Relaties
alle pijlers
Militair als partner?
donderdag 30 november 2006 om 19:23
Hoi!
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
maandag 1 maart 2010 om 21:33
Maar wat me wel vaak opvalt aan militairen is dat ze juist wel ouderwets zijn.. Ik ken er inmiddels heel wat en de meeste jongens vinden het toch juist wel erg leuk dat ze thuis een meisje hebben zitten waar ze voor kunnen zorgen. Niet perse zo ouderwets dat zij alles in huis moet doen en hij als enige betaald werk heeft, maar wel het idee dat ze haar kunnen onderhouden als dat nodig mocht zijn.
Denk dat dat juist misschien wel komt doordat ze o zo stoer zijn, thuis zijn ze dan ook het alfa mannetje. Als je vrouw minstens zo goed voor zichzelf kan zorgen als jijzelf, ben je toch niet zo'n alfa mannetje meer..
Denk dat dat juist misschien wel komt doordat ze o zo stoer zijn, thuis zijn ze dan ook het alfa mannetje. Als je vrouw minstens zo goed voor zichzelf kan zorgen als jijzelf, ben je toch niet zo'n alfa mannetje meer..
woensdag 3 maart 2010 om 22:58
hallo
ik had een relatie met een militair nu was hij 3 weken in afghanistan en belde op dat het over was
nu is hij na 3 maanden terug en zei dat hij daar 3 weken geleden een meisje had leren kenne daar en " verliefd" is, toch is hij blijven logeren die avond.
ik snap er niet zoveel van en al hele maal niet wat het daar met ze doet
wij hebben 5 maanden ook alleen maar " ontkenning gehad " en toen hij ging bekende we elkaar dat we wel meer voor elkaar voelde. pfff wat een gedoe ik laat hem nu zijn ding doen maar wil hem eigenlijk gewoon terug en ook denk ik wel dat als je veel met iemsnd optrekt en je hebt niks anders om je heen dat je zowiezo een band krijgt of hoe zit zoiets in het militaire leger maanden van huis.
misschien hebben jullie er ook ervaring mee
essy
ik had een relatie met een militair nu was hij 3 weken in afghanistan en belde op dat het over was
nu is hij na 3 maanden terug en zei dat hij daar 3 weken geleden een meisje had leren kenne daar en " verliefd" is, toch is hij blijven logeren die avond.
ik snap er niet zoveel van en al hele maal niet wat het daar met ze doet
wij hebben 5 maanden ook alleen maar " ontkenning gehad " en toen hij ging bekende we elkaar dat we wel meer voor elkaar voelde. pfff wat een gedoe ik laat hem nu zijn ding doen maar wil hem eigenlijk gewoon terug en ook denk ik wel dat als je veel met iemsnd optrekt en je hebt niks anders om je heen dat je zowiezo een band krijgt of hoe zit zoiets in het militaire leger maanden van huis.
misschien hebben jullie er ook ervaring mee
essy
donderdag 4 maart 2010 om 13:20
tuurlijk doet het veel met ze als ze daar maanden zitten. Mij lijkt het in jouw geval zo dat jullie gewoon nog geen band hadden en nog in de date fase zaten of heb ik het verkeerd?
Het ligt er ook een beetje aan wat voor soort functie en werk diegene daar te doen heeft.
Jongeren trekken meer naar elkaar dan bv iemand die 30+ is en waarschijnlijk ook een hogere rang heeft en dus vaak meer een verantwoordelijke functie heeft ipv in het veld.
Bovendien is iedereen verschillend qua karakter natuurlijk dat speelt een hele grote rol natuurlijk..
Als hij na 3 weken al belt dat hij daar iemand ontmoet heeft lijkt me de liefde van zijn kant inderdaad niet diep gezeten te hebben , sorry.
fleur: tja lt-col staat al wat hoger in het rijtje hoor ..die had je idd moeten houden hahaha met een beetje mazzel is hij toch vaak weg voor het werk toch?!... * is blij dat haar man niet meeleest hier..*
Het ligt er ook een beetje aan wat voor soort functie en werk diegene daar te doen heeft.
Jongeren trekken meer naar elkaar dan bv iemand die 30+ is en waarschijnlijk ook een hogere rang heeft en dus vaak meer een verantwoordelijke functie heeft ipv in het veld.
Bovendien is iedereen verschillend qua karakter natuurlijk dat speelt een hele grote rol natuurlijk..
Als hij na 3 weken al belt dat hij daar iemand ontmoet heeft lijkt me de liefde van zijn kant inderdaad niet diep gezeten te hebben , sorry.
fleur: tja lt-col staat al wat hoger in het rijtje hoor ..die had je idd moeten houden hahaha met een beetje mazzel is hij toch vaak weg voor het werk toch?!... * is blij dat haar man niet meeleest hier..*
donderdag 4 maart 2010 om 19:31
nou hij had na 3 weken mij gebeld maar pas in februari bij de nieuwe lichting een meisje leren kennen , en idd zij is 21 en vind het helemaal geweldig dat ze daar zit en hij 28 had het geld heel dringend nodig wat hij daar verdiende in die 3 maanden,en een hoge rang hebben ze ook alle 2 helemaal niet en ze komen niet buiten da kamp dus ja wat je zegt daar zit wel wa in.
eigenlijk niet rijp genoeg om een verantwoordelijk heid te kunnen dragen.. zo had ik het nog niet bekeken maar dat maakt het nu wel stukke duidelijker, zelf ben ik 32 jaar maar had het als ik in zijn positie stond zeker anders aangepakt.
bedankt en succes met jullie blog vond het prettig om te lezen
eigenlijk niet rijp genoeg om een verantwoordelijk heid te kunnen dragen.. zo had ik het nog niet bekeken maar dat maakt het nu wel stukke duidelijker, zelf ben ik 32 jaar maar had het als ik in zijn positie stond zeker anders aangepakt.
bedankt en succes met jullie blog vond het prettig om te lezen
woensdag 10 maart 2010 om 22:04
Ik kijk al een tijdje rond op dit forum, maar heb nog nooit een reactie geplaatst,.. Leek me weleens tijd.
