verdriet had. Toen zijn we weer heel erg naar elkaar toegetrokken tot het moment dat ze weer contact kreeg met haar vriend en het contact met mij weer helemaal liet verwateren. Ik heb haar hierop aangesproken, maar ze zag dat als een aanval...Toen heb ik voor mezelf het besluit genomen dat ik er geen energie meer in wilde steken. Want iemand helpen is een goed iets, maar alleen als de ander er ook energie in steekt! Vond het erg jammer, maar er zijn zoveel meer mensen waarmee je een leuke vriendschap kan opbouwen!!
