Psyche
alle pijlers
Obsessief Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis
dinsdag 24 maart 2009 om 20:32
donderdag 26 maart 2009 om 21:54
Wat een herkenning....ook heel duidelijk in jouw verhaal intiem! De lat ligt bij mij ook altijd hoog(al lager dan een paar jaar geleden). Perfectionisme.....leuke eigenschap hoor....als je er goed mee om kunt gaan, maar het kan ook zeker tegen je werken.
Ik heb toch ook wel een stukje opvoeding 'tegen'. Mijn ouders hebbben me natuurlijk opgevoed zoals zij denken dat het goed is en ik neem ze dan ook niks kwalijk. Maar ik ben altijd een serieus kind geweest, ook met leren/studie. Maar, met name mijn moeder, zat echt bovenop me als het om leren en cijfers ging. En dat heeft me geen goed gedaan. Heel veel in mijn leven na de middelbare school, heb ik gered door doorzettingsvermogen, een enorme discipline en motivatie. Maar makkelijk was het zeker niet.
Ik ben verpleegkundige: geen makkelijk beroep als je deze persoonlijkheidsstoornis hebt. Als een patient acuut verslechterd en er 'moet'(daar heb je hem weer) vanalles gebeuren, om de patient er weer bovenop te krijgen, dan functioneer ik op de toppen van mijn kunnen, maar ben daarna wel volledig leeg. Ik weet wat ik moet doen, bewandel de juiste wegen, maar de zenuwen gieren me door de strot en de adrenaline vloeit rijkelijk. Soms nog een paar uur nadat de situatie al achter de rug is. Daarin voel ik ook bijvoorbeeld de belemmering. Het voelt voor mij alsof ik degene ben, die alleen verantwoordelijk is voor diie patient, en ik 'moet' ( ) hem/haar redden. Soms denk ik wel eens: waar ben ik mee bezig.
Die burnout kwam me natuurlijk ook niet zomaar aanwaaien. Althans, dat denk ik nu. Toentertijd overviel het me. Ik ben er van overtuigd dat mijn persoonlijkheid hier stevig aan heeft bij gedragen.
Controle houden over situaties is ook zo'n ding. Controle is heel belangrijk voor mij om grip te houden.
Wat me ook heel erg bezig heeft gehouden is de geboorte van mijn dochter(nu 3). Als controlfreak was bevallen voor mij vreselijk. Ik denk dat ik zelf een gemakkelijkere bevalling had kunnen hebben ,als ik dingen makkelijker had los kunnen laten.
Geld....dat is het enige waar ik heel veel makkelijker in ben geworden. Ik potte altijd alles op, sparen, sparen, sparen. Dat doe ik niet mee. Niet zoveel meer in elk geval.Wat een bevrijding! Nooit geweten dat geld aan jezelf uit geven zo fijn kan zijn!
Jeetje wat een verademing.....ik ken eigenlijk verder niemand die zich in dit soort dingen herkend! Anderen begrijpen het soms ook maar moeilijk.
Ik heb toch ook wel een stukje opvoeding 'tegen'. Mijn ouders hebbben me natuurlijk opgevoed zoals zij denken dat het goed is en ik neem ze dan ook niks kwalijk. Maar ik ben altijd een serieus kind geweest, ook met leren/studie. Maar, met name mijn moeder, zat echt bovenop me als het om leren en cijfers ging. En dat heeft me geen goed gedaan. Heel veel in mijn leven na de middelbare school, heb ik gered door doorzettingsvermogen, een enorme discipline en motivatie. Maar makkelijk was het zeker niet.
Ik ben verpleegkundige: geen makkelijk beroep als je deze persoonlijkheidsstoornis hebt. Als een patient acuut verslechterd en er 'moet'(daar heb je hem weer) vanalles gebeuren, om de patient er weer bovenop te krijgen, dan functioneer ik op de toppen van mijn kunnen, maar ben daarna wel volledig leeg. Ik weet wat ik moet doen, bewandel de juiste wegen, maar de zenuwen gieren me door de strot en de adrenaline vloeit rijkelijk. Soms nog een paar uur nadat de situatie al achter de rug is. Daarin voel ik ook bijvoorbeeld de belemmering. Het voelt voor mij alsof ik degene ben, die alleen verantwoordelijk is voor diie patient, en ik 'moet' ( ) hem/haar redden. Soms denk ik wel eens: waar ben ik mee bezig.
Die burnout kwam me natuurlijk ook niet zomaar aanwaaien. Althans, dat denk ik nu. Toentertijd overviel het me. Ik ben er van overtuigd dat mijn persoonlijkheid hier stevig aan heeft bij gedragen.
Controle houden over situaties is ook zo'n ding. Controle is heel belangrijk voor mij om grip te houden.
Wat me ook heel erg bezig heeft gehouden is de geboorte van mijn dochter(nu 3). Als controlfreak was bevallen voor mij vreselijk. Ik denk dat ik zelf een gemakkelijkere bevalling had kunnen hebben ,als ik dingen makkelijker had los kunnen laten.
Geld....dat is het enige waar ik heel veel makkelijker in ben geworden. Ik potte altijd alles op, sparen, sparen, sparen. Dat doe ik niet mee. Niet zoveel meer in elk geval.Wat een bevrijding! Nooit geweten dat geld aan jezelf uit geven zo fijn kan zijn!
Jeetje wat een verademing.....ik ken eigenlijk verder niemand die zich in dit soort dingen herkend! Anderen begrijpen het soms ook maar moeilijk.
vrijdag 27 maart 2009 om 17:10
Ook mijn heeft ocps.
Dit hebben we net een paar weken geleden te horen gekregen....
