Relaties
alle pijlers
Samenwonen valt tegen
woensdag 24 februari 2010 om 11:58
Hi lezers,
Ik ben een paar weken geleden gaan samenwonen met mijn vriend, in mijn appartement. De verhuizing ging soepel maar het samenwonen zelf valt tegen. Ik kan er niet tegen dat hij altijd binnen kan komen zetten, dat hij iedere nacht naast me ligt, dat zijn spullen er zijn, kortom dat hij in mijn huis lééft en dat ik mijn privacy kwijt ben. Ik ben helemaal gespannen iedere dag en zie er als een berg tegenop om 's avonds thuis te komen. Hij is net een week weggeweest om met vrienden te skieen en ik was dolgelukkig. Maar nu is hij weer terug. En woon ik dus samen. Mijn kleine fijne huis is niet meer van mij.
Ik besef dat het normaal is om wat moeite te hebben met aanpassen, en dat wennen tijd kost. Mijn vraag is echter: valt dit nog wel onder wennen, en zo ja, hoelang moet ik dit volhouden voordat ik kan zeggen dat hokken niks voor mij is?
Ik ben een paar weken geleden gaan samenwonen met mijn vriend, in mijn appartement. De verhuizing ging soepel maar het samenwonen zelf valt tegen. Ik kan er niet tegen dat hij altijd binnen kan komen zetten, dat hij iedere nacht naast me ligt, dat zijn spullen er zijn, kortom dat hij in mijn huis lééft en dat ik mijn privacy kwijt ben. Ik ben helemaal gespannen iedere dag en zie er als een berg tegenop om 's avonds thuis te komen. Hij is net een week weggeweest om met vrienden te skieen en ik was dolgelukkig. Maar nu is hij weer terug. En woon ik dus samen. Mijn kleine fijne huis is niet meer van mij.
Ik besef dat het normaal is om wat moeite te hebben met aanpassen, en dat wennen tijd kost. Mijn vraag is echter: valt dit nog wel onder wennen, en zo ja, hoelang moet ik dit volhouden voordat ik kan zeggen dat hokken niks voor mij is?
woensdag 24 februari 2010 om 12:02
Jeetje... dat is balen. Hebben jullie voor die tijd niet regelmatig een langere tijd (week/weken) bij elkaar 'gewoond', als proef? En heeft hij zijn huis opgegeven om met jou samen te gaan wonen? In dat geval lijkt het me helemaal moeilijk om te zeggen dat samenwonen niets voor jou is..
Ik weet wel dat ik niet meer wil samenwonen, om de redenen die jij ook noemt. Regelmatig tijd bij elkaar zijn is prima, maar ik ben ook erg gehecht aan mijn eigen vrijheid, omgeving en dingen doen.
Ik weet wel dat ik niet meer wil samenwonen, om de redenen die jij ook noemt. Regelmatig tijd bij elkaar zijn is prima, maar ik ben ook erg gehecht aan mijn eigen vrijheid, omgeving en dingen doen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 24 februari 2010 om 12:02
Oei, Mlle, dit klinkt als serieus wennen. Bedenk je of je je kunt voorstellen dat hij weer uit je leven is.
Bij ons was het de eerste weken juist een groot feest om altijd bij elkaar te zijn en dat het gewoon was dat we elkaar altijd hadden. Totdat we eraan gewend waren... Toen begon voor ons het echte wennen.
Maar goed: zoveel mensen, zoveel mogelijkheden. Bedenk goed wat je wilt. En bespreek het ook met hem. Wellicht heeft hij wel hetzelfde gevoel of kan hij rekening met jouw wensen houden. Veel succes! Samen.
Bij ons was het de eerste weken juist een groot feest om altijd bij elkaar te zijn en dat het gewoon was dat we elkaar altijd hadden. Totdat we eraan gewend waren... Toen begon voor ons het echte wennen.
Maar goed: zoveel mensen, zoveel mogelijkheden. Bedenk goed wat je wilt. En bespreek het ook met hem. Wellicht heeft hij wel hetzelfde gevoel of kan hij rekening met jouw wensen houden. Veel succes! Samen.
