Gezondheid
alle pijlers
Help!! Mijn vader heeft kanker!!
dinsdag 24 november 2009 om 19:29
lieve allemaal!!
18 nov is mijn grote nachtmerrie begonnen!!
Mijn vader "mijn maatje door dik en dun" heeft leverkanker...
ik weet gewoon niet waar ik met mezelf en mijn gevoelens heen moet!!! ik ben een grote en zelfstandige meid van 28 maar voel me nu o zo klein!!
ik ben zo vreselijk bang voor wat mij/ons staat te wachten.. zo bang mijn allergrootste vriend kwijt te raken!! zo vreselijk bang..
mijn vader en ik hebben samen een grote passie, motor rijden, we hebben zoveel plezier gehad, even alles om je heen vergeten en gewoon genieten!! af en toe een bakkie koffie en even kletsen en dan weer verder...
wie wil met mij mee praten, wie heeft hier ervaring mee en kan mij een beetje de weg wijzen, ik ben de weg totaal kwijt!!!
18 nov is mijn grote nachtmerrie begonnen!!
Mijn vader "mijn maatje door dik en dun" heeft leverkanker...
ik weet gewoon niet waar ik met mezelf en mijn gevoelens heen moet!!! ik ben een grote en zelfstandige meid van 28 maar voel me nu o zo klein!!
ik ben zo vreselijk bang voor wat mij/ons staat te wachten.. zo bang mijn allergrootste vriend kwijt te raken!! zo vreselijk bang..
mijn vader en ik hebben samen een grote passie, motor rijden, we hebben zoveel plezier gehad, even alles om je heen vergeten en gewoon genieten!! af en toe een bakkie koffie en even kletsen en dan weer verder...
wie wil met mij mee praten, wie heeft hier ervaring mee en kan mij een beetje de weg wijzen, ik ben de weg totaal kwijt!!!
vrijdag 29 januari 2010 om 15:53
Wat mooi dat het helemaal gegaan is zoals jullie wilden. Dat je je er doorheen hebt geslagen. Heel mooi dat jullie ook allebei wat hebben voorgelezen. Daar mag je vader inderdaad beretrots op zijn. Bijzonder hoe je ook zijn aanwezigheid hebt ervaren. Inderdaad je vader heeft nu rust. Dat moet jou ook vast een gevoel van rust geven. De drukte en alle zorgen zijn er nu vanaf, ruimte om te rouwen, op jouw eigen manier alles te verwerken. Dat zal vast ook een flinke worsteling worden maar blijf vooral die hand op je schouder voelen. Hij is vast nog op de achtergrond aanwezig. Alleen niet meer met onze menselijke zintuigen waar te nemen. Ik hoop dat je na alle drukte rondom zijn ziekte en begrafenis nu zelf ook wat rust weer mag vinden. Want ook al doe je het met al je liefde, op de automatische piloot, de afgelopen weken en week zijn vast slopend geweest.
Voor mij is deze laatste periode in elk geval wel ontzettend zwaar. Niet alleen emotioneel maar ook met alles wat er geregeld moet worden. Wij hebben vandaag de begrafenis ondernemer op visite gehad, pa is al een week afscheid aan het nemen van zijn broers en zussen en geeft aan op zeer korte termijn ermee te willen stoppen. Spreekt zelf over max. 3 weken. Maar denk zelf dat hij misschien volgende week al wel zo ver zal zijn.
Nou goed. Genoeg over mij. Het gaat nu even vooral om jou. Ik wil je nogmaals laten weten dat ik aan je denk. Hoop dat je hier zult blijven schrijven. Je hart komt luchten.
Voor mij is deze laatste periode in elk geval wel ontzettend zwaar. Niet alleen emotioneel maar ook met alles wat er geregeld moet worden. Wij hebben vandaag de begrafenis ondernemer op visite gehad, pa is al een week afscheid aan het nemen van zijn broers en zussen en geeft aan op zeer korte termijn ermee te willen stoppen. Spreekt zelf over max. 3 weken. Maar denk zelf dat hij misschien volgende week al wel zo ver zal zijn.
Nou goed. Genoeg over mij. Het gaat nu even vooral om jou. Ik wil je nogmaals laten weten dat ik aan je denk. Hoop dat je hier zult blijven schrijven. Je hart komt luchten.
vrijdag 29 januari 2010 om 18:39
Lieve Koe, ik sluit me bij de andere dames aan. Wat fijn dat het afscheid geworden is zoals het jullie en je vader voor ogen stond.
Neem de komende periode de tijd voor jezelf en voor je familie. Voor jullie begint het "gewone" leven weer. De dingen gaan door, zoals altijd. Maar met één groot verschil, één lege plaats. Laat je niet wijs maken dat je na een maand de draad moet oppakken. Na 3 maanden. Of na een half jaar, want dan vinden anderen het "al weer" een half jaar geleden en willen ze het er liever niet meer over hebben. Rouw op je eigen tijd en in je eigen tempo.
Het mooie in het rouwproces (als ik het zo mag noemen) is dat, als het ziekbed is afgelopen, je beeld van je vader gelukkkig weer verandert. Hij is dan niet meer die zieke man, die niets meer kon, maar is opnieuw die sterke man, je sterke vader. Opnieuw ongeschonden en heel.
Koe en veel sterkte.
