Gewoon, lekker relativeren (IV)

quote:sneezeweasel schreef op 06 februari 2010 @ 01:48:

Sneeze wil de koelkast + inhoud van Frizz hebben



Ze hebben hier nog wel de Mona-variant, maar niet die lekkere van de Appie zelf....



Nog even terugkomend op mijn eerdere posts vandaag (gisteren). Ik wil helemaal niet zo dramatisch doen. Ik heb echt een leuk leven en vaak ben ik behoorlijk tevreden met mezelf. Ik heb alleen wel een probleem met intimiteit en me openstellen voor anderen, daar word ik razend onzeker van. En daar moet ik wel eens wat mee.... want dat gaat natuurlijk niet vanzelf over.



Humm dat herken ik wel Sneeze. Ondanks dat ik in de buitendienst werk, heb ik ook een probleem met mij durven open te stellen. Ik merk het nu vooral in sollicitatiegesprekken. Voorheen lulde ik mij overal binnen en werd ik vooral aangenomen op basis van mijn enthousiasme. Nu willen mensen weten wie ik ben en dat vind ik lastig, want privé en zakelijk wil ik gescheiden houden. Als ik een klik met je heb, dan kom ik vanzelf los (een goed voorbeeld is mijn vorige werk, waar we heel close met elkaar waren. Dus ik kan het wel, alleen niet op commando).



Bovendien door gebeurtenissen in het verleden ben ik inmiddels achter gekomen dat het beeld wat ik van mijzelf had verschilt van de werkelijkheid. Ik ben zachter, liever en capabeler, maar voel mij nog niet vertrouwd om dat natuurlijk in mijn (zakelijk) gedrag terug te laten komen. Alsof ik nog zelf moet wennen aan dat idee. En nu twijfel ik enorm aan mijn eigen capaciteiten. Ben ik wel geschikt voor sales? Hoe kan ik nou een goede business partner zijn als ik niet meteen heel mensgericht en open contact onderhoud?



Aan de andere kant weet ik dat ik het fijn vind om met mensen om te gaan, te helpen, maar ook te sturen. Dat is ook de reden dat ik toentertijd Marketing heb gestudeerd. Actief een bijdrage leveren in de beeldvorming en beleving van mensen. Mensen geïnteresseerd maken, triggeren, overtuigen, dat vind ik leuk. Op zich allemaal goede punten om de sales in te gaan, maar sales is niet enkel enthousiasmeren. Het is ook interesse in wat mensen beweegt en dat zie ik nu nog maar als een noodzakelijk iets om te inventariseren zodat de boodschap afgestemd kan worden.



Het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben in mensen, ik ben juist een enorme gevoelsmens. Alleen ik ben daar selectief in (geworden?) en misschien nu wel te selectief voor een salesfunctie. Ik kan mij namelijk niet open stellen voor iedereen. Ik merk dat het mij energie kost terwijl het vroeger energie gaf. In werk is het voor mij het contact met mensen niet meer belangrijk, maar probleemoplossing, een project van a tot z volbrengen conform alle SLA's. Resultaat zien en op basis daarvan je succes meten. Misschien ben ik toch wel afgestompt inmiddels. En ondanks dat de 'intellectueler' manier van werken heel veilig voelt, weet ik dat het niet intuïtief bezig zijn mij opbreekt.



En nu herken ik jouw probleem in mijn situatie. Mij niet durven open te stellen, niet prettig bij voelen als mensen te dichtbij komen, maar dit wel willen. Ik denk dat het deels te maken heeft met een stuk zelfacceptatie, maar ook een kwestie van oefenen. Als ik vergelijk met vroeger, dan kom ik nu privé een stuk minder onder de mensen, waardoor het mij nu veel meer kan schelen wat ik zeg en doe. Juist omdat ik de feeling met mensen mis, hang ik nu sterk aan omgangsvormen en feiten en als die niet kloppen dan word ik onzeker want wat als je zelfs daar niet op kan vertrouwen? Dus het wordt tijd dat jij en ik weer eens gaan vertrouwen op onszelf en ons maar gaan 'dwingen' om meer onder de mensen te zijn, zodat we comfortabel gaan voelen bij wie wij zijn.