Volg je hart. Dat klopt.
woensdag 24 februari 2010 om 12:07
Ja, hij heeft zijn huis opgegeven voor het samenwonen. En nee, behalve gedurende de weekends en toen ik een week vrij was met Kerst hebben we niet eerst op proef samengewoond. Hij is gewoon leuk en relaxed en niet-irritant en dus dacht ik 'dat moet lukken'. Hopelijk lukt het ook, maar nu zie ik het even zwaar in...
woensdag 24 februari 2010 om 12:08
Misschien is er een middenweg mogelijk. Ik hou ook erg van wat me-time en een eigen plekje hebben. Is het mogelijk om een plekje voor jezelf te hebben in het huis? Een hobby kamer, of desnoods een bureau, computer of whatever je er het liefst in hebt met een kamerscherm, zodat je je in een kleine ruimte toch even kunt afzonderen? Of misschien kun je afspraken maken over hoeveel tijd jullie samen thuis doorbrengen? Mijn huisgenoot is regelmatig weg als ik een vrije dag heb (en andersom). Dan heb ik even wat tijd voor mezelf en vind ik het ook leuk als hij weer thuis komt. Maar ik zou er ook niet aan moeten denken altijd op elkaars lip te zitten.
Ik moet erbij zeggen dat ik daar veel minder moeite mee heb, als de ander lekker zelfstandig is en zijn eigen ding doet. Met het eerste vriendje waarmee ik samenwoonde vond ik het lastig gaan. Als die thuis zat wilde hij ook echt alles samen doen. Dat vond ik wat benauwend. Mijn huidige huisgenoot die gaat ff lekker computerspelletjes doen, een boek lezen, kortom, doet zijn eigen ding. En dan vind ik het ook niet zo'n bezwaar dat hij er is.
Het kan zijn dat je gewoon geen type bent voor samenwonen, maar misschien is het ook een kwestie van wennen en je wat meer focussen op de voordelen van samenwonen (die zijn er ongetwijfeld ook in jullie geval). Als je het echt ook na een tijdje wennen en met compromissen en middenwegen en naar de voordelen kijken heel erg vervelend vind, dan past misschien een lat-relatie gewoon beter bij je. Ook niets mis mee, dat hebben wel meer mensen (maar wel hopen dan dat je vriend dat ook ziet zitten...).
Ik moet erbij zeggen dat ik daar veel minder moeite mee heb, als de ander lekker zelfstandig is en zijn eigen ding doet. Met het eerste vriendje waarmee ik samenwoonde vond ik het lastig gaan. Als die thuis zat wilde hij ook echt alles samen doen. Dat vond ik wat benauwend. Mijn huidige huisgenoot die gaat ff lekker computerspelletjes doen, een boek lezen, kortom, doet zijn eigen ding. En dan vind ik het ook niet zo'n bezwaar dat hij er is.
Het kan zijn dat je gewoon geen type bent voor samenwonen, maar misschien is het ook een kwestie van wennen en je wat meer focussen op de voordelen van samenwonen (die zijn er ongetwijfeld ook in jullie geval). Als je het echt ook na een tijdje wennen en met compromissen en middenwegen en naar de voordelen kijken heel erg vervelend vind, dan past misschien een lat-relatie gewoon beter bij je. Ook niets mis mee, dat hebben wel meer mensen (maar wel hopen dan dat je vriend dat ook ziet zitten...).
woensdag 24 februari 2010 om 12:09
Hallo,
Wennen is normaal, maar wat jij beschrijft klinkt wel heel extreem naar mijn idee.
Ik ben net als Himalaya benieuwd of jullie eerder langere tijd bij elkaar zijn geweest?
Ben je een type die juist veel hecht aan privacy? Je beschrijft een klein fijn huis. Heb je wel genoeg ruimte voor 2 personen? Ook al ben je zo verliefd, je hebt wel ruimte nodig om je terug te kunnen trekken, om even alleen te zijn. In sommige situaties duurt dat even voordat je er achter komt. In jouw situatie komt dat misschien gelijk al.
Twijfel je ook aan je relatie, of is het puur het feit dat hij constant om je heen is? Heb je het al bespreekbaar gemaakt?