Ook een voor Hompeltje. Wat is dit een moeilijke tijd, de laatste weken samen. Heel veel sterkte Hompeltje.
En ook een voor Bianca en Hema.
Neem de komende periode de tijd voor jezelf en voor je familie. Voor jullie begint het "gewone" leven weer. De dingen gaan door, zoals altijd. Maar met één groot verschil, één lege plaats. Laat je niet wijs maken dat je na een maand de draad moet oppakken. Na 3 maanden. Of na een half jaar, want dan vinden anderen het "al weer" een half jaar geleden en willen ze het er liever niet meer over hebben. Rouw op je eigen tijd en in je eigen tempo.
Het mooie in het rouwproces (als ik het zo mag noemen) is dat, als het ziekbed is afgelopen, je beeld van je vader gelukkkig weer verandert. Hij is dan niet meer die zieke man, die niets meer kon, maar is opnieuw die sterke man, je sterke vader. Opnieuw ongeschonden en heel.
Koe en veel sterkte.
Ook een voor Hompeltje. Wat is dit een moeilijke tijd, de laatste weken samen. Heel veel sterkte Hompeltje.
En ook een voor Bianca en Hema.
vrijdag 29 januari 2010 om 18:57
hompeltje, ja zware tijden zijn dit van ziekte en rouw!!! helaas hebben er heel verschrikkelijk veel mensen mee te maken...
inderdaad heb 9weken op de automatische piloot geleefd....zware weken, maar we zijn in die weken nog dichter bijelkaar komen te staan..dat is dan weer het bijzondere ervan!!
hou je taai lieve hompeltje, ik denk aan je en leef met je mee!!
'tis zwaar maar geniet van je vader............
hemalover, ik hoop zo dat jij je vader nog heeeeeeeel lang bij je mag houden, deze ellende is verschrikkelijk, wat een leeg gevoel!! geniet maar van je vader...en ik duim voor jullie dat het allemaal mee gaat vallen! knuffel van mij
ikbenanoniem, inderdaad, pap word langzaam aan weer die sterke pap van eerder...van ongeveer 3 maand geleden, want toen was er bij ons weten nog niks aan de hand, bizar hoor..en nu is zijn plaatsje leeg en stil!!!
ja ik moet het ook zeker op mijn eigen manier doen en tijd nemen zolang nodig!! ik begin volgende week weer voor 2 halve dagen te werken, als het niet gaat dan kan ik dat aangeven en gaan we nog rustiger aan doen...
de tijd zal de wonden helen, maar het verlies niet minder erg maken!! een gemis een groot gemis...ik denk nu steeds, pap wat ben je aan het doen?waar ben je? en zie je ons?? tja misschien krijg ik daar wel nooit antwoord op, maar soms heb ik het idee dat hij bij me is....dan voel ik me sterk en de kracht om door te gaan!!!
inderdaad heb 9weken op de automatische piloot geleefd....zware weken, maar we zijn in die weken nog dichter bijelkaar komen te staan..dat is dan weer het bijzondere ervan!!
hou je taai lieve hompeltje, ik denk aan je en leef met je mee!!
'tis zwaar maar geniet van je vader............
hemalover, ik hoop zo dat jij je vader nog heeeeeeeel lang bij je mag houden, deze ellende is verschrikkelijk, wat een leeg gevoel!! geniet maar van je vader...en ik duim voor jullie dat het allemaal mee gaat vallen! knuffel van mij
ikbenanoniem, inderdaad, pap word langzaam aan weer die sterke pap van eerder...van ongeveer 3 maand geleden, want toen was er bij ons weten nog niks aan de hand, bizar hoor..en nu is zijn plaatsje leeg en stil!!!
ja ik moet het ook zeker op mijn eigen manier doen en tijd nemen zolang nodig!! ik begin volgende week weer voor 2 halve dagen te werken, als het niet gaat dan kan ik dat aangeven en gaan we nog rustiger aan doen...
de tijd zal de wonden helen, maar het verlies niet minder erg maken!! een gemis een groot gemis...ik denk nu steeds, pap wat ben je aan het doen?waar ben je? en zie je ons?? tja misschien krijg ik daar wel nooit antwoord op, maar soms heb ik het idee dat hij bij me is....dan voel ik me sterk en de kracht om door te gaan!!!
vrijdag 29 januari 2010 om 20:44
Koe, het was mooi en hartverwarmend gisteren, emotioneel maar zo vol liefde. Was ook zo blij je vast te kunnen houden......
Je bent sterk heel sterk en jullie allemaal overigens waren heel sterk. Een bijzonder mooi afscheid was het van een hele mooie man, dat kan niet anders....
Alle andere meiden heel veel sterkte hier, hoop dat jullie allemaal zo sterk zijn als Koe!
Ukkie
Je bent sterk heel sterk en jullie allemaal overigens waren heel sterk. Een bijzonder mooi afscheid was het van een hele mooie man, dat kan niet anders....
Alle andere meiden heel veel sterkte hier, hoop dat jullie allemaal zo sterk zijn als Koe!
Ukkie
zaterdag 30 januari 2010 om 01:28
Koe, allereerst nog gecondoleerd en ik wens je heel veel kracht en sterkte. Wat fijn dat je vader zo'n mooie begrafenis heeft gehad. Daar kan je altijd met een fijn gevoel naar terugkijken.
