Relaties
alle pijlers
Voelt zo onwerkelijk
maandag 12 april 2010 om 07:58
Gisteravond belde ik mijn moeder om te vragen hoe het met mijn vader was. Hij was eind vorig jaar in het ziekenhuis terecht gekomen, ernstig verzwakt, onduidelijk waardoor. Deels wel duidelijk, want oud. Na drie weken mocht hij zonder enige diagnose weer naar huis.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
Known to cause insanity in laboratory mice
dinsdag 13 april 2010 om 09:22
Lys, heel veel kracht en sterkte gewenst!
Omdat het allemaal zo snel ging, hebben jullie niet echt bewust afscheid kunnen nemen en dat is onwerkelijk en vreemd, dat iemand zomaar wegglijdt uit je leven. Verstandelijk weet je wel dat het het beste is en eigenlijk heel mooi, dat je vader een lijdensweg bespaard is gebleven.
Gevoelsmatig is het toch onverwacht, daar ben je nooit op voorbereid + het gevoel dat het je zomaar overkomt. Het is wel mooi dat jij en je moeder erbij waren, blijft raar en intiem om die overgang van leven naar dood mee te maken. Je staat dan ook even heel dichtbij de essentie van het leven, hemel en aarde,een heel bijzonder moment eigenlijk.
Mijn vader ging onverwachts dood, hartaanval, niemand was erbij.Dat is ook heel vreemd en moeilijk te bevatten. Denk dat het fijner is dat je erbij was, Lys.Beter te accepteren en verwerken als je weet dat het goed is, zo. Voor hem en voor jullie iig een mooie manier om te gaan, als het je tijd is.
Laat je verdriet gaan, haal herinneringen op, zoveel mogelijk nu er tijd voor maken, dat is de meest natuurlijke manier van "een plek geven".
Veel sterkte!
Omdat het allemaal zo snel ging, hebben jullie niet echt bewust afscheid kunnen nemen en dat is onwerkelijk en vreemd, dat iemand zomaar wegglijdt uit je leven. Verstandelijk weet je wel dat het het beste is en eigenlijk heel mooi, dat je vader een lijdensweg bespaard is gebleven.
Gevoelsmatig is het toch onverwacht, daar ben je nooit op voorbereid + het gevoel dat het je zomaar overkomt. Het is wel mooi dat jij en je moeder erbij waren, blijft raar en intiem om die overgang van leven naar dood mee te maken. Je staat dan ook even heel dichtbij de essentie van het leven, hemel en aarde,een heel bijzonder moment eigenlijk.
Mijn vader ging onverwachts dood, hartaanval, niemand was erbij.Dat is ook heel vreemd en moeilijk te bevatten. Denk dat het fijner is dat je erbij was, Lys.Beter te accepteren en verwerken als je weet dat het goed is, zo. Voor hem en voor jullie iig een mooie manier om te gaan, als het je tijd is.
Laat je verdriet gaan, haal herinneringen op, zoveel mogelijk nu er tijd voor maken, dat is de meest natuurlijke manier van "een plek geven".
Veel sterkte!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 13 april 2010 om 11:27
Paque, heb wel wat geslapen vannacht, meer dan de nacht ervoor iig. Voel me wat helderder in het hoofd (nou ja, bij vlagen) maar ben zo ontzettend moe, leeg en mijn hoofd blijft bonken.
Toffifee, ik ben enorm dankbaar en blij dat ik erbij ben geweest. Het is wel een dubbel gevoel, omdat ik liever geen getuige was geweest van die vreselijke strijd aan het eind. Maar als ik dat schrijf voelt het ook weer egoïstisch...
Ik krijg op dit moment dat nare beeld niet van mijn netvlies.
Suzy, ik denk idd dat het de verwerking en de acceptatie wel gebaat is bij het feit dat we erbij waren. Het lijkt me anders nóg onwerkelijker. Je hebt het helaas (of gelukkig?) niet in de hand.
Het is zoals je schrijft iets heel intiems, het sterven van iemand meemaken.
Oh, lord, daar komen de tranen weer...
Wederom bedankt voor jullie steun. Ik heb me gisteren ook gemeld op het topic van Tjilla op overig, waar meer lotgenoten zitten. Voelt daar heel fijn.
Meisje35, Tijgermeisje, Nessuna en Courage, bedankt voor de knuffels en meeleven. Doet me goed.
