Psyche
alle pijlers
Obsessief Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis
dinsdag 24 maart 2009 om 20:32
donderdag 4 februari 2010 om 15:44
Hier gaat het goed. Al moet ik wel altijd aan zijn 'stoornis' denken. Laatst had ik bijvoorbeeld huiduitslag op mijn arm. Dan ga ik naar de huisarts omdat vriendlief anders bang wordt en denkt dat ik een of andere enge ziekte heb. Ik ga dus niet voor mezelf, maar voor hem. Ik denk dan bij mezelf wel: waar ben ik mee bezig? Maar het werkt wel. Want daarna is hij helemaal gerust gesteld.
zondag 28 maart 2010 om 22:53
Hoi,
hier ben ik weer....
Rob woont nog steeds niets thuis de situatie is de laatste tijd alleen maar verslechterd.
We hebben dit weekend eindelijk sinds tijden!! weer een normaal gesprek gehad en er achter gekomen dat we echt niet zonder elkaar kunnen .Ik wil er echt nog voor vechten maar het is heel moeilijk!!
Wel loopt hij nog steeds bij de psych en heeft schematherapie.
Vind het allemaal heel langzaam gaan hoor, hij heeft zich erg verzet afgelopen tijd en niet echt aan zichzelf gewerkt.
De hele situatie heeft hem zo gefrustreerd dat hij zich totaal heeft afgesloten voor zijn gevoel en in een soort slopende modus is gaan zitten.
Door helemaal niet meer in zijn gevoel te zitten kop in t zand en heel raar te gaan doen door rekeningen te blokkeren, wantrouwen dat ik hem belazer en dreigen met open te staan voor andere relaties als ik niet doe wat hij wou.
Allemaal onmacht en frustraties waar hij niet mee om kon gaan en er helemaal verkeerd op reageerd want zo heeft hij mij alleen maar verder van zich afgeduwd.
Ik heb hem hiemee geconfronteerd en hij ziet het nu pas in , hij heeft zo'n gekke starre kijk op alles dat ik hem als hij zo boos is niet kan bereiken en hij echt in staat is alles stuk te maken.
Nu stond hij op het punt om wat met iemand anders te beginnen ik voelde dat aan ben naar hem toegestapt want hij wilde mij niet zien want dat kon hij niet aan ( hoe bedoel je jezelf in de maling nemen ?) en toen storte hij in en zei dat hij overtuigd was dat ik hem in de steek liet en hij echt toe was aan aandacht die ik hem niet kon geven in deze rotperiode .
Wat echt niet zo is ,wil hem altijd helpen maar hij zat zo in deze verkeerde modus dat hij alles zo voelde en zag.
geulkkig was ik net op tijd want hij wilde helemaal niet een ander maar had zich helemaal afgelsoten voor zijn gevoel en was bezig alles kapot te maken .hier is hij zoooooo van geschrokken dat hij helemaal instorte toen ik opeens voor zijn neus stond.raar ,....dat hij zich zo kan afsluiten voor zijn gevoel ik begrijp dit echt niet.
Ik ben ook aan het kijken op internet of er nog andere behandelmethodes zijn dit is erg moeilijk allemaal.
Geeft ook iedereen de schuld van alles weigerd naar zich zelf te kijken .Herkennen jullie dit ?/
hier ben ik weer....
Rob woont nog steeds niets thuis de situatie is de laatste tijd alleen maar verslechterd.
We hebben dit weekend eindelijk sinds tijden!! weer een normaal gesprek gehad en er achter gekomen dat we echt niet zonder elkaar kunnen .Ik wil er echt nog voor vechten maar het is heel moeilijk!!
Wel loopt hij nog steeds bij de psych en heeft schematherapie.
Vind het allemaal heel langzaam gaan hoor, hij heeft zich erg verzet afgelopen tijd en niet echt aan zichzelf gewerkt.
De hele situatie heeft hem zo gefrustreerd dat hij zich totaal heeft afgesloten voor zijn gevoel en in een soort slopende modus is gaan zitten.
Door helemaal niet meer in zijn gevoel te zitten kop in t zand en heel raar te gaan doen door rekeningen te blokkeren, wantrouwen dat ik hem belazer en dreigen met open te staan voor andere relaties als ik niet doe wat hij wou.
Allemaal onmacht en frustraties waar hij niet mee om kon gaan en er helemaal verkeerd op reageerd want zo heeft hij mij alleen maar verder van zich afgeduwd.
Ik heb hem hiemee geconfronteerd en hij ziet het nu pas in , hij heeft zo'n gekke starre kijk op alles dat ik hem als hij zo boos is niet kan bereiken en hij echt in staat is alles stuk te maken.
