Relaties
alle pijlers
Voelt zo onwerkelijk
maandag 12 april 2010 om 07:58
Gisteravond belde ik mijn moeder om te vragen hoe het met mijn vader was. Hij was eind vorig jaar in het ziekenhuis terecht gekomen, ernstig verzwakt, onduidelijk waardoor. Deels wel duidelijk, want oud. Na drie weken mocht hij zonder enige diagnose weer naar huis.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
Known to cause insanity in laboratory mice
zondag 18 april 2010 om 20:56
zondag 18 april 2010 om 22:25
Ik zie nu pas dat het topic al een paar dagen oud is en de uitvaart al achter de rug is. Je komt misschien beetje bij beetje in je oude ritme, maar dat wil niet zeggen dat het verdriet minder aanwezig is. Je zit er nog middenin, sterker nog, nu je uit het geregel en gedoe komt, begint waarschijnlijk het echte verwerken. Dat is naar en pijnlijk en rauw. Neem je tijd, er zijn geen regels voor wanneer het over moet zijn of minder moet worden. Fijn dat je zo'n steun voor je moeder kunt zijn, hopelijk is dat andersom ook zo.
dinsdag 20 april 2010 om 20:12
Fussie, wàt een pareltje. Men zou het inderdaad met 'au' moeten schrijven!
Nostradame, dank je voor je lieve bericht. Nu nog steeds van alles aan het regelen, ik werk weer, maar ook steeds meer momenten van rust --> au.
Dank jullie, Winx en Zuigstengel!
(Winx, had toch wel een fles 'troostdrank' van je verwacht
Zuig, zo jammer dat ik je geen 'Suckcarrot' meer kan noemen..)
Nostradame, dank je voor je lieve bericht. Nu nog steeds van alles aan het regelen, ik werk weer, maar ook steeds meer momenten van rust --> au.
Dank jullie, Winx en Zuigstengel!
(Winx, had toch wel een fles 'troostdrank' van je verwacht
Zuig, zo jammer dat ik je geen 'Suckcarrot' meer kan noemen..)
Known to cause insanity in laboratory mice
dinsdag 20 april 2010 om 21:15
Dank je, Marels. Ik ben nu voornamelijk uitgeput en leeg. Echt megamoe, fysiek en mentaal. De emoties, het vele regelwerk, het steunen, je eigen verdriet, de shock, inmiddels weer aan het werk (zwaar, maar goede afleiding), nu dus moe.
Daarnaast ook wel 'tevreden' (bij gebrek aan beter woord), over mijn eigen handelen, het feit dat hij niet meer hoeft te lijden, dat de uitvaart 'goed' was, dat mijn moeder nu niet meer de zware zorgtaak heeft...
Het is nu even een lach, een traan, leeg... van alles wat. Maar voel me echt al een stuk sterker dan vorige week. Morgen ben ik vrij en daar verheug ik me al op.
Daarnaast ook wel 'tevreden' (bij gebrek aan beter woord), over mijn eigen handelen, het feit dat hij niet meer hoeft te lijden, dat de uitvaart 'goed' was, dat mijn moeder nu niet meer de zware zorgtaak heeft...
Het is nu even een lach, een traan, leeg... van alles wat. Maar voel me echt al een stuk sterker dan vorige week. Morgen ben ik vrij en daar verheug ik me al op.
Known to cause insanity in laboratory mice
dinsdag 20 april 2010 om 21:18
Ik kan me dat ergens wel voorstellen geloof ik, dat het zo dubbel is... Zelf werk ik in de zorg, in de geriatrie, en ik zie daar gewoon heel duidelijk dat een overlijden echt een verlossing kan zijn. Als jouw vader zoveel pijn had, zo geleden heeft, kan ik me voorstellen dat je dat ook ergens wel zo voelt.
Heel erg fijn trouwens dat je zo tevreden bent over je eigen handelen, da's al heel erg fijn, dat je daar een goed gevoel over hebt.
Dat je zo leeg bent, dat lijkt me logisch. Aan de ene kant is werk een afleiding, aan de andere kant denk ik ook wel heel erg zwaar omdat je met zoveel andere dingen bezig bent dan je werk...
Heb je genoeg mensen om je heen die je steunen, waar je terecht kunt, desnoods midden in de nacht?
Nog een keer heel veel sterkte!
Heel erg fijn trouwens dat je zo tevreden bent over je eigen handelen, da's al heel erg fijn, dat je daar een goed gevoel over hebt.
Dat je zo leeg bent, dat lijkt me logisch. Aan de ene kant is werk een afleiding, aan de andere kant denk ik ook wel heel erg zwaar omdat je met zoveel andere dingen bezig bent dan je werk...
Heb je genoeg mensen om je heen die je steunen, waar je terecht kunt, desnoods midden in de nacht?
Nog een keer heel veel sterkte!
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 20 april 2010 om 21:28
Geriatrie, alle bewondering, Marels. Fijn dat jullie er zijn!
