Vriend wil een kind en ik niet HELP!

TO, er is maar een oplossing, namelijk praten.



Biecht op wat je hebt gedaan en vooral waarom. Vraag bedenktijd, je bent nog jong. Zeg dat je je onder druk gezet voelt. Dat je overvallen bent door zijn plotseling opkomende wens.



Praten is echt de enige remdee, wees eerlijk!



Zet je vriend je altijd zo onder druk?

Hoe je het ook wendt of keert, je gaat het waarschijnlijk kwijt raken. Hij heeft je al voor de keuze gesteld: of een kind of einde relatie.



Je hebt gelogen door de pil toch door te slikken, voor hem waarschijnlijk iets heel heftigs. Gezien zijn enorme kinderwens zal hij hier furieus over zijn (+ het feit dat je hem bedonderd hebt).



Zelfs als jullie deze crisis te boven komen wil hij nog steeds kinderen en jij niet. Komt hij dan een vrouw tegen die wel wil baren dan is zijn keuze waarschijnlijk snel gemaakt.



Kortom: als julllie op dit essentieel punt loodrecht tegenover elkaar staan heeft de relatie geen kans. Hoe graag je ook bij hem blijft.



Ga in ieder geval geen kind nemen om de relatie te "redden", dat levert alleen ellende op (vooral voor het ongewenste kind in kwestie). Als jij niet wil baren is dat je goed recht, net zoals het zijn recht is iemand te zoeken die wel wil baren.



Ik wilde ook geen kinderen en heb me ooit bijna over laten halen door een ex om toch aan kinderen te beginnen (in een niet zo stabiele relatie). Godzijdank ben ik daar nooit aan begonnen. Ben later een superkerel tegen gekomen waarvan ik (Vraag me niet waarom) ineens kinderen wilde (en ben nu dus moeder van een kind wat 100% gewenst is).



Het kan dus veranderen maar zo lang je twijfelt of het zeker weet dat je NIET wil, doe het dan asjeblieft ook NIET. Het is géén plicht naar je vriend toe, vergeet dat niet.

quote:Ikbenanoniem schreef op 03 februari 2010 @ 08:05:

Tja, even een lans breken voor TO: ik praat niet goed wat ze doet, want liegen tegen je partner is slecht. Maar als mijn man mij morgen zou vertellen dat hij terugkomt op het idee van kindvrij zijn en me voor de keus stelt "een kind of ik ga bij je weg", dan zou ik ook wel even in de paniekstand schieten.

Volgens mij verwijt ook niemand dát TO, maar die paniekstand duurt bij haar nu al een halfjaar.... dat is geen paniek meer, dat is willens en wetens liegen.



TO, ik vind het ook niet helemaal fair dat je vriend 'ineens' is geswitcht in zijn kinderwens, maar feit blijft dat hij nu wél wil. Als hij wél wil en jij niet, is dit niet de oplossing, mar moeten jullie bepalen of je wel zo goed bij elkaar past als jij dacht.

quote:elninjoo schreef op 03 februari 2010 @ 08:05:

[...]

Als ze verstandig is dan zegt ze dat natuurlijk niet. Dan zegt ze alleen dat ze er nog 'ns goed over heeft nagedacht en niet wil.





Ik voel me door dit topic echt een beetje een sukkel, hahaha. Ik dacht eigenlijk dat het normaal was om eerlijk te zijn in een relatie, maar kennelijk zijn er echt veel mensen die hele grote leugens helemaal niet erg vinden. Ben voor de zoveelste keer blij dat ik geen relatie wil, bah.



Ben eigenlijk wel heel benieuwd wat mannen hierover denken. Misschien vinden die het ook lang zo erg niet, zal deze hypothetische kwestie eens wat mannen die ik ken voorleggen.

quote:misspoez schreef op 03 februari 2010 @ 09:22:

[...]





Ergens vind ik het nog enger dat TS zegt dat ze geen leven meer heeft als ze haar lief kwijt raakt terwijl hij er duidelijk niet zo over denkt. Misschien moet je daar eerst eens naar kijken.Als ze 'n kind voor hem neemt, dan zal het gevoel haar leven kwijt te raken ongetwijfeld nog veel groter zijn dan wanneer ze zonder hem opnieuw begint.

quote:fashionvictim schreef op 03 februari 2010 @ 09:29:

[...]





Ik voel me door dit topic echt een beetje een sukkel, hahaha. Ik dacht eigenlijk dat het normaal was om eerlijk te zijn in een relatie, maar kennelijk zijn er echt veel mensen die hele grote leugens helemaal niet erg vinden. Ben voor de zoveelste keer blij dat ik geen relatie wil, bah.