Verklaart wel een hoop maar wij hebben hierdoor in het gezin er wel een hoop problemen door gekregen.
Een puberende zoon waar mijn man totaal geen begrip voor kan opbrengen omdat hij alles totaal anders doet dan dat mijn zou willen.
Hij is verschrikkelijk koppig en halsstarrig en wilt geen compromissen sluiten terwijl je dat juist wel met een puber moet doen.
zucht.......
weet ook even niet hoe dit op tel lossen
Dit hebben we net een paar weken geleden te horen gekregen....
Verklaart wel een hoop maar wij hebben hierdoor in het gezin er wel een hoop problemen door gekregen.
Een puberende zoon waar mijn man totaal geen begrip voor kan opbrengen omdat hij alles totaal anders doet dan dat mijn zou willen.
Hij is verschrikkelijk koppig en halsstarrig en wilt geen compromissen sluiten terwijl je dat juist wel met een puber moet doen.
zucht.......
weet ook even niet hoe dit op tel lossen
vrijdag 27 maart 2009 om 19:21
Hai Robcindy,
Ik herken het bij mezelf. Ik heb een "puberende" peuter en ook daar lukt het me soms erg moeilijk begrip voor op te brengen. Ben dan heel letterlijk met veel te volwassen verwachtingspatronen: "je moet gewoon normaal doen".
Als je zo dit doet dan gebeurt A, als je zo dat doet, dan gebeurt en B en moeilijk (soms bijna niet zlefs) in staat om te 'spelen' met reacties, met verwachtingen aan te passen, met te bedenken dat iets ook anders kan en dat je met mensen te maken hebt die vooral niet zo voorspelbaar en stuurbaar zijn als robots.
De manier hoe wij daar mee omgaan is dat ik pas op de plaats maak als ik weer eens zo enorm typisch en a flexibel reageer. Als ik de menselijke maat weer eens niet zie. Dan grijpt mijn vriend in die veel beter dat 'gevoel' daarvoor heeft.
Misschien dat jullie ook zo'n soort time out kunnen afspreken?
Ik herken het bij mezelf. Ik heb een "puberende" peuter en ook daar lukt het me soms erg moeilijk begrip voor op te brengen. Ben dan heel letterlijk met veel te volwassen verwachtingspatronen: "je moet gewoon normaal doen".
Als je zo dit doet dan gebeurt A, als je zo dat doet, dan gebeurt en B en moeilijk (soms bijna niet zlefs) in staat om te 'spelen' met reacties, met verwachtingen aan te passen, met te bedenken dat iets ook anders kan en dat je met mensen te maken hebt die vooral niet zo voorspelbaar en stuurbaar zijn als robots.
De manier hoe wij daar mee omgaan is dat ik pas op de plaats maak als ik weer eens zo enorm typisch en a flexibel reageer. Als ik de menselijke maat weer eens niet zie. Dan grijpt mijn vriend in die veel beter dat 'gevoel' daarvoor heeft.
Misschien dat jullie ook zo'n soort time out kunnen afspreken?
zaterdag 28 maart 2009 om 12:59
Nou intiem,
bij ons is het helaas geescaleert en mijn man woont nu al bijna 5 maanden bij zijn ouders.
Hij ging helemaal een soort haat gevoel ontwikkelen hij is heel extreem met alles.
Hij heeft een timmerbedrijf gehad wat ook totaal niet gng omdat hij zo perfectionistisch is en ook de druk en stress kon hij er nie van aan.
Ook nu hebben we veel ruzie om kleinigheden omdat hij totaal niet begrijpt dat ik een ander mens ben en mij niet zo druk om dingen maak.
Hij legt op elke woordenwisseling zout en blijft daar maar over doorgaan terwijl ik heel goed kan relativeren.
Dat is ook een groot probleen RELATIVEREN dat kan hij absoluut niet.
Heb jij dat ook ?
bij ons is het helaas geescaleert en mijn man woont nu al bijna 5 maanden bij zijn ouders.
Hij ging helemaal een soort haat gevoel ontwikkelen hij is heel extreem met alles.
Hij heeft een timmerbedrijf gehad wat ook totaal niet gng omdat hij zo perfectionistisch is en ook de druk en stress kon hij er nie van aan.
Ook nu hebben we veel ruzie om kleinigheden omdat hij totaal niet begrijpt dat ik een ander mens ben en mij niet zo druk om dingen maak.
Hij legt op elke woordenwisseling zout en blijft daar maar over doorgaan terwijl ik heel goed kan relativeren.
Dat is ook een groot probleen RELATIVEREN dat kan hij absoluut niet.
Heb jij dat ook ?
zaterdag 28 maart 2009 om 13:36
hai Cindy, naar wie en waarom ging hij een soort haat gevoel ontwikkelen?
Relativeren is voor mij ook erg moeilijk, zeker op bepaalde momenten wanneer ik wat stressig ben of iets al langere tijd moeizaam loopt. Zoals mijn relatie moeizaam kan verlopen bijvoorbeeld. Na een aantal dagen met ruzie/ruzieig sfeertje, wordt het erg moeilijk om uit die spiraal te komen. "Alles" wordt dan negatief. Hoewel ik er nog steeds wel van overtuigd ben dat een deel van de moeilijkheden ook bij de aard van mijn vriend liggen (die ook best moeilijk is en moeite heeft met relativeren).
Maar goed, ik heb ook een andere diagnose ernaast lopen en het is voor mij moeilijk te achterhalen waar de ene diagnose begint en de ander eindigt en wat natuurlijk gewoon 'karakter' of puur aangeleerd gedrag is.
Mijn vriend en ik wonen trouwens niet samen. Dat scheelt een hoop. En is ook een bewuste keuze voor ons om stress en ruzie te voorkomen.