Wennen is normaal, maar wat jij beschrijft klinkt wel heel extreem naar mijn idee.
Ik ben net als Himalaya benieuwd of jullie eerder langere tijd bij elkaar zijn geweest?
Ben je een type die juist veel hecht aan privacy? Je beschrijft een klein fijn huis. Heb je wel genoeg ruimte voor 2 personen? Ook al ben je zo verliefd, je hebt wel ruimte nodig om je terug te kunnen trekken, om even alleen te zijn. In sommige situaties duurt dat even voordat je er achter komt. In jouw situatie komt dat misschien gelijk al.
Twijfel je ook aan je relatie, of is het puur het feit dat hij constant om je heen is? Heb je het al bespreekbaar gemaakt?
woensdag 24 februari 2010 om 12:11
quote:yathibiyya schreef op 24 februari 2010 @ 12:05:
Wat vervelend! Ik herken het alleen niet.
Waarom ben je/zijn jullie eigenlijk gaan samenwonen? (dit bedoel ik niet negatief, maar is een oprechte vraag) We hebben het allebei druk, vinden het heel leuk om bij elkaar te zijn maar het kwam er steeds te weinig van. Ik miste hem vaak, en hij mij ook. Door samen te gaan wonen zouden we in ieder geval samen in slaap kunnen vallen en meer tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Daarbij heb ik een heel fijn huis en hij voelt zich daar thuis. Zijn appartement was vies en duur en ik kwam daar niet graag. We hebben in een romantisch moment (ok, dronken, maar toch) besloten om samen te gaan wonen, de helft van mijn en zijn meubels gedumpt en alles bij elkaar gegooid. En nu... slik.
Wat vervelend! Ik herken het alleen niet.
Waarom ben je/zijn jullie eigenlijk gaan samenwonen? (dit bedoel ik niet negatief, maar is een oprechte vraag) We hebben het allebei druk, vinden het heel leuk om bij elkaar te zijn maar het kwam er steeds te weinig van. Ik miste hem vaak, en hij mij ook. Door samen te gaan wonen zouden we in ieder geval samen in slaap kunnen vallen en meer tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Daarbij heb ik een heel fijn huis en hij voelt zich daar thuis. Zijn appartement was vies en duur en ik kwam daar niet graag. We hebben in een romantisch moment (ok, dronken, maar toch) besloten om samen te gaan wonen, de helft van mijn en zijn meubels gedumpt en alles bij elkaar gegooid. En nu... slik.
woensdag 24 februari 2010 om 12:14
Tja, ik heb wel genoeg ruimte (voor innercity standards dan). er zijn 2 kamers, beiden groot genoeg om je in te vermaken. We hebben het zo ingedeeld dat je je kunt afzonderen om te werken, tv te kijken of te lezen zonder dat de ander in dezelfde ruimte is. Echt, it's perfect! Alleen ik word er dwangmatig en zwaar onrustig van. Hij is verder geen klever, maar lekker zelfstandig met veel eigen activiteiten. Daarom vind ik het ook zo erg dat ik er moeite mee heb..
woensdag 24 februari 2010 om 12:21
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt, al heb ik er zelf gelukkig geen last van gehad toen ik met vriend ging samen wonen.
Ik denk dat het vooral ligt aan het feit dat je jou ruimtes, die je op jou manier had ingericht en waar je tevreden over was, nu moet delen met vriendlief. Zijn spullen zijn waarschijnlijk 'extra' en 'erbij' en kennelijk moet je daar heel erg aan wennen. Het helpt misschien wel als jullie het meer jullie huis maken (ipv alleen jou huis). Ga wat schuiven met meubels oid, dat maakt de ruimtes voor jou ook 'nieuw', waardoor je wellicht ook makkelijker aan de nieuwe situatie went...
En praat idd met vriendlief over personal space die jij denkt nodig te hebben (en hij wellicht ook).
Mocht dit allemaal niet werken, dan zit er niets anders op dan (eerst nog een tijd) latten.
succes!