Hier nog eentje hoor.

Ik kan me prima openstellen tot op zekere hoogte, kan lekker kletsen met bekenden en onbekenden, durf zelfs vaak anderen te vertellen wat er in mij omgaat.

Maar iemand écht dichtbij laten komen?

kunnen jullie wat zachter praten alsjeblieft, ik heb een tikkie een kater



Tip van de dag:

Ga niet met een bonkend hoofd naar de schoonheidsspecialiste

Bij het epileren van mijn wenkbrauwen had ik een beetje het gevoel alsof ze er boomstammen aan het uittrekken was



Hmm, Pom ik vind jou een ontzettend warm en lief mens

Ik word oprecht blij als ik je stem hoor.

Toevallig heb ik er gister ook over na zitten denken, of je geschikt bent voor de sales...



Zoals ik je ken vind ik je daar misschien ook wel een te warme persoonlijkheid voor.

maar das ook meer omdat ik bij sales mensen altijd van die gladjakkers voorstel.



Sneez, misschien een gekke vraag, maar weet je waar dat vandaan komt?

Dat je moeilijk kunnen openstellen voor mensen?



Ik vraag het omdat het voor mij echt een bijna onvoorstelbaar probleem is

Ik ken dat helemaal niet, ik ben echt zo'n open boekkie..

Altijd gehad ook.

Grappige is dat mijn zus dat ook niet is, zo open als dat ik ben, zo gesloten is zij



Aan mij zie je ook direct als er wat aan de hand is, en al vraagt de groenteboer wat er aan de hand is dan brabbel ik het er zo uit...ook niet helemaal goed hoor denk ik



En mensen die me raken, en dat zijn er dan weer niet zoveel, die komen dan ook heel snel dichtbij

Wat dan weer als gevolg heeft dat als ze niet zo blijken te zijn als ik in eerste instantie dacht ik keihard op mijn bek ga



En toch, toch zou ik het niet anders willen...this is me.



Gisteravond was leuk zeg!

Leuk bandje en ontzettend leuke mensen in de kroeg

Het leek wel nationale complimenten dag of zo



Bij binnenkomst zei een meisje al tegen mij dat mijn haar zo leuk zat, daarna iemand die me complimenteerde met mijn luchtje en daarna ben ik zelf ook maar met complimenten gaan strooien



Wat me opviel is dat mensen dat ook echt leuk vinden

Gaf mij in ieder geval een goed gevoel...

Met een kater naar de schoonheidsspecialiste!

Complimenten zijn hartstikke leuk, daar wordt iedereen toch blij van?

Evy was vandaag ook fier op mij!



Sum een open boek zijn en mensen dichtbij laten komen, dat zijn toch twee verschillende dingen?

Tenminste, wel in mijn geval.



Of Pom geschikt is voor de sales dat weet ik écht niet.

Dat wereldje staat zo ver van mij af, ik weet er helemaal niks van.

Heb je eigenlijk nog contact met je excollega's Pom?

Misschien zou je (als je je daarbij op je gemakt voelt) hen kunnen vragen hoe zij dat zien?

quote:frizzy schreef op 06 februari 2010 @ 13:19:

Met een kater naar de schoonheidsspecialiste!

Complimenten zijn hartstikke leuk, daar wordt iedereen toch blij van?

Evy was vandaag ook fier op mij!



Sum een open boek zijn en mensen dichtbij laten komen, dat zijn toch twee verschillende dingen?

Tenminste, wel in mijn geval.



Of Pom geschikt is voor de sales dat weet ik écht niet.

Dat wereldje staat zo ver van mij af, ik weet er helemaal niks van.