Wat je vertelde over de laatste momenten van het leven van je vader, wat hij zei (ik ben bijna klaar, ik kom zo), daar kreeg ik kippenvel van. Mijn vader had een aantal uren voor zijn overlijden ook contacten met het "hiernamaals??". Hij begroette iedereen, heel bizar, maar zo mooi. Denk jij hier nog aan terug??
Wat je vertelde over de laatste momenten van het leven van je vader, wat hij zei (ik ben bijna klaar, ik kom zo), daar kreeg ik kippenvel van. Mijn vader had een aantal uren voor zijn overlijden ook contacten met het "hiernamaals??". Hij begroette iedereen, heel bizar, maar zo mooi. Denk jij hier nog aan terug??
zaterdag 30 januari 2010 om 11:43
uk, zo fijn dat jullie er waren, dank je wel meid!!! en natuurlijk die dikke knuffel van jou, SUPER!!
gemini, pap is gecremeerd, en over en tijdje dan krijgt hij zijn eigen stekkie...we gaan als het weer wat beter word en de sneeuw weg is kijken bij een vijver bij't crematorium daar krijgt hij dan zijn welverdiende mooie plekje!!
ja denk er eigenlijk elke dag nog wel aan dat hij dat zei, ik weet ook zeker dat hij dat niet meer tegen ons zei, maar tegen zijn lieve ouders....hij is nu veilig bij hen en heeft het goed! hij waakt over ons en steunt ons...
wat zei jou vader dan??
gemini, pap is gecremeerd, en over en tijdje dan krijgt hij zijn eigen stekkie...we gaan als het weer wat beter word en de sneeuw weg is kijken bij een vijver bij't crematorium daar krijgt hij dan zijn welverdiende mooie plekje!!
ja denk er eigenlijk elke dag nog wel aan dat hij dat zei, ik weet ook zeker dat hij dat niet meer tegen ons zei, maar tegen zijn lieve ouders....hij is nu veilig bij hen en heeft het goed! hij waakt over ons en steunt ons...
wat zei jou vader dan??
zaterdag 30 januari 2010 om 14:32
Wilde even weten hoe het met hompeltje is....
@gemini, gek he.. dat toch over het algemeen wel blijkt dat ze kort van tevoren een soort van 'contact' hebben, mijn vader vertelde ons dat hij hele mooie dingen had gezien.! Nu ruim een jaar later, voel ik heel vaak zijn aanwezigheid..
@koe, toch best bizar.. !! Ik kende je niet voordat ik deze forum bezocht, en straks komen onze vaders dicht bij elkaar te liggen bij dezelfde vijver.. hoe is het mogelijk he??
Voor iedereen die het moeilijk heeft momenteel.. een dikke dikke knuffel!!!!
x
Marenthe
@gemini, gek he.. dat toch over het algemeen wel blijkt dat ze kort van tevoren een soort van 'contact' hebben, mijn vader vertelde ons dat hij hele mooie dingen had gezien.! Nu ruim een jaar later, voel ik heel vaak zijn aanwezigheid..
@koe, toch best bizar.. !! Ik kende je niet voordat ik deze forum bezocht, en straks komen onze vaders dicht bij elkaar te liggen bij dezelfde vijver.. hoe is het mogelijk he??
Voor iedereen die het moeilijk heeft momenteel.. een dikke dikke knuffel!!!!
x
Marenthe
zaterdag 30 januari 2010 om 17:16
quote:Marenthe schreef op 30 januari 2010 @ 14:32:
Wilde even weten hoe het met hompeltje is....
Met mij gaat het redelijk. Ben ontzettend moe van al het geregel enzo. Gisteren heeft er ook wel ingehakt toen pa heel duidelijk vertelde aan de begrafenis ondernemer dat hij niet langer meer wilde leven. Ik sta er wel achter hoor, maar als het dan echt zo duidelijk gezegd word is het toch wel weer slikken. Verder gaat het met pa steeds slechter. Gelukkig is de zorg nu wel goed geregeld. Pa heeft 3x per dag de thuiszorg op bezoek. Mijn moeder kan ook niet meer. Ze is op. Als ik haar vraag of ik nog boodschappen moet doen begint ze al te huilen. Alles is teveel. Er komt ook veel visite. De hele dag is hectisch, vanaf het opstaan tot het naar bed gaan. Als er geen visite is dan is er wel hulp. Ik heb inmiddels de adressenlijst eindelijk een beetje op orde. Ik ben er 2 weken lang mee bezig geweest. 390 adressen. Mijn god, wat een pokke klus. Het is fijn dat mijn vader zo geliefd is en zoveel mensen heeft die om hem geven. Maar nu hij ziek is is dat toch wel echt ook een enorme last. Zoveel mensen over de vloer. Kan me voorstellen dat mama er moe van word. Daarnaast is pa ook erg claimerig aan het worden. Als hij zich slecht voelt lijkt hij wel een adhd-er. Ontzettend veel vragen, wat knorrig af en toe. Erg vermoeiend kan hij soms zijn. Maar ach, ik neem aan dat dat het vasthouden aan het leven is. Het aan de ene kant niet meer willen en aan de andere kant juist nog niet willen loslaten. Hij is erg beinvloedbaar, heel erg warrig. Vroeg vannacht aan mama bijv. of ze de bomen onder het huis wel goed had nagekeken... " Uh.... ja hoor " Tja, het is heftig en moeilijk allemaal. Maar we slaan ons erdoorheen. Besef ook dat dit de laatste loodjes zijn. Klinkt wel cru eigenlijk he? Zo bedoel ik het niet hoor. Voor geen goud wil ik mijn vader missen en alles wat ik doe, doe ik met liefde. Maar het is gewoon duidelijk, het einde is nabij. Het lijden zal niet al te lang meer duren. Gelukkig maar. De prijs die ervoor betaald moet worden is wrang. Wat zal ik hem gaan missen straks!
