Relaties
alle pijlers
Enkel nog kommer en kwel?
zaterdag 20 februari 2010 om 13:03
Hallo allemaal,
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
zondag 21 februari 2010 om 01:29
Billie, dat herken ik ook weer. Ook stellen die juist zsm gaan trouwen, meestal vanuit de vrouw uit. Hoe sneller hoe beter, want dan is hij van mij. Dat klinkt helemaal niet 2010 maar zie ook vaak zo gaan. Mannen voor wie het allemaal niet zo hoeft dat lijkt sommige vrouwen wel extreem hasstig te maken
zondag 21 februari 2010 om 01:32
Lichtbron, in zo'n situatie ís het toch niet de makkelijkste weg om te scheiden? Het is op basis van een stukje tekst moeilijk oordelen en voor mij is het uitgangspunt dan wel dat je eerst vecht voor je vertrekt. Maar als ik dat schrijf en je hébt al gevochten, dan kun je dat advies toch gewoon naast je neerleggen?
Ik snap best hoor, dat het vervelend is om te horen als je zelf weet dat je je al zo lang eenzaam en ongelukkig voelt. Maar goed, als dat duidelijk is, dan zul je mij niet horen zeggen dat je koste wat kost bij elkaar moet blijven. En als dat niet duidelijk is, dan kan ik gewoon alsnog de plank misslaan. Ik pretendeer nergens dat mijn manier de beste is. En mocht dat zo overkomen, dan spijt me dat, want dat is niet mijn intentie.
Ik snap best hoor, dat het vervelend is om te horen als je zelf weet dat je je al zo lang eenzaam en ongelukkig voelt. Maar goed, als dat duidelijk is, dan zul je mij niet horen zeggen dat je koste wat kost bij elkaar moet blijven. En als dat niet duidelijk is, dan kan ik gewoon alsnog de plank misslaan. Ik pretendeer nergens dat mijn manier de beste is. En mocht dat zo overkomen, dan spijt me dat, want dat is niet mijn intentie.
zondag 21 februari 2010 om 01:41
quote:qwertu schreef op 21 februari 2010 @ 01:32:
Lichtbron, in zo'n situatie ís het toch niet de makkelijkste weg om te scheiden? Het is op basis van een stukje tekst moeilijk oordelen en voor mij is het uitgangspunt dan wel dat je eerst vecht voor je vertrekt. Maar als ik dat schrijf en je hébt al gevochten, dan kun je dat advies toch gewoon naast je neerleggen?
Ik snap best hoor, dat het vervelend is om te horen als je zelf weet dat je je al zo lang eenzaam en ongelukkig voelt. Maar goed, als dat duidelijk is, dan zul je mij niet horen zeggen dat je koste wat kost bij elkaar moet blijven. En als dat niet duidelijk is, dan kan ik gewoon alsnog de plank misslaan. Ik pretendeer nergens dat mijn manier de beste is. En mocht dat zo overkomen, dan spijt me dat, want dat is niet mijn intentie.
Ach,qwertu, misschien was ik ook wel een beetje jaloers op die mooie relatie die jij hebt..
maar je was zo fel het huwelijk aan het verdedigen dat ik echt eventjes dacht van ,nou,nou beetje minder kan ook wel hoor.
Nee,en ik weet dat je dat niet pretendeert. gelukkig heb ik meer van jou gelezen omdat te weten.
Maar ik vond dat relaas toen een beetje "too much" op dat moment..
Lichtbron, in zo'n situatie ís het toch niet de makkelijkste weg om te scheiden? Het is op basis van een stukje tekst moeilijk oordelen en voor mij is het uitgangspunt dan wel dat je eerst vecht voor je vertrekt. Maar als ik dat schrijf en je hébt al gevochten, dan kun je dat advies toch gewoon naast je neerleggen?
Ik snap best hoor, dat het vervelend is om te horen als je zelf weet dat je je al zo lang eenzaam en ongelukkig voelt. Maar goed, als dat duidelijk is, dan zul je mij niet horen zeggen dat je koste wat kost bij elkaar moet blijven. En als dat niet duidelijk is, dan kan ik gewoon alsnog de plank misslaan. Ik pretendeer nergens dat mijn manier de beste is. En mocht dat zo overkomen, dan spijt me dat, want dat is niet mijn intentie.