Ik probeer alles te weten te komen wat ik denk dat ik zou moeten weten de komende tijd.
Mijn partner staat op het punt om voor Defensie te gaan werken bij de Landmacht.
Hij heeft zojuist zijn AAC ( aanname adviescommisie) gesprek gehad.
En zoals het er nu naar uitziet is het laatste station het geneeskundig onderzoek.
Is ook wat hoor als je via een voicemail moet horen ( of lijkt te horen) dat je soort van aangenomen bent en dat ze plek voor je hebben op de KMS voor de lichting van April.
Maar goed... Ongeveer een jaar gelden na al een relatie van 4 jaar kwam bij mij partner dan toch het hoge woord eruit..
Hij is jarenlang horecatijger geweest maar nooit echt op zn plek hij heeft altijd gezocht naar een baan waarin hij zowel fysiek als mentaal kan worden uitgedaagd.
Ik heb hem altijd gestimuleerd om een baan te vinden waarin je gelukkig bent.
Maar dit: was niet de bedoeling.
Het voelde in het begin als een Bom op onze relatie we hadden net een huis gekocht... en waren al bezig met het plannen van kindjes.. en dan dit..
"ik wil militair worden." "Ik moet dit doen"
Hij was al reservist bij de luchtmacht, dat is een parttime functie naast je gewone baan. Vrijwillig maar niet vrijblijvend...
Hoe moeilijk ik het ook vind en totaal natuurlijk geen idee heb wat me te wachten staat.
Sta ik voor de volle 100% achter mijn vriend.
Hij is natuurlijk al vaak savonds niet thuis, omdat hij in de horeca werkt maar dit is natuurlijk wel even iets anders..
Het solicitatietraject heb ik al als vrij moeizaam ervaren... onzekerheid weinig informatie.. vooral als partner weet je nu al niet echt waar je aan toe bent.. laat staan straks.
Wel heb ik gemerkt aan mezelf hoe meer interresse je toont in de dingen die ze leren bij defensie, hoe makkelijker het je relatie maakt.
Ik heb er voor gekozen om hem bij te staan ook al heb ik ook echt wel eens gedacht dat ik hier eigenlijk niet aan wilde beginnen.
Ik probeer hem bij te staan als partner en heb gelukkig ook lekker een eigen leventje een goeie drukke baan waar ik heel veel plezier in heb en proberen de tijd die je met elkaar hebt te genieten.
Ik ben vooral op dit moment heel trots dat mijn man iets doet/gaat doen waar hij zn ziel en zaligheid in kan leggen, omdat hij het gevoel heeft daarmee iets goed te doen voor de wereld, ookal is dit voor sommige heel relatief.
Het is niet mijn keuze maar de glimlach na oefening en opleiding tijden en de AMO en VTO maakten voor mij alles goed.
Ik probeer alles te weten te komen wat ik denk dat ik zou moeten weten de komende tijd.
Mijn partner staat op het punt om voor Defensie te gaan werken bij de Landmacht.
Hij heeft zojuist zijn AAC ( aanname adviescommisie) gesprek gehad.
En zoals het er nu naar uitziet is het laatste station het geneeskundig onderzoek.
Is ook wat hoor als je via een voicemail moet horen ( of lijkt te horen) dat je soort van aangenomen bent en dat ze plek voor je hebben op de KMS voor de lichting van April.
Maar goed... Ongeveer een jaar gelden na al een relatie van 4 jaar kwam bij mij partner dan toch het hoge woord eruit..
Hij is jarenlang horecatijger geweest maar nooit echt op zn plek hij heeft altijd gezocht naar een baan waarin hij zowel fysiek als mentaal kan worden uitgedaagd.
Ik heb hem altijd gestimuleerd om een baan te vinden waarin je gelukkig bent.
Maar dit: was niet de bedoeling.
Het voelde in het begin als een Bom op onze relatie we hadden net een huis gekocht... en waren al bezig met het plannen van kindjes.. en dan dit..
"ik wil militair worden." "Ik moet dit doen"
Hij was al reservist bij de luchtmacht, dat is een parttime functie naast je gewone baan. Vrijwillig maar niet vrijblijvend...
Hoe moeilijk ik het ook vind en totaal natuurlijk geen idee heb wat me te wachten staat.
Sta ik voor de volle 100% achter mijn vriend.
Hij is natuurlijk al vaak savonds niet thuis, omdat hij in de horeca werkt maar dit is natuurlijk wel even iets anders..
Het solicitatietraject heb ik al als vrij moeizaam ervaren... onzekerheid weinig informatie.. vooral als partner weet je nu al niet echt waar je aan toe bent.. laat staan straks.
Wel heb ik gemerkt aan mezelf hoe meer interresse je toont in de dingen die ze leren bij defensie, hoe makkelijker het je relatie maakt.
Ik heb er voor gekozen om hem bij te staan ook al heb ik ook echt wel eens gedacht dat ik hier eigenlijk niet aan wilde beginnen.
Ik probeer hem bij te staan als partner en heb gelukkig ook lekker een eigen leventje een goeie drukke baan waar ik heel veel plezier in heb en proberen de tijd die je met elkaar hebt te genieten.
Ik ben vooral op dit moment heel trots dat mijn man iets doet/gaat doen waar hij zn ziel en zaligheid in kan leggen, omdat hij het gevoel heeft daarmee iets goed te doen voor de wereld, ookal is dit voor sommige heel relatief.
Het is niet mijn keuze maar de glimlach na oefening en opleiding tijden en de AMO en VTO maakten voor mij alles goed.
donderdag 11 maart 2010 om 15:14
zaterdag 20 maart 2010 om 18:30
He dames,
wat leuk een topic voor a.s. vrouwen van militairs (of -en?). Mijn vriend heeft ook gesolliciteerd bij de kms. Ik vind het echt doodeng. Buiten dat hij vreselijk veel weg gaar zijn. Maar ook uitgezonden kan worden.