Ik denk dat het vooral ligt aan het feit dat je jou ruimtes, die je op jou manier had ingericht en waar je tevreden over was, nu moet delen met vriendlief. Zijn spullen zijn waarschijnlijk 'extra' en 'erbij' en kennelijk moet je daar heel erg aan wennen. Het helpt misschien wel als jullie het meer jullie huis maken (ipv alleen jou huis). Ga wat schuiven met meubels oid, dat maakt de ruimtes voor jou ook 'nieuw', waardoor je wellicht ook makkelijker aan de nieuwe situatie went...
En praat idd met vriendlief over personal space die jij denkt nodig te hebben (en hij wellicht ook).
Mocht dit allemaal niet werken, dan zit er niets anders op dan (eerst nog een tijd) latten.
succes!
woensdag 24 februari 2010 om 12:25
Het ziet er naar uit dat jullie wel alles gedaan hebben wat mogelijk is om privacy te hebben. Wat voor tijd redelijk is verschilt denk ik per persoon. Duurt het bij jou lang voor je aan veranderingen bent gewend? Hou je van veranderingen, of ben je meer een gewoontemens? Sommige mensen passen zich snel aan aan nieuwe situaties en anderen hebben daar wat meer tijd voor nodig. Ik kan me voorstellen dat het een beetje hopeloos voelt als je al zo'n beetje alles hebt gedaan, een zelfstandige leuke vriend hebt maar het nog zo voelt.
Denk je dat het komt doordat je het gevoel hebt niet helemaal jezelf te kunnen zijn? Voelen jullie je op je gemak bij elkaar of probeer je alles heel goed te doen als hij erbij is? Just guessing hoor... Je schrijft heel positief over je relatie/je vriend.
Denk je dat het komt doordat je het gevoel hebt niet helemaal jezelf te kunnen zijn? Voelen jullie je op je gemak bij elkaar of probeer je alles heel goed te doen als hij erbij is? Just guessing hoor... Je schrijft heel positief over je relatie/je vriend.
woensdag 24 februari 2010 om 12:28
Oei, dat herken ik helemaal niet. Ik vond het alleen maar heerlijk om samen te gaan wonen, vond alleen wonen een verschrikking.
Hoe was het eigenlijk vroeger, toen je bij je ouders woonde? Toen woonde je ook met meerdere mensen in een huis, had je daar ook problemen mee?
Kortom, wat zou het probleem kunnen zijn?
* Het moeten delen van je huis
* Het delen van een te klein huis
* De levensstijl van je vriend die niet matcht met de jouwe
Of toch iets anders?
Hoe was het eigenlijk vroeger, toen je bij je ouders woonde? Toen woonde je ook met meerdere mensen in een huis, had je daar ook problemen mee?
Kortom, wat zou het probleem kunnen zijn?
* Het moeten delen van je huis
* Het delen van een te klein huis
* De levensstijl van je vriend die niet matcht met de jouwe
Of toch iets anders?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
woensdag 24 februari 2010 om 12:31
Wow, Mlle, dit lijkt me een rotgevoel voor jou! Helaas (voor jou dan) herken ik het totaal niet maar misschien kan ik toch wat zinnige vragen stellen.
Weet je vriend hoe je je (ongeveer) voelt? Hoe voelt hij zich? Zie/heb je geen énkel voordeel fijn gevoel bij het samenwonen (zoals inderdaad het samen in slaap vallen enzo) of zijn er nog wel een paar lichtpuntjes? Misschien dat je je daar anders wat op kunt focussen terwijl je werkt aan een verandering van de situatie voor de negatievere gevoelens?
Misschien kun je voor jezelf ook nog wat meer preciseren wát er nu precies is waar je dwangmatig en onrustig van wordt zodat je weet waar je wat aan kunt doen. Of niet, want ik denk niet dat je dit maanden kunt volhouden...
Sterkte!
Weet je vriend hoe je je (ongeveer) voelt? Hoe voelt hij zich? Zie/heb je geen énkel voordeel fijn gevoel bij het samenwonen (zoals inderdaad het samen in slaap vallen enzo) of zijn er nog wel een paar lichtpuntjes? Misschien dat je je daar anders wat op kunt focussen terwijl je werkt aan een verandering van de situatie voor de negatievere gevoelens?
