Gevangen in relatie en 'wie ben ik' crisis

Ja herkenbaar. Zeker samen klussen met je partner kan voor veel irritaties zorgen. Maak geen overhaaste beslissingen. Probeer weer het contact met je vriendinnen op te pakken. En kijk wat je eigen aandeel is in het niet goed kunnen communiceren. Ga er samen voor zitten en spreek het uit en kijk samen wat jullie voor oplossingen weten. Misschien zit hij er ook al een tijdje mee. Of andere irritaties.

Schouders eronder zetten en praat met hem.

Hi Livingstone!



Vervelende situatie hoor. Als ik jou was zou ik de ruimte die je vriend je geeft, accepteren. Als jij graag wil reizen, en je vriend zegt dat je dat moet doen, twijfel dan niet en ga! Tijdens een reis heb je tijd om na te denken over wat bij je past en wat niet, kom je in nieuwe situaties waarin je jezelf beter leert kennen, en ontdek je misschien nieuwe kanten in jezelf die nu nog verborgen zijn. Ruimte en even niets, lijkt mij nog niet zo slecht. Ik weet natuurlijk niet of je nu weg kan (huis verbouwen, evt werk ed). Maar toch, als het even kan, ga!

En wat er daarna gebeurt, zie je dan wel weer..

Oooh meid dit klinkt zo herkenbaar, ik voel zo met je mee!

Ik heb nu 12 jaar een relatie met mijn vriend. We hebben nu zeker 2 jaar geen sex gehad, we dachten ook dat het door de drukte/stress kwam in ons leven maar kom er nu gewoon achter dat de aantrekkingskracht bij mij compleet is verdwenen en of dit nog terug kan komen, ik weet het niet! Bij hem is de aantrekkingskracht niet verdwenen zegt hij.



Heb meer het idee dat we nu als vrienden of als broer-zus samenwonen. We zitten eigenlijk al een jaar of 6 in een echte sleur en we zijn beiden te lang te passief in onze relatie geweest. Ben een beetje bang dat het nu te laat is om nog aan onze relatie te werken. En het ergste is dat ik sinds twee maanden verliefd ben geworden op een ander, dat was een hele grote schok voor mij, had dit nooit verwacht. Er is niets gebeurd tussen mij en degene waar ik verliefd op ben, we hebben alleen elkaars hand vastgehouden. Maar nu zit ik met een heeeel groot probleem, ik heb mijn vriend verteld van mijn verliefdheid, hij is er erg van geschrokken maar begrijpt wel hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar ik weet niet wat ik moet doen.

Het probleem is nu dat hij (de ander) ook erg verliefd is op mij, hij wil zijn relatie van 9 jaar voor mij opgeven en met mij een nieuwe leven opbouwen. Zijn relatie schijnt ook al jaren niet meer goed te zitten.

Ik ben ook erg verliefd op hem maar ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Wat is wijs? Ik ben zo bang een verkeerde beslissing te maken. Het gras lijkt altijd groener aan de overkant daar ben ik me van bewust. De ander is zo aan het pushen, hij wil dat ik voor hem kies en kan maar niet begrijpen dat ik dit nog niet kan doen.



Het enge is dat ik erg veel raakvlakken met die ander heb, we hebben dezelfde toekomstperspectieven, heeeeeel veel gezamelijke interesses, de aantrekkingskracht is errug groot etc. We hebben eigenlijk meer samen dan mijn huidige vriend en ik. Ik heb ook nog nooit zoiets heftigs gevoeld, jeetje, weet nu eigenlijk pas echt verliefd zijn inhoudt. We zijn nu 2 maanden verder en ik kan nog steeds niet kiezen, de ander word er gek van en blijft maar op me inpraten.

Ik voel me verdoofd, ben bang een verkeerde beslissing te maken.

Werken aan mijn relatie vind ik momenteel erg moeilijk omdat het voelt alsof mijn hart verscheurd is nu. Op seksueel gebied er aan werken vind ik helemaal moeilijk want moet er nu echt niet aan denken om met mijn huidige vriend te vrijen, vooral niet op een geforceerde manier.



Ik weet niet meer wat ik doen moet, de ander lijkt zoooo mooi en een compleet pakket waar ik altijd van gedroomd heb maar is dat reden genoeg om mijn huidige relatie te verlaten en met die ander door te gaan? Wanneer weet je dat het te laat is om aan een relatie te werken. Heeft iemand een advies voor me, please?? Ik ben ten einde raad.