Ik las hier al een paar keer dat je wel een hele stabiele relatie moet hebben om dit goed te laten gaan. Maar damn, hoe stabiel moet die dan wel niet zijn? Ik bedoel wij hebben een goede relatie met zijn ups en downs, maar de laatste tijd toch ook wel weer veel ruzie. Gewoon omdat ik alles wil weten, en hij eerst alles zelf wil verwerken. Als dat nu al zo gaat, wat betekent dat voor straks?
Nouja we zullen het gaan zien. Maar eng blijft het wel!
wat leuk een topic voor a.s. vrouwen van militairs (of -en?). Mijn vriend heeft ook gesolliciteerd bij de kms. Ik vind het echt doodeng. Buiten dat hij vreselijk veel weg gaar zijn. Maar ook uitgezonden kan worden.
Ik las hier al een paar keer dat je wel een hele stabiele relatie moet hebben om dit goed te laten gaan. Maar damn, hoe stabiel moet die dan wel niet zijn? Ik bedoel wij hebben een goede relatie met zijn ups en downs, maar de laatste tijd toch ook wel weer veel ruzie. Gewoon omdat ik alles wil weten, en hij eerst alles zelf wil verwerken. Als dat nu al zo gaat, wat betekent dat voor straks?
Nouja we zullen het gaan zien. Maar eng blijft het wel!
maandag 22 maart 2010 om 21:17
Miepje: Rustig maar!
Onze lastigste periode was echt de tijd dat hij aan het solliciteren was en de eerste maanden waarin hij begonnen was. Hij wou ook alles zelf verwerken, maar ik wou gewoon weten waar ik aan toe was!
Toen hij een beetje in het ritme zat hebben we er een goed gesprek over gehad en snapte hij eindelijk dat die onzekerheid en onduidelijkheid voor mij het ergst was, dat ik gewoon op de hoogte gehouden wou worden, wat hij dus niet deed! Sindsdien gaat het echt stukken beter
Onze lastigste periode was echt de tijd dat hij aan het solliciteren was en de eerste maanden waarin hij begonnen was. Hij wou ook alles zelf verwerken, maar ik wou gewoon weten waar ik aan toe was!
Toen hij een beetje in het ritme zat hebben we er een goed gesprek over gehad en snapte hij eindelijk dat die onzekerheid en onduidelijkheid voor mij het ergst was, dat ik gewoon op de hoogte gehouden wou worden, wat hij dus niet deed! Sindsdien gaat het echt stukken beter
dinsdag 13 april 2010 om 11:44
Hallo!
Dit is echt de allereerste keer in mn leven dat ik op een forum schrijf.. ik hoop op goede reacties van andere militairmeiden die me een beetje kunnen helpen
Ik ben een jaar samen met mijn partner, samenwonend 5 maanden. We zijn dus aan 'de start' van samen een huishouden op te bouwen en begonnen met ons heel goed samen te voelen en een zekere routine op te bouwen. Wegens werkproblemen heeft hij ervoor gekozen om bij het leger te gaan... Sinds gisteren is hij voor opleiding binnen. Eerst ging ik er licht over, ik was ervan overtuigd dat onze relatie sterk genoeg is en dat ik nu in de week tijd heb voor mezelf en weekends prachtig zullen zijn. Maar toen ik gisteren thuis kwam, een leeg huis vond... pf heb het toch zwaar onderschat. Ik herken de verhalen van de andere meiden dat hun partners een eigen 'leefwereld' opbouwen die wij moeilijk kunnen begrijpen... je kan wel vragen stellen, heel veel steunen enzo maar uiteindelijk hoor je er nooit bij...
Het alleen zijn .. *zucht* daar zal ik wel mee leren omgaan, niks aan te doen uiteindelijk en ik wil hem 100% steunen. Ik ben eerder bang van het 'uit elkaar groeien'...
Heeft iemand hier reeds ervaring mee? Kan iemand me een ideetje geven van hoe hiermee om te gaan?
Hartelijk dank!!!
Dit is echt de allereerste keer in mn leven dat ik op een forum schrijf.. ik hoop op goede reacties van andere militairmeiden die me een beetje kunnen helpen
Ik ben een jaar samen met mijn partner, samenwonend 5 maanden. We zijn dus aan 'de start' van samen een huishouden op te bouwen en begonnen met ons heel goed samen te voelen en een zekere routine op te bouwen. Wegens werkproblemen heeft hij ervoor gekozen om bij het leger te gaan... Sinds gisteren is hij voor opleiding binnen. Eerst ging ik er licht over, ik was ervan overtuigd dat onze relatie sterk genoeg is en dat ik nu in de week tijd heb voor mezelf en weekends prachtig zullen zijn. Maar toen ik gisteren thuis kwam, een leeg huis vond... pf heb het toch zwaar onderschat. Ik herken de verhalen van de andere meiden dat hun partners een eigen 'leefwereld' opbouwen die wij moeilijk kunnen begrijpen... je kan wel vragen stellen, heel veel steunen enzo maar uiteindelijk hoor je er nooit bij...
Het alleen zijn .. *zucht* daar zal ik wel mee leren omgaan, niks aan te doen uiteindelijk en ik wil hem 100% steunen. Ik ben eerder bang van het 'uit elkaar groeien'...
Heeft iemand hier reeds ervaring mee? Kan iemand me een ideetje geven van hoe hiermee om te gaan?
Hartelijk dank!!!
vrijdag 16 april 2010 om 16:21
Brownpearl.
Ik denk dat het vanzelf went. Mijn vriend is gelukkig niet zo heel veel weg, maar hij is nu net weer twee weken weggeweest en dat is gewoon saai en ik mis hem dan ook. Ik wen er persoonlijk eigenlijk nooit aan.
Zorg gewoon dat je genoeg leuke dingen doet als je alleen bent en blijf je vriend altijd steunen. Je kiest niet voor zijn beroep, je kiest voor hem en zie ook het mooie van het beroep als militair. Ik vind het een mooi beroep namelijk en de verhalen die ik hoor vind ik nog leuker En mijn vriend heeft het nog steeds over de KMA, wat al wat jaartjes geleden is dat hij daar zijn opleiding deed, dus het is hem altijd bijgebleven! Dus je zult vast nog veel leuke verhalen horen van jouw vriend, die hij meemaakt tijdens zijn opleiding!