Wilde even weten hoe het met hompeltje is....
Met mij gaat het redelijk. Ben ontzettend moe van al het geregel enzo. Gisteren heeft er ook wel ingehakt toen pa heel duidelijk vertelde aan de begrafenis ondernemer dat hij niet langer meer wilde leven. Ik sta er wel achter hoor, maar als het dan echt zo duidelijk gezegd word is het toch wel weer slikken. Verder gaat het met pa steeds slechter. Gelukkig is de zorg nu wel goed geregeld. Pa heeft 3x per dag de thuiszorg op bezoek. Mijn moeder kan ook niet meer. Ze is op. Als ik haar vraag of ik nog boodschappen moet doen begint ze al te huilen. Alles is teveel. Er komt ook veel visite. De hele dag is hectisch, vanaf het opstaan tot het naar bed gaan. Als er geen visite is dan is er wel hulp. Ik heb inmiddels de adressenlijst eindelijk een beetje op orde. Ik ben er 2 weken lang mee bezig geweest. 390 adressen. Mijn god, wat een pokke klus. Het is fijn dat mijn vader zo geliefd is en zoveel mensen heeft die om hem geven. Maar nu hij ziek is is dat toch wel echt ook een enorme last. Zoveel mensen over de vloer. Kan me voorstellen dat mama er moe van word. Daarnaast is pa ook erg claimerig aan het worden. Als hij zich slecht voelt lijkt hij wel een adhd-er. Ontzettend veel vragen, wat knorrig af en toe. Erg vermoeiend kan hij soms zijn. Maar ach, ik neem aan dat dat het vasthouden aan het leven is. Het aan de ene kant niet meer willen en aan de andere kant juist nog niet willen loslaten. Hij is erg beinvloedbaar, heel erg warrig. Vroeg vannacht aan mama bijv. of ze de bomen onder het huis wel goed had nagekeken... " Uh.... ja hoor " Tja, het is heftig en moeilijk allemaal. Maar we slaan ons erdoorheen. Besef ook dat dit de laatste loodjes zijn. Klinkt wel cru eigenlijk he? Zo bedoel ik het niet hoor. Voor geen goud wil ik mijn vader missen en alles wat ik doe, doe ik met liefde. Maar het is gewoon duidelijk, het einde is nabij. Het lijden zal niet al te lang meer duren. Gelukkig maar. De prijs die ervoor betaald moet worden is wrang. Wat zal ik hem gaan missen straks!
zaterdag 30 januari 2010 om 17:59
Hompel...
Alles heeft weer een keerzijde idd.. bezoek is geweldig, maar kan idd ook belastend zijn.. hem laten gaan zou beter zijn, maar je wilt dat hij blijft.. zo gaat dat inderdaad. Blijft moeilijk om juist daar een middenweg te vinden.. en wat je schrijft, nee dat klinkt niet cru, ik weet wel hoe dat voelt..
Weet nog dat mijn vader ook zo knorrig was de laatste dagen...zo was hij niet, maar wij beseften allemaal dat dat kwam omdat hij wel wist dat hij moest gaan.. mijn dochter, zijn oogappel.. ik weet nog hoe hij boos op haar werd, dat zou hij normaal noooooit doen. Schijnbaar hoort het er allemaal bij..
Het is ook wel wat als je zelf de dood al in de ogen kijkt!!!
Hoor dat de vaders hier allemaal liefdevol worden verzorgd, dat is prachtig.. als alles onomkeerbaar wordt..dan is dat de beste weg! Veel liefs en sterkte hompel..
@koe, heeft zo moeten zijn.. Kom je vast daar wel een keer tegen.. als het straks zomer wordt en de kikkers kwaken in het riet, gaan we wel een keer herinneringen ophalen aan deze geweldige mannen die ons gevormd hebben zoals wij nu zijn.. en dus de liefde die ze gaven ook zo terug hebben gehad!
Liefs voor allen,
Marenthe
Alles heeft weer een keerzijde idd.. bezoek is geweldig, maar kan idd ook belastend zijn.. hem laten gaan zou beter zijn, maar je wilt dat hij blijft.. zo gaat dat inderdaad. Blijft moeilijk om juist daar een middenweg te vinden.. en wat je schrijft, nee dat klinkt niet cru, ik weet wel hoe dat voelt..
Weet nog dat mijn vader ook zo knorrig was de laatste dagen...zo was hij niet, maar wij beseften allemaal dat dat kwam omdat hij wel wist dat hij moest gaan.. mijn dochter, zijn oogappel.. ik weet nog hoe hij boos op haar werd, dat zou hij normaal noooooit doen. Schijnbaar hoort het er allemaal bij..
Het is ook wel wat als je zelf de dood al in de ogen kijkt!!!
