Gestoord!

Mijn "dilemma"..



Ik zal proberen om het zo kort en bondig mogelijk uit te leggen!



Zes jaar een relatie gehad, waarvan twee keer uit en nu voor de derde keer. Het is nu zo'n 4 maanden uit.

In de afgelopen vier maanden elkaar nog regelmatig gezien.



Ik heb het uitgemaakt, omdat ik al zo'n 2,5 jaar gek word van zijn getwijfel. En op dit moment begin ik me af te vragen of hij niet "gestoord" is. Akelig woord, maar zo komt hij zo nu en dan op me over.



Ik zal een paar voorbeelden geven.



Zo af en toe spreken we af. Ik ben meestal degene die initiatief neemt, en vraagt om af te spreken. Laatst heb ik tegen hem gezegd, dat ik het vervelend vond dat ik meestal vroeg. Als reactie kreeg ik dat ik teveel op zijn lip zat, en hij mij wel zou bellen.

Oke, prima. Vervolgens hoor ik een behoorlijke tijd niets, dus op een gegeven moment heb ik hem gestuurd: Ik dacht dat ik nog iets van je zou horen deze week?

Als reactie kreeg ik: Ik wou eigenlijk niets meer van me laten horen, maar nu spreek ik je weer. En daarna: Ik wil alles of niets. Ik kan niet zomaar met je afspreken, of ik wil een echte relatie met je of elkaar helemaal niet meer zien.

Ik dacht: Hee! Hij is eens een keer duidelijk!

Vandaag naar hem toe gegaan, en gevraagd of we over dat telefoongesprek konden praten. Had hij geen zin in. Later kwam er toch wat uit.. Ik wil toch helemaal niets. Vervolgens begint hij er over dat we de afgelopen 4 maanden elkaar zo veel hebben gezien, en dat hij het niet normaal vond dat ik hem zo vrij liet, en dat hoorde volgens hem niet. Maar hallo, ik kan hem toch niets verbieden? Het is uit! Ik heb wel gezegd als je wat met een ander uitspookt, is het voor mij wel gebeurt. Maar als je dat wilt doen, hou ik je niet tegen.

Hij vond het vreemd dat ik hem gewoon uit liet gaan, en zijn vrijheid gaf, maar ondertussen mag ik hem (ook van hem!) niets verbieden!

Hij wil geen relatie, maar hij wil ook niet zonder me.

Hij wil wel afspreken, maar alleen als hij dat wilt, en zodra ik vraag zit ik te veel op zijn lip. Hij zegt dat ik niet communiceer, maar als ik wil praten heeft hij geen zin.



Hij zegt precies te weten hoe ik ben, en dat ik toch niet boos op hem kan worden. En dat als ik boos ben, hij precies weet wat hij moet doen om me weer vrolijk te krijgen. Waar het uiteindelijk op neer kwam, was dat hij gewoon wist dat hij alles kon maken wat hij wou, omdat uiteindelijk hij precies wist wat te doen, zodat ik toch niet meer boos was. Dat zei hij letterlijk!



Ik heb het gevoel alsof er constant spelletjes worden gespeeld, en daar word ik moe van. en hij is vervolgens weer hysterich. Het ene moment wil hij dit, en het andere moment dat. Hij wil "volwassen" zijn, een goede baan en veel verdienen, en het andere moment zou hij thuis willen hangen de hele dag en van een uitkering leven. Het is altijd vol tegenstrijdigheden. Het ene moment, ben ik de perfecte vrouw, en het andere moment, zal ik toch nooit veranderen en is het weer niet goed.



Aaaaaaaaargh! Wat is dat!!! Ik word er zelf bijna gestoord van!

Duidelijkheid.

Of hij alles kon maken..



Nee, dat niet. Vreemdgaan e.d zou ik nooit pikken.



Echter is het wel zo, dat als hij bijv (bewust) lullig deed, ik altijd dacht dat hij het niet zo bedoelde, en als hij dan de volgende dag poeslief deed, ik het direct weer vergaf en het af deed voor mezelf met: ach, IK heb het verkeerd opgevat.



Om een voorbeeld te noemen:

Het was uit geweest tussen ons, en net weer aan.

Meneer zou met vrienden een midweekje weggaan in NL. Het was zomer, ze zouden de auto pakken en wel zien waar ze terechtkwamen. Bij aankomst belde hij om te zeggen dat ze waren aangekomen en heb ik hem 2 minuten gesproken, maar toen we hadden opgehangen, wist ik niet waar ze waren, dus ik belde terug. Ik wou vragen waar ze waren in NL, maar de tel stond direct uit. Volgende dag ook..

Dag drie was ik behoorlijk van slag, omdat na mijn 2 telefoontjes er niet werd gereageerd, en op mijn sms kreeg ik ook niets terug.. We waren net weer samen, en ik voelde me al klote en onzeker. Volgende dag werd er gebeld, ik was net te laat met opnemen. Toen ik terugbelde, stond de telefoon alweer uit.Paar uur later, sprak ik hem eindelijk.

Toen ik hem sprak deed hij ronduit bot en lullig. Alsof ik hem lastig viel..Let op, ik heb maximaal 3 keer gebeld en die drie dagen.

Op een gegeven moment was ik vet pissed.. Omdat ik het asociaal vond hoe hij deed. De dag voordat hij terugkwam, belde hij. Poeslief. Dat hij me had gemist en een leuk kadootje had gekocht. Bij thuiskomst, heel blij om me te zien, en het was niet zo bedoeld, maar op de camping kon hij zijn tel niet opladen, en hij was leeg.. Ik geloofde dat.

Aantal maand later hoorde ik dat ze gewoon bij de wc's hadden gezeten een aantal uur om de batterij van de tel op te laden.

Ik begrijp wat jullie bedoelen, maar ter verduidelijking. Hij belt en smst mij ook. Hij vraagt ook of ik film wil kijken, of bij hem wil eten etc. Maar over het algemeen, toon ik het meeste initiatief.



De reden waarom ik nog contact houdt? Omdat het zolang het niet over ons gaat, ook hartstikke leuk is. En we het goed met elkaar kunnen vinden.



En over op de lip zitten.. Ik ben dat niet met hem eens. Het ene moment wil hij me nl elke dag bij hem, en het andere moment is 1 keer per week al te veel. Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen. Ik werk 40 uur, en hij ook. Beide wisselende uren. Al zouden we het willen, veel tijd blijft er niet over om elkaar te zien.

Ja, ik vind het ook ingewikkeld, en nee dat is idd niet leuk!



Ik word er zelf ook moe van, vandaar mijn bericht.



De reden waarom ik het moeilijk vind om hier mee te stoppen, is vanwege die onduidelijkheid. Als hij oprecht mij niet wil zien, en er klaar mee is, dan is dat goed.



Alleen is dat erg moeilijk, als je het 80% van de tijd samen leuk hebt en gezellig en je de "perfecte vrouw" bent, en de andere 20% van de tijd nooit goed genoeg. Ik krijg geen hoogte van hem. Die 80% van de tijd denk ik wel dat ik er voor zou willen gaan, en zodra hij weer omslaat niet.