Ik denk dat je er gewoon even aan moet wennen! Het is ook ineens heel anders als je doordeweeks alleen bent. Maar je hebt wel steeds weer iets om naar uit te kijken!
Sterkte/succes ermee!
Ik denk dat het vanzelf went. Mijn vriend is gelukkig niet zo heel veel weg, maar hij is nu net weer twee weken weggeweest en dat is gewoon saai en ik mis hem dan ook. Ik wen er persoonlijk eigenlijk nooit aan.
Zorg gewoon dat je genoeg leuke dingen doet als je alleen bent en blijf je vriend altijd steunen. Je kiest niet voor zijn beroep, je kiest voor hem en zie ook het mooie van het beroep als militair. Ik vind het een mooi beroep namelijk en de verhalen die ik hoor vind ik nog leuker En mijn vriend heeft het nog steeds over de KMA, wat al wat jaartjes geleden is dat hij daar zijn opleiding deed, dus het is hem altijd bijgebleven! Dus je zult vast nog veel leuke verhalen horen van jouw vriend, die hij meemaakt tijdens zijn opleiding!
Ik denk dat je er gewoon even aan moet wennen! Het is ook ineens heel anders als je doordeweeks alleen bent. Maar je hebt wel steeds weer iets om naar uit te kijken!
Sterkte/succes ermee!
maandag 19 april 2010 om 11:10
Hey Vlindertje!
Bedankt voor je reactie!
Inderdaad, het is nog maar de 2de week maar we hebben een prachtig weekend samen gehad! vroeger was er niets echt speciaal aan onze weekends, aangezien je toch elke avond samen was maar nu - na een jaar - waren de kriebels eventjes terug en we voelden ons weer tieners!
Echt zalig...
Als we altijd naar zo'n weekendjes kunne uitkijken vind ik het helemaal niet erg om in de week alleen te zijn. En zo ook lekker veel tijd om mijn eigen ding te doen, zonder me schuldig te moeten voelen! En zoals je ook zegt, zijn verhalen waren echt fascinerend! Wat een mooie job seg! Bijna om jaloers op te worden
De persoon waar je van houdt zo gelukkig zien en zien openbloeien ... dat maakt het allemaal de moeite waard. Ik kan al helemaal niet meer wachten tot de plechtigheid komt dat ie z'n baret krijgt, kunnen we weer stralen van fierheid!
En ik zeg met trots dat ik de 'madam van een militair ben' ;P
Aan alle andere militaitvrouwen: geniet ervan
Groetjes
Bedankt voor je reactie!
Inderdaad, het is nog maar de 2de week maar we hebben een prachtig weekend samen gehad! vroeger was er niets echt speciaal aan onze weekends, aangezien je toch elke avond samen was maar nu - na een jaar - waren de kriebels eventjes terug en we voelden ons weer tieners!
Echt zalig...Als we altijd naar zo'n weekendjes kunne uitkijken vind ik het helemaal niet erg om in de week alleen te zijn. En zo ook lekker veel tijd om mijn eigen ding te doen, zonder me schuldig te moeten voelen! En zoals je ook zegt, zijn verhalen waren echt fascinerend! Wat een mooie job seg! Bijna om jaloers op te worden
De persoon waar je van houdt zo gelukkig zien en zien openbloeien ... dat maakt het allemaal de moeite waard. Ik kan al helemaal niet meer wachten tot de plechtigheid komt dat ie z'n baret krijgt, kunnen we weer stralen van fierheid!
En ik zeg met trots dat ik de 'madam van een militair ben' ;P
Aan alle andere militaitvrouwen: geniet ervan
Groetjes
maandag 19 april 2010 om 15:04
Hoi,
ik heb zelf ook nog nooit op een forum geschreven, maar ik wil gewoon echt even wat kwijt. Ik heb het echt geweldig met mijn vriend, matroos. We hebben een relatie sinds hij met de tests is begonnen en nu zit hij dan geplaatst op een boot. Gister kwam hij met het verhaal dat de kans erin zit dat hij volgend jaar voor 4 jaar naar de West kan en dat hij die kans dan pakt. Ik moet zelf nog 2 jaar naar school en kan dan ook niet mee, ik zou dan hier achterblijven. Ik denk dat dit niet te goede komt van de relatie, je kan elkaar maar een maand per jaar zien! Hij denkt niet aan andere mogelijkheden en laat mij eigenlijk beslissen of we de relatie moeten voorzetten. Weet niet goed wat ik er mee aan moet...
Iemand ervaringen of ideeen?
Liefs
ik heb zelf ook nog nooit op een forum geschreven, maar ik wil gewoon echt even wat kwijt. Ik heb het echt geweldig met mijn vriend, matroos. We hebben een relatie sinds hij met de tests is begonnen en nu zit hij dan geplaatst op een boot. Gister kwam hij met het verhaal dat de kans erin zit dat hij volgend jaar voor 4 jaar naar de West kan en dat hij die kans dan pakt. Ik moet zelf nog 2 jaar naar school en kan dan ook niet mee, ik zou dan hier achterblijven. Ik denk dat dit niet te goede komt van de relatie, je kan elkaar maar een maand per jaar zien! Hij denkt niet aan andere mogelijkheden en laat mij eigenlijk beslissen of we de relatie moeten voorzetten. Weet niet goed wat ik er mee aan moet...
Iemand ervaringen of ideeen?
Liefs
dinsdag 20 april 2010 om 13:25
Hoi Mayotje
Mja inderdaad dit is heel moeilijk.. 4 jaar is echt verschrikkelijk lang...
