Relaties
alle pijlers
Wat betekent dit....
zondag 21 februari 2010 om 13:53
Na 10 jaar samen zijn en 2 lieve kindjes verder heb ik afgelopen vrijdag mijn vriend ten huwelijk gevraagd.
Ik had een taxi besteld die ons naar een luxe restaurant bracht, heerlijk gegeten. Met de kok besproken dat ik het aanzoek zou doen tussen het hoofgerecht en nagerecht. Daarna zou een spetterend dessert komen.
Had het heel intiem geregeld allemaal en op een lieve, eerlijke bescheiden manier hem gevraagd. Met de vraag of hij in 2012 met me wilde trouwen (onder het mom van 12,5 jaar samen)
Zijn antwoord: je overvalt me wel, misschien.... ik ben er niet aan toe....het is te snel na het krijgen van onze kindjes (jongste 2,5 mnd) Maar lees goed ik wil trouwen in 2012!!!!
Wat moet ik hiermee, er is verder niet meer over gesproken... hij vond het heel sneu voor me dat ik dit allemaal zo heb geregeld maar meer kan hij er niet van maken...
Ik voel me KUT!!!!
Ik had een taxi besteld die ons naar een luxe restaurant bracht, heerlijk gegeten. Met de kok besproken dat ik het aanzoek zou doen tussen het hoofgerecht en nagerecht. Daarna zou een spetterend dessert komen.
Had het heel intiem geregeld allemaal en op een lieve, eerlijke bescheiden manier hem gevraagd. Met de vraag of hij in 2012 met me wilde trouwen (onder het mom van 12,5 jaar samen)
Zijn antwoord: je overvalt me wel, misschien.... ik ben er niet aan toe....het is te snel na het krijgen van onze kindjes (jongste 2,5 mnd) Maar lees goed ik wil trouwen in 2012!!!!
Wat moet ik hiermee, er is verder niet meer over gesproken... hij vond het heel sneu voor me dat ik dit allemaal zo heb geregeld maar meer kan hij er niet van maken...
Ik voel me KUT!!!!
zondag 21 februari 2010 om 20:32
zondag 21 februari 2010 om 20:35
quote:iris1969 schreef op 21 februari 2010 @ 19:15:
[...]
Hij zegt vaagjes "dat het te snel gaat" en vervolgens komt het er niet meer op terug, terwijl hij weet dat TO gekwetst is. Dat noem ik niet eerlijk, al begrijp ik hem wel. Hij is waarschijnlijk volkomen overvallen door dit aanzoek en wilde niet bot NEE zeggen, maar het lijkt me wel beter als ze dit nu eens grondig gaan uitpraten.
Ik kan me voorstellen dat hij wat langer wil nadenken over zijn eigen ideeën, haar ideeën en zijn gevoel, voordat hij hier op terug komt bij haar. Hij is overvallen hierdoor, het ging in tegen zijn eigen wensen.. ik zou ook langer tijd nodig hebben.
Dwz, als mijn vriend me ten huwelijk vraagt terwijl ik had aangegeven niet te willen trouwen, dan heb ik ook even tijd nodig om dingen op een rijtje te zetten, want... hoort hij me wel? Begrijpt hij me wel? Neemt hij me überhaupt wel serieus?
[...]
Hij zegt vaagjes "dat het te snel gaat" en vervolgens komt het er niet meer op terug, terwijl hij weet dat TO gekwetst is. Dat noem ik niet eerlijk, al begrijp ik hem wel. Hij is waarschijnlijk volkomen overvallen door dit aanzoek en wilde niet bot NEE zeggen, maar het lijkt me wel beter als ze dit nu eens grondig gaan uitpraten.
Ik kan me voorstellen dat hij wat langer wil nadenken over zijn eigen ideeën, haar ideeën en zijn gevoel, voordat hij hier op terug komt bij haar. Hij is overvallen hierdoor, het ging in tegen zijn eigen wensen.. ik zou ook langer tijd nodig hebben.