Ben eigenlijk wel heel benieuwd wat mannen hierover denken. Misschien vinden die het ook lang zo erg niet, zal deze hypothetische kwestie eens wat mannen die ik ken voorleggen.In dit geval vind ik 't gewoon 'n little white lie als ze hem nu maar eerlijk vertelt dat ze toch is teruggekomen op haar belofte.

Ja, dat is precies wat ik zo erg vind, Elninjoo. Als dit een little white lie is, wat is dan in godesnaam een grote leugen?

Maar goed, mensen verschillen en all is fair in love and war, dat blijkt maar weer.

quote:fashionvictim schreef op 03 februari 2010 @ 09:29:

[...]





Ik voel me door dit topic echt een beetje een sukkel, hahaha. Ik dacht eigenlijk dat het normaal was om eerlijk te zijn in een relatie, maar kennelijk zijn er echt veel mensen die hele grote leugens helemaal niet erg vinden. Ben voor de zoveelste keer blij dat ik geen relatie wil, bah.



Ben eigenlijk wel heel benieuwd wat mannen hierover denken. Misschien vinden die het ook lang zo erg niet, zal deze hypothetische kwestie eens wat mannen die ik ken voorleggen.Dat zat ik me ook af te vragen en ergens vermoed ik dat mannen (althans de meeste) er toch wat luchtiger mee omgaan. Zitten emotioneel en hormonaal toch anders in elkaar, Maar goed, dat is een vermoeden.

quote:elninjoo schreef op 03 februari 2010 @ 09:31:

[...]



Als ze 'n kind voor hem neemt, dan zal het gevoel haar leven kwijt te raken ongetwijfeld nog veel groter zijn dan wanneer ze zonder hem opnieuw begint.Dat moet ze never nooit doen. Ik heb voorbeelden in mijn omgeving gezien van vrouwen die een kind namen, omdat hun partner het wilde. Die moeders waren er niet blij mee. Eigenlijk gek, omdat veel mannen wel bijdraaien als een kind er toch komt.

quote:Marahbloem schreef op 03 februari 2010 @ 09:44:

[...]





Dat moet ze never nooit doen. Ik heb voorbeelden in mijn omgeving gezien van vrouwen die een kind namen, omdat hun partner het wilde. Die moeders waren er niet blij mee. Eigenlijk gek, omdat veel mannen wel bijdraaien als een kind er toch komt.Misschien omdat doorgaans toch de meeste zorg op het bordje van de vrouw terecht komt?

quote:ikbenik94 schreef op 03 februari 2010 @ 00:04:

[...]





Goede tijden gezien? Haha



Nee jullie hebben gelijk. Ik ga met mijn vriend praten.

Ik twijfel alleen waarover. Sowieso ga ik zeggen dat ik twijfel over het hele kindergebeuren. Maar ik twijfel wat daarna komt. Want als hij de relatie verbreekt. Wat dan? Ik twijfel om dan toch maar aan kinderen te beginnen. Ik vind ze eng enzo maar ik gun het hem wel. Maar ik gun mezelf deze geweldige relatie.



Ik vraag me af of deze relatie wel zo geweldig is: het klinkt mij nl.niet geweldig in de oren: op vakantie in eens roepen dat je kinderen wil of anders uit elkaar, (ik noem dat iemand voor t blok zetten), partner die vervolgens de boel loopt te bedonderen. Goeie relatie hoor



Praten jullie wel écht met elkaar? Weet je van elkaar wat je voelt? Hoeveel gesprekken hebben jullie uberhaupt gevoerd over zijn veranderende kinderwens. Kunnen jullie je in elkaar inleven en begrip opbrengen en de tijd nemen om hier samen in te groeien. Het lijkt me een proces wat je samen aangaat.



Ik weet t, dit kost wat tijd en moeite, maar als je relatie zo geweldig is dan wil je daar toch in investeren lijkt me. Om nou maar meteen tegen je zin een kind te krijgen kost véél méér tijd (min. 18 jr) en moeite. Vervolgens grote kans dat jij daar een enorme zuurpruim van wordt, want ja, je wilde dat kind niet, je doet het voor hem, en gaat hij alsnog bij je weg.

Ok, in het begin van jullie relatie hadden jullie beiden geen kinderwens. Dat voelde voor jou goed. Maar ja, niets zo veranderlijk als een mens en jouw vriend heeft zich bedacht.

Een kinderwens kan een hele sterke wens zijn, voor veel mensen voelt het als een echte levenswens, een vervulling. Dat is niet zomaar in de kast te zetten.

