Psyche
alle pijlers
Goede dag, slechte dag
donderdag 24 september 2009 om 13:13
Omdat ik in Stap voor Stap alleen maar positief mag wil schrijven, open ik dit topic. Soms heb ik goede dagen, vaak heb ik kutdagen. En dat moet ik kwijt. En dat wil ik hier kwijt. En zo zijn er vast nog meer mede forummers. Iedereen is welkom! Lees wat je wil lezen!
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
anoniem_77625 wijzigde dit bericht op 04-11-2009 13:32
Reden: OP aangepast
Reden: OP aangepast
% gewijzigd
vrijdag 2 juli 2010 om 10:53
quote:lieveranoniemm schreef op 01 juli 2010 @ 21:35:
Hai Eveltje: Ook welkom hier!
Stoppen met de paroxetine kan best moeilijk zijn, wel om een hele mooie reden. Wat fijn dat jullie kinderen willen!
Op welke manier ben je met de medicatie gestopt? In overleg met een psychiater?
Vaak krijg je het in combinatie met therapie voorgeschreven zodat je met de therapie wat aan het onderliggende probleem kunt doen.
Ben je daar al mee aan de slag geweest?
Leuk dat je mee komt schrijven.
======================================
Ik ben van de paroxetine afgegaan (2de poging) in jan.
Heb vorig jaar omstreeks die tijd ook een poging gedaan om er vervolgens in juni/juli weer aan te gaan.
Werd toen zo angstig dat ik toch maar besloten heb er weer aan te gaan (in overleg met huisarts).
Ik heb langzaam afgebouwd van hele naar halve naar af en toe 1 naar 0. Ik heb nooit therapie o.d. gehad. De medicatie slaagde genoeg aan om het leven te herpakken en weer te kunnen genieten. En dus liet ik het zo (dom wellicht achteraf).
In jan. voelde ik me weer 'normaal' en sterk genoeg om er af.
Lichamelijke afkickverschijnselen heb ik nauwelijks gehad.
Alleen nu zijn sinds 2 mnd voel ik me klote: gespannen spieren (was eerst 's ochtends ook misselijk, dus dacht dat ik zwanger was, was niet zo). En lijkt op depressie wat ik met tijd en wijle heb. (das nieuw, had ik nooit, had alleen mijn angsten zeg maar).
Dus van alles homeopathisch aan het slikken om maar niet terug te hoeven aan de paroxetine. En nu dus sinds 2 en halve week aan de voedingssupplementen, moet wel zeggen dat ze hier en daar best helpen.
Mijn grootste tegenwerkende eigenschap is dat ik geen geduld heb. Stel altijd hele hoge eisen aan mezelf en wil me niet morgen beter voelen maar vandaag. Rationeel gezien weet ik heus wel dat dit niet gaat, maar ben het zo beu en moe. Wil 'gewoon' leuk leven.
Ga zo even naar mijn kinesiologe (dat helpt hier en daar wel wat).
Greetz
Hai Eveltje: Ook welkom hier!
Stoppen met de paroxetine kan best moeilijk zijn, wel om een hele mooie reden. Wat fijn dat jullie kinderen willen!
Op welke manier ben je met de medicatie gestopt? In overleg met een psychiater?
Vaak krijg je het in combinatie met therapie voorgeschreven zodat je met de therapie wat aan het onderliggende probleem kunt doen.
Ben je daar al mee aan de slag geweest?
Leuk dat je mee komt schrijven.
======================================
Ik ben van de paroxetine afgegaan (2de poging) in jan.
Heb vorig jaar omstreeks die tijd ook een poging gedaan om er vervolgens in juni/juli weer aan te gaan.
Werd toen zo angstig dat ik toch maar besloten heb er weer aan te gaan (in overleg met huisarts).
Ik heb langzaam afgebouwd van hele naar halve naar af en toe 1 naar 0. Ik heb nooit therapie o.d. gehad. De medicatie slaagde genoeg aan om het leven te herpakken en weer te kunnen genieten. En dus liet ik het zo (dom wellicht achteraf).
In jan. voelde ik me weer 'normaal' en sterk genoeg om er af.
Lichamelijke afkickverschijnselen heb ik nauwelijks gehad.
Alleen nu zijn sinds 2 mnd voel ik me klote: gespannen spieren (was eerst 's ochtends ook misselijk, dus dacht dat ik zwanger was, was niet zo). En lijkt op depressie wat ik met tijd en wijle heb. (das nieuw, had ik nooit, had alleen mijn angsten zeg maar).