Dwz, als mijn vriend me ten huwelijk vraagt terwijl ik had aangegeven niet te willen trouwen, dan heb ik ook even tijd nodig om dingen op een rijtje te zetten, want... hoort hij me wel? Begrijpt hij me wel? Neemt hij me überhaupt wel serieus?
zondag 21 februari 2010 om 22:40
zondag 21 februari 2010 om 23:18
Iris, ik vind je een hele wijze en lieve bijdrage hebben.
En ik ben het helemaal met je eens.
TO: ik kan mij reuze voorstellen dat je je ontzettend k.t voelt na deze actie. Maar probeer het eens van de andere kant te bekijken. Je vriend houdt duidelijk veel van je. De zaken zijn goed geregeld via het geregistreerde partnerschap.
Daarnaast blijft hij zijn principes trouw.
Ik denk dat je een wereldvent hebt getroffen en wees gelukkig met wat je hebt!
Praat met hen en vooral: luister naar zijn bezwaren.
Misschien kunnen jullie op een andere manier elkaar tegemoet komen?
En ik ben het helemaal met je eens.
TO: ik kan mij reuze voorstellen dat je je ontzettend k.t voelt na deze actie. Maar probeer het eens van de andere kant te bekijken. Je vriend houdt duidelijk veel van je. De zaken zijn goed geregeld via het geregistreerde partnerschap.
Daarnaast blijft hij zijn principes trouw.
Ik denk dat je een wereldvent hebt getroffen en wees gelukkig met wat je hebt!
Praat met hen en vooral: luister naar zijn bezwaren.
Misschien kunnen jullie op een andere manier elkaar tegemoet komen?
maandag 22 februari 2010 om 09:51
maandag 22 februari 2010 om 14:27
Trouwen is al vaker ter sprake gekomen en partner van TO geeft steevast aan dat niet te willen.
TO legt zich daar niet bij neer "Ik kan me niet voorstellen dat iemand met wie je al 10 jaar een relatie hebt en al twee kids, niet wil trouwen" en duwt haar idee door.
Ze zet haar partner publiekelijk voor het blok.
Er zijn relaties kapot gegaan door minder .......
TO legt zich daar niet bij neer "Ik kan me niet voorstellen dat iemand met wie je al 10 jaar een relatie hebt en al twee kids, niet wil trouwen" en duwt haar idee door.
Ze zet haar partner publiekelijk voor het blok.
Er zijn relaties kapot gegaan door minder .......
maandag 22 februari 2010 om 16:37
als hij niet wil trouwen dan wil hij niet trouwen. Het zou hem sieren om TO te bedanken voor de moeite die genomen is en uit te leggen waarom hij niet wil trouwen en daarmee basta.
Kan je jammer vinden, kan je van balen.. Maar jullie zijn toch al een setje, geregistreerd partnerschap en alles.. Wat voegt trouwen dan nog toe ? Het feest ? De jurk ? Hou je dan meer van hem of omgekeerd.. Is hij een betere vader als hij getrouwd is met je ?
Ik ben nu 14 jaar getrouwd (of was het al 15.. ).. wij deden om het gedoe rondom kinderen in 1 keer opgelost te hebben. Desdtijds bestond geregistreerd partnerschap nog niet , misschien hadden we anders die vorm gekozen. Polderman vond trouwen op zich prima maar dan wel zonder al die poespas en zo geschiedde
. En ja.. ik heb zijn achternaam aangenomen omdat ik nou niet bepaald gehecht ben aan mijn meisjesnaam (die ik wel gebruik maar niet in mijn getrouwde hoedanigheid).
Kan je jammer vinden, kan je van balen.. Maar jullie zijn toch al een setje, geregistreerd partnerschap en alles.. Wat voegt trouwen dan nog toe ? Het feest ? De jurk ? Hou je dan meer van hem of omgekeerd.. Is hij een betere vader als hij getrouwd is met je ?