Ik krijg heel veel steun, veel meer dan verwacht. En dat doet me enorm goed. Ben een binnenvetter, heb nog nooit zoveel van me afgepraat als de laatste week. Ik weet zeker dat mijn moeder en ik hier weer goed uit gaan komen.
Nogmaals dank, erg lief van je Marels.
Ik krijg heel veel steun, veel meer dan verwacht. En dat doet me enorm goed. Ben een binnenvetter, heb nog nooit zoveel van me afgepraat als de laatste week. Ik weet zeker dat mijn moeder en ik hier weer goed uit gaan komen.
Nogmaals dank, erg lief van je Marels.
Known to cause insanity in laboratory mice
dinsdag 20 april 2010 om 21:31
Fijn juist, dat je ondanks dat je een binnenvetter bent nu van je af kunt praten, dat is zo belangrijk! En fijn ook dat jullie, zo te lezen, zoveel steun aan elkaar hebben, jij en je moeder. Dat maakt het allemaal een heel stuk draaglijker, denk ik dan maar.
Enne, ik vind dat niet zo bijzonder, geriatrie, ik vind het ook vooral heel erg leuk. Ik werk als ergotherapeut in een verpleeghuis en het is gewoon echt ook heel erg leuk werk, om te doen.
Echt heel erg fijn om te lezen dat je zoveel steun overal krijgt. Laten we hopen dat dat ook over een week, een maand, een halfjaar nog zo is, maar ik geloof dat dat wel goed komt.
Ik sluit nu af, maar kom morgen zeker weer lezen
Enne, ik vind dat niet zo bijzonder, geriatrie, ik vind het ook vooral heel erg leuk. Ik werk als ergotherapeut in een verpleeghuis en het is gewoon echt ook heel erg leuk werk, om te doen.
Echt heel erg fijn om te lezen dat je zoveel steun overal krijgt. Laten we hopen dat dat ook over een week, een maand, een halfjaar nog zo is, maar ik geloof dat dat wel goed komt.
Ik sluit nu af, maar kom morgen zeker weer lezen
668, the neighbour of the Beast
woensdag 21 april 2010 om 21:52
Lekkah! Thanx.
Ik doe rustig aan nu. Is idd niet niks. Het is 'veel' geweest op alle fronten. Vandaag zo'n beetje de laatste "dit moet zo snel mogelijk geregeld worden"- zaken afgehandeld.
De rest heeft geen haast, nu gaan mijn moeder en ik even een tandje terug schakelen. Is simpelweg niet vol te houden. Zijn toch wel een beetje aan het einde van ons latijn. (en daar word ik altijd zo gezellig labiel van )
Ik doe rustig aan nu. Is idd niet niks. Het is 'veel' geweest op alle fronten. Vandaag zo'n beetje de laatste "dit moet zo snel mogelijk geregeld worden"- zaken afgehandeld.
De rest heeft geen haast, nu gaan mijn moeder en ik even een tandje terug schakelen. Is simpelweg niet vol te houden. Zijn toch wel een beetje aan het einde van ons latijn. (en daar word ik altijd zo gezellig labiel van )
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 21 april 2010 om 22:09
Ja precies, stap voor stap.
Je bent in het begin zo druk bezig met van alles regelen dat je jezelf voorbij loopt.
Nu idd even een tandje terug.
Wel heel 'fijn' dat je erbij was toen je vader overleed.
Het idee dat je alles gedaan hebt.
(ik vond het nl een heel gemis dat ik er op het laatst bij mijn vader niet bij was)
Maar het blijft gewoon klote.
En gewoon nu ff labiel zijn, is weleens lekker, voor even
Je bent in het begin zo druk bezig met van alles regelen dat je jezelf voorbij loopt.
Nu idd even een tandje terug.
Wel heel 'fijn' dat je erbij was toen je vader overleed.
Het idee dat je alles gedaan hebt.
(ik vond het nl een heel gemis dat ik er op het laatst bij mijn vader niet bij was)
Maar het blijft gewoon klote.
En gewoon nu ff labiel zijn, is weleens lekker, voor even
woensdag 21 april 2010 om 22:45
Ik kan alles beamen wat je schrijft. Woord voor woord waar.
Ik kan me voorstellen dat het echt als een gemis voelt als het anders verloopt.
Zal ik je eerlijk zeggen dat het af en toe fijn is wat labielig te zijn? Ik ben goed in emoties onder controle houden, maar het lucht op als je je eens even ongeremd (en soms onredelijk) kan laten gaan.
Ik ga mijn lichaam nu lekker in mijn bedje vleien, morgen weer een nieuwe dag.
Ik kan me voorstellen dat het echt als een gemis voelt als het anders verloopt.
Zal ik je eerlijk zeggen dat het af en toe fijn is wat labielig te zijn? Ik ben goed in emoties onder controle houden, maar het lucht op als je je eens even ongeremd (en soms onredelijk) kan laten gaan.
Ik ga mijn lichaam nu lekker in mijn bedje vleien, morgen weer een nieuwe dag.
Known to cause insanity in laboratory mice