Eén advies aan TO: Meid, denk goed na en wacht niet te lang met het werken aan je relatie anders kan het weleens te laat zijn!



Sterkte met alles!

Trouwens, zit zelf ook in een crisis, dus dat werkt ook niet bepaald mee in onze relatie. Zit ook met de vraag 'Wie ben ik', wat wil ik?

Pffff zo vermoeiend!!

Heel herkenbaar!!!! Maar dan andersom.



Mijn (ex)vriend begon een jaar geleden ook met twijfelen aan alles, zijn werk, zijn omgeving en ook aan mij. Toen op dat moment hadden we gewoon naar relatietherapie moeten gaan.



Het liep al langer stroef, hij reisde veel voor zijn werk had veel stress en was vaak chagrijnig, ik ben heel gemakkelijk en heb altijd gedacht hij heeft last van een burn-out en heb hem gelaten! Op een gegeven moment ging hij voor zijn werk naar het buitenland en vanaf dag 1 dat hij terug was voelde ik dat er iets aan de hand was.



Ja hij was verliefd geworden op een ander.. of nou zij had hem de ogen geopend. In het begin was hij er van overtuigd dat dat gevoel wel weg zou gaan. Maar hij bleef contact houden met haar! 3 maanden heb ik geprobeerd alles er aan te doen om de relatie (van 10 jaar) te redden. Maar zodra de een verliefd wordt op een ander kun je aan die persoon gaan trekken en dan duw je hem/haar alleen maar verder van je af....



Het enige wat ik wil zeggen is, neem een time-out ga naar relatietherapie of wat dan ook, Sniperlady je hebt al twee maanden dat gevoel voor die ander.. ga een tijdje op jezelf om uit te zoeken of je je partner mist... en probeer ook geen contact te houden met die ander...Lukt je dat niet dan zegt dat toch genoeg.



Mijn partner wilde eigenlijk ook lekker rustig dingen uitzoeken voor zichzelf of zij het wel of niet voor hem was en hoopte dan vervolgens dat ik ook vanzelf wel in zou gaan zien dat de relatie voorbij was!! Helaas werkt dat zo niet want als je zo lang een relatie hebt dan voel je als partner dus echt wel wanneer het gevoel er wel of niet is. En je wilt elkaar geen pijn doen, nou aanmodderen doet veel meer pijn, dan blijft de onzekerheid bestaan en dat doet meer pijn dan de zekerheid die je krijgt als het over is!



Dus livingstone ga naar die relatietherapeut en neem die time-out voor jezelf. En als je zo met jezelf overhoop ligt waarom ga je dan niet naar de huisarts en laat je je doorverwijzen naar een psycholoog??

Het is makkelijk om te denken dat een relatie datgene is wat je tegenhoudt om de dingen te doen die je wil terwijl het vaak in feite jijzelf bent die die dingen tegenhoudt. Zeker als je het makkelijk hebt "opgeofferd" voor de relatie en hij dat niet van je vroeg.



Misschien is het goed om eens na te denken wat je nou precies mist in je leven en te kijken hoe je dat kunt veranderen. Als je leven vervullend is en je partner je daarin stimuleert en steunt kun je tot de ontdekking komen dat je relatie eigenlijk heel prettig en stabiel is. En de kern van het probleem niet je relatie maar jijzelf was, dat de sleur in de relatie meer een gevolg was van sleur in jezelf.



Dit hoeft niet, je kunt een relatie ontgroeien. Maar het kan zo zijn en dan is het de moeite waard dat eerst te onderzoeken, dan zie je vanzelf of je relatie je positieve energie geeft of alsnog teveel kost.

quote:livingstone schreef op 17 mei 2008 @ 16:43:



Over het seksgedeelte hebben we het wel eens gehad en we zijn het eens dat het anders moet, maar er gebeurt weinig. Hij denkt dat het komt omdat we het zo druk hebben nu, maar dat is niet de reden volgens mij. Ik denk dat we gewoon een beetje op elkaar zijn uitgekeken, ik bedoel wat voor spannends is er nog aan als je 4 jaar naast elkaar in bed ligt?

.



Livingstone, Ik heb niet alle reacties gelezen bij gebrek aan tijd, maar wou even op dit punt ingaan.