Ik ben nu 14 jaar getrouwd (of was het al 15.. ).. wij deden om het gedoe rondom kinderen in 1 keer opgelost te hebben. Desdtijds bestond geregistreerd partnerschap nog niet , misschien hadden we anders die vorm gekozen. Polderman vond trouwen op zich prima maar dan wel zonder al die poespas en zo geschiedde
. En ja.. ik heb zijn achternaam aangenomen omdat ik nou niet bepaald gehecht ben aan mijn meisjesnaam (die ik wel gebruik maar niet in mijn getrouwde hoedanigheid).
zaterdag 27 februari 2010 om 12:07
Hier ben ik weer even, lees dat er wat verwarring ontstaan is...
ik had gevraagd of hij met mij wilde trouwen in 2010...dan zijn we 12 jaar samen. Nu 2010 zijn we 10 jaar samen.
Het is alweer een paar dagen geleden en het is allemaal wat gezakt bij ons. Moet eerlijk zeggen dat ik jullie reacties best wel heftig vind. Maar ook wel eerlijk natuurlijk.
Heb alles doorgelezen en over nagedacht.
Het aanzoek was zeker geen eigenbelang laat ik dat voorop stellen, daarnaast zie ik het trouwen ook niet als een must maar als iets moois en feestelijks. Ook zie ik het huwelijk in ons geval ook niet iets als "vanaf nu is het goed want nu ben ik getrouwd"... ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen en of dat nu moet op een bruilof met 100 man of met 10 dat maakt me niet uit. Ik doe het ook niet voor de jurk of een dag in het middelpunt staan. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik zou gewoon een mooi feest willen waarop beste vrienden en familie bij elkaar zijn en wij elkaar "ja" toezeggen. Ja waarop zul je dan vragen; na mijn idee op alles wat we samen hebben beleefd en hebben, en dan nog 100 jaar van hetzelfde!!
Ik snap ook dat hij het niet ziet zitten, en er mensen hier tussen zitten die dat ook zo vinden. Trouwen is iets van de oude stempel misschien. Zoals iemand schreef "welkom in 2010" vind ik wat flauw...er zijn nog steeds mensen die trouwen omdat ze dat graag willen...
Ik respecteer zijn mening, heb dat altijd gedaan, daarom hebben we er ook geen ruzie over gemaakt. Wat ik als openingstopic heb geschreven was mijn eigen schrik. frustratie, teleurstelling dat hij het toch echt niet wil...
De communicatie tussen ons is goed, en is al 10 jaar goed. Maar ik was oprecht nieuwsgierig of hij het echt meende dat hij niet wil trouwen...daarom heb ik het toch gevraagd! Ik heb hem zeker niet publiekelijk voor het blok gezet, had een nette tafel gereserveerd met veel privacy. Niemand heeft er ook maar iets van gemerkt.
We hebben gepraat. Hij vind het niet nodig maar zegt het me eigenlijk ook niet te willen ontnemen. Maar 2012 ziet hij niet zitten. Heb hem eerlijk gezegt dat ik het jammer vind maar ook snap dat hij het niet wil. Mede ook dankzij een aantal van jullie reacties. Heb me erbij neergelegt dat we misschien nooit zullen trouwen. Heb eerder geschreven dat het misschien consquenties zou hebben voor onze relatie, daar kom ik op terug. Zo'n dag weegt absoluut niet op tegen de 10 jaar die wij al samen hebben meegemaakt en de 2 lieve kindjes die we hebben. Excuses...
Heb wat een aantal van jullie zeiden een eerlijke man waar ik trots op moet zijn. Dat ben ik ook.
ik had gevraagd of hij met mij wilde trouwen in 2010...dan zijn we 12 jaar samen. Nu 2010 zijn we 10 jaar samen.
Het is alweer een paar dagen geleden en het is allemaal wat gezakt bij ons. Moet eerlijk zeggen dat ik jullie reacties best wel heftig vind. Maar ook wel eerlijk natuurlijk.
Heb alles doorgelezen en over nagedacht.