Nu stond hij op het punt om wat met iemand anders te beginnen ik voelde dat aan ben naar hem toegestapt want hij wilde mij niet zien want dat kon hij niet aan ( hoe bedoel je jezelf in de maling nemen ?) en toen storte hij in en zei dat hij overtuigd was dat ik hem in de steek liet en hij echt toe was aan aandacht die ik hem niet kon geven in deze rotperiode .
Wat echt niet zo is ,wil hem altijd helpen maar hij zat zo in deze verkeerde modus dat hij alles zo voelde en zag.
geulkkig was ik net op tijd want hij wilde helemaal niet een ander maar had zich helemaal afgelsoten voor zijn gevoel en was bezig alles kapot te maken .hier is hij zoooooo van geschrokken dat hij helemaal instorte toen ik opeens voor zijn neus stond.raar ,....dat hij zich zo kan afsluiten voor zijn gevoel ik begrijp dit echt niet.
Ik ben ook aan het kijken op internet of er nog andere behandelmethodes zijn dit is erg moeilijk allemaal.
Geeft ook iedereen de schuld van alles weigerd naar zich zelf te kijken .Herkennen jullie dit ?/
maandag 26 april 2010 om 20:11
Ja. RobCindy, dat herken ik. Ik herken bijna alles wat over dit onderwerp door jullie gezegd is. Mijn vader was een OCPS-er. Een erge. Ik ben inmiddels 51 en heb met de gevolgen daarvan te leven.
Het enige dat ik kan zeggen: wie met zo iemand getrouwd is moet maken dat hij wegkomt voor het te laat is. En laat je eventuele kinderen niet doormaken wat ik en mijn broers hebben moeten doormaken.
Mijn moeder is uiteindelijk verlost door zijn dood, maar wel nadat zij geestelijk en lichamelijk mishandeld is, want zo noem ik dat.
Ik heb gezeten bij lotgenoten, vrouwen en kinderen-van. De meeste zijn uiteindelijk gescheiden omdat hun vrijheid (niet alleen geestelijk) werd belemmerd. Paranoide gedrag dat zorgde dat ze werden afgeluisterd, nooit alleen gelaten werden. Alles moest gebeuren zoals hij dat wilde. Mijn vader is zelfs ooit gaan kijken of mijn moeder wel met haar vriendinnenclub is gaan lunchen en niet met een vent het bed in dook. Dat was zijn paranoia.
Haar eigen ik (en dat van ons) werd onder gesneeuwd door de subtiele en minder subtiele manipulaties die er ook bij komen.
Kinderen van dit soort mensen komen vaak in de problemen. Hun veilige basis is er nooit. Je weet nooit wat je boven het hoofd hangt, hoe de bui is. Ik heb me altijd aangepast, mijn ene broer heeft het kunnen negeren en mijn andere is er aan onderdoor gegaan.
Allemaal uit huis zodra we konden gaan. Mijn moeder achter latend met de ellende, dat zij in totaal 53 jaar heeft volgehouden.
Ze was te lief, te aardig en werd na zijn pensionering geestelijk een wrak. Zij kon geen stap meer zonder hem verzetten en nooit meer doen hoe zij het wilde. Haar veerkracht keerde terug zodra hij dood was. Mijn moeder, nu 83, is een ander mens. Was ze zo ooit maar geweest toe ik kind was. Dan had ik wat aan haar gehad. Maar ook zij zat in die waanzinnige tredmolen en de gedachte 'het is allemaal zo erg nog niet'.
Veel mensen met (erge) OCPS kúnnen niet anders. Het is niet voor niets een PERSOONLIJKHEIDsstoornis. Je denkt dat het niet zo erg is, want soms zijn ze heel beminnelijk. Uiteindelijk word je kapot gemaakt. Laat het niet gebeuren.
Het enige dat ik kan zeggen: wie met zo iemand getrouwd is moet maken dat hij wegkomt voor het te laat is. En laat je eventuele kinderen niet doormaken wat ik en mijn broers hebben moeten doormaken.
Mijn moeder is uiteindelijk verlost door zijn dood, maar wel nadat zij geestelijk en lichamelijk mishandeld is, want zo noem ik dat.
Ik heb gezeten bij lotgenoten, vrouwen en kinderen-van. De meeste zijn uiteindelijk gescheiden omdat hun vrijheid (niet alleen geestelijk) werd belemmerd. Paranoide gedrag dat zorgde dat ze werden afgeluisterd, nooit alleen gelaten werden. Alles moest gebeuren zoals hij dat wilde. Mijn vader is zelfs ooit gaan kijken of mijn moeder wel met haar vriendinnenclub is gaan lunchen en niet met een vent het bed in dook. Dat was zijn paranoia.