Dus van alles homeopathisch aan het slikken om maar niet terug te hoeven aan de paroxetine. En nu dus sinds 2 en halve week aan de voedingssupplementen, moet wel zeggen dat ze hier en daar best helpen.
Mijn grootste tegenwerkende eigenschap is dat ik geen geduld heb. Stel altijd hele hoge eisen aan mezelf en wil me niet morgen beter voelen maar vandaag. Rationeel gezien weet ik heus wel dat dit niet gaat, maar ben het zo beu en moe. Wil 'gewoon' leuk leven.
Ga zo even naar mijn kinesiologe (dat helpt hier en daar wel wat).
Greetz
vrijdag 2 juli 2010 om 11:00
[quote]green_eyes schreef op 02 juli 2010 @ 09:23:
Heel even een egobericht. Het gaat wel weer over etc, ik wil het alleen even kwijt.
Ik voel me echt opeens zo beroerd. Het komt gewoon door m'n moeheid. Er is verder helemaal niet zo veel aan de hand. (al voel ik me wel gespannen over morgen trouwens) Dat heb ik vaker als ik een periode heel hard aan het werk ben geweest wat betreft studie of werk. (ik voel me nu ook zo'n zeur wat betref studie en werk ik heb het er echt steeds over ) Het was gewoon echt behoorlijk heftig de laatste tijd. En op dat moment voel ik dat niet zo heftig, want dan zit ik midden in de flow (en het gaat toch ook goed??), maar als ik dan even stop, dan voel ik opeens hoe ontzettend moe ik ben en daar word ik vervolgens weer labiel van.. Dat overvalt me dan opeens zo erg. Maar het is dus wel iets dat ik dus zelf veroorzaak...
Ik werd vanochtend wakker en het gevoel was zo verstikkend.
/quote]
Je zeurt niet meis. Je voelt dit op dit moment zo, en daar kunnen en mogen wij niet aan komen. Het is jouw beleving.
Ik weet hoe het voelt, heb er ook last van met de studie.
Heb ook nog een her voor de boeg om vervolgens jaar af te sluiten.
Ik had er vorig jaar rond deze tijd ook last van.
Is heel gek, je kunt hele jaar door en door (en geen gevoel erbij hebben en idd meegaan in die flow) en dan als het eindigt voel je zo ontzettend die druk voor de laatste paar dingen.
Hoor veel van mijn medestudenten hier ook over.
Dus eigenlijk zouden we normaal zijn
Ik zal blij zijn als ik mijn her heb gehad (en gehaald?) en het echt vakantie is. Dan hoef ik even niet en kan ik doen waar ik ZIN in heb.
Probeer toch dat laatste puzzelstukje nog even af te maken en de puzzel compleet te maken.
Wellicht kunnen vriendinnen/medestudenten je helpen zodat je wat ontlast wordt, plan anders een vast uurtje per dag/ per 3 dagen ofzo. Dan ben je er structureel mee bezig om het op te lossen, hoef je je niet schuldig te voelen want je bent er mee bezig en werkt het mee om te puzzel compleet te maken.
Moet gaan nu, kom vandaag nog wel ff paar keer spieken.
Greetz.
Heel even een egobericht. Het gaat wel weer over etc, ik wil het alleen even kwijt.
Ik voel me echt opeens zo beroerd. Het komt gewoon door m'n moeheid. Er is verder helemaal niet zo veel aan de hand. (al voel ik me wel gespannen over morgen trouwens) Dat heb ik vaker als ik een periode heel hard aan het werk ben geweest wat betreft studie of werk. (ik voel me nu ook zo'n zeur wat betref studie en werk ik heb het er echt steeds over ) Het was gewoon echt behoorlijk heftig de laatste tijd. En op dat moment voel ik dat niet zo heftig, want dan zit ik midden in de flow (en het gaat toch ook goed??), maar als ik dan even stop, dan voel ik opeens hoe ontzettend moe ik ben en daar word ik vervolgens weer labiel van.. Dat overvalt me dan opeens zo erg. Maar het is dus wel iets dat ik dus zelf veroorzaak...
Ik werd vanochtend wakker en het gevoel was zo verstikkend.
/quote]
Je zeurt niet meis. Je voelt dit op dit moment zo, en daar kunnen en mogen wij niet aan komen. Het is jouw beleving.
Ik weet hoe het voelt, heb er ook last van met de studie.
Heb ook nog een her voor de boeg om vervolgens jaar af te sluiten.
Ik had er vorig jaar rond deze tijd ook last van.