Het aanzoek was zeker geen eigenbelang laat ik dat voorop stellen, daarnaast zie ik het trouwen ook niet als een must maar als iets moois en feestelijks. Ook zie ik het huwelijk in ons geval ook niet iets als "vanaf nu is het goed want nu ben ik getrouwd"... ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen en of dat nu moet op een bruilof met 100 man of met 10 dat maakt me niet uit. Ik doe het ook niet voor de jurk of een dag in het middelpunt staan. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik zou gewoon een mooi feest willen waarop beste vrienden en familie bij elkaar zijn en wij elkaar "ja" toezeggen. Ja waarop zul je dan vragen; na mijn idee op alles wat we samen hebben beleefd en hebben, en dan nog 100 jaar van hetzelfde!!
Ik snap ook dat hij het niet ziet zitten, en er mensen hier tussen zitten die dat ook zo vinden. Trouwen is iets van de oude stempel misschien. Zoals iemand schreef "welkom in 2010" vind ik wat flauw...er zijn nog steeds mensen die trouwen omdat ze dat graag willen...
Ik respecteer zijn mening, heb dat altijd gedaan, daarom hebben we er ook geen ruzie over gemaakt. Wat ik als openingstopic heb geschreven was mijn eigen schrik. frustratie, teleurstelling dat hij het toch echt niet wil...
De communicatie tussen ons is goed, en is al 10 jaar goed. Maar ik was oprecht nieuwsgierig of hij het echt meende dat hij niet wil trouwen...daarom heb ik het toch gevraagd! Ik heb hem zeker niet publiekelijk voor het blok gezet, had een nette tafel gereserveerd met veel privacy. Niemand heeft er ook maar iets van gemerkt.
We hebben gepraat. Hij vind het niet nodig maar zegt het me eigenlijk ook niet te willen ontnemen. Maar 2012 ziet hij niet zitten. Heb hem eerlijk gezegt dat ik het jammer vind maar ook snap dat hij het niet wil. Mede ook dankzij een aantal van jullie reacties. Heb me erbij neergelegt dat we misschien nooit zullen trouwen. Heb eerder geschreven dat het misschien consquenties zou hebben voor onze relatie, daar kom ik op terug. Zo'n dag weegt absoluut niet op tegen de 10 jaar die wij al samen hebben meegemaakt en de 2 lieve kindjes die we hebben. Excuses...
Heb wat een aantal van jullie zeiden een eerlijke man waar ik trots op moet zijn. Dat ben ik ook.
zaterdag 27 februari 2010 om 12:27
quote:Hanneslove5 schreef op 27 februari 2010 @ 12:07:
Hier ben ik weer even, lees dat er wat verwarring ontstaan is...
ik had gevraagd of hij met mij wilde trouwen in 2010...dan zijn we 12 jaar samen. Nu 2010 zijn we 10 jaar samen.
Het is alweer een paar dagen geleden en het is allemaal wat gezakt bij ons. Moet eerlijk zeggen dat ik jullie reacties best wel heftig vind. Maar ook wel eerlijk natuurlijk.
Heb alles doorgelezen en over nagedacht.
Het aanzoek was zeker geen eigenbelang laat ik dat voorop stellen, daarnaast zie ik het trouwen ook niet als een must maar als iets moois en feestelijks. Ook zie ik het huwelijk in ons geval ook niet iets als "vanaf nu is het goed want nu ben ik getrouwd"... ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen en of dat nu moet op een bruilof met 100 man of met 10 dat maakt me niet uit. Ik doe het ook niet voor de jurk of een dag in het middelpunt staan. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik zou gewoon een mooi feest willen waarop beste vrienden en familie bij elkaar zijn en wij elkaar "ja" toezeggen. Ja waarop zul je dan vragen; na mijn idee op alles wat we samen hebben beleefd en hebben, en dan nog 100 jaar van hetzelfde!!