Ik denk dat je het zo moet bezien; je wil toch dat je vriendje gelukkig is juist? En hij voelt hem goed in deze job en wil deze uitdaging aangaan? Dan moet je het hem gunnen, en zeker geen druk op leggen om wel/niet voor de relatie te kiezen. Zijn jullie nog jong? dan zou je zeker voor een droomjob moeten gaan. Je hoeft uiteraard niet meteen elkaar op te geven maar rustig aan in contact te blijven kan ook wel. Daarom niet meteen de 'echte' verbintenis en eeuwige trouw aan elkaar beloven maar gewoon rustig aan... als jullie elkander echt graag zien komen jullie uiteindelijk toch altijd weer samen. En als de tijd rijp is zal hij misschien in de toekomst een andere keuze maken die gemakkelijk te combineren valt met jullie relatie...
Ik zou er me nu niet echt te druk om maken, ik denk dat ik begrepen dat jullie nog niet zo lang samen zijn? Ik zou van deze tijd genieten om je eigen ding te doen, je eigen weg in het leven te vinden en zoals ik al zei: blijf in contact en wie weet - als jullie echt voor elkaar gemaakt zijn komen jullie zeker weer samen.
Success
xxx
Mja inderdaad dit is heel moeilijk.. 4 jaar is echt verschrikkelijk lang...
Ik denk dat je het zo moet bezien; je wil toch dat je vriendje gelukkig is juist? En hij voelt hem goed in deze job en wil deze uitdaging aangaan? Dan moet je het hem gunnen, en zeker geen druk op leggen om wel/niet voor de relatie te kiezen. Zijn jullie nog jong? dan zou je zeker voor een droomjob moeten gaan. Je hoeft uiteraard niet meteen elkaar op te geven maar rustig aan in contact te blijven kan ook wel. Daarom niet meteen de 'echte' verbintenis en eeuwige trouw aan elkaar beloven maar gewoon rustig aan... als jullie elkander echt graag zien komen jullie uiteindelijk toch altijd weer samen. En als de tijd rijp is zal hij misschien in de toekomst een andere keuze maken die gemakkelijk te combineren valt met jullie relatie...
Ik zou er me nu niet echt te druk om maken, ik denk dat ik begrepen dat jullie nog niet zo lang samen zijn? Ik zou van deze tijd genieten om je eigen ding te doen, je eigen weg in het leven te vinden en zoals ik al zei: blijf in contact en wie weet - als jullie echt voor elkaar gemaakt zijn komen jullie zeker weer samen.
Success
xxx
dinsdag 20 april 2010 om 13:47
Hallo Mayo,
Allereerst is dit een heel lastige situatie voor jou, maar ook voor hem. Ten tweede vind ik dat hij wel een beetje makkelijk praat over dat hij de keuze over laat aan jou.. en dan met name dat keuze of je verder met elkaar wilt? Hoe lang zijn jullie samen? Ik vind het heel wat dat hij JOU die keuze voorlegt. En hij dan? Wat wil hij? Of boeit het hem niet?
Als hij echt om jou geeft en van je houdt, dan kijkt hij naar andere/meerdere mogelijkheden. Ik weet niet hoe oud jullie zijn en hoe jij de toekomst met hem ziet.. maar als ik dit zou meemaken dan zou mijn vriend er alles aan doen om te kijken welke mogelijkheden er allemaal zijn. Mocht je nog jong zijn en de relatie pril.. denk dan goed na wat je wilt. Wachten op een jongen, zo'n lange tijd, is heel moeilijk en vraagt heel wat van je. Dit doe je alleen als je heel zeker bent van je relatie. Het is een moeilijke keuze, maar denk er echt goed over na.
Sterkte ermee!
Groetjes
Allereerst is dit een heel lastige situatie voor jou, maar ook voor hem. Ten tweede vind ik dat hij wel een beetje makkelijk praat over dat hij de keuze over laat aan jou.. en dan met name dat keuze of je verder met elkaar wilt? Hoe lang zijn jullie samen? Ik vind het heel wat dat hij JOU die keuze voorlegt. En hij dan? Wat wil hij? Of boeit het hem niet?
Als hij echt om jou geeft en van je houdt, dan kijkt hij naar andere/meerdere mogelijkheden. Ik weet niet hoe oud jullie zijn en hoe jij de toekomst met hem ziet.. maar als ik dit zou meemaken dan zou mijn vriend er alles aan doen om te kijken welke mogelijkheden er allemaal zijn. Mocht je nog jong zijn en de relatie pril.. denk dan goed na wat je wilt. Wachten op een jongen, zo'n lange tijd, is heel moeilijk en vraagt heel wat van je. Dit doe je alleen als je heel zeker bent van je relatie. Het is een moeilijke keuze, maar denk er echt goed over na.
Sterkte ermee!
Groetjes
dinsdag 20 april 2010 om 15:33
Hoi,
ik heb hem gister aan de telefoon gehad en hij heeft het uitgemaakt. Hij vind dat ik niet 100% zekerheid kan geven om hem die 4 jaar daarheen te laten gaan. Maar sowieso zou ik die niet kunnen geven. Het is een lange tijd en je weet nooit wat er zal gebeuren, zowel aan beiden kanten.
Hij zegt dat er niets gelogen is over de gevoelens die hij naar mij heeft geuit en dat ik echt de ware voor hem ben en dat hij alles voor me over heeft. Maar hij zoekt zelf totaal geen oplossingen of manieren om er ook maar samen over te kunnen praten. Hij heeft het hier nooit met mij over gehad en binnen twee dagen is een hele relatie weg. Ik weet voor mezelf dat ik 100% voor hem wil gaan en dat ik hem wil steunen in alles wat hij beslist, maar dat vindt hij niet genoeg. Heb zelf een oplossing aangedragen om na mijn studie, dat zou 1,5 tot 2 jaar zonder hem betekenen, naar Curacao te gaan. Ik weet dat ik dan nog alleen ben, maar kan hem wel in de weekenden zien en daar een baan zoeken wat met mijn opleiding geen probleem daar zou moeten zijn.
Ik wil in ieder geval nog een face to face gesprek en komt daar nog steeds niet uit, ja dan is het niet anders. Dat zal van het weekend wel blijken. Nu laat ik hem in ieder geval met rust.