Is heel gek, je kunt hele jaar door en door (en geen gevoel erbij hebben en idd meegaan in die flow) en dan als het eindigt voel je zo ontzettend die druk voor de laatste paar dingen.
Hoor veel van mijn medestudenten hier ook over.
Dus eigenlijk zouden we normaal zijn
Ik zal blij zijn als ik mijn her heb gehad (en gehaald?) en het echt vakantie is. Dan hoef ik even niet en kan ik doen waar ik ZIN in heb.
Probeer toch dat laatste puzzelstukje nog even af te maken en de puzzel compleet te maken.
Wellicht kunnen vriendinnen/medestudenten je helpen zodat je wat ontlast wordt, plan anders een vast uurtje per dag/ per 3 dagen ofzo. Dan ben je er structureel mee bezig om het op te lossen, hoef je je niet schuldig te voelen want je bent er mee bezig en werkt het mee om te puzzel compleet te maken.
Moet gaan nu, kom vandaag nog wel ff paar keer spieken.
Greetz.
vrijdag 2 juli 2010 om 12:30
GE
Doe niet zo gek, je zeurt echt niet.
Was gisteren niet die vergadering over dat extra werk? Is het nog gelukt om nee te zeggen?
Ik vind wel dat je goede stappen neemt door op de fiets te stappen en even naar buiten te gaan.
Je herkent je grenzen goed.
Het is voetbal straks he, dus ik denk dat je wel iemand kan vinden waar je bij aan kunt schuiven
Misschien je 'controle' vriendin?
Heb trouwens over mijn bezoek bij de psych gisteren in taboe schaamte wat geschreven, ga het hier niet herhalen maar als je nieuwsgierig bent mag je het lezen hoor
Doe niet zo gek, je zeurt echt niet.
Was gisteren niet die vergadering over dat extra werk? Is het nog gelukt om nee te zeggen?
Ik vind wel dat je goede stappen neemt door op de fiets te stappen en even naar buiten te gaan.
Je herkent je grenzen goed.
Het is voetbal straks he, dus ik denk dat je wel iemand kan vinden waar je bij aan kunt schuiven
Misschien je 'controle' vriendin?
Heb trouwens over mijn bezoek bij de psych gisteren in taboe schaamte wat geschreven, ga het hier niet herhalen maar als je nieuwsgierig bent mag je het lezen hoor
vrijdag 2 juli 2010 om 12:37
@eviltje:
Wat vervelend dat het nu weer zo slecht met je gaat.
Heb je ook weer last van angsten?
Ik heb geen ervaring met voedingssuplementen maar als ze bij jou werken is dat fijn.
Ik weet niet of therapie altijd nodig is bij ad, hangt er denk ik vanaf wat de oorzaak is.
Tja en ongeduldig, daarmee jut je jezelf alleen maar op en wil je dingen die niet altijd meteen kunnen.
En dan is het een teleurstelling als het niet lukt.
Maar wat je er aan moet doen, geen flauw idee
Wanneer is je herexamen?
Wat vervelend dat het nu weer zo slecht met je gaat.
Heb je ook weer last van angsten?
Ik heb geen ervaring met voedingssuplementen maar als ze bij jou werken is dat fijn.
Ik weet niet of therapie altijd nodig is bij ad, hangt er denk ik vanaf wat de oorzaak is.
Tja en ongeduldig, daarmee jut je jezelf alleen maar op en wil je dingen die niet altijd meteen kunnen.
En dan is het een teleurstelling als het niet lukt.
Maar wat je er aan moet doen, geen flauw idee
Wanneer is je herexamen?
vrijdag 2 juli 2010 om 16:13
quote:Soesje78 schreef op 01 juli 2010 @ 19:57:
@ Bankje, klinkt misschien wat vreemd maar "fijn" dat je veel herkent in mijn verhaal. Ben benieuwd naar de accupunctuur, krijg je naaldjes over je hele lichaam of alleen lokaal ergens?
over mijn hele lichaam: teen,arm ,boven op mijn hoofd
Bah. Wat een k*tdag. Net potje gejankt om iemand die het niet waard is. Maar het doet verdorie wel zeer. Wat ik me ook afvraag, waarom lijkt het soms alsof ik mijn benen uit mijn lijf moet rennen voor de normaalste dingen, die anderen gewoon zomaar krijgen? Bedoel geen materalistische dingen, maar bijvoorbeeld contact, vriendschap, interesse, zorg. Het lukt me gewoon niet, heb het ook nooit meegekregen. Spelregels die ik niet ken, maar de hele wereld lijkt te snappen. Dat is geen zelfmedelijden maar een feit, waar ik hoe ouder ik word steeds verdrietiger om word.