Ik snap ook dat hij het niet ziet zitten, en er mensen hier tussen zitten die dat ook zo vinden. Trouwen is iets van de oude stempel misschien. Zoals iemand schreef "welkom in 2010" vind ik wat flauw...er zijn nog steeds mensen die trouwen omdat ze dat graag willen...
Ik respecteer zijn mening, heb dat altijd gedaan, daarom hebben we er ook geen ruzie over gemaakt. Wat ik als openingstopic heb geschreven was mijn eigen schrik. frustratie, teleurstelling dat hij het toch echt niet wil...
De communicatie tussen ons is goed, en is al 10 jaar goed. Maar ik was oprecht nieuwsgierig of hij het echt meende dat hij niet wil trouwen...daarom heb ik het toch gevraagd! Ik heb hem zeker niet publiekelijk voor het blok gezet, had een nette tafel gereserveerd met veel privacy. Niemand heeft er ook maar iets van gemerkt.
We hebben gepraat. Hij vind het niet nodig maar zegt het me eigenlijk ook niet te willen ontnemen. Maar 2012 ziet hij niet zitten. Heb hem eerlijk gezegt dat ik het jammer vind maar ook snap dat hij het niet wil. Mede ook dankzij een aantal van jullie reacties. Heb me erbij neergelegt dat we misschien nooit zullen trouwen. Heb eerder geschreven dat het misschien consquenties zou hebben voor onze relatie, daar kom ik op terug. Zo'n dag weegt absoluut niet op tegen de 10 jaar die wij al samen hebben meegemaakt en de 2 lieve kindjes die we hebben. Excuses...
Heb wat een aantal van jullie zeiden een eerlijke man waar ik trots op moet zijn. Dat ben ik ook.Nog even aanpassen? Ik denk dat je 2012 bedoelt? Geen commentaar hoor, maar nu is je verhaal nog steeds verwarrend...
Hier ben ik weer even, lees dat er wat verwarring ontstaan is...
ik had gevraagd of hij met mij wilde trouwen in 2010...dan zijn we 12 jaar samen. Nu 2010 zijn we 10 jaar samen.
Het is alweer een paar dagen geleden en het is allemaal wat gezakt bij ons. Moet eerlijk zeggen dat ik jullie reacties best wel heftig vind. Maar ook wel eerlijk natuurlijk.
Heb alles doorgelezen en over nagedacht.
Het aanzoek was zeker geen eigenbelang laat ik dat voorop stellen, daarnaast zie ik het trouwen ook niet als een must maar als iets moois en feestelijks. Ook zie ik het huwelijk in ons geval ook niet iets als "vanaf nu is het goed want nu ben ik getrouwd"... ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen en of dat nu moet op een bruilof met 100 man of met 10 dat maakt me niet uit. Ik doe het ook niet voor de jurk of een dag in het middelpunt staan. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik zou gewoon een mooi feest willen waarop beste vrienden en familie bij elkaar zijn en wij elkaar "ja" toezeggen. Ja waarop zul je dan vragen; na mijn idee op alles wat we samen hebben beleefd en hebben, en dan nog 100 jaar van hetzelfde!!
Ik snap ook dat hij het niet ziet zitten, en er mensen hier tussen zitten die dat ook zo vinden. Trouwen is iets van de oude stempel misschien. Zoals iemand schreef "welkom in 2010" vind ik wat flauw...er zijn nog steeds mensen die trouwen omdat ze dat graag willen...
Ik respecteer zijn mening, heb dat altijd gedaan, daarom hebben we er ook geen ruzie over gemaakt. Wat ik als openingstopic heb geschreven was mijn eigen schrik. frustratie, teleurstelling dat hij het toch echt niet wil...
De communicatie tussen ons is goed, en is al 10 jaar goed. Maar ik was oprecht nieuwsgierig of hij het echt meende dat hij niet wil trouwen...daarom heb ik het toch gevraagd! Ik heb hem zeker niet publiekelijk voor het blok gezet, had een nette tafel gereserveerd met veel privacy. Niemand heeft er ook maar iets van gemerkt.