Misschien kun je voor jezelf ook nog wat meer preciseren wát er nu precies is waar je dwangmatig en onrustig van wordt zodat je weet waar je wat aan kunt doen. Of niet, want ik denk niet dat je dit maanden kunt volhouden...
Sterkte!
woensdag 24 februari 2010 om 13:08
Ja, vriend weet dat ik me zo voel en probeert daar relaxed over te zijn. Wil hem niet teveel laten merken dat ik het niet trek, want dan voelt hij zich wellicht helemaal niet meer welkom en dat is niet de bedoeling. Ik zal proberen de komende weken wat meer op de automatische piloot te gaan leven en me niet te druk te maken. Daarnaast wil ik de leuke dingen met hem blijven doen die we altijd al deden. Anders wordt het ook huishoudelijke burgerlijke bedoening, en dat vind ik dus niet leuk. Hopelijk wordt het ook allemaal wat makkelijker als het weer mooier wordt (langere avonden, buiten zitten) en dan ben ik ook weer meer van het sporten en buitenzijn. Ik ben er nog niet aan toe om weer te gaan latten, en denk ook niet dat onze relatie dat zou overleven eigenlijk...
woensdag 24 februari 2010 om 13:11
Oh ja, nog ter aanvulling: als kind (oudste van 5 kids) was ik al een einzelganger, daarna 10 jaar met huisgenoten gewoond. Dat ging prima, al houd ik wel van mijn privacy, maar ja, huisgenoten liggen niet iedere nacht naast je... Vervolgens eigen appartement gekocht waar ik he-le-maal verliefd op was. Daar woon ik nu 3 jaar alleen en dat beviel me prima. Samenwonen is voor mij dus puur iets romantisch (althans, dat hoopte ik ) en niet iets waar ik enorm op zat te wachten. Ik redde me prima alleen in m'n fijne huisje...
woensdag 24 februari 2010 om 13:13
Ik herken dit wel, al was ik dan bij hem ingetrokken en zo mijn eigen plek kwijtgeraakt. Ik moest vooral erg wennen aan het altijd bij elkaar zijn (moet je dan met elkaar praten, kun je een boek lezen?) en de "burgervertrutting" die bij ons snel intrad (d.w.z. vrijdagavond in de Vomar boodschappen doen i.p.v. samen naar de kroeg zoals daarvoor).
Uiteindelijk zijn wij weer terug naar een LAT-relatie gegaan, omdat ik het echt niet prettig vond en hoewel de relatie uiteindelijk over is gegaan, heeft de relatie hier niet onder geleden. In tegendeel zelfs, die bloeide weer op.
Uiteindelijk zijn wij weer terug naar een LAT-relatie gegaan, omdat ik het echt niet prettig vond en hoewel de relatie uiteindelijk over is gegaan, heeft de relatie hier niet onder geleden. In tegendeel zelfs, die bloeide weer op.
woensdag 24 februari 2010 om 13:19
Een collega van mij (man) is na 5 jaar relatie gaan samenwonen en na een klein jaar samenwonen is de relatie uiteindelijk verbroken. Men kon ook niet wennen aan t erg veel samen zijn.
Hier bleek dat er al wel twijfels waren bij het gaan samenwonen bij een van de partijen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij TO zit.
Hier bleek dat er al wel twijfels waren bij het gaan samenwonen bij een van de partijen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij TO zit.
woensdag 24 februari 2010 om 13:25
quote:prulleke schreef op 24 februari 2010 @ 13:19:
Een collega van mij (man) is na 5 jaar relatie gaan samenwonen en na een klein jaar samenwonen is de relatie uiteindelijk verbroken. Men kon ook niet wennen aan t erg veel samen zijn.
Hier bleek dat er al wel twijfels waren bij het gaan samenwonen bij een van de partijen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij TO zit.Nee, wij waren allebei behoorlijk enthousiast! En ik houd ook echt veel van hem. Maar die angst voor vertrutting herken ik wel, en dat wil ik ontzettend voorkomen. En dat is best lastig want we zijn eigenlijk hele brave mensen met nette banen enzo, dus het voelt echt alsof mijn jeugd/vrijheid nu definitief voorbij is...misschien is dat het wel. Zó volwassen en verstandig dat samenwonen, ik blokkeer gewoon.