Heb je eigenlijk nog contact met je excollega's Pom?

Misschien zou je (als je je daarbij op je gemakt voelt) hen kunnen vragen hoe zij dat zien?

In mijn geval wat minder denk ik.

Voor mij gaat het in elk geval op dat ik doordat ik zo open ben (klinkt een beetje alsof ik een open ruggetje heb of zo) ik makkelijk mensen toe laat en doordat ik mensen toelaat ik ze ook de gelegenheid geef om in mijn hart te komen



Gut, ik weer even niet hoe ik het anders moet zeggen maar zit staat wel heel zweeftevig

Jeetje Frizz, ben je al besmet met het hardloop virus???

Ja ik heb contact met mijn ex-collega's. Zij vinden mij capabel, zakelijk, een aantal hebben aangegeven dat zij mij bewonderen in mijn werk en dat dat de reden is waarom ze mij een paar keer hebben gevraagd of ze met mij mee op afspraken konden, om wat te leren. Een dergelijke feedback krijg ik ook van mijn opdrachtgevers en kandidaten.



En daar wordt meteen de zere plek aangeraakt. Ik doe mijn werk, ik vind het leuk, absoluut prettig om succes te hebben en altijd een kick als opdrachtgevers bij mij blijven komen in plaats van dat ik hen telkens moet benaderen. Relatiebeheer is echt mijn ding; het kost mij ook niet veel moeite. Maar zodra mensen laten merken dat zij mij bewonderen en mij als voorbeeld zien, dan word ik onzeker. Dan denk ik "Ik? Nee joh, doe niet zo gek er zijn nog zoveel punten wat ik niet heb". En dat is nu ook aan de hand, in een sollicitatie maak ik mijzelf kleiner. Dan kom ik thuis en dan denk ik "Ja hallo, de successen die ik heb behaald zijn geen gelukstreffers, waarom bagatelliseer ik het nou weer?".



Ik merk in de laatste gesprekken dat ik mij kleiner heb gemaakt. Ik heb geprobeerd mijzelf te overschreeuwen, maar daar voel ik mij niet prettig bij, bovendien daar wordt ook zo doorheen geprikt. Ik heb moeite om mijn eigen succes te erkennen en de aandacht naar mij toe te halen. Een gegeven wat je nodig hebt om uit te blinken in sales (ik ben dan ook wel weer zo competitiegevoelig om niet voor gemiddeld te gaan), daarom twijfel ik nu aan mijzelf en wil ik dat compenseren met nog meer kennis vergaren om enigszins houvast te hebben. En ik ben dan liever niet heel open naar mensen, zodat ik ook niet kan tegenvallen of door de mand kan vallen.

Heb ik jullie trouwens al verteld dat Mark Rutte mij een berichtje heeft gestuurd via Hyves???



Hoopvol las ik het, maar helaas het was een oproep om vooral mee te denken over de plek van Nederland in de wereld...... Echt die Rutte heeft geen idee hoe hij een dame moet benaderen

Die Mark!



Volgens mij hè Pom, is de eigenschap die jij beschrijft te missen voor de sales precies hetgeen ik vaak irritant vind aan sales-mensen: arrogantie.



Snap wel wat jij zegt hoor Sum, voor jou hangen die twee dingen samen.

Voor mij niet, ik ben wél een open boek, maar misschien gebrúík ik dat juist wel om afstand te creeëren.

Een Jack Russel, ofzo...



Een hardloop virus is het nog niet te noemen Sum, ben pas twee keer gegaan hoor (volgens schema hoor!).



Ik voel me wel wederom slapjes vandaag jongens, helemaal nergens zin in.

Ik heb mezelf net onder de douche gegooid (drie kwartier zitten dromen én piekeren terwijl de stralen op mijn hoofd denderden) en ga mezelf straks dwingen bloemen te halen.