We hebben gepraat. Hij vind het niet nodig maar zegt het me eigenlijk ook niet te willen ontnemen. Maar 2012 ziet hij niet zitten. Heb hem eerlijk gezegt dat ik het jammer vind maar ook snap dat hij het niet wil. Mede ook dankzij een aantal van jullie reacties. Heb me erbij neergelegt dat we misschien nooit zullen trouwen. Heb eerder geschreven dat het misschien consquenties zou hebben voor onze relatie, daar kom ik op terug. Zo'n dag weegt absoluut niet op tegen de 10 jaar die wij al samen hebben meegemaakt en de 2 lieve kindjes die we hebben. Excuses...
Heb wat een aantal van jullie zeiden een eerlijke man waar ik trots op moet zijn. Dat ben ik ook.Nog even aanpassen? Ik denk dat je 2012 bedoelt? Geen commentaar hoor, maar nu is je verhaal nog steeds verwarrend...
Een mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het al snel slap gelul...
zaterdag 27 februari 2010 om 15:10
Zo te lezen heb je er goed over nagedacht en zie je het nu helemaal in het juiste perspectief. Het blijft natuurlijk jammer voor jou dat die feestelijke dag er nu misschien niet komt, want die had ik je echt gegund, maar gelukkig heb je een fijne relatie en dat is heel wat meer waard.
O ja, ook fijn dat je even een update gaf en niet met de Noorderzon ben vertrokken zoals vele anderen.
O ja, ook fijn dat je even een update gaf en niet met de Noorderzon ben vertrokken zoals vele anderen.
zaterdag 27 februari 2010 om 16:26
Eerlijk gezegd begrijp ik het hele fenomeen "groots aanzoekmoment" niet zo.
Het gaat om een beslissing die je samen neemt. Net als kinderen krijgen, verhuizen, een andere baan aanvaarden, een huis kopen etc.
Allemaal zaken die je overlegt met elkaar, rustig, overwogen, waarbij je alle voors en tegens naast elkaar zet en dan samen een beslissing neemt.
Maar bij trouwen moet het ineens én op een onverhoeds moment, én ineens beslissen. En je móet wel bijna ja zeggen, anders kwets je je partner. Vooral als die er een hoop toeters en bellen om georganiseerd heeft.
En zelfs als je al wéét dat die ander niet wil, dan is er kennelijk toch een soort emotionele druk om tóch ja te zeggen als die ander het maar plechtig genoeg vraagt.
Mijn man heeft op zeker moment gezegd dat hij graag met mij wilde trouwen, maar op zo'n manier dat ik het een tijdje kon laten bezinken, en dat we er ook samen rustig over konden praten.
Niet erg romantisch misschien, geen vuurwerk en violen en geen diamanten ring, maar wel heel fijn.
Het gaat om een beslissing die je samen neemt. Net als kinderen krijgen, verhuizen, een andere baan aanvaarden, een huis kopen etc.
Allemaal zaken die je overlegt met elkaar, rustig, overwogen, waarbij je alle voors en tegens naast elkaar zet en dan samen een beslissing neemt.
Maar bij trouwen moet het ineens én op een onverhoeds moment, én ineens beslissen. En je móet wel bijna ja zeggen, anders kwets je je partner. Vooral als die er een hoop toeters en bellen om georganiseerd heeft.
En zelfs als je al wéét dat die ander niet wil, dan is er kennelijk toch een soort emotionele druk om tóch ja te zeggen als die ander het maar plechtig genoeg vraagt.
Mijn man heeft op zeker moment gezegd dat hij graag met mij wilde trouwen, maar op zo'n manier dat ik het een tijdje kon laten bezinken, en dat we er ook samen rustig over konden praten.
Niet erg romantisch misschien, geen vuurwerk en violen en geen diamanten ring, maar wel heel fijn.
zaterdag 27 februari 2010 om 16:49
quote:Snormel schreef op 27 februari 2010 @ 16:26:
Eerlijk gezegd begrijp ik het hele fenomeen "groots aanzoekmoment" niet zo.
