Relaties
alle pijlers
In één klap mijn zus kwijt
dinsdag 26 januari 2010 om 19:21
Een paar weken geleden ben ik mijn zus verloren.
Ze is tijdens onze wintersportvakantie waar we met mijn man en nog twee vrienden waren, plotsklaps in elkaar gezakt. Mijn man was vrijwel direct bij haar en de hulpdiensten ook, maar ze was in één keer weg. Oorzaak: aneurysma in haar hoofd. Gelukkig heeft ze niet geleden of pijn gehad. Ze was er gewoon direct niet meer.
Het verdriet is enorm. Het is de eerste keer dat ik dat ik iemand moet missen waar ik om geef, en dan meteen één van de belangrijkste personen in mijn leven. Oma's, opa's, ik ken dat allemaal niet. Mijn familie bestaat nu nog maar uit mijn moeder en broer. That's it.
Ik ben wel al heel lang gelukkig met mijn man, hij is nu dan ook mijn steun en toeverlaat. Ook hij is stuk van verdriet want hij was ook erg gesteld op mijn zus.
Heel pijnlijk is ook dat ik vijf maanden zwanger ben, en mijn zus en ik hadden afgesproken dat zij erg actief betrokken zou worden bij ons kindje. Dit omdat zij 38 was en weinig kans had op een eigen kindje nog (ze was single en kinderloos terwijl ze wel zo graag een eigen gezinnetje wilde). Zo kon zij het toch een beetje meemaken.
Gisteren hadden we de 20 weken echo. Hierop was te zien dat het een jongetje wordt. Oorspronkelijk zou mijn zus meegaan naar deze echo. Naast het geluk dat je voelt als je weet dat je kindje er gezond uitziet en een jongen wordt, voelde ik keihard de pijn van het gemis van mijn zus hierbij. Ze heeft niet eens meer mogen weten dat het een jochie zou worden.
Af en toe weet ik niet waar ik het zoeken moet nu. Aan de ene kant weet je: de natuur is hard en zo gaat het af en toe. Aan de andere kant is er het ongeloof dat dit zomaar kan gebeuren. Mijn zus was altijd heel gezond. Nul voortekenen dat dit zou kunnen gebeuren. We hebben nog foto's van haar vlak voor haar inklappen, waarop ze hardop lachend staat.
Ik voel vooral enorme spijt. Plaatsvervangende spijt voor haar: dat ze pas 38 was en net uit een moeilijke periode geklommen was. Ik had haar nog zoveel gegund. Ze was altijd vrolijk en positief.
Spijt dat ons kindje nu een lieve tante moet missen. Spijt dat wij haar moeten missen. Spijt en verdriet.
Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en me een beetje hoop kunnen geven?
Verdriet moet slijten zeggen ze. Maar zoals ik het nu voel, weet ik het niet. Ik weet dat ik door moet voor het kindje en zal dit zeer zeker ook doen, hij mag hier zeker niet onder gaan lijden. Maar af en toe weet ik het niet meer...
Ik ben niet alleen mijn zus maar ook het vertrouwen in het leven een beetje kwijt.
Ze is tijdens onze wintersportvakantie waar we met mijn man en nog twee vrienden waren, plotsklaps in elkaar gezakt. Mijn man was vrijwel direct bij haar en de hulpdiensten ook, maar ze was in één keer weg. Oorzaak: aneurysma in haar hoofd. Gelukkig heeft ze niet geleden of pijn gehad. Ze was er gewoon direct niet meer.
Het verdriet is enorm. Het is de eerste keer dat ik dat ik iemand moet missen waar ik om geef, en dan meteen één van de belangrijkste personen in mijn leven. Oma's, opa's, ik ken dat allemaal niet. Mijn familie bestaat nu nog maar uit mijn moeder en broer. That's it.
Ik ben wel al heel lang gelukkig met mijn man, hij is nu dan ook mijn steun en toeverlaat. Ook hij is stuk van verdriet want hij was ook erg gesteld op mijn zus.
Heel pijnlijk is ook dat ik vijf maanden zwanger ben, en mijn zus en ik hadden afgesproken dat zij erg actief betrokken zou worden bij ons kindje. Dit omdat zij 38 was en weinig kans had op een eigen kindje nog (ze was single en kinderloos terwijl ze wel zo graag een eigen gezinnetje wilde). Zo kon zij het toch een beetje meemaken.
Gisteren hadden we de 20 weken echo. Hierop was te zien dat het een jongetje wordt. Oorspronkelijk zou mijn zus meegaan naar deze echo. Naast het geluk dat je voelt als je weet dat je kindje er gezond uitziet en een jongen wordt, voelde ik keihard de pijn van het gemis van mijn zus hierbij. Ze heeft niet eens meer mogen weten dat het een jochie zou worden.