Een collega van mij (man) is na 5 jaar relatie gaan samenwonen en na een klein jaar samenwonen is de relatie uiteindelijk verbroken. Men kon ook niet wennen aan t erg veel samen zijn.
Hier bleek dat er al wel twijfels waren bij het gaan samenwonen bij een van de partijen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij TO zit.Nee, wij waren allebei behoorlijk enthousiast! En ik houd ook echt veel van hem. Maar die angst voor vertrutting herken ik wel, en dat wil ik ontzettend voorkomen. En dat is best lastig want we zijn eigenlijk hele brave mensen met nette banen enzo, dus het voelt echt alsof mijn jeugd/vrijheid nu definitief voorbij is...misschien is dat het wel. Zó volwassen en verstandig dat samenwonen, ik blokkeer gewoon.
woensdag 24 februari 2010 om 13:36
Samenwonen staat toch niet gelijk aan vertrutting? dat heb je helemaal zélf in de hand...
Ik weet voor mezelf gewoon dat ik niet meer wil samenwonen. Ik woon nu 15 jaar alleen en moet er niet aan denken als ik na een drukke werkdag "mijn" ruimte (die ik nodig heb) zou moeten delen.
Dus als ik een nieuwe partner ontmoet, zal ik dat ook duidelijk maken, ik wil LATTEN.
Ik weet voor mezelf gewoon dat ik niet meer wil samenwonen. Ik woon nu 15 jaar alleen en moet er niet aan denken als ik na een drukke werkdag "mijn" ruimte (die ik nodig heb) zou moeten delen.
Dus als ik een nieuwe partner ontmoet, zal ik dat ook duidelijk maken, ik wil LATTEN.
woensdag 24 februari 2010 om 13:37
quote:Mlle_j schreef op 24 februari 2010 @ 13:25:
[...]
Nee, wij waren allebei behoorlijk enthousiast! En ik houd ook echt veel van hem. Maar die angst voor vertrutting herken ik wel, en dat wil ik ontzettend voorkomen. En dat is best lastig want we zijn eigenlijk hele brave mensen met nette banen enzo, dus het voelt echt alsof mijn jeugd/vrijheid nu definitief voorbij is...misschien is dat het wel. Zó volwassen en verstandig dat samenwonen, ik blokkeer gewoon.
Precies dáárom vroeg ik je of je kunt preciseren waar nu je probleem echt zit. Als het 'alleen maar' hierom gaat, lijkt mij namelijk dat je het prima moet kunnen overwinnen.
Ik hoef je toch niet te vertellen dat ik heel veel mensen ken die absoluut nie tverstandig en volwassen zijn maar al járen samenwonen? (en andersom trouwens ook). Hebben jullie eigenlijk veel gepraat over hoe je het samenwonen vorm wilt geven? wat je belangrijk vindt om samen te gaan/blijven doen? Dat soort dingen zeg maar.
Anders zou ik dáár gauw maar eens aan beginnen, samen praten over hoe je je leven wilt inrichten, wat je belangrijk vindt hierin, enzovoort. Zou dat niet al helpen?
(en bedenk nú iets jeugdigs en onvolwassens wat je vanavond kunt doen en meld je morgen ziek om je kater uit te slapen! )
[...]
Nee, wij waren allebei behoorlijk enthousiast! En ik houd ook echt veel van hem. Maar die angst voor vertrutting herken ik wel, en dat wil ik ontzettend voorkomen. En dat is best lastig want we zijn eigenlijk hele brave mensen met nette banen enzo, dus het voelt echt alsof mijn jeugd/vrijheid nu definitief voorbij is...misschien is dat het wel. Zó volwassen en verstandig dat samenwonen, ik blokkeer gewoon.
Precies dáárom vroeg ik je of je kunt preciseren waar nu je probleem echt zit. Als het 'alleen maar' hierom gaat, lijkt mij namelijk dat je het prima moet kunnen overwinnen.