Hij heeft zich openlijk uitgesproken. Jij was daarbij. Je hebt je niet uitgesproken maar je verscholen achter een leugen.

Je vriend denkt dat jullie bezig zijn met een kind te verwekken. Dat betekend dat hij bij elke vrijpartij en elke menstruatiecyclus hoop heeft. Hoop die valse hoop is omdat jij de pil slikt.

Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed hoe je elke keer een toneelstukje op kan voeren bij de volgende menstruatie. Hij is oprecht teleurgesteld, jij opgelucht maar zegt dat hem niet.

Hier kun je toch niet mee door gaan?



Dat hij bij het uitspreken van zijn kinderwens heeft gezegd 'of een kind of einde relatie' is hard. Maar wat jij nu doet is nog veel harder.

Misschien is het beter dat je deze relatie beëindigd, want als je op zo'n respectloze manier met elkaar om gaat is er geen goede grond voor een relatie. Sorry.

Wat ik me afvraag na het lezen van dit topic is het volgende:



Kwam je vriend er in die vakantie onverwacht mee op de proppen of is er al een heel traject aan vooraf gegaan waarbij hij je na de vakantie een ultimatum heeft gesteld?



In het eerste geval kan ik me namelijk heel goed voorstellen dat je in een paniekstand bent geschoten en hebt bedacht "Wat niet weet, wat niet deert. Zolang ik die pil toch blijf slikken word ik niet zwanger en dan hoef ik die keus nog niet te maken". Dat wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben, ik kan het me alleen wel voorstellen.

In dit geval zou ik met hem gaan praten (ik zou in het midden laten dat ik tot nu toe de pil had doorgeslikt, dat wel) en ik zou tegen hem zeggen dat ik nooit kinderen wilde, op dit moment ook niet. Dat ik ervan uitging dat hij ook nooit kinderen wilde (omdat hij dat altijd had aangegeven en ik niet het idee kreeg dat hij van gedachten was veranderd). En dat zijn mededeling nu rauw op mijn dak is gevallen, want dat ik dit écht niet had verwacht. En... dat ik het niet meer dan terecht vind dat ik ook een bepaalde tijd krijg om daar over na te denken, om voor mezelf duidelijk te stellen of ik nog steeds geen kinderen wil, of dat ik toch twijfel en dat dit misschien kan uitgroeien tot "nu nog niet, maar over een paar jaar wel" (want dames, wees eerlijk... Dát moeten wij ook wel pikken van de heren, dus dat mag omgekeerd ook best zo zijn... Dus waar wij moeten wachten tot de mannen er klaar voor zijn, mogen zij ook wel wachten tot WIJ er klaar voor zijn). Je kunt dan afspreken dat je bijvoorbeeld tot het eind van het jaar krijgt om erover na te denken.

Dat klinkt lang, maar dan neem je geen overhaaste beslissingen om je vriend maar bij je te houden... Als hij het daar niet mee eens is, kun je in goed overleg de overdenkingstermijn aanpassen... maar dan moet ie dat wel respecteren. (Been there done that, maar dan andersom...)



Is het tweede het geval (dus dat de vakantie een ultimatumdatum was) dan vind ik dat je eerlijk moet zijn dat je nu geen kinderen wilt. Dat het op dit moment voor jou niet in je leven past. Dat je er altijd vanuit bent gegaan dat hij ook geen kinderen wilde en dat je daar wel blij mee was.



In beide gevallen zou ik niet vertellen dat ik tot nu toe de pil had geslikt, want je moet het ook niet erger maken dan het nu is.

De kans is nu eenmaal aanwezig dat je niet direct zwanger wordt, hoeft zelfs geen medische oorzaak voor te zijn.



En nog iets: Als hij heel graag kinderen wil en jij gaat toch twijfelen (want ook dat kan... maar doe dat dan wel vanuit je eigen gevoel en niet vanuit het zijne), vraag hem dan ook hoe hij het ziet in de praktijk. Wil hij de meeste zorg voor het kind/de kinderen op zich nemen of komt dat voor jouw rekening?



Want dat is wel de reden waarom ik een mannelijke kinderwens en een vrouwelijke kinderwens absoluut niet hetzelfde vind. In bijna alle gevallen komt de zorg voor de kinderen grotendeels op de vrouw neer (minder werken enzo).

Als de man met de kinderwens nu ook zegt dat hij al die zorgtaken wel gaat doen (dus dat de taken zijn omgedraaid, zeg maar) kan ik me voorstellen dat je als (twijfelende) vrouw eerder overstag gaat dan wanneer je weet dat het toch op jou neer zal komen. (Snappen jullie nog wat ik bedoel????)