Af en toe weet ik niet waar ik het zoeken moet nu. Aan de ene kant weet je: de natuur is hard en zo gaat het af en toe. Aan de andere kant is er het ongeloof dat dit zomaar kan gebeuren. Mijn zus was altijd heel gezond. Nul voortekenen dat dit zou kunnen gebeuren. We hebben nog foto's van haar vlak voor haar inklappen, waarop ze hardop lachend staat.
Ik voel vooral enorme spijt. Plaatsvervangende spijt voor haar: dat ze pas 38 was en net uit een moeilijke periode geklommen was. Ik had haar nog zoveel gegund. Ze was altijd vrolijk en positief.
Spijt dat ons kindje nu een lieve tante moet missen. Spijt dat wij haar moeten missen. Spijt en verdriet.
Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en me een beetje hoop kunnen geven?
Verdriet moet slijten zeggen ze. Maar zoals ik het nu voel, weet ik het niet. Ik weet dat ik door moet voor het kindje en zal dit zeer zeker ook doen, hij mag hier zeker niet onder gaan lijden. Maar af en toe weet ik het niet meer...
Ik ben niet alleen mijn zus maar ook het vertrouwen in het leven een beetje kwijt.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:30
Wow, ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik wil je wel ontzettend veel sterkte wensen. Wat een ongelofelijk moeilijke tijd ga je krijgen meis!
Probeer ondanks al jullie verdriet toch ook een beetje te genieten van je zwangerschap. (sorry als dat te cliché-achtig klonk)
Spijt zou ik proberen niet te hebben, dat is een nutteloze emotie, verdriet is heel logisch en het gemis zal nooit minder worden. Wel zul je alles wat beter kunnen dragen waardoor je leven wat gemakkelijker zal worden.
Verwacht niet dat je alles kunt verwerken in korte tijd. Ten eerste moet je afscheid nemen van je zus en ten tweede kwam haar afscheid erg abrupt, dat kun je niet 1,2,3 verwerken. Gun jezelf wat tijd. Die rust ben je ook nodig tijdens je zwangerschap.
Eigenlijk ben ik niet de juiste persoon om je raad te geven, maar nogmaals heel veel sterkte
Een dikke knuffel
Probeer ondanks al jullie verdriet toch ook een beetje te genieten van je zwangerschap. (sorry als dat te cliché-achtig klonk)
Spijt zou ik proberen niet te hebben, dat is een nutteloze emotie, verdriet is heel logisch en het gemis zal nooit minder worden. Wel zul je alles wat beter kunnen dragen waardoor je leven wat gemakkelijker zal worden.
Verwacht niet dat je alles kunt verwerken in korte tijd. Ten eerste moet je afscheid nemen van je zus en ten tweede kwam haar afscheid erg abrupt, dat kun je niet 1,2,3 verwerken. Gun jezelf wat tijd. Die rust ben je ook nodig tijdens je zwangerschap.
Eigenlijk ben ik niet de juiste persoon om je raad te geven, maar nogmaals heel veel sterkte
Een dikke knuffel
dinsdag 26 januari 2010 om 19:30
Je verdriet is nog zo vers, geef het maar ruimte.
Bij sommige mensen slijt zulk verdriet sneller dan bij anderen. Zo is mijn mama nog geen 2 jaar geleden overleden en heb ik daar vrede mee. Bij een ander is het al 8 jaar geleden en is het nog moeilijk. Het kan allemaal, het mag, het is goed zoals het is.
Geef het maar ruimte, pas goed op jezelf, dat is nu belangrijk. Rouwen hadden ze moeten schrijven als "rauw", want het kan een grote rauwe wond zijn. En zulke wonden hebben tijd nodig om te helen.
Heel veel sterkte.
Bij sommige mensen slijt zulk verdriet sneller dan bij anderen. Zo is mijn mama nog geen 2 jaar geleden overleden en heb ik daar vrede mee. Bij een ander is het al 8 jaar geleden en is het nog moeilijk. Het kan allemaal, het mag, het is goed zoals het is.
Geef het maar ruimte, pas goed op jezelf, dat is nu belangrijk. Rouwen hadden ze moeten schrijven als "rauw", want het kan een grote rauwe wond zijn. En zulke wonden hebben tijd nodig om te helen.
Heel veel sterkte.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:31
Rocky vreselijk.... sterkte
helaas heb ik wel een soortgelijk iets meegemaakt( het plotsklaps wegvallen).
mijn vriendin is op 42 jarige leeftijd in elkaar gezakt (inmiddels al 5 jaar geleden)
En mijn moeder ook op 56 jarige leeftijd (bijna 10 jaar geleden)
Het is ontzettend hard en moeilijk te beseffen...
helaas heb ik wel een soortgelijk iets meegemaakt( het plotsklaps wegvallen).
mijn vriendin is op 42 jarige leeftijd in elkaar gezakt (inmiddels al 5 jaar geleden)
En mijn moeder ook op 56 jarige leeftijd (bijna 10 jaar geleden)
Het is ontzettend hard en moeilijk te beseffen...
dinsdag 26 januari 2010 om 19:33
he rocky, wat een vreselijk gemis. Het lijkt me heel zwaar om je geliefde zus in een keer zo te moeten missen. Ben zelf ook zwanger, dus voel ook extra hoe belangrijk de familiebanden juist nu zijn. En hoe mooi zwangerschap is omdat soort dingen uit te spreken.