Toffifee, ik ben enorm dankbaar en blij dat ik erbij ben geweest. Het is wel een dubbel gevoel, omdat ik liever geen getuige was geweest van die vreselijke strijd aan het eind. Maar als ik dat schrijf voelt het ook weer egoïstisch...
Ik krijg op dit moment dat nare beeld niet van mijn netvlies.
Suzy, ik denk idd dat het de verwerking en de acceptatie wel gebaat is bij het feit dat we erbij waren. Het lijkt me anders nóg onwerkelijker. Je hebt het helaas (of gelukkig?) niet in de hand.
Het is zoals je schrijft iets heel intiems, het sterven van iemand meemaken.
Oh, lord, daar komen de tranen weer...
Wederom bedankt voor jullie steun. Ik heb me gisteren ook gemeld op het topic van Tjilla op overig, waar meer lotgenoten zitten. Voelt daar heel fijn.
Meisje35, Tijgermeisje, Nessuna en Courage, bedankt voor de knuffels en meeleven. Doet me goed.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 14 april 2010 om 21:46
Capibara, dank je! Ik breng je wensen ook over aan mijn moeder.
(doe ik echt, ze krijgt iedere dag extra knuffels via mij van forumsters alhier)
Bubbell, Soleil, Kippie, bedankt voor jullie woorden.
Er moet nu nog veel geregeld worden, dus er is wat afleiding.
Maar het blijft onwerkelijk. Vrees dat het na de crematie nog meer binnen gaat komen.
Heb me ook al aangesloten bij Tjilla's topic, waar ik ook veel steun krijg en mijn ei kwijt kan. (nu pun intended, Miss C )
(doe ik echt, ze krijgt iedere dag extra knuffels via mij van forumsters alhier)
Bubbell, Soleil, Kippie, bedankt voor jullie woorden.
Er moet nu nog veel geregeld worden, dus er is wat afleiding.
Maar het blijft onwerkelijk. Vrees dat het na de crematie nog meer binnen gaat komen.
Heb me ook al aangesloten bij Tjilla's topic, waar ik ook veel steun krijg en mijn ei kwijt kan. (nu pun intended, Miss C )
Known to cause insanity in laboratory mice
vrijdag 16 april 2010 om 11:56
vrijdag 16 april 2010 om 21:03
Dank je, Wuiles!
Ook jij bedankt, Duploo, de uitvaart was heel verdrietig en bijzonder tegelijk (en door elkaar heen), maar we kijken er met een goed gevoel op terug.
Mijn moeder heeft me al wel tig keer gezegd wat een steun ik ben en ik heb het haar ook tig keer gezegd. Het is erg fijn dat we elkaar zo aanvoelen en zoveel steun bij elkaar vinden. Het maakt de band met mijn moeder nog specialer dan hij al was, als dat al mogelijk is.
Ook jij bedankt, Duploo, de uitvaart was heel verdrietig en bijzonder tegelijk (en door elkaar heen), maar we kijken er met een goed gevoel op terug.
Mijn moeder heeft me al wel tig keer gezegd wat een steun ik ben en ik heb het haar ook tig keer gezegd. Het is erg fijn dat we elkaar zo aanvoelen en zoveel steun bij elkaar vinden. Het maakt de band met mijn moeder nog specialer dan hij al was, als dat al mogelijk is.
Known to cause insanity in laboratory mice
zaterdag 17 april 2010 om 23:18
Lieve, lieve Lys van me, ik lees dit nu pas, via een ander topic hier gekomen. Meisje, wat zul je het zwaar hebben gehad de afgelopen dagen. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Gecondoleerd.
Maar wat hier al is geschreven, wees 'blij' dat je bij zijn overlijden bent geweest. Dat je nog lief hebt kunnen doen, en dat hij niet alleen is gestorven. Mijn zwager is 2 maart overleden, omringt door vrouw en (aangenomen) kinderen. Hij is zéér plotseling overleden en het verdriet en ongeloof is nu nog moeilijk.
Doe kalm aan de komende tijd lieverd. Je moet ook echt aan je zelf denken nu. Je gezondheid kan je nu niet verwaarlozen. Steun je moeder (en zus) zoveel je kan, maar denk alsjeblieft ook aan jezelf. Please? Dikke kus en dikke hug.