Dank je voor de berichten
ik heb hem gister aan de telefoon gehad en hij heeft het uitgemaakt. Hij vind dat ik niet 100% zekerheid kan geven om hem die 4 jaar daarheen te laten gaan. Maar sowieso zou ik die niet kunnen geven. Het is een lange tijd en je weet nooit wat er zal gebeuren, zowel aan beiden kanten.
Hij zegt dat er niets gelogen is over de gevoelens die hij naar mij heeft geuit en dat ik echt de ware voor hem ben en dat hij alles voor me over heeft. Maar hij zoekt zelf totaal geen oplossingen of manieren om er ook maar samen over te kunnen praten. Hij heeft het hier nooit met mij over gehad en binnen twee dagen is een hele relatie weg. Ik weet voor mezelf dat ik 100% voor hem wil gaan en dat ik hem wil steunen in alles wat hij beslist, maar dat vindt hij niet genoeg. Heb zelf een oplossing aangedragen om na mijn studie, dat zou 1,5 tot 2 jaar zonder hem betekenen, naar Curacao te gaan. Ik weet dat ik dan nog alleen ben, maar kan hem wel in de weekenden zien en daar een baan zoeken wat met mijn opleiding geen probleem daar zou moeten zijn.
Ik wil in ieder geval nog een face to face gesprek en komt daar nog steeds niet uit, ja dan is het niet anders. Dat zal van het weekend wel blijken. Nu laat ik hem in ieder geval met rust.
Dank je voor de berichten
dinsdag 20 april 2010 om 17:22
quote:mayotje87 schreef op 20 april 2010 @ 15:33:
Hoi,
ik heb hem gister aan de telefoon gehad en hij heeft het uitgemaakt. Hij vind dat ik niet 100% zekerheid kan geven om hem die 4 jaar daarheen te laten gaan. Maar sowieso zou ik die niet kunnen geven. Het is een lange tijd en je weet nooit wat er zal gebeuren, zowel aan beiden kanten.
Hij zegt dat er niets gelogen is over de gevoelens die hij naar mij heeft geuit en dat ik echt de ware voor hem ben en dat hij alles voor me over heeft. Maar hij zoekt zelf totaal geen oplossingen of manieren om er ook maar samen over te kunnen praten. Hij heeft het hier nooit met mij over gehad en binnen twee dagen is een hele relatie weg. Ik weet voor mezelf dat ik 100% voor hem wil gaan en dat ik hem wil steunen in alles wat hij beslist, maar dat vindt hij niet genoeg. Heb zelf een oplossing aangedragen om na mijn studie, dat zou 1,5 tot 2 jaar zonder hem betekenen, naar Curacao te gaan. Ik weet dat ik dan nog alleen ben, maar kan hem wel in de weekenden zien en daar een baan zoeken wat met mijn opleiding geen probleem daar zou moeten zijn.
Ik wil in ieder geval nog een face to face gesprek en komt daar nog steeds niet uit, ja dan is het niet anders. Dat zal van het weekend wel blijken. Nu laat ik hem in ieder geval met rust.
Dank je voor de berichten
Ik wil je echt niet uit de droom helpen hoor en ik wil je ook niet verdrietig maken, maar ik wil je iig laten weten dat dit typisch een zin is voor iemand die weinig om je geeft. Want als hij namelijk WEL om je geeft en WEL jouw ware is en andersom, dan zou die het niet uitmaken (en al helemaal niet via de telefoon!)... Een face to face gesprek lijkt misschien fijn, maar het zal niet veel veranderen. Hij staat achter zijn conclusie. Hij heeft het uitgemaakt en HOE. Via de telefoon een einde maken aan een relatie is een van de lafste dingen die iemand kan doen. En probeer alsjeblieft het niet goed te praten door te denken: "Ja, maar hij zei dit.. en ja hij zei dat.. dus dan vindt ie me echt wel leuk!".. Als het jouw ware prins is, dan kan hij ook vier jaar zonder jou.. ook al is dat lang! Je kunt elkaar opzoeken en je hebt hem zelfs aangeboden daarheen te komen! En dat wijst hij nu ineens af? Tsja.. dan is het voor mij, als buitenstaander, heel duidelijk. Sorry meis.
Mannen, en in dit geval militairen, kunnen heel hard zijn. En een aantal (ik wil niet zeggen veel, maar ik denk het wel) militairen hebben absoluut geen moeite om te liegen en te bedriegen.
Sterkte alweer!
Hoi,
ik heb hem gister aan de telefoon gehad en hij heeft het uitgemaakt. Hij vind dat ik niet 100% zekerheid kan geven om hem die 4 jaar daarheen te laten gaan. Maar sowieso zou ik die niet kunnen geven. Het is een lange tijd en je weet nooit wat er zal gebeuren, zowel aan beiden kanten.
Hij zegt dat er niets gelogen is over de gevoelens die hij naar mij heeft geuit en dat ik echt de ware voor hem ben en dat hij alles voor me over heeft. Maar hij zoekt zelf totaal geen oplossingen of manieren om er ook maar samen over te kunnen praten. Hij heeft het hier nooit met mij over gehad en binnen twee dagen is een hele relatie weg. Ik weet voor mezelf dat ik 100% voor hem wil gaan en dat ik hem wil steunen in alles wat hij beslist, maar dat vindt hij niet genoeg. Heb zelf een oplossing aangedragen om na mijn studie, dat zou 1,5 tot 2 jaar zonder hem betekenen, naar Curacao te gaan. Ik weet dat ik dan nog alleen ben, maar kan hem wel in de weekenden zien en daar een baan zoeken wat met mijn opleiding geen probleem daar zou moeten zijn.
Ik wil in ieder geval nog een face to face gesprek en komt daar nog steeds niet uit, ja dan is het niet anders. Dat zal van het weekend wel blijken. Nu laat ik hem in ieder geval met rust.