Moet seks voor jou per sé spannend zijn? Is het niet genoeg als het gewoon lekker en liefdevol is? Ik kan me vergissen, maar volgens mij zijn er inderdaad weinig relaties waarin de seks na vijf, tien of twintig jaar nog super-spannend is. Als je écht spannende seks wil, moet je voortdurend naar andere sekspartners op zoek. In een parenclub bijvoorbeeld.

Maar toch hoeft seks met dezelfde partner niet saai te zijn. Er zijn genoeg boeken te koop met tips daarover.

Livingstone, goed dat jullie gepraat hebben. Ik zit in bijna precies dezelfde situatie als jij. Alleen: als wij praten, en dan beloven we dingen aan elkaar (we gaan hier aan werken en we gaan dit doen op die manier), dan hoor ik altijd een stemmetje in mn achterhoofd dat zegt: Dat gaat toch niet lukken! En daarbij komt idd dat ik snel gevoelens heb voor andere mensen. En voel ik me al jaren opgesloten in mn relatie.



Rationeel gezien weet ik dat uitmaken het beste is. Maar emotioneel is dat een te grote stap voor ons allebei. Maar onze relatie wordt er nu niet beter op.... heel vervelend.



Jij sterkte ermee. Hopelijk gaat het nu de goede kant op in jullie relatie!

Hallo, ongelooflijk hoe herkenbaar dit allemaal is!

Door dit te lezen voel ik me gelukkig niet meer zo alleen... ik begin meer en meer te twijfelen aan lange relaties, is het niet zo dat je àltijd gaat twijfelen na een tijd én dat je ineens 'groener' gras ontmoet?



Ik ben een echte familiemens, wil heel graag kindjes, huisje, gezellig gezinnetje. Maar ik begin stilaan te twijfelen aan de mogelijkheid van zulke dingen: kan je nog voor 50 jaar samenblijven zoals mijn grootouders? Geven we het te snel op? Bleven de mensen vroeger langer bij elkaar omdat het een schande was als je uit elkaar ging? Zijn mensen gemaakt om een heel leven samen te blijven?



Zijn vragen waar ik fel mee bezig ben... Ik heb een relatie van langer dan 4 jaar. Herkenbaarheid van bijna tot geen seks, saai, sleur, elkaar zeer weinig zien (wonen niet samen), uit beleefdheid eens bellen. Als we elkaar dan zien is het meestal zàlig, dus dat maakt voor mij het idee dat onze "sleur" ligt aan het feit dat we elkaar niet veel zien (waarvan de reden vnl ligt bij zijn strenge ouders).



Nu zijn we van plan om volgend jaar samen te gaan wonen in een appartement. Nu denkt iedereen waarschijnlijk; wat een risico. Maar mss is in dit geval dat risico wel nodig...?



Wat de reactie hierboven betreft; zelf je leven in handen nemen, daar geloof ik stérk in. Jezelf geen beperkingen opleggen, als je iets wilt ervoor gaan, het is jouw leven... in een relatie moet je geven en nemen, maar het moet in evenwicht zijn! Bij mij is dat op het moment niet in evenwicht, maar ik geniet er wel van; ik heb het gevoel dat k vrijgezel ben, veel vrienden, veel ontdekken, veel leuke dingen doen...



groetjes, Y!

Hey Livingstone..

Ik weet dat het reeds lang geleden is dat u dit hebt geschreven, maar vandaag voelde ik me zo rot en googelde : ik voel me gevangen in mijn relatie, en ik kwam op deze site terecht..



Toen ik uw verhaal las, leek het alsof het mijn verhaal was. EXACT hetzelfde, maar ik ben een man, en mijn relatie is nu al 16 jaar.

Ik voel me al enkele jaren zoals jij, maar nu zit ik toch wel op het toppunt van het "gevangen gevoel".

De seks was wel nog goed tot 6 jaar terug ongeveer. Toen begon zij te werken en was ze altijd moe, en was het "klaarkomseks" in bed, s avonds, en nooit meer onverwachts. Behalve dan op vakantie.

Nog een heel groot verschil is dat ik een kindje heb, en nu is de tweede op komst... Ik weet niet meer wat ik moet doen, maar ik vrees dat ik, vooral om mijn kinderen een normaal leven te geven, voor de rest van mijn leven als een plant (vanbinnen dan toch) zal leven...