Humm het is geen arrogantie wat ik bedoel, maar eerder een bepaald zelfvertrouwen in jezelf waardoor je een natuurlijk en evenwichtige uitstraling én overwicht hebt. Dat je in een gesprek op gelijkwaardig niveau bent en dus echt kan luisteren naar wat je gesprekspartner je vertelt.



Omdat ik de neiging heb om mijzelf kleiner te maken, ben ik gedachte bezig met het stellen van goede vragen, maar kan ik daardoor essentiële dingen missen.

Salespersonen die aan het schreeuwen zijn, zijn enkel bezig met overtuigen van hun idee en missen daardoor ook essentiële gegevens. Ik heb dat gevoel altijd met makelaars, brrr

Ik weet niet of jij wel een open boek bent Frizz. Je praat heel veel, maar zegt eigenlijk niets.

En autoverkopers Pom, daar heb ik het ook altijd mee



Dus waar het eigenlijk aan schort lieve Pom, is een flinke dosis zelfvertrouwen?



Want mensen komen echt niet naar je toe om wat van je te leren als ze je niet capabel vinden

Maar ergens vindt jijzelf dat dus niet.

Enig idee waar dat vandaan komt?



Zo hey,ik heb gewoon al heel mijn keuken en de woonkamer gesopt.



Twijfel nog een beetje of ik de schoonmaakbui ga doortrekken richting de slaapkamer en de badkamer....



*rookt eerst maar een sigaretje en gaat met zichzelf in beraad*

Dus je vindt jezelf onzeker?



Als ik niets zeg, dan zou dat betekenen dat ik geen inhoud heb, want ik zeg altijd wat ik vind, denk en voel.

Dat je geen inhoudt hebt, heb ik niet gezegd dat zijn jouw woorden.



Ik kan mij voorstellen dat als mensen de echte Frizz willen leren kennen, dat ze stuiten op een hoop geluid, maar niet achter komen wat jou serieus bezighoudt. Een simpel voorbeeld hiervoor is, dat jij hebt toegegeven dat je dingen invult voor mensen en deze niet toetst. Of dat het je verbaasd dat jouw collega's niet bij stil staan om met de lunch te vragen of ze wat voor anderen mee kunnen nemen, terwijl jij dat wel doet. Of (en ja ik weet dit is een inkopper) dat je nu al ruim een jaar met MX aan duwen en trekken bent en nu sinds een paar dagen de conclusie trekt dat de huidige situatie enkel is ontstaan omdat jij nooit hebt aangegeven wat jij nou echt van hem wilt.



Dus ja ik vind inderdaad dat je veel praat, maar niets zegt. Ook al ben je er zelf van overtuigd, je zegt niet altijd wat je vindt, denkt en voelt. Aan de andere kant, dat hoeft ook niet. Ik vind het in ieder geval het alles er maar uitgooien want dat geeft zoveel duidelijkheid, een enorm overgewaardeerd gegeven.

Ik vind mijzelf niet onzeker, ik ben het! Lijkt mij prima gespreksstof voor jouw peut Sum, ik heb dinsdag een gesprek met haar.

Wow Pom, wat GAAF!



Ik weet zeker dat je er een hoop aan gaat hebben

Tot op de dag van vandaag heb ik er nog profijt van.



Stukje zelfinzicht, zelfkennis en ook mijn zelfvertrouwen heeft er een boost van gekregen



Das ook wel logisch denk ik achteraf, als je weet wie je bent en waar je voor staat kan je dat ook makkelijker naar buiten dragen...



Merk nu de veranderingen bij mijn vriendinnetje, die is nu een maand of wat bezig, en heel voorzichtig zie je dat ze aan het proberen is een nieuwe weg in te slaan MET behoud van haar eigen ik...



Ik wens je vooral heel veel plezier...

Ik zeg niet áltijd wat ik vind Pom, dat klopt.

Denk dat dat ook een beetje vreemd zou zijn hè, als je dat altijd deed ("Goh meneer, weet u dat u een gezicht trekt alsof u moet poepen?").