Haar eigen ik (en dat van ons) werd onder gesneeuwd door de subtiele en minder subtiele manipulaties die er ook bij komen.
Kinderen van dit soort mensen komen vaak in de problemen. Hun veilige basis is er nooit. Je weet nooit wat je boven het hoofd hangt, hoe de bui is. Ik heb me altijd aangepast, mijn ene broer heeft het kunnen negeren en mijn andere is er aan onderdoor gegaan.
Allemaal uit huis zodra we konden gaan. Mijn moeder achter latend met de ellende, dat zij in totaal 53 jaar heeft volgehouden.
Ze was te lief, te aardig en werd na zijn pensionering geestelijk een wrak. Zij kon geen stap meer zonder hem verzetten en nooit meer doen hoe zij het wilde. Haar veerkracht keerde terug zodra hij dood was. Mijn moeder, nu 83, is een ander mens. Was ze zo ooit maar geweest toe ik kind was. Dan had ik wat aan haar gehad. Maar ook zij zat in die waanzinnige tredmolen en de gedachte 'het is allemaal zo erg nog niet'.
Veel mensen met (erge) OCPS kúnnen niet anders. Het is niet voor niets een PERSOONLIJKHEIDsstoornis. Je denkt dat het niet zo erg is, want soms zijn ze heel beminnelijk. Uiteindelijk word je kapot gemaakt. Laat het niet gebeuren.
woensdag 28 april 2010 om 23:57
@dochtervan: Ik ben zoon van moeder & vader met 2 verschillende varianten van de stoornis.
Kan je wel vertellen dat ik inderdaad snap wat je bedoeld. Punt is echter zoals ik al zei: ik heb het zelf ook.. (ver door ontwikkeld)
Wat ik inmiddels wel weet is dat ik (net zoals m'n vader dat heeft) makkelijker te corrigeren ben in m'n opinie op het moment dat dát vriendelijk wordt gedaan. Ik heb als kind namelijk virtueel oneindig kritiek ervaren; dat heeft inderdaad fatale gevolgen gehad..
Er valt wel te leven met de ouders (en vice versa overigens) zolang er mar afdoende gerelativeerd wordt & er 'n realistisch standpunt omtrent de opvoeding wordt ingenomen (genuanceerd ipv jezelf & alles dat het kind doet goed te praten..)
@_coffee: Ik wilde je even complimenteren op de post die je hier maakte. De omschrijving is merendeels redelijk accuuraat.
Er wordt echter geen rekeening gehouden met eventuele comorbide problemen.
Ik heb m'n "hulp"verleners* de link van de post gegeven; misschien kunnen ze hier óók 'n nuttige reactie achterlaten.
Robcindy: Je zoon heeft het deels ook zelf hé, hij heeft naast jouw genen ook de kant van z'n vader. (tenzij jij iets weet dat zij beiden niet weten..)
maaar gelijk heb je, als je als ocps-er/kind gekleineerd wordt en dan met name in de pubertijd komt dat snoeihard aan.
*"hulp"verleners: ze hebben in alle eerlijkheid ism ouders wel m'n 'leven' verziekt..
Waarbij ik de kanttekening moet maken: ik had er op 'n bepaald moment ook enige schuld in, maar dat ik dat weet heeft meer te maken met de verder ontstane problemen icm jarenlang relatief aardige buitenstaanders te spreken; die ervoor zorgde dat m'n zelfbeeld wel enigszins veranderde. Daar hadden die nieuwe problemen echter meer mee te maken.
In het algemeen:
OCPS-ers zijn zich vaak niet bewust van hun fouten; zolang ze daarvan niet overtuigd (kunnen) worden heb je 'n probleem..
Er komt 'n nieuwe therapie over uit Canada overgewaaid; die is momenteel in (gesloten) testfase.
Pure ocps-ers die onderbehandeling zijn of willen proberen te staan kunnen zich aanmelden: **ff zoeken hoe het heet**
**Rouke is 28,7 en sterft binnen 3 jaar door verkeerde beslissingen ouders, hulpverleners & verkeerde copingmethoden**
ik gaat slapen; ik moet morgen weer 'vroeg' op & heb al enough problems as is..
Succes aan de dames die 'n ocps-er (daten)
Kan je wel vertellen dat ik inderdaad snap wat je bedoeld. Punt is echter zoals ik al zei: ik heb het zelf ook.. (ver door ontwikkeld)
Wat ik inmiddels wel weet is dat ik (net zoals m'n vader dat heeft) makkelijker te corrigeren ben in m'n opinie op het moment dat dát vriendelijk wordt gedaan. Ik heb als kind namelijk virtueel oneindig kritiek ervaren; dat heeft inderdaad fatale gevolgen gehad..