Ach,qwertu, misschien was ik ook wel een beetje jaloers op die mooie relatie die jij hebt..
maar je was zo fel het huwelijk aan het verdedigen dat ik echt eventjes dacht van ,nou,nou beetje minder kan ook wel hoor.
Nee,en ik weet dat je dat niet pretendeert. gelukkig heb ik meer van jou gelezen omdat te weten.
Maar ik vond dat relaas toen een beetje "too much" op dat moment..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 21 februari 2010 om 01:59
Waarom word het eigenlijk als slecht beschouwd als je kiest om weg te gaan en niet te (blijven) vechten?
Als dat voor sommige mensen gemakkelijker is of beter voelt om weg te gaan uit de relatie, is dat toch hun goed recht. Als ze er zelf vanovertuigd zijn dat ze zo gelukkiger zijn dan in een relatie, wie zijn de buitenstanders dan om te zeggen dat iemand percé moet blijven en ongelukkig zijn.
Dat 'men' moet vechten voor een relatie die alleen de partners ten volle begrijpen.
Als dat voor sommige mensen gemakkelijker is of beter voelt om weg te gaan uit de relatie, is dat toch hun goed recht. Als ze er zelf vanovertuigd zijn dat ze zo gelukkiger zijn dan in een relatie, wie zijn de buitenstanders dan om te zeggen dat iemand percé moet blijven en ongelukkig zijn.
Dat 'men' moet vechten voor een relatie die alleen de partners ten volle begrijpen.
zondag 21 februari 2010 om 02:13
En dan krijg ik een mailtje. Vandaag is het 15 jaar geleden dat ons meiske overleed. Zelfs nu nog zijn er mensen die er aan denken.
Het is inderdaad een zeldzaamheid dat wij nog bij elkaar zijn.
Ons meiske heeft zeven jaar gevochten tegen leukemie en het is zo oneerlijk dat ze niet heeft kunnen winnen. Ze wilde zo graag.
Vier was ze toen ze leukemie kreeg en 11 toen ze stierf.
We zijn door diepe dalen gegaan. Vooral toen mijn man ook nog darmkanker kreeg en vorig jaar bestraald moest worden, geopereerd, een stoma kreeg en aan de chemo moest. We wisten er teveel van. Gelukkig gaat het nu weer goed.
Het is inderdaad een zeldzaamheid dat wij nog bij elkaar zijn.
Ons meiske heeft zeven jaar gevochten tegen leukemie en het is zo oneerlijk dat ze niet heeft kunnen winnen. Ze wilde zo graag.
Vier was ze toen ze leukemie kreeg en 11 toen ze stierf.
We zijn door diepe dalen gegaan. Vooral toen mijn man ook nog darmkanker kreeg en vorig jaar bestraald moest worden, geopereerd, een stoma kreeg en aan de chemo moest. We wisten er teveel van. Gelukkig gaat het nu weer goed.
zondag 21 februari 2010 om 08:53
quote:marie_liselotte1981 schreef op 20 februari 2010 @ 22:06:
Ik kan er zelf nog niet over meepraten, ik heb pas sinds een jaar de allerleukste verkering. Mijn ouders daarentegen zijn al 33 jaar gelukkig getrouwd en mijn grootouders bijna 60. Zij zijn voor mij het voorbeeld dat ware liefde bestaat en dat je leven delen met de juiste persoon het mooiste is wat er is.Mijn ouders zijn inmiddels al 46 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar. Het kán idd wél. Maar... zij waren elkaars eerste liefde en hebben geen geschiedenis van verbroken relaties, bedrog, gedumpt worden etc. Als je eenmaal zelf regelmatig negatieve ervaringen in de liefde hebt gehad, ga je er ook vanzelf minder in investeren. De tegenpartij waarschijnlijk idem, dus de kansen dat er nog iets blijvends ontstaat dalen naarmate je ouder wordt.