Het gaat om een beslissing die je samen neemt. Net als kinderen krijgen, verhuizen, een andere baan aanvaarden, een huis kopen etc.
Allemaal zaken die je overlegt met elkaar, rustig, overwogen, waarbij je alle voors en tegens naast elkaar zet en dan samen een beslissing neemt.
Maar bij trouwen moet het ineens én op een onverhoeds moment, én ineens beslissen. En je móet wel bijna ja zeggen, anders kwets je je partner. Vooral als die er een hoop toeters en bellen om georganiseerd heeft.
En zelfs als je al wéét dat die ander niet wil, dan is er kennelijk toch een soort emotionele druk om tóch ja te zeggen als die ander het maar plechtig genoeg vraagt.
Mijn man heeft op zeker moment gezegd dat hij graag met mij wilde trouwen, maar op zo'n manier dat ik het een tijdje kon laten bezinken, en dat we er ook samen rustig over konden praten.
Niet erg romantisch misschien, geen vuurwerk en violen en geen diamanten ring, maar wel heel fijn.Maar wel de zekerheid dat je er beiden helemaal voor wilt gaan en daar gaat het toch om? Niets mis mee lijkt me...
Eerlijk gezegd begrijp ik het hele fenomeen "groots aanzoekmoment" niet zo.
Het gaat om een beslissing die je samen neemt. Net als kinderen krijgen, verhuizen, een andere baan aanvaarden, een huis kopen etc.
Allemaal zaken die je overlegt met elkaar, rustig, overwogen, waarbij je alle voors en tegens naast elkaar zet en dan samen een beslissing neemt.
Maar bij trouwen moet het ineens én op een onverhoeds moment, én ineens beslissen. En je móet wel bijna ja zeggen, anders kwets je je partner. Vooral als die er een hoop toeters en bellen om georganiseerd heeft.
En zelfs als je al wéét dat die ander niet wil, dan is er kennelijk toch een soort emotionele druk om tóch ja te zeggen als die ander het maar plechtig genoeg vraagt.
Mijn man heeft op zeker moment gezegd dat hij graag met mij wilde trouwen, maar op zo'n manier dat ik het een tijdje kon laten bezinken, en dat we er ook samen rustig over konden praten.
Niet erg romantisch misschien, geen vuurwerk en violen en geen diamanten ring, maar wel heel fijn.Maar wel de zekerheid dat je er beiden helemaal voor wilt gaan en daar gaat het toch om? Niets mis mee lijkt me...
Een mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het al snel slap gelul...
maandag 1 maart 2010 om 13:20
Eleonora: dat was dus mijn grote vraagteken ook, ik heb dit hem later ook gevraagd. Met opzet heb ik toen gezegt "laten we trouwen in 2012, kunnen we er rustig over nadenken en eventueel een beetje sparen" en er geen op stel en sprong trouwerij er van maken.
Hij heeft me verteld dit "te snel" te vinden. Hij zei dat hij 2012 te snel vond na het krijgen van ons laatste kindje ( eind 2009)... zijn woorden waren ook dat we nog iets moesten hebben om naar uit te kijken.
Naar mijn idee, wil hij het dus gewoon echt niet. Want kan me niet voorstellen, als hij wel zou willen trouwen, 2 jaar te snel zou zijn. Dus ga ervan uit dat hij het dus echt niet wil en daarom dit zegt.
Ikzelf heb tegen hem gezegt dat ik het wel vreemd vind dat hij 2 jaar te snel vind. Maar goed, dat blijft het verschil van mening denk ik dan maar...
Iris: ja, wilde jullie graag vertellen hoe het is afgelopen, jullie hebben niet voor niks je mening hier opgeschreven en heb er wel iets mee gedaan... vind het fijn om er met jullie over te kunnen praten. Het relativeert ook...