Er valt wel te leven met de ouders (en vice versa overigens) zolang er mar afdoende gerelativeerd wordt & er 'n realistisch standpunt omtrent de opvoeding wordt ingenomen (genuanceerd ipv jezelf & alles dat het kind doet goed te praten..)
@_coffee: Ik wilde je even complimenteren op de post die je hier maakte. De omschrijving is merendeels redelijk accuuraat.
Er wordt echter geen rekeening gehouden met eventuele comorbide problemen.
Ik heb m'n "hulp"verleners* de link van de post gegeven; misschien kunnen ze hier óók 'n nuttige reactie achterlaten.
Robcindy: Je zoon heeft het deels ook zelf hé, hij heeft naast jouw genen ook de kant van z'n vader. (tenzij jij iets weet dat zij beiden niet weten..)
maaar gelijk heb je, als je als ocps-er/kind gekleineerd wordt en dan met name in de pubertijd komt dat snoeihard aan.
*"hulp"verleners: ze hebben in alle eerlijkheid ism ouders wel m'n 'leven' verziekt..
Waarbij ik de kanttekening moet maken: ik had er op 'n bepaald moment ook enige schuld in, maar dat ik dat weet heeft meer te maken met de verder ontstane problemen icm jarenlang relatief aardige buitenstaanders te spreken; die ervoor zorgde dat m'n zelfbeeld wel enigszins veranderde. Daar hadden die nieuwe problemen echter meer mee te maken.
In het algemeen:
OCPS-ers zijn zich vaak niet bewust van hun fouten; zolang ze daarvan niet overtuigd (kunnen) worden heb je 'n probleem..
Er komt 'n nieuwe therapie over uit Canada overgewaaid; die is momenteel in (gesloten) testfase.
Pure ocps-ers die onderbehandeling zijn of willen proberen te staan kunnen zich aanmelden: **ff zoeken hoe het heet**
**Rouke is 28,7 en sterft binnen 3 jaar door verkeerde beslissingen ouders, hulpverleners & verkeerde copingmethoden**
ik gaat slapen; ik moet morgen weer 'vroeg' op & heb al enough problems as is..
Succes aan de dames die 'n ocps-er (daten)
donderdag 6 mei 2010 om 15:57
Wow, ik schrik echt heel erg van de post van ´dochtervan´. Ik probeer me in te leven in hoe het voor jou geweest moet zijn en kan me voorstellen dat je een hele moeilijke jeugd hebt gehad. Toch vind ik het heel heftig om te lezen dat je mensen die een relatie hebben met een OCPS´er aanraadt om te vluchten zolang het nog kan. Sjonge... de ene OCPS´er is de andere niet toch?
woensdag 18 augustus 2010 om 15:03
quote:dochtervan schreef op 26 april 2010 @ 20:11:
Mijn vader is zelfs ooit gaan kijken of mijn moeder wel met haar vriendinnenclub is gaan lunchen en niet met een vent het bed in dook. Dat was zijn paranoia.
Herkenbaar! Is gelukkig niet vaak gebeurd. Dat heb ik 'm wel effe heel duidelijk kunnen maken.
Mijn vader is zelfs ooit gaan kijken of mijn moeder wel met haar vriendinnenclub is gaan lunchen en niet met een vent het bed in dook. Dat was zijn paranoia.
Herkenbaar! Is gelukkig niet vaak gebeurd. Dat heb ik 'm wel effe heel duidelijk kunnen maken.
woensdag 18 augustus 2010 om 15:07
quote:duha schreef op 06 mei 2010 @ 15:57:
Wow, ik schrik echt heel erg van de post van ´dochtervan´. Ik probeer me in te leven in hoe het voor jou geweest moet zijn en kan me voorstellen dat je een hele moeilijke jeugd hebt gehad. Toch vind ik het heel heftig om te lezen dat je mensen die een relatie hebben met een OCPS'er aanraadt om te vluchten zolang het nog kan. Sjonge... de ene OCPS'er is de andere niet toch?Precies! Ik denk dat je daar inderdaad een beetje doorheen moet lezen. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds samen met mijn man met OCP en daar ook nog steeds erg gelukkig mee!
Wow, ik schrik echt heel erg van de post van ´dochtervan´. Ik probeer me in te leven in hoe het voor jou geweest moet zijn en kan me voorstellen dat je een hele moeilijke jeugd hebt gehad. Toch vind ik het heel heftig om te lezen dat je mensen die een relatie hebben met een OCPS'er aanraadt om te vluchten zolang het nog kan. Sjonge... de ene OCPS'er is de andere niet toch?Precies! Ik denk dat je daar inderdaad een beetje doorheen moet lezen. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds samen met mijn man met OCP en daar ook nog steeds erg gelukkig mee!