Maar goed... Praten dus, niet vertellen van die pil, en vanaf nu eerlijk en open met je vriend communiceren.

Ik lees nu een paar keer dingen alsquote:Ikbenanoniem schreef op 03 februari 2010 @ 08:05:

Tja, even een lans breken voor TO: ik praat niet goed wat ze doet, want liegen tegen je partner is slecht. Maar als mijn man mij morgen zou vertellen dat hij terugkomt op het idee van kindvrij zijn en me voor de keus stelt "een kind of ik ga bij je weg", dan zou ik ook wel even in de paniekstand schieten.quote:Kokette_Suzette schreef op 03 februari 2010 @ 09:48:



Ik vraag me af of deze relatie wel zo geweldig is: het klinkt mij nl.niet geweldig in de oren: op vakantie in eens roepen dat je kinderen wil of anders uit elkaar, (ik noem dat iemand voor t blok zetten), partner die vervolgens de boel loopt te bedonderen. Goeie relatie hoor



En daarom de vraag die ik al eerder stelde (en inmiddels ook door iemand anders gesteld zag): Je vriend is toch niet over één nacht ijs gegaan met dat hij 'ineens' kinderen wil? Hoe is dat gegaan? Hoe is het proces daaraan vooraf gegaan? Ben je toen wel eerlijk geweest, of heb je vanaf het begin hem naar de mond gepraat omdat je zo bang bent hem kwijt te raken?



Ik zou daar eens goed over nadenken als ik jouw was, en inderdaad (zoals ik ook al meerderen hier zie zeggen) eens bedenken of deze relatie wel goed voor jou is.

is dit echt?

quote:Starshine schreef op 03 februari 2010 @ 10:18:

is dit echt?Waarom zou het niet echt zijn?

Nee, denk het niet. Maar goed.

quote:blijfgewoonbianca schreef op 03 februari 2010 @ 00:52:

Heb jij ooit je ouders begrepen, Elninjoo, dat ze jou op de wereld hebben gezet?

quote:Yraatje schreef op 03 februari 2010 @ 10:19:

[...]



Waarom zou het niet echt zijn?



Ik weet best dat er hele naïeve mensen bestaan, maar op deze manier liegen tegen je partner en vervolgens de vermoorde onschuld uithangen: "als hij niet over onderzoeken begonnen was, zou het nooit uitkomen." vind ik wel het toppunt.

Dat, plus het feit dat TO voor dit heikele punt speciaal lid wordt van het forum, maakt dat ik het verdacht vind.

TO, wat verwacht je van dit topic? Je vraagt ons om advies, maar tegelijk ben je heel stellig dat je het niet wil vertellen aan je vriend. Tja, de meeste reacties raden je iets anders aan...



Verder weet ik ook niet wat er precies gebeurd is, maar ik begrijp dat jullie al 7 jaar samen zijn en dat je nu 27 bent. Tja, hoe je op je 20e over kinderen denkt wil nog wel eens anders zijn dan op je 30e. Ik snap dat het heel vervelend voor je is dat hij van gedachten is veranderd en dat dat misschien een beetje voelt als 'verraad', maar die dingen gebeuren gewoon. Volgens mij moet je in een relatie eerlijk kunnen praten over zulke belangrijke dingen als wel of geen kinderen. Je kan iemand niet verwijten dat hij nu iets anders wil dan toen hij 20 was. Als jij geen kind wil, moet je er zeker niet aan beginnen, maar je moet daar wel eerlijk over zijn tegen je vriend. Dan geef je hem de keuze. Misschien draait hij nog wel bij, maar hoe pijnlijk het ook is, je moet hem ook de kans geven verder te gaan met zijn leven en iemand te zoeken die beter bij hem en zijn toekomstbeeld past.



Voor mij maakt het hierbij niet uit of de man of vrouw geen kinderen wil, behalve het biologische feit dat een vrouw nu eenmaal het kind draagt en daardoor meer macht heeft. Maar een vrouw die 'per ongeluk' zwanger wordt doordat ze met de pil stopt of een man die niet vertelt dat hij gesteriliseerd is vind ik net zo erg. Dit moet je met elkaar bespreken en elkaar de toekomst gunnen (met of zonder kinderen) die je wilt.



Echt, je moet hierover praten. Je wil niet de rest van je leven in een leugen leven. Verzwijg desnoods dat je nooit gestopt bent met de pil, maar vertel in elk geval dat je geen kinderen wil.

Sterkte, want het lijkt me wel een moeilijke situatie.