Ondanks dat ik een relatie heb beschrijf je hier precies mijn verdriet en frustratie
@ Bankje, klinkt misschien wat vreemd maar "fijn" dat je veel herkent in mijn verhaal. Ben benieuwd naar de accupunctuur, krijg je naaldjes over je hele lichaam of alleen lokaal ergens?
over mijn hele lichaam: teen,arm ,boven op mijn hoofd
Bah. Wat een k*tdag. Net potje gejankt om iemand die het niet waard is. Maar het doet verdorie wel zeer. Wat ik me ook afvraag, waarom lijkt het soms alsof ik mijn benen uit mijn lijf moet rennen voor de normaalste dingen, die anderen gewoon zomaar krijgen? Bedoel geen materalistische dingen, maar bijvoorbeeld contact, vriendschap, interesse, zorg. Het lukt me gewoon niet, heb het ook nooit meegekregen. Spelregels die ik niet ken, maar de hele wereld lijkt te snappen. Dat is geen zelfmedelijden maar een feit, waar ik hoe ouder ik word steeds verdrietiger om word.
Ondanks dat ik een relatie heb beschrijf je hier precies mijn verdriet en frustratie
vrijdag 2 juli 2010 om 16:56
eviltje: hoe is het gegaan bij de kinesioloog?
Wat vervelend trouwens dat je overtuigingen zo op losse schroeven staan, voor je gevoel! Het klinkt inderdaad wel alsof je stabilisatie nodig hebt (heb je een idee hoe je dat voor elkaar zou kunnen krijgen?); ik denk dat als dat je lukt, dat je dan ook weer meer jezelf terug vindt.
Succes nog trouwens met de laatste loodjes van je studie!
Wat vervelend trouwens dat je overtuigingen zo op losse schroeven staan, voor je gevoel! Het klinkt inderdaad wel alsof je stabilisatie nodig hebt (heb je een idee hoe je dat voor elkaar zou kunnen krijgen?); ik denk dat als dat je lukt, dat je dan ook weer meer jezelf terug vindt.
Succes nog trouwens met de laatste loodjes van je studie!
zaterdag 3 juli 2010 om 13:36
Hoi allemaal.
Gister was best een goede dag.
Veel leuke dingen gedaan (waaronder voetbal kijken, jeuhhh we hebben gewonnen, sorry ff offtopic).
Vandaag ook leuke dingen gepland.
Het is niet zo dat ik heel erg last heb van angsten op dit moment, is meer dat ik mezelf kwijt ben en bang ben dat ik in ieder moment in paniek kan raken of zo.
Heel gek gevoel en moeilijk te omschrijven.
Bezoek gister bij de kinesioloog was wel goed. Gewerkt met meridianen (schrijf ik dat goed?) en mijn voedingssupplementen zijn naar een lagere dosis. De (homeopathische) druppen zijn verhoogd en heb er korrels bij gekregen.
Ik denk dat de stabiliteit (waar eerder al over gesproken) inderdaad terug moet komen. Ik moet de goede momenten zien als overwinningen, gek genoeg doe ik dat niet zo veel als nodig zou zijn (ik klink vaag geloof ik).
Ook mijn schijt aan de wereld moet weer terug komen en het zelfvertrouwen. Hoop dit terug te vinden door de goede ervaringen die er zijn, dat deze mij genoeg kracht geven.
Ook gaan mijn kinesiologe en ik nu structureel werken, helpt volgens haar beter dan alleen op mindere momenten te komen.
Greetz
Gister was best een goede dag.
Veel leuke dingen gedaan (waaronder voetbal kijken, jeuhhh we hebben gewonnen, sorry ff offtopic).
Vandaag ook leuke dingen gepland.
Het is niet zo dat ik heel erg last heb van angsten op dit moment, is meer dat ik mezelf kwijt ben en bang ben dat ik in ieder moment in paniek kan raken of zo.
Heel gek gevoel en moeilijk te omschrijven.
Bezoek gister bij de kinesioloog was wel goed. Gewerkt met meridianen (schrijf ik dat goed?) en mijn voedingssupplementen zijn naar een lagere dosis. De (homeopathische) druppen zijn verhoogd en heb er korrels bij gekregen.
Ik denk dat de stabiliteit (waar eerder al over gesproken) inderdaad terug moet komen. Ik moet de goede momenten zien als overwinningen, gek genoeg doe ik dat niet zo veel als nodig zou zijn (ik klink vaag geloof ik).