Hoor dat de vaders hier allemaal liefdevol worden verzorgd, dat is prachtig.. als alles onomkeerbaar wordt..dan is dat de beste weg! Veel liefs en sterkte hompel..
@koe, heeft zo moeten zijn.. Kom je vast daar wel een keer tegen.. als het straks zomer wordt en de kikkers kwaken in het riet, gaan we wel een keer herinneringen ophalen aan deze geweldige mannen die ons gevormd hebben zoals wij nu zijn.. en dus de liefde die ze gaven ook zo terug hebben gehad!
Liefs voor allen,
Marenthe
zaterdag 30 januari 2010 om 18:13
quote:koe26 schreef op 30 januari 2010 @ 11:43:
uk, zo fijn dat jullie er waren, dank je wel meid!!! en natuurlijk die dikke knuffel van jou, SUPER!!
gemini, pap is gecremeerd, en over en tijdje dan krijgt hij zijn eigen stekkie...we gaan als het weer wat beter word en de sneeuw weg is kijken bij een vijver bij't crematorium daar krijgt hij dan zijn welverdiende mooie plekje!!
ja denk er eigenlijk elke dag nog wel aan dat hij dat zei, ik weet ook zeker dat hij dat niet meer tegen ons zei, maar tegen zijn lieve ouders....hij is nu veilig bij hen en heeft het goed! hij waakt over ons en steunt ons...
wat zei jou vader dan??
Hij krijgt dus een prachtige plek waar jullie fijn naar toe kunnen gaan.
Mijn vader zei: hallo, dag, daaag, hoi. Op een dusdanige manier zeg maar wanneer je iemand tegenkomt. Denk dat het bekende overledenen van hem zijn geweest die hem kwamen ophalen en begeleiden. Ik put hier veel troost uit.
uk, zo fijn dat jullie er waren, dank je wel meid!!! en natuurlijk die dikke knuffel van jou, SUPER!!
gemini, pap is gecremeerd, en over en tijdje dan krijgt hij zijn eigen stekkie...we gaan als het weer wat beter word en de sneeuw weg is kijken bij een vijver bij't crematorium daar krijgt hij dan zijn welverdiende mooie plekje!!
ja denk er eigenlijk elke dag nog wel aan dat hij dat zei, ik weet ook zeker dat hij dat niet meer tegen ons zei, maar tegen zijn lieve ouders....hij is nu veilig bij hen en heeft het goed! hij waakt over ons en steunt ons...
wat zei jou vader dan??
Hij krijgt dus een prachtige plek waar jullie fijn naar toe kunnen gaan.
Mijn vader zei: hallo, dag, daaag, hoi. Op een dusdanige manier zeg maar wanneer je iemand tegenkomt. Denk dat het bekende overledenen van hem zijn geweest die hem kwamen ophalen en begeleiden. Ik put hier veel troost uit.
zaterdag 30 januari 2010 om 18:16
quote:Marenthe schreef op 30 januari 2010 @ 14:32:
Wilde even weten hoe het met hompeltje is....
@gemini, gek he.. dat toch over het algemeen wel blijkt dat ze kort van tevoren een soort van 'contact' hebben, mijn vader vertelde ons dat hij hele mooie dingen had gezien.! Nu ruim een jaar later, voel ik heel vaak zijn aanwezigheid..
@koe, toch best bizar.. !! Ik kende je niet voordat ik deze forum bezocht, en straks komen onze vaders dicht bij elkaar te liggen bij dezelfde vijver.. hoe is het mogelijk he??
Voor iedereen die het moeilijk heeft momenteel.. een dikke dikke knuffel!!!!
x
Marenthe
Ik vind het heel mooi en het geeft me een soort van troost.
Je hoort het inderdaad wel vaker. Ik werk met bejaarden en hoorde toevallig pas nog van een ernstig zieke vrouw dat ze geregeld haar man ziet aan haar bed. Voor de goede ordë: ze krijgt geen morfine oid, het zijn geen wanen zeg maar.
Wilde even weten hoe het met hompeltje is....
@gemini, gek he.. dat toch over het algemeen wel blijkt dat ze kort van tevoren een soort van 'contact' hebben, mijn vader vertelde ons dat hij hele mooie dingen had gezien.! Nu ruim een jaar later, voel ik heel vaak zijn aanwezigheid..
@koe, toch best bizar.. !! Ik kende je niet voordat ik deze forum bezocht, en straks komen onze vaders dicht bij elkaar te liggen bij dezelfde vijver.. hoe is het mogelijk he??
Voor iedereen die het moeilijk heeft momenteel.. een dikke dikke knuffel!!!!
x
Marenthe
Ik vind het heel mooi en het geeft me een soort van troost.