Dingen net voor het einde niet meer afmaken is ook erg bekend. De laatste 5% is -ik weet niet?- erg moeilijk ofzo. Net alsof je dan iets moet waarmaken wat eng is en waar je niet verantwoordelijk voor gehouden wilt worden. Met studies geldt dat bijvoorbeeld. Want dan komt het erna erop aan om het in de praktijk te brengen.
Relativeren is voor mij ook erg moeilijk, zeker op bepaalde momenten wanneer ik wat stressig ben of iets al langere tijd moeizaam loopt. Zoals mijn relatie moeizaam kan verlopen bijvoorbeeld. Na een aantal dagen met ruzie/ruzieig sfeertje, wordt het erg moeilijk om uit die spiraal te komen. "Alles" wordt dan negatief. Hoewel ik er nog steeds wel van overtuigd ben dat een deel van de moeilijkheden ook bij de aard van mijn vriend liggen (die ook best moeilijk is en moeite heeft met relativeren).
Maar goed, ik heb ook een andere diagnose ernaast lopen en het is voor mij moeilijk te achterhalen waar de ene diagnose begint en de ander eindigt en wat natuurlijk gewoon 'karakter' of puur aangeleerd gedrag is.
Mijn vriend en ik wonen trouwens niet samen. Dat scheelt een hoop. En is ook een bewuste keuze voor ons om stress en ruzie te voorkomen.
Dingen net voor het einde niet meer afmaken is ook erg bekend. De laatste 5% is -ik weet niet?- erg moeilijk ofzo. Net alsof je dan iets moet waarmaken wat eng is en waar je niet verantwoordelijk voor gehouden wilt worden. Met studies geldt dat bijvoorbeeld. Want dan komt het erna erop aan om het in de praktijk te brengen.
zaterdag 28 maart 2009 om 20:13
Mag ik trouwens vragen wat naar jullie idee de reden is van deze stoornis (bij jezelf of partner). Ik probeer het ontstaan ervan te begrijpen en vraag me af wat aan de wieg heeft gestaan hiervan (naast een bepaalde persoonlijkheid). Het heeft ook wel iets weg van autisme als ik het allemaal zo eens lees.
Moeite met afwijken van plannen, moeite met dingen kunnen relativeren, moeite met in kunnen voelen van de menselijke maat (dus geirriteerd worden als iets niet doorgaat puur omdat iemand ziek is), etc. En dat allemaal gepaart gaande met een grote (interne) spanningsopbouw (bij mij wel iig).
Moeite met afwijken van plannen, moeite met dingen kunnen relativeren, moeite met in kunnen voelen van de menselijke maat (dus geirriteerd worden als iets niet doorgaat puur omdat iemand ziek is), etc. En dat allemaal gepaart gaande met een grote (interne) spanningsopbouw (bij mij wel iig).
zaterdag 28 maart 2009 om 23:56
Ik denk dat mijn moeder er ook veel trekken van heeft. Alleen is ze de laatste jaren wel veranderd ten opzichte van een hoop zaken. En ik was als kind heel beinvloedbaar door met name mijn moeder.
Naast de persoonlijkheid waar ik mee geboren ben, heeft dit er zeker aan bij gedragen.
Daar bedoel ik echt niet mee te zeggen dat dit bij iedereen het geval is, maar in mijn geval wel!
Naast de persoonlijkheid waar ik mee geboren ben, heeft dit er zeker aan bij gedragen.
Daar bedoel ik echt niet mee te zeggen dat dit bij iedereen het geval is, maar in mijn geval wel!
maandag 30 maart 2009 om 12:17
quote:intiem schreef op 28 maart 2009 @ 20:13:
Mag ik trouwens vragen wat naar jullie idee de reden is van deze stoornis (bij jezelf of partner). Ik probeer het ontstaan ervan te begrijpen en vraag me af wat aan de wieg heeft gestaan hiervan (naast een bepaalde persoonlijkheid). De vader van mijn man is precies hetzelfde. Hij heeft zichzelf nooit laten testen, maar als hij dat zou doen dan verwacht ik dat daar dezelfde diagnose uit zou komen. Nu vraag ik me af: is het erfelijk? Of imiteer je het gedrag van je ouders en komt het dus door je opvoeding? Of zou het een combinatie hiervan zijn?
Mag ik trouwens vragen wat naar jullie idee de reden is van deze stoornis (bij jezelf of partner). Ik probeer het ontstaan ervan te begrijpen en vraag me af wat aan de wieg heeft gestaan hiervan (naast een bepaalde persoonlijkheid). De vader van mijn man is precies hetzelfde. Hij heeft zichzelf nooit laten testen, maar als hij dat zou doen dan verwacht ik dat daar dezelfde diagnose uit zou komen. Nu vraag ik me af: is het erfelijk? Of imiteer je het gedrag van je ouders en komt het dus door je opvoeding? Of zou het een combinatie hiervan zijn?
maandag 30 maart 2009 om 12:23
Hoi Cindy!
Wat naar voor je dat je relatie niet zo lekker loopt. Mijn man kan ook absoluut niet relativeren. Er zijn momenteel een aantal apparaten kapot bij ons thuis. Nou, daar is ie dus helemaal van slag van. En dan zeg ik: ach joh, maak je nou niet zo druk! Dan kopen we toch een nieuwe? Nee, want weet je wel niet hoe duur dat is? Terwijl ik denk: mens, er is niemand dood! Het kost alleen maar een beetje geld en wat heb ik nou aan geld? Geld moet rollen! Dat vindt hij dus absoluut geen fijne uitspraak en blijft maar malen en malen.... Ik vind het wel heel lastig hoe je dat malen dan kan stoppen. Valt dat uberhaupt te stoppen? Ik bedoel: kan ik hem daarbij helpen? Iemand een idee?
