Psyche
alle pijlers
2010 was en is een k*tjaar... en 2011?
zondag 22 augustus 2010 om 21:23
Dames, het is een lang verhaal...
Het jaar leek zo veelbelovend te starten: op 4 januari bleek ik zwanger van mijn (ons) eerste kindje. Hoewel de roze wolk even op zich liet wachten, was ik toch wel erg onder de indruk bij de eerste echo toen ik zag dat ik echt, zeker weten, zwanger was van een klein wezentje dat tijdens de eerste echo even naar papa en mama leek te zwaaien. Vanaf toen werd het echt en leefde ik samen met mijn man toe naar de uitgerekende datum... Toch bleef er iets knagen, aangezien ik tijdens de echo een week korter zwanger leek te zijn dan dat we zelf berekend hadden. Hoewel ik er eerst niet echt over nadacht, drong later pas tot me door dat dat zou betekenen dat ik 3 dagen nadat ik zwanger raakte al een positieve test in handen had. Onmogelijk. Toen ik dit aankaartte bij de verloskundige, kwam alles in een stroomversnelling. Hoewel ze niet dachten aan een probleem (de celdeling kon een week stil hebben gelegen), kreeg ik toch een tweede termijnecho. En hier stortte onze wereld in: het bleek dat ons kindje ernstig ziek was en ze stuurden ons gelijk door naar het VU. De echo bevestigde het beeld van de tweede echo; er zat vocht onder de huid van ons kindje. Een paar dagen later hadden we de vruchtwaterpunctie, maar toen bleek ons kindje al overleden. Uiteindelijk ben ik ingeleid en na 48 uur weeen, angst en spanning bevallen van onze dochter.
Hoewel we natuurlijk zeer verdrietig waren over het verlies van ons kindje kregen we niet veel tijd om dit te verwerken; de oma van mijn man bleek longkanker te hebben en overleed in juni na een kort en heftig ziekbed.
Daar hield het echter niet op... Begin juli kreeg ik te horen dat ik huidkanker heb en het einde van het liedje was dat ik bestraald moet worden. Over een week zal ik starten met 18 bestralingen, waardoor ik voor mijn gevoel mijn leven 3,5 week stil mag leggen. Ook mocht ik onze vakantie annuleren, terwijl mijn man en ik al 9 jaar niet meer op vakantie zijn geweest...
Deze drie heftige dingen, samen met het feit dat mijn huwelijk niet echt goed gaat en ik per 1 oktober geen baan meer zal hebben, zorgen ervoor dat 2010 voor mij is afgeschreven. Ik zie het echt even niet meer zitten, ook al probeer ik positief te blijven. Maar het kost me steeds meer energie om te blijven lachen en om eerlijk te zijn zie ik met angst en beven 2011 tegemoet. Wat staat me allemaal nog te wachten? Ik weet gewoon niet meer of ik nu voor- of achteruit moet! Wie heeft tips om in deze donkere tijden toch nog een lichtpuntje te zien???
Het jaar leek zo veelbelovend te starten: op 4 januari bleek ik zwanger van mijn (ons) eerste kindje. Hoewel de roze wolk even op zich liet wachten, was ik toch wel erg onder de indruk bij de eerste echo toen ik zag dat ik echt, zeker weten, zwanger was van een klein wezentje dat tijdens de eerste echo even naar papa en mama leek te zwaaien. Vanaf toen werd het echt en leefde ik samen met mijn man toe naar de uitgerekende datum... Toch bleef er iets knagen, aangezien ik tijdens de echo een week korter zwanger leek te zijn dan dat we zelf berekend hadden. Hoewel ik er eerst niet echt over nadacht, drong later pas tot me door dat dat zou betekenen dat ik 3 dagen nadat ik zwanger raakte al een positieve test in handen had. Onmogelijk. Toen ik dit aankaartte bij de verloskundige, kwam alles in een stroomversnelling. Hoewel ze niet dachten aan een probleem (de celdeling kon een week stil hebben gelegen), kreeg ik toch een tweede termijnecho. En hier stortte onze wereld in: het bleek dat ons kindje ernstig ziek was en ze stuurden ons gelijk door naar het VU. De echo bevestigde het beeld van de tweede echo; er zat vocht onder de huid van ons kindje. Een paar dagen later hadden we de vruchtwaterpunctie, maar toen bleek ons kindje al overleden. Uiteindelijk ben ik ingeleid en na 48 uur weeen, angst en spanning bevallen van onze dochter.
Hoewel we natuurlijk zeer verdrietig waren over het verlies van ons kindje kregen we niet veel tijd om dit te verwerken; de oma van mijn man bleek longkanker te hebben en overleed in juni na een kort en heftig ziekbed.
Daar hield het echter niet op... Begin juli kreeg ik te horen dat ik huidkanker heb en het einde van het liedje was dat ik bestraald moet worden. Over een week zal ik starten met 18 bestralingen, waardoor ik voor mijn gevoel mijn leven 3,5 week stil mag leggen. Ook mocht ik onze vakantie annuleren, terwijl mijn man en ik al 9 jaar niet meer op vakantie zijn geweest...