Je hoort het inderdaad wel vaker. Ik werk met bejaarden en hoorde toevallig pas nog van een ernstig zieke vrouw dat ze geregeld haar man ziet aan haar bed. Voor de goede ordë: ze krijgt geen morfine oid, het zijn geen wanen zeg maar.
zondag 31 januari 2010 om 10:05
hompeltje, tja meid ik weet zo vreselijk goed wat je meemaakt, jou woorden zijn ook precies zoals ik het ook heb mee gemaakt!!! ik wens je alle kracht en sterkte toe.... en een dikke knuffel!!!
marenthe, ja inderdaad het heeft zo moeten zijn!! dat ik een goed plan, dat we een x samen naar onze papa's gaan!! onze grote voorbeelden....... die ons hebben gemaakt zoals we nu zijn!
gemini, ja inderdaad ik gelof ook zeker dat er meer is tussen leven en dood, maar wat?????? tja dat blijft een vraag.....
dikke knuffel voor iedereen....
marenthe, ja inderdaad het heeft zo moeten zijn!! dat ik een goed plan, dat we een x samen naar onze papa's gaan!! onze grote voorbeelden....... die ons hebben gemaakt zoals we nu zijn!
gemini, ja inderdaad ik gelof ook zeker dat er meer is tussen leven en dood, maar wat?????? tja dat blijft een vraag.....
dikke knuffel voor iedereen....
zondag 31 januari 2010 om 11:21
Hompeltje, zoveel bezoek in zo'n laatste fase is inderdaad erg belastend. Bij mijn moeder hebben we rigoureus de beslissing genomen om het bezoek de laatste dagen te weigeren. Stervenden hebben ook een bepaalde mate van rust nodig om te kunnen gaan. Iedereen had er wel begrip voor eigenlijk. De laatste dagen zijn alleen de kinderen geweest (om de beurt gewaakt).
Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is. Mijn moeder was gek op heteluchtballonnen. Ze heeft een paar jaar voor haar dood ook een vlucht gemaakt en vond het geweldig. Toen ze de beroerte kreeg, is ze gevonden door de buurman waar ze een heel goed contact mee had. Ongeveer een half jaar na haar overlijden hadden we afgesproken haar as te gaan verstrooien op haar geboorteplaats. Die dag is de betreffende buurman ook overleden, ook aan een beroerte.
Toen we na de asverstrooiing samen waren zagen we 2 luchtballonnen. Eén hoog in de lucht, de ander lager. Net alsof het een teken van mijn moeder was, dat zij de buurman had opgehaald. Ik weet dat het raar klinkt, maar we hadden dat jaar nog nauwelijks ballonnen gezien en uitgerekend die dag waren ze er.
Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is. Mijn moeder was gek op heteluchtballonnen. Ze heeft een paar jaar voor haar dood ook een vlucht gemaakt en vond het geweldig. Toen ze de beroerte kreeg, is ze gevonden door de buurman waar ze een heel goed contact mee had. Ongeveer een half jaar na haar overlijden hadden we afgesproken haar as te gaan verstrooien op haar geboorteplaats. Die dag is de betreffende buurman ook overleden, ook aan een beroerte.
Toen we na de asverstrooiing samen waren zagen we 2 luchtballonnen. Eén hoog in de lucht, de ander lager. Net alsof het een teken van mijn moeder was, dat zij de buurman had opgehaald. Ik weet dat het raar klinkt, maar we hadden dat jaar nog nauwelijks ballonnen gezien en uitgerekend die dag waren ze er.
zondag 31 januari 2010 om 17:05
quote:Ikbenanoniem schreef op 31 januari 2010 @ 11:21:
Hompeltje, zoveel bezoek in zo'n laatste fase is inderdaad erg belastend. Bij mijn moeder hebben we rigoureus de beslissing genomen om het bezoek de laatste dagen te weigeren. Stervenden hebben ook een bepaalde mate van rust nodig om te kunnen gaan. Iedereen had er wel begrip voor eigenlijk. De laatste dagen zijn alleen de kinderen geweest (om de beurt gewaakt).
Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is. Mijn moeder was gek op heteluchtballonnen. Ze heeft een paar jaar voor haar dood ook een vlucht gemaakt en vond het geweldig. Toen ze de beroerte kreeg, is ze gevonden door de buurman waar ze een heel goed contact mee had. Ongeveer een half jaar na haar overlijden hadden we afgesproken haar as te gaan verstrooien op haar geboorteplaats. Die dag is de betreffende buurman ook overleden, ook aan een beroerte.
Toen we na de asverstrooiing samen waren zagen we 2 luchtballonnen. Eén hoog in de lucht, de ander lager. Net alsof het een teken van mijn moeder was, dat zij de buurman had opgehaald. Ik weet dat het raar klinkt, maar we hadden dat jaar nog nauwelijks ballonnen gezien en uitgerekend die dag waren ze er.Goh, heel bijzonder.
Hompeltje, zoveel bezoek in zo'n laatste fase is inderdaad erg belastend. Bij mijn moeder hebben we rigoureus de beslissing genomen om het bezoek de laatste dagen te weigeren. Stervenden hebben ook een bepaalde mate van rust nodig om te kunnen gaan. Iedereen had er wel begrip voor eigenlijk. De laatste dagen zijn alleen de kinderen geweest (om de beurt gewaakt).
Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is. Mijn moeder was gek op heteluchtballonnen. Ze heeft een paar jaar voor haar dood ook een vlucht gemaakt en vond het geweldig. Toen ze de beroerte kreeg, is ze gevonden door de buurman waar ze een heel goed contact mee had. Ongeveer een half jaar na haar overlijden hadden we afgesproken haar as te gaan verstrooien op haar geboorteplaats. Die dag is de betreffende buurman ook overleden, ook aan een beroerte.