We hebben ook een huis gebouwd. Dus moesten we uit elkaar gaan komt die miserie er ook nog bij... en moeten we beiden terug van nul beginnen (financieel)...



Ik hou van mijn vriendin en zeeeker van mijn kindjes, maar ik vind het supersaai om bij mijn vriendin te blijven... En wat het nog erger maakt is dat ik nu iemand heb leren kennen waar ik verliefd op ben geworden. Ik ben niet iemand die snel verliefd wordt, maar ik voel iets dat ik in nog geen jaren meer heb gevoeld. Ik weet eigenlijk niet eens wat het is, want ik weet al lang niet meer wat verliefdheid met me doet...



Met het verhaal van "livingstone" in gedachten en mijn bijkomende problemen... wie kan mij helpen? Ik word stilletjes aan depressief...



Ik hoop hier een reactie op te krijgen..

Het is een vorm van een noodkreet dat ik hier uitroep...(

Heel herkenbaar dit allemaal.....



zit zelf ook in zo'n situatie, alleen zijn er bij ons dus ook net als bovenstaande kindjes in het spel.



Behalve dat ik ook zelf in een soort ik-crisis zit (loop na burnout en depressie bij psycholoog en komt hoop bovendrijven) wil ik ook gewoon 'rust' .... ik wil alles weer in eigen hand hebben, ik wil gewoon alleen verder.



-denk ik- ...



het is moeilijk te omschrijven allemaal, maar komt er op neer ook dat mijn oudste zoontje niet zo goed met papa overweg kan. Hij is ook niet zijn biologische vader, misschien speelt dat mee. Zoontje heeft (lopen nog in medimolen) waarschijnlijk NLD en DCD en is hooggevoelig. Hij voelt het ook dondersgoed aan allemaal wat mama voelt, denk ik.....

Daarom... maar wat doe ik mijn andere zoontje aan? Kan ik hem een gewoon gezinsleven ontnemen?



En komt bij dat ik niet weet hoe mijn partner gaat reageren, hij kan best wel eens gekke dingen gaan doen, als hij wéér opnieuw moet beginnen... (heeft al dochter uit andere relatie)

En we hebben óók nog eens een huis gekocht, jaar geleden....



kortom.... ik voel me zo gevangen.... het is zelfs zo dat ik overdag en 's nachts continu droom van een eigen plekje, allee nmet kids.... en dat terwijl vriendlief verder wel hartstikke lief is..



Maar ik wil me gewoon weer mooi voelen, weer vrouw voelen... begeerd worden, en niet als broer en zus naast elkaar leven!

Ik herken zoveel in de bovenstaande reacties



Ook ik heb "alles" wat mijn hartje begeert... maar toch voel ik me eenzaam....... eenzaam in mijn relatie, ben een paar jaar geleden erg verliefd geworden , zag naderhand wel dat dit meer een vlucht was, een heerlijke manier om het echte probleem maar niet onder ogen te zien. Dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde en was er dan ook stellig van overtuigd dat ik een enorme "flirt "ben of dat ik geen monogame genen heb.....nu jaren later weet ik dat dit niet zo is en dit een vlucht uit de werkelijkheid is, ben ook weer begonnen met roken ...ook een soort vlucht ,jezelf verhullen in een rookgordijn , ook ik zit tegen een depresie aan .... waarom ..ik heb alles geen schulden lieve man , die me op handen draagt drie fantastische kinderen, maar er mist iets ....pfffff wil niemand pijn doen , maar wil zo ook niet meer verder, hou ook van mezelf... hellllup

quote:livingstone schreef op 17 mei 2008 @ 16:43:

Ik moet inderdaad eens met hem praten. Ik heb ook het idee dat hij met zo'n beetje hetzelfde in zijn maag zit, maar ik ben bang voor wat er komen gaat.



Over het seksgedeelte hebben we het wel eens gehad en we zijn het eens dat het anders moet, maar er gebeurt weinig. Hij denkt dat het komt omdat we het zo druk hebben nu, maar dat is niet de reden volgens mij. Ik denk dat we gewoon een beetje op elkaar zijn uitgekeken, ik bedoel wat voor spannends is er nog aan als je 4 jaar naast elkaar in bed ligt?