Weet ook niet echt waarom jouw voorbeelden zouden aantonen dat mensen om mij heen niet weten wat mij beweegt.



Maar dat ik NIETS zeg Pom?

Ik weet dat mij feedback geeft met de beste bedoelingen, maar ben je je bewust van wat je nu zegt?

Je zegt toch niets over wat je daadwerkelijk bezig houdt? Met alle respect Frizz, ik vind je een tof wijf. Je staat anders in het leven dan ik en dat kan ik waarderen. Ik heb er zelfs bewondering voor. Alleen kan ik niet ontkennen dat ik de indruk heb (op basis van dat beetje dat ik van jou weet), dat door jouw sterke houding je ook eenzaam bent.



Natuurlijk zal je wel mensen om je heen hebben met wie je dingen kan bespreken. Zoals bijvoorbeeld die collega laatst. Het valt mij alleen op dat hij erover begon omdat hij iets aan jou merkte. Jij bent niet het gesprek erover begonnen en dan vraag ik mij af of je het dan überhaupt met iemand had gedeeld (behalve met ons)? Leren mensen zonder jou te pushen de echte Frizz wel kennen of zullen ze alleen maar die sterke Frizz blijven zien?



Aan de andere kant kan ik ook niet ontkennen dat ik de indruk heb dat je inderdaad een fijn leven leidt en dat je je prettig voelt.

*Gaat eten maken*

Die nuance vind ik wel prettig ja: Je zegt toch niets over wat je daadwerkelijk bezig houdt?

Maar natuurlijk merken de mensen om me heen meestal wel als er iets is, en vertel ik regelmatig hoe ik me voel (als het al niet van me afstraalt).

Ik heb van de week toch ook met mijn beste vriendin over de situatie met MX zitten praten?



Maar ik snap wel wat je bedoelt hoor, ik zal niet snel even alles loslaten en de boel uit handen geven.

En ik zal al helemaal niet zeggen dat ik iemand nodig heb.

Das de les die ik heb geleerd van wél op een ander bouwen.

Ben zo keihard onderuit gehaald dat ik nu zorg dat ik alleen op mezelf bouw.

Bovendien geeft het me het gevoel afhankelijk te zijn van een ander, en dat vind ik niet zo fijn.

Want wat als die ander er (tijdelijk) niet voor me kan zijn?

Das wel vreemd zit ik me nu net te bedenken

Ik ben wel degelijk afhankelijk van mensen...



Mijn vrienden, mijn vriendinnen, mijn ouders, mijn zus



Zonder deze mensen zou ik echt dood en dood ongelukkig zijn



Wat niet wil zeggen dat ze het altijd eens zijn met me, ze altijd hetzelfde denken als ik, en we nooit ruzie hebben



Ik heb mensen nodig, en hard ook

En ja daarmee loop ik het risico gekwetst te worden

maar ik weet ook dat ze mij nodig hebben op een bepaalde manier



Want ook een partner heb ik nodig, daar ben ik zeker wel in een bepaalde vorm afhankelijk van



Om me aan te spiegelen, om van te leren, om mee te seksen...om de dingen te doen die ik met een partner doet



Maar ik geloof niet dat dat een verkeerde manier van afhankelijk zijn is...



En ik denk dat dat los staat van op jezelf bouwen, en onafhankelijk zijn...



Maar wederom, das mijn mening

Sum dat heb je heel mooi omschreven.



Rationeel gezien ben ik het ook heel erg met je eens.

Jammer dat mijn ratio in deze niet bepalend is...

Grappig dat ik mijn visie daarop juist baseer op mijn emotie



Zaken die mijn hartje aangaan kan ik slecht met ratio benaderen

Mijn emotie hierin is angst Sum.

Bij zulke gevoelens heb je je ratio nodig om jezelf in de juiste richting te krijgen.