Cindy, hoe gaan jullie nu verder? Ik bedoel: blijven jullie nu apart wonen? Hij kan moeilijk z'n leven lang bij zijn ouders blijven, toch?
Wat naar voor je dat je relatie niet zo lekker loopt. Mijn man kan ook absoluut niet relativeren. Er zijn momenteel een aantal apparaten kapot bij ons thuis. Nou, daar is ie dus helemaal van slag van. En dan zeg ik: ach joh, maak je nou niet zo druk! Dan kopen we toch een nieuwe? Nee, want weet je wel niet hoe duur dat is? Terwijl ik denk: mens, er is niemand dood! Het kost alleen maar een beetje geld en wat heb ik nou aan geld? Geld moet rollen! Dat vindt hij dus absoluut geen fijne uitspraak en blijft maar malen en malen.... Ik vind het wel heel lastig hoe je dat malen dan kan stoppen. Valt dat uberhaupt te stoppen? Ik bedoel: kan ik hem daarbij helpen? Iemand een idee?
Cindy, hoe gaan jullie nu verder? Ik bedoel: blijven jullie nu apart wonen? Hij kan moeilijk z'n leven lang bij zijn ouders blijven, toch?
donderdag 2 april 2009 om 22:14
quote:_coffee schreef op 26 maart 2009 @ 19:18:
[...]
Manlief heeft daarom dus al verschillende opleidingen niet afgemaakt. Heel vaak haakt ie net op het einde af. Als hij bijvoorbeeld nog maar een paar tentamens hoeft. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed. Het gaat dan gewoon goed en ineens wordt ie bang. Eigenlijk net voor de eindstreep. Weet iemand misschien hoe dat komt?
Coffee, volgens mij geef je zelf het antwoord al... hij is bang. Bang om te falen, bang om bevestigd te zien wat hij in zijn hart het meest vreest: dat hij niet perfect is, niet de beste is, en dat er misschien wel eens iets niet lukt. Heel zwaar voor hem!
Overigens, ik denk niet dat jij zijn "malen" kunt stoppen. Je kunt met hem afspreken dat je het er maximaal een bepaalde tijd, b.v. een kwartier, over wilt hebben en dan wordt er een besluit genomen: hetzij het apparaat laten repareren, hetzij een nieuwe kopen. Daarna is het besluit genomen en hier wordt niet op teruggekomen. Dat geeft rust, voor zowel jou als je man.
[...]
Manlief heeft daarom dus al verschillende opleidingen niet afgemaakt. Heel vaak haakt ie net op het einde af. Als hij bijvoorbeeld nog maar een paar tentamens hoeft. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed. Het gaat dan gewoon goed en ineens wordt ie bang. Eigenlijk net voor de eindstreep. Weet iemand misschien hoe dat komt?
Coffee, volgens mij geef je zelf het antwoord al... hij is bang. Bang om te falen, bang om bevestigd te zien wat hij in zijn hart het meest vreest: dat hij niet perfect is, niet de beste is, en dat er misschien wel eens iets niet lukt. Heel zwaar voor hem!
Overigens, ik denk niet dat jij zijn "malen" kunt stoppen. Je kunt met hem afspreken dat je het er maximaal een bepaalde tijd, b.v. een kwartier, over wilt hebben en dan wordt er een besluit genomen: hetzij het apparaat laten repareren, hetzij een nieuwe kopen. Daarna is het besluit genomen en hier wordt niet op teruggekomen. Dat geeft rust, voor zowel jou als je man.
dinsdag 7 april 2009 om 14:37
quote:Teigera schreef op 02 april 2009 @ 22:14:
Je kunt met hem afspreken dat je het er maximaal een bepaalde tijd, b.v. een kwartier, over wilt hebben en dan wordt er een besluit genomen: hetzij het apparaat laten repareren, hetzij een nieuwe kopen. Daarna is het besluit genomen en hier wordt niet op teruggekomen. Dat geeft rust, voor zowel jou als je man.Bedankt voor de tip! Dit heb ik deze week uitgeprobeerd. Het werkte redelijk goed. Manlief ging in eerste instantie hevig in verzet. Hij vond me heel erg streng en schooljuf-achtig en voelde zich juist niet serieus genomen. Maar het bij een besluit blijven, vond hij ook wel fijn! En dat ik dat zo bleef doen/volhouden ook. Anders blijft hij wikken en wegen. Dus: het gaat redelijk. Maar de manier waarop vond manlief veel te streng. Misschien moet ik daar wat zachter in worden en het allemaal beter uitleggen van tevoren.
Je kunt met hem afspreken dat je het er maximaal een bepaalde tijd, b.v. een kwartier, over wilt hebben en dan wordt er een besluit genomen: hetzij het apparaat laten repareren, hetzij een nieuwe kopen. Daarna is het besluit genomen en hier wordt niet op teruggekomen. Dat geeft rust, voor zowel jou als je man.Bedankt voor de tip! Dit heb ik deze week uitgeprobeerd. Het werkte redelijk goed. Manlief ging in eerste instantie hevig in verzet. Hij vond me heel erg streng en schooljuf-achtig en voelde zich juist niet serieus genomen. Maar het bij een besluit blijven, vond hij ook wel fijn! En dat ik dat zo bleef doen/volhouden ook. Anders blijft hij wikken en wegen. Dus: het gaat redelijk. Maar de manier waarop vond manlief veel te streng. Misschien moet ik daar wat zachter in worden en het allemaal beter uitleggen van tevoren.
woensdag 22 april 2009 om 18:36
Ik ben in ieder geval opgevoed door mensen die een Obsessief Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis hebben en ik heb me altijd tegen die stoornis verzet.