Ik wil inderdaad mijn eigen leven weer een beetje meer oppakken, dat doe ik de laatste tijd sowieso al. Maar het lijkt of we nu alleen nog maar meer uit elkaar groeien. Tijdens het klussen gaat het trouwens wel heel goed, dat is dan wel weer gek. We kunnen goed samenwerken.Hoe denk jij dat mensen het volhouden om tig jaar samen te blijven? Je moet er elke dag energie in steken om het leuk te houden. Je kunt toch niet verwachten dat alles vanzelf gaat. Een relatie is investeren door tijd en energie aan elkaar te besteden en door gezamenlijk dingen te ondernemen. Niet alleen het huis verbouwen, maar ook tijd vrij maken voor ontspanning. Ik ben met m'n eerste vriend ook in de valkuil getrapt dat we te veel dingen apart van elkaar deden en te weinig samen. Zo groei je uit elkaar.

Hoi, het is heel erg herkenbaar. Ik heb zelf een relatie van 15 jaar. Sinds een aantal maanden ben ik heel erg gaan twijfelen. Is dit het? Passen we nog wel bij elkaar etc.

Je bent absoluut de enige niet. Zie ook het topic: Hoe beslis je of je samen verder wilt?Ik kan je verder weinig tips geven aangezien ik zelf ook nog steeds niet weet wat ik moet doen.

Oh ja, wat herkenbaar. Ik heb hier zelf ook een paar dagen geleden een topic over geopend.



Zoals ik in dat topic al heb vermeld,

Ik ben al ruim zeven jaar samen met mijn partner, waarvan we meer dan vier jaar samen wonen.

Sinds ongeveer een jaar heb ik een duidelijk 'is dit alles?'-gevoel. Ik vraag me af of ik nog wel gelukkig ben, terwijl ik hiervoor nog nooit problemen of ellende heb gehad met mijn vriend.



Ik weet het, het klinkt als een 'seven year itch'; daarom loop ik er ook al een jaar mee rond. Ik doe mijn best, probeer te wachten of het overwaait en te kijken of het gewoon aan mij ligt.

Maar helaas, ik ben inmiddels bijna een jaar verder, en het gevoel gaat niet weg en blijft aan me knagen.



De situatie is als volgt:

we hebben het best nog leuk samen, alleen lijkt het meer of we leven als broer en zus.



De seks is vrijwel verdwenen (1x per maand, terwijl ik wel meerdere keren per week zou willen), en dat het zo weinig is, komt van hem uit, hij heeft er niet zoveel behoefte aan. Hier heb ik al ontzettend vaak met hem over gepraat, maar dit levert niets op. Hij zegt dat er dan alleen maar meer druk op de ketel komt en als we het dan doen ben ik bang dat hij het alleen voor mij doet...

Hij houdt niet van tongzoenen (ik wel!), dus dat doet hij zelden, maar hij knuffelt me ontzettend vaak; vertelt me vaak hoe gek hij op me is en zo, maar ik mis toch iets... daarom heb ik ook stiekem wel eens vlinders bij andere mannen die mij wel zoenen en seks kunnen bieden....



We gaan bijna nooit meer samen iets leuks doen, hij gaat naar zijn werk en komt thuis en wil alleen tv kijken, terwijl ik dat best wel saai vind, elke dag van de week...

Als ik een keer iets leuks organiseer, vindt hij het meestal maar stom, en zelf komt hij niet met een betere optie...



We hebben ruzie over onzin-dingen, zoals het huishouden en het feit dat ik zo vaak weg ben (vind je het gek als het thuis zo saai is).

Ik heb een grote kinderwens en wil graag ooit trouwen, hij ziet dat eigenlijk beide niet zo zitten...





Ik voel me een beetje gevangen, terwijl ik wil vliegen als een vogel!





Tot zover de dingen die problematisch zijn.



Als dit het enige verhaal zou zijn, dan had ik mijn spullen allang gepakt.

Maar er zijn ook zoveel dingen van hem waar ik vreselijk veel van houd.

We hebben het goed samen,

kunnen altijd bij elkaar terecht,

we zijn een echt team,

ik voel me veilig en fijn bij hem,

ik hou echt van hem,

we knuffelen zoveel dat de vonken ervanaf spatten,

als we elkaar een nacht niet zien, missen we elkaar enorm,

we houden van dezelfde dingen en hebben tot op zekere hoogte dezelfde dromen en idealen,

ik word nog steeds warm van binnen als ik naar hem kijk,

ik kan goed met hem praten en lachen

en hij hoort echt bij mij.