Hij heeft me verteld dit "te snel" te vinden. Hij zei dat hij 2012 te snel vond na het krijgen van ons laatste kindje ( eind 2009)... zijn woorden waren ook dat we nog iets moesten hebben om naar uit te kijken.
Naar mijn idee, wil hij het dus gewoon echt niet. Want kan me niet voorstellen, als hij wel zou willen trouwen, 2 jaar te snel zou zijn. Dus ga ervan uit dat hij het dus echt niet wil en daarom dit zegt.
Ikzelf heb tegen hem gezegt dat ik het wel vreemd vind dat hij 2 jaar te snel vind. Maar goed, dat blijft het verschil van mening denk ik dan maar...
Iris: ja, wilde jullie graag vertellen hoe het is afgelopen, jullie hebben niet voor niks je mening hier opgeschreven en heb er wel iets mee gedaan... vind het fijn om er met jullie over te kunnen praten. Het relativeert ook...
maandag 1 maart 2010 om 13:44
Goed mogelijk dat hij het inderdaad gewoon helemaal niet wil, en hoopt dat de aandrang bij jou wel weer verdwijnt als jullie het op de lange baan schuiven.
Heb je hem al eens gevraagd hoe hij een eventuele trouwdag voor zich zou zien? Wanneer, en met hoeveel mensen, en met een feestje of juist niet?
Dat lijkt me meer zin hebben dan te gaan discussieren over of het wel of niet vreemd is dat hij over 2 jaar te snel vindt.
Als hij zegt: "ik heb daar geen ideeën over want ik wil het gewoon niet", dan moet je misschien maar gaan wennen aan het idee dat hij niet wil.
Als hij zegt "nou, als we het alleen met elkaar en de kinderen vieren en verder niks er om heen", dan heb je nog iets om over te "onderhandelen".
En ik heb wat moeite met je uitspraak "ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen". Is het bewijs voor jou? Is het nu nog niet goed genoeg? Ik kan me zo voorstellen dat je vriend daar ook wat tegenaan hikt.
Trouwen is in de eerste plaats een rechtshandeling, het formaliseren van je verbintenis met gevolgen voor geld, pensioen, verzekeringen, voogdij, etc. In de beloften die je doet als je ja zegt staat niks over liefde. Die beloften doe je elkaar als je zoveel van elkaar houdt dat je je toekomst samen vast wilt leggen. Maar dat kun je ook nog op andere manieren regelen. Trouwen regelt dat in één keer.
Daar kun je een heel romantisch feest omheen bouwen, daar is niks op tegen. Maar de liefde wordt er niet méér van.
Heb je hem al eens gevraagd hoe hij een eventuele trouwdag voor zich zou zien? Wanneer, en met hoeveel mensen, en met een feestje of juist niet?
Dat lijkt me meer zin hebben dan te gaan discussieren over of het wel of niet vreemd is dat hij over 2 jaar te snel vindt.
Als hij zegt: "ik heb daar geen ideeën over want ik wil het gewoon niet", dan moet je misschien maar gaan wennen aan het idee dat hij niet wil.
Als hij zegt "nou, als we het alleen met elkaar en de kinderen vieren en verder niks er om heen", dan heb je nog iets om over te "onderhandelen".
En ik heb wat moeite met je uitspraak "ik zie het zelf meer als een mooi gebaar om elkaar de liefde te bewijzen". Is het bewijs voor jou? Is het nu nog niet goed genoeg? Ik kan me zo voorstellen dat je vriend daar ook wat tegenaan hikt.
Trouwen is in de eerste plaats een rechtshandeling, het formaliseren van je verbintenis met gevolgen voor geld, pensioen, verzekeringen, voogdij, etc. In de beloften die je doet als je ja zegt staat niks over liefde. Die beloften doe je elkaar als je zoveel van elkaar houdt dat je je toekomst samen vast wilt leggen. Maar dat kun je ook nog op andere manieren regelen. Trouwen regelt dat in één keer.
Daar kun je een heel romantisch feest omheen bouwen, daar is niks op tegen. Maar de liefde wordt er niet méér van.