Ik ben juist het tegenovergestelde geworden: wat voor mijn ouders veilig was/leek, daar schopte ik met alle geweld tegenaan, en ik zit nog steeds in deze fase. Ik haat geslotenheid, bekrompenheid, macht, controle etc, ik ben doorgeslagen naar de andere kant: rebels, afzetten tegen, overal commentaar ophebben, voor mezelf heel erg mild zijn, vaak heel erg kritisch en hard naar anderen toe, tot veroordelend aan toe, en ik sla enorm door in mijn gevoel, dat is nog het ergst.
Daarom is bij mij Borderline geconstateerd, een stoornis waar ik niet voor 100% achter sta, want ik kan af en toe ook nog wel starre trekken hebben, maar zoals ik ook bij jouw partner constateer, achter die starheid, daar zit het gevoel, daar zit het snakken naar geborgenheid, om gewoon te kunnen en mogen te zijn ipv weggedoken te zitten achter die muur van de strenge normen en waarden.
Ik heb jarenlang in een kerk verkeerd waar ze ook heilig geloofden in die normen en waarden en ik dacht dat ze gelijk hadden ook. Ik dacht dat het geloof in Jezus de uitkomst van alles was. En dan Jezus niet in liefdevolle, verzorgende vorm, maar meer in de beoordelend, veroordelende vorm, dat je zonder Jezus niets bent, etc en dat sloot natuurlijk heel erg goed aan bij mijn vreselijk strakke, starre, liefdeloze opvoeding met veel lichamelijk geweld, emotionele en lichamelijke mishandeling, ruzies etc.
Nu ben ik ipv obsessief compulsief, impulsief, vandaar die borderline-trekken, ik kick werkelijk op emoties, omdat ik ze nooit heb gekend en nooit heb mogen ervaren. Het ageren tegen gezag is minder geworden, maar af en toe komt het nog boven.
Ik ben juist het tegenovergestelde geworden: wat voor mijn ouders veilig was/leek, daar schopte ik met alle geweld tegenaan, en ik zit nog steeds in deze fase. Ik haat geslotenheid, bekrompenheid, macht, controle etc, ik ben doorgeslagen naar de andere kant: rebels, afzetten tegen, overal commentaar ophebben, voor mezelf heel erg mild zijn, vaak heel erg kritisch en hard naar anderen toe, tot veroordelend aan toe, en ik sla enorm door in mijn gevoel, dat is nog het ergst.
Daarom is bij mij Borderline geconstateerd, een stoornis waar ik niet voor 100% achter sta, want ik kan af en toe ook nog wel starre trekken hebben, maar zoals ik ook bij jouw partner constateer, achter die starheid, daar zit het gevoel, daar zit het snakken naar geborgenheid, om gewoon te kunnen en mogen te zijn ipv weggedoken te zitten achter die muur van de strenge normen en waarden.
Ik heb jarenlang in een kerk verkeerd waar ze ook heilig geloofden in die normen en waarden en ik dacht dat ze gelijk hadden ook. Ik dacht dat het geloof in Jezus de uitkomst van alles was. En dan Jezus niet in liefdevolle, verzorgende vorm, maar meer in de beoordelend, veroordelende vorm, dat je zonder Jezus niets bent, etc en dat sloot natuurlijk heel erg goed aan bij mijn vreselijk strakke, starre, liefdeloze opvoeding met veel lichamelijk geweld, emotionele en lichamelijke mishandeling, ruzies etc.
Nu ben ik ipv obsessief compulsief, impulsief, vandaar die borderline-trekken, ik kick werkelijk op emoties, omdat ik ze nooit heb gekend en nooit heb mogen ervaren. Het ageren tegen gezag is minder geworden, maar af en toe komt het nog boven.
donderdag 23 april 2009 om 13:24
quote:josje74 schreef op 22 april 2009 @ 18:36:
en dat sloot natuurlijk heel erg goed aan bij mijn vreselijk strakke, starre, liefdeloze opvoeding met veel lichamelijk geweld, emotionele en lichamelijke mishandeling, ruzies etc.
Jee, als ik dit zo lees dan heeft mijn vriend echt maar een hele lichte vorm. Want hij is zeker wel liefdevol en zal nooit iemand slaan of mishandelen. Wat vreselijk naar voor je dat het voor jou allemaal zo gelopen is.
en dat sloot natuurlijk heel erg goed aan bij mijn vreselijk strakke, starre, liefdeloze opvoeding met veel lichamelijk geweld, emotionele en lichamelijke mishandeling, ruzies etc.
Jee, als ik dit zo lees dan heeft mijn vriend echt maar een hele lichte vorm. Want hij is zeker wel liefdevol en zal nooit iemand slaan of mishandelen. Wat vreselijk naar voor je dat het voor jou allemaal zo gelopen is.
zaterdag 2 mei 2009 om 12:10
Ja, ik dacht dat een ocs altijd met machtsmisbruik te maken had.
Wees er maar blij mee dat hij een lichte vorm heeft, want ik heb volgens mij last van een zware vorm, ik moet ook allerlei dingen van mezelf, ben onwijs streng voor mezelf en ik laat me soms door iedereen wat wijsmaken, omdat ik af en toe erg onzeker ben en ik heel erg veel moeite heb met sterke perssoonlijkheden, oftewel mensen die heel erg sterk en bepalend overkomen zonder dat er bij hen veel ruimte is voor anderen.