Maar wat hier al is geschreven, wees 'blij' dat je bij zijn overlijden bent geweest. Dat je nog lief hebt kunnen doen, en dat hij niet alleen is gestorven. Mijn zwager is 2 maart overleden, omringt door vrouw en (aangenomen) kinderen. Hij is zéér plotseling overleden en het verdriet en ongeloof is nu nog moeilijk.
Doe kalm aan de komende tijd lieverd. Je moet ook echt aan je zelf denken nu. Je gezondheid kan je nu niet verwaarlozen. Steun je moeder (en zus) zoveel je kan, maar denk alsjeblieft ook aan jezelf. Please? Dikke kus en dikke hug.
zondag 18 april 2010 om 13:20
Wat een lief bericht, Ratteke.
Ik ben ook echt blij dat ik bij zijn einde was. Met mijn moeder aan zijn en mijn zijde. Heel bijzonder, heel intiem ook.
Lief Ratteke van me, ook jullie gecondoleerd! Wat een shock, zo plots.
Lieve meid, let ook jij op gezondheid?? (hoe is het met de hyperventilatie?)
Ik beloof goed aan mijzelf te denken, en anders wijst mijn moeder me er wel op. Zoals ik haar er ook weer op wijs... Samen doen we het goed, waar de één dit kan, kan de ander dat en samen hebben we de week goed doorstaan.
Lieve meid, ik wil je graag een dikke knuffel en een megazoen geven, komt ie: smmmmmak!
Ik ben ook echt blij dat ik bij zijn einde was. Met mijn moeder aan zijn en mijn zijde. Heel bijzonder, heel intiem ook.
Lief Ratteke van me, ook jullie gecondoleerd! Wat een shock, zo plots.
Lieve meid, let ook jij op gezondheid?? (hoe is het met de hyperventilatie?)
Ik beloof goed aan mijzelf te denken, en anders wijst mijn moeder me er wel op. Zoals ik haar er ook weer op wijs... Samen doen we het goed, waar de één dit kan, kan de ander dat en samen hebben we de week goed doorstaan.
Lieve meid, ik wil je graag een dikke knuffel en een megazoen geven, komt ie: smmmmmak!
Known to cause insanity in laboratory mice
zondag 18 april 2010 om 20:23
quote:Lys schreef op 12 april 2010 @ 08:15:
Ik vond het zo erg. Ik heb nog nooit iemand zien sterven.
Dat hakt er extra in, kan niet anders zeggen.
Lieve Lys gecondoleerd, ik snap je verdriet. Vreselijk hoe het is verlopen. Ook al is zijn overlijden zo plots gekomen (toch plots) maar je was er wel bij. En dat is ondanks alles denk ik wel een beetje troost voor je. Heel veel sterkte lieverd (had ik maar eerder dit geweten) Ik ben er voor je!
Ik vond het zo erg. Ik heb nog nooit iemand zien sterven.
Dat hakt er extra in, kan niet anders zeggen.
Lieve Lys gecondoleerd, ik snap je verdriet. Vreselijk hoe het is verlopen. Ook al is zijn overlijden zo plots gekomen (toch plots) maar je was er wel bij. En dat is ondanks alles denk ik wel een beetje troost voor je. Heel veel sterkte lieverd (had ik maar eerder dit geweten) Ik ben er voor je!
zondag 18 april 2010 om 20:28
Lieve, lieve Doezel, ik weet dat je er voor me bent, geen seconde twijfel!
Het is zeker een grote troost dat ik erbij kon zijn. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het was geweest als ik het via de telefoon had gehoord. Ik ben niet alleen voor hem en mij blij, vooral ook voor mijn lieve mamsje. Zij trok het al nauwelijks met zijn 2-en, laat staan als ze er in haar eentje voor had gestaan.
Kan er ook nog steeds niet over uit dat ik nu net deze keer op zondagavond niet hoefde te werken. Heeft zo moeten zijn.
Het is zeker een grote troost dat ik erbij kon zijn. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het was geweest als ik het via de telefoon had gehoord. Ik ben niet alleen voor hem en mij blij, vooral ook voor mijn lieve mamsje. Zij trok het al nauwelijks met zijn 2-en, laat staan als ze er in haar eentje voor had gestaan.
Kan er ook nog steeds niet over uit dat ik nu net deze keer op zondagavond niet hoefde te werken. Heeft zo moeten zijn.
Known to cause insanity in laboratory mice
zondag 18 april 2010 om 20:43