Dank je voor de berichten
Ik wil je echt niet uit de droom helpen hoor en ik wil je ook niet verdrietig maken, maar ik wil je iig laten weten dat dit typisch een zin is voor iemand die weinig om je geeft. Want als hij namelijk WEL om je geeft en WEL jouw ware is en andersom, dan zou die het niet uitmaken (en al helemaal niet via de telefoon!)... Een face to face gesprek lijkt misschien fijn, maar het zal niet veel veranderen. Hij staat achter zijn conclusie. Hij heeft het uitgemaakt en HOE. Via de telefoon een einde maken aan een relatie is een van de lafste dingen die iemand kan doen. En probeer alsjeblieft het niet goed te praten door te denken: "Ja, maar hij zei dit.. en ja hij zei dat.. dus dan vindt ie me echt wel leuk!".. Als het jouw ware prins is, dan kan hij ook vier jaar zonder jou.. ook al is dat lang! Je kunt elkaar opzoeken en je hebt hem zelfs aangeboden daarheen te komen! En dat wijst hij nu ineens af? Tsja.. dan is het voor mij, als buitenstaander, heel duidelijk. Sorry meis.
Mannen, en in dit geval militairen, kunnen heel hard zijn. En een aantal (ik wil niet zeggen veel, maar ik denk het wel) militairen hebben absoluut geen moeite om te liegen en te bedriegen.
Sterkte alweer!
dinsdag 20 april 2010 om 18:08
Meid, sorry dat ik het zeg, maar wat een slappe l*l is jouw vriend!
Ten eerste vind ik het asociaal dat hij zomaar, zonder met jou te overleggen, besluit 4 jaar naar de West te gaan en vervolgens het besluit over de relatie in jouw handen te leggen!
Dan geef je aan het wél te willen proberen (respect daarvoor btw, ik zou het never nooit willen) en vervolgens maakt hij het uit. het klinkt misschien hard, maar ik heb het gevoel dat hij dit gebruikt als een reden om het uit te maken. En ik sluit me aan bij Vlinder; het klinkt niet als een jongen die veel om je geeft.
Je verdient beter!
Sterkte meid!
Ten eerste vind ik het asociaal dat hij zomaar, zonder met jou te overleggen, besluit 4 jaar naar de West te gaan en vervolgens het besluit over de relatie in jouw handen te leggen!
Dan geef je aan het wél te willen proberen (respect daarvoor btw, ik zou het never nooit willen) en vervolgens maakt hij het uit. het klinkt misschien hard, maar ik heb het gevoel dat hij dit gebruikt als een reden om het uit te maken. En ik sluit me aan bij Vlinder; het klinkt niet als een jongen die veel om je geeft.
Je verdient beter!
Sterkte meid!
donderdag 22 april 2010 om 13:40
Hoi Majotje... ik moet me helaas aansluiten bij Fluffiej
Ik heb hetzelfde meegemaakt maar ik was 'vertrekkende'.. Ik had het lef niet om met toenmalig vriendje uit te maken (maar wou er heel graag vanaf!) en ik wist dat hij de afstand niet aankon dus zei dat de beslissing bij hem lag (terwijl ik op het antwoord hoopte dat het uit was..) I know, heel laag en laf van me maar ik was heeeel jong en heel onervaren... Moest ik toen weten wat ik nu weet zou ik het uiteraard heel anders aangepakt hebben...
Maar meid, punt erachter en ga verder met je leven, geniet volle teugen van de knapperds die nog gaan passeren ipv snikkend 4 jaar te wachten aub!!!
Sterkte meid
x
Ik heb hetzelfde meegemaakt maar ik was 'vertrekkende'.. Ik had het lef niet om met toenmalig vriendje uit te maken (maar wou er heel graag vanaf!) en ik wist dat hij de afstand niet aankon dus zei dat de beslissing bij hem lag (terwijl ik op het antwoord hoopte dat het uit was..) I know, heel laag en laf van me maar ik was heeeel jong en heel onervaren... Moest ik toen weten wat ik nu weet zou ik het uiteraard heel anders aangepakt hebben...
Maar meid, punt erachter en ga verder met je leven, geniet volle teugen van de knapperds die nog gaan passeren ipv snikkend 4 jaar te wachten aub!!!
Sterkte meid
x
zondag 25 april 2010 om 00:42
Hoi,
mijn man is militair. We zijn nu 8,5 jaar samen, waarvan 2,5 jaar getrouwd. Hij is in militaire dienst gegaan toen we al een relatie hadden. Ik vond het helemaal geweldig voor hem dat hij bij de landmacht ging werken. Ik vond het ook allemaal interessant, en heb zelfs getwijfeld om zelf na mijn verpleegkunde-opleiding ook in dienst te gaan. Maar dat raadde hij af. En ik dacht: als we dan ook nog eens allebei om de beurt op uitzending moeten is dat ook niet echt goed voor je relatie!
Ondertussen is hij 3x op uitzending geweest, 1x Irak, en 2x Afghanistan! Op zich ging het allemaal goed, maar kan niet zeggen dat het went, doordat je zou weten waar je aan toe bent. Ik vond ze steeds erger.
Ik merkte dat we een goede relatie hadden, en dat er veel moest gebeuren om ons kapot te krijgen.
Hij had ook regelmatig oefeningen, en ook dat is niet leuk. Al is 1 week of 2 weken nog te overzien.
Na de laatste uitzending (dec '08) stond hij ingepland om met de KMS te beginnen. Maar wanneer? Eerst werd het mei '09, toen toch najaar '09, nee toch mei '09. Uiteindelijk werd het november '09. Maar we verwachtten ook een kindje. We waren superblij. En hoewel we wisten dat de KMS veel van mijn man zou vergen, zagen we het helemaal zitten.
2 november zou hij beginnen met de KMS, 1 november werd onze dochter geboren.
Voor hem was het natuurlijk jammer dat hij juist die eerste dagen (introductie) moest missen, maar we waren zo gelukkig met onze kleine meid.
Ik had 3 maanden verlof, dus wat dat betreft was ik altijd thuis om voor onze dochter te zorgen. Maar mijn man die moest steeds vaker en langer weg. En toen ik zelf weer aan het werk moest, werd dat wel erg zwaar. Ik moest alles regelen.