Toen we na de asverstrooiing samen waren zagen we 2 luchtballonnen. Eén hoog in de lucht, de ander lager. Net alsof het een teken van mijn moeder was, dat zij de buurman had opgehaald. Ik weet dat het raar klinkt, maar we hadden dat jaar nog nauwelijks ballonnen gezien en uitgerekend die dag waren ze er.Goh, heel bijzonder.
maandag 1 februari 2010 om 09:31
ikbenanoniem, wat een bijzonder verhaal, tja ik geloof er ook wel in hoor dat er meer is....wat?? ja dat weten we helaas niet...maar zoals pap in zijn kist lag, tevreden en met een kleine glimlach dan moet het wel goed zijn en mooi zijn waar hij nu is, dat kan niet anders.....
sinds gisteren verdrietig.... weet het even niet zo goed.. je wilt sterk zijn maar soms gaat dat even niet!! gistere avond veel gehuild, had het even helemaal gehad..... word me steeds beuwster van het idee dat ik mijn pap nooit meer zie//spreek en hoor, nooit meer samen op de motor!! waaraan hebben we dit verdient, waarom is deze klote ziekte er toch... ik weet het niet.........weet wel dak mijn lieve pap aan die kut ziekte ben verloren............... huilen.........
sinds gisteren verdrietig.... weet het even niet zo goed.. je wilt sterk zijn maar soms gaat dat even niet!! gistere avond veel gehuild, had het even helemaal gehad..... word me steeds beuwster van het idee dat ik mijn pap nooit meer zie//spreek en hoor, nooit meer samen op de motor!! waaraan hebben we dit verdient, waarom is deze klote ziekte er toch... ik weet het niet.........weet wel dak mijn lieve pap aan die kut ziekte ben verloren............... huilen.........
maandag 1 februari 2010 om 11:30
maandag 1 februari 2010 om 13:53
ja koe het is niet eerlijk he? Zo gemeen dat het juist jouw vader heeft getroffen. En zoveel mensen die hun ouders gewoon 80 zien worden. Ik kan soms ook jaloers kijken nu naar mensen op straat die met hun bejaarde ouders gezellig ergens een bakkie koffie doen. En toch heb je er totaal geen vat op. Het gebeurd punt. Dat is zo bitter. En daar mag je absoluut kwaad en verdrietig om zijn. Denk dat huilen goed is. Emoties moeten er toch uit op wat voor manier dan ook. Hier gaat het ook steeds slechter. Pa krijgt amper nog lucht en raakt daardoor nu erg vaak in paniek aanvallen. Ik breng hem nu bijna elke avond naar bed. En sinds vandaag zou ik ook het douchen van de thuiszorg overnemen omdat ook daarvan pa onrustig word. Maar ben gisteren lelijk uitgegleden en zit nu met een verzwikte enkel en knie. Dus ma doet het vandaag. Vanavond komt er een scanarts praten over euthenasie. Ergens hoop ik dat pa zich daarmee gesterkt zal voelen en snel zijn keuze zal kunnen doorzetten. Die benauwdheid. Die paniek in zijn ogen. Zo door merg en been. Natuurlijk wil ik mijn pap zo lang mogelijk bij me houden maar... niet zo. Het maakt me verdrietig.
maandag 1 februari 2010 om 15:26
ringel, wat leuk dat je mij zocht, tja alleen een enorm verdrietig verhaal, dat is dan weer minder!
ja meid, de afgelopen weken zijn als een trein, snel, raast maar door en je kan er niet uit springen, zo ineens stopt de trein en is papa er niet meer en nu, nu leef ik in een roes.... van verdriet en leegte, maar ook opgelucht, papa heeft geen pijn meer....maar wij moeten nu zonder hem door het leven! zal niet makkelijk zijn, maar we hebben geen keuze!!
hompel, nee meid het is niet eerlijk't leven zit vreselijk oneerlijk in elkaar!! ja die angst, ik ken het, papa had het ook de dag voor hij overleed, heel eng!! ik werd er zelf ook bang van, en dacht ineens, nee dit wil ik niet! zo wil ik pap niet zien... die angst zo verschrikkelijk!! veel sterkte met het maken van een keuze, ik denk aan je en leef enorm met je mee... knuffel
ja meid, de afgelopen weken zijn als een trein, snel, raast maar door en je kan er niet uit springen, zo ineens stopt de trein en is papa er niet meer en nu, nu leef ik in een roes.... van verdriet en leegte, maar ook opgelucht, papa heeft geen pijn meer....maar wij moeten nu zonder hem door het leven! zal niet makkelijk zijn, maar we hebben geen keuze!!
hompel, nee meid het is niet eerlijk't leven zit vreselijk oneerlijk in elkaar!! ja die angst, ik ken het, papa had het ook de dag voor hij overleed, heel eng!! ik werd er zelf ook bang van, en dacht ineens, nee dit wil ik niet! zo wil ik pap niet zien... die angst zo verschrikkelijk!! veel sterkte met het maken van een keuze, ik denk aan je en leef enorm met je mee... knuffel
maandag 1 februari 2010 om 21:01
lieve Koe en alle anderen,
Sinds een week of 3 lees, leef, en huil ik hier af en toe mee.
Het doet zo'n pijn om jullie te verhalen te lezen, maar het geeft ook steun.