Deze drie heftige dingen, samen met het feit dat mijn huwelijk niet echt goed gaat en ik per 1 oktober geen baan meer zal hebben, zorgen ervoor dat 2010 voor mij is afgeschreven. Ik zie het echt even niet meer zitten, ook al probeer ik positief te blijven. Maar het kost me steeds meer energie om te blijven lachen en om eerlijk te zijn zie ik met angst en beven 2011 tegemoet. Wat staat me allemaal nog te wachten? Ik weet gewoon niet meer of ik nu voor- of achteruit moet! Wie heeft tips om in deze donkere tijden toch nog een lichtpuntje te zien???
zondag 22 augustus 2010 om 22:56
quote:
Halle-fucking-lujah Ksjenia!
Het gaat niet om de toekomst, het gaat om nu, ook al schrijft TO over 2011. Ze heeft NU even een knuffel nodig, en niet omdat ze weet dat als je in een diep kut-dal zit je alleen maar beter kan gaan, maar dat het even wat kost om daar in te geloven na zoveel verdriet en je gewoon soms even een nodig hebt en meer niet. Bij deze voor TO.
Sorry, ik ergerde me even aan een opmerking. Had mss. in negeermodus gemoeten maar dat lukt even niet.Je hebt ongetwijfeld gezien dat Ksjenia haar post heeft aangepast, d'r eerste post was nog erger, maar was al weg voordat ik kon reageren....
Halle-fucking-lujah Ksjenia!
Het gaat niet om de toekomst, het gaat om nu, ook al schrijft TO over 2011. Ze heeft NU even een knuffel nodig, en niet omdat ze weet dat als je in een diep kut-dal zit je alleen maar beter kan gaan, maar dat het even wat kost om daar in te geloven na zoveel verdriet en je gewoon soms even een nodig hebt en meer niet. Bij deze voor TO.
Sorry, ik ergerde me even aan een opmerking. Had mss. in negeermodus gemoeten maar dat lukt even niet.Je hebt ongetwijfeld gezien dat Ksjenia haar post heeft aangepast, d'r eerste post was nog erger, maar was al weg voordat ik kon reageren....
zondag 22 augustus 2010 om 23:04
quote:pimpelmeesje67 schreef op 22 augustus 2010 @ 22:56:
[...]
Je hebt ongetwijfeld gezien dat Ksjenia haar post heeft aangepast, d'r eerste post was nog erger, maar was al weg voordat ik kon reageren....Hoewel ik er niet van hou om een forummer aan te vallen vrees ik dat je gelijk hebt, afgaande op eerdere aanvaringen die ik met haar had. Zo'n reactie van K op TO doet mij écht verdriet, als ik lees wat TO moet doormaken.
[...]
Je hebt ongetwijfeld gezien dat Ksjenia haar post heeft aangepast, d'r eerste post was nog erger, maar was al weg voordat ik kon reageren....Hoewel ik er niet van hou om een forummer aan te vallen vrees ik dat je gelijk hebt, afgaande op eerdere aanvaringen die ik met haar had. Zo'n reactie van K op TO doet mij écht verdriet, als ik lees wat TO moet doormaken.
maandag 23 augustus 2010 om 00:28
Djiez. Snap dat je het helemaal niet meer ziet zitten. Afgelopen jaren heb ik met hetzelfde gevoel een glas champagene geheven met oud en nieuw. Zo bang welke tegenspoed het nieuwe jaar nou weer zou brengen. En nu gaat het eigenlijk heel goed en krijg ik beetje bij beetje vertrouwen in de toekomst. Geef jezelf de ruimte om bang en boos en verdrietig te zijn. Dan zul je zien dat het langzaam lichter wordt. En als je echt last krijgt van het zware gevoel, kun je altijd hulp inroepen om je te helpen weer wat meer vertrouwen te krijgen.
Heel veel sterkte. Geef jezelf tijd
Heel veel sterkte. Geef jezelf tijd
maandag 23 augustus 2010 om 00:56
Omg! dit zijn wel een hoop rotdingen in 1 jaar. Probeer uit te gaan van een goed jaar als je straks deze periode achter de rug hebt. Laat het dan ook achter je en probeer zoveel mogelijk vooruit te kijken. Hier zijn ook veel maanden geweest dat het alleen downward ging zeg maar. Je denkt dan, komt het nou nooit goed? Als ik terugkijk dan is het vaak nog vervelend om aan te denken maar ik (wij) zijn er wel heelhuids uit gekomen en staan er nog steeds. Samen. Schrijf het vooral ook van je af. Veel sterkte en houdt moed.