Ik kan er zelf nog niet over meepraten, ik heb pas sinds een jaar de allerleukste verkering. Mijn ouders daarentegen zijn al 33 jaar gelukkig getrouwd en mijn grootouders bijna 60. Zij zijn voor mij het voorbeeld dat ware liefde bestaat en dat je leven delen met de juiste persoon het mooiste is wat er is.Mijn ouders zijn inmiddels al 46 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar. Het kán idd wél. Maar... zij waren elkaars eerste liefde en hebben geen geschiedenis van verbroken relaties, bedrog, gedumpt worden etc. Als je eenmaal zelf regelmatig negatieve ervaringen in de liefde hebt gehad, ga je er ook vanzelf minder in investeren. De tegenpartij waarschijnlijk idem, dus de kansen dat er nog iets blijvends ontstaat dalen naarmate je ouder wordt.
zondag 21 februari 2010 om 09:20
zondag 21 februari 2010 om 10:04
Zo, wat een boel reacties na zo een korte tijd.
Eerst en vooral, Zoebie, een dikke knuffel, fantastisch dat jullie als koppel zoveel tegenslag hebben kunnen verwerken, jullie hebben vast een erg sterke band met elkaar. Van zo'n verhalen krijg ik het, ondanks al het verdriet dat erachter zit, toch altijd een beetje warm vanbinnen.
Qwertu, je hebt erg mooie principes, die had ik ook. Ik was ervan overtuigd dat een relatie voor het leven was (ja hoor, je leest het goed, zelfs een relatie), en dat het huwelijk daarvan een logisch gevolg was. Nu ervaar ik echter dat het precies die instelling is (ik heb voor deze man gekozen dus ik ga ervoor) die ervoor zorgt dat ik een beetje in de problemen ben gekomen. En neen hoor, dan spreek ik niet over een half jaar twijfelen, dan spreek ik al over ruim 2 jaar in een relatie van 5 jaar. Onze relatie was, ook door de omstandigheden op dat moment, eigenlijk knokken van in het begin maar ik had echt het idee dat het gewoon moest, want je had voor elkaar gekozen (al is er van head over heals nooit of te nimmer sprake geweest). Mocht ik dat willen, wordt ik overigens geplaagd door andere gevoelens, maar daar doe ik niks mee, uit respect voor diegene waartegenover ik ooit een belofte heb gemaakt. Ik wil er alles aan doen om het toch nog te doen werken, maar een relatie die elke dag meer vechten is dan vreugde, dat is slopend voor jezelf. Als ik het allemaal zo'n beetje bekijk lijkt het alsof ik inderdaad getrouwd ben in (niet op dringend aandringen van mij overigens, ik durfde op dat moment geen neen te zeggen omdat dat niet van je verwacht wordt) de hoop dat het allemaal wel zou beteren. Ik sta nu op een volgend punt in mijn leven, en wil niet dezelfde fout maken met het krijgen van kinderen. Puur en keihard realisme dus, maar misschien is het beter zo dan dat ik (en ja, heel soms moet je toch ook een beetje aan jezelf denken) er de komende 50 jaar alleen maar ongelukkiger op wordt.
Los van die gevoelens ben ik er overigens nog steeds van overtuigd dat het leven je wel de juiste partner kan brengen, en dat je daarmee voor eeuwig en voor altijd gelukkig kan zijn. En ja, met die persoon zullen er ook bergen en dalen voor je liggen, maar (dan neem ik de woorden van iemand anders uit dit topic over) als de basis goed is, is niets onoverwinnelijk denk ik.
Eerst en vooral, Zoebie, een dikke knuffel, fantastisch dat jullie als koppel zoveel tegenslag hebben kunnen verwerken, jullie hebben vast een erg sterke band met elkaar. Van zo'n verhalen krijg ik het, ondanks al het verdriet dat erachter zit, toch altijd een beetje warm vanbinnen.