Daar is dus mijn dilemma.

Ik wil zo aan de ene kant niet met hem verder, aan de andere kant kan ik echt niet leven zonder hem...



En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ellende die zou ontstaan als ik het uit zou maken (ons huis zou moeten worden verkocht, nieuwe woonruimte zoeken, familie over de zeik, vriendschappen die zullen verdwijnen...).

En praten met hem over dit probleem is eigenlijk ook niet echt een optie (zie het seks-verhaal, hij praat zelden over zijn gevoelens en vindt dat vreselijk om met mij te doen), ik wil hem ook niet bang maken want ik ben op dit moment echt niet van plan om bij hem weg te gaan, maar toch...



Ik ben blij dat ik hier gelijkgestemden vind. Ik kan namelijk niet bij mijn eigen vriendinnen terecht, omdat die inmiddels ook vrienden van hem zijn geworden... ons leven is zo verweven met elkaar...

Oooooo zo herkenbaar,

Mijn verhaal is zoals tara, alleen was de sex gedaald naar 1a2x per jaar en knuffelen kon nog, maar dan moest het van mij uit komen.

Mijn relatie duurde 16 jaar waarvan alleen de laatste 3 jaar het zo min werd.

Wij zijn bij elkaar weg gegaan , en heus dat is niet makkelijk, maar doorgaan was ook geen optie, je verliest jezelf en blijft hopen op betere tijden.

Wij moesten wel uit elkaar omdat er anders dingen echt stukgingen bij de één of de ander.

En nu sta ik hier, mezelf weer te vinden, en weet niet waar te beginnen , ook reuze irritant.

Dus ik begin klein en bouw mijn huisje weer op, probeer alles weer een plek te geven, en me weer thuis te voelen ergens.

Mijn ex is alrijd in mijn gedachte, en de twijfel of ik hier goed aan gedaan heb ook.

Het is hoe dan ook niet makkelijk, en ergens is bij mij de hoop gerezen dat we, als ik weer me goed voel en hij ook, er misschien wel weer een verlangen naar elkaar toe komt, en de vechtlust terug komt om het weer te proberen maar dan op een manier waar we samen gelukkig mee kunnen zijn.

Dit heeft tijd nodig, misschien wel jaren.

De breuk heeft dan ook niets te maken met het willen van een ander, sterker nog ik kan me geen toekomst zonder hem voorstellen, alleen zie ik het op het moment ook niet met hem .

Daarvoor zijn de toekomst visies teveel uitelkaar gegroeid.



Geloof me het doet zeer uit elkaar gaan terwijl je nog wel van elkaar houdt, maar bij elkaar blijven had betekent dat 1 van ons ongelukkig was geweest, en dat moet je ook niet willen.

In een relatie hoor je samen gelukkig te zijn .



dikke

Tara, uit jouw verhaal begrijp ik dat het initiatief om leuke dingen samen te doen vooral van jouw kant komt. Hij werkt en zet thuis de tv aan en vindt dat blijkbaar prima. Herkenbaar. Ik heb met m'n eerste vriend 4 jr samengewoond en hij was ook passief in onze relatie. Hij trok z'n eigen plan ipv samen dingen te ondernemen. Ik heb jarenlang gehoopt dat het zou veranderen. Ik heb er ook veel energie in gestoken. Tevergeefs.



Het is heel begrijpelijk dat je na een aantal jaar je geen leven zonder elkaar meer kan voorstellen en dat je levens verweven raken. Maar het 'gevaar' schuilt hem in het feit dat je je bij bepaalde dingen gaat neerleggen die je eig niet bevallen, terwijl je als je nu aan het begin vd relatie zou staan, mss andere keuzes zou maken. Als je te veel water bij de wijn doet kun je jezelf erin veliezen. En over thema's zoals kinderen is vlgs mij geen compromis mogelijk.

Grtz, My Way

Jullie weten dat dit topic 2 jaar oud is?



Er heeft alleen iemand in u- en daarna jij-termen 2 jaar later wat bij gezet.

Nee dat had ik niet gezien. Hihi, voor Livingstone is het misschien al niet meer aan de orde.



Grtz, My Way.