Het is nu precies 3 weken geleden dat ik in een zelfde nachtmerrie belande. Ook mijn vader heeft kanker, en niet zo'n beetje ook. De onverklaarbare rugklachten die mijn vader al een paar maanden had, bleken een zeldzame vorm van botkanker, en of dat niet erg genoeg was bleek het al uitgezaaid naar de longen. Er valt niet meer te behandelen.
Van een super gezonde vader, een beer van een vent die nooit ziek was, is mijn vader in een paar weken tijd geworden tot een invalide man die slechts met enorme hoeveelheden morfine de pijn kan verdragen. Hij zwelt op door prednison.
En hoewel hij super sterk van geest is, en alles open en heel realistisch benadert, is het of ik hem voor mijn ogen zie verdwijnen. Het glipt me door de vingers.
Hij is nog maar 63 en was zo fit. Is zo fantastisch sterk, mooi, bijzonder en lief. Ik wil, en kan, hem nog niet kwijt, maar het gaat het zo hard, zo afschuwelijk hard.
Soms vliegt het me zo heftig bij de keel dat ik bang ben dat ik er nooit meer over heen kom. Jullie verhalen lezen maken me bang, die ellende van wat komen gaat wil ik zo lang mogelijk voor me uit schuiven.
Tegelijkertijd, als ik sommige verhalen lees, krijg ik ook weer kracht, het leven gaat door, anderen redden het ook.
Maar nu weet ik niet hoe, hoe ????
Sinds een week of 3 lees, leef, en huil ik hier af en toe mee.
Het doet zo'n pijn om jullie te verhalen te lezen, maar het geeft ook steun.
Het is nu precies 3 weken geleden dat ik in een zelfde nachtmerrie belande. Ook mijn vader heeft kanker, en niet zo'n beetje ook. De onverklaarbare rugklachten die mijn vader al een paar maanden had, bleken een zeldzame vorm van botkanker, en of dat niet erg genoeg was bleek het al uitgezaaid naar de longen. Er valt niet meer te behandelen.
Van een super gezonde vader, een beer van een vent die nooit ziek was, is mijn vader in een paar weken tijd geworden tot een invalide man die slechts met enorme hoeveelheden morfine de pijn kan verdragen. Hij zwelt op door prednison.
En hoewel hij super sterk van geest is, en alles open en heel realistisch benadert, is het of ik hem voor mijn ogen zie verdwijnen. Het glipt me door de vingers.
Hij is nog maar 63 en was zo fit. Is zo fantastisch sterk, mooi, bijzonder en lief. Ik wil, en kan, hem nog niet kwijt, maar het gaat het zo hard, zo afschuwelijk hard.
Soms vliegt het me zo heftig bij de keel dat ik bang ben dat ik er nooit meer over heen kom. Jullie verhalen lezen maken me bang, die ellende van wat komen gaat wil ik zo lang mogelijk voor me uit schuiven.
Tegelijkertijd, als ik sommige verhalen lees, krijg ik ook weer kracht, het leven gaat door, anderen redden het ook.
Maar nu weet ik niet hoe, hoe ????
maandag 1 februari 2010 om 23:09
Wytske het is zo'n kloteziekte... het haalt je gewoon in, hoe snel en hoe sterk je ook bent. Je vraag hoe je het moet gaan redden? Ik kan je er geen antwoord op geven lieverd, denk niet te ver vooruit, je kan er nu geen zinnig woord over zeggen hoe volgende week er bij jullie uit zal zien. Het is een cliché om te zeggen: Geniet... want wat valt er te genieten als je met zoveel pijn en ellende omringd wordt. Maar toch.. de herinneringen voor later maak je nu! Heel veel sterkte
dinsdag 2 februari 2010 om 02:12
knuffel voor Wytske. Probeer maar zoveel mogelijk bij jouw vader te zijn en te genieten van alles wat is. Ik heb heel sterk het gevoel gehad en heb het nog steeds van er moeten zijn nu. Ik mag nu niet instorten en wil er voor mijn ouders zijn. Dat houd me sterk denk ik.
Met pa gaat het slecht. Kon er vandaag niet zijn. De dag was te vol gepland. Ma zei dat hij spierwitte handen had en een grauwe teint op zijn gezicht. Donkere nagels... Ik heb hem nog even een kus in bed gebracht. Misschien wel een laatste afscheidskus. Die tekenen... ze schijnen toch bij de laatste uren voor de dood te horen? Mama is bij hem in bed gekropen. Ik ben gewoon thuis. Het is goed zo. Wie weet word ie morgen gewoon weer wakker. Wie weet ook slaapt ie nu wel rustig in. Gek gevoel maar ik voel me er heel vredig onder. Geen paniek. Kalm en rustig en we zien wel morgen.
Met pa gaat het slecht. Kon er vandaag niet zijn. De dag was te vol gepland. Ma zei dat hij spierwitte handen had en een grauwe teint op zijn gezicht. Donkere nagels... Ik heb hem nog even een kus in bed gebracht. Misschien wel een laatste afscheidskus. Die tekenen... ze schijnen toch bij de laatste uren voor de dood te horen? Mama is bij hem in bed gekropen. Ik ben gewoon thuis. Het is goed zo. Wie weet word ie morgen gewoon weer wakker. Wie weet ook slaapt ie nu wel rustig in. Gek gevoel maar ik voel me er heel vredig onder. Geen paniek. Kalm en rustig en we zien wel morgen.