Hoe oud is hij eigenlijk??

27 is nou niet meteen de leeftijd voor een laatste kans kindje, of en nu kan het nog kindje.



Roep zelf ook niet te hard dat je nooit kinderen wil, daar heb ik meerdere vriendinnen op stuk zien gaan toen ze 35 werden en ineens wel een kind wilden. Je wil NU geen kind. En dat lijkt me een boodschap die niet meteen de deur naar je vriend dichtgooit. En die je met goed recht mag geven.



Ik vind echter wel dat hij zelf de keus moet hebben om wel of niet met je verder te willen als jij geen kinderen wil. Of nu geen kinderen wil. Dus eerlijkheid boven alles.





Enne, ideeen om door te gaan met de pil, en je laten onderzoeken door een arts en tegen je vriend zeggen dat je onvruchtbaar zou zijn lijken mij nogal stom. Wat als je het over tien jaar wel wil????

Eens met Kastanjez. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een wens ineens 100% omdraait. Daar moeten toch op zijn minst tekens en voorzichtig je voelsprieten uitsteken aan vooraf zijn gegaan. Opmerkingen als: "wat een leuk kind, wat lijkt 'ie op zijn vader" als je een gezin ziet lopen of: "hoe zou een kind van ons er uit komen te zien? Vraag jij je dat ook wel eens af?"



Wat dat betreft kan ik me ook aansluiten bij Yraatje. Als de nu wel opeens kinderwens uit de lucht komt vallen, kan ik me bij een onvolwassen persoon wel voorstellen dat je doet wat TO nu doet. Al maanden liegen en koortsachtig bedenken wat ze kan doen om uit deze impasse te komen.



Was er wel over gesproken en heeft vriend haar om een definitieve beslissing gevraagd in die vakantie, dan vind ik het ook een stuk kwalijker dat TO nu al een half jaar tegen haar vriend liegt.



Ik zie de zaken iets minder zwart-wit dan bijvoorbeeld FV. Ik ben helemaal voor eerlijkheid hoor, maar ik zie niet zo goed in waarom TO er goed aan zou doen om op te biechten dat ze al een half jaar de pil slikt. Alles te weten maakt niet gelukkig. En eenmaal een domme inschattingsfout maken daar hoef je niet de rest van je relatie onder te lijden. Haar vriend weet nu niet beter en het is zoals Yraatje zegt: aangezien een zwangerschap geen zekerheid is na seks heef hij er geen vraagtekens bij.



Ik zie dit als een gevalletje waarom iemand van streek maken als je het zonder gevolgen voor beide partijen bij kunt sturen. Vergelijkbaar als zoenen met een collega en je daarna realiseren dat je iets heel stoms gedaan hebt wat kwetsend is voor je partner. Zoiets kun je in mijn optiek ook maar beter niet weten. Terwijl het normaal gesproken niet iets is om een relatie voor te laten springen.



Ik weet niet of ik het duidelijk uitleg, maar dan hoor ik het vast wel.

quote:Starshine schreef op 03 februari 2010 @ 10:22:

[...]





Ik weet best dat er hele naïeve mensen bestaan, maar op deze manier liegen tegen je partner en vervolgens de vermoorde onschuld uithangen: "als hij niet over onderzoeken begonnen was, zou het nooit uitkomen." vind ik wel het toppunt.

Dat, plus het feit dat TO voor dit heikele punt speciaal lid wordt van het forum, maakt dat ik het verdacht vind.

Oh, ik moet eerlijk bekennen dat ik daar echt nooit op let



Maar er zijn natuurlijk wel van die naïeve mensen... (of doortrapt... die ken ik ook, maar dan door iemand er in te luizen... Zeggen dat je zwanger bent, om die reden "moeten" trouwen, blijkt dat je toch niet zwanger bent (en daarover zelfs gelogen hebt), maar "ach, de bruiloft staat toch al gepland"... en dan vervolgens de hele familie ontwrichten....)

quote:Yraatje schreef op 03 februari 2010 @ 10:34:

[...]



Maar er zijn natuurlijk wel van die naïeve mensen... (of doortrapt... die ken ik ook, maar dan door iemand er in te luizen... Zeggen dat je zwanger bent, om die reden "moeten" trouwen, blijkt dat je toch niet zwanger bent (en daarover zelfs gelogen hebt), maar "ach, de bruiloft staat toch al gepland"... en dan vervolgens de hele familie ontwrichten....)

quote:RebelseMuts schreef op 03 februari 2010 @ 10:38:

[...]





Die bestaan hoor... Dat soort mensen....