maandag 23 augustus 2010 om 21:08
Hey ladies,
Gisteravond toch maar geprobeerd met mijn man te praten en heb relatietherapie voorgesteld, maar kreeg de opmerking terug dat de enige reden waarom het niet goed ging tussen ons was omdat het met mij niet goed ging. Dat schoot dus helemaal in het verkeerde keelgat, waardoor we knallende ruzie kregen (alweer). Ik was het opeens zo ontzettend zat allemaal... heb tegen mijn man gezegd dat hij fijn even kon wieberen met zijn opmerking en dat ik er eventjes niet meer met hem over wilde praten omdat we op deze manier niet verder kwamen. Einde van het liedje was dat hij met zijn kwaaie kop de deur uit liep en pas om half 12 weer terug was. Toen dacht hij het even goed te maken, maar ik heb hem weggestuurd. Pas vanochtend was ik genoeg afgekoeld om met hem het gesprek aan te gaan. Heb hem verteld dat ik op deze manier niet 50 jaar wil doorgaan en dat er echt iets moet veranderen. Uiteindelijk is hij er van doordrongen (denk ik, hoop ik) dat we het op deze manier niet gaan redden en ik hoop dat we er samen uit komen. Natuurlijk wil ik niet beweren dat ik zo'n lief engeltje ben, ook ik zal me moeten aanpassen!
Wat deze periode moeilijk maakt is dat de uitgerekende datum dichterbij komt... Kan alleen maar denken aan het feit dat ik met een dikke buik rond had moeten lopen en die kleine meid in mijn buik had moeten voelen... in plaats daarvan mag ik me bezighouden met bestralingen. Het is toch een hele ommekeer na het superpositieve begin van dit jaar...
@JungleJulia en Sophy; fijn om te lezen dat ook jullie sterker uit een rotperiode zijn gekomen... Dat geeft moed!
@Muis, Pimpelmeesje en Enn; dank voor het 'voor mij opkomen'. Ik ken Ksjenia niet en weet niet wat ze heeft geschreven, maar fijn dat jullie ff helpen!!!
Verder wil ik jullie bedanken voor alle hartverwarmende reacties, dat doet me zo ontzettend goed!!!
Gisteravond toch maar geprobeerd met mijn man te praten en heb relatietherapie voorgesteld, maar kreeg de opmerking terug dat de enige reden waarom het niet goed ging tussen ons was omdat het met mij niet goed ging. Dat schoot dus helemaal in het verkeerde keelgat, waardoor we knallende ruzie kregen (alweer). Ik was het opeens zo ontzettend zat allemaal... heb tegen mijn man gezegd dat hij fijn even kon wieberen met zijn opmerking en dat ik er eventjes niet meer met hem over wilde praten omdat we op deze manier niet verder kwamen. Einde van het liedje was dat hij met zijn kwaaie kop de deur uit liep en pas om half 12 weer terug was. Toen dacht hij het even goed te maken, maar ik heb hem weggestuurd. Pas vanochtend was ik genoeg afgekoeld om met hem het gesprek aan te gaan. Heb hem verteld dat ik op deze manier niet 50 jaar wil doorgaan en dat er echt iets moet veranderen. Uiteindelijk is hij er van doordrongen (denk ik, hoop ik) dat we het op deze manier niet gaan redden en ik hoop dat we er samen uit komen. Natuurlijk wil ik niet beweren dat ik zo'n lief engeltje ben, ook ik zal me moeten aanpassen!
Wat deze periode moeilijk maakt is dat de uitgerekende datum dichterbij komt... Kan alleen maar denken aan het feit dat ik met een dikke buik rond had moeten lopen en die kleine meid in mijn buik had moeten voelen... in plaats daarvan mag ik me bezighouden met bestralingen. Het is toch een hele ommekeer na het superpositieve begin van dit jaar...
@JungleJulia en Sophy; fijn om te lezen dat ook jullie sterker uit een rotperiode zijn gekomen... Dat geeft moed!
@Muis, Pimpelmeesje en Enn; dank voor het 'voor mij opkomen'. Ik ken Ksjenia niet en weet niet wat ze heeft geschreven, maar fijn dat jullie ff helpen!!!
Verder wil ik jullie bedanken voor alle hartverwarmende reacties, dat doet me zo ontzettend goed!!!
woensdag 25 augustus 2010 om 00:23
Och meid het is gewoon zo veel je kindje , je ziek zijn , het verdriet over ander verlies, ook jouw man weet van voor niet dat hij van achteren leeft.
Zoek de warmte bij elkaar op , je weet wel van ooit toen het leven nog zo "makkelijk" leek. Nee ik snap dat "de wereld has gone mad", de warmte (zonder ratio, schuldvraag etc) wellicht niet....
Ik hoop voor jou en jullie dat hij samen wel hulp wil zoeken.
Zoek de warmte bij elkaar op , je weet wel van ooit toen het leven nog zo "makkelijk" leek. Nee ik snap dat "de wereld has gone mad", de warmte (zonder ratio, schuldvraag etc) wellicht niet....
Ik hoop voor jou en jullie dat hij samen wel hulp wil zoeken.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