En je kunt regelen wat je wilt, defensie verandert op het laatste gewoon ff wat, en jij kunt het weer oplossen met het de oppas, je werk of je afspraken. We hebben hier nu vaak ruzie over (gehad). Maar dan lijkt het weer alsof ik hem niet steun. Ik sta volledig achter hem en wil hem zeker steunen. Maar op een gegeven moment verwacht je denk ik iets terug: steun, complimenten (je doet het toch maar in je eentje met een kleine baby, voor mij ook helemaal nieuw). Ik sta al zo lang achter hem en defensie! En ik steun hem door dik en dun. Maar het is weer de ene teleurstelling na de andere!
Hij is zo weinig thuis, en als hij thuis is, is hij moe. Dit weekend moet hij daar blijven, want ze moeten sowieso 1 weekend tijdens de KMS binnen blijven. Alsof het kleuters zijn!
En nou had ik hem vanavond aan de telefoon, hoop herrie en gezelligheid op de achtergrond...hadden ze bbq gehad en nu waren ze bier aan het drinken.
Dan zit je met je baby op de bank!
Maar ik probeer positief te blijven, en hij is over 1 week klaar. Dan heeft hij 6 weken vrij (kan ook alleen bij defensie), en gaan we ons nieuwe huisje klaarmaken en inrichten. Dus er staan wel weer leuke dingen voor de deur.
Maar eind juni moet hij voor 10 weken opleiding naar Soesterberg, voor ons ook niet naast de deur. Als ik daar al aan denk.....!
Dan kijk ik maar weer naar mijn lieve dochtertje, en word ik weer helemaal warm van binnen!
Het is een heel verhaal, en ik moest gewoon even spuwen na het telefoontje van vanavond. Maar defensie is gewoon geen rozengeur en maneschijn. Het heeft ook wel zijn voordelen.
Maar je moet als koppel en als partner sterk in je schoenen staan. Jij blijft altijd alleen achter als ze oefening hebben of op uitzending moeten. En dan is het ook nog de normaalste zaak dat jij hem steunt en achter hem staat. En dat doe ik ook altijd, maar het soms wel moeilijk!
Liefs
mijn man is militair. We zijn nu 8,5 jaar samen, waarvan 2,5 jaar getrouwd. Hij is in militaire dienst gegaan toen we al een relatie hadden. Ik vond het helemaal geweldig voor hem dat hij bij de landmacht ging werken. Ik vond het ook allemaal interessant, en heb zelfs getwijfeld om zelf na mijn verpleegkunde-opleiding ook in dienst te gaan. Maar dat raadde hij af. En ik dacht: als we dan ook nog eens allebei om de beurt op uitzending moeten is dat ook niet echt goed voor je relatie!
Ondertussen is hij 3x op uitzending geweest, 1x Irak, en 2x Afghanistan! Op zich ging het allemaal goed, maar kan niet zeggen dat het went, doordat je zou weten waar je aan toe bent. Ik vond ze steeds erger.
Ik merkte dat we een goede relatie hadden, en dat er veel moest gebeuren om ons kapot te krijgen.
Hij had ook regelmatig oefeningen, en ook dat is niet leuk. Al is 1 week of 2 weken nog te overzien.
Na de laatste uitzending (dec '08) stond hij ingepland om met de KMS te beginnen. Maar wanneer? Eerst werd het mei '09, toen toch najaar '09, nee toch mei '09. Uiteindelijk werd het november '09. Maar we verwachtten ook een kindje. We waren superblij. En hoewel we wisten dat de KMS veel van mijn man zou vergen, zagen we het helemaal zitten.
2 november zou hij beginnen met de KMS, 1 november werd onze dochter geboren.
Voor hem was het natuurlijk jammer dat hij juist die eerste dagen (introductie) moest missen, maar we waren zo gelukkig met onze kleine meid.
Ik had 3 maanden verlof, dus wat dat betreft was ik altijd thuis om voor onze dochter te zorgen. Maar mijn man die moest steeds vaker en langer weg. En toen ik zelf weer aan het werk moest, werd dat wel erg zwaar. Ik moest alles regelen.
En je kunt regelen wat je wilt, defensie verandert op het laatste gewoon ff wat, en jij kunt het weer oplossen met het de oppas, je werk of je afspraken. We hebben hier nu vaak ruzie over (gehad). Maar dan lijkt het weer alsof ik hem niet steun. Ik sta volledig achter hem en wil hem zeker steunen. Maar op een gegeven moment verwacht je denk ik iets terug: steun, complimenten (je doet het toch maar in je eentje met een kleine baby, voor mij ook helemaal nieuw). Ik sta al zo lang achter hem en defensie! En ik steun hem door dik en dun. Maar het is weer de ene teleurstelling na de andere!
Hij is zo weinig thuis, en als hij thuis is, is hij moe. Dit weekend moet hij daar blijven, want ze moeten sowieso 1 weekend tijdens de KMS binnen blijven. Alsof het kleuters zijn!
En nou had ik hem vanavond aan de telefoon, hoop herrie en gezelligheid op de achtergrond...hadden ze bbq gehad en nu waren ze bier aan het drinken.
Dan zit je met je baby op de bank!
Maar ik probeer positief te blijven, en hij is over 1 week klaar. Dan heeft hij 6 weken vrij (kan ook alleen bij defensie), en gaan we ons nieuwe huisje klaarmaken en inrichten. Dus er staan wel weer leuke dingen voor de deur.
Maar eind juni moet hij voor 10 weken opleiding naar Soesterberg, voor ons ook niet naast de deur. Als ik daar al aan denk.....!
Dan kijk ik maar weer naar mijn lieve dochtertje, en word ik weer helemaal warm van binnen!
Het is een heel verhaal, en ik moest gewoon even spuwen na het telefoontje van vanavond. Maar defensie is gewoon geen rozengeur en maneschijn. Het heeft ook wel zijn voordelen.
Maar je moet als koppel en als partner sterk in je schoenen staan. Jij blijft altijd alleen achter als ze oefening hebben of op uitzending moeten. En dan is het ook nog de normaalste zaak dat jij hem steunt en achter hem staat. En dat doe ik ook altijd, maar het soms wel moeilijk!
Liefs