Zo ben ik nl ook opgevoed, in ieder geval door een vader die weinig tot geen ruimte overliet voor anderen, zeker niet voor vrouwen, die waren maar zwak, zielig en/of dom, dus echt prettig opgroeien is het zo niet. Ik kreeg zelf voortdurend kritiek van hem, bij wat ik ook deed. Als ik iets niet kon, dan zei hij: kan je dat niet, nou ja, zeg, dat je dat niet kan. Hij deed altijd erg minachtend over mensen die ik zijn ogen minder waren, want hij voelde zich superieur.
Zo kan het bij iedereen een andere uitingsvorm hebben, bij jouw vriend uit het zich misschien anders dan bij mijn vader. Hij is nu heel erg veranderd hoor, maar ik vind het nog wel erg moeilijk om met hem te communiceren. Alles wat je zegt, wordt naar beneden gehaald, hij weet alles beter en dat zegt ie dan keihard in het openbaar waar iedereen bij is, je schaamt je dood, iedereen lacht, je gaat door de grond en je besluit bij jezelf je nooit en te nimmer meer kwetsbaar op te stellen, maar als ik dat doe, dan word ik net als hij is. Alle gevoelens van kwetsbaarheid en intimiteit ontkennen, nee dat wil ik ook niet.
Wees er maar blij mee dat hij een lichte vorm heeft, want ik heb volgens mij last van een zware vorm, ik moet ook allerlei dingen van mezelf, ben onwijs streng voor mezelf en ik laat me soms door iedereen wat wijsmaken, omdat ik af en toe erg onzeker ben en ik heel erg veel moeite heb met sterke perssoonlijkheden, oftewel mensen die heel erg sterk en bepalend overkomen zonder dat er bij hen veel ruimte is voor anderen.
Zo ben ik nl ook opgevoed, in ieder geval door een vader die weinig tot geen ruimte overliet voor anderen, zeker niet voor vrouwen, die waren maar zwak, zielig en/of dom, dus echt prettig opgroeien is het zo niet. Ik kreeg zelf voortdurend kritiek van hem, bij wat ik ook deed. Als ik iets niet kon, dan zei hij: kan je dat niet, nou ja, zeg, dat je dat niet kan. Hij deed altijd erg minachtend over mensen die ik zijn ogen minder waren, want hij voelde zich superieur.
Zo kan het bij iedereen een andere uitingsvorm hebben, bij jouw vriend uit het zich misschien anders dan bij mijn vader. Hij is nu heel erg veranderd hoor, maar ik vind het nog wel erg moeilijk om met hem te communiceren. Alles wat je zegt, wordt naar beneden gehaald, hij weet alles beter en dat zegt ie dan keihard in het openbaar waar iedereen bij is, je schaamt je dood, iedereen lacht, je gaat door de grond en je besluit bij jezelf je nooit en te nimmer meer kwetsbaar op te stellen, maar als ik dat doe, dan word ik net als hij is. Alle gevoelens van kwetsbaarheid en intimiteit ontkennen, nee dat wil ik ook niet.
dinsdag 5 mei 2009 om 16:30
quote:josje74 schreef op 02 mei 2009 @ 12:10:
Alles wat je zegt, wordt naar beneden gehaald, hij weet alles beter en dat zegt ie dan keihard in het openbaar waar iedereen bij is, je schaamt je dood,
Ik denk dat hij dan eerder voor l*l staat dan jij. Ik denk dat de meeste omstanders dan misschien een beetje ongemakkelijk zullen lachen, maar ondertussen denk ik dat ze je vader eerder 'raar' vinden dan jou.
Mijn vriend is vooral een enorme perfectionist. Vanochtend heb ik per ongeluk een kras gemaakt op ons tafelblad. Nou, daar raakt hij dus overstuur van. Ik ben nu al een beetje bang hoe ik hem dat moet zeggen. Dat wordt een drama.... Soms denk ik: ik moet hem voordat hij thuiskomt vast voorbereiden door bijv te bellen of te mailen. Dan is ie al wat afgekoeld, onderweg naar huis. Maar dat werkt meestal ook niet, want dan naait ie zichzelf juist op.
Alles wat je zegt, wordt naar beneden gehaald, hij weet alles beter en dat zegt ie dan keihard in het openbaar waar iedereen bij is, je schaamt je dood,
Ik denk dat hij dan eerder voor l*l staat dan jij. Ik denk dat de meeste omstanders dan misschien een beetje ongemakkelijk zullen lachen, maar ondertussen denk ik dat ze je vader eerder 'raar' vinden dan jou.
Mijn vriend is vooral een enorme perfectionist. Vanochtend heb ik per ongeluk een kras gemaakt op ons tafelblad. Nou, daar raakt hij dus overstuur van. Ik ben nu al een beetje bang hoe ik hem dat moet zeggen. Dat wordt een drama.... Soms denk ik: ik moet hem voordat hij thuiskomt vast voorbereiden door bijv te bellen of te mailen. Dan is ie al wat afgekoeld, onderweg naar huis. Maar dat werkt meestal ook niet, want dan naait ie zichzelf juist op.
dinsdag 12 mei 2009 om 11:15
UP!
Pfff.... moet het gewoon ff kwijt. Kat heeft in huis geplast en nu is de kat al 2 dagen lang het gespreksonderwerp van de dag bij hem. Ik denk: joh, pak een doekje en klaar is kees! Maar meneer laat er complete theorieën op los hoe het komt dat de kat zich zo gedraagt, wil er een gedragsdeskundige bijhalen etc. Obsessie nummer zoveel dus.... Ik word er moedeloos van. De kat is het probleem niet. Die plast tegen de verwarming, ik pak een doekje en het is schoon. Maar z'n obsessieve baasje is het probleem!