Ik hoef je toch niet te vertellen dat ik heel veel mensen ken die absoluut nie tverstandig en volwassen zijn maar al járen samenwonen? (en andersom trouwens ook). Hebben jullie eigenlijk veel gepraat over hoe je het samenwonen vorm wilt geven? wat je belangrijk vindt om samen te gaan/blijven doen? Dat soort dingen zeg maar.
Anders zou ik dáár gauw maar eens aan beginnen, samen praten over hoe je je leven wilt inrichten, wat je belangrijk vindt hierin, enzovoort. Zou dat niet al helpen?
(en bedenk nú iets jeugdigs en onvolwassens wat je vanavond kunt doen en meld je morgen ziek om je kater uit te slapen! )
woensdag 24 februari 2010 om 13:47
quote:Kastanjez schreef op 24 februari 2010 @ 13:37:
[...]
Precies dáárom vroeg ik je of je kunt preciseren waar nu je probleem echt zit. Als het 'alleen maar' hierom gaat, lijkt mij namelijk dat je het prima moet kunnen overwinnen.
Ik hoef je toch niet te vertellen dat ik heel veel mensen ken die absoluut nie tverstandig en volwassen zijn maar al járen samenwonen? (en andersom trouwens ook). Hebben jullie eigenlijk veel gepraat over hoe je het samenwonen vorm wilt geven? wat je belangrijk vindt om samen te gaan/blijven doen? Dat soort dingen zeg maar.
Anders zou ik dáár gauw maar eens aan beginnen, samen praten over hoe je je leven wilt inrichten, wat je belangrijk vindt hierin, enzovoort. Zou dat niet al helpen?
(en bedenk nú iets jeugdigs en onvolwassens wat je vanavond kunt doen en meld je morgen ziek om je kater uit te slapen! )
ja we hebben daar zeker wel over gepraat, maar dat neemt niet weg dat het ontzettend volwassen en... definitief voelt. Die stap heb ik ook willens en wetens genomen maar het voelt wel heftiger dan ik dacht.
What's next, trouwen, kinderen, huis met een tuin? Deeltijd werken, twintig kilo aankomen, midlifecrisis? Nee flauw, maar ik heb denk ik moeite met het aanvaarden van het (op zichzelf geweldige) idee dat ik mijn leven met iemand deel. En dus bang dat het tegenvalt, dat het saai is, dat ik mezelf niet meer kan zijn. Damn, ik heb NU al een midlifecrisis!
[...]
Precies dáárom vroeg ik je of je kunt preciseren waar nu je probleem echt zit. Als het 'alleen maar' hierom gaat, lijkt mij namelijk dat je het prima moet kunnen overwinnen.
Ik hoef je toch niet te vertellen dat ik heel veel mensen ken die absoluut nie tverstandig en volwassen zijn maar al járen samenwonen? (en andersom trouwens ook). Hebben jullie eigenlijk veel gepraat over hoe je het samenwonen vorm wilt geven? wat je belangrijk vindt om samen te gaan/blijven doen? Dat soort dingen zeg maar.
Anders zou ik dáár gauw maar eens aan beginnen, samen praten over hoe je je leven wilt inrichten, wat je belangrijk vindt hierin, enzovoort. Zou dat niet al helpen?
(en bedenk nú iets jeugdigs en onvolwassens wat je vanavond kunt doen en meld je morgen ziek om je kater uit te slapen! )
ja we hebben daar zeker wel over gepraat, maar dat neemt niet weg dat het ontzettend volwassen en... definitief voelt. Die stap heb ik ook willens en wetens genomen maar het voelt wel heftiger dan ik dacht.
What's next, trouwen, kinderen, huis met een tuin? Deeltijd werken, twintig kilo aankomen, midlifecrisis? Nee flauw, maar ik heb denk ik moeite met het aanvaarden van het (op zichzelf geweldige) idee dat ik mijn leven met iemand deel. En dus bang dat het tegenvalt, dat het saai is, dat ik mezelf niet meer kan zijn. Damn, ik heb NU al een midlifecrisis!