Qwertu, je hebt erg mooie principes, die had ik ook. Ik was ervan overtuigd dat een relatie voor het leven was (ja hoor, je leest het goed, zelfs een relatie), en dat het huwelijk daarvan een logisch gevolg was. Nu ervaar ik echter dat het precies die instelling is (ik heb voor deze man gekozen dus ik ga ervoor) die ervoor zorgt dat ik een beetje in de problemen ben gekomen. En neen hoor, dan spreek ik niet over een half jaar twijfelen, dan spreek ik al over ruim 2 jaar in een relatie van 5 jaar. Onze relatie was, ook door de omstandigheden op dat moment, eigenlijk knokken van in het begin maar ik had echt het idee dat het gewoon moest, want je had voor elkaar gekozen (al is er van head over heals nooit of te nimmer sprake geweest). Mocht ik dat willen, wordt ik overigens geplaagd door andere gevoelens, maar daar doe ik niks mee, uit respect voor diegene waartegenover ik ooit een belofte heb gemaakt. Ik wil er alles aan doen om het toch nog te doen werken, maar een relatie die elke dag meer vechten is dan vreugde, dat is slopend voor jezelf. Als ik het allemaal zo'n beetje bekijk lijkt het alsof ik inderdaad getrouwd ben in (niet op dringend aandringen van mij overigens, ik durfde op dat moment geen neen te zeggen omdat dat niet van je verwacht wordt) de hoop dat het allemaal wel zou beteren. Ik sta nu op een volgend punt in mijn leven, en wil niet dezelfde fout maken met het krijgen van kinderen. Puur en keihard realisme dus, maar misschien is het beter zo dan dat ik (en ja, heel soms moet je toch ook een beetje aan jezelf denken) er de komende 50 jaar alleen maar ongelukkiger op wordt.
Los van die gevoelens ben ik er overigens nog steeds van overtuigd dat het leven je wel de juiste partner kan brengen, en dat je daarmee voor eeuwig en voor altijd gelukkig kan zijn. En ja, met die persoon zullen er ook bergen en dalen voor je liggen, maar (dan neem ik de woorden van iemand anders uit dit topic over) als de basis goed is, is niets onoverwinnelijk denk ik.
zondag 21 februari 2010 om 10:10
quote:elninjoo schreef op 21 februari 2010 @ 08:53:
[...]
Mijn ouders zijn inmiddels al 46 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar. Het kán idd wél. Maar... zij waren elkaars eerste liefde en hebben geen geschiedenis van verbroken relaties, bedrog, gedumpt worden etc. Als je eenmaal zelf regelmatig negatieve ervaringen in de liefde hebt gehad, ga je er ook vanzelf minder in investeren. De tegenpartij waarschijnlijk idem, dus de kansen dat er nog iets blijvends ontstaat dalen naarmate je ouder wordt.
Dat ben ik niet met je eens. Ik ben ook geen 17 meer en heb aardig wat hartzeer gehad zoals een man die voor het gemak meer dan een jaar ook van de herenliefde hield en dat 'even vergeten' was te vertellen. Voor mij werd het een tripje soa poli en een flinke klap op mijn ego. Maar goed, ik wíl er ook graag in geloven omdat ik liefde mooi vind en mijn voorbeelden heb (en juist omdat ik geen 17 ben weet ik dat het niet altijd goed kan gaan). Ik begrijp je reactie wel hoor...daarnaast heb ik het er wel eens over met mijn moeder dat sommigen mensen gewoon de verkeerde trouwen.
@ Zobie, diep repect. Er zijn niet veel mensen die zoveel ellende samen kunnen doorstaan.
[...]
Mijn ouders zijn inmiddels al 46 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar. Het kán idd wél. Maar... zij waren elkaars eerste liefde en hebben geen geschiedenis van verbroken relaties, bedrog, gedumpt worden etc. Als je eenmaal zelf regelmatig negatieve ervaringen in de liefde hebt gehad, ga je er ook vanzelf minder in investeren. De tegenpartij waarschijnlijk idem, dus de kansen dat er nog iets blijvends ontstaat dalen naarmate je ouder wordt.
Dat ben ik niet met je eens. Ik ben ook geen 17 meer en heb aardig wat hartzeer gehad zoals een man die voor het gemak meer dan een jaar ook van de herenliefde hield en dat 'even vergeten' was te vertellen. Voor mij werd het een tripje soa poli en een flinke klap op mijn ego. Maar goed, ik wíl er ook graag in geloven omdat ik liefde mooi vind en mijn voorbeelden heb (en juist omdat ik geen 17 ben weet ik dat het niet altijd goed kan gaan). Ik begrijp je reactie wel hoor...daarnaast heb ik het er wel eens over met mijn moeder dat sommigen mensen gewoon de verkeerde trouwen.
@ Zobie, diep repect. Er zijn niet veel mensen die zoveel ellende samen kunnen doorstaan.