Pfff.... moet het gewoon ff kwijt. Kat heeft in huis geplast en nu is de kat al 2 dagen lang het gespreksonderwerp van de dag bij hem. Ik denk: joh, pak een doekje en klaar is kees! Maar meneer laat er complete theorieën op los hoe het komt dat de kat zich zo gedraagt, wil er een gedragsdeskundige bijhalen etc. Obsessie nummer zoveel dus.... Ik word er moedeloos van. De kat is het probleem niet. Die plast tegen de verwarming, ik pak een doekje en het is schoon. Maar z'n obsessieve baasje is het probleem!
woensdag 17 juni 2009 om 19:45
Hoi,
sorry dat ik zo lang niets meer van mij liet horen maar ik kon opeens dit onderwerp niet meer vinden op viva. nl.
Mijn man woont nog steeds bij zijn ouders en heeft vandaag zijn eerste behandeling bij psyq voor ocps.
Ik heb er een hard hoofd in eerlijk gezegd
Hij is zooooo overtuigd van zijn gelijk dat hij niet echt open staat voor krtiek of behandeling.
Mijn zoon is vreselijk aan het puberen en hij kan alleen maar zeggen zie je wel dit zei ik al twee jaar geleden.
ik ben er van overtuigd dat mijn zoon nu zo vreselijk dwars is omdat mijn man hem helemaal gekleineerd heeft en constantheeft vergeleken met hoe hij was.
Hij kan ook totaal geen begrip hebben voor de jeugd van tegenwoordig en bijna wekelijks hebben wij een discussie over de maatschappij en dat de jeugd het voor ons moeten verdienen Bah !!!
ik baal er echt van hij is nog maar 42 maar hi praat als een bejaarde .
Niemand is ook goed in zijn ogen hij heeft op iedereen commentaar .
Hij heeft hier een hoop stuk mee gwmaakt helaas....
Ik hoop dat hij open staat voor behandeling anders zie ik het echt niet rooskleurig in hoor.
Ik wil niet oud worden met iemand die zo negatief in het leven staat en altijd zeurd.
Want dat kan hij....ZEUREN !! zucht.
Mijn zoon s helemaal onzeker geworden door hem en ik wil echt O nietm verder....
sorry dat ik zo lang niets meer van mij liet horen maar ik kon opeens dit onderwerp niet meer vinden op viva. nl.
Mijn man woont nog steeds bij zijn ouders en heeft vandaag zijn eerste behandeling bij psyq voor ocps.
Ik heb er een hard hoofd in eerlijk gezegd
Hij is zooooo overtuigd van zijn gelijk dat hij niet echt open staat voor krtiek of behandeling.
Mijn zoon is vreselijk aan het puberen en hij kan alleen maar zeggen zie je wel dit zei ik al twee jaar geleden.
ik ben er van overtuigd dat mijn zoon nu zo vreselijk dwars is omdat mijn man hem helemaal gekleineerd heeft en constantheeft vergeleken met hoe hij was.
Hij kan ook totaal geen begrip hebben voor de jeugd van tegenwoordig en bijna wekelijks hebben wij een discussie over de maatschappij en dat de jeugd het voor ons moeten verdienen Bah !!!
ik baal er echt van hij is nog maar 42 maar hi praat als een bejaarde .
Niemand is ook goed in zijn ogen hij heeft op iedereen commentaar .
Hij heeft hier een hoop stuk mee gwmaakt helaas....
Ik hoop dat hij open staat voor behandeling anders zie ik het echt niet rooskleurig in hoor.
Ik wil niet oud worden met iemand die zo negatief in het leven staat en altijd zeurd.
Want dat kan hij....ZEUREN !! zucht.
Mijn zoon s helemaal onzeker geworden door hem en ik wil echt O nietm verder....
woensdag 17 juni 2009 om 21:07
Een moeilijke situatie Cindy. Blijft jouw man tijdens de therapie bij zijn ouders wonen of is het de bedoeling dat hij snel weer thuis komt wonen.
Het lijkt me niet makkelijk voor jullie, zeker voor jullie zoon.
Ik zou alles maar eens goed op een rijtje zetten met wat je wel en wat je niet wilt en daarbij zeker ook aan je zoon denken.
Is het niet eens handig als ook jij eens met een professioneel iemand over jou twijfels, angsten en gedachten praat?
Sterkte
Het lijkt me niet makkelijk voor jullie, zeker voor jullie zoon.
Ik zou alles maar eens goed op een rijtje zetten met wat je wel en wat je niet wilt en daarbij zeker ook aan je zoon denken.
Is het niet eens handig als ook jij eens met een professioneel iemand over jou twijfels, angsten en gedachten praat?
Sterkte
woensdag 17 juni 2009 om 22:05
Robcindy, misschien kun je voor lotgenotencontact eens kijken op www.ocdvriendenkring.org . Zij kunnen je hopelijk wat gerichter informatie geven.
Overigens vind ik de suggestie van bosaapje helemaal niet zo raar. Heb jij al eens met de huisarts gesproken over wat de hele situatie met jou en je gezin doet? Misschien onderzoeken of je een doorverwijzing kunt krijgen, bijvoorbeeld naar een gezinstherapeut?
Overigens vind ik de suggestie van bosaapje helemaal niet zo raar. Heb jij al eens met de huisarts gesproken over wat de hele situatie met jou en je gezin doet? Misschien onderzoeken of je een doorverwijzing kunt krijgen, bijvoorbeeld naar een gezinstherapeut?
woensdag 8 juli 2009 om 12:08
woensdag 8 juli 2009 om 12:11
quote:Teigera schreef op 17 juni 2009 @ 22:05:
Robcindy, misschien kun je voor lotgenotencontact eens kijken op www.ocdvriendenkring.org .Heb de site bekeken, maar... OCD is toch niet helemaal hetzelfde als een Obsessief Compulsieve Persoonlijkheids Stoornis? Want deze afkorting is OCPS. Daar zit wel verschil in, hoor! (al lijkt het natuurlijk wel op elkaar en kan je er misschien toch wel iets mee....)