Ik hoop dat je, behalve je man ook andere mensen vindt om mee te praten, zodat je het verdriet een beetje een plek kan proberen te geven. Heel veel sterkte
Ik hoop dat je, behalve je man ook andere mensen vindt om mee te praten, zodat je het verdriet een beetje een plek kan proberen te geven. Heel veel sterkte
dinsdag 26 januari 2010 om 19:33
quote:fussie schreef op 26 januari 2010 @ 19:32:
Oh, en je spijt herken ik heel erg hoor. Ik heb het benoemd als "jammer". Jammer om alles wat mijn mama niet meer mee heeft kunnen maken en wat ik haar nog zo gegund had.Dit heb ik ook met mijn vader die net een jaar is overleden. Maar ik praat dan in gedachten met hem en dan voelt het ook goed. Alsof hij het dan hoort zeg maar. Dat is mijn manier van er mee omgaan.
Oh, en je spijt herken ik heel erg hoor. Ik heb het benoemd als "jammer". Jammer om alles wat mijn mama niet meer mee heeft kunnen maken en wat ik haar nog zo gegund had.Dit heb ik ook met mijn vader die net een jaar is overleden. Maar ik praat dan in gedachten met hem en dan voelt het ook goed. Alsof hij het dan hoort zeg maar. Dat is mijn manier van er mee omgaan.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:42
Dank voor alle lieve reacties.
Ik probeer me ook echt te richten op het feit, dat ze er geen weet van heeft gehad, dat ze geen pijn heeft gehad, en dat ze happy was tijdens de vakantie. Maar af en toe vliegt het me zo aan...
Ik hoop echt, dat zijzelf nergens weet meer van heeft nu. Dat ze niet hoeft te weten hoeveel verdriet ze achter laat. Mijn moeder is totaal gebroken. Mijn broer murw. En doordat die twee nergens toe in staat zijn, handel ik samen met mijn man al haar zaken nu af. Al is nu mijn man tien dagen op zakenreis.
Gisteren heb ik jankend haar kledingkast uit staan ruimen. Het voelde zó verkeerd. Terwijl ik wéét dat ze nooit meer terugkomt, ik heb haar na haar overlijden nog zo vaak gezien, ik heb zelf haar kist dichtgedaan en haar in de grond zien zakken. En toch had ik het idee: dit mag niet. Het zijn haar spulletjes.
Doordat ze alleenstaand was moet er vreselijk veel geregeld worden. Alles moet opgezegd worden, haar huis moet leeg. Ze is tweeënenhalve week geleden gestorven, maar verleden week dinsdag was pas de begrafenis. Dit omdat we negen dagen op haar lichaam uit Frankrijk hebben moeten wachten.
Ik wil echt wel van de zwangerschap genieten. Gisteren hadden we ook heus wel een geluksmomentje. Maar er hangt nu een grote schaduw overheen. Ergens ben ik woedend. Woedend dat haar het leven niet meer gegund was en dat wij dit nu moeten meemaken. Zij kan hier niets aan doen. Het voelt zo verdomde oneerlijk.
Ik probeer me ook echt te richten op het feit, dat ze er geen weet van heeft gehad, dat ze geen pijn heeft gehad, en dat ze happy was tijdens de vakantie. Maar af en toe vliegt het me zo aan...
Ik hoop echt, dat zijzelf nergens weet meer van heeft nu. Dat ze niet hoeft te weten hoeveel verdriet ze achter laat. Mijn moeder is totaal gebroken. Mijn broer murw. En doordat die twee nergens toe in staat zijn, handel ik samen met mijn man al haar zaken nu af. Al is nu mijn man tien dagen op zakenreis.
Gisteren heb ik jankend haar kledingkast uit staan ruimen. Het voelde zó verkeerd. Terwijl ik wéét dat ze nooit meer terugkomt, ik heb haar na haar overlijden nog zo vaak gezien, ik heb zelf haar kist dichtgedaan en haar in de grond zien zakken. En toch had ik het idee: dit mag niet. Het zijn haar spulletjes.
Doordat ze alleenstaand was moet er vreselijk veel geregeld worden. Alles moet opgezegd worden, haar huis moet leeg. Ze is tweeënenhalve week geleden gestorven, maar verleden week dinsdag was pas de begrafenis. Dit omdat we negen dagen op haar lichaam uit Frankrijk hebben moeten wachten.
Ik wil echt wel van de zwangerschap genieten. Gisteren hadden we ook heus wel een geluksmomentje. Maar er hangt nu een grote schaduw overheen. Ergens ben ik woedend. Woedend dat haar het leven niet meer gegund was en dat wij dit nu moeten meemaken. Zij kan hier niets aan doen. Het voelt zo verdomde oneerlijk.