Ook mijn schijt aan de wereld moet weer terug komen en het zelfvertrouwen. Hoop dit terug te vinden door de goede ervaringen die er zijn, dat deze mij genoeg kracht geven.
Ook gaan mijn kinesiologe en ik nu structureel werken, helpt volgens haar beter dan alleen op mindere momenten te komen.
Greetz
zondag 4 juli 2010 om 16:26
Ik heb een erg slechte dag.
Heb een paniekgevoel in m'n lichaam. Vind het vreselijk dat ik over een paar weken jarig ben, en dat de tijd maar doorgaat. Zo erg vind ik dat.
Ik zit op een ander forum in een praattopic, daar heb ik nogal een haat/liefdeverhouding mee. Het vervelende is, je mag je daar 0,0 kwetsbaar opstellen, want dan ben je een aandachtshoer, een huilie, een aanstelster, noem maar op. Ze zitten me nu weer helemaal gek te maken, ben volkomen overstuur.
Heb maar een maandban aangevraagd. Het erge is, er zitten daar ook een aantal mensen die ik irl ken, maar zodra ze het weer op me gemunt hebben doen zij net zo hard mee. Zo lullig en pijnlijk vind ik dat.
Moet nog boodschappen doen, maar ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam uit bed kom.
Heb een paniekgevoel in m'n lichaam. Vind het vreselijk dat ik over een paar weken jarig ben, en dat de tijd maar doorgaat. Zo erg vind ik dat.
Ik zit op een ander forum in een praattopic, daar heb ik nogal een haat/liefdeverhouding mee. Het vervelende is, je mag je daar 0,0 kwetsbaar opstellen, want dan ben je een aandachtshoer, een huilie, een aanstelster, noem maar op. Ze zitten me nu weer helemaal gek te maken, ben volkomen overstuur.
Heb maar een maandban aangevraagd. Het erge is, er zitten daar ook een aantal mensen die ik irl ken, maar zodra ze het weer op me gemunt hebben doen zij net zo hard mee. Zo lullig en pijnlijk vind ik dat.
Moet nog boodschappen doen, maar ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam uit bed kom.
zondag 4 juli 2010 om 20:30
quote:green_eyes schreef op 14 juni 2010 @ 16:33:
Moon, als je toevallig weer hier op het topic bent en zin hebt om te antwoorden: jij hebt toch een spv-er? Hoe is dat voor jou? (dat noemde die psych namelijk ook nog als eventuele ondersteuning) Ik heb daar dus geen ervaring mee, maar wat zijn voor jou de plus- en minpunten van een spv-er? (anderen mogen trouwens ook antwoorden hoor! )
Een heel laat antwoord:
Soms wel fijn, maar soms heb ik er ook niet zo veel aan. Mijn SPV-er is iemand die de grote lijn een beetje in de gaten houdt en af en toe een verhaal houdt van: 5 jaar geleden stond je daar en nu sta je hier en kijk eens wat je geleerd hebt, blabla.
Maar niet iemand die vraagt: Hoe voelt dit en dat nu voor je? Heb je verdriet?
Hij stelt wel vragen over dingen maar meer aan de oppervlakte, gaat niet zozeer de diepte in.
Ik denk dat het ook per SPV-er verschilt hoor.
(misschien ben je er ondertussen al lang geweest, heb niet alles gelezen)
Overigens kan ik bij de SPV-er meestal wel op zeer korte termijn terecht. Anders dan bij de psychiater dus.
Moon, als je toevallig weer hier op het topic bent en zin hebt om te antwoorden: jij hebt toch een spv-er? Hoe is dat voor jou? (dat noemde die psych namelijk ook nog als eventuele ondersteuning) Ik heb daar dus geen ervaring mee, maar wat zijn voor jou de plus- en minpunten van een spv-er? (anderen mogen trouwens ook antwoorden hoor! )
Een heel laat antwoord:
Soms wel fijn, maar soms heb ik er ook niet zo veel aan. Mijn SPV-er is iemand die de grote lijn een beetje in de gaten houdt en af en toe een verhaal houdt van: 5 jaar geleden stond je daar en nu sta je hier en kijk eens wat je geleerd hebt, blabla.
Maar niet iemand die vraagt: Hoe voelt dit en dat nu voor je? Heb je verdriet?
Hij stelt wel vragen over dingen maar meer aan de oppervlakte, gaat niet zozeer de diepte in.
Ik denk dat het ook per SPV-er verschilt hoor.
(misschien ben je er ondertussen al lang geweest, heb niet alles gelezen)
Overigens kan ik bij de SPV-er meestal wel op zeer korte termijn terecht. Anders dan bij de psychiater dus.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