Robcindy, misschien kun je voor lotgenotencontact eens kijken op www.ocdvriendenkring.org .Heb de site bekeken, maar... OCD is toch niet helemaal hetzelfde als een Obsessief Compulsieve Persoonlijkheids Stoornis? Want deze afkorting is OCPS. Daar zit wel verschil in, hoor! (al lijkt het natuurlijk wel op elkaar en kan je er misschien toch wel iets mee....)
vrijdag 10 juli 2009 om 02:01
@Coffee: ik heb 't ook, maar in andere vorm.
incl. smetvrees. (bij mij komen de signalen wat beter door zegmaar.)
& ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het ontwikkeld heb doordat ik doorontwikkelde hypothyreoidie heb. (schildklier aandoening met o.a angst in het pakket
)
Heb je de aflevering gezien waarbij men in het oosten van het land depressie & ocd proberen te controleren dmv yoga & ademhalingsoefeningen ipv "gezonde" pilletjes?
Nu weet ik niet meer welk actualiteiten programma dat was..
Je kunt als hij daar wel voor open staat ook n's vragen welke dingen uit zijn jeugd hem het meest irriteerde, daar kun je vaak ook daadwerkelijke problemen uit distileren. (zoals bij mij dat ik constant werd gecontroleerd door m'n ouders & alles dat zij "goed" voor mij bevonden; terwijl ik dat niet zo vond & daar boos & aggressief van werd & zoals usual ik weer gelijk krijg..)
Ik kan m'n leven letterlijk voor 90%+ naar deze pagina terug relateren.
Ik kan nl. dmv die obessieve compulsieve compulsieve stoornis heel erg goed herinneren wie wat fout deed & dat heeft dit jaar zo zijn/haar nut bewezen.
Kan me ook goed herinneren wat ik zelf fout deed & waarom..
probleem is nu voor mij: Ik kan er niet zoveel meer mee. (my life is effectively over; kan nog van belang voor "jullie" zijn, hoe vreemd dat voor sommigen van jullie ook moge klinken..)
Verder nog -uitgebreid- reaguren wordt lastig, ik heb echt genoeg problemen voor mezelf voorlopig/altijd..
incl. smetvrees. (bij mij komen de signalen wat beter door zegmaar.)
& ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het ontwikkeld heb doordat ik doorontwikkelde hypothyreoidie heb. (schildklier aandoening met o.a angst in het pakket
)Heb je de aflevering gezien waarbij men in het oosten van het land depressie & ocd proberen te controleren dmv yoga & ademhalingsoefeningen ipv "gezonde" pilletjes?
Nu weet ik niet meer welk actualiteiten programma dat was..
Je kunt als hij daar wel voor open staat ook n's vragen welke dingen uit zijn jeugd hem het meest irriteerde, daar kun je vaak ook daadwerkelijke problemen uit distileren. (zoals bij mij dat ik constant werd gecontroleerd door m'n ouders & alles dat zij "goed" voor mij bevonden; terwijl ik dat niet zo vond & daar boos & aggressief van werd & zoals usual ik weer gelijk krijg..)
Ik kan m'n leven letterlijk voor 90%+ naar deze pagina terug relateren.
Ik kan nl. dmv die obessieve compulsieve compulsieve stoornis heel erg goed herinneren wie wat fout deed & dat heeft dit jaar zo zijn/haar nut bewezen.
Kan me ook goed herinneren wat ik zelf fout deed & waarom..
probleem is nu voor mij: Ik kan er niet zoveel meer mee. (my life is effectively over; kan nog van belang voor "jullie" zijn, hoe vreemd dat voor sommigen van jullie ook moge klinken..)
Verder nog -uitgebreid- reaguren wordt lastig, ik heb echt genoeg problemen voor mezelf voorlopig/altijd..
zaterdag 11 juli 2009 om 16:38
@_coffee: Ja, mijn schoonvader valt volgens mij onder deze categorie. Hij wil altijd alles onder controle hebben en perfect doen/zijn. Naar de buitenwereld toe lijkt het dan ook alsof hij een erg zelfstandig en zelfzeker persoon is. Ook volgt hij in alles routine, doet alles op dezelfde manier. Hij zal zelden of nooit eens iets anders proberen. Hij kan ook helemaal niet tegen kritiek dan verliest hij plots alle controle en staat hij eigenlijk niet meer in voor zijn eigen daden ... Ik weet niet of extreme introvertie ook een symptoon is, maar dat is ook een karaktertrek van hem. Hij zal nooit over zijn gevoelens praten totdat het teveel is en ook dan verliest hij helemaal het noorden ... Ik weet dat hij vroeger in behandeling bij een psychiater (of omwille daarvan was weet ik wel niet, wordt niet over gepraat).
woensdag 16 september 2009 om 16:01
quote:VIVALAVIDA6 schreef op 11 juli 2009 @ 16:38:
Ik weet niet of extreme introvertie ook een symptoon is, maar dat is ook een karaktertrek van hem. Hij zal nooit over zijn gevoelens praten totdat het teveel is en ook dan verliest hij helemaal het noorden ... Ik denk wel dat dat een symptoon is. Mijn man heeft dat namelijk ook en mijn schoonvader trouwens ook.
Ik weet niet of extreme introvertie ook een symptoon is, maar dat is ook een karaktertrek van hem. Hij zal nooit over zijn gevoelens praten totdat het teveel is en ook dan verliest hij helemaal het noorden ... Ik denk wel dat dat een symptoon is. Mijn man heeft dat namelijk ook en mijn schoonvader trouwens